Kabanata 121 Paul

Malamig na umaga, ang araw ay tila nagbabalik ng pag-asa sa amin. Ngayon, sa wakas, ay nasa bahay na si Justine mula sa ospital. Nakaupo ako sa harap ng bahay, nagmamasid sa mga bata habang naglalaro. Ang mga bata, sina Justine at Dustine, ay abala sa kanilang mga laruan. Si Shaira, na abala sa pangangalaga sa kanila, ay may ngiti sa kanyang mukha habang tinitingnan ang mga bata.

Nang biglang tumunog ang doorbell, naglakad ako papunta sa pinto upang tingnan kung sino ang dumating. Pagbukas ko ng pinto, nakita ko si Paul na nakatayo sa harap, ang kanyang mukha ay puno ng pag-aalala at pagkatakot.

Binuksan ko ang pinto at nandoon si Paul, ang matagal ko nang kaibigan, na nakatayo sa harap ng bahay ko. Magaan na umaga, pero parang bigat ang dala niyang pasanin. Hindi kami nagkikita ng matagal, at ang kakulangan sa aming ugnayan ay tila naramdaman ko sa kanyang pananatili sa labas ng bahay.

"Paul," bati ko, ang boses ko ay naglalaman ng pag-aalinlangan. "Ano ang kailangan mo?"

"Magandang