Eumerriah's Point of View Nasa gilid ng kama ni Justine, hawak ko ang kanyang malamig na kamay, pinipilit na hindi magpaubaya sa takot at pangamba na unti-unting kumakain sa akin. Labindalawang oras na simula nang dalhin siya dito, ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nagigising. Nakapako ang tingin ko sa kanyang maputlang mukha, umaasa sa kahit anong senyales na magigising na siya.Bigla kong narinig ang mga yabag ng mabilis na pagdating. Paglingon ko, nakita ko si Shaira—ang kanyang mukha’y puno ng pag-aalala at galit. Agad siyang lumapit sa amin, at nakita ko sa kanyang mga mata ang sakit at takot na kapareho ng nararamdaman ko."Eumerriah," malalim ang hininga niya, "ano na ang balita? Hindi pa rin ba siya nagigising?"Umiling ako, at halos hindi ko na maalis ang luhang pumupuno sa aking mga mata. "Wala pa rin. Hanggang ngayon, wala pa ring pagbabago."Nag-init ang kanyang mukha, at napansin ko ang panginginig ng kanyang mga kamay. "Paano nangyari ito? Sino ang may sala?!"
Eumerriah's Point of View:Habang nakatayo ako sa tabi ng kama ni Justine, ramdam ko ang bigat ng bawat segundo. Labin-apat ng oras na ang nakalipas simula nang isugod siya sa ospital, ngunit hanggang ngayon ay hindi pa siya nagigising. Mula sa isang ina na nagagalak sa kasiyahan ng kanyang anak sa field trip, ngayon ay para akong hinihila pababa ng takot at pangamba. Ang mga salita ng doktor ay parang mga kutsilyong tumatagos sa puso ko, isa-isa, habang inaalala ko ang kalagayan ng aking anak.Dumating si Shaira, nagmamadali at punong-puno ng pag-aalala. Agad siyang sumugod sa akin, at alam kong pareho kaming kinakalaban ng mga damdamin namin—galit, takot, at ang kawalang-kasiguraduhan. "Yumi, kamusta si Justine?" tanong ni Shaira, halos walang oras na maghintay ng sagot. Kitang-kita sa mga mata niya ang kaba at galit, lalo na nang marinig niya ang sinabi ng doktor tungkol sa pangangailangan ng dugo para kay Justine."Dok, ano po ang sitwasyon ng anak ko?" tanong ko, pilit na pinipi
Eumerriah's Point of View Nakatitig ako sa kawalan, sa gitna ng isang ospital na tila naging larangan ng mga magkasalungat na damdamin. Sa bawat tunog ng monitor na bumabantay sa bawat tibok ng puso ni Justine, ramdam ko ang bawat saglit na tila naglalakbay sa pagitan ng buhay at kamatayan. Hindi ko na matandaan kung ilang beses akong nagdasal, umaasa na ang bawat hikbi at luha ay maririnig ng Diyos.“Yumi,” boses ni Shaira, puno ng pag-aalala, humila sa akin pabalik sa realidad. Napabaling ako sa kanya. Alam kong parehong naglalaro sa isip namin ang isang posibilidad na ayaw naming tanggapin—si Gabrielle.“Alam mong wala na tayong ibang choice,” sabi niya, nakatitig sa akin ng diretso. “Si Gabrielle lang ang natitirang pwedeng mag-donate ng dugo para kay Justine.”Pumikit ako, pilit na nilalabanan ang bigat ng sitwasyon. Gabrielle. Ang pangalan na matagal ko nang pilit na iniiwasan, ang taong matagal ko nang pilit na kinakalimutan. Sa likod ng aking mga mata, muling sumiklab ang mga
Gabrielle's Point of View Habang nakaupo ako sa recovery room, pilit kong pinakakalma ang sarili matapos ang donation process. Ramdam ko pa rin ang kirot sa braso ko, pero mas matindi ang kirot na nararamdaman ko sa puso ko—isang damdaming matagal ko nang iniiwasan, pero hindi ko na kayang ipagkaila.Si Justine… Anak ko nga ba siya?Nakita ko kanina ang mukha ni Eumerriah, ang takot at pangungulila na nakaukit sa kanyang mga mata habang hinihintay namin ang resulta ng lahat. Kahit hindi pa niya direktang sinasabi sa akin, ramdam ko na may mga bagay na matagal niyang itinago—mga bagay na ngayon ko lang napagtanto.Habang iniisip ko ang lahat ng mga detalye, ang mga hinala ko ay parang nagiging mas malinaw. Ang blood type ni Justine, ang urgency ng kanyang kalagayan, at ang pag-amin ni Eumerriah na ako lamang ang pwedeng maging donor—lahat ng ito ay tila mga piraso ng isang puzzle na unti-unting nabubuo sa isipan ko.Hindi na ako nagulat nang kinailangan ng dugo ni Justine at napagtant
Gabrielle's Point of View Ngayon na nagising na si Justine, ang aking pagnanasa na makilala siya ay lumalampas sa pisikal na limitasyon. Sa tuwing bumubukas ang pinto ng kanyang kwarto, umaasa akong makita siyang tumatawa, ngunit sa halip, ang mga sandali na ito ay tila nagiging isang pag-subok sa bawat piraso ng aking pasensya. Sa bawat minuto na dumaan, ang pakiramdam ko ay lalo pang tumitindi ang pangungulila at ang galit sa mga bagay na hindi ko pa lubos na nauunawaan. Kaya nang makita ko si Eumerriah na naglalakad patungo sa kwarto ni Justine, hindi ko na mapigilan ang aking emosyon. Ang bawat hakbang niya ay tila paglalakad sa ibabaw ng mga utang na hindi pa nababayaran. Ang galit ko sa kanya ay hindi lamang dahil sa pagtatago ng katotohanan kundi dahil sa pakiramdam na binabalewala niya ang aking pagiging ama. "Yumi, kailan mo ba balak ipaalam sa akin ang lahat ng to?" tanong ko, ang boses ko ay puno ng panggigigil. "Hindi ba't karapatan kong malaman ang tungkol sa anak k
Gabrielle's Point of ViewPauwi na ngayong araw si Justine sakay ng wheelchair. Hindi pa siya totally magaling ngunit ang alam ko ay mas gusto nitong magpagaling kasama ang kaniyang kapatid, si Dustine. Hindi kasi ito makapunta sa hospital dahil pumapasok ito sa school at iwas na din sa sakit na dala ng hospital. Mula sa malayo ay tanaw ko ang pag-alalay ng mga guard sa kanila papasok. Habang abala sila ay siya naman ang pagpasok ng pamilyar na mukha. Si Kristine. Agad nitong hinatak ang buhok ni Yumi na abala sa pag-alalay kay Justine. "Walanghiya ka!" Palapit na ako sa pwesto nila kaya rinig ko ang sigaw ni Kristine. "Aaaaahhh!!" Kita ng mga bata kung paano sumigaw sa sakit si Eumerriah. Agad naman sumenyas ito na iakyat ni Shaira ang mga bata. Agad naman itong sumunod. "Kristine!!" Sigaw ko. "Ow! Your knight shining armor!" Sarkastikong sagot ni Kristine sa akin. "Umuwi na tayo!" Hila ko sa kamay ni Kristine. “Umuwi na tayo!” galit kong hila sa kamay ni Kristine. Hindi ko n
Gabrielle's Point of View Nakatitig ako sa bintana ng opisina ko, habang naglalaro sa isipan ko ang mga alaalang kasama si Kimberly. Sa bawat ngiti niya, bawat tawag niya sa akin ng "Papa," nararamdaman kong bahagi ako ng buhay niya. Hindi ko na kailangang malaman na hindi ko siya tunay na anak, dahil sa puso ko, siya na ang anak na itinakda para sa akin. Ngunit ngayon, kailangan kong harapin ang katotohanan. Hindi pwedeng habambuhay akong magtago sa isang kasinungalingan. At higit sa lahat, hindi ko pwedeng hayaang patuloy na guluhin ni Kristine ang buhay ng mga taong mahal ko.Napatigil ako sa pag-iisip at tinignan ang papel sa aking mesa—ang divorce paper. Matagal ko nang pinag-isipan ito, at ngayon alam kong panahon na para magwakas ang lahat ng ito. Kailangan ko itong gawin, hindi lang para sa sarili ko, kundi para kay Kimberly. Kung hindi ko ito gagawin, patuloy lang kaming masasaktan at magiging bihag ng isang pekeng pamilya. Habang kumakain kami ni Kristine sa hapagkainan, t
Eumerriah's Point of ViewPagod na pagod na akong umuwi, dala-dala si Justine sa wheelchair. Alam kong hindi pa siya ganap na magaling, ngunit ang saya sa kanyang mukha nang malaman niyang makakasama na niya muli ang kanyang kapatid, si Dustine, ay sapat na para pahupain ang aking pag-aalala. Gusto ko lang magpahinga, magsimula muli ng tahimik na buhay para sa mga anak ko. Ngunit habang papasok kami sa bahay, biglang nagulo ang lahat.Mula sa malayo, nakita ko si Kristine, ang babaeng kinatatakutan ko na ring makita dahil sa mga sinabi ni Gabrielle tungkol sa kanilang masalimuot na relasyon. Agad niyang hinatak ang buhok ko, at bago pa ako makapag-react, sumigaw siya ng "Walanghiya ka!" Hindi ko alam kung saan ako huhugot ng lakas, ngunit naramdaman kong hindi ako pwedeng magpatalo. Nakita ko ang mga bata, lalo na si Justine, na nabigla at natakot. Hindi ko pwedeng hayaang masaktan sila dahil sa gulong ito. "Aaaahhh!!" Sigaw ko nang naramdaman kong masakit ang paghatak ni Kristine sa
15 years ago,Eumerriah's Point of View "Pakasalanan mo si Jerome!" galit na sabi ni Daddy, habang tinitigan ako ng mariin.Huminga ako ng malalim bago sumagot. "Pero, Dad, alam naman nating hindi ko na siya kayang balikan.""Dahil ano? Dahil sa kapatid niya? Alam mo bang nilalagay mo sa kapahamakan si Gabrielle?" Lumalim ang mga mata niya, at may bigat sa bawat salitang binibitiwan niya.Napatingin ako sa kanya, litong-lito. "Ano pong ibig niyong sabihin?"Nag-aalangan si Mommy, biglang hinawakan ang braso ni Daddy. "Mahal, wag mo na sabihin kay Yumi ang bagay na iyan," pakiusap niya, tila may pag-aalala sa kanyang boses.Pero matatag si Daddy, hindi nagpatinag. "Hindi, kailangan niyang malaman para matauhan siya. Ang lakas ng loob magpabuntis sa lalaking iyon."Napalunok ako, unti-unti nang tumitindi ang kaba sa aking dibdib. "Ano po ba kasi iyon?!"Lumapit si Daddy, malamig ang tingin niya sa akin. "Kaya nilang patayin si Gabrielle, huwag lang kayong magkatuluyan."Parang nabingi
Eumerriah's Point of ViewSa tagal naming nag-uusap ni Gabrielle, hindi kami magkasundo. Hindi ko maunawaan kung bakit niya kailangang ilayo ang sarili niya sa amin. Lumabas na ang lahat ng katotohanan—ang tungkol sa kasal nila ni Kristine at ang naging takbo ng buhay niya kasama si Paul. Nagsisisi na rin siya, at maging si Paul ay tila napansin ang kanyang mga pagkakamali."Hindi mo talaga ako nauunawaan," sabi ni Gabrielle, may halong frustration sa boses."Edi ipa-intindi mo sa akin!" sagot ko, hindi na rin nakapagpigil."Sige, matanong kita. Bakit pinili mong lumayo at magtago, aber? Labing limang taon! Labing limang taon kong hindi nakita at nakasama ang anak ko, tapos malalaman kong legally anak siya ni Shaira! Paano mo ipapaliwanag sa akin ang bagay na iyon, ha?" tanong niya, puno ng galit at pagkabigo."Makinig ka!" sabi ko, halos hindi ko na maitago ang sakit sa boses ko. "Nawalan ng anak si Shaira dahil sa naging asawa mo! Ano sa tingin mo ang gagawin ko? Natural, inisip ko
Eumerriah's Point of View"Nasaan siya?" tanong ko kay Kate, diretso at puno ng curiosity."Kung gusto mong malaman, sumunod ka sa akin," sagot niya, sabay pasok sa kanyang kotse. Tumango ako, ngunit imbes na mag-drive ng sarili kong sasakyan, nagmadali akong pumasok sa passenger seat ng kotse niya.Napakunot ang noo niya at binigyan ako ng tingin na parang nagtatanong. "Bakit ang tamad mong mag-drive?" tanong niya, may halong inis."Gusto kong sumakay sa kotse ng babaeng gustong-gusto ako dati," sabi ko, nagpapatawa na rin para mawala ang tensyon."Tsk! Kung hindi dahil kay Kuya Gabrielle, hindi kita magugustuhan," bawi niya, pero may nakakalokong ngiti sa mga labi."What do you mean?" tanong ko, medyo naguguluhan pero alam kong may something siyang tinatago."Secret," sagot niya, sabay tawa habang nagmamaneho.Napatingin ako sa labas ng bintana, pero di ko mapigilan ang ngiti sa mukha ko. Hindi ko akalain na ang masiyahing bata noon na palaging nakadikit sa akin, gustong gusto ako,
"Eumerriah!" Tinawag ako ni Kate, ang boses niya ay puno ng alalahanin.Lumingon ako sa kaniya, at nakita ko ang seryosong ekspresyon sa kanyang mukha."Naiisip mo pa din ba siya?" Tanong niya, ang tinig ay puno ng pag-aalala. "Kung kamusta man lang ba siya?"Tahimik akong tumayo at binugaw ang mga tao sa paligid, tila may nararamdaman akong bigat. Naisip ko si Gabrielle. Sa lahat ng nangyari, siya pa rin ang nagbigay ng damdamin sa aking puso, pero hindi ko alam kung paano ko siya haharapin ngayon."Ano bang nais mong iparating?" tanong ko, pilit na tinatago ang nararamdaman."I just wanted you to know," sabi ni Kate, ang kanyang boses ay seryoso, "na noon pa lang nahirapan na siyang tanggapin na nawala ka ng ganoon lang. Tapos bigla kang bumalik at inisip na pinabayaan ka niya, na hindi ka man lang hinanap?"Habang binabasa ko ang kanyang mga salita, parang sumabog ang sakit sa aking dibdib. Naramdaman ko ang pighati ni Gabrielle sa mga taon ng pagkawala ko, ngunit hindi ko rin kaya
"Another movie you slay!" bati ni Shaira, habang yakap ako ng mahigpit."Napakagaling talaga ng mommy ko," puri ni Justine na ngayon ay nakaayos na parang ganap na binata na, ang buhok ay maayos, at ang suot na amerikana ay tumatakip sa kanyang buong katawan. Tumingin siya sa akin ng may labis na paghanga, at para bang natutunan niya ang mga bagay na ito mula sa akin."You always pretty, Mommy," sabi ni Dustine, na kahit bata pa, may mga simpleng salita na kayang magpasaya sa puso ko. Nakangiti siya sa akin, ang mga mata ay puno ng kasiyahan at pagmamahal."Ang napakaganda at walang kupas sa galing," papuri naman ni Jayson, na tumayo sa aking tabi, ang mga mata ay puno ng paggalang.Kakatapos lang ng premier night ng isa sa mga pinakamatagumpay naming pelikula ni Jerome. Ang kwento namin sa pelikula ay punong-puno ng emosyon, at hindi ko inisip na magiging ganito ang lahat. Matapos ang ilang linggong hirap at pagod, ang pagkakataon na ito ay nagbigay saya at tagumpay sa amin.Nasa git
Eumerriah's Point of View Sa loob ng anim na buwan, nasa maayos ang lahat. Walang gulo, walang away, kahit madalas ko nang katrabaho si Jerome."Siya pa din ba hanggang ngayon?" tanong ni Jerome."Eh, ano naman sa'yo?" Sagot ko, medyo matalim ang tono.Para bang wala siyang pakialam sa mga nangyari noon. Na parang hindi siya ang lalaking minsang kinabaliwan ko."Kung sana pinagpatuloy mo lang ang pagiging baliw sa'kin, baka natutunan ko pa 'yang mahalin ka," biro ko."Sabi mo e," sagot niya, tila walang malasakit."Ang tigas mo na ngayon, ah. Parang hindi ka nabaliw sa'kin noon," patuloy ko."It's been 17 years and still? Hindi ka pa rin ba nakaka-move on? Hindi mo nga nagawang ipaglaban ang bestfriend kong una mong minahal, ako pa kaya na ginamit mo lang?""Eh, hindi ko kasalanan kung hindi siya matanggap ng pamilya ko.""Kasalanan mong pinaasa mo siya at hindi minahal ng totoo.""Anong alam mo sa pagmamahal ng totoo?""Eh, ikaw? Anong alam mo? Hindi na tayo mga bata para dyan! Kung
Eumerriah's Point of View Tatlong buwan na ang lumipas simula nang biglaang pagkawala ni Gabrielle, at walang sinuman ang nakarinig ng balita mula sa kanya. Lahat sila'y nag-aalala—pati sina Kristine at Kimberly ay naguguluhan na rin sa nangyayari. Hindi ko alam kung paano sasabihin sa kanila na pati ako’y wala ring ideya kung nasaan siya o kung kailan siya babalik.Sa kabila ng lahat ng ito, ang buhay namin ni Shaira ay unti-unting bumalik sa dati. Ako ang patuloy na nagtatrabaho para sa aming pamilya, habang si Shaira naman ang naiiwan sa bahay upang asikasuhin ang mga gawain at si Justine. Naging maayos ang daloy ng mga araw, ngunit ang bigat ng mga tanong na walang kasagutan ay laging naroon."Hanggang ngayon ba, wala pa ring paramdam si Gabrielle?" tanong ni Shaira, habang iniayos ang mga laruan ni Dustine sa sahig.Umiling ako, naramdaman ko ang lungkot sa aking dibdib. "Kahit si Kristine ay nagtatanong na rin sa akin. Nagkakagulo na daw sa kumpanya nila dahil sa biglaan niyang
Eumerriah's Point of ViewNakarecover na si Justine mula sa kanyang karamdaman, at sa kabila ng lahat ng nangyari, malaki ang pasasalamat ko kay Gabrielle. Ang kanyang suporta sa amin ay hindi ko malilimutan. Ngunit pagkatapos ng aming pagkikita at nang malaman kong ang matalik niyang kaibigan na si Paul ang tunay na ama ni Kimberly, parang isang matinding tinik ang naalis mula sa kaniya, ngunit hindi ko pa rin maipaliwanag ang tunay na nararamdaman niyang nararamdamanDalawang linggo na ang nakalipas mula nang matuklasan ko ang katotohanan, ngunit wala na akong balita mula kay Gabrielle. Nawawala siya, at kahit anong gawin ko, hindi ko siya matagpuan. Ang kanyang pagkawala ay tila isang bagong pahirap na dumagdag sa aking mga pagsubok.Sa gitna ng lahat ng ito, napapadalas ang pagbisita ni Jayson sa aming bahay. Ayaw ni Justine na magpaligo sa ibang tao, kaya't mas pinili naming huwag mag-hire ng personal nurse. Minsan, nakikita ko siyang nag-aalala at nagtatago ng kanyang tunay na n
Gabrielle's Point of ViewHindi ko alam kung paano ko nagawang iwan ang lahat. Minsan, parang panaginip lang ang lahat ng ito—ang buhay na iniwan ko, ang pamilya na sinira ko. Pero ito ang realidad na ginawa ko sa sarili ko, at sa bawat araw na lumilipas, mas nagiging malinaw sa akin kung gaano kalaking pagkakamali ang nagawa ko.Si Kristine, ang babaeng nakasama ko ng maraming taon, ang ina ng anak kong si Kimberly. Bumuo kami ng pamilya, isang pamilya na minsan kong pinangarap na magiging masaya at buo hanggang sa huli. Pero ngayon, wala na iyon. At ako ang may kasalanan. Nagsimula ang lahat nang bumalik si Eumerriah sa buhay ko. Hindi ko inasahan na makikita ko pa siya muli, na mararamdaman ko ulit ang mga damdamin na matagal ko nang inilibing. Akala ko, tapos na ang lahat sa amin ni Eumerriah. Akala ko, kaya ko na siyang kalimutan, kaya kong magpatuloy sa buhay kasama si Kristine at si Kimberly. Pero nang makita ko si Eumerriah, biglang bumalik ang lahat ng damdamin na iyon—mga d