**Gabrielle's Point of View**Nakatitig ako sa telepono, habang pilit na iniisip kung paano ko haharapin ang mga nangyayari. Nagsimula ang araw ko nang normal, ngunit bigla itong nabahiran ng kaba nang tumawag ang driver ni Kimberly.“Sir, wala po si Kimberly sa school,” sabi ng driver, halatang kabado. “Hindi siya lumabas sa gate tulad ng dati. Naghanap na po ako sa paligid, pero wala po talaga siya.”Agad akong natigilan, parang may malamig na tubig na dumaloy sa buong katawan ko. Paanong nangyari ito? Sigurado akong nasa school siya kaninang umaga. Ano'ng ibig sabihin na wala siya roon? Tumindi ang takot at kaba sa dibdib ko habang tinatawagan ko ang eskwelahan, ang bawat ring ng telepono ay nagdadala ng matinding pagkabahala. Ilang sandali pa ay may nakuha akong tawag. Agad kong sinagot umaasang si Kimberly ito."Gabrielle?" Narinig ko ang boses ni Eumerriah sa kabilang linya, at may halong pagkagulat at pag-aalala ito. "Si Kimberly... nasa akin siya ngayon. May nangyari kanina sa
Gabrielle's Point of View Nasa opisina ako, pero ang isip ko ay nandun pa rin sa mga nangyari kanina. Nakayakap si Kimberly sa akin, umiiyak, at nararamdaman ko ang bigat ng sitwasyon. Para akong bigong ama. Ang anak ko, nasaktan dahil sa mga ginawa ng kanyang ina, si Kristine. Hindi ko alam kung paano ito umabot sa ganito, pero ngayon, alam kong kailangan kong gumawa ng paraan.Galit ako kay Kristine. Paano niya nagawa ito kay Kimberly? Ang lasunin ang isip ng bata ng mga maling akala at galit? Pero mas galit ako sa sarili ko—paano ko hinayaang mangyari ito? Dapat noon pa lang, kumilos na ako.Naisip ko ang huling pag-uusap namin ni Kristine. Nagkita ang aming mga mata, at nakita ko ang takot at pagkamuhi sa kanya. Pero kahit na anong galit ang nararamdaman ko, hindi ko pa rin maiwasang magduda—tama ba ang naisip kong gawin? Diborsiyo ba ang sagot? Pero paano na si Kimberly?Alam ko, kailangang protektahan ko si Kimberly. Kung kailangan ko talagang iwan si Kristine para dito, gagawi
Eumerriah's Point of View Habang inaayos ni Justine ang kaniyang school bag, hindi ko maiwasang titigan siya. Nakita ko sa kanyang mukha ang katatagan, kahit na alam kong may dinadala siyang bigat mula sa nangyari kahapon. Ang eksena sa labas ng school, ang mga matang nakatingin, at ang mga bulong-bulongan—alam kong hindi madali para sa kanya iyon. "Justine," mahina kong tawag, habang nilalapitan siya. "Sigurado ka bang gusto mo pang pumasok ngayon? Baka pwede ka namang magpahinga muna. Naiintindihan ko kung nahihirapan ka."Tumingin siya sa akin, may kumpiyansa sa kanyang mga mata na bihira kong makita sa isang batang tulad niya. "Mommy, gusto ko pong pumasok," sabi niya, nang may kabaitan ngunit may pahiwatig na determinasyon. "Wala naman po akong ginawang masama. At alam ko po na wala din kayong kasalanan sa mga nangyari kahapon."Nagulat ako sa sagot niya. Hindi ko inaasahan na sa kabila ng nangyari, may ganitong kalalim na pang-unawa ang anak ko. "Anak, pero hindi mo kailangang
Eumerriah's Point of ViewMaaga pa lang ay gising na ako, gaya ng nakagawian ko kapag may mga espesyal na okasyon o pangangailangan ang mga anak ko. Ngayong araw ay may field trip sina Justine at Dustine, at kahit medyo binata na sila, hindi pa rin maiwasan ng pagiging nanay ko na alalahanin ang lahat ng detalye. Habang nag-aayos ako ng mga baon nila, naisip ko kung paano sila lumaki nang mabilis—parang kailan lang, mga bata pa sila na laging umaasa sa akin para sa lahat ng bagay. Ngayon, mga binata na, pero nananatili pa rin ang aking pagiging protective.Habang iniinit ko ang tubig para sa kanilang almusal, narinig ko ang mga yabag nila pababa. Si Justine, na laging nauunang bumangon, ay nakangiting bumati sa akin. "Good morning, Mommy," sabi niya habang umuupo sa mesa."Good morning, anak," sagot ko. "Ready ka na ba para sa field trip?""Oo naman, Mommy," sagot niya habang kinukuha ang tinapay na inihanda ko. "Pero sigurado ka bang kailangan pa namin ng packed lunch? Baka may buffe
Eumerriah's Point of View Masaya akong nakaupo sa bench habang pinagmamasdan si Dustine na masayang nakikisalamuha sa mga kaklase niya. Sobrang saya ko na makita siyang nag-e-enjoy, lalo na’t transferee lang siya sa paaralan. Hindi ko maiwasang ngumiti habang nakikita ko siyang nakikipaglaro at tumatawa kasama ang mga bagong kaibigan. Napakalaking ginhawa sa pakiramdam na makita siyang ganoon kasaya. Habang nagmamasid, parang biglang bumagal ang oras. Nararamdaman kong nagiging mas malapit si Dustine sa mga bagong kaibigan niya, at kahit gusto kong sumali sa kanilang saya, mas pinili kong mag-stay sa malayo, tahimik na nagmamasid at nagmamalasakit bilang isang ina. Naalala ko noong bata pa siya, hindi siya masyadong palakaibigan, pero ngayon, heto siya, tila walang takot at buong tapang na nakikihalubilo sa iba. Nagpatuloy ang field trip at sinundan ko ang bus nila sa bawat destinasyon, ngunit palagi akong nagpapakalayo-layo, binibigyan siya ng espasyo na mag-enjoy kasama ang mga k
Eumerriah's Point of View Nasa gilid ng kama ni Justine, hawak ko ang kanyang malamig na kamay, pinipilit na hindi magpaubaya sa takot at pangamba na unti-unting kumakain sa akin. Labindalawang oras na simula nang dalhin siya dito, ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nagigising. Nakapako ang tingin ko sa kanyang maputlang mukha, umaasa sa kahit anong senyales na magigising na siya.Bigla kong narinig ang mga yabag ng mabilis na pagdating. Paglingon ko, nakita ko si Shaira—ang kanyang mukha’y puno ng pag-aalala at galit. Agad siyang lumapit sa amin, at nakita ko sa kanyang mga mata ang sakit at takot na kapareho ng nararamdaman ko."Eumerriah," malalim ang hininga niya, "ano na ang balita? Hindi pa rin ba siya nagigising?"Umiling ako, at halos hindi ko na maalis ang luhang pumupuno sa aking mga mata. "Wala pa rin. Hanggang ngayon, wala pa ring pagbabago."Nag-init ang kanyang mukha, at napansin ko ang panginginig ng kanyang mga kamay. "Paano nangyari ito? Sino ang may sala?!"
Eumerriah's Point of View:Habang nakatayo ako sa tabi ng kama ni Justine, ramdam ko ang bigat ng bawat segundo. Labin-apat ng oras na ang nakalipas simula nang isugod siya sa ospital, ngunit hanggang ngayon ay hindi pa siya nagigising. Mula sa isang ina na nagagalak sa kasiyahan ng kanyang anak sa field trip, ngayon ay para akong hinihila pababa ng takot at pangamba. Ang mga salita ng doktor ay parang mga kutsilyong tumatagos sa puso ko, isa-isa, habang inaalala ko ang kalagayan ng aking anak.Dumating si Shaira, nagmamadali at punong-puno ng pag-aalala. Agad siyang sumugod sa akin, at alam kong pareho kaming kinakalaban ng mga damdamin namin—galit, takot, at ang kawalang-kasiguraduhan. "Yumi, kamusta si Justine?" tanong ni Shaira, halos walang oras na maghintay ng sagot. Kitang-kita sa mga mata niya ang kaba at galit, lalo na nang marinig niya ang sinabi ng doktor tungkol sa pangangailangan ng dugo para kay Justine."Dok, ano po ang sitwasyon ng anak ko?" tanong ko, pilit na pinipi
Eumerriah's Point of View Nakatitig ako sa kawalan, sa gitna ng isang ospital na tila naging larangan ng mga magkasalungat na damdamin. Sa bawat tunog ng monitor na bumabantay sa bawat tibok ng puso ni Justine, ramdam ko ang bawat saglit na tila naglalakbay sa pagitan ng buhay at kamatayan. Hindi ko na matandaan kung ilang beses akong nagdasal, umaasa na ang bawat hikbi at luha ay maririnig ng Diyos.“Yumi,” boses ni Shaira, puno ng pag-aalala, humila sa akin pabalik sa realidad. Napabaling ako sa kanya. Alam kong parehong naglalaro sa isip namin ang isang posibilidad na ayaw naming tanggapin—si Gabrielle.“Alam mong wala na tayong ibang choice,” sabi niya, nakatitig sa akin ng diretso. “Si Gabrielle lang ang natitirang pwedeng mag-donate ng dugo para kay Justine.”Pumikit ako, pilit na nilalabanan ang bigat ng sitwasyon. Gabrielle. Ang pangalan na matagal ko nang pilit na iniiwasan, ang taong matagal ko nang pilit na kinakalimutan. Sa likod ng aking mga mata, muling sumiklab ang mga