All Chapters of MY TWINS: Chapter 211 - Chapter 220

Chapter 210 Ivy Grace POV Habang nakikinig ako sa usapan nila ni Blue at Red, tila may mga tanong na nagsimula nang bumuo sa aking isipan. Ang bawat salitang binitiwan nila ay tila may nakatagong mensahe. Napaka-importante ng Black Book—alam ko iyon. Ngunit sa pagkakataong ito, may iba pang nagbabalak na makuha ito. “Spider Gang!” ang mga salitang iyon ay tila umuugong sa aking isipan. Ngayon ko lamang ito narinig, at kasabay ng pagbanggit nila, parang may nagbukas na pinto sa aking isipan. Isang mundo ng panganib at intriga na mas malalim kaysa sa aking inaasahan. Habang nakikinig, napansin ko ang pag-aalala sa mga mukha ni Blue at Red. Alam nilang hindi basta-basta ang mga kalaban na ito, at may mga lihim na kayang plano ay gumuho. Kailangan kong makuha ang impormasyong ito. “May mga tao ba tayong naka-embed sa kanila?” tanong ni Red, subalit may pag-aalinlangan. “Meron, ngunit dapat tayong mag-ingat. Hindi natin alam ang buong plano ng Spider Gang,” sagot ni Blue, ang ka

Chapter 212 Takot ang nasa kanyang mata nang tanungin niya ako, pero hindi ko na siya binigyan ng pagkakataon. Agad kong tinarak ang aking ballpen na nakatago sa aking buhok at tinarak ito sa kanyang dibdib. Sumuka siya ng dugo at bumagsak sa lupa. Nagmamadali akong nilinis ang mga ebidensyang maghahayag sa akin. “Hmmm, bakit hindi?” bulong ko sa sarili ko habang may ngiti sa labi. Kinuha ko ang isang bagay na ikaturo ng aking ama at ipinasok ito sa kanyang mga gamit, upang hindi ako ang maging suspek at hindi nila alam na ako ang pumatay sa lalaki na ito. Ang bawat kilos ko ay may pag-iingat. Hindi ko pwedeng hayaan na madiskubre ang ginawa ko. Sa isip ko, 'kailangan kong maging maingat, dahil sa oras na malaman ng iba, tiyak na magugulo ang lahat at mawalang ang lahat na aking plano. Agad akong umalis sa eskinita at maingat tumingin sa paligid kong may mga tao ba doon. Nang nakita kong wala ay agad akong lumabas na parang walang nangyari. Paglabas ko ay agad akong humalo

Chapter 214Kinabukasan, agad akong kumilos para ihatid ang resignation letter ko. Gusto kong mag-resign dahil kailangan kong baguhin ang diskarte ko sa pagkuha ng Black Book. Mula sa mga nakasanayang paraan, naisip kong kailangan kong maging mas maingat at mas matalino sa susunod na hakbang.Habang naglalakad ako papunta sa opisina, ramdam ko ang kaba sa dibdib ko. Parang ang bigat ng desisyon, lalo na’t sa loob ng mahabang buwan, nakasanayan ko na ang mga gawain dito bilang isang secretary. Hindi ko alam kung paano sila tutugon, lalo na ang boss ko. Pero wala na akong magagawa—mas malalim ang pagnanais kong makuha ang Black Book kaysa sa pagiging isang ordinaryong empleyado.Pagdating ko sa opisina, agad kong hinarap ang boss ko na abala sa mga papeles. Kumatok ako ng tatlong beses bago ako lumapit, inabot ang resignation letter ko, at sabay sabing, "Sir, gusto ko nang mag-resign." Ramdam ko ang tensyon sa hangin; nagulat siya, parang hindi niya inaasahan ang aking desisyon."Anong

Chapter 216 Agad kong naramdaman ang mga kamay na humawak sa akin, at bago ko pa man naiisip kung anong nangyayari, binuhat niya ako palayo mula sa bar. Tila walang kamalay-malay ang aking katawan sa mga nangyayari, sumisiklab ang inet sa aking katawan na parang may nais akong makuha o maabot na hindi ko alam kung ano. Ang mga mata ko ay malabo, at ang isipan ko ay naguguluhan. Ang aking mga kamay ay kusang naglakbay patungo sa kanyang dibdib saka ko hinalikan ang kanyang leeg. Hanggang hindi ako nakuntento ay agad kong sinipsip ito. "Sandali, shit woman. Fuck, ughhh! Ano'ng ginagawa mo?" dinig kong sabi niya sa akin. Hanggang sa hindi ko na kinaya, at ang aking katawan ay nagbigay daan sa pagod. Ang aking isipan ay naging malabo at nakaramdam ng isang mahimbing na pagkahulog sa dilim. Na alingpungatan ako ng nararamdaman kung umuuga ang aking pakiramdam, "Hmmmmm," yung lang ang lumabas sa aking bibig hanggang iminulat ko ang aking mata. "Sandali, bakit ang init-init," r

Chapter 218 Blue POV Napabalikwas ako ng bangon kaya’t natamaan ang ulo ko sa bubong ng kotse. “P*tangina!” mura ko sa sakit na naramdaman. Lumingon ako sa paligid, at agad akong nabulabog nang makita kong ako lang mag-isa sa loob ng sasakyan. Agad kong tinignan ang bintana dahil may kumakatok doon. Inayos ko ang sarili ko bago ko binuksan ang salamin. “Mawalang galang po, Mister. Kung nagiging abala ako,” sabi ng isang lalaki mula sa labas. “Ayos lang, Manong,” sagot ko. “Pasensya na kung ginising kita, nagtaka lang kami kung bakit may magarang sasakyan na nakaparada sa lugar na ito. Wala kasing katao-tao dito,” wika ng lalaki. “Ah, ganun po ba? Pasensya na kung nakatakot. Inaantok kasi ako kaninang madaling araw, kaya naisipan kong umidlip muna sa kotse, kaya dito na lang ako huminto,” paliwanag ko, sabay lihis ng tingin. "Ganun pala," tugon ng lalaki. Nagpasalamat ako dahil hindi na siya nagtanong pa. Pagkatapos ay nagpaalam na ako at nagdesisyong umalis. Habang nagmamane