หลังเปิดประตู เวินเหลียงก็เปลี่ยนรองเท้าและเดินไปนั่งลงบนโซฟาฟู่ซือฝานเดินตามอยู่เบื้องหลังเธอราวกับหาง ยืนก้มหน้าบีบมืออยู่ข้างโซฟา ทำท่ากระวนกระวายใจปนหวาดกลัว“ทำไมไม่กลับไปพร้อมคนขับรถ? ทำไมจู่ ๆ ถึงหนีมาที่นี่คนเดียว?” เวินเหลียงมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ขอบตาของฟู่ซือฝานแดงก่ำไปหมด ตรงหน้าเปลี่ยนเป็นภาพเบลอ ทำท่าทางน่าสงสาร “ไม่อยากกลับไปค่ะ”“ทำไมล่ะ?”“เพราะว่า...เพราะว่าคุณน้าทำตัวประหลาดไปหาหนูที่โรงเรียน แล้วเพื่อนร่วมชั้นเห็น พวกเขาบอกว่าหนูเป็นลูกสาวนอกสมรส...”น้ำตาหยดใสเอ่อล้นออกมาจากขอบตา ไหลไปตามผิวขาวผ่องของเจ้าน้อย ราวกับเม็ดไข่มุกอย่างนั้นเจ้าตัวน้อยมองเวินเหลียงพลางสะอึกสะอื้น ขอบตาแดงก่ำ บนหน้ามีน้ำตาเกาะ สายตาพร่ามัว “คุณป้าคะ คุณป้าอย่าเกลียดหนูเลยโอเคไหมคะ? หนูจะเชื่อฟังคุณป้า ไม่ทำให้คุณป้าโกรธ ดูแลน้องชายน้องสาวให้ดี...”พูดจบ น้ำตาอีกสายหนึ่งก็เอ่อล้นออกมาจากขอบตาเมื่อเห็นท่าทางขลาดเขลาราวกับลูกหมาลูกแมว และสายตาที่อยากเข้าใกล้เธอทว่าก็กลัวเธอรังเกียจของเจ้าตัวน้อย ทันใดนั้นเวินเหลียงก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่คนแล้ว!เด็กที่ทั้งน่ารักและประสีประสาข
Read more