บททั้งหมดของ สัญญารักผูกหัวใจท่านประธานปากแข็ง: บทที่ 771 - บทที่ 780

“ผมเป็นคนแจ้งเองครับ” พี่ชายคนนั้นเป็นฝ่ายเดินออกมาเอง “พวกเขาแอบอ้างเป็นตำรวจ...”“แอบอ้างบ้าบออะไรกัน!”เจ้าหน้าที่อาวุโสที่อยู่บนพื้นตะเกียกตะกายขึ้นมาจับชายฉกรรจ์เอาไว้ พร้อมอดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาลเขาล้วงบัตรแสดงตนของตัวเองออกมา “สวัสดีครับ พวกเราเป็นตำรวจจากสน.หลันวาน มาปฏิบัติหน้าที่ แต่ผู้ต้องหาที่ก่ออาชญากรรมเจ้าเล่ห์เกินไป และยังมีบางคน...”เขาจงใจมองพี่ชายคนนั้นทีหนึ่ง “บางคนก่อความวุ่นวาย จนทำให้ผู้ต้องสงสัยหนีไป ต้องรีบตามรอยไปทันที”ตำรวจที่มาใหม่แต่ละคนดูบัตรแสดงตนของเขา แล้วบอกกับพี่ชายคนนั้นว่า “บัตรแสดงตนของเขาไม่มีปัญหา ยังมีเรื่องอื่นอีกไหมครับ?”พี่ชายคนนั้นอึ้งกิมกี่ไปเลย พลางแข็งทื่อไปทั้งตัว “ไม่...ไม่มีปัญหา?”เจ้าหน้าที่ตำรวจไม่ได้เสวนากับเขามากมาย เอ่ยขึ้นแค่ว่า “ผู้ต้องสงสัยยังหนีไปได้ไม่ไกล รบกวนเพื่อนร่วมงานทั้งสามช่วยเราด้วย”“ได้”พวกตำรวจรีบวิ่งตามไปยังทิศทางที่หลินอี้หน่วนหนีไปก่อนไป เจ้าหน้าที่หนุ่มก็ไม่ลืมที่จะก่นด่าพี่ชายคนนั้นทิ้งท้ายไว้ด้วยว่า “คุณคอยดูเถอะ! ถ้าผมจับผู้ต้องหาได้แล้ว คนต่อไปก็คือคุณ! คุณเป็นผู้ผดุงธรรมไม่ใช่เห

หลังออกมาจากสถานีตำรวจ เวินเหลียงก็ได้รับสายจากบ้านใหญ่ตระกูลฟู่ปลายสายมีเสียงปนความเป็นห่วงของคุณหญิงแว่วดังขึ้นมา “อาเหลียง? ให้ตายเถอะ สองวันก่อนเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้น ทำไมเธอไม่บอกย่าสักคำ? ย่าเพิ่งรู้ว่าเธอเกือบกลับมาไม่ได้แล้ว! เธอตีตัวออกห่างจากย่าแล้วใช่ไหม?”เวินเหลียงรีบตอบกลับทันที “ไม่ใช่นะคะ หนูจะตีตัวออกห่างจากคุณย่าได้ยังไง? คุณย่าคะ หนูแค่ไม่อยากให้คุณย่าเป็นห่วง นี่หนูก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่เหรอคะ?”“โธ่ ย่าไม่ได้เปราะบางอย่างที่พวกเธอคิดกันขนาดนั้น เรื่องพี่ใหญ่ของเธอ พวกเธอก็ปิดบังฉัน เรื่องของเธอ พวกเธอก็ปิดบังฉันอีก ย่าใกล้จะกลายเป็นคนใบ้หูหนวกแล้วนะ!”“ย่าไม่ใช่คนใบ้หูหนวกสักหน่อย ครั้งนี้เป็นความผิดของหนูเองค่ะ ต่อไปถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก หนูจะบอกคุณย่าเป็นคนแรกเลย”“เธอก็ดีแต่พูดจาหวาน ๆ ปลอบให้ฉันดีใจเท่านั้นแหละ เฮ้อ...วันนี้คนตระกูลฮั่วโทรมา บอกว่าพรุ่งนี้จะมาขอโทษขอโพยที่บ้าน ย่าถึงเพิ่งจะรู้เรื่องที่เธอเกือบถูกขายไปแล้ว เมียคนที่สองของฮั่วจวินซานเป็นแม่ของเธอ คนที่หาคนมาลักพาตัวเธอไปขายก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ? ช่างใจดำอำมหิตจริง ๆ ย่าเลยอยากถามคว

ตอนค่ำ ฟู่เซิงกลับมากินมื้อค่ำที่บ้านเมื่อเห็นซาลาเปาไส้ถั่วแดงสี่ลูกที่วางอยู่ในกล่องบนโต๊ะ ก็คิดว่าป้าแม่บ้านที่บ้านเป็นคนทำ จึงคีบมากินลูกหนึ่ง หลังกินเสร็จก็คีบขึ้นมาอีกลูก “ซาลาเปาไส้ถั่วแดงนี่รสชาติไม่เลวเลย”บนใบหน้าของอารงเผยรอยยิ้มแสนภาคภูมิใจออกมาอย่างหนึ่ง “อร่อยใช่ไหม?”“อืม แม่ แม่เป็นคนทำเหรอ?”“ไม่ใช่ ฝีมือของผู้เช่าคนหนึ่งของเราน่ะ ถ้าแกชอบกิน วันหลังฉันค่อยให้เธอทำให้แกกินหน่อย”“ไม่ต้องหรอกครับ”แม้ฟู่เซิงจะชอบกิน ทว่าก็ไม่ได้ชอบถึงขั้นต้องลำบากให้คนอื่นทำ“แกไม่ต้องเกรงใจไปหรอก ฉันไม่ได้บังคับเธอซะหน่อย ตัวเธอนิสัยดีมาก เห็นฉันแล้วทำตัวเป็นมิตรสุด ๆ ขนมไข่เต่าที่แกกินคราวก่อนนั่น เธอก็เป็นคนให้มา ถ้าฉันมีลูกสาวแบบนี้บ้างก็ดีสิ”ฟู่เซิงขมวดคิ้วเล็กน้อยผู้เช่าคนนั้นน่าจะใจร้อนนิดหน่อย พอรู้ฐานะของแม่เขาแล้วคงจงใจประจบประแจงเอาใจอารองจมดิ่งอยู่ในโลกของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยต่อว่า “เด็กสาวคนนั้นเป็นคนน่าสงสาร ไม่มีแม่ พ่อก็มาป่วยหนัก ตัวเองทำงานไปด้วยเข้าเรียนไปด้วย...”ฟู่เซิงนึกถึงเซี่ยหมิ่นเซี่ยหมิ่นบอกว่าที่บ้านของเธอยากจน เธอยังมีน้องสาวอีกสองคนและน้องชาย

“คุณเวิน?” หลังรับสายเลขาหยางก็ถามขึ้นว่า “คุณโทรมาหาฉันมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?”เวินเหลียงตอบ “ฉันมาหาฟู่เจิงน่ะ คุณลงมารับฉันหน่อยสิ”“อ้อ...คุณเวิน ตอนนี้ประธานใหญ่ฟู่ไม่อยู่ที่บริษัท ไม่งั้น...คุณค่อยมาวันหลังดีไหมคะ?”นัยน์ตาของเวินเหลียงประกายความประหลาดใจออกมาทั้ง ๆ ที่พนักงานหน้าเคาน์เตอร์บอกว่าฟู่เจิงอยู่ที่บริษัทชัด ๆ“คืออย่างนี้นะ...สองวันนี้ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลาให้มาอีกแล้ว ฉันเอาของมาให้เขา คุณลงมาเอาไปหน่อย ฉันจะฝากไปให้เขา” เวินเหลียงเอ่ย“...ได้ค่ะ คุณรอแป๊บนะคะ”ผ่านไปประมาณห้านาที เลขาหยางก็ออกมาจากลิฟต์ เขามองซ้ายทีขวาที ก่อนจะเดินมาทางเวินเหลียง “คุณเวิน คุณมีของอะไรจะให้ประธานใหญ่ฟู่เหรอคะ?”“สิ่งนี้ค่ะ” เวินเหลียงชี้มาทางหน้าอกตนเอง“อะไรเหรอคะ?”“ตัวฉันเอง”เลขาหยาง “...”“พาฉันขึ้นไปหน่อย ถ้าเขาไม่อยู่ฉันก็จะรอ”“แต่ว่า...วันนี้ประธานใหญ่ฟู่ไม่กลับบริษัทแล้วนะคะ...”“ไม่กลับบริษัทแล้วไปไหน?”“ฉัน...ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ...”“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว พาฉันขึ้นไปที” เวินเหลียงเอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาลดูลังเล พูดตะกุกตะกัก มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่ามีอะ

ฟู่เจิงราวกับได้ยินเรื่องตลกบางอย่าง เขาเลิกคิ้วขึ้น “โกหกเธอ? ฉันมีอะไรให้ไปโกหกเธอ? เธอมีอะไรที่คุ้มค่าให้ฉันโกหก? เวินเหลียง เธอยังคิดว่าตัวเองสำคัญมากจริง ๆ เหรอ?”“...คุณมีความลำบากใจอะไรหรือเปล่า?”“ฉันจะมีความลำบากใจอะไรได้? เวินเหลียง เธอยังแยกแยะความจริงที่ว่าฉันไม่เคยชอบเธอไม่ได้อีกเหรอ? ตอนเธอมาอยู่ที่บ้านตระกูลฟู่ฉันไม่ได้ชอบเธอเลย ตอนแต่งงานกับเธอฉันก็ไม่ได้ชอบเธอ ทำไมเธอถึงคิดว่าตอนนี้ฉันจะชอบเธอล่ะ?”เวินเหลียงส่ายหน้า อยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างอย่างอดรนทนไม่ไหว “เริ่มตั้งแต่ที่เราหย่ากันแล้วฉันไปเที่ยว คุณก็เริ่มตามฉัน ช่วยฉันเอากระเป๋าสตางค์กลับมา ที่ออสเตรเลียยัง...”ฟู่เจิงตัดบทพูดเธอ พร้อมกับหัวเราะ “เริ่มตั้งแต่ตอนนั้น การเดิมพันก็เริ่มขึ้นแล้ว ไม่อย่างนั้นตอนนั้นเธอเกลียดฉันขนาดนั้น ไล่ให้ฉันไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าฉันชอบเธอจริง ๆ คงอยู่ให้ห่างเธอหน่อยแล้ว ไม่ใช่นอบน้อมต่อความปรารถนาของเธอและตามตื้อเธอต่อ ฉันก็แค่อยากชนะเดิมพันเท่านั้น”ตอนนั้นเธอรำคาญการตามตื้อของเขามากทว่าตอนนี้กลายเป็นหลักฐานพิสูจน์ว่าเขารักเธอไปแล้ว“แต่ว่า คุณบอกว่าฉู่ซืออี๋โกหกคุณไม่ใช่เห