วันที่เจ็ดเดือนมิถุนายน เวลาประมาณสิบโมง เวินเหลียงลากกระเป๋าเดินทางมาถึงยังสนามบินนานาชาติเจียงเฉิงถังซือซือมาส่งเธอเที่ยวบินรอบสิบเอ็ดโมงครึ่ง ต้องเปลี่ยนเครื่องระหว่างนั้นสองรอบ ใช้เวลายี่สิบกว่าชั่วโมงถึงจะไปถึงยังเมืองฟิลาเดลเฟียถังซือซือไปทำเรื่องเช็กอินและโหลดกระเป๋าเดินทางเป็นเพื่อนเวินเหลียง ผ่านจุดสแกนไปพร้อมกัน และมารอยังโซนรอขึ้นเครื่องเวลาประมาณสิบเอ็ดโมง เหล่าผู้โดยสารก็มาต่อแถวยังหน้าประตูเกต เตรียมตรวจบอร์ดดิ้งพาสเพื่อขึ้นเครื่องเวินเหลียงไปคราวนี้ กว่าจะได้เจอกันก็อย่างน้อยสองสามเดือน ยากจะไม่ให้ถังซือซือขอบตาแดงก่ำ เธอกอดเวินเหลียงพร้อมเอ่ยว่า “ไปถึงที่นั่นแล้ว ต้องโทรหาฉันบ่อย ๆ นะ ถ้า...ถ้าอยู่ที่นี่แล้วไม่ดีก็กลับมานะ”“อืม”เมื่อได้ยินคำพูดกำชับของถังซือซือ จมูกของเวินเหลียงก็เกิดอาการคัน ๆ ขึ้นมา “ไม่งั้นเธอไปกับฉันดีไหม?”ทั้งสองคนคบหาเป็นเพื่อนกันจนมาถึงวันนี้ ในช่วงที่เวินเหลียงยากลำบากที่สุด ถังซือซือก็คอยสนับสนุนเธอดูแลเธอเสมอ เวินเหลียงเป็นคนไม่ค่อยแสดงออก เธอไม่เคยพูดแสดงความรักที่มีต่อถังซือซือมาก่อนเลย ทว่าในใจเห็นเธอเป็นเพื่อนสนิทที่ดีที่สุ
อ่านเพิ่มเติม