All Chapters of สตรีขี่ม้าออกศึก: Chapter 281 - Chapter 290

ซ่งซีซีกลับไปนอนดึกมาก เป่าจู่มารายงานแต่เช้า โดยบอกว่ายี่ฝางอยู่นอกจวนเพื่อขอพบ นางร้องอาละวาดมาก จะไล่ยังไงก็ไม่ไป เลยไม่มีทางเลือกนอกจากต้องมาปลุกนางซ่งซีซีลุกขึ้นจากเตียง มึนงงอย่างงัวเงียอยู่พักหนึ่ง กล้ามาจริงๆนางตื่นได้สติมากขึ้น สงบลงและฟังด้วยกำลังภายในของนาง ข้างนอกเสียงดังจริงๆ เป็นเสียงของยี่ฝางมันยังมาพร้อมกับเสียงเคาะประตูดังก้อง หากนางยังสร้างโกลาหลเช่นนี้ จะรบกวนรุ่ยเอ๋อร์เข้าแน่ๆ แม้ว่ารุ่ยเอ๋อร์จะดีขึ้นมากแล้ว แต่เขาก็ยังกลัวเสียงอันดุร้ายนี้ปฏิกิริยาแรกของซ่งซีซีคือกระโดดขึ้นและถือหอกดอกท้อไว้พยายามไล่ยี่ฝางออกไปทว่า แถวจวนเสนาบดีกั๋วกงล้วนเป็นตระกูลชั้นสูง ไม่ว่ายี่ฝางจะอาละวาดยังไง นางในตอนนี้ยังเป็นผู้นำของจวนเสนาบดีกั๋วกง ให้ผู้นำออกไปขับไล่เอง มันจะสูญเสียสถานะได้ก็ได้ ก็อยากรู้เหมือนกันว่าจนถึงบัดนี้แล้ว ยังมาหาเรื่องนางถึงบ้าน มีเรื่องอะไรกันแน่?"พานางไปที่ห้องโถงด้านข้างของลานด้านนอก ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็จะไป" ซ่งซีซียืนขึ้นแล้วพูดแม้ว่าเป่าจูจะรู้สึกว่าโชคร้ายมากที่ได้พบกับคนๆ นั้น แต่หากปล่อยให้นางก่อโกลาหลทั้งอย่างนั้นก็ไม่ใช่ทางออกที่ด

ซ่งซีซียืนขึ้นและเหยียบลงบนน้ำบนพื้น เดินไปหานางทีละก้าว โน้วตัวเข้าหานาง และกระซิบข้างหูนางว่า "การแก้แค้นของซูลันจียังไม่ทำให้เจ้าตื่นสติเหรอ? เจ้ายังคิดว่าตนเองเป็นแม่ทัพหญิงแห่งโลกนี้หรือ ยี่ฝาง เจ้าไม่มีค่าอะไรเลย จ้านเป่ยว่างแต่งงานกับเจ้าเพียงเพราะเขาคิดว่ามันแปลกใหม่ดี ถ้าเขารักเจ้าจริงๆ เขาควรจะให้ตำแหน่งภรรยาเอกแก่เจ้าแทนที่เป็นแค่ภรรยาเท่าเทียมกัน"ใบหน้าของยี่ฝางซีดเผือดลง "นั่นเป็นเพราะเขาเต็มใจที่จะไว้หน้าเจ้า ส่วนข้าไม่สำคัญกับชื่อเสียงและตำแหน่ง"ซ่งซีซีคว้าคอเสื้อของนาง จากนั้นปล่อยลงและลูบคอเสื้อของนางเบาๆ เสียงของนางเต็มไปด้วยความเย็นชา "เจ้าคิดว่าข้าต้องให้เขาไว้หน้าให้หรือไม่ ที่เจ้าบอกว่าไม่สนใจชื่อเสียงและตำแหน่ง แล้วได้อะไรมาบ้างล่ะ ที่เจ้ามาอวดดีต่อหน้าข้าในวันนี้ คือคิดว่าข้าจะห่วงใยชื่อเสียงแล้วปล่อยให้เจ้าก่อวุ่นวายหรือ"นิ้วของนางบีบคางของยี่ฝาง กระดูกนิ้วของนางออกแรงมากขึ้น ทำให้คางของยี่ฝางเกือบจะหักอยู่แล้ว ความเจ็บปวดทำให้นางน้ำตาคลอเบ้า "ฆ่าเจ้า มันง่ายมาก แต่ข้าอยากให้เจ้ามีชีวิตอยู่อย่างดี เจ้าดูถูกผู้หญิง ดูหมิ่นผู้หญิงที่อยู่ฝ่ายในอย่างยากลำบาก

ซ่งซีซีเตะเข่าหลังของนาง และนางก็คุกเข่าลงเสียงดัง"เจ้ารู้ไหมว่าพวกเขาตายอย่างไร? แต่ละคนถูกฟันด้วยมีดสิบแปดครั้ง ทำไมจึงเป็นสิบแปดครั้ง? เจ้าคิดให้ดี!""ไม่!" ใบหน้าของยี่ฝางซีดอย่างผิดปกติ นางกลืนน้ำลายเต็มปากและกลอกตาไปมา นางจำได้ว่าหัวหน้าทหารจากราชวงศ์เมืองซีจิงนั้นถูกจับกุม และพวกเขาได้ฟันเขาถึงสิบแปดครั้ง ทั้งยังตอนเขา…"มันเป็นไปไม่ได้ มันเป็นอาชญากรรมที่ชาวซีจิงทำไว้ ครอบครัวของเจ้าถูกสังหารโดยสายลับเมืองซีจิง มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเลย ไม่แม้แต่น้อยเลย"นางต้องการยืนขึ้นและวิ่งหนีออกไป แต่ซ่งซีซีจับไหล่ของนางไว้แน่น ทำให้นางคุกเข่าทั้งอย่างนั้นและขยับไม่ได้"เพราะสิ่งที่เจ้าทำในชายแดนเฉิงหลิง จนทำให้จวนโหวเจิ้นเป่ยของข้าไม่เหลือใครอีก แม้แต่หลานชายตัวน้อยของข้ายังไม่รอด ร่างกายเล็กๆ ของเขาอ่อนแอมาตั้งแต่เกิด และเขาต้องกินยาทุกวัน ถูกฟันสิบแปดครั้ง ร่างกายถูกสับเป็นชิ้นๆ เลือดไหลไปทั่ว จวนโหวเจิ้นเป่ยเต็มไปด้วยเลือด นี่เป็นกรรมที่เจ้าสร้างไว้ ยี่ฝาง เจ้าว่าขาจะเกลียดเจ้าหรือไม่"ดวงตาของซ่งซีซีเจ็บเมื่อนางพูดอย่างนั้น แต่กลับไม่มีน้ำตาไหลแม้แต่หยดเดียว ความเจ็บปวดที่แสนเ

นางไม่กล้าสบตากับซ่งซีซีอีกเลย ซึ่งสายตานั้นเย็นชาราวกับมีดคำพูดทุกคำที่ซ่งซีซีพูดนั้นนางไม่ชอบฟังทั้งนั้น แต่มีคำนึงที่นางพูดถูกนางปรารถนาที่จะสร้างผลงานสงครามชายแดนเฉิงหลิง นางคิดว่าตนเองสร้างผลงานทางทหาร แถมยังเป็นผลงานสำคัญ นางจะไม่ใช่ลูกสาวของทหารเก่าอีก นางเป็นแม่ทัพยี่ฝางนางเย่อหยิ่ง และดูหมิ่นทุกสิ่ง แต่ในใจของนาง นางยังรู้สึกต้อยกว่าคนอื่นมิฉะนั้น ด้วยผลงานของนาง ให้แต่งเป็นภรรยาที่เท่าเทียมของจ้านเป่ยว่าง คนส่วนใหญ่จะไม่ยอมทั้งนั้นนางเต็มใจ หนึ่งคือเพราะนางมีใจให้จ้านเป่ยว่าง สองคือนางรู้ดีว่าหากไม่ใช่ที่ตนเองสร้างผลงานไว้ นางไม่มีวันเกาะจวนแม่ทัพได้นางบอกว่าตนเองไม่สนใจเรื่องการแย่งชิงอำนาจของฝ่ายใน และอยากจะเป็นผู้หญิงที่ออกศึกได้ สร้างผลงานให้บ้านเมือง ทำสงครามทุกที่ คำพูดนี้นางแค่พูดให้จ้านเป่ยว่างฟัง และจ้านเป่ยว่างก็เชื่อด้วย สายตามี่เขามองนางก็ฉายแววความนับถือและชื่นชมนางต้องการให้จ้านเป่ยว่างรู้ว่านางแตกต่างออกไปนางทำได้แล้ว และมอบตัวให้กับเขาก่อนจะกลับมาเมืองหลวง หากทำเช่นนี้อย่างน้อยก็ต้องแต่งเข้าจวนแม่ทัพอย่างแน่นอนส่วนภรรยาเอกอย่างซ่งซีซี ในตอน

ทว่า เรื่องที่จวนเสนาบดีกั๋วกงมาทวงหนี้ คนรับใช้ก็รายงานเรื่องนี้แก่ฮูหยินผู้เฒ่า ฮูหยินผู้เฒ่าตามหาจ้านเป่ยว่างเพื่อสอบถามรายละเอียดทันทีจ้านเป่ยว่างรู้ว่าเขาไม่สามารถซ่อนเรื่องนี้ได้ คนรับใช้จำนวนมากได้เห็นและได้ยิน ดังนั้นเขาจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้นางทราบฮูหยินผู้เฒ่าโกรธมากจนหน้าเขียวคล้ำถมึงทึงและสาปแช่ง "หายนะ เจ้าได้แต่งงานกับหายนะจริงๆ แล้วทำไมเจ้าถึงตกหลุมรักนางในตอนนั้น? การพังสิ่งของในจวนทุกวันยังไม่เพียงพอ กลับไปจวนเสนาบดีกั๋วกงเพื่อพังของอีกด้วย และจวนเสนาบดีกั๋วกงในตอนนี้เป็นฝ่ายที่เรากล้ามีปัญหาได้หรือ นางไม่สองกระจกบ้างหรือ ไปจวนเสนาบดีกั๋วกงเพื่อขายขี้หน้าใช่ไหม"ฮูหยินผู้เฒ่าสาปแช่งไปพลางจับหน้าอกของนาง "ช่างเป็นหายนะ ช่างเป็นหายนะจริงๆ นางต้องตามหาซ่งซีซี เพื่อหยุดการแต่งงานของเจ้ากับครอบครัวหวัง"ทันใดนั้นจ้านเป่ยว่างก็ตระหนักได้ว่านางจะไม่ยั่วยุซ่งซีซีโดยไม่มีเหตุผล ต้องมีเหตุผลอะไร หรือว่าจะเป็นอย่างที่ท่านแม่พูด เพราะเรื่องแต่งงานระหว่างเขากับตระกูลหวังหรือเมื่อคิดถึงสิ่งนี้ จ้านเป่ยว่างก็อารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาการแต่งงานครั้งนี้ เขาก็เป็นฝ่ายถูกบังคับ เป็