บททั้งหมดของ สตรีขี่ม้าออกศึก: บทที่ 1231 - บทที่ 1240

ในห้องหนังสือของจวนหลักตระกูลฉี แสงไฟสองดวงที่ส่องสว่างอยู่ภายในโคมไฟแก้ว ทำให้ใบหน้าของเจ้ากรมฉีดูมืดมนและโกรธขึ้งเป็นอย่างยิ่ง“เรื่องนี้ มีใครรู้บ้าง” เสียงของเจ้ากรมฉีเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ก็ยังระงับอารมณ์ได้ดี ไม่ได้แสดงอาการโกรธทันทีโหวกวางหลิงไม่กล้าบอกว่าพี่สาวของเขาก็รู้เรื่องนี้ด้วย ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่สาวถึงบอกว่าตัวเองไม่สามารถมากับเขาได้ ยิ่งมีคนรู้เรื่องนี้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น“ไม่มีใครรู้ ได้ยินมาว่าตอนที่พาตัวกลับมา อาจารย์เอาผ้าปูโต๊ะคลุมศีรษะและใบหน้า คิดว่า คิดว่าซ่งซีซีคงเห็นแล้ว”เจ้ากรมฉีกัดฟันแล้วพูดว่า “ไม่สามารถปล่อยให้นางเห็นได้ ถ้าเป็นปี้หมิงหรือลู่เจินก็ยังจัดการง่าย แต่นางเห็นแล้ว เราจะจัดการทางนี้ได้อย่างไร? จะพาคนออกมาได้อย่างไร? นางแทบต้องการให้ทุกคนในโลกรู้เรื่องนี้”โหวกวางหลิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ไม่เช่นนั้นนางจะไม่อนุญาตให้อาจารย์คลุมหน้า ไม่ว่านางจะแค้นตระกูลฉีมากแค่ไหน นางก็ยังต้องไว้หน้าอดีตฮ่องเต้”เจ้ากรมฉีกล่าวอย่างเย็นชา “อดีตฮ่องเต้มีอาจารย์มากกว่าหนึ่งคน หลังจากปลดตำแหน่งอาจารย์แล้ว ใครจะพูดอะไรไม่ได้?

เมื่อมองดูน้ำชาที่ใสและร้อนจัด เจ้ากรมฉีก็ไม่ต้องการที่จะดื่มมันเลย แม้ว่าจะแห้งมากและปาก จนแทบลุกเป็นไฟก็ตามเมื่อเห็นว่านางไม่ต่อความเรื่องสถาบันการศึกษาสตรี เขาก็กลอกตาไปมาแล้วพูดว่า “ได้ยินมาว่าข้างกายท่านอ๋องมีคนที่มีความสามารถหนึ่งหรือสองคนอยู่ ทำไมไม่ให้ข้าช่วยแนะนำเพิ่มล่ะ...”ซ่งซีซีกดมือแล้วพูดว่า “เจ้ากรมฉีไม่จำเป็นต้องออกนอกประเด็น ท่านไม่ต้องกังวล ตอนนี้ไม่มีใครรู้ตัวตนของอาจารย์ฉีอีก ข้าคลุมศีรษะและใบหน้าของเขาด้วยผ้าปูโต๊ะตั้งแต่ออกมาจากหอหนานเฟิง ตอนนี้เขาอยู่ในคุก อยู่ในข้างในก็ถูกปกปิดเช่นกัน”ทันใดนั้นนางก็ตรงไปตรงมามาก จนเจ้ากรมฉีไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรชั่วขณะหนึ่ง แต่คำพูดนั้นชัดเจนมาก จนใบหน้าของเขารู้สึกร้อนผ่าวละทิ้งทุกสิ่งแล้วมองแก่นแท้ของเรื่อง นั่นเป็นสิ่งที่น่าอายขนาดไหน!หากไม่ใช่พ่อของเขา แต่เป็นหลานชายคนใดในตระกูล เขาคงจะสั่งให้คนทุบตีจนพิการแล้วปล่อยไปตามยถากรรมหลังจากการพูดหมดเปลือก เขาก็หมดสิทธิ์ในการพูดโดยสิ้นเชิง ทำได้เพียงถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ใต้เท้าซ่งช่วยปล่อยท่านพ่อข้าไปได้ไหม? เขาแก่แล้ว มีสุขภาพไม่ดี ทนกับความผิดนี้ไม่ไหว”ซ่งซีซ

ซ่งซีซีให้ค่ายลาดตระเวนเอาเงินสิบตำลึงไว้ แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้ซื้ออาหารก่อน หลังจากออกไปแล้ว ค่อยให้พวกเขาคืนเงินอีแปะให้เขาก็ได้”สิ่งที่ซ่งซีซีพูด ความจริงก็เพื่อให้มั่นใจว่าพวกเขาจะไม่ถูกขังอยู่ที่นี่นานเกินไป ดังนั้นอย่าสร้างปัญหา อย่าส่งเสียงดัง แค่ใช้เวลาสองวันนี้อย่างสงบสุขในเวลาเดียวกัน ประโยคนี้มีไว้เพื่อให้อาจารย์ฉีได้ฟัง จะได้หยุดสั่นในกลางดึก ซ่งซีซีไปตรวจเยี่ยมอีกครั้งครั้งนี้เขาพบว่าอาจารย์ฉียิ่งสั่นมากขึ้น เหลียงฉีจึงเข้ามากระซิบ “ขอผ้าห่มให้หน่อยได้ไหม? นายท่านหวงของเราทนหนาวไม่ไหว เขามีสุขภาพไม่ดี”ซ่งซีซีพบว่าอาจารย์ฉีขดตัวอยู่ในท่าทางที่แปลกมาก เกือบจะแข็งทื่อ ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง ซึ่งมุมนั้นบังเอิญมีรูระบายอากาศ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาหนาวมากเกรงว่าจะปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกันไม่ได้ นี่แค่คืนแรก ถ้าหนาวตาย คงอธิบายได้ยากซ่งซีซีสั่งว่า “ใครก็ได้ พาเขาออกไปขังเดี่ยว ให้ผ้าห่มเขา จะได้ไม่หนาวจนตายที่นี่”เหลียงฉีคุกเข่าลง หลั่งน้ำตาด้วยความขอบคุณ “ขอบคุณใต้เท้า”อาจารย์ฉีแทบไม่สามารถยืนได้อีก ทำได้เพียงปล่อยให้เหลียงฉีแบกเขาออกไปทุกคนมองดูเขา แม้ว่

ในที่สุดเจ้ากรมฉีก็เดินออกไป เมื่อเดินผ่านห้องโถงใหญ่ เห็นซ่งซีซีนั่งอยู่ผิงไฟอยู่ข้างในเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นเขาไม่ต้องการเผชิญหน้ากับซ่งซีซี แต่ไม่รู้ว่าทำไมเท้าถึงไม่เชื่อฟัง เดินเข้าไปหานางเขามีความคิดว่า ถ้าซ่งซีซีไม่อยู่เฝ้าที่นี่ เขาจะบังคับพาพ่อออกไป แม้ว่าจะทำให้ฝ่าบาทขุ่นเคืองก็ตาม เขาก็ไม่ยอมให้พ่อต้องอับอายที่นี่“ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมเจ้ากรมฉียังไม่กลับจวนอีก?” ซ่งซีซีถามร่างทั้งร่างของเจ้ากรมฉีเป็นเหมือนมะเขือหลังจากถูกแช่ด้วยน้ำค้างแข็ง เหี่ยวเฉา ไม่มีชีวิตชีวาใดๆเขาไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อน กลัวเรื่องที่ต้องเผชิญหลังจากก้าวออกจากประตูนี้ไปครั้งแรกที่เขาคิดจะมาที่นี่ในคืนนี้ ในใจเตรียมพร้อมสำหรับการเจรจา ใครจะรู้ว่านางไม่มีความตั้งใจที่จะหาผลประโยชน์จากมันเลยเขาอยู่ในกรมขุนนาง ถืออำนาจเหนือเหล่าขุนนาง ได้เห็นหลายๆ คนที่คิดวางแผนอย่างแยบยล เพื่อที่จะได้อำนาจ ถึงขั้นทำตัวน่าเกลียดน่าชังไปหมดแต่นางกลับไม่ต้องการฉวยโอกาสนี้สนับสนุนผู้ใด ถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่คนโง่ ที่ไม่รู้ว่าฝ่าบาทกลัวเป่ยหมิงอ๋องอย่างไร ในราชสำนักมีคนของเขา หากเกิดเรื่องใดขึ้น อย่างน้อยก็มีคนขอร้อ

ต่อมา มีคนสามคนถูกเรียกเข้ามา และถูกดุด่าตามลำดับอีกสองคนคุกเข่าลงเพื่อยอมรับความผิดพลาด แต่ซ่งซีซียังคงเงียบจักรพรรดิซูชิงกล่าวด้วยความโกรธ "เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าบริสุทธิ์ ไม่ได้รับความยุติธรรม ในเมื่อเจ้ารู้ว่าอาจารย์ฉีไปที่หอหนานเฟิง แต่กลับไม่รายงานล่วงหน้า"ซ่งซีซีตรากตรำมาทั้งคืน ตอนนี้ยังต้องถูกตำหนิร่วมกับพวกเขา แน่นอนว่านางรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ถามว่า "ถ้าหม่อมฉันรายงานเรื่องนี้ ฝ่าบาทจะไม่ตรวจยึดหอหนานเฟิงงั้นหรือ?"จักรพรรดิซูชิงพาลโกรธ "สมควรถูกตรวจยึดก็ต้องตรวจยึก แต่..."แต่ผ่านไปสักพัก ก็ไม่มีคำใดหลุดออกมา เพราะเขารู้ว่าไม่มีคำว่าแต่ คงไม่สามารถพูดได้ว่าถ้ารู้ล่วงหน้าปล้ว เขาจะส่งคนไปเตือนก่อนอีกอย่าง ยังไม่แน่ใจว่าอาจารย์ฉีจะไปที่หอหนานเฟิงเมื่อคืนนี้ หากซ่งซีซีบอกว่าจะได้พบกับอาจารย์ฉีที่หอหนานเฟิง เขาคงไม่เชื่อแน่นอนสิ่งสำคัญคือ ยังจับตัวคนไม่ได้ แล้วใครจะเชื่อ? นั่นคือผู้ที่เป็นไปไม่ได้มากที่สุดที่จะไปหอหนานเฟิง เขาเป็นอาจารย์ของฮ่องเต้ มีสถานะสูงส่ง ได้รับความเคารพจากทุกคน ถือเป็นแบบอย่างของนักเรียนทั่วหล้าเขาจะไปสถานที่แบบนั้นหรือ? หากซ่งซีซีแจ้งให้เขาทรา