บททั้งหมดของ สตรีขี่ม้าออกศึก: บทที่ 1251 - บทที่ 1260

อ๋องฮวยรวบรวมของมีค่าออกจากเมืองหลวง แต่ของมีค่าจำพวกเงินทองเหล่านั้นถูกสับเปลี่ยนไปหมด เขาค้นพบเมื่อมาถึงครึ่งทาง จากนั้นก็โกรธมากจนเป็นบ้าน่าเสียดายที่ถึงจะบ้าคลั่งไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาไม่กล้ากลับเมืองหลวงอีกเพียงแต่ว่าเขาไม่มีเส้นสายหรือสิ่งของมีค่าใดๆ มาที่นี่ มีเพียงสถานะท่านอ๋องเปล่าๆ เท่านั้น เขาไม่ได้รับการยอมรับจากคนจำนวนมาก สถานการณ์ของเขาก็น่าอายมากแต่ก็โชคดี ที่เขาพบทางออกที่ดี เพียงแต่ สำหรับพี่สามแล้ว ทางออกนี้อาจไม่ใช่ทางที่ดีถ้าคนไม่เห็นแก่ตัวก็จะไม่ถูกฟ้าดินลงโทษ ที่เขาซ่อนตัวเงียบๆ ไม่ใช่แค่การสร้างที่ทางที่ดีในอนาคตเท่านั้นคนผู้นั้นซ่อนตัวอยู่ลึก ไม่ถูกสงสัยมาหลายปีแล้ว และที่สำคัญคือค่อยๆ แทรกซึมเข้าไป นำสิ่งของหรือความสามารถของผู้อื่นมาใช้เพื่อตนเอง นี่ต่างหากที่เป็นนักวางแผนที่แท้จริงแน่นอนว่าคนผู้นี้รับมือได้ยากกว่าพี่สาม หากเขาประสบความสำเร็จในอนาคต เขาอยากจะช่วงชิงผลงานมาเป็นของตน จะไม่ใช่เรื่องง่ายเลยอย่างไรก็ตาม เมื่อเปรียบเทียบระหว่างพี่สามกับคนผู้นั้น คนผู้นั้นมีโอกาสชนะมากกว่า ดังนั้นเขาจึงต้องการติดตามผู้ที่มีโอกาสชนะมากกว่าอยู่แล้วยิ่งไปก

ในฐานะเจ้าสำนัก ซ่งซีซีไม่สามารถสอนวิชาอื่นได้ แต่ก็พอจะสอนการต่อสู้ได้บ้างได้ จึงถามพวกนางว่ามีใครอยากเรียนการต่อสู้บ้าง ซึ่งสามารถนำไปใช้ป้องกันตัวได้ด้วยเมื่อนางเสนอ ก็มีนักเรียนมากกว่าครึ่งที่อยากเรียนแต่การเรียนการต่อสู้นั้นต้องดูที่พรสวรรค์ด้วย แม้จะเต็มใจเรียนรู้ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะเรียนรู้ได้อย่างไรก็ตาม ซ่งซีซีเห็นว่ามีคนสนใจมากมาย นางจึงตัดสินใจเพิ่มวิชาเรียน เพื่อฝึกฝนความแข็งแกร่งและความคล่องตัว รวมถึงการป้องกันตัวเองและสมรรถภาพทางกายโดยเฉพาะสำหรับการเรียนการต่อสู้จริงๆ นั้น นางจำเป็นต้องเลือกให้ดี บังเอิญว่าเฉินเฉินได้ยินว่าเสิ่นว่านจือสอนกองทัพซวนเจียพวกเขาอยู่ นางจึงอยากมาสอนที่สถาบันการศึกษาสตรีเช่นกัน รบเร้าซ่งซีซีให้นางได้มาเป็นหัวหน้าผู้ฝึกหญิงซ่งซีซีทำตามที่นางต้องการ ทั้งสองก็ผลัดกันสอน สำหรับชั้นเรียนประจำวัน เฉินเฉินก็สามารถสอนได้เช่นกัน เพราะไม่ยากเกินไปคัดเลือกผู้เรียนการต่อสู้ออกมาสิบคน พวกนางทั้งหมดเป็นลูกสาวชาวนา พวกนางไม่มีความคิดอื่นใดเลย บอกว่าหากวันหน้าเอาตัวไม่รอด ก็สามารถไปเป็นผู้คุ้มกันของคุณหนูผู้ดีก็ยังดี ไม่ต้องขายตัวเป็นทาส แถมยังได้

ซ่งซีซีจับมือของนาง พูดคุยกับนางมากมาย แต่สิ่งเดียวที่นางไม่เคยพูดถึงก็คือคำพูดไม่ดีเกี่ยวกับครอบครัวของนางเสิ่นว่านจือกับเฉินเฉินฟังอยู่ข้างนอก หลังจากที่พวกนางพูดคุยกันเสร็จ ก็ให้เป่าจูพานางไปหาที่พัก เสิ่นว่านจือถามว่า “ทำไมถึงยังให้นางปกป้องคนในครอบครัวของนางอีก? ควรจะบอกให้นางรู้ว่า คนในครอบครัวของนางโหดร้ายกับนางแค่ไหน ไม่เช่นนั้นจะต้องถูกผูกมัดไปตลอดชีวิต”ซ่งซีซีจิบน้ำ สายตาที่สงบนั้นมีความเศร้าแฝงอยู่ “ซีซี ไม่ใช่กรณีเดียว ครอบครัวของผู้คนมากมายเป็นแบบนี้ เมื่อเผชิญกับความยากลำบากก็คิดขายลูกสาวหรือน้องสาวได้ง่ายๆ ในความคิดของพวกเขา นี่ไม่ใช่สิ่งที่โหดร้าย พวกเขาคิดว่าการขายนางไปเป็นเจ้าสาวเด็กก็ดี ขายนางให้ไปเป็นสาวใช้ในครอบครัวร่ำรวยก็ดี ทั้งหมดนี้เป็นเพียงทางรอดเท่านั้น”นางหยุดชั่วคราวและพูดต่อ “ไม่ใช่เรื่องแปลกที่บางคนจะใช้ลูกสาวแลกกับการแต่งงานหาภรรยาให้กับลูกชาย แต่อย่างน้อย พ่อแม่ของหมิงซีก็ไม่คิดเช่นนั้น พวกเขาใช้วิธีการต่างๆ เพื่อหาเงิน แม่ของนางตั้งแผงขายของ พ่อของนางทำงานเป็นคนงานรายวัน แถมยังขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร ข้าเชื่อว่าพวกเขาไม่เคยคิดที่จะขายหมิงซี ไม่อย่าง

ซ่งซีซีและคนอื่นๆ มาที่หลูโจวในฐานะพ่อค้า หลังจากสอบถามเรื่องหมู่บ้านต้าสือ พวกเขาจำเป็นต้องติดต่อศิษย์พี่เสิ่นกับกุ้นเอ๋อร์ก่อนนางวาดภาพดอกท้อในสถานที่ที่เห็นได้ชัดเจนในเมือง ทิ้งรหัสลับไว้ ซึ่งหากตามรหัสลับไปก็จะสามารถหาโรงเตี๊ยมที่พวกเขาพักอยู่ได้คืนนั้น ศิษย์พี่เสิ่นและกุ้นเอ๋อร์มาหาพวกเขา ทั้งสองคนหัวเต็มไปด้วยขี้เถ้าหน้าเต็มไปด้วยดิน เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ผมเผ้าแม้จะมีการจัดแต่งทรงมาก่อน แต่รองเท้าเต็มไปด้วยฝุ่นโคลน เห็นได้ชัดเจนว่าพวกเขาเพิ่งออกจากภูเขาตลอดการเดินทางมานี้ซ่งซีซีกังวลมาตลอด ตอนนี้เมื่อนางได้พบกับศิษย์พี่เสิ่น นางก็รีบถามถึงสถานการณ์เสิ่นชิงเหอปลอบนางก่อน “ตอนที่ให้นกพิราบส่งสารส่งจดหมายเจ้า เราขาดการติดต่อ ไม่มีเบาะแสร่องรอยใดๆ จริง แต่เราได้ค้นพบบางอย่างเมื่อสองวันก่อน พบเครื่องหมายที่ศิษย์น้องชายทิ้งไว้ในป่าเก่าทางใต้ของหมู่บ้านต้าสือ ซึ่งยืนยันได้ว่าพวกเขาเคยหยุดที่สถานที่นั้นเมื่อไม่กี่วันก่อน”หลังจากบอกข่าวเพื่อให้ซ่งซีซีผ่อนคลาย จากนั้นเขาก็บอกเหตุผลว่าทำไมทั้งสองจึงขาดการติดต่อพวกเขาได้รับคำสั่งลับจากฝ่าบาท ให้พวกเขาเข้าไปในภูเขาเพื่อค้นหาว่าเสบียง

เสิ่นว่านจือเห็นว่าระหว่างทางมานี้นางผ่ายผอมลงไปมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับ จึงกอดนาด้วยความปวดใจ กดศีรษะของนางพิงไหล่ตัวเอง “ข้าจะให้เจ้ายืมไหล่ ร้องไห้แล้วก็จะตีขึ้น”อย่างไรก็ตาม จู่ๆ ซ่งซีซีก็เอื้อมมือออกไปผลักนางออก รีบลุกขึ้นยืนและกระโดดข้ามลำธาร จากนั้นวิ่งไปข้างหน้าสี่ห้าก้าว แล้วหยุดอยู่หน้าต้นไม้บนลำต้นของต้นไม้ มีดอกบ๊วยแกะสลักให้เห็นชัดนางลูบดอกบ๊วยที่เรียบร้อยบริบูรณ์ แต่ในใจก็ไม่ได้รู้สึกมีความสุขมากนัก แม้ว่าจะสมบูรณ์ เมื่อพิจารณาจากสภาพของลำต้นและร่องรอยของดอกบ๊วย ดอกนี้ต้องเป็นดอกที่แกะสลักไว้ก่อนที่ศิษย์พี่เสิ่นและกุ้นเอ๋อร์จะเจอมีการค้นพบ แต่ก็เหมือนกับไม่พบอะไรเลยนางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “จือจือ พวกเจ้าลงเขาไปก่อนดีไหม ข้าจะไปเดินเล่นในภูเขาสักพัก ในเมื่อข้าทิ้งร่องรอยไว้ ข้างหน้าก็ต้องมีอีก”เสิ่นว่านจือดีดหน้าผากนางแล้วพูดว่า “คิดอะไรอยู่? เราก้าวไปข้างหน้าและถอยไปด้วยกัน ถ้าอยากไปก็ไปด้วยกัน ถ้าจะอยู่ก็ต้องอยู่ด้วยกัน”“แต่อาหารแห้งมีไม่เพียงพอ” ซ่งซีซีกล่าว“งั้นก็จับปลา เก็บผลไม้ป่าดิน” เสิ่นว่านจือปลอบนาง “ข้าเดาว่าท่านอ๋องกับจางต้าจ้วงก็รอดมาได้แ