LOGINShare
บทที่ 1255
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1256
ซ่งซีซีจับมือของนาง พูดคุยกับนางมากมาย แต่สิ่งเดียวที่นางไม่เคยพูดถึงก็คือคำพูดไม่ดีเกี่ยวกับครอบครัวของนางเสิ่นว่านจือกับเฉินเฉินฟังอยู่ข้างนอก หลังจากที่พวกนางพูดคุยกันเสร็จ ก็ให้เป่าจูพานางไปหาที่พัก เสิ่นว่านจือถามว่า “ทำไมถึงยังให้นางปกป้องคนในครอบครัวของนางอีก? ควรจะบอกให้นางรู้ว่า คนในครอบครัวของนางโหดร้ายกับนางแค่ไหน ไม่เช่นนั้นจะต้องถูกผูกมัดไปตลอดชีวิต”ซ่งซีซีจิบน้ำ สายตาที่สงบนั้นมีความเศร้าแฝงอยู่ “ซีซี ไม่ใช่กรณีเดียว ครอบครัวของผู้คนมากมายเป็นแบบนี้ เมื่อเผชิญกับความยากลำบากก็คิดขายลูกสาวหรือน้องสาวได้ง่ายๆ ในความคิดของพวกเขา นี่ไม่ใช่สิ่งที่โหดร้าย พวกเขาคิดว่าการขายนางไปเป็นเจ้าสาวเด็กก็ดี ขายนางให้ไปเป็นสาวใช้ในครอบครัวร่ำรวยก็ดี ทั้งหมดนี้เป็นเพียงทางรอดเท่านั้น”นางหยุดชั่วคราวและพูดต่อ “ไม่ใช่เรื่องแปลกที่บางคนจะใช้ลูกสาวแลกกับการแต่งงานหาภรรยาให้กับลูกชาย แต่อย่างน้อย พ่อแม่ของหมิงซีก็ไม่คิดเช่นนั้น พวกเขาใช้วิธีการต่างๆ เพื่อหาเงิน แม่ของนางตั้งแผงขายของ พ่อของนางทำงานเป็นคนงานรายวัน แถมยังขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร ข้าเชื่อว่าพวกเขาไม่เคยคิดที่จะขายหมิงซี ไม่อย่าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1257
นางใช้เวลาครึ่งชั่วยาม เพื่อปลดปล่อยตัวเองจากความกลัว จากนั้นก็ขี่ม้าเข้าไปในพระราชวัง นางต้องการเหตุผลในการออกจากเมืองหลวงจักรพรรดิซูชิงได้รับจดหมายสองฉบับจากเซี่ยหลูโม่ จดหมายฉบับแรกระบุว่าเขาค้นพบความผิดปกติในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เป็นไปได้ว่าชาวบ้านเหล่านั้นเป็นทหารส่วนตัว ดังนั้นเขาจึงส่งคำสั่งลับสั่งให้เขาเข้าไปในภูเขาเพื่อตรวจสอบจดหมายฉบับที่สอง คือพวกเขาเคยเข้าไปในภูเขาครั้งหนึ่ง พบว่ามีการคุ้มกันเข้มงวด น่าจะเป็นทหารส่วนตัวอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ยังไม่พบอาวุธและเสบียงอาหาร เขาจึงได้มีพระราชโองการลงไปอีก ให้เขาตรวจสอบต่อไป ต้องค้นหาอาวุธกับเสบียงให้พบและทำลายหลังจากนั้น ก็ไม่มีข่าวคราวจากเขาจริงๆ แล้วเขาค่อนข้างเป็นกังวล คนไม่กี่คนเข้าไปสำรวจตรวจสอบภูเขาหลายลูก และไม่ทราบจำนวนทหารส่วนตัว ไม่มียอดฝีมือติดตามไปด้วย เกรงว่าจะเกิดอันตรายแต่เขารู้สึกว่านี่เป็นโอกาสอันดี หากสามารถค้นหาอาวุธทั้งหมดและทำลายพวกมันได้ ก็สามารถส่งกองกำลังใกล้เคียงไปปราบพวกโจรได้ทันที ซึ่งไม่จำเป็นต้องทำอย่างเปิดเผย ก็สามารถลดการสูญเสียได้ตอนนี้ได้ยินซ่งซีซีบอกว่าไม่มีข่าวมาครึ่งเดือนแล้ว เขาก็กังวลม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1258
ซ่งซีซีและคนอื่นๆ มาที่หลูโจวในฐานะพ่อค้า หลังจากสอบถามเรื่องหมู่บ้านต้าสือ พวกเขาจำเป็นต้องติดต่อศิษย์พี่เสิ่นกับกุ้นเอ๋อร์ก่อนนางวาดภาพดอกท้อในสถานที่ที่เห็นได้ชัดเจนในเมือง ทิ้งรหัสลับไว้ ซึ่งหากตามรหัสลับไปก็จะสามารถหาโรงเตี๊ยมที่พวกเขาพักอยู่ได้คืนนั้น ศิษย์พี่เสิ่นและกุ้นเอ๋อร์มาหาพวกเขา ทั้งสองคนหัวเต็มไปด้วยขี้เถ้าหน้าเต็มไปด้วยดิน เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ผมเผ้าแม้จะมีการจัดแต่งทรงมาก่อน แต่รองเท้าเต็มไปด้วยฝุ่นโคลน เห็นได้ชัดเจนว่าพวกเขาเพิ่งออกจากภูเขาตลอดการเดินทางมานี้ซ่งซีซีกังวลมาตลอด ตอนนี้เมื่อนางได้พบกับศิษย์พี่เสิ่น นางก็รีบถามถึงสถานการณ์เสิ่นชิงเหอปลอบนางก่อน “ตอนที่ให้นกพิราบส่งสารส่งจดหมายเจ้า เราขาดการติดต่อ ไม่มีเบาะแสร่องรอยใดๆ จริง แต่เราได้ค้นพบบางอย่างเมื่อสองวันก่อน พบเครื่องหมายที่ศิษย์น้องชายทิ้งไว้ในป่าเก่าทางใต้ของหมู่บ้านต้าสือ ซึ่งยืนยันได้ว่าพวกเขาเคยหยุดที่สถานที่นั้นเมื่อไม่กี่วันก่อน”หลังจากบอกข่าวเพื่อให้ซ่งซีซีผ่อนคลาย จากนั้นเขาก็บอกเหตุผลว่าทำไมทั้งสองจึงขาดการติดต่อพวกเขาได้รับคำสั่งลับจากฝ่าบาท ให้พวกเขาเข้าไปในภูเขาเพื่อค้นหาว่าเสบียง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1259
ซ่งซีซีรู้สึกว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ต้องเข้าไปตามหาในภูเขา ศิษย์อาควรจะมาถึงภายในวันหรือสองวันนี้ ก่อนที่พวกเขาจะมา นางทำได้เพียงใช้วิธีที่งุ่มง่ามที่สุดในการค้นหาสภาพอากาศในช่วงกลางเดือนกุมภาพันธ์ยังคงหนาวจัด ภาคเหนือไม่มีลมแรง มีแต่ความชื้นและความหนาวเย็นเพิ่มขึ้นเล็กน้อย แต่ความชื้นและความหนาวเย็นนี้กลับกลายเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด ทำให้นางวิตกกังวลจิตใจไม่สงบตกค่ำก็พลิกตัวกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ ศิษย์พี่พบเครื่องหมายของเขาเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่ในช่วงที่ผ่านมานี้พวกเขาจะเผชิญกับอันตรายอื่นๆ บนภูเขาหรือไม่ พวกเขาจะถูกคนในหมู่บ้านต้าสือค้นพบและปิดล้อมไว้หรือไม่?แม้จะเกิดการสังหารขึ้นในภูเขาที่ลึกเข้าไป ก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้แม้รู้ว่าการเข้าภูเขาในวันพรุ่งนี้จะต้องใช้พลังงานมาก ควรเข้านอนเร็ว แต่นางก็นอนไม่หลับ และตื่นก่อนรุ่งสางนางถือโอกาสตอนที่ร้านค้าทั้งหมดเปิดเร็วและตั้งแผงขายของ ซื้อเสบียงที่จะนำไปใช้ในป่าให้พร้อมก่อน แล้วค่อยกลับตอนที่ทุกคนตื่นกันหมดแล้วการเดินทางเข้าภูเขาในครั้งนี้ แบ่งออกเป็นสามกลุ่มกลุ่มภูเขาเหม่ยชานเป็นกลุ่มเล็กกลุ่มเดียว กองทัพซวนเจียสามสิบคนที่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1260
เสิ่นว่านจือเห็นว่าระหว่างทางมานี้นางผ่ายผอมลงไปมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับ จึงกอดนาด้วยความปวดใจ กดศีรษะของนางพิงไหล่ตัวเอง “ข้าจะให้เจ้ายืมไหล่ ร้องไห้แล้วก็จะตีขึ้น”อย่างไรก็ตาม จู่ๆ ซ่งซีซีก็เอื้อมมือออกไปผลักนางออก รีบลุกขึ้นยืนและกระโดดข้ามลำธาร จากนั้นวิ่งไปข้างหน้าสี่ห้าก้าว แล้วหยุดอยู่หน้าต้นไม้บนลำต้นของต้นไม้ มีดอกบ๊วยแกะสลักให้เห็นชัดนางลูบดอกบ๊วยที่เรียบร้อยบริบูรณ์ แต่ในใจก็ไม่ได้รู้สึกมีความสุขมากนัก แม้ว่าจะสมบูรณ์ เมื่อพิจารณาจากสภาพของลำต้นและร่องรอยของดอกบ๊วย ดอกนี้ต้องเป็นดอกที่แกะสลักไว้ก่อนที่ศิษย์พี่เสิ่นและกุ้นเอ๋อร์จะเจอมีการค้นพบ แต่ก็เหมือนกับไม่พบอะไรเลยนางคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “จือจือ พวกเจ้าลงเขาไปก่อนดีไหม ข้าจะไปเดินเล่นในภูเขาสักพัก ในเมื่อข้าทิ้งร่องรอยไว้ ข้างหน้าก็ต้องมีอีก”เสิ่นว่านจือดีดหน้าผากนางแล้วพูดว่า “คิดอะไรอยู่? เราก้าวไปข้างหน้าและถอยไปด้วยกัน ถ้าอยากไปก็ไปด้วยกัน ถ้าจะอยู่ก็ต้องอยู่ด้วยกัน”“แต่อาหารแห้งมีไม่เพียงพอ” ซ่งซีซีกล่าว“งั้นก็จับปลา เก็บผลไม้ป่าดิน” เสิ่นว่านจือปลอบนาง “ข้าเดาว่าท่านอ๋องกับจางต้าจ้วงก็รอดมาได้แ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1261
เขาคาดการณ์ว่าจะมีการขนส่งภายในสองวันข้างหน้า แม้ว่าพวกเขาจะมีเพียงสองคน แต่ตราบใดที่ตกกลางคืน พวกเขาสามารถหาวิธีติดตามพวกเขาออกไปได้ ถ้ามีคนมากก็จะยิ่งจัดการได้ยากถึงเวลานั้นเมื่อพบทางออก ค่อยจับตัวคนมาสอบปากคำเพิ่มอีกสักคนสองคนคน หากถูกทรมานหน่อย แม้ปากแข็งแค่ไหนก็สามารถสอบถามความได้“อดทนอีกหน่อย อย่างมากก็สามวัน ก็จะเสร็จงานแล้ว” เซี่ยหลูโม่กล่าว“ข้าอยากกินซาลาเปาชิ้นใหญ่ๆ” จางต้าจ้วงเรอ ทำตาปริบๆ อย่างทรมานใจ “หากไม่มีอาหาร คนก็จะตาย วันๆ กินแต่เนื้อย่างพวกนี้ เลี่ยนมาก”“หยิบหญ้าขึ้นมาหนึ่งกำมือแล้วยัดเข้าไปในปากแก้เลี่ยนสิ” เซี่ยหลูโม่ยื่นมือออกมา หยิบวัชพืชที่กินได้ แถมยังเป็นยอดอ่อนๆ ให้เขา “กินสิ กินเร็วๆ”“ขม ไม่กินหรอก” จางต้าจวงสั่นศีรษะ ปฏิเสธความมีน้ำใจของท่านอ๋องเขาไม่กิน แต่เซี่ยหลู่โม่กิน แม้แต่รากหญ้าก็สามารถกินได้ ใบอ่อนๆ เช่นนี้ก็ยังมีรสขมเล็กน้อย ช่วยแก้เลี่ยนได้ดีทีเดียว อร่อย“ท่านอ๋อง อาจารย์เสิ่นจะเขียนจดหมายถึงพระชายา บอกว่าพวกเราหายตัวไปหรือเปล่า?” จางต้าจ้วงถาม“คงไม่หรอก ข้าทิ้งร่องรอยไว้แล้ว ศิษย์พี่คงเข้าใจ” เซี่ยหลูโม่ใช้มีดสั้นขุดหลุม และฝัง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1262
ดวงตาของซ่งซีซีเบิกกว้าง นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่าศิษย์อาหล่อเหลา น่ามองมากขนาดนี้แผนที่แผ่นหนึ่งถูกวางไว้ แต่ละคนก็ชะโงกหน้าเข้ามาดู อุโมงค์บนแผนที่นั้นสลับซับซ้อนเหมือนใยแมงมุม แต่มีทางเข้าเพียงสี่ทางเท่านั้นมีสองแห่งทางทิศตะวันออก แห่งหนึ่งทางทิศตะวันตก และอีกหนึ่งแห่งทางทิศใต้ แต่ทางทิศเหนือที่เป็นทางเข้าหมู่บ้านต้าสือนั้น ไม่มีอุโมงค์ทางเข้ากล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ไม่มีทางเข้าอุโมงค์อย่างไรก็ตาม จะพูดตรงๆ ว่าทางเข้ามีสี่ทางเท่านั้นก็ไม่ถูกต้อง แพราะมีทางเข้าหลายทางในภูเขา หากเข้าอุโมงค์จากภูเขาก็จะมีทางออกเพียงสี่ทางเท่านั้น ไม่ว่าจะเข้าตรงจุดไหนในภูเขาก็ตาม ในที่สุดก็จะออกทางทางออกทั้งสี่นี้ก่อนที่พวกเขาจะดูจบ อูโซเว่ยก็วางแผนที่แผ่นที่สองลง ชี้นิ้วลงบนแผนที่ นิ้วชี้อยู่บนสัญลักษณ์ที่เขาทำเครื่องหมายไว้ “หมู่บ้านเหล่านี้ล้วนมีทางเข้า มีทั้งหมด 13 หมู่บ้าน พวกเจ้าลองดู แล้วจำไว้ในใจเร็วๆ ต่อไปเราจะแยกตัวออกไปเฝ้าทางออกทั้งสี่แห่ง รอรับพวกเขา แล้วค่อยส่งคนไปสำรวจหมู่บ้านเหล่านั้น”ความเหนื่อยล้าในร่างกายของซ่งซีซีถูกพัดหายไปสิ้น นางยกนิ้วโป้งให้อูโซเว่ย ประกายในดวงตาเต็
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1263
ในวันนี้ เซี่ยทิงหลานพาคนเข้าไปที่หมู่บ้านด้วยตัวเอง ไม่นานหลังจากที่เขามาถึง รถม้าคันหนึ่งก็เข้ามาพร้อมเสบียงอาหาร มีทั้งซีอิ๊ว น้ำส้มสายชู เกลือ และน้ำตาลพวกนี้เป็นของใหม่ที่เพิ่งมาเพิ่ม ส่วนข้าวสารก็ส่งไปไว้ในหมู่บ้านตั้งนานแล้วที่นี่ไม่มีการคุ้มกันเข้มงวดนัก ในช่วงระหว่างวันผิงหวูจูงสามารถแอบฟังความเคลื่อนไหวในหมู่บ้านและบทสนทนาของพวกเขาบนหลังคาได้เซี่ยทิงหลานออกคำสั่ง บอกให้เริ่มทำงานคืนนี้ไม่เพียงแต่จะมีการเคลื่อนไหวในหมู่บ้านเท่านั้น แต่ที่ทางออกอื่นๆ ก็มีความเคลื่อนไหวบ่อยครั้งอีกด้วยตอนแรกอูโซเว่ยคิดว่าเฝ้าอยู่ข้างนอกดีกว่า แต่ตอนนี้ในเมื่อพวกเขาเคลื่อนไหวกันเป็นกลุ่ม เช่นนั้นจึงให้พวกเขาเดินตามอุโมงค์ ยังสามารถตรวจสอบได้ด้วยว่าเป็นไปตามที่แสดงบนแผนที่หรือไม่สิ่งที่ดีที่สุดคือการค้นหาว่าหลูโจวมีทหารและม้าเพียงห้าพันคนหรือไม่ หากเป็นเช่นนั้น เขาก็มีความคิดที่บังอาจแล้วเพราะมีกลุ่มคนจากภูเขาเหม่ยชานที่ยังอยู่ระหว่างทาง ซึ่งจะเข้ามาในเมืองด้วยฐานะต่างๆ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าคราวนี้เขาก็เริ่มกระวนกระวายขึ้นแล้ว เขามีเซี่ยหลูโม่เป็นลูกศิษย์โดยตรงเพียงคนเดียว หากเกิด
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1603
ก่อนจะไปยังหนานเจียง ข้าไม่เคยมีแผนการใดในชีวิต ไม่มีเป้าหมาย ไม่เคยมีสิ่งใดที่อยากทำเป็นพิเศษเมื่อยึดหนานเจียงกลับคืนมาแล้วเดินทางกลับสู่เมืองหลวง เสียงโห่ร้องยินดีจากราษฎรทำให้ข้ารู้สึกว่า หากมนุษย์ใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายไปวันๆ เช่นนั้นจะไม่สูญเปล่าหรือ?ข้าจึงเริ่มครุ่นคิดถึงความหมายของชีวิตจากการติดตามย่างก้าวของซีซี ข้าก็ได้ทำสิ่งต่างๆ มากมาย ตั้งแต่โรงงานช่างไปจนถึงสถาบันการศึกษาหย่าจวินหญิงมากหลายล้วนประสบชะตาน่าเวทนา และข้ามีความสามารถที่จะช่วยพวกนางได้ ข้าคิดว่า นี่คงเป็นหนึ่งในความหมายของชีวิตว่าเป็น “หนึ่ง” ก็หมายความว่ายังอาจมี “สอง” และ “สาม” ตามมาได้มิใช่ข้าจะโอ้อวดตนเอง แต่เนื้อแท้ของข้าคือคนที่ชังความชั่วโดยสันดานดังนั้น เมื่อได้ยินว่ามีฆาตกรฆ่าคนจำนวนมาก แต่กลับลอยนวลเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ ไม่อาจเอาผิดได้ ข้าย่อมโกรธเคืองนัก ข้าเห็นว่า คนฆ่าย่อมต้องชดใช้ด้วยชีวิตแรกเริ่ม ข้าไม่ได้กระทำการอันใดหุนหันพลันแล่น เพียงแต่เดินตามแนวทางของสำนักเขตจิงจ้าว สืบสาวเรื่องราวต่อไป และส่งมอบหลักฐานที่ได้มาให้แก่เจ้ากรมแห่งสำนักเขตจิงจ้าวจนกระทั่งข้าได้พบกับคดีหนึ่งที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1602
ดอกเหมยบนภูเขาเหม่ยชานบานแล้ว ร่วงโรยแล้วเช่นกันในใจข้าย่อมอดเคืองนางไม่ได้ กลับบ้านไปแล้ว ก็จะทอดทิ้งพวกข้าด้วยหรือ? ไม่นึกถึงน้ำใจไมตรีที่มีต่อกันตลอดหลายปีมานี้เลยหรือ?เฉินเฉินก็ด่านางว่าไร้หัวใจ ไปก็แล้วไป ไยจึงไม่แม้แต่จะส่งจดหมายมาสักฉบับ?นานวันเข้าพวกข้าก็เลิกพูดถึงนางเสียเอง ราวกับว่าการไม่เอ่ยชื่อนางเลย คือการแก้แค้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อผู้ละทิ้งพวกข้าต่างก็ตกลงกันไว้ว่า หากนางกลับมายังภูเขาเหม่ยชานอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็จะไม่ไปพบนาง ไม่พูดกับนางสักคำ แม้นางจะให้คนส่งจดหมายมา ข้าก็จะไม่ตอบกลับ แม้แต่จะอ่านยังไม่อ่านวันเวลาผ่านไปกลางดาบคมและเงาเย็น พวกข้าทุกคนต่างฝึกฝนวิชาให้แกร่งกล้า ราวกับได้ตกลงกันไว้แล้วว่า หากยังไม่ตาย ก็จะฝึกจนสุดกำลังแม้ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจา แต่ข้าย่อมรู้ว่าในใจของทุกคนคิดไม่ต่างกัน ย่อมไม่มีวันเป็น ‘นางที่ยิ้มแย้ม’ ได้อีกแล้ว เพราะเจ้าหวังห้าเล่าว่า ตั้งแต่นางจากเขาลงไป ท่านอาจารย์ก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดทุกเมื่อเชื่อวันพวกข้าไม่รู้ว่านางประสบเรื่องราวใด แต่ข้าก็ฝึกฝนจนกล้าแข็ง เพียงรอวันที่นางต้องการข้า ดาบในมือย่อมพร้อมชักออกจา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1601
เพียงแต่ ข้ากับซีซีพบกันแทบทุกวัน หากนางไม่มาหาข้าที่สถาบันชื่อเยียน ข้าก็จะไปหานางที่สำนักว่านซง ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงยังคงได้พบหวังเยว่จางอยู่เสมอทว่า ทุกคราที่เขาเห็นข้า ก็จะส่งสายตาเคียดแค้นมาให้ ราวกับข้าเป็นผู้ล่วงเกินเขากระนั้นครั้งหนึ่งข้าทนไม่ไหว เอ่ยถามเขาว่าจะมองเขม่นข้าไปถึงไหน เขากลับว่าข้าเป็นคนแพร่ข่าวลือ ว่าเขาไปเที่ยวหอนางโลมข้าก็โกรธแทบขาดใจ! เขาประพฤติเสียเอง ไม่รู้จักสำนึก กลับมาโทษคนที่บริสุทธิ์ ข้าไม่ได้แพร่ข่าวลือเสียหน่อย!ข้าแค่เล่าเรื่องนี้ให้สหายสนิทของข้าฟัง แล้วจะนับว่าแพร่ข่าวลือได้อย่างไร?ข้าโมโหจนต่อยเขาไปหนึ่งหมัด แล้วก็ประกาศตัดขาดกับเขาเสียเลยต่อมา ซีซีกลับบ้าน ข้าคิดว่าไม่นานนางก็คงกลับมาเช่นเคย แต่ครานี้ นางกลับหายไปเนิ่นนาน มิได้กลับสำนักภูเขาเหม่ยชานอีกเลยข้าไปที่สำนักว่านซงเพื่อถามหา แต่มิมีผู้ใดยอมปริปากแม้แต่คนเดียวด้วยความร้อนใจ ข้าคิดจะพาเฉินเฉินกับมันโถวออกเดินทางไปเมืองหลวงตามหานาง ก่อนออกเดินทาง หวังเยว่จางก็มาหาเราครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นเขามีสีหน้าเคร่งขรึม เขาบอกพวกเราว่า ซีซีมีเรื่องในบ้าน บิดาและพี่ชายล้วนเสียชีวิ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1600
แต่จะว่าไปแล้ว สตรีเช่นข้า ก็เป็นที่โปรดปรานของบุรุษไม่น้อยที่ภูเขาเหม่ยชาน มีบุรุษมากมายชื่นชอบข้า เด็กหนุ่มวัยกำลังขึ้นหนวดอ่อนส่งจดหมายรักให้ข้าเขินๆ อายๆ ส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่าข้าก็ไม่เคยเปิดดู ต่อหน้าพวกเขาก็ฉีกมันทิ้งเสียเลยในเมื่อยามนั้น ข้ายังไม่ได้เข้าใจตรรกะของคำปฏิญาณที่ตนตั้งไว้ดีนัก ในใจก็ยังมีคำว่า "ไม่แต่ง" ขวางอยู่เต็มอกข้าฉีกจดหมายรักต่อหน้าพวกเขา ข้ารู้ว่าตนโหดร้าย แต่ขอโทษเถิด ในเมื่อข้าคือสตรีที่ตั้งใจว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องรักใคร่ชั่วชีวิต ข้าย่อมต้องใจแข็ง ไม่ปล่อยให้พวกเขามีแม้แต่นิดเดียวของความหวังร้องไห้เสียในตอนนี้ ยังดีกว่าติดบ่วงในวันหน้า จนเจ็บปวดปานฉีกหัวใจแม้พวกเขาจะบอกหน้าตาเศร้าว่าให้ข้าช่วยส่งจดหมายรักให้ซ่งซีซีก็ตาม ข้าก็ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อยหึๆ ยังไม่ทันได้เป็นบุรุษเต็มตัว ก็รู้จักใช้เล่ห์กลยั่วยวนหญิงเสียแล้วที่ภูเขาเหม่ยชาน เพื่อนเล่นที่ดีที่สุดของข้าก็คือพวกซีซี หมั่นโถว เฉินเฉิน และกุ้นเอ๋อร์อ้อ เคยมีอยู่ช่วงหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่ของเฉินเฉินก็มาเล่นกับพวกเราด้วย แต่น่าเสียดาย ต่อมาเขาก็ลงเขาไปผดุงคุณธรรมเสียแล้ว แต่เฉินเฉินบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1599
ข้า...เสิ่นว่านจือคนดีคนเดิม ยังคงอยากจะบ่นอยู่ บ่นถึงบุรุษของข้าหวังเยว่จาง เจ้านี่ช่างสมกับเป็นบุตรของท่านฮูหยินผู้เฒ่าหวังเสียจริงก่อนแต่งงานเราก็ตกลงกันไว้ชัดเจนแล้วว่า ต่อแต่นี้ไปไม่ว่าข้าจะทำสิ่งใด เขาห้ามแทรกแซง ห้ามห้ามปราม และห้ามเข้าร่วมโดยเด็ดขาดผลสุดท้าย เพิ่งแต่งได้ปีเดียว เขาก็ฉีกสัญญาทิ้งหมดสิ้น จะทำด้วยทุกเรื่องตามข้าสิ่งที่ข้าทำนั้น เขาเกี่ยวข้องได้หรือ? ย่อมไม่ได้ สำนักว่านซงมีกฎเข้มงวด อีกทั้งยังมีอาจารย์อาผู้เหี้ยมโหดนั่งประจำอยู่ หากรู้ว่าข้าพาหวังเยว่จางไปตัดหัวคน เกรงว่าจะบดกระดูกข้าเป็นผุยผงไปแล้วแต่เขาว่า เดิมเขาก็เป็นคนในยุทธภพ คนในยุทธภพล้วนถือความสะใจเป็นใหญ่ ทั้งบุญคุณและความแค้น ไม่ว่าเป็นของผู้ใด ก็ล้วนต้องตอบแทนอีกทั้งเราทำอย่างลับๆ สถาบันว่านซงเหมินย่อมไม่รู้เรื่องแต่พี่ห้า ท่านเข้าสังกัดกรมกลาโหมไปแล้วนะ ท่านก็เป็นขุนนางแล้ว จะยังพูดเรื่องยุทธภพสะใจล้างแค้นอะไรอีกเล่า?สิ่งที่ข้าทำ แม้แต่ซ่งซีซีก็ยังไม่รู้ทั้งหมด หรือหากนางรู้ นางก็คงเลือกที่จะปิดหูปิดตาเสีย เพราะว่ามันขัดแย้งกับสถานะ เข้าใจหรือไม่?ข้า...เสิ่นว่านจือ ไม่ย่างกรายเข้าสู่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1598
บางครั้งข้าก็สอนศิษย์ทั้งหลายให้กล้าเผชิญหน้ากับชีวิต กล้าเผชิญหน้ากับความผิดพลาด แต่ตัวข้าเองกลับมิอาจกระทำได้เช่นนั้นหลายปีมานี้ ข้าแทบไม่ได้พบหน้าเขาเลย หากรู้ว่าเขาจะไปที่ใด ข้าย่อมหลีกเลี่ยงไม่ไปเมื่อครั้งที่ข้ายังดื้อดึงอยู่ เคยถูกพี่สะใภ้ตำหนิว่าข้ายังติดหนี้เจ้าสิบเอ็ดฝางอยู่ แต่ในใจข้ากลับไม่ยอมรับนัก ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างแต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป ข้าน้อยใจไปเพื่ออะไรเล่า? ใครเป็นคนที่ติดหนี้ข้ากัน? ฟ้าดินเมตตาข้าไม่มากพอแล้วหรือ? ทุกสิ่งล้วนเป็นผลจากการกระทำของข้าเองทั้งสิ้นหลายครา ข้าเปิดกระดาษเขียนจดหมาย ตั้งใจจะเขียนถึงเขาเพื่อขอขมาจากใจจริงแต่ยามจับพู่กันลงหมึก พอหมึกหยดลงกระดาษกลับเขียนไม่ออกแม้แต่คำเดียวข้ากลัวว่าจดหมายขอขมานั้นจะดูแปลกประหลาดเกินไป ทำให้ภรรยาของเขาระแวง หรือแม้แต่ทำให้จ้านเป่ยว่างคิดมากแม้ว่าตอนนี้ ข้ากับจ้านเป่ยว่างจะมิได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วก็ตาม แต่ข้าก็ไม่ต้องการทำลายความสงบเช่นนี้ระหว่างนั้น จ้านเป่ยว่างเคยกลับมาสองสามครั้ง อาจเพราะเห็นกองกระดาษที่ถูกขยำทิ้งในห้องหนังสือของข้า เขาจึงสั่งให้เตรียมเหล้าหนึ่งเหยือก กับกับข้า
