เมื่อมองดูน้ำชาที่ใสและร้อนจัด เจ้ากรมฉีก็ไม่ต้องการที่จะดื่มมันเลย แม้ว่าจะแห้งมากและปาก จนแทบลุกเป็นไฟก็ตามเมื่อเห็นว่านางไม่ต่อความเรื่องสถาบันการศึกษาสตรี เขาก็กลอกตาไปมาแล้วพูดว่า “ได้ยินมาว่าข้างกายท่านอ๋องมีคนที่มีความสามารถหนึ่งหรือสองคนอยู่ ทำไมไม่ให้ข้าช่วยแนะนำเพิ่มล่ะ...”ซ่งซีซีกดมือแล้วพูดว่า “เจ้ากรมฉีไม่จำเป็นต้องออกนอกประเด็น ท่านไม่ต้องกังวล ตอนนี้ไม่มีใครรู้ตัวตนของอาจารย์ฉีอีก ข้าคลุมศีรษะและใบหน้าของเขาด้วยผ้าปูโต๊ะตั้งแต่ออกมาจากหอหนานเฟิง ตอนนี้เขาอยู่ในคุก อยู่ในข้างในก็ถูกปกปิดเช่นกัน”ทันใดนั้นนางก็ตรงไปตรงมามาก จนเจ้ากรมฉีไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรชั่วขณะหนึ่ง แต่คำพูดนั้นชัดเจนมาก จนใบหน้าของเขารู้สึกร้อนผ่าวละทิ้งทุกสิ่งแล้วมองแก่นแท้ของเรื่อง นั่นเป็นสิ่งที่น่าอายขนาดไหน!หากไม่ใช่พ่อของเขา แต่เป็นหลานชายคนใดในตระกูล เขาคงจะสั่งให้คนทุบตีจนพิการแล้วปล่อยไปตามยถากรรมหลังจากการพูดหมดเปลือก เขาก็หมดสิทธิ์ในการพูดโดยสิ้นเชิง ทำได้เพียงถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ใต้เท้าซ่งช่วยปล่อยท่านพ่อข้าไปได้ไหม? เขาแก่แล้ว มีสุขภาพไม่ดี ทนกับความผิดนี้ไม่ไหว”ซ่งซีซ
ซ่งซีซีถือถ้วยชาในมือเพื่อให้ความอบอุ่น “เจ้ากรมฉีคิดว่าท่านจะให้อะไรข้าได้ และเป็นสิ่งที่ข้าหามาเองไม่ได้?”เจ้ากรมฉีตกใจ ไม่เข้าใจว่านางหมายถึงอะไรซ่งซีซียิ้มแล้วพูดว่า “เจ้ากรมฉีเชิญกลับไปเถอะ คืนนี้ข้าจะอยู่เฝ้าที่นี่ด้วยตัวเอง”เจ้ากรมฉีหนาวจนจิตใจสับสนเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็เชิญพระชายาพูดมาได้เลย ว่าต้องการอะไร?”ซ่งซีซีพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ทั้งหมดก็เพื่อเกียรติของอดีตฮ่องเต้ ไม่ใช่ทุกสิ่งที่ต้องการการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ จริงสิ จวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงไม่มีอาหารให้ หากท่านส่งคนมานำอาหารมาให้ หรือฝากเงินไว้เราจะส่งคนไปซื้ออาหาร”เจ้ากรมฉีลุกขึ้นยืนด้วยความสับสน แต่ก็ยังไม่เข้าใจ นางจะช่วยตระกูลฉีแบบนี้โดยไม่มีเงื่อนไขหรือ? แม้ว่าตระกูลฉีกับนางจะไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง แต่ก็ยังมีความเป็นศัตรูกันอย่างต่อเนื่อง ทำไมนางถึงใจดีขนาดนี้?สำหรับการบอกว่าทำเพื่อเห็นแก่อดีตฮ่องเต้นั้น เขาไม่คิดว่าพวกผู้หญิงจะสนใจเรื่องนี้“ใต้เท้าซ่ง หากมีบุคคลที่เหมาะสมจะแนะนำให้ทำงานในราชสำนัก ต่ำกว่าขั้นหก...”“เจ้ากรมฉี ไม่ส่งนะ” ซ่งซีซีขัดจังหวะ
ซ่งซีซีให้ค่ายลาดตระเวนเอาเงินสิบตำลึงไว้ แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้ซื้ออาหารก่อน หลังจากออกไปแล้ว ค่อยให้พวกเขาคืนเงินอีแปะให้เขาก็ได้”สิ่งที่ซ่งซีซีพูด ความจริงก็เพื่อให้มั่นใจว่าพวกเขาจะไม่ถูกขังอยู่ที่นี่นานเกินไป ดังนั้นอย่าสร้างปัญหา อย่าส่งเสียงดัง แค่ใช้เวลาสองวันนี้อย่างสงบสุขในเวลาเดียวกัน ประโยคนี้มีไว้เพื่อให้อาจารย์ฉีได้ฟัง จะได้หยุดสั่นในกลางดึก ซ่งซีซีไปตรวจเยี่ยมอีกครั้งครั้งนี้เขาพบว่าอาจารย์ฉียิ่งสั่นมากขึ้น เหลียงฉีจึงเข้ามากระซิบ “ขอผ้าห่มให้หน่อยได้ไหม? นายท่านหวงของเราทนหนาวไม่ไหว เขามีสุขภาพไม่ดี”ซ่งซีซีพบว่าอาจารย์ฉีขดตัวอยู่ในท่าทางที่แปลกมาก เกือบจะแข็งทื่อ ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง ซึ่งมุมนั้นบังเอิญมีรูระบายอากาศ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาหนาวมากเกรงว่าจะปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกันไม่ได้ นี่แค่คืนแรก ถ้าหนาวตาย คงอธิบายได้ยากซ่งซีซีสั่งว่า “ใครก็ได้ พาเขาออกไปขังเดี่ยว ให้ผ้าห่มเขา จะได้ไม่หนาวจนตายที่นี่”เหลียงฉีคุกเข่าลง หลั่งน้ำตาด้วยความขอบคุณ “ขอบคุณใต้เท้า”อาจารย์ฉีแทบไม่สามารถยืนได้อีก ทำได้เพียงปล่อยให้เหลียงฉีแบกเขาออกไปทุกคนมองดูเขา แม้ว่
ซ่งซีซีเดินออกไปก่อน จากนั้นเหลียงฉีก็เดินออกไป และปิดประตูให้ด้วยในห้องโถงด้านข้างมีเพียงพวกเขาสองพ่อลูก ต่างเงียบงันไปนาน โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรในที่สุดเจ้ากรมฉีก็ก้าวไปข้างหน้า ต้องการเอาผ้าปูโต๊ะออกไปให้เขา แต่มือทั้งสองข้างของอาจารย์ฉีกำผ้าปูโต๊ะแน่น ไม่ยอมให้เขาเอามันออกไปเจ้ากรมฉีไม่มีทางเลือกนอกจากวางผ้าห่มและเสื้อผ้าลง แล้วหันหลังให้ “ท่านเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ลูกจะหันหลังไม่มอง”หลังจากนั้นไม่นาน ก็ได้ยินเสียงแกรกกรากเจ้ากรมฉีรู้สึกเศร้าเสียใจอย่างมาก ความรู้สึกไม่สบายก็พุ่งเข้ามาในหัวใจ ตามมาด้วยอาการแสบจมูก น้ำตาไหล ไม่รู้ว่าน้อยเนื้อต่ำใจ โกรธ หรือไม่สามารถยอมรับได้พ่อมีเกียรติศักดิ์ศรีต่อหน้าทุกคนอยู่เสมอ จะกล่าวให้ถูกก็คือ ไม่ว่าจะอยู่ต่อหน้าผู้ใด เขาก็เป็นคนเย็นชาและเข้มงวด อำนาจที่เป็นที่ยอมรับทั่วไปนั้นไม่อาจท้าทายได้ คำพูดเพียงประโยคเดียวก็สามารถทำให้วงการวิชาการสะเทือนได้ถ้าเรื่องแบบนี้แพร่กระจายออกไป จะไม่แค่ทำให้สั่นสะเทือนเล็กน้อย แต่จะเหมือนแผ่นดินไหวครั้งใหญ่เลยทีเดียวผ่านไปสักพักเขาก็ถามว่า “เปลี่ยนเสร็จแล้วหรือ?”ไม่มีคำตอบ แต่ก็ไม่มีเสียงเช่นกัน
ในที่สุดเจ้ากรมฉีก็เดินออกไป เมื่อเดินผ่านห้องโถงใหญ่ เห็นซ่งซีซีนั่งอยู่ผิงไฟอยู่ข้างในเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นเขาไม่ต้องการเผชิญหน้ากับซ่งซีซี แต่ไม่รู้ว่าทำไมเท้าถึงไม่เชื่อฟัง เดินเข้าไปหานางเขามีความคิดว่า ถ้าซ่งซีซีไม่อยู่เฝ้าที่นี่ เขาจะบังคับพาพ่อออกไป แม้ว่าจะทำให้ฝ่าบาทขุ่นเคืองก็ตาม เขาก็ไม่ยอมให้พ่อต้องอับอายที่นี่“ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมเจ้ากรมฉียังไม่กลับจวนอีก?” ซ่งซีซีถามร่างทั้งร่างของเจ้ากรมฉีเป็นเหมือนมะเขือหลังจากถูกแช่ด้วยน้ำค้างแข็ง เหี่ยวเฉา ไม่มีชีวิตชีวาใดๆเขาไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อน กลัวเรื่องที่ต้องเผชิญหลังจากก้าวออกจากประตูนี้ไปครั้งแรกที่เขาคิดจะมาที่นี่ในคืนนี้ ในใจเตรียมพร้อมสำหรับการเจรจา ใครจะรู้ว่านางไม่มีความตั้งใจที่จะหาผลประโยชน์จากมันเลยเขาอยู่ในกรมขุนนาง ถืออำนาจเหนือเหล่าขุนนาง ได้เห็นหลายๆ คนที่คิดวางแผนอย่างแยบยล เพื่อที่จะได้อำนาจ ถึงขั้นทำตัวน่าเกลียดน่าชังไปหมดแต่นางกลับไม่ต้องการฉวยโอกาสนี้สนับสนุนผู้ใด ถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่คนโง่ ที่ไม่รู้ว่าฝ่าบาทกลัวเป่ยหมิงอ๋องอย่างไร ในราชสำนักมีคนของเขา หากเกิดเรื่องใดขึ้น อย่างน้อยก็มีคนขอร้อ
ในที่สุดเจ้ากรมฉีก็จากไปซ่งซีซีมองดูแผ่นหลังของเขา รู้สึกว่าใต้เท้าเจ้ากรมผู้มั่นอกมั่นใจในตอนนั้น เวลานี้เป็นเหมือนเต่าที่หดหัวหลังจากเกิดเรื่องที่เขาเลี้ยงเรือนนอก เขาไม่เคยรู้สึกหดหู่ใจขนาดนี้ ตอนนี้รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่าซ่งซีซีออกไปตรวจดูรอบหนึ่ง ไม่ง่วงอีกแล้ว เรียกปี้หมิงเข้ามาพูดคุย“ความจริงใต้เท้าสามารถกลับไปได้ ข้าน้อยดูแลได้” ปี้หมิงกล่าว“ไม่เป็นไร ยามสี่แล้ว” ซ่งซีซีกล่าว “กันไว้จะได้ไม่ให้เกิดเรื่องยุ่งยากขึ้น มีคนหลายคนจากตระกูลขุนนางอยู่ข้างนอก บางคนก่อเรื่องโดยไม่สนใจอะไร เจ้ารับมือไม่ไหว อีกอย่างฝ่าบาทก็ไม่มีเจตนาจะทำให้พวกเขาอับอาย หากเกิดความโกลาหลมากเกินไป ทุกคนจะถูกลากออกไป กลับกลายเป็นเรื่องยากที่จะอธิบายให้ฝ่าบาทฟัง”“ขอรับ” ปี้หมิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วยวันรุ่งขึ้น ทั้งเจ้ากรมฉีกับซ่งซีซีไม่มีใครไปเร็วที่สุด แต่คนที่เร็วที่สุดกลับกลายเป็นโหวกวางหลิงแทนเขาแบกหนามมาขอยอมรับความผิด ร้องไห้พลางฟ้องว่าหอหนานเฟิงเป็นของเซี่ยอวี้น หลังจากที่เซี่ยอวี้นหมดอำนาจลง เขาคิดที่จะปิดหอหนานเฟิง แต่ได้รับคำสั่งจากอาจารย์ฉี จึงได้เปิดกิจการต่อซึ่งเท่ากับบอกว่า โหวกวา
ต่อมา มีคนสามคนถูกเรียกเข้ามา และถูกดุด่าตามลำดับอีกสองคนคุกเข่าลงเพื่อยอมรับความผิดพลาด แต่ซ่งซีซียังคงเงียบจักรพรรดิซูชิงกล่าวด้วยความโกรธ "เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าบริสุทธิ์ ไม่ได้รับความยุติธรรม ในเมื่อเจ้ารู้ว่าอาจารย์ฉีไปที่หอหนานเฟิง แต่กลับไม่รายงานล่วงหน้า"ซ่งซีซีตรากตรำมาทั้งคืน ตอนนี้ยังต้องถูกตำหนิร่วมกับพวกเขา แน่นอนว่านางรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ถามว่า "ถ้าหม่อมฉันรายงานเรื่องนี้ ฝ่าบาทจะไม่ตรวจยึดหอหนานเฟิงงั้นหรือ?"จักรพรรดิซูชิงพาลโกรธ "สมควรถูกตรวจยึดก็ต้องตรวจยึก แต่..."แต่ผ่านไปสักพัก ก็ไม่มีคำใดหลุดออกมา เพราะเขารู้ว่าไม่มีคำว่าแต่ คงไม่สามารถพูดได้ว่าถ้ารู้ล่วงหน้าปล้ว เขาจะส่งคนไปเตือนก่อนอีกอย่าง ยังไม่แน่ใจว่าอาจารย์ฉีจะไปที่หอหนานเฟิงเมื่อคืนนี้ หากซ่งซีซีบอกว่าจะได้พบกับอาจารย์ฉีที่หอหนานเฟิง เขาคงไม่เชื่อแน่นอนสิ่งสำคัญคือ ยังจับตัวคนไม่ได้ แล้วใครจะเชื่อ? นั่นคือผู้ที่เป็นไปไม่ได้มากที่สุดที่จะไปหอหนานเฟิง เขาเป็นอาจารย์ของฮ่องเต้ มีสถานะสูงส่ง ได้รับความเคารพจากทุกคน ถือเป็นแบบอย่างของนักเรียนทั่วหล้าเขาจะไปสถานที่แบบนั้นหรือ? หากซ่งซีซีแจ้งให้เขาทรา
นางขี่ม้าตรงไปยังจวนอ๋อง ถึงที่ประตูวังก็ลงจากม้า ให้คนเฝ้าประตูช่วยจับม้า นางจับแส้แล้ววิ่งเข้าไป"พระชายากลับมาแล้ว" มีคนตะโกน คงเป็นเสิ่นว่านจือที่ให้คนไปรอที่ประตู และรายงานทันทีที่นางกลับมาทันทีที่ซ่งซีซีเพิ่งพ้นผนังหินอ่อนสีขาว ก็เห็นร่างสีแดงเพลิงพุ่งเข้ามาหานาง เมื่อนางเดินมาถึงตรงหน้าประมาณสามก้าวก็กระโดดขึ้นมาทันที ซ่งซีซียื่นมือไปรับนาง ทั้งสองคนหมุนตัวไปรอบๆ ในที่เดิมซ้ำๆ เสียงของเฉินเฉินเต็มไปด้วยความสุขตะโกนข้างหูว่า "ท่านกลับมาได้เสียทีนะ นายท่านผู้ผดุงความยุติธรรมของข้า ใต้เท้าซ่ง"ซ่งซีซีวางนางลง แล้วใช้มือทั้งสองขยี้ที่แก้มกลมๆ ของนางอย่างแรง ดวงตาทั้งคู่เป็นประกายด้วยความตื่นเต้น "เฉินเฉิน เจ้าอ้วนขึ้นแล้ว"เฉินเฉินผลักนาง เชิดริมฝีปากขึ้นอย่างงอนๆ "ไม่รู้จักคุยกับคนรึไง? พอเจอหน้ากันก็แทงใจดำกันเลย"ซ่งซีซียิ้มแล้วพูดว่า "ไม่อ้วน แค่กลมนิดหน่อย แต่ยังสวยมาก"“คนที่อ้วนจริงๆ ยังไม่ปรากฏตัวเลย” เฉินเฉินยิ้มและคว้าแขนของนางไว้ ทั้งสองคนก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แล้วก็เห็นเสิ่นว่านจือกับหมั่นโถวเดินช้าๆ เข้ามาซึ่งหมั่นโถวกลับไม่ได้อ้วนเหมือนแต่ก่อน แต่แข็งแกร่งขึ้น