เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1232
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1233
เมื่อมองดูน้ำชาที่ใสและร้อนจัด เจ้ากรมฉีก็ไม่ต้องการที่จะดื่มมันเลย แม้ว่าจะแห้งมากและปาก จนแทบลุกเป็นไฟก็ตามเมื่อเห็นว่านางไม่ต่อความเรื่องสถาบันการศึกษาสตรี เขาก็กลอกตาไปมาแล้วพูดว่า “ได้ยินมาว่าข้างกายท่านอ๋องมีคนที่มีความสามารถหนึ่งหรือสองคนอยู่ ทำไมไม่ให้ข้าช่วยแนะนำเพิ่มล่ะ...”ซ่งซีซีกดมือแล้วพูดว่า “เจ้ากรมฉีไม่จำเป็นต้องออกนอกประเด็น ท่านไม่ต้องกังวล ตอนนี้ไม่มีใครรู้ตัวตนของอาจารย์ฉีอีก ข้าคลุมศีรษะและใบหน้าของเขาด้วยผ้าปูโต๊ะตั้งแต่ออกมาจากหอหนานเฟิง ตอนนี้เขาอยู่ในคุก อยู่ในข้างในก็ถูกปกปิดเช่นกัน”ทันใดนั้นนางก็ตรงไปตรงมามาก จนเจ้ากรมฉีไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไรชั่วขณะหนึ่ง แต่คำพูดนั้นชัดเจนมาก จนใบหน้าของเขารู้สึกร้อนผ่าวละทิ้งทุกสิ่งแล้วมองแก่นแท้ของเรื่อง นั่นเป็นสิ่งที่น่าอายขนาดไหน!หากไม่ใช่พ่อของเขา แต่เป็นหลานชายคนใดในตระกูล เขาคงจะสั่งให้คนทุบตีจนพิการแล้วปล่อยไปตามยถากรรมหลังจากการพูดหมดเปลือก เขาก็หมดสิทธิ์ในการพูดโดยสิ้นเชิง ทำได้เพียงถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ใต้เท้าซ่งช่วยปล่อยท่านพ่อข้าไปได้ไหม? เขาแก่แล้ว มีสุขภาพไม่ดี ทนกับความผิดนี้ไม่ไหว”ซ่งซีซ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1234
ซ่งซีซีถือถ้วยชาในมือเพื่อให้ความอบอุ่น “เจ้ากรมฉีคิดว่าท่านจะให้อะไรข้าได้ และเป็นสิ่งที่ข้าหามาเองไม่ได้?”เจ้ากรมฉีตกใจ ไม่เข้าใจว่านางหมายถึงอะไรซ่งซีซียิ้มแล้วพูดว่า “เจ้ากรมฉีเชิญกลับไปเถอะ คืนนี้ข้าจะอยู่เฝ้าที่นี่ด้วยตัวเอง”เจ้ากรมฉีหนาวจนจิตใจสับสนเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็เชิญพระชายาพูดมาได้เลย ว่าต้องการอะไร?”ซ่งซีซีพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ทั้งหมดก็เพื่อเกียรติของอดีตฮ่องเต้ ไม่ใช่ทุกสิ่งที่ต้องการการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ จริงสิ จวนกองกำลังรักษาความสงบเรียบร้อยเมืองหลวงไม่มีอาหารให้ หากท่านส่งคนมานำอาหารมาให้ หรือฝากเงินไว้เราจะส่งคนไปซื้ออาหาร”เจ้ากรมฉีลุกขึ้นยืนด้วยความสับสน แต่ก็ยังไม่เข้าใจ นางจะช่วยตระกูลฉีแบบนี้โดยไม่มีเงื่อนไขหรือ? แม้ว่าตระกูลฉีกับนางจะไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง แต่ก็ยังมีความเป็นศัตรูกันอย่างต่อเนื่อง ทำไมนางถึงใจดีขนาดนี้?สำหรับการบอกว่าทำเพื่อเห็นแก่อดีตฮ่องเต้นั้น เขาไม่คิดว่าพวกผู้หญิงจะสนใจเรื่องนี้“ใต้เท้าซ่ง หากมีบุคคลที่เหมาะสมจะแนะนำให้ทำงานในราชสำนัก ต่ำกว่าขั้นหก...”“เจ้ากรมฉี ไม่ส่งนะ” ซ่งซีซีขัดจังหวะ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1235
ซ่งซีซีให้ค่ายลาดตระเวนเอาเงินสิบตำลึงไว้ แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้ซื้ออาหารก่อน หลังจากออกไปแล้ว ค่อยให้พวกเขาคืนเงินอีแปะให้เขาก็ได้”สิ่งที่ซ่งซีซีพูด ความจริงก็เพื่อให้มั่นใจว่าพวกเขาจะไม่ถูกขังอยู่ที่นี่นานเกินไป ดังนั้นอย่าสร้างปัญหา อย่าส่งเสียงดัง แค่ใช้เวลาสองวันนี้อย่างสงบสุขในเวลาเดียวกัน ประโยคนี้มีไว้เพื่อให้อาจารย์ฉีได้ฟัง จะได้หยุดสั่นในกลางดึก ซ่งซีซีไปตรวจเยี่ยมอีกครั้งครั้งนี้เขาพบว่าอาจารย์ฉียิ่งสั่นมากขึ้น เหลียงฉีจึงเข้ามากระซิบ “ขอผ้าห่มให้หน่อยได้ไหม? นายท่านหวงของเราทนหนาวไม่ไหว เขามีสุขภาพไม่ดี”ซ่งซีซีพบว่าอาจารย์ฉีขดตัวอยู่ในท่าทางที่แปลกมาก เกือบจะแข็งทื่อ ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง ซึ่งมุมนั้นบังเอิญมีรูระบายอากาศ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาหนาวมากเกรงว่าจะปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกันไม่ได้ นี่แค่คืนแรก ถ้าหนาวตาย คงอธิบายได้ยากซ่งซีซีสั่งว่า “ใครก็ได้ พาเขาออกไปขังเดี่ยว ให้ผ้าห่มเขา จะได้ไม่หนาวจนตายที่นี่”เหลียงฉีคุกเข่าลง หลั่งน้ำตาด้วยความขอบคุณ “ขอบคุณใต้เท้า”อาจารย์ฉีแทบไม่สามารถยืนได้อีก ทำได้เพียงปล่อยให้เหลียงฉีแบกเขาออกไปทุกคนมองดูเขา แม้ว่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1236
ซ่งซีซีเดินออกไปก่อน จากนั้นเหลียงฉีก็เดินออกไป และปิดประตูให้ด้วยในห้องโถงด้านข้างมีเพียงพวกเขาสองพ่อลูก ต่างเงียบงันไปนาน โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรในที่สุดเจ้ากรมฉีก็ก้าวไปข้างหน้า ต้องการเอาผ้าปูโต๊ะออกไปให้เขา แต่มือทั้งสองข้างของอาจารย์ฉีกำผ้าปูโต๊ะแน่น ไม่ยอมให้เขาเอามันออกไปเจ้ากรมฉีไม่มีทางเลือกนอกจากวางผ้าห่มและเสื้อผ้าลง แล้วหันหลังให้ “ท่านเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ลูกจะหันหลังไม่มอง”หลังจากนั้นไม่นาน ก็ได้ยินเสียงแกรกกรากเจ้ากรมฉีรู้สึกเศร้าเสียใจอย่างมาก ความรู้สึกไม่สบายก็พุ่งเข้ามาในหัวใจ ตามมาด้วยอาการแสบจมูก น้ำตาไหล ไม่รู้ว่าน้อยเนื้อต่ำใจ โกรธ หรือไม่สามารถยอมรับได้พ่อมีเกียรติศักดิ์ศรีต่อหน้าทุกคนอยู่เสมอ จะกล่าวให้ถูกก็คือ ไม่ว่าจะอยู่ต่อหน้าผู้ใด เขาก็เป็นคนเย็นชาและเข้มงวด อำนาจที่เป็นที่ยอมรับทั่วไปนั้นไม่อาจท้าทายได้ คำพูดเพียงประโยคเดียวก็สามารถทำให้วงการวิชาการสะเทือนได้ถ้าเรื่องแบบนี้แพร่กระจายออกไป จะไม่แค่ทำให้สั่นสะเทือนเล็กน้อย แต่จะเหมือนแผ่นดินไหวครั้งใหญ่เลยทีเดียวผ่านไปสักพักเขาก็ถามว่า “เปลี่ยนเสร็จแล้วหรือ?”ไม่มีคำตอบ แต่ก็ไม่มีเสียงเช่นกัน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1237
ในที่สุดเจ้ากรมฉีก็เดินออกไป เมื่อเดินผ่านห้องโถงใหญ่ เห็นซ่งซีซีนั่งอยู่ผิงไฟอยู่ข้างในเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นเขาไม่ต้องการเผชิญหน้ากับซ่งซีซี แต่ไม่รู้ว่าทำไมเท้าถึงไม่เชื่อฟัง เดินเข้าไปหานางเขามีความคิดว่า ถ้าซ่งซีซีไม่อยู่เฝ้าที่นี่ เขาจะบังคับพาพ่อออกไป แม้ว่าจะทำให้ฝ่าบาทขุ่นเคืองก็ตาม เขาก็ไม่ยอมให้พ่อต้องอับอายที่นี่“ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมเจ้ากรมฉียังไม่กลับจวนอีก?” ซ่งซีซีถามร่างทั้งร่างของเจ้ากรมฉีเป็นเหมือนมะเขือหลังจากถูกแช่ด้วยน้ำค้างแข็ง เหี่ยวเฉา ไม่มีชีวิตชีวาใดๆเขาไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อน กลัวเรื่องที่ต้องเผชิญหลังจากก้าวออกจากประตูนี้ไปครั้งแรกที่เขาคิดจะมาที่นี่ในคืนนี้ ในใจเตรียมพร้อมสำหรับการเจรจา ใครจะรู้ว่านางไม่มีความตั้งใจที่จะหาผลประโยชน์จากมันเลยเขาอยู่ในกรมขุนนาง ถืออำนาจเหนือเหล่าขุนนาง ได้เห็นหลายๆ คนที่คิดวางแผนอย่างแยบยล เพื่อที่จะได้อำนาจ ถึงขั้นทำตัวน่าเกลียดน่าชังไปหมดแต่นางกลับไม่ต้องการฉวยโอกาสนี้สนับสนุนผู้ใด ถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่คนโง่ ที่ไม่รู้ว่าฝ่าบาทกลัวเป่ยหมิงอ๋องอย่างไร ในราชสำนักมีคนของเขา หากเกิดเรื่องใดขึ้น อย่างน้อยก็มีคนขอร้อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1238
ในที่สุดเจ้ากรมฉีก็จากไปซ่งซีซีมองดูแผ่นหลังของเขา รู้สึกว่าใต้เท้าเจ้ากรมผู้มั่นอกมั่นใจในตอนนั้น เวลานี้เป็นเหมือนเต่าที่หดหัวหลังจากเกิดเรื่องที่เขาเลี้ยงเรือนนอก เขาไม่เคยรู้สึกหดหู่ใจขนาดนี้ ตอนนี้รู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่าซ่งซีซีออกไปตรวจดูรอบหนึ่ง ไม่ง่วงอีกแล้ว เรียกปี้หมิงเข้ามาพูดคุย“ความจริงใต้เท้าสามารถกลับไปได้ ข้าน้อยดูแลได้” ปี้หมิงกล่าว“ไม่เป็นไร ยามสี่แล้ว” ซ่งซีซีกล่าว “กันไว้จะได้ไม่ให้เกิดเรื่องยุ่งยากขึ้น มีคนหลายคนจากตระกูลขุนนางอยู่ข้างนอก บางคนก่อเรื่องโดยไม่สนใจอะไร เจ้ารับมือไม่ไหว อีกอย่างฝ่าบาทก็ไม่มีเจตนาจะทำให้พวกเขาอับอาย หากเกิดความโกลาหลมากเกินไป ทุกคนจะถูกลากออกไป กลับกลายเป็นเรื่องยากที่จะอธิบายให้ฝ่าบาทฟัง”“ขอรับ” ปี้หมิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วยวันรุ่งขึ้น ทั้งเจ้ากรมฉีกับซ่งซีซีไม่มีใครไปเร็วที่สุด แต่คนที่เร็วที่สุดกลับกลายเป็นโหวกวางหลิงแทนเขาแบกหนามมาขอยอมรับความผิด ร้องไห้พลางฟ้องว่าหอหนานเฟิงเป็นของเซี่ยอวี้น หลังจากที่เซี่ยอวี้นหมดอำนาจลง เขาคิดที่จะปิดหอหนานเฟิง แต่ได้รับคำสั่งจากอาจารย์ฉี จึงได้เปิดกิจการต่อซึ่งเท่ากับบอกว่า โหวกวา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1239
ต่อมา มีคนสามคนถูกเรียกเข้ามา และถูกดุด่าตามลำดับอีกสองคนคุกเข่าลงเพื่อยอมรับความผิดพลาด แต่ซ่งซีซียังคงเงียบจักรพรรดิซูชิงกล่าวด้วยความโกรธ "เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าบริสุทธิ์ ไม่ได้รับความยุติธรรม ในเมื่อเจ้ารู้ว่าอาจารย์ฉีไปที่หอหนานเฟิง แต่กลับไม่รายงานล่วงหน้า"ซ่งซีซีตรากตรำมาทั้งคืน ตอนนี้ยังต้องถูกตำหนิร่วมกับพวกเขา แน่นอนว่านางรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ถามว่า "ถ้าหม่อมฉันรายงานเรื่องนี้ ฝ่าบาทจะไม่ตรวจยึดหอหนานเฟิงงั้นหรือ?"จักรพรรดิซูชิงพาลโกรธ "สมควรถูกตรวจยึดก็ต้องตรวจยึก แต่..."แต่ผ่านไปสักพัก ก็ไม่มีคำใดหลุดออกมา เพราะเขารู้ว่าไม่มีคำว่าแต่ คงไม่สามารถพูดได้ว่าถ้ารู้ล่วงหน้าปล้ว เขาจะส่งคนไปเตือนก่อนอีกอย่าง ยังไม่แน่ใจว่าอาจารย์ฉีจะไปที่หอหนานเฟิงเมื่อคืนนี้ หากซ่งซีซีบอกว่าจะได้พบกับอาจารย์ฉีที่หอหนานเฟิง เขาคงไม่เชื่อแน่นอนสิ่งสำคัญคือ ยังจับตัวคนไม่ได้ แล้วใครจะเชื่อ? นั่นคือผู้ที่เป็นไปไม่ได้มากที่สุดที่จะไปหอหนานเฟิง เขาเป็นอาจารย์ของฮ่องเต้ มีสถานะสูงส่ง ได้รับความเคารพจากทุกคน ถือเป็นแบบอย่างของนักเรียนทั่วหล้าเขาจะไปสถานที่แบบนั้นหรือ? หากซ่งซีซีแจ้งให้เขาทรา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1240
นางขี่ม้าตรงไปยังจวนอ๋อง ถึงที่ประตูวังก็ลงจากม้า ให้คนเฝ้าประตูช่วยจับม้า นางจับแส้แล้ววิ่งเข้าไป"พระชายากลับมาแล้ว" มีคนตะโกน คงเป็นเสิ่นว่านจือที่ให้คนไปรอที่ประตู และรายงานทันทีที่นางกลับมาทันทีที่ซ่งซีซีเพิ่งพ้นผนังหินอ่อนสีขาว ก็เห็นร่างสีแดงเพลิงพุ่งเข้ามาหานาง เมื่อนางเดินมาถึงตรงหน้าประมาณสามก้าวก็กระโดดขึ้นมาทันที ซ่งซีซียื่นมือไปรับนาง ทั้งสองคนหมุนตัวไปรอบๆ ในที่เดิมซ้ำๆ เสียงของเฉินเฉินเต็มไปด้วยความสุขตะโกนข้างหูว่า "ท่านกลับมาได้เสียทีนะ นายท่านผู้ผดุงความยุติธรรมของข้า ใต้เท้าซ่ง"ซ่งซีซีวางนางลง แล้วใช้มือทั้งสองขยี้ที่แก้มกลมๆ ของนางอย่างแรง ดวงตาทั้งคู่เป็นประกายด้วยความตื่นเต้น "เฉินเฉิน เจ้าอ้วนขึ้นแล้ว"เฉินเฉินผลักนาง เชิดริมฝีปากขึ้นอย่างงอนๆ "ไม่รู้จักคุยกับคนรึไง? พอเจอหน้ากันก็แทงใจดำกันเลย"ซ่งซีซียิ้มแล้วพูดว่า "ไม่อ้วน แค่กลมนิดหน่อย แต่ยังสวยมาก"“คนที่อ้วนจริงๆ ยังไม่ปรากฏตัวเลย” เฉินเฉินยิ้มและคว้าแขนของนางไว้ ทั้งสองคนก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แล้วก็เห็นเสิ่นว่านจือกับหมั่นโถวเดินช้าๆ เข้ามาซึ่งหมั่นโถวกลับไม่ได้อ้วนเหมือนแต่ก่อน แต่แข็งแกร่งขึ้น
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1409
เส้าปู้เข้ามาในเมืองพร้อมกับคนเพียงสิบกว่าคน แต่ละคนล้วนกำยำล่ำสัน มีมีดโค้งคาดอยู่ที่เอว ดูท่าทางน่าเกรงขามราวกับเทพเจ้าสงคราม แต่เมื่อได้นั่งดื่มสุรากินเนื้อ ใบหน้าสีเข้มของพวกเขากลับเปื้อนรอยยิ้มสดใสอย่างไม่น่าเชื่อ หลางจู่เส้าปู่อายุห้าสิบกว่าปี ผิวสีเข้มเป็นประกายเหมือนพวกเขา ดวงตาเต็มไปด้วยพลังและความคมกล้า เขาเป็นคนฉลาดเป็นพิเศษและมีจิตใจรอบคอบ หรืออาจกล่าวได้ว่า เขาระแวงอยู่เสมอและไม่กล้ามอบความไว้วางใจให้เป่ยหมิงอ๋องอย่างเต็มที่ เขามีเพียงข้อเรียกร้องเดียว คือการร่วมมือกันครั้งนี้จะเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว หลังจากขับไล่คนของแคว้นซาได้สำเร็จ พวกเขาต้องถอนกำลังออกจากทุ่งหญ้าอย่างรวดเร็ว และห้ามเข้าสู่เขตหลักของทุ่งหญ้าโดยไม่ได้รับอนุญาต เซี่ยหลูโม่ตอบรับข้อเรียกร้องและลงนามในข้อตกลงทันที หลังจากลงนามในข้อตกลง พวกเขาก็ไม่รั้งรอและจากไปทันที ชนเผ่าทุ่งหญ้าไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อแคว้นซางนัก เพราะสงครามที่เกิดขึ้นต่อเนื่องทุกปีล้วนส่งผลกระทบถึงพวกเขาไม่มากก็น้อย อย่างไรก็ตาม ชนเผ่าทุ่งหญ้ามีหลายเผ่าและไม่เป็นหนึ่งเดียวกัน จึงไม่สามารถต่อต้านทั้งแคว้นซางหรือแคว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1408
หลังจากกลับมาที่จวนอ๋องจากงานเลี้ยงที่ครึกครื้น ซ่งซีซีรู้สึกว่าลานเหมยฮวานั้นเงียบเหงาเป็นพิเศษ นางคิดถึงศิษย์น้อง แต่เขาอยู่ไกลถึงหนานเจียง แม้จะไม่ได้คำนวณวันเวลาที่แยกจากกัน แต่นางรู้สึกว่ามันช่างยาวนานเหลือเกิน เมื่อนางคิดจะออกไปยังตึกว่างจิงเพื่อหาอาจารย์เหมือนเดิม นางก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอาจารย์ได้กลับไปที่ภูเขาเหม่ยชานแล้ว หัวใจของนางรู้สึกเหงาหงอยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นางคิดถึงหยานหรูอวี้ในค่ำคืนนี้ ถึงได้เข้าใจว่าหญิงสาวในยามแต่งงานนั้นเต็มไปด้วยความสุข ความคาดหวัง และความเขินอายจนความสุขล้นเอ่อออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่สำหรับตัวนาง การแต่งงานทั้งสองครั้งกลับเงียบสงบเกินไป หลังจากที่เป่าจูช่วยนางล้างเครื่องสำอางและเตรียมน้ำสำหรับอาบ ซ่งซีซีก็ส่ายหน้าและดึงนางให้นั่งลงข้างกัน "เป่าจู ก่อนหน้านี้ข้าเคยพูดกับเจ้าว่า เรื่องแต่งงานของเจ้าควรจะเริ่มพูดคุยกันแล้ว เจ้าพอจะมีคนที่ชอบหรือยัง?" เป่าจูมองนางแวบหนึ่งและกล่าว "คุณหนูไปกินเลี้ยงแต่งงานแล้วติดใจหรือเจ้าคะ ถึงได้รีบเร่งให้มีอีกงาน?" ซ่งซีซีหัวเราะ "ข้าเป็นคนตะกละขนาดนั้นหรือ? ข้าทำเพื่อเจ้านะ ถ้ายังอยู่แบบนี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1407
งานแต่งงานของเจ้าสิบเอ็ดฝางกับหยานหรูอวี้ที่ถูกเลื่อนมาหลายครั้ง ในที่สุดก็ได้เลือกวันมงคลจัดขึ้น งานแต่งไม่ได้จัดอย่างเอิกเกริก แต่เมื่อเป็นหลานสาวของไท่ฟู่ สิ่งที่สมควรมีเพื่อความสง่างามก็จัดเตรียมไว้อย่างครบถ้วน ไทเฮาทรงเป็นผู้นำในการมอบของขวัญ ตามด้วยบรรดามเหสีที่ต่างมอบรางวัลและเพิ่มสินเดิมให้หยานหรูอวี้ นักเรียนจากโรงเรียนสตรีหย่าจวินต่างพากันทำของขวัญแสดงความยินดีด้วยมือของพวกนางเองให้กับหยานหรูอวี้ นักเรียนหญิงในโรงเรียนส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของครอบครัวชาวบ้านธรรมดา แม้ของขวัญจะไม่ล้ำค่า แต่สิ่งที่พวกนางปักเย็บหรือทำด้วยมือเอง ล้วนแสดงถึงน้ำใจอันบริสุทธิ์ที่สุด ชุดเจ้าสาวของหยานหรูอวี้ถูกสั่งทำล่วงหน้าโดยโม่เหนียงจื่อจากโรงงานฝีมือ ชุดนี้เคยถูกนำไปจัดแสดงในร้านผ้าปักของโรงงานมาก่อน ทำให้หญิงสาวที่กำลังรอแต่งงานหลายคนหลงใหลและใฝ่ฝันอยากสวมชุดสวยเช่นนี้ในวันแต่งงานของพวกนาง โม่เหนียงจื่อที่มีชื่อเสียงอยู่แล้ว เมื่อหลานสาวของไท่ฟู่ยังสวมชุดเจ้าสาวที่นางทำ จะมีใครอีกที่คิดว่าอดีตของนางเป็นเรื่องโชคร้าย? ในเวลาไม่นาน ร้านผ้าปักของโรงงานก็คึกคักจนประตูแทบทรุดจากการเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1406
จักรพรรดิ์ซูชิงได้เรียกตัวหัวหน้าตระกูลเสิ่นเข้าเฝ้าในวังหลวง หัวหน้าตระกูลเสิ่นเตรียมตัวมาอย่างดี แม้ในครั้งนี้เขาจะนำคนในคุ้มภัยและทหารองครักษ์เข้าปราบปรามกบฏ แต่เพราะตระกูลเสิ่นสาขาย่อยมีความเกี่ยวข้องกับหนิงจวิ้นอ๋อง แม้ว่าฮ่องเต้จะกล่าวว่าให้ชดเชยความผิดด้วยความชอบ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะลบล้างไปได้ง่ายๆ จักรพรรดิ์ซูชิงปฏิบัติต่อเขาอย่างอ่อนโยน และยังชมเขาด้วยว่าเป็นผู้จงรักภักดีต่อกษัตริย์และรักชาติ เป็นดั่งลักษณะของบิดาในอดีต หัวหน้าตระกูลคนก่อนมีความเอื้อเฟื้อต่อราชสำนักมาก และในช่วงสงครามก็ได้บริจาคเงินจำนวนไม่น้อย หัวหน้าตระกูลเสิ่นเข้าใจสถานการณ์ จึงกล่าวทันทีว่า หนานเจียงและชายแดนเฉิงหลิงยังคงมีสงครามอยู่ ตระกูลเสิ่นยินดีที่จะบริจาคเงินจำนวนสองแสนตำลึงเพื่อช่วยจัดหาเสื้อผ้าสำหรับฤดูหนาวและปรับปรุงอาหารสำหรับทหาร จักรพรรดิ์ซูชิงแสดงความพอใจอย่างมาก พลางยิ้มและกล่าวว่า "ดี ด้วยเงินบริจาคสามแสนตำลึงจากหัวหน้าตระกูลเสิ่น ข้าเชื่อว่าทหารชายแดนของเราจะสามารถป้องกันศัตรูจากภายนอกได้ และเร่งรัดให้สงครามยุติลงโดยเร็ว" หัวหน้าตระกูลเสิ่นรีบตอบรับอย่างราบรื่น "ฮ่องเต้
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1405
เหรินหยางอวิ๋นอยู่ที่เมืองหลวงมาได้ระยะหนึ่งแล้ว แต่ก่อนเขาหมกมุ่นอยู่กับการค้นคว้าอาวุธเทพเจ้า ไม่มีเวลาว่าง บัดนี้เมื่อมีเวลาว่าง เขาจึงอ้างว่าธุรกิจในเมืองหลวงยังไม่เรียบร้อย อยากอยู่ต่ออีกสักระยะ ที่จริงแล้ว สิ่งที่เขาเป็นห่วงคือซ่งซีซี เมื่อครั้งที่เขาวิจัยอาวุธเทพเจ้า เขายังส่งคนไปยังเป่ยถังเพื่อขอคำชี้แนะและเก็บสูตรลับ ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะหนานเจียง เพราะซ่งหวยอัน และสุดท้ายก็เพราะเซี่ยหลูโม่กับซ่งซีซี ในฐานะอาจารย์ เขารู้ว่าลูกศิษย์แต่ละคนล้วนมีเส้นทางของตัวเองที่ต้องเดิน เขาไม่อาจขัดขวางพวกเขาได้ ทำได้เพียงช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถและเป็นเบื้องหลังที่คอยสนับสนุน เหรินหยางอวิ๋นมักพูดเสมอว่าเขาไม่เก่งในการเป็นอาจารย์ แต่ศิษย์ทุกคนของเขาล้วนยอดเยี่ยม ทั้งความสามารถและคุณธรรม ไม่มีใครที่เขาต้องเป็นห่วง ยกเว้นลูกศิษย์คนเล็กอย่างซ่งซีซี นางชอบเล่นซนและสนุกสนาน แต่กลับสามารถฝึกฝนวิทยายุทธ์จนถึงขั้นล้ำเลิศ เป็นเครื่องยืนยันถึงพรสวรรค์อันสูงส่งของนาง ทุกครั้งที่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสและไร้กังวลบนใบหน้าของนาง เหรินหยางอวิ๋นก็รู้สึกมีความสุขในใจ แต่หลังจากนั้น นางถูก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1404
ระหว่างถูกพาเดินประจานรอบเมือง หนิงจวิ้นอ๋องถึงกับเสียสติอย่างสิ้นเชิง เขาสบถด่าชาวบ้านว่าโง่เขลา ถูกทางราชสำนักหลอกลวง เข้าใจผิดว่าฮ่องเต้ผู้โง่เขลาเป็นฮ่องเต้ผู้ทรงคุณธรรม และย้ำว่าตัวเขา เซี่ยทิงเหยียน จะเป็นจักรพรรดิ์ที่แท้จริง เสียงแหบแห้งของเขาถูกกลบด้วยเสียงสาปแช่งของชาวบ้าน ทุกคนตะโกนให้เขาตาย และกล่าวว่าการประหารครึ่งตัวนั้นยังน้อยไป เขาควรถูกประหารด้วยวิธีเชือดเนื้อเป็นพันครั้งและทรมานจนตาย ถึงจะสมกับความเลวของเขา อ๋องเยี่ยนเงียบตลอดทาง แต่ในใจเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความเกลียดชังต่อเซี่ยทิงเหยียน เขาเชื่อว่าหากเซี่ยทิงเหยียนไม่หักหลังและยุยงคนของเขา เขาก็คงประสบความสำเร็จไปแล้ว เซี่ยทิงเหยียนเปรียบเสมือนงูพิษ แฝงตัวอยู่ในความมืด และเมื่อเขาไม่ทันระวัง เซี่ยทิงเหยียนก็โผล่ออกมากัดเขา และกัดนั้นถึงตาย เพราะเซี่ยทิงเหยียน เขาไม่เพียงแต่เป็นกบฏ ยังเป็นกบฏที่โง่เขลา สิ่งที่เขาบากบั่นสร้างมาด้วยความยากลำบากกลับถูกส่งมอบให้คนอื่น และคนของเขาที่ถูกยุยงยังจับเขามัดส่งให้กองทัพหลวง ในอนาคต เมื่อถูกบันทึกในพงศาวดาร ชื่อเสียงของเขาจะไม่เพียงแต่ถูกสาปแช่ง แต่ยังกลายเป็นที่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1403
ผู้คนมาพร้อมกันแล้ว การสะสางครั้งใหญ่จึงเริ่มต้นขึ้นในที่สุด หลังจากการสืบสวนร่วมกันระหว่างหอต้าหลี่และกรมอาญาแห่งเมืองหลวง การกบฏนำโดยอ๋องเยี่ยนและหนิงจวิ้นอ๋องถูกยืนยันว่าเป็นความจริง ความผิดได้รับการยืนยันแน่นอนแล้ว การรอคอยที่ผ่านมาเพื่อจัดเรียงข้อกล่าวหาทั้งหมดของพวกเขา เพื่อประกาศให้โลกรู้ ทั้งครอบครัวของอ๋องเยี่ยน ถูกส่งตัวเข้าคุกหลวง ยกเว้นเซี่ยหรูหลิงที่ให้เบาะแสสำคัญ ชื่อของเซี่ยหรูหลิงถูกลบออกจากทะเบียนราชวงศ์ แม้ว่าเขาจะยังดำรงตำแหน่งหัวหน้าคุกในหอต้าหลี่ แต่ในสิบปีนี้คงไม่มีโอกาสเลื่อนตำแหน่ง เฉินยีให้เขาหยุดพักงานชั่วคราว และให้กลับมาหลังจากเรื่องนี้ถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว เฉินยีมีความหวังดี จึงกำชับเขาว่าหากยังต้องการทำงานนี้ต่อ ก็อย่าเข้าใกล้คุกหลวง และให้อยู่บ้านพักฟื้นและทบทวนตัวเอง เฉินยีคิดว่าเขาค่อนข้างซื่อ แต่ข้อดีคือเชื่อฟังและเริ่มมีความคิดเป็นของตนเองมากขึ้น ต่างจากเมื่อก่อนที่ขาดความมั่นใจในตัวเอง ดังนั้นเฉินยีจึงยังยินดีดูแลเขา เฉินยีเคยพูดถึงเซี่ยหรูหลิงกับซ่งซีซี ซึ่งซ่งซีซีกล่าวว่าเขาเติบโตมาด้วยนิสัยขี้ขลาด ไม่กล้าต่อต้านเมื่อเผชิญป
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1402
แววตาของชิวเหมิงเป็นประกาย "ดี งั้นข้าจะลองฟังคำพูดที่ดูดีแต่ไร้ความจริงใจดูบ้าง" จักรพรรดิ์ซูชิงมีนิสัยหวาดระแวงเป็นทุนเดิม และหวั่นเกรงต่อสำนักเป่ยหมิงอ๋องมาโดยตลอด วันนี้เมื่อถามนางว่าจะลุกขึ้นต่อสู้เพื่อสตรีหรือไม่ แม้ว่านางจะตอบว่าไม่ จักรพรรดิ์ซูชิงก็ยังต้องเก็บคำถามนี้ไว้ในใจ ซ่งซีซีจะไม่รู้หรือว่าเขามีเจตนาอะไร? ตั้งแต่เขาถามคำถามนั้นออกมา นางก็รู้แล้วว่ามันคือกับดัก เพียงแต่ซ่งซีซียังไม่ทันได้พูดอะไร ชิวเหมิงก็หัวเราะเยาะพลางเสริมว่า "เจ้าก็ลองยกยอจักรพรรดิ์ซูชิงสักหน่อยสิ ว่าภายใต้นโยบายของพระองค์นั้น สตรีได้รับความโปรดปรานเพียงใด หากจิตสำนึกของเจ้ายอมรับได้ ก็เชิญยกยอไปเถอะ" ซ่งซีซีถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ นางจ้องมองดวงตาเสียดสีและท้าทายของเขา "เจ้าอย่าตั้งสมมติฐานเลย มันไม่ใช่เรื่องเดียวกัน เจ้ามองว่าผู้คนโง่เขลาและปิดกั้นความคิด จนไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าชอบ จึงใช้วิธีการสุดโต่งนี้เพื่อให้พวกเขายอมรับเจ้า แต่นั่นคือปัญหาส่วนตัวของเจ้า เจ้าถึงขั้นไม่อาจเป็นตัวแทนของคนที่เหมือนเจ้าได้ เจ้าไม่ได้ทำเพื่อพวกเขาเลย เจ้ากลับดึงความเกลียดชังและความรังเกียจมาให้พวกเขา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1401
อาจารย์ฉีและชิวเหมิงพบกันที่ห้องสอบสวนในหอต้าหลี่ ทั้งสองนั่งตรงข้ามกัน โดยมีโต๊ะเก่าๆ ตัวหนึ่งคั่นกลางระหว่างพวกเขา ซ่งซีซีเองนั่งอยู่หลังโต๊ะของเจ้าหน้าที่บันทึก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเขานัก แม้ทั้งสองจะพูดคุยกันเสียงเบาเพียงใด นางก็ยังสามารถได้ยินทุกคำอย่างชัดเจน เสียงลมหายใจ เสียงหัวใจเต้น และบางครั้งก็มีเสียงถอนหายใจแผ่วเบา แต่ไม่มีบทสนทนาใดเกิดขึ้น แม้แต่การสบตากันของทั้งสองก็มีเพียงไม่กี่ครั้ง ราวกับคนแปลกหน้าที่ถูกบังคับให้นั่งอยู่ด้วยกัน ทั้งห่างเหินและเย็นชา ซ่งซีซีคิดว่าบางทีอาจเป็นเพราะนางอยู่ที่นี่ แต่เพราะนางออกไปไม่ได้ จึงทำได้เพียงอยู่ร่วมกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ ผ่านไปนาน อาจารย์ฉีจึงเอ่ยขึ้นประโยคหนึ่งว่า "ทำไม?" เขารู้สึกสงสัยอย่างแท้จริง ราวกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนในความทรงจำของเขา ไม่ว่าจะมองอย่างไร ก็ไม่สามารถเชื่อมโยงทั้งสองเข้าด้วยกันได้ ชิวเหมิงประสานมือทั้งสองแล้วส่ายหน้า "จะค้นหาทำไม? ผู้ชนะคือผู้เป็นใหญ่ ผู้แพ้คือผู้ต่ำต้อย" "ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีที่มาใช่หรือไม่?" อาจารย์ฉีถามด้วยเสียงแหบพร่า ชิวเหมิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง "อย่างไรเสีย
