All Chapters of สตรีขี่ม้าออกศึก: Chapter 1111 - Chapter 1120

ชื่อเสียงของท่านอ๋องถูกทำลายจนป่นปี้แล้ว แถมยังต้องส่งตัวกลับไปรักษาอีกออกจากเมืองอย่างเกรียงไกร แต่กลับเมืองอย่างสะบักสะบอม แถมยังถูกทหารม้าของสำนักงานกองทัพกุมตัวกลับไปอีกอู๋เซี่ยงพูดว่าเพราะชอบหญิงาวนางหนึ่ง แต่ก่อนที่เจ้าสิบเอ็ดจะตรวจสอบชัดเจน ห้ามตัดสินว่าจริงตามนั้น ต้องตรวจสอบเข้มข้นนักรบสิ้นหวังล้วนมอบตัวแล้ว นักรบสิ้นหวังที่ซ่อนตัวอยู่ก่อนหน้านี้ ถูกจับขณะปฏิบัติหน้าที่ ดังนั้นจึงปากแข็งนัก ไม่ปริปากแม้แต่คำเดียวแต่ตอนนี้พวกเขาไม่ได้เป็นนักรบสิ้นหวังแล้ว ไม่เช่นนั้น การที่พวกเขาปรากฏตัวอยู่บริเวณสำนักงานกองทัพ เจ้าสิบเอ็ดฝางก็สามารถคาดโทษใหญ่ข้อหาวางแผนก่อกบฏได้แน่นอนดังนั้น พวกเขาบอกเพียงว่าเป็นทหารจวนของจวนอ๋องเยี่ยน ทำหน้าที่คุ้มกันอ๋องเยี่ยนมาที่เมืองหลวงและกลับเยี่ยนโจว เพราะสถานภาพของทหารจวนนั้นพิเศษ ไม่สะดวกจะเข้าเมืองก็เลยอยู่ที่หมู่บ้านในซีซานโข่วแบบนี้ก็พอฟังได้ แต่พวกเขาแต่งตัวด้วยชุดดำ ทำให้เซี่ยหลูโม่กับเจ้าสิบเอ็ดฝางมีเหตุผลมากพอให้โหมไฟแล้วระหว่างกุมตัวพวกเขากลับเมืองหลวง ซ่งซีซีกับเสิ่นว่านจือก็ควบม้าพร้อมกันเสิ่นว่านจือแค่คิดก็กลัว “ซีซี โชคดีท

เสิ่นว่านจืออาบน้ำชำระตัวให้สะอาดพอออกมาก็ต้องออดอ้อนซ่งซีซีอยู่พักหนึ่งเป่าจูยกอาหารมื้อเย็นพร้อมรุ่ยจูกับหมิงจู เมื่อเสิ่นว่านจือเห็นอาหารก็ทิ้งซีซีแล้ววิ่งไปที่โต๊ะทันที“เป่าจู จัดการให้ศิษย์พี่ห้าแล้วหรือยัง?” ซ่งซีซีถามเป่าจูพูดว่า "หัวหน้าลู่เป็นคนมาจัดการด้วยตัวเอง อยู่ที่เรือนถิงเวย อาหารมื้อค่ำถูกส่งไปที่นั่นแล้ว เพิ่งได้ยินหัวหน้าลู่พูดว่า ศิษย์พี่ห้ากินเกี๊ยวชามใหญ่ไปสองชามแล้ว"ซ่งซีซีพูดด้วยรอยยิ้ม "เขาชอบมาก เจ้าบอกให้เขาเข้าพักไวๆ ข้ากับซีซีจะไปขอบคุณเขาด้วยตนเองในวันพรุ่งนี้"“เจ้าค่ะ” เป่าจูเดินถอยกลับไปทั้งสองเริ่มกินข้าว รุ่ยจูและหมิงจูก็รออยู่ข้างๆ เติมน้ำแกงให้เสิ่นว่านจือ แล้วพูดว่า "แม่หนมเหลียงบอกว่าการดื่มน้ำแกงนี้ช่วยให้นอนหลับสบาย เกรงว่าท่านจะหลับไม่สบายในคืนนี้”เสิ่นว่านจือกินอย่างสบายใจ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของรุ่ยจู น้ำตาก็ไหลออกมาทันทีเมื่อเห็นเช่นนี้ ซ่งซีซีกำลังจะเกลี้ยกล่อมนางแต่เห็นนางเช็ดน้ำตาด้วยมืออีกข้างแล้วกินต่อไป แค่สูดจมูกเท่านั้นฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอ เมื่อกินเสร็จแล้วก็วางตะเกียบลง เงยหน้าขึ้นมองซีซี ดวงตาแดงก่ำ “จวนอ๋องก็เป็นเ

เมื่อได้ยินดังนั้น เซี่ยหลูโม่ก็ถอนหายใจ “โชคดีที่ไม่ถึงกับชีวิต จอมยุทธ์ท่านนั้นถือว่ายั้งมือแล้ว ส่วนความไม่สะดวกอื่นๆ ก็ไม่สำคัญเท่าชีวิต คดีนี้หลานชายจะรายงานต่อฝ่าบาทเป็นการส่วนตัว ถ้าผู้หญิงไม่ออกมาตามเรื่องนี้ ก็ควรได้รับการพิจารณาให้จบ ส่วนจอมยุทธ์ที่ทำร้ายเสด็จอา หลานชายก็จะไม่ตามต่อแล้ว แต่แน่นอนว่า หากเสด็จอาตัดสินใจจะตามต่อ หลานชายก็จะปล่อยให้สำนักงานเขตจิงจ้าวและกองกำลังเมืองหลวงให้ความร่วมมือ แต่พวกจอมยุทธ์ในยุทธภพนี้ตามตัวได้ยาก อีกทั้งพวกเจ้าก็จำหน้าไม่ได้ หลานชายขอแนะนำว่า ให้จบๆ ไปเสีย?”อ๋องเยี่ยนสั่นไปทั้งตัว รู้สึกทั้งเจ็บปวดและโกรธ ดวงตาของเขาไม่ปิดบังความชั่วร้ายอีกต่อไป และมีคำพูดหนึ่งหลุดออกมาจากระหว่างฟันของเขา “ไสหัวไป!”“ถ้าอย่างนั้นหลานก็จะไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของเสด็จอาแล้ว” เซี่ยหลูโม่มองอย่างกังวล “เสด็จอาดูแลตัวเองให้ดี เมืองหลวงแห่งนี้อุดมสมบูรณ์นัก สามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้อีกเดือนหรือสองเดือนก็ได้ เพียงแต่ ตอนกลางวันพวกเจ้าเพิ่งขนของไปส่งที่โรงงานแล้ว ตอนนี้ที่จวนนี้โล่งโจ้ง จะอาศัยอยู่ได้อย่างไรล่ะ? ต้องส่งของกลับมาหรือไม่?”อ๋องเยี่ยนหลับตา เส้นเลื

เซี่ยหลูโม่นำเจ้าสิบเอ็ดฝางกลับจวนเป่ยหมิงอ๋องเจ้าสิบเอ็ดฝางเห็นด้วยตาตัวเองว่าเสิ่นว่านจือยังคงมองโลกในแง่ดีเหมือนเมื่อก่อน เขาจึงได้รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยเมื่อคืนที่กุ้นเอ๋อร์ไปที่ค่ายพิทักษ์เพื่อตามหาเขา เขาตกใจมาก เขาจึงเรียกลูกน้องทันทีและควบม้าออกไปอยากจะต่อว่านาง แม้ยังเห็นนางยิ้ม แต่ตาของนางยังแดงอยู่ ก็รู้ว่านางก็ตกใจกลัว ก็เลยไม่สามารถทำใจต่อว่านางได้เขาบอกนางเพียงแต่ถึงสถานการณ์ปัจจุบันของอ๋องเยี่ยน นอกจากอาการบาดเจ็บแล้ว เขายังถูจางฉีเหวินทุบตีอย่างแรงจนไม่สามารถทำกิจได้อีกต่อไปเสิ่นว่านจือรู้เรื่องการต่อสู้เมื่อคืนนี้ และลูกศิษย์ของนางทั้งหมดก็ออกมาจากเมืองเพื่อช่วยนาง โดยเฉพาะจางฉีเหวินที่ถึงขั้นลงมือมีร่องรอยของความโศกเศร้าและอารมณ์อยู่ในใจของนาง ลูกศิษย์เหล่านี้ จางฉีเหวินมีอนาคตที่สำคัญที่สุดและควรจะเป็นคนที่มีเหตุมีผลที่สุด แต่ในขณะนั้นเขาไม่สนใจและแค่อยากระบายโทสะแทนนางแม้ว่าจะทนไม่ไหวที่จะต่อว่านาง แต่เจ้าสิบเอ็ดฝางก็ยังกำชับสองสามประโยคว่า “ไม่ว่าเจ้าจะเจอใครหรือเกิดอะไรขึ้น เจ้าต้องใจเย็นและหนักแน่น โดยเฉพาะคนที่เจ้ารู้อยู่แล้วมีเจตนาแอบแฝง ไม่ว่าเขาจะ

หวังเยว่จางนั่งบนเก้าอี้ไท่ซือ ยกขาข้างหนึ่งแล้ววางข้อศอกพาดเข่า เขามองทั้งสองด้วยความสงสัย "เจ้าเหนื่อยมากหรือ? เจ้าดูเหมือนไม่มีแรงเหลือเลย กลับมาก็ไม่กินอะไรก่อนสักหน่อย?"เซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีหันหน้าไปอีกทางอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ และแต่ละคนก็กระแอมไอหลังจากเซี่ยหลูโม่ไอสักสองสามครั้งก็พูดว่า "กินเสร็จแล้ว เหนื่อยมาก ปวดเมื่อย...เมื่อย ใช่ ปวดเมื่อยทั้งคืนแล้วก็เข้าวังอีก กลับมาก็อาบน้ำ ก็เลยเหนื่อย เหนื่อยมากเลย”หวังเยว่จางขมวดคิ้วมองศิษย์น้อง เกิดอะไรขึ้น? ศิษย์น้องตัวน้อยคนนี้กลายเป็นคนติดอ่างแล้วหรือ?“นี่ ศิษย์พี่ห้า กินข้าวหรือยัง” ซ่งซีซีถามโดยเลี่ยงสายตาแปลกๆ ของเขาจู่ๆ หวังเยว่จางก็เกิดความสนใจขึ้นมาว่า "ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ข้ากินข้าวไปสามมื้อแล้ว จะว่าแล้ว เกี๊ยวที่แม่นมเหลียงทำก็อร่อย อร่อยกว่าของดีจากภูเขาและทะเลเสียอีก"“ใช่ มันอร่อยมาก” ซ่งซีซีพยักหน้าแล้วมองวัตถุคล้ายปืนในมือ “นี่คือปืนไฟหรือ?”“ถูกต้อง ของเล่นที่อาจารย์ทำขึ้น บอกว่าให้ข้าส่งมาให้ศิษย์น้อง ให้ศิษย์น้องมอบให้ฝ่ายการทหารดู ว่าสามารถผลิตได้หรือไม่”จู่ๆ ดวงตาของเซี่ยหลูโม่ก็ถูกดึงดูดขึ้นมา ปืน