บทที่ 1117

เซี่ยหลูโม่นำเจ้าสิบเอ็ดฝางกลับจวนเป่ยหมิงอ๋อง

เจ้าสิบเอ็ดฝางเห็นด้วยตาตัวเองว่าเสิ่นว่านจือยังคงมองโลกในแง่ดีเหมือนเมื่อก่อน เขาจึงได้รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

เมื่อคืนที่กุ้นเอ๋อร์ไปที่ค่ายพิทักษ์เพื่อตามหาเขา เขาตกใจมาก เขาจึงเรียกลูกน้องทันทีและควบม้าออกไป

อยากจะต่อว่านาง แม้ยังเห็นนางยิ้ม แต่ตาของนางยังแดงอยู่ ก็รู้ว่านางก็ตกใจกลัว ก็เลยไม่สามารถทำใจต่อว่านางได้

เขาบอกนางเพียงแต่ถึงสถานการณ์ปัจจุบันของอ๋องเยี่ยน นอกจากอาการบาดเจ็บแล้ว เขายังถูจางฉีเหวินทุบตีอย่างแรงจนไม่สามารถทำกิจได้อีกต่อไป

เสิ่นว่านจือรู้เรื่องการต่อสู้เมื่อคืนนี้ และลูกศิษย์ของนางทั้งหมดก็ออกมาจากเมืองเพื่อช่วยนาง โดยเฉพาะจางฉีเหวินที่ถึงขั้นลงมือ

มีร่องรอยของความโศกเศร้าและอารมณ์อยู่ในใจของนาง ลูกศิษย์เหล่านี้ จางฉีเหวินมีอนาคตที่สำคัญที่สุดและควรจะเป็นคนที่มีเหตุมีผลที่สุด แต่ในขณะนั้นเขาไม่สนใจและแค่อยากระบายโทสะแทนนาง

แม้ว่าจะทนไม่ไหวที่จะต่อว่านาง แต่เจ้าสิบเอ็ดฝางก็ยังกำชับสองสามประโยคว่า “ไม่ว่าเจ้าจะเจอใครหรือเกิดอะไรขึ้น เจ้าต้องใจเย็นและหนักแน่น โดยเฉพาะคนที่เจ้ารู้อยู่แล้วมีเจตนาแอบแฝง ไม่ว่าเขาจะ