LOGINShare
บทที่ 1118
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1119
หวังเยว่จางนั่งบนเก้าอี้ไท่ซือ ยกขาข้างหนึ่งแล้ววางข้อศอกพาดเข่า เขามองทั้งสองด้วยความสงสัย "เจ้าเหนื่อยมากหรือ? เจ้าดูเหมือนไม่มีแรงเหลือเลย กลับมาก็ไม่กินอะไรก่อนสักหน่อย?"เซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีหันหน้าไปอีกทางอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ และแต่ละคนก็กระแอมไอหลังจากเซี่ยหลูโม่ไอสักสองสามครั้งก็พูดว่า "กินเสร็จแล้ว เหนื่อยมาก ปวดเมื่อย...เมื่อย ใช่ ปวดเมื่อยทั้งคืนแล้วก็เข้าวังอีก กลับมาก็อาบน้ำ ก็เลยเหนื่อย เหนื่อยมากเลย”หวังเยว่จางขมวดคิ้วมองศิษย์น้อง เกิดอะไรขึ้น? ศิษย์น้องตัวน้อยคนนี้กลายเป็นคนติดอ่างแล้วหรือ?“นี่ ศิษย์พี่ห้า กินข้าวหรือยัง” ซ่งซีซีถามโดยเลี่ยงสายตาแปลกๆ ของเขาจู่ๆ หวังเยว่จางก็เกิดความสนใจขึ้นมาว่า "ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ข้ากินข้าวไปสามมื้อแล้ว จะว่าแล้ว เกี๊ยวที่แม่นมเหลียงทำก็อร่อย อร่อยกว่าของดีจากภูเขาและทะเลเสียอีก"“ใช่ มันอร่อยมาก” ซ่งซีซีพยักหน้าแล้วมองวัตถุคล้ายปืนในมือ “นี่คือปืนไฟหรือ?”“ถูกต้อง ของเล่นที่อาจารย์ทำขึ้น บอกว่าให้ข้าส่งมาให้ศิษย์น้อง ให้ศิษย์น้องมอบให้ฝ่ายการทหารดู ว่าสามารถผลิตได้หรือไม่”จู่ๆ ดวงตาของเซี่ยหลูโม่ก็ถูกดึงดูดขึ้นมา ปืน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1120
มองดูพวกเขาหนึ่งคนสองคนตกตะลึงจนลูกตาแทบหลุดออกมา หวังเยว่จางกลับรู้สึกว่ามันก็เป็นเช่นนั้นถึงเช่นไรอยู่ที่ภูเขาเหม่ยชานก็ได้พบเห็นไม่น้อย แล้วก็ถูกทำลายไม่น้อย ทุกวันนี้สำหรับของสิ่งนี้เขาไม่ได้มีความประหลาดใจใดๆ อาจารย์บอกว่ามันมีประโยชน์กับศิษย์น้องสาวเล็กศิษย์น้องชายเล็ก ค้นคว้าของสิ่งนี้เสร็จแล้ว ก็สามารถรักษาชีวิตพวกเขาได้ เช่นนั้นเขาจึงเอามาส่งใเซี่ยหลูโม่ต้องการทดสอบด้วยตัวเอง หวังเยว่จางย่อมต้องเต็มใจสอนเขาครั้งนี้ ไม่เข้าเป้า แต่กลับถูกก้อนหินที่อยู่ห่างออกไปสามสิบจั้งอย่างน้อยยี่สิบจั้ง กล้องเล็งสำหรับเขาแล้วค่อนข้างไร้ประโยชน์ เพราะทักษะธนูของเขาดี สายตาไม่เลว ดังนั้นจึงไม่ได้ใช้กล้องเล็ง ลั่นไกอาวุธปืนออกไปโดยตรงท่ามกลางตาของมวลชนจ้องมอง ยิงพลาดไป ตกลงไปที่บนพื้นหญ้าด้านข้างที่อยู่ห่างจากก้อนหินประมาณหนึ่งจั้งแต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคให้เซี่ยหลูโม่ดีใจ เนื่องจาก นี่คือห้าสิบจั้ง ห้าสิบจั้งเชียว!นี่แสดงถึงสิ่งใด? แสดงว่าหากศัตรูทั่วไปอยู่ห่างไปห้าสิบจั้ง เขาสามารถเล็งที่หัวยิงทีเดียวหลังความดีใจ เขาพบว่ามีปัญหาหนึ่ง หลังจากยิงกระสุนดินปืนในกระบอกหมดแล้ว ไม่เหลือแล้ว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1121
แต่หลี่เต๋อฮวยคิดได้ถึงปัญหาหนึ่ง ไม่อาจส่งเสียงดังเอะอะโวยวาย เนื่องจากปืนหกตานี้ยังไม่เคยผ่านการทดสอบ แม้เป่ยหมิงอ๋องบอกว่าเคยทดสอบแล้ว แต่การทดสอบครั้งเดียวไม่แม่นยำ ต้องทดสอบหลายครั้ง ต้องยืนยันมีความอันตรายในการระเบิดน้อยจึงสามารถเอาเข้ากองทัพได้หลี่เต๋อฮวยทำเหมือนกำลังฝัน ระมัดระวัง ลูบแล้วลูบอีก “ไม่ต้องจุดชนวน นี่เป็นความสะดวกอย่างมาก สามารถตั้งค่ายธนูวิเศษ ค่ายซุ่มโจมตี มีอาวุธวิเศษนี้แล้ว พวกเรายังต้องกลัวสิ่งใด?”เขาทั้งลูบ ทั้งกอด ทั้งห้องได้ทั้งหัวเราะ “พูดประโยคไม่น่าฟัง คนในครอบครัวข้าผู้นั้นเมื่ออยู่ต่อหน้ามันก็นับว่าเป็นนางสนมแล้ว เหตุใดไม่รับนางสนมล่ะ? เห็นข้ากลัวคนผู้นั้นในครอบครัวหรือ? ไม่ ในใจข้ายังมีตำแหน่งหนึ่งว่างเปล่ามาตลอด ก็คือตำแหน่งสำหรับภรรยาเอกของข้า”เซี่ยหลูโม่หัวเราะออกมา “นี่คือภรรยาเอก เช่นนั้นปืนสิบตาเล่า? ปืนใหญ่เล่า?”“อะไรนะ?” หลี่เต๋อฮวยริมฝีปากสั่น “เจ้าพูดอะไรปืนใหญ่? เป็นปืนใหญ่เป่ยถังหรือ?”เซี่ยหลูโม่ทำเหมือนศิษย์พี่ห้าหยิบสมุดออกมาอย่างไม่รีบร้อน “ถ้าหาก ล้วนอยู่ที่นี่แล้ว ดูก่อนเถอะ”หลี่เต๋อฮวยแทบจะไปแย่งเอามา สายตาละโมบพลิกหน้าแล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1122
จักรพรรดิซูชิงตื่นเต้น ไม่ได้คำนึงถึงผลลัพธ์บรรพบุรุษของเหรินหยางอวิ๋นคือเหรินปิ่งยี่เคยเป็นอี๋ซิ่งอ๋อง แต่หลังการรับช่วงต่อ ส่วนตำแหน่งอ๋องที่ตั้งขึ้นอย่างลวกๆ แต่สามารถสร้างความดีประกาศต่อใต้หล้าได้ตอนนี้ปืนหกตายังไม่ได้ผลิตออกมาจำนวนมาก ค่ายทหารวิเศษยังไม่ได้จัดตั้ง ห้ามแต่งตั้งตำแหน่งอ๋องตอนนี้เด็ดขาด มิฉะนั้นสายตาคนไม่น้อยจ้องมองภูเขาเหม่ยชานแล้ว“ถูกต้อง พูดถูกต้อง ยังไม่ต้องแต่งตั้ง ไม่รีบร้อน ไม่รีบร้อน” จักรพรรดิซูชิงดวงตาเป็นประกาย นี่เป็นดวงตาที่สว่างไสวที่สุด ตั้งแต่เซี่ยหลูโม่เห็นมาหลังเขาครองราชจักรพรรดิซิงชูอยากเห็นพลานุภาพของปืนหกตาด้วยสายตาตัวเอง จึงเรียกองครักษ์ซวนเท่ปิดล้อมตำหนักเย็น ห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้ามาตำหนักเย็นใหญ่มาก ตอนนี้ไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่ที่นี่ ตอนที่จักรพรรดิองค์ก่อนเสียชีวิต ก็มีเมตตา ผู้หญิงในตำหนักเย็นทั้งหมดถูกย้ายไปยังสำนักแม่ชีเมื่อจักรพรรดิซิงชูได้เห็นปืนหกตาเกือบเจาะทะลุกำแพงตำหนักเย็น เขาตกตะลึงอย่างยิ่ง“สามารถใช้ลูกเหล็กได้หรือไม่?” จักรพรรดิซูซิงถามหลี่เต๋อฮวยกล่าว “สามารถใช้ได้ แต่คิดว่าพวกเรายังไม่ได้รู้จักกับพลานุภาพที่ใหญ่ที่สุ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1123
หลายวันนี้ ตามถนนและตรอกซอกซอยล้วนพูดถึงเรื่องครอบครัวอ๋องเยี่ยน ไม่มีใครพูดถึงแม่นางตระกูลเสิ่นเลยสักประโยคลูกศิษย์ของเสิ่นว่านจือไม่ได้กินเจ ไม่มีใครกล้าวิจารณ์เสิ่นว่านจือ ภายในเรื่องนี้ เพราะเสิ่นว่านจือและนางเสิ่นเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ถูกคนแอบพูดถึง พวกเขาก็จะไปด่าถึงที่เป็นพี่น้องแบบใด? พ่อแม่ห่างกัน เป็นลูกพี่ลูกน้อง อีกทั้งยังเป็นลูกพี่ลูกน้องที่แต่งงานออกไป เช่นนั้นก็เป็นคนของตระกูลสามีแล้ว เกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลเสิ่น? เกี่ยวข้องอันใดกับเสิ่นว่านจือ?เรื่องของปากภูเขาตะวันตก เจ้าสิบเอ็ดฝางก็ส่งคนไปตรวจสอบชัดเจนแล้ว ยืนยันว่าตอนนั้นมีคนเห็นคนหลายคนปล้นแม่นางคนเดียว แม่นางผู้นั้นสติไม่ชัดเจนมีชาวบ้านถือจอบออกมาช่วยเหลือ แต่พวกเขาเห็นหน้าตาสตรีผู้นั้นไม่ชัดเจน เพราะท้องฟ้ามืดแล้ว ผู้หญิงคนนั้นน่าจะต่อสู้ขัดขืน ผมเผ้ายุ่งเหยิง จึงทำให้ไม่เห็นใบหน้าไม่เห็นใบหน้า เจ้าสิบเอ็ดฝางก็วางใจแล้วแต่จวนอ๋องเยี่ยน นับว่าได้รับความโกรธเคืองจากชาวบ้าน จักรพรรดิทรงออกคำสั่งเป็นการส่วนตัว เห็นนิสัยชั่วร้าย ดุด่าผู้มีอำนาจ ระบายความโกรธภายในใจชาวบ้าน ขณะเดียวกันก็ชื่นชมความปรีชาของฝ่าบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1124
อู๋เซี่ยงเห็นว่าเขาไปจากเมืองหลวงไม่ได้ หลังจากครุ่นคิดอยู่สองสามวัน จึงพูดกับอ๋องเยี่ยนว่า "ตอนนี้ท่านอ๋องต้องพักฟื้น ไม่สามารถกลับไปที่เยี่ยนโจว แต่ก็จากเยี่ยนโจวมานานแล้ว อ๋องฮวยกุมอำนาจอยู่ที่เยี่ยนโจวตลอด เกรงว่าจะเป็นนกพิราบเข้าครองรังนกกางเขน ข้าจำเป็นต้องกลับไปที่เยี่ยนโจวก่อน”หลังจากที่อ๋องเยี่ยนตกตะลึง เขาก็โกรธเล็กน้อย "ตอนนี้เจ้าทิ้งข้ากลับไปที่เยี่ยนโจว? แล้วปัญหาเละเทะนี่ เจ้าจะให้ข้าเก็บกวาดมันอย่างไร?"อู๋เซี่ยงรู้ว่าเขาจะโกรธ ดังนั้นจึงอธิบายให้เขาฟังด้วยความอดทนว่า "ท่านอ๋อง ตอนนี้ไม่ว่าท่านจะทำอย่างไรก็ล้วนแต่ต้องเจอกับปัญหาเละเทะนี้ แต่ท่านอยู่พักฟื้น พวกชาวบ้านเอาไปพูดกันสองสามวันก็จะไม่พูดอีก มิสู้ก็อยู่ที่เมืองหลวงมันทั้งแบบนี้ กระหม่อมจะกลับไปหารือกับอ๋องฮวยว่าก้าวต่อไปเราจะเดินกันต่ออย่างไร เพราะตอนนี้นักรบสิ้นหวังของเรากว่าครึ่งล้วนตกอยู่ในมือของพวกเขาแล้ว จำเป็นต้องวางแผนกันใหม่ อีกอย่างมอบเยี่ยนโจวให้อ๋องฮวยดูแล พระองค์ทรงวางใจจริงๆ?”อ๋องเยี่ยนไม่วางใจ แต่เขาก็ไม่อยากเผชิญกับปัญหาเละเทะนี้เพียงลำพัง จึงดูโกรธเล็กน้อยอู๋เซี่ยงจึงได้แต่พูดว่า "ตอนนี้ พร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1125
จ้านเป่ยว่างนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน เดิมทีคิดว่าเขาจะร้องไห้ออกมาแล้ว แต่ดวงตากลับไม่มีน้ำตาสักหยด แค่นั่งซึมกระทืออยู่นานเซี่ยหรูหลิงไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จึงยื่นกาเหล้าให้เขากาหนึ่ง เขาดื่มมันทั้งหมดในครั้งเดียว แล้วก็เมาล้มพับไปเขาไม่ได้ส่งจ้านเป่ยว่างกลับไปเช่นกัน แต่ให้เขาค้างอยู่ที่เรือนพักคืนหนึ่งเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากตื่นขึ้นมา ก็ได้ยินจากพ่อบ้านว่าเขากลับไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่างแล้วหลังจากนั้นเขาก็ยังมาที่นี่อีกหลายครั้ง เอาจริงๆ ทั้งคู่ไม่ค่อยจะได้พูดอะไรกัน ก็แค่หาเพื่อนดื่มเซี่ยหรูหลิงรู้ว่าภรรยาของเขากลับไปที่บ้านของพ่อแม่นางแล้ว บอกว่าต้องการจะหย่ากับเขาหลังจากที่เขาดื่มจนเมาไม่ได้สติ เขายังเปิดเผยเรื่องบางเรื่องออกมา บอกว่าเขารู้ความลับเกี่ยวกับภรรยาของเขา ความลับนี้เป็นเหมือนเข็มที่ฝังอยู่ในหัวใจของเขา ยากที่จะถอนมันออกไป แต่กับคนเช่นเขา จะถอนออกไปหรือไม่นั้นล้วนไม่สำคัญ ยังใช้ชีวิตต่อไปได้เพียงแต่ว่านางไม่ต้องการที่จะหันหลังกลับแล้วเซี่ยหรูหลิงถามเขาว่าความลับนั้นคืออะไร เขาไม่พูด เพียงแค่ยิ้มขมขื่นและส่ายหัว "พูดมามีแต่จะทำร้ายนาง ถ้าน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1126
ซ่งซีซีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "ข้าจำได้ว่าเซียนเกอเอ๋อร์ของเจ้าเรียนเก่งไม่เลว ทำไมถึงอยากให้เขามาเรียนวรยุทธกับข้าเล่า? ฮูหยิน ข้าไม่รู้ว่าจะเป็นอาจารย์ที่ดีได้อย่างไร แถมอีกหน่อยเขายังต้องขึ้นรับสืบทอดตำแหน่งเจวี๋ย ให้เขาอ่านเขียนแล้วสอบเข้ารับราชการมิใช่ทางออกที่ดีที่สุดหรือ?”ซ่งซีซีไม่อยากรับศิษย์ นางมีตำแหน่งอยู่กับตัว จึงไม่สามารถสอนศิษย์อย่างเต็มที่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซียนเกอเอ๋อร์อายุยังน้อย เด็กอายุสิบกว่าปี นอกจากต้องสอนศิลปะการต่อสู้ ยังต้องสอนเขาว่าจะเป็นคนดีได้อย่างไร ชี้นำให้เขามีทัศนคติต่อชีวิตที่ถูกต้องต่างจากจือจือ ลูกศิษย์ของนางหลายคนมีอายุมากกว่านาง แถมแต่ละคนก็มีหน้าที่การงานเป็นของตัวเองแล้ว“สืบทอดตำแหน่งเจวี๋ย?” นางจียิ้มอย่างขมขื่น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “พระชายา ตำแหน่งเจวี๋ยนี้ยังไม่ทราบชัดว่าจะสามารถรักษาไว้ได้หรือไม่ กระทั่งเป็นเผือกร้อนก้อนหนึ่ง…ข้าไม่ใช่ว่าจะขอให้ท่านรับเขาเป็นศิษย์ให้ได้ แค่ท่านหาคนมาสอนเขาแค่นั้นก็พอแล้ว ข้าแค่หวังว่าเขาจะสามารถเรียนรู้วิธีปกป้องตัวเอง เผื่อว่าวันหนึ่ง เขาเกิดเรื่องขึ้น อย่างน้อยก็ยังมีร่างกายที่แข็งแก
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1480
ฉีฮูหยินใหญ่เข้าเฝ้าในวัง ครานี้นางมาโดยได้รับคำสั่งจากเจ้ากรมฉี เพื่อแสดงจุดยืนให้ชัดเจน เมื่อฮองเฮาทรงได้ยินว่าบิดาทรงตัดสินใจจะวางตัวเป็นกลาง ก็มิอาจระงับโทสะได้ ตรัสเย็นชา “แต่ก่อนให้ข้าช่วยสนับสนุนตระกูลฉี ข้าก็มิเคยปฏิเสธ บัดนี้เมื่อข้าต้องการให้พวกท่านช่วยบ้าง กลับถอยหนีไปหมดสิ้น ข้าช่างไม่เข้าใจเลยจริงๆ หากองค์ชายใหญ่ขึ้นครองบัลลังก์ ตระกูลฉีจะไม่ได้รับผลดีเลยหรือ? หรือบิดามั่นใจว่าต่อจากนี้ตระกูลฉีจะราบรื่นไร้ปัญหา?” ฉีฮูหยินใหญ่กล่าวอย่างใจเย็น “ความหมายของบิดา คือเพียงอยากเป็นขุนนางผู้ภักดี มิอาจข้องเกี่ยวเรื่องนี้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพระประสงค์ของฮ่องเต้” “ช่างน่าขันนัก!” ฮองเฮาทรงหัวร่อเยาะ “เปรอะเปื้อนมลทินไปทั้งตัว บัดนี้ยังมีหน้ามาอ้างตนว่าเป็นขุนนางผู้ซื่อสัตย์? เหตุใดจึงไม่พูดเช่นนี้ให้เร็วกว่านี้เล่า? เช่นนั้นข้าจะได้ไม่ต้องแต่งเข้าวังมา ปล่อยให้ข้าดิ้นรนต่อสู้เพียงลำพัง” ฉีฮูหยินใหญ่กล่าว “แม้บิดาจะมีความผิดพลาดในเรื่องส่วนตัว แต่ตลอดเวลาที่อยู่ในกรมขุนนาง ก็รับใช้แผ่นดินและฮ่องเต้โดยซื่อสัตย์ ไม่เคยขายตำแหน่งขุนนางหรือรับสินบน” ฮองเฮาทรงแค่นเสียง “ทำหรือไม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1479
ฮองเฮาเคยได้รับความอัปยศเช่นนี้เสียเมื่อไร? แม้แต่ฮ่องเต้ทรงกริ้วพระนางอย่างที่สุด ก็เพียงแค่ทรงตำหนิเล็กน้อย หรือไม่ก็ทรงมีรับสั่งกักบริเวณพระนางเท่านั้น “เซี่ยหลูโม่เป็นตัวอะไร? เขาถึงได้กล้าถึงเพียงนี้! บังอาจมาทำอวดดีต่อหน้าข้า! ข้าเห็นว่าเขาสร้างผลงานไว้ จึงเป็นห่วงเรื่องเชื้อสายของเขา เขาคิดว่าข้าไม่มีเรื่องใดให้ทำ นอกจากยุ่งเรื่องของเขารึ? เขาไม่ชอบก็แล้วไป ยังมีคนที่ชอบอีกมาก!” ฮองเฮาทรงกริ้วจนปวดพระเศียร ไม่เคยพบผู้ใดที่ไม่รู้คุณคนเช่นนี้มาก่อน ความน้อยพระทัยของพระนางทำให้หลานเจี่ยนกูกูงุนงงนัก เดิมทีเรื่องนี้ก็แค่หาข้ออ้างเพื่อบีบให้พระชายาอ๋องต้องยอมเข้าวังมิใช่หรือ? เหตุใดถึงกลายเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเชื้อสายของจวนอ๋องจริงๆ แล้วล่ะ? หลานเจี่ยนกูกูคิดว่าฮองเฮาทรงหาข้อแก้ตัวให้พระองค์เองเพราะทรงโกรธ แต่ข้อแก้ตัวเช่นนี้ดูจะไร้ความจำเป็นไปมาก เพียงทำให้พระองค์เองขุ่นเคืองยิ่งขึ้นเท่านั้น นางจึงเอ่ยปลอบ “พระนางอย่าได้กริ้วไปเพคะ เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นการหาพระชายารองให้เขาจริงๆ นี่เพคะ” ฮองเฮาทรงตวัดพระเนตรมองนางด้วยความไม่พอพระทัย ก่อนตรัสด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1478
เซี่ยหลูโม่เห็นเขามีท่าทางอิดโรย ประกอบกับอู๋ต้าปั้นก็ได้นำฎีกากลับไปแล้ว จึงกล่าวว่า “น้องมีเรื่องหนึ่งขอให้ฝ่าบาททรงอนุญาตพ่ะย่ะค่ะ” จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสถาม “เรื่องอันใด?” เซี่ยหลูโม่ดวงตาสงบนิ่งเย็นชา “น้องอยากไปตำหนักฉางชุนสักคราพ่ะย่ะค่ะ” จักรพรรดิ์ซูชิงทรงเข้าใจทันทีว่าเป็นเรื่องอันใด เรื่องนี้ก่อให้เกิดผลกระทบใหญ่หลวง ถึงขั้นเกือบทำให้ผู้ตรวจการสวี่ต้องสิ้นชีพ จักรพรรดิ์ซูชิงไม่ต้องการเผชิญหน้า จึงรับสั่งให้เขาไปตามต้องการ เซี่ยหลูโม่ถวายบังคมลา มุ่งหน้าสู่ตำหนักฉางชุนทันที ฮองเฮาทรงทราบถึงเจตนาของเขา จึงให้คนไปเชิญเข้ามา นางเห็นว่าซ่งซีซีปฏิเสธการแต่งตั้งพระชายารองให้เซี่ยหลูโม่ เป็นเพราะซ่งซีซีขี้หึงและเห็นแก่ตัว ทว่าชายใดเล่าจะคิดเช่นนั้น แม้จะกล่าวคำโตเพียงใด ก็ไม่อาจกลบซ่อนสันดานดิบของบุรุษได้ แม้ฮ่องเต้จะทรงอุทิศพระองค์เพื่อราชกิจ ไม่เสด็จเยือนฝ่ายในบ่อยนัก แต่ก็ยังมีสนมมากมายถึงสามวังหกตำหนัก เมื่อเจอคนถูกพระทัย ก็ยังทรงพลิกป้ายให้เข้าพบเดือนละสามสี่ครั้ง ฉีฮองเฮาทรงเห็นว่าไม่มีแมวตัวใดไม่ชอบกินปลา รวมถึงเซี่ยหลูโม่เองก็เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น นางยัง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1477
เซี่ยหลูโม่เอ่ยขึ้น "แล้วเสด็จพี่มีแผนการอย่างไร?" จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสตอบ "เดิมที หากข้ามีชีวิตอยู่ได้เพียงสามเดือน ข้าจะตั้งองค์ชายใหญ่เป็นรัชทายาท และให้เจ้าเป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน พร้อมตั้งขุนนางที่ไว้ใจได้อีกสองสามคนเป็นผู้ช่วยว่าราชการ ส่วนองค์ชายรอง จะถูกส่งไปประจำอยู่ที่หนานเจียง และปลดฮองเฮาออกจากตำแหน่ง เช่นนี้จะช่วยลดอำนาจของตระกูลฉีลงได้" เซี่ยหลูโม่เอ่ยเสียงเรียบ “เกรงว่าน้องจะไม่อาจรับตำแหน่งสำคัญนี้" เขาเข้าใจดีว่า หากเขาเป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน ย่อมต้องแลกเปลี่ยนบางสิ่งกับจักรพรรดิ์ซูชิง และสิ่งที่เขาคิดถึงเป็นอย่างแรกก็คือ คำสั่งห้ามให้เขามีทายาท เช่นนั้น แม้เขาจะขึ้นครองบัลลังก์ สุดท้ายก็ต้องคืนตำแหน่งจักรพรรดิ์ให้กับราชวงศ์ จักรพรรดิ์ซูชิงมองลึกเข้าไปในแววตาของเขาแล้วถอนพระปัสสาสะเบาๆ "เรื่องมากมายก็มิอาจปิดบังไปจากเจ้าได้ ข้าเคยคิดจะให้เจ้าสาบานว่า เจ้าจะไม่มีบุตร ไม่มีทายาท ข้าเห็นแก่ตัว แต่ข้าทำได้เพียงเท่านี้" เซี่ยหลูโม่เข้าใจความหมายของจักรพรรดิ์ซูชิง แต่เขาไม่อาจยอมรับได้ การมีหรือไม่มีบุตร ไม่ใช่เรื่องที่เขาตัดสินใจเพียงลำพัง ซีซีมีสิทธิ์ที่จะ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1476
จักรพรรดิ์ซูชิงทรงนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนสีพระพักตร์จะค่อยๆ เคร่งขรึมขึ้น "หมอมหัศจรรย์ดันบอกว่า ข้ายังมีชีวิตอยู่ได้อีกสามปี แต่ก่อนหน้านี้ หมอหลวงเคยบอกว่า ข้าน่าจะอยู่ได้หนึ่งปี ทว่าผ่านไปไม่นาน กลับเหลือเพียงแค่หกเดือน ข้าคิดว่า คำของหมอทั้งหลาย เมื่อมาถึงตัวข้า ก็ควรจะต้องลดลงครึ่งหนึ่งเสมอ เช่นนั้น หนึ่งปีครึ่งที่เหลือ อาจจะไม่ได้มีจริงด้วยซ้ำ" "เสด็จพี่ อย่าทรงคิดในแง่ร้าย..." จักรพรรดิ์ซูชิงยกพระหัตถ์ขึ้นปราม "เจ้าฟังข้าก่อน บัดนี้ ข้ามีสติแจ่มชัด มิได้เลอะเลือน เรื่องแต่งตั้งรัชทายาท ต้องรีบจัดการ แต่ปัญหาคือ ข้าไม่กล้าตั้งใคร ยังเหลือเวลาอีกหลายปีกว่าพระจักรพรรดิ์องค์ใหม่จะเติบโตขึ้นปกครองแผ่นดิน มหาเสนาบดีแก่ชราลงแล้ว ข้าไม่รู้ว่าจะฝากบ้านเมืองไว้ในมือใครได้ นอกจากเจ้า" เซี่ยหลูโม่มิได้เอ่ยสิ่งใด เพราะเขารู้ดีว่า ความไว้วางใจและความระแวงของเสด็จพี่ล้วนเกิดขึ้นโดยไร้หลักการ มันมักมาเป็นระยะๆ "ข้า มีพระโอรสสามองค์ เดิมทีมีองค์ชายใหญ่เป็นรัชทายาทโดยธรรมชาติ ตำแหน่งรัชทายาทจึงไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่องค์ชายใหญ่ เขาธรรมดาเกินไป ธรรมดาก็ไม่เป็นไรนัก แต่เขา ขี้เกียจ หยิ่งยะโส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1475
ขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นกลับต้องพบว่า ดูหรือไม่ดู ก็ไม่ต่างกันเลย เพียงเห็นว่าหมอมหัศจรรย์ดันคีบเข็มไว้ในซอกนิ้วทั้งห้า แล้วในพริบตาเดียว เข็มสี่เล่ม ก็ปักลงจุดได้อย่างแม่นยำ พวกเขาแทบมองเห็นเพียงแค่ภาพลวงตาของมือหนึ่งข้างเท่านั้น แต่ผลลัพธ์กลับแม่นยำและมั่นคง ราวกับว่าทุกอย่างจบลงในพริบตาเดียว ทั้งสี่จุด แม้จะอยู่ไม่ไกลกันนัก แต่การจะหา จุดฝังเข็ม ให้ถูกต้อง และปักเข็มลงไปอย่างแม่นยำโดยไม่ลังเลนั้น ต่อให้เป็นผู้เชี่ยวชาญ ก็ต้องใช้เวลาไม่น้อย แต่หมอมหัศจรรย์ดันกลับทำได้ในพริบตาเดียว หลังจากฝังเข็มแล้ว เขาจึงให้จักรพรรดิ์ซูชิงเสวยซูซื่อตันเพื่อบรรเทาอาการปวด ผลของยาระงับปวดชัดเจนมาก สีพระพักตร์ของจักรพรรดิ์ซูชิงดีขึ้นทันตา ไม่ซีดเผือดเหมือนก่อนหน้านี้ หมอมหัศจรรย์ดันถอนเข็มออก ก่อนจะเขียนตำรับยา จากนั้นจึงหยิบยาดันเสวี่ยออกมาจากหีบยา แล้วกล่าวว่า "ทุกคนต่างคิดว่ายาดันเสวี่ย ใช้เพียงเพื่อบำรุงชีพจร แต่แท้จริงแล้ว มันช่วยฟื้นฟูร่างกายและบำรุงอวัยวะทั้งห้า ได้ด้วย ต่อไป ฮ่องเต้ต้องใช้ยาที่แรงขึ้น ยานี้จึงจำเป็นต้องช่วยคุ้มครอง ตับและไต โดยปกติ ควรเสวยทุกเจ็ดวันหนึ่งเม็ด แต่บัดน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1474
จักรพรรดิ์ซูชิง ทรงเงียบอยู่ชั่วขณะ ก่อนมีพระบัญชาให้จัดเตรียมห้องพักในตำหนักข้างเคียงของตำหนักเฉียนหยาง พร้อมทั้งส่งแพทย์จากสำนักหมอหลวงมาคอยดูแลหมอมหัศจรรย์ดัน พร้อมกันนั้น ทรงมีพระบัญชาให้จางฉีเหวินและฉีกุ้ยเป็นองครักษ์ส่วนตัวของหมอมหัศจรรย์ดัน คอยติดตามดูแลเขาตลอดเวลา พระองค์ทรงทราบดีว่าจางฉีเหวินเป็นศิษย์ของเสิ่นว่านจือ การให้เขาคุ้มครองหมอมหัศจรรย์ดัน ก็เพื่อให้หมอมหัศจรรย์ดันรู้สึกวางใจ แต่เพื่อให้พระองค์เองก็วางใจได้เช่นกัน จึงทรงส่งฉีกุ้ยไปด้วยอีกคน ยิ่งไปกว่านั้น พระองค์ยังมีพระบัญชาให้สำนักหมอหลวงปฏิบัติตามคำสั่งของหมอมหัศจรรย์ดันเป็นอันดับแรก อำนาจนี้ยิ่งใหญ่ไม่น้อย แต่แท้จริงแล้ว พระองค์หวังให้สำนักหมอหลวงเป็นฝ่ายจัดหายา หมอมหัศจรรย์ดันมิได้ใส่ใจเรื่องนี้ ขอเพียงมีคนทำตามคำสั่งก็เพียงพอแล้ว แต่จากการที่จักรพรรดิ์ซูชิงทรงส่งจางฉีเหวินและฉีกุ้ยไป อาจมองออกได้ว่า พระองค์มิได้ไว้วางพระทัยผู้คนจากฝ่ายใน บัดนี้ พระองค์และหมอมหัศจรรย์ดัน มีชะตาเดียวกัน หากหมอมหัศจรรย์ดันตาย พระองค์ก็ตาย หากหมอมหัศจรรย์ดันมีชีวิตอยู่ พระองค์ก็อาจอยู่ได้อีกอย่างน้อยสามปี สามปีไม่ยาว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1473
ณ ตำหนักเฉียนหยาง อู๋ย่วนเจิ้งและหมอหลวงหลินยืนอยู่ด้านข้างเซี่ยหลูโม่กับอู๋ต้าปั้นก็อยู่ข้างเตียง ต่างเฝ้ารอให้หมอมหัศจรรย์ดันตรวจชีพจร หลังจากตรวจชีพจรแล้วหมอมหัศจรรย์ดันถามถึงบันทึกชีพจรในอดีตและสูตรยาที่ใช้รักษาก่อนหน้านี้ หมอหลวงหลิน นำบันทึกมาให้เขา พลางกล่าวด้วยท่าทีเคารพ “หมอดัน โปรดตรวจดูเถิด” ในวังหลวงแห่งนี้ ไม่มีผู้ใดกล้าเรียกเขาว่าหมอมหัศจรรย์อีกแล้ว เพราะสำนักหมอหลวงก็เคยผ่านการกวาดล้างครั้งใหญ่เช่นกัน หมอมหัศจรรย์ดันรับบันทึกมา เปิดดูทีละหน้า ภายในตำหนักเงียบสนิท มีเพียงเสียงกระดาษที่เขาพลิกเท่านั้นที่ดังขึ้น ทุกคนกลั้นหายใจ นี่คือความหวังสุดท้าย หากหมอมหัศจรรย์ดันบอกว่าพระอาการมีเวลาเพียงสามเดือน เช่นนั้นก็เหลือเวลาเพียงสามเดือนจริงๆ จักรพรรดิ์ซูชิงดูเหมือนสงบนิ่ง แต่ดวงตาหดเล็กลง ฝ่าพระหัตถ์ชื้นไปด้วยเหงื่อ พระองค์กำลังรอคอยคำพิพากษาครั้งสุดท้าย หมอมหัศจรรย์ดัน ไม่พลาดแม้แต่คำเดียว อ่านจนครบทุกหน้า จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นเอ่ยถาม “บันทึกชีพจรระบุว่ามีอาการปวดต่อเนื่องกว่าหนึ่งเดือน กลางคืนมิอาจข่มพระเนตร และแทบไม่อาจเสวยได้เลย” นี่เป็นเพียงการกล่าวยืนย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1472
ซ่งซีซีกล่าว “หากหมอมหัศจรรย์ดันยอมเข้าวังมา ก็ย่อมจะทำเต็มกำลังแน่นอนเพคะ” ไทเฮาทรงนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นน้ำพระเนตรก็ร่วงเงียบๆ “แม้จะทำสุดความสามารถ แต่ก็ยากจะรักษาชีวิตไว้ได้ ขอเพียงสามารถยืดเวลาออกไปอีกหน่อย ให้จัดการเรื่องรากฐานแผ่นดินให้เรียบร้อย” เห็นพระนางหลั่งน้ำตาซ่งซีซีก็พลอยรู้สึกหดหู่ไปด้วย ก่อนหน้านี้เคยได้ยินเสด็จแม่กล่าวว่า ไทเฮาเป็นสตรีที่มีจิตใจเข้มแข็งนัก หยาดน้ำตาของพระองค์มีค่ามาก ต่อให้เป็นเรื่องใหญ่เพียงใด ก็ไม่เคยยอมหลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว นางไม่รู้ว่าควรปลอบพระทัยอย่างไร และก็นึกได้ว่า สิ่งที่ไทเฮาต้องการตอนนี้ คงไม่ใช่คำปลอบโยน นางจึงทำได้เพียงเฝ้าอยู่เคียงข้างอย่างเงียบๆ เซี่ยหลูโม่เดินทางไปยังร้านขายยาเย่าหวัง และได้พบกับหมอมหัศจรรย์ดัน วันนี้หลังจากมีพระบัญชาเรียกเข้าวัง อาจารย์หยูก็มาที่ร้านขายยาเย่าหวังเพื่อแจ้งข่าว ดังนั้นหมอมหัศจรรย์ดันจึงเตรียมตัวไว้ล่วงหน้าแล้ว ครั้งนี้ เขาไม่ได้พาศิษย์ไปด้วย แต่เดินทางกับเซี่ยหลูโม่เพียงลำพัง ชิงเชวี่ยและหงเชวี่ยอยากตามไปด้วย แต่ถูกเขาดุไล่ให้กลับไป บนรถม้าเซี่ยหลูโม่รับปากกับเขาว่าจะปกป้องท่านให้ปลอด
