เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1126
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-13 18:00:00
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1127
เมื่อนางพาเซียนเกอเอ๋อร์มาในวันรุ่งขึ้น นางก็แจ้งว่าเบี้ยหวัดรายปีของกุ้นเอ๋อร์อยู่ที่สามร้อยตำลึงกุ้นเอ๋อร์ชอบเงิน แต่เขารู้ว่าเขาไม่คุ้มกับเงินที่จ่าย เขาจึงรีบปฏิเสธไปว่า "ไม่ต้อง ปีละหกสิบตำลึงก็ถือว่าเยอะแล้ว สามร้อยตำลึง ข้ารับแล้วไม่สบายใจ"ไม่ว่านางจีจะพูดอย่างไร เขาก็ปฏิเสธที่จะรับเงินสามร้อยตำลึง และยืนกรานรับเพียงหกสิบตำลึงต่อปีก็เพียงพอแล้วนางจีมองไปที่ซ่งซีซีอย่างขอความช่วยเหลือ และหวังว่านางจะช่วยพูดซ่งซีซียิ้มและพูดว่า "หกสิบตำลึงก็หกสิบตำลึงเถอะ ฟังที่อาจารย์เมิ่งพูด ไม่ว่าจะเป็นหกสิบตำลึงหรือสามร้อยตำลึง คำสอนนั้นก็เหมือนกัน นี่จะช่วยให้เขาไม่ต้องรู้สึกมีภาระมากด้วย"พระชายาเอ่ยปากพูดมาเช่นนี้แล้ว นางจีจึงทำได้เพียงเอ่ยขอบคุณอย่างสุดซึ้งไปจะอ่านเขียนก็ดี ฝึกวรยุทธก็ช่าง ขอแค่ให้ได้เรียนรู้ทักษะ ไม่สำคัญว่านางจะใช้เงินไปเท่าไหร่ตราบเท่าที่มันยังอยู่ในขอบเขตที่นางสามารถรับไหว กุ้นเอ๋อร์คิดว่าเงินห้าตำลึงต่อเดือนก็ถือว่าเยอะแล้ว ชาวบ้านทั่วไป ในปีหนึ่งอาจจะใช้เงินไม่ถึงห้าตำลึงด้วยซ้ำยิ่งไปกว่านั้น เขาเพียงแค่ชี้แนะ ไม่ได้สอนอย่างสุดกำลัง เพราะท้ายที่สุดแล้ว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-14สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1128
อันที่จริงเซี่ยหลูโม่เองก็ไม่สนใจเรื่องสามีภรรยาของคนอื่น เพียงแต่เพิ่งได้ยินเรื่องนี้ ตอนนี้จึงเผลอพูดออกมาเซียนเกอเอ๋อร์ฝึกฝนเกือบสองชั่วยาม จนจวนจะถึงยามไฮ่แล้วถึงกลับจวน หลังจากฝึกติดต่อกันหลายวัน เขาก็ยังไม่เคยบ่นว่าเหนื่อย ยิ่งไม่รู้สึกว่าการเรียนในตอนนี้มันน่าเบื่อ กระทั่งบางครั้งเขายังท่องตำราไปด้วย ฝึกท่าขี่ม้าไปด้วยบางครั้งเมื่อซ่งซีซีมองไปที่เขา มันช่างยากที่จะจินตนาการจริงๆ ว่าเขาคือบุตรชายของหวังเบียว แต่เมื่อนางคิดว่าเขาเป็นบุตรชายของนางจี นางก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลในเวลานี้เอง อาจารย์หยูก็เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบแล้วพูดว่า "ท่านอ๋อง มีรายงานกลับมาแล้ว ยังไม่สำเร็จพ่ะย่ะค่ะ"เซี่ยหลูโม่ไม่แปลกใจสักนิด เพียงแค่ถามไปว่า "มีคนลอบอารักขาไปหรือไม่?"“ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ มียอดฝีมือคอยคุ้มกันไปตลอดทาง ประมือกันสามครั้ง แต่ทางเรากลับไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆ เลย”เซี่ยหลูโม่ถามว่า "เป็นนักรบสิ้นหวังหรือไม่?"“อิงตามรูปแบบการต่อสู้ พวกเขาไม่ใช่นักรบสิ้นหวังพ่ะย่ะค่ะ ล้วนแต่งกายในชุดชาวยุทธ ตอนนี้ยังดูไม่ออกว่าเป็นกระบวนท่านิกายไหน”ซ่งซีซีฟังอยู่ด้านข้าง ในตอนแรกนางฟังไม่เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-14สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1129
ช่วงนี้ เสิ่นว่านจือออกเช้ากลับดึก นางจะออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า ฟ้ายังไม่ทันสว่างเลย ก็ไม่เห็นเงาคนแล้วแต่ทว่า นางจะกลับไปอยู่ที่โรงงานราวหนึ่งชั่วยามทุกวัน โรงงานตอนนี้มีหญิงสาวเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งคน นั่นคือเฉินชีเหนียง นางถูกไล่ส่งกลับบ้านเกิด พี่ชายฝั่งตระกูลมารดายินยอมจะรับนางกลับไป แต่ทว่าพี่สะใภ้ไม่ยอม นางเองก็ไม่อยากทำให้พี่ชายลำบากใจ จึงให้นางมาทำงานที่โรงงานแทนพวกนางปักถักเย็บร้อยด้วยกัน พูดคุยกันไปด้วย แต่ละคนไม่พูดถึงเรื่องอดีต มีแต่เรื่องในอนาคตเสิ่นว่านจือชอบบรรยากาศเช่นนี้ แถมบางครั้งนางยังหันไปพูดคุยกับหลานเอ่อร์ และยังมีศิษย์พี่ซือโซ ศิษย์พี่หลัวควังอยู่ที่นี่ด้วย ความสัมพันธ์ระหว่างพวกนางราวกับสนิทสนมกันในบัดดลนางจีเองก็จะมาหาด้วย ตอนที่นางมาวันนี้ได้พบกับเสิ่นว่านจือพอดี จึงได้สนทนาร่วมกับนางไปด้วยเสิ่นว่านจือรู้ว่าเซียนเกอเอ๋อร์กำลังเรียนรู้วิชาวรยุทธ์กับกุ้นเอ๋อร์ จึงได้เอ่ยคำพูดตรงไปตรงมาว่า “เซียนเกอเอ๋อร์ขยันก็จริง ทว่าขาดพรสวรรค์ไปบ้าง แต่เป็นคนมีพรสวรรค์ด้านการเรียนหนังสือ”นางจีเองก็พูดยิ้มๆ อย่างไม่ได้ใส่ใจ “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ขอให้เรียนรู้ทักษะวรยุทธ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-14สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1130
เรื่องของหวังชิงหลู ซ่งซีซีเองก็รู้เช่นกันเพราะนางเองก็อยู่ในที่เกิดเหตุพอดีวันนี้นางได้ซุ่มดูการลาดตระเวนของค่ายลาดตระเวน เพราะการลาดตระเวนเป็นหนึ่งในรายการสอบช่วงนี้ แม้ว่าพฤติกรรมชั่วร้ายก่อนหน้านี้จะถูกแก้ไขแล้ว แต่ก็มีพ่อค้าจำนวนมากนำของมาติดสินบน เพื่อเป็นการเอาใจพวกเขาเหมือนแต่ก่อนเดิมทีนางส่งคนไปเฝ้าดู ทุกคนล้วนบอกไม่ได้รับสินบน เพียงแต่ขาดความกระตือรือร้นไปบ้าง ลาดตระเวนได้ไม่นาน ก็หาร้านชานั่งดื่มชาพูดคุยกัน เช่นนี้ไม่เข้าท่าซ่งซีซีคิดหากจับจุดอ่อนได้คาหนังคาเขา จะได้เชือดไก่ให้ลิงดูได้ง่าย ทว่าไม่คิดว่าจะเจอเรื่องนี้เข้าจนได้นางลาดตระเวนไปถึงร้านขายยาเย่าหวังพอดี จึงเข้าไปขอน้ำดื่มถ้วยหนึ่ง และได้เห็นความเป็นมาของเรื่องทั้งหมดผ่านม่านสีเขียวอ่อนบริเวณห้องโถงด้านหลังแรกเริ่มนางได้ยินของหวังชิงหลูก่อน คิดในใจว่าไม่อยากเจอหน้าทักทายนาง ดังนั้นถึงได้เลือกนั่งอยู่ข้างหลังห้องโถง คิดว่าหากนางซื้อยาเสร็จแล้ว ก็คงกลับ แต่ไม่คิดว่ายาที่นางจะซื้อคือยาดันเสวี่ย พ่อค้าบอกกับนางว่าไม่มี แต่นางไม่เชื่อขณะนั้น ลู่ซื่อชินเพิ่งกลับถึงร้าน แล้วเจอกับนางพอดี เพื่อทำเหมือนว่าไม่มี
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-15สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1131
นับได้ว่าภายในจวนป๋อผิงซียุ่งเหยิงไปหมดแล้วอวี้เอ๋อร์ยังเล่าได้ไม่ชัดเจนพอ ต้องรอนางจีกลับมาถามให้เข้าใจ ถึงจะรู้ว่าเรื่องนี้วุ่นวายใหญ่โตมากเพียงใดนางลู่ตบหน้าหวังชิงหลูไปหลายครั้ง นอกจากคนไข้ในร้านขายยาเย่าหวังที่เห็น ก็ยังมีคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเข้ามาดูแวบหนึ่งหงเอ๋อร์ สาวใช้ข้างกายหวังชิงหลูยังบอกอีกว่า ได้ยินคนตะโกนประโยคหนึ่งท่ามกลางความวุ่นวายว่า พระชายาอยู่ด้านใน หากก่อความวุ่นวายขึ้นมาจะเป็นการเสียมารยาทนางจีตะลึง จากนั้นก็นึกได้ว่า พระชายาท่านนี้คงจะเป็นซ่งซีซี เพราะนางมักจะไปร้านขายยาเย่าหวังบ่อยๆไม่ว่าจะเป็นพระชายาพระองค์ใด เรื่องล้วนแพร่ออกไปแล้ว คราวนี้หน้าตาของจวนป๋อผิงซีไม่เหลือแล้วจริงๆนางจีนั่งดื่มชาที่ลานด้านนอกสักพักหนึ่ง ถึงได้เข้าไปเยี่ยมฮูหยินผู้เฒ่าฮูหยินผู้เฒ่าดึงมือนาง ร่ำไห้ พลางเอ่ยว่า “เจ้าว่าจะทำเช่นไรกับเรื่องนี้ดี คิดหาวิธีปกปิด หรือหาตัวนางลู่ผู้นั้นออกมา นางต้องการสิ่งใด ก็ให้สิ่งนั้น ให้นางออกหน้าชี้แจง บอกว่าทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน แบบนี้ถึงจะสงบได้”นางจีได้ยินวาจานี้ ก็รู้ว่า แม้ว่านางจะคับแค้นใจ แต่ก็คิดหาวิธีมากมายเช่นกัน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-15สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1132
นางจีต้องการท่าทีเช่นนี้ของนาง แต่เมื่อบรรลุเป้าหมายขึ้นมาจริงๆ ในใจนางก็ไม่สบอารมณ์เช่นกันปกติหญิงชรานับว่ารู้เหตุรู้ผล แต่เมื่อเกี่ยวข้องกับบุตรชายและบุตรสาวของตนเอง ใจก็ลำเอียงเป็นอย่างยิ่งวาจาเฉียบขาดที่เอ่ยในยามโมโห เอ่ยแค่ประโยคเดียว ก็สงสารเสียแล้วนางจีรู้สึกเสียใจให้กับตัวเองมากกว่า เพราะเรื่องที่นางต้องเผชิญก็ปวดเศียรเวียนเกล้ามากเช่นกัน เดิมนางคิดว่าฮูหยินผู้เฒ่าอาจจะสามารถช่วยนางได้บ้าง แต่ดูท่าทีที่นางมีต่อหวังชิงหลูในตอนนี้ คิดดูก็รู้แล้วว่า หวังเบียวต้องการแต่งภรรยาซึ่งมีสถานะเท่าเทียม กว่าครึ่งคงให้นางอดทนไว้กับเรื่องของผู้อื่น นางล้วนรู้เหตุรู้ผล มีเพียงเรื่องของบุตรชายและบุตรสาวของตนเองที่ใจกว้างอย่างไร้ขีดจำกัดเดิมเป็นหวังชิงหลูที่โวยวายเกินไปก่อน ตัวนางเองก็บอกแล้วว่าจะไม่สนใจอีก แต่ไม่ว่าจะเอ่ยประโยคนั้นไปกี่ครั้ง สุดท้ายก็ยังต้องสนใจอยู่ดี“มีท่านแม่ตามใจเช่นนี้ ช่างดีเสียจริง”ฮูหยินผู้เฒ่ากุมมือนาง ดวงหน้าเปลี่ยนเป็นมีเมตตาและความรัก “แม่ปฏิบัติต่อพวกเจ้าอย่างเท่าเทียม ในภายหลังหากเบียวเอ๋อร์กล้ารังแกเจ้า แม่จะไม่อนุญาตให้เขาทำเช่นนั้นแน่นอน”นางจีหล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-15สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1133
จ้านเป่ยว่างตะคอกจ้านเส้าฮวนให้ออกไป แล้วเรียกป้าซุนให้บอกข้ารับใช้ทุกคนถอยออกไป ให้บิดากับพี่ใหญ่อยู่ก็พอระยะนี้จ้านเป่ยว่างดื่มสุราหนักไปหน่อย ทั่วร่างดูแล้วสีหน้าซีดเซียว จอนผอมยาวเหมือนวัชพืชที่เติบโตขึ้นอย่างกำเริบเสิบสานหนวดเคราอาจจะเพิ่งโกนไปเมื่อสองวันก่อน ตอนนี้ยาวออกมารอบหนึ่งแล้ว สีเขียวครึ้มซึ่งล้อมรอบริมฝีปากซีดขาวหนังลอกนั้น ทำให้คนมองดูแล้วเหมือนปากสุนัขสีดำอาภรณ์ยับย่น ร่างแผ่กลิ่นสุราเป็นระลอกๆ นางจีมองเขา ก็นึกถึงตอนที่เขามาสู่ขอหวังชิงหลูเป็นภรรยา แม้ว่าจะไม่ได้มีจิตใจกระฉับกระเฉง แต่ก็เป็นบุรุษหล่อเหลาสง่างามคนหนึ่ง ตอนนี้ถึงกับมีสภาพตกอับย่ำแย่เช่นนี้เหมือนบุปผาที่เหี่ยวเฉาก่อนเวลาอันควรดอกหนึ่ง ดวงหน้าซีดเซียว เต็มไปด้วยความห่อเหี่ยวเขานิ่งเงียบ บิดาเขา จ้านจี้จึงเอ่ยก่อน “ป๋อเจวี๋ยฮูหยิน ตอนนี้ข้างนอกแพร่กระจายไปทั่วแล้ว บอกว่าตอนที่หวังชิงหลูอยู่ที่ตระกูลฝางได้ทำความผิดใหญ่หลวง ยามนี้ข่าวลือซุบซิบสับสนวุ่นวาย ไม่อาจสงบสุข แม้ว่าจวนแม่ทัพของข้าจะไม่ใช่ตระกูลสูงศักดิ์อะไร แต่ไม่อาจยอมรับสะใภ้ซึ่งเป็นสตรีที่มีศีลธรรมเสื่อมเสียเช่นนี้ได้เช่นกัน”นางจีรู
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-15สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1134
หลังจากเกิดเรื่อง นางจีก็ไปพบหวังชิงหลูเป็นครั้งแรกนางนอนอยู่บนเตียงและใช้ผ้าห่มผืนบางๆ คลุมหน้า ราวกับว่าไม่อยากเจอใครเลยแม่สามีนำเก้าอี้ไม้จันทน์เข้ามา เพื่อให้นางจีนั่งข้างเตียง ขณะที่คนบนเตียงตัวสั่นเล็กน้อย“เรื่องก็มาถึงตรงนี้แล้ว เจ้าจะเอาอย่างไรต่อ” นางจีพูดตรงประเด็น “หนีไปก็ไม่มีประโยชน์ เรื่องนี้ต้องได้รับการแก้ไข ความหมายของแม่คือให้เจ้าไปขอร้องนางลู่ ให้นางชี้แจงแทน ไม่รู้ว่านางจะเห็นด้วยไหม ส่วนจ้านเป่ยว่าง วันนี้ข้าไปที่จวนแม่ทัพ เขาบอกว่าเขารู้เรื่องของเจ้ามานานแล้ว แต่เขาไม่เคยเปิดเผย เขาบอกว่าถ้าเจ้าตกลงที่จะไม่หย่า ก็จะปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป แล้วพวกเจ้าก็จะใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขายืนกรานนั่นก็คือการร่วมทัพ”ผ้าผืนบางถูกเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่บวมแดงอย่างน่าสงสารของหวังชิงหลู ดวงตาของนางบวมเป่งราวกับลูกท้อจากการร้องไห้ รูม่านตายังคงสั่นไหวจนยากที่จะปกปิด “เขาไม่รู้ เขาจะรู้ได้อย่างไร? เขามีเงื่อนไขอะไรบ้าง?”“ข้าบอกเจ้าไปแล้ว เขาจะเข้าร่วมกองทัพ”“ไปเป็นพลทหารตัวน้อยเนี่ยน่ะ?” หวังชิงหลูน้ำตาคลอหน่วยอีกรอบ “เช่นนั้นไม่สู้ให้ข้ากลับไป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-15
บทล่าสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1392
นางปรับสีหน้าให้สงบนิ่ง กล่าวว่า “เจ้ากลับไปก่อนเถอะ ข้าหาเงินได้เมื่อใดจะไปหาเจ้าเอง ระหว่างนี้อย่าเดินเพ่นพ่านในเมืองนัก เดี๋ยวจะถูกกองกำลังเมืองหลวงตรวจสอบเข้า” หวังเบียวได้ยินน้ำเสียงของนางยังแฝงความเป็นห่วง เขาก็โล่งใจขึ้นมาก หญิงสาวนี่หนา ต่อให้ฉลาดเฉลียวกับคนนอกเพียงใด แต่พอต่อหน้าสามีก็มักจะขาดความคิดเสมอ ท้ายที่สุดแล้ว หญิงใดในแผ่นดินจะไม่อยากได้ความรักจากสามี? “เจ้าต้องรีบหน่อยนะ ดีที่สุดคือภายในสามวัน” จีซูเซิ่นแสร้งทำหน้าอึดอัดใจ “สภาพของพวกเราในตอนนี้ เจ้าเองก็รู้อยู่ ข้าจะหาเงินสามพันตำลึงได้ภายในสามวันอย่างไร?” หวังเบียวตอบว่า “ยวี่เจี่ยเอ๋อร์ของเราไม่ได้อยู่ในจวนเป่ยหมิงอ๋องหรือ? ข้ารู้ว่าเจ้าต้องมีวิธี ข้าจะรอข่าวจากเจ้า สามวันนะ อย่าบอกใครเรื่องที่ข้ามาหาเจ้า รวมถึงท่านแม่และน้องสามด้วย” พูดจบ เขาดึงหมวกไม้ไผ่ลงปิดหน้าแล้ววิ่งจากไปทันที จีซูเซิ่นสีหน้ากลับมาเย็นชา รีบวิ่งตามออกไป แต่เห็นว่าข้างนอกไม่มีการลาดตระเวนของกองกำลังเมืองหลวง จึงไม่กล้าร้องเรียก เกรงว่าจะทำให้เขาตื่นตัวและหนีลับไป หรืออาจจะจนตรอกและจับชาวบ้านเป็นตัวประกัน หากเขาหนีไปได้อีก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1391
การค้นหาทั่วเมืองในที่สุดก็บีบให้หวังเบียวต้องโผล่ออกมา แต่หวังเบียวไม่ได้มาหาหวังชิงหรู หากแต่เป็นจีซูเซิ่น วันนี้จีซูเซิ่นไปที่จวนอ๋องเพื่อส่งเสื้อผ้าให้ลูกสาว และถือโอกาสซื้อของเล็กๆ น้อยๆ ให้พี่น้องในโรงงาน จากนั้นจึงกลับทางตรอกตะวันตก เมื่อหวังเบียวปรากฏตัว สิ่งแรกที่นางรู้สึกคือความตกตะลึง ไม่ใช่ว่าไม่ควรให้ข้ารู้เรื่องนี้หรือ? แล้วเหตุใดเขาถึงมาหานางเอง? “ภรรยา เป็นข้าเอง” ชายคนนั้นสวมหมวกปีกกว้างปิดบังใบหน้า แต่เสียงของเขาไม่มีทางผิด เสียงนั้นทำให้จีซูเซิ่น หลังจากความตกตะลึงชั่วขณะ ความโกรธแค้นก็พลุ่งพล่าน นางกัดฟันแน่นเพื่อสะกดความโกรธพลางกวาดตามองไปในตรอก ซึ่งปรากฏว่าไม่มีใครอยู่ นางรู้สึกเสียใจที่ประมาทไป เพราะคิดว่าในเมื่อเขาไปหาหวังชิงหรูแล้ว ก็คงไม่มาหานาง ยิ่งมีคนน้อยคนที่รู้ว่าเขาปรากฏตัว ยิ่งปลอดภัยมากขึ้น ดูเหมือนว่าการค้นหาทั่วเมืองในที่สุดก็บีบเขาจนหมดทางเลือก “เจ้าพูดว่าอะไรนะ?” จีซูเซิ่นกัดฟันแน่น น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย แต่ในความคิดของหวังเบียว นางกำลังตื่นเต้น เขายกหมวกไม้ไผ่ขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าที่ดำคล้ำและผอมจนผิดรูป คิ้วของเข
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1390
จีซูเซิ่นสอบถามอย่างละเอียดว่านางพบเขาได้อย่างไร ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพไหน และเขาพาเด็กมาด้วยหรือไม่ หวังชิงหรูกล่าวว่า “เมื่อวานข้าออกไปซื้อหม้อตุ๋น ตั้งใจจะทำยาบำรุงให้ท่านแม่ พอซื้อเสร็จออกมา เขาก็เดินเข้ามา ตอนนั้นข้าตกใจมาก คิดว่าเป็นคนร้าย เขาเรียกข้าว่าน้องสาม พอได้ยินเสียงข้าก็จำได้ทันที ใบหน้าของเขาดำคล้ำ คิ้วก็ถูกโกนจนหมด ทั้งตัวผอมจนแทบจำไม่ได้ ถ้าไม่เพ่งดูดีๆ ข้าคงไม่เชื่อว่าเป็นพี่ใหญ่” หวังชิงหรูนึกย้อนถึงเมื่อวาน และคำพูดของพี่สะใภ้ใหญ่เมื่อครู่ ก็ยังรู้สึกใจสั่น “เขาไม่ได้พาเด็กมาด้วย มาเพียงลำพัง เขาบอกว่าตอนนั้นถูกบังคับให้หนี ตอนนี้ทุกที่มีหมายจับเขา ติดตัวไม่มีเงิน แถมยังมีลูกต้องเลี้ยง จึงลำบากมาก เขาให้ข้ากลับไปคุยกับท่านแม่เพื่อช่วยหาเงินสามพันตำลึงให้” “ถ้าหาเงินมาได้ จะส่งให้เขาอย่างไร?” จีซูเซิ่นรีบถาม “เขาไม่ได้บอก เพียงแต่ให้ข้าหาเงินมาให้ได้ก่อน แล้วเขาจะหาทางมาหาข้าเอง” หวังชิงหรูกล่าว จีซูเซิ่นด่าในใจว่า เขาไม่ได้ระวังตัวกับคนอื่น แต่กลับใช้ความระมัดระวังทั้งหมดกับคนในครอบครัวตัวเอง นางคิดครู่หนึ่งก่อนถามว่า “เขาไม่มีคิ้วแล้ว?” “ใช่ คงโก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1389
จีซูเซิ่นกำลังเย็บเสื้อผ้าให้ลูกสาว เมื่อตัดเย็บเสร็จ นางก็ปักลวดลายตกแต่งลงไป ทุกวันนี้ลูกสาวของนางอาศัยอยู่ในจวนเป่ยหมิงอ๋อง จึงไม่สมควรให้ข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมดมาจากจวนอ๋อง ความคิดของนางยุ่งเหยิง คำพูดของพระชายาอ๋องที่พูดกับนาง นางเชื่อว่ามีความเป็นไปได้สูงที่จะเกิดขึ้น หากหวังเบียวจนตรอก เขาย่อมกลับมายังเมืองหลวง แต่หลังจากเขากลับมาแล้ว เขาจะมาหานางทันทีหรือไม่ ก็ยังไม่แน่นอน เขาน่าจะพยายามหาฮูหยินผู้เฒ่าก่อน และเมื่อรู้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าไม่มีความสามารถช่วยเหลือเขาได้ จึงจะมาหานาง แต่ฮูหยินผู้เฒ่ารักลูกชายมาก นางย่อมพยายามทุกวิถีทาง วันนี้แม้จะเพียงติดตามพวกนางตลอดทางโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าวันพรุ่งนี้หรือวันถัดไปจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น การที่หวังเบียวกลับมายังเมืองหลวง ก็เพียงเพราะต้องการเงิน เขาไม่อาจอยู่ในเมืองหลวงได้เป็นเวลานาน ฮูหยินผู้เฒ่าไม่มีเงินติดตัว แต่การอยู่ในเมืองหลวงมาหลายปี ทำให้นางมีเครือข่ายอยู่บ้าง ยืมจากตรงนั้นเล็กน้อย ตรงนี้เล็กน้อย ก็เท่ากับลากคนอื่นให้ลำบากไปด้วย อย่างไรก็ตาม นางป่วยหนักออกไปไหนไม่ได้ และคงไม่กล้าหน้าห
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1388
นางไม่ได้ไปหา หวังเยว่จาง ในอดีตนางอาจหน้าหนาพอที่จะคิดว่า เขาอย่างไรก็เป็นสายเลือดของจวนป๋อผิงซี เมื่อครอบครัวหรือญาติเกิดปัญหา การช่วยเหลือย่อมเป็นหน้าที่ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ตอนนี้นางจะไม่ทำเช่นนั้นอีก นางเข้าใจความจริงบางประการว่า ในวันที่จวนป๋อผิงซีรุ่งเรือง เขาไม่เคยได้สัมผัสแม้เศษเสี้ยวของเกียรติยศนั้น แต่พอถึงวันที่ล่มจม กลับต้องการให้เขายื่นมือช่วยเหลือ นางทำเช่นนั้นไม่ได้ ส่วนเรื่องว่าจะไปหาพี่สะใภ้ใหญ่เพื่อพูดเรื่องนี้หรือไม่ นางลังเลใจยิ่งนัก เพราะอย่างไรเสีย นางก็ไม่อยากให้พี่ใหญ่ตาย นางนั่งอยู่ใต้ต้นไหว มองเหม่อลอยอยู่นาน พอดีศิษย์พี่ซือโซยกตะกร้าไหมเดินผ่านมา เมื่อเห็นนางก็รีบเลี้ยวหลบไปทางอื่น ท่าทางเหมือนไม่อยากเผชิญหน้ากับนาง หวังชิงหรูนึกถึงเรื่องเข้าใจผิดก่อนหน้านี้ รีบเรียกนางไว้ “ศิษย์พี่ซือโซ ขอโทษเรื่องเมื่อครู่นี้ ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น” ศิษย์พี่ซือโซเหลือบมองนางแวบหนึ่ง “อืม” พูดจบ นางก็เตรียมเดินจากไป หวังชิงหรูคิดถึงนิสัยของหญิงสาวในยุทธภพเหล่านี้ ที่มักซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา ไม่คิดอะไรซับซ้อน จึงถามว่า “ศิษย์พี่ซือโซ ข้าขอพูดคุย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1387
หวังชิงหรูรู้ว่าศิษย์พี่ซือโซเข้าใจผิด แต่ก็ไม่ได้รีบอธิบาย เพราะในใจยังว้าวุ่น นางปิดประตู ยกยาเข้าไปแล้วกล่าวว่า “ท่านแม่ ดื่มยาก่อนเถอะ เรื่องอื่นค่อยคิดหาวิธีแก้ทีหลัง” ฮูหยินผู้เฒ่าส่ายหน้า มองหน้านางพลางกล่าวว่า “ชิงเอ๋อร์ เจ้าลองถามใจตัวเองดูว่าพี่ชายของเจ้าเคยปฏิบัติกับเจ้าอย่างไร?” หวังชิงหรูขมวดคิ้วเล็กน้อย “ท่านแม่ พวกเราไม่มีความสามารถจะช่วยเขาได้ พวกเรายังอาศัยอยู่ในโรงงาน เงินที่ใช้ซื้อยาของท่านยังเป็นของแม่นางเสิ่นเลย” ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวว่า “เจ้าคิดผิด เงินเหล่านี้ล้วนเป็นของเยว่จาง เขาแม้จะไม่ได้ยอมรับพวกเรา แต่ช่วงนี้เขาก็ไม่ได้หยุดช่วยเหลือเราเลย” หวังชิงหรูกล่าวว่า “แม้ว่าเงินจะเป็นของเขา พวกเราก็ไม่มีสิทธิ์จะขอให้เขาเอาเงินไปช่วยพี่ใหญ่ของเรา” “เงินเหล่านั้น” ฮูหยินผู้เฒ่ากัดฟัน กล่าวความจริงออกมาว่า “ไม่ใช่ของเขา ในตอนนั้นที่เขากลับมา พี่สะใภ้ใหญ่ของเจ้าแนะนำให้ชดเชยเขา จึงโอนที่ดินและร้านค้าให้เขาบางส่วน” “ในเมื่อโอนให้เขาไปแล้ว และเขาก็ช่วยเหลือพวกเราอย่างลับๆ เสมอมา ยังจะให้เขาคืนกลับมาอีกหรือ? ท่านแม่ เรื่องนี้ไม่ยุติธรรมสำหรับเขาเลย” ฮู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1386
จีซูเซิ่นไม่ได้บอกเรื่องนี้แก่ฮูหยินผู้เฒ่าและหวังชิงหรู ในวันรุ่งขึ้นขณะที่พวกนางออกไปตรวจที่ร้านขายยาเย่าหวัง นางแปลงตัวเป็นชาวนาและแอบตามไป เพียงแต่ตลอดทางจากไปจนกลับ ไม่มีใครเข้ามาใกล้รถลาของพวกนาง และระหว่างทางรถลานั้นก็ไม่ได้หยุดเลย หลังจากกลับมาถึงโรงงาน หวังชิงหรูก็เริ่มต้มยา ในโรงงานไม่มีใครคอยรับใช้ ทุกคนต้องผลัดกันทำอาหาร ตอนแรกหวังชิงหรูทำอะไรไม่เป็นเลย แม้แต่การก่อไฟยังต้องใช้เวลาฝึกถึงสามวัน อาหารมื้อแรกที่นางทำถึงกับกินไม่ได้เลย คนในโรงงานช่วยเหลือกัน แต่ก็ล้อกันด้วย พวกเขาหัวเราะเยาะว่านางมีร่างกายเหมือนฮูหยิน แต่โชคชะตาไม่ใช่ฮูหยินตอนแรกนางโกรธและรู้สึกน้อยใจ คิดว่าทำไมต้องมาเจอกับความลำบากเช่นนี้ นางถึงขั้นคิดว่าพวกเขาตั้งใจกลั่นแกล้ง จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อเจียอี้มาที่โรงงานเพื่อเยี่ยม นางลงมือทำอาหารเอง มันอาจจะไม่เลิศรส แต่ก็รสชาติกลมกล่อมพอดี นางนิ่งเงียบไป หวังชิงหรูรู้ดีว่าเจียอี้เคยเป็นคนอย่างไร อดีตท่านหญิงที่หยิ่งยโส แต่หลังจากถูกหย่าแล้วได้รับการพากลับมา นางยังสามารถลดตัวเองลงและลงมือทำอาหารให้กลุ่มสตรีที่ถูกทอดทิ้งเหล่านี้ได้ ที่สำค
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1385
สถานการณ์ของหวังเบียวทำให้ซ่งซีซีแปลกใจไม่น้อย นางคิดว่าเขาจะพาคนสนิทหนีไปซ่อนได้อย่างน้อยสองสามปี ใครจะคาดคิดว่า ระหว่างทางเขาจะถูกปล้นทรัพย์สิน แม้แต่อนุที่รักก็ยังทอดทิ้งเขา ไม่รู้ว่าในเวลานั้น เขาเคยเสียใจต่อความโง่เขลาของตัวเองบ้างหรือไม่ คนวัยกลางคน กลับยังหลงเชื่อในความรักแท้ คิดจะทิ้งภรรยาที่อยู่เคียงข้างและดูแลเขามากว่าสิบปี สุดท้ายกลับถูกคนอื่นทิ้งเสียเอง นับว่าเป็นกรรมที่ตามสนอง แต่กรรมที่เขาได้รับยังไม่หมดเพียงเท่านี้ ด้วยนิสัยของกู้ชิงหวู่ ตอนที่จากไปนางต้องเคยดูถูกเหยียดหยามเขาอย่างแน่นอน เช่นเดียวกับที่นางเคยดูถูกเหลียงเส้า กู้ชิงหวู่ใช้ความงามของตัวเองเป็นเครื่องมือ แต่ในขณะเดียวกันก็เกลียดชังชายที่หลงใหลในความงามของนางอย่างยุติธรรม ในความเป็นจริง ซ่งซีซีคิดว่าหวังเบียวอาจไม่ได้อยู่ที่อำเภอหยง เพราะด้วยสถานะของเขาในฐานะผู้หลบหนี เขาไม่สามารถปรากฏตัวด้วยหน้าตาที่แท้จริง และไม่กล้าพำนักในที่ใดที่หนึ่งนานเกินไป ได้แต่หนีซุกซ่อน เขายังพาลูกไปด้วยอีก ซ่งซีซีคิดว่า หากเขาจนตรอก เขาอาจจะแอบกลับเมืองหลวงหรือไม่?แม้เขาจะโง่ แต่ก็ไม่ถึงกับโง่สิ้นดี เขารู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1384
กู้ชิงหวู่กำหมัดแน่น ดวงตาเปล่งประกายแห่งความโกรธ "ดังนั้นข้าถึงบอกว่า สวรรค์ไม่ยุติธรรม ไยต้องเป็นเช่นนี้?" "เจ้าพูดเอง ด้วยชาติกำเนิดที่ดีของข้า รวมถึงสตรีหน้าเหลืองที่เจ้ากล่าวถึง นางก็เป็นสตรีผู้สูงศักดิ์" ซ่งซีซีตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่เต็มไปด้วยท่าทีเหนือกว่า กู้ชิงหวู่เกลียดชังท่าทางเช่นนี้ที่สุด มันเหมือนกับอดีตองค์หญิงใหญ่ที่อยู่บนหอคอยสูง ในขณะที่ตนต้องก้มต่ำอยู่ในโคลนตม นางโกรธจัด หน้าอกสะท้อนขึ้นลง "ถึงจะเป็นสตรีผู้สูงศักดิ์แล้วอย่างไร? ก็ยังถูกสามีรังเกียจอยู่ดีมิใช่หรือ?" "หวังเบียวหรือ? นางไม่เคยใส่ใจเขาเลย มีแต่เจ้าที่มองเขาเหมือนสมบัติ" ซ่งซีซีตอบอย่างไม่ใส่ใจ "สำหรับข้า เขาก็ไม่ใช่สมบัติอะไร แค่ขยะชิ้นหนึ่ง" กู้ชิงหวู่ตอบด้วยแววตาดุดัน ซ่งซีซีหัวเราะเยาะ "ข้ารู้ว่าไม่ใช่เช่นนั้น เจ้าถึงกับให้กำเนิดบุตรให้เขา ทั้งที่รู้ว่าการหนีจากสนามรบเป็นความผิดร้ายแรง เจ้ากลับไม่สนใจและหนีตามเขาไป ข้าเคยเจอคนปากไม่ตรงกับใจเช่นเจ้ามานักต่อนัก" "ไร้สาระ!" กู้ชิงหวู่ตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว ใบหน้าแดงก่ำ แต่ไม่นานก็หัวเราะเยาะ "ฮะ คิดจะหลอกข้าหรือ? ใช่ ข้ารักเขาจนถ
