LOGINShare
บทที่ 1128
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1129
ช่วงนี้ เสิ่นว่านจือออกเช้ากลับดึก นางจะออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า ฟ้ายังไม่ทันสว่างเลย ก็ไม่เห็นเงาคนแล้วแต่ทว่า นางจะกลับไปอยู่ที่โรงงานราวหนึ่งชั่วยามทุกวัน โรงงานตอนนี้มีหญิงสาวเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งคน นั่นคือเฉินชีเหนียง นางถูกไล่ส่งกลับบ้านเกิด พี่ชายฝั่งตระกูลมารดายินยอมจะรับนางกลับไป แต่ทว่าพี่สะใภ้ไม่ยอม นางเองก็ไม่อยากทำให้พี่ชายลำบากใจ จึงให้นางมาทำงานที่โรงงานแทนพวกนางปักถักเย็บร้อยด้วยกัน พูดคุยกันไปด้วย แต่ละคนไม่พูดถึงเรื่องอดีต มีแต่เรื่องในอนาคตเสิ่นว่านจือชอบบรรยากาศเช่นนี้ แถมบางครั้งนางยังหันไปพูดคุยกับหลานเอ่อร์ และยังมีศิษย์พี่ซือโซ ศิษย์พี่หลัวควังอยู่ที่นี่ด้วย ความสัมพันธ์ระหว่างพวกนางราวกับสนิทสนมกันในบัดดลนางจีเองก็จะมาหาด้วย ตอนที่นางมาวันนี้ได้พบกับเสิ่นว่านจือพอดี จึงได้สนทนาร่วมกับนางไปด้วยเสิ่นว่านจือรู้ว่าเซียนเกอเอ๋อร์กำลังเรียนรู้วิชาวรยุทธ์กับกุ้นเอ๋อร์ จึงได้เอ่ยคำพูดตรงไปตรงมาว่า “เซียนเกอเอ๋อร์ขยันก็จริง ทว่าขาดพรสวรรค์ไปบ้าง แต่เป็นคนมีพรสวรรค์ด้านการเรียนหนังสือ”นางจีเองก็พูดยิ้มๆ อย่างไม่ได้ใส่ใจ “ไม่เป็นไรหรอก ไม่ขอให้เรียนรู้ทักษะวรยุทธ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1130
เรื่องของหวังชิงหลู ซ่งซีซีเองก็รู้เช่นกันเพราะนางเองก็อยู่ในที่เกิดเหตุพอดีวันนี้นางได้ซุ่มดูการลาดตระเวนของค่ายลาดตระเวน เพราะการลาดตระเวนเป็นหนึ่งในรายการสอบช่วงนี้ แม้ว่าพฤติกรรมชั่วร้ายก่อนหน้านี้จะถูกแก้ไขแล้ว แต่ก็มีพ่อค้าจำนวนมากนำของมาติดสินบน เพื่อเป็นการเอาใจพวกเขาเหมือนแต่ก่อนเดิมทีนางส่งคนไปเฝ้าดู ทุกคนล้วนบอกไม่ได้รับสินบน เพียงแต่ขาดความกระตือรือร้นไปบ้าง ลาดตระเวนได้ไม่นาน ก็หาร้านชานั่งดื่มชาพูดคุยกัน เช่นนี้ไม่เข้าท่าซ่งซีซีคิดหากจับจุดอ่อนได้คาหนังคาเขา จะได้เชือดไก่ให้ลิงดูได้ง่าย ทว่าไม่คิดว่าจะเจอเรื่องนี้เข้าจนได้นางลาดตระเวนไปถึงร้านขายยาเย่าหวังพอดี จึงเข้าไปขอน้ำดื่มถ้วยหนึ่ง และได้เห็นความเป็นมาของเรื่องทั้งหมดผ่านม่านสีเขียวอ่อนบริเวณห้องโถงด้านหลังแรกเริ่มนางได้ยินของหวังชิงหลูก่อน คิดในใจว่าไม่อยากเจอหน้าทักทายนาง ดังนั้นถึงได้เลือกนั่งอยู่ข้างหลังห้องโถง คิดว่าหากนางซื้อยาเสร็จแล้ว ก็คงกลับ แต่ไม่คิดว่ายาที่นางจะซื้อคือยาดันเสวี่ย พ่อค้าบอกกับนางว่าไม่มี แต่นางไม่เชื่อขณะนั้น ลู่ซื่อชินเพิ่งกลับถึงร้าน แล้วเจอกับนางพอดี เพื่อทำเหมือนว่าไม่มี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1131
นับได้ว่าภายในจวนป๋อผิงซียุ่งเหยิงไปหมดแล้วอวี้เอ๋อร์ยังเล่าได้ไม่ชัดเจนพอ ต้องรอนางจีกลับมาถามให้เข้าใจ ถึงจะรู้ว่าเรื่องนี้วุ่นวายใหญ่โตมากเพียงใดนางลู่ตบหน้าหวังชิงหลูไปหลายครั้ง นอกจากคนไข้ในร้านขายยาเย่าหวังที่เห็น ก็ยังมีคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเข้ามาดูแวบหนึ่งหงเอ๋อร์ สาวใช้ข้างกายหวังชิงหลูยังบอกอีกว่า ได้ยินคนตะโกนประโยคหนึ่งท่ามกลางความวุ่นวายว่า พระชายาอยู่ด้านใน หากก่อความวุ่นวายขึ้นมาจะเป็นการเสียมารยาทนางจีตะลึง จากนั้นก็นึกได้ว่า พระชายาท่านนี้คงจะเป็นซ่งซีซี เพราะนางมักจะไปร้านขายยาเย่าหวังบ่อยๆไม่ว่าจะเป็นพระชายาพระองค์ใด เรื่องล้วนแพร่ออกไปแล้ว คราวนี้หน้าตาของจวนป๋อผิงซีไม่เหลือแล้วจริงๆนางจีนั่งดื่มชาที่ลานด้านนอกสักพักหนึ่ง ถึงได้เข้าไปเยี่ยมฮูหยินผู้เฒ่าฮูหยินผู้เฒ่าดึงมือนาง ร่ำไห้ พลางเอ่ยว่า “เจ้าว่าจะทำเช่นไรกับเรื่องนี้ดี คิดหาวิธีปกปิด หรือหาตัวนางลู่ผู้นั้นออกมา นางต้องการสิ่งใด ก็ให้สิ่งนั้น ให้นางออกหน้าชี้แจง บอกว่าทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน แบบนี้ถึงจะสงบได้”นางจีได้ยินวาจานี้ ก็รู้ว่า แม้ว่านางจะคับแค้นใจ แต่ก็คิดหาวิธีมากมายเช่นกัน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1132
นางจีต้องการท่าทีเช่นนี้ของนาง แต่เมื่อบรรลุเป้าหมายขึ้นมาจริงๆ ในใจนางก็ไม่สบอารมณ์เช่นกันปกติหญิงชรานับว่ารู้เหตุรู้ผล แต่เมื่อเกี่ยวข้องกับบุตรชายและบุตรสาวของตนเอง ใจก็ลำเอียงเป็นอย่างยิ่งวาจาเฉียบขาดที่เอ่ยในยามโมโห เอ่ยแค่ประโยคเดียว ก็สงสารเสียแล้วนางจีรู้สึกเสียใจให้กับตัวเองมากกว่า เพราะเรื่องที่นางต้องเผชิญก็ปวดเศียรเวียนเกล้ามากเช่นกัน เดิมนางคิดว่าฮูหยินผู้เฒ่าอาจจะสามารถช่วยนางได้บ้าง แต่ดูท่าทีที่นางมีต่อหวังชิงหลูในตอนนี้ คิดดูก็รู้แล้วว่า หวังเบียวต้องการแต่งภรรยาซึ่งมีสถานะเท่าเทียม กว่าครึ่งคงให้นางอดทนไว้กับเรื่องของผู้อื่น นางล้วนรู้เหตุรู้ผล มีเพียงเรื่องของบุตรชายและบุตรสาวของตนเองที่ใจกว้างอย่างไร้ขีดจำกัดเดิมเป็นหวังชิงหลูที่โวยวายเกินไปก่อน ตัวนางเองก็บอกแล้วว่าจะไม่สนใจอีก แต่ไม่ว่าจะเอ่ยประโยคนั้นไปกี่ครั้ง สุดท้ายก็ยังต้องสนใจอยู่ดี“มีท่านแม่ตามใจเช่นนี้ ช่างดีเสียจริง”ฮูหยินผู้เฒ่ากุมมือนาง ดวงหน้าเปลี่ยนเป็นมีเมตตาและความรัก “แม่ปฏิบัติต่อพวกเจ้าอย่างเท่าเทียม ในภายหลังหากเบียวเอ๋อร์กล้ารังแกเจ้า แม่จะไม่อนุญาตให้เขาทำเช่นนั้นแน่นอน”นางจีหล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1133
จ้านเป่ยว่างตะคอกจ้านเส้าฮวนให้ออกไป แล้วเรียกป้าซุนให้บอกข้ารับใช้ทุกคนถอยออกไป ให้บิดากับพี่ใหญ่อยู่ก็พอระยะนี้จ้านเป่ยว่างดื่มสุราหนักไปหน่อย ทั่วร่างดูแล้วสีหน้าซีดเซียว จอนผอมยาวเหมือนวัชพืชที่เติบโตขึ้นอย่างกำเริบเสิบสานหนวดเคราอาจจะเพิ่งโกนไปเมื่อสองวันก่อน ตอนนี้ยาวออกมารอบหนึ่งแล้ว สีเขียวครึ้มซึ่งล้อมรอบริมฝีปากซีดขาวหนังลอกนั้น ทำให้คนมองดูแล้วเหมือนปากสุนัขสีดำอาภรณ์ยับย่น ร่างแผ่กลิ่นสุราเป็นระลอกๆ นางจีมองเขา ก็นึกถึงตอนที่เขามาสู่ขอหวังชิงหลูเป็นภรรยา แม้ว่าจะไม่ได้มีจิตใจกระฉับกระเฉง แต่ก็เป็นบุรุษหล่อเหลาสง่างามคนหนึ่ง ตอนนี้ถึงกับมีสภาพตกอับย่ำแย่เช่นนี้เหมือนบุปผาที่เหี่ยวเฉาก่อนเวลาอันควรดอกหนึ่ง ดวงหน้าซีดเซียว เต็มไปด้วยความห่อเหี่ยวเขานิ่งเงียบ บิดาเขา จ้านจี้จึงเอ่ยก่อน “ป๋อเจวี๋ยฮูหยิน ตอนนี้ข้างนอกแพร่กระจายไปทั่วแล้ว บอกว่าตอนที่หวังชิงหลูอยู่ที่ตระกูลฝางได้ทำความผิดใหญ่หลวง ยามนี้ข่าวลือซุบซิบสับสนวุ่นวาย ไม่อาจสงบสุข แม้ว่าจวนแม่ทัพของข้าจะไม่ใช่ตระกูลสูงศักดิ์อะไร แต่ไม่อาจยอมรับสะใภ้ซึ่งเป็นสตรีที่มีศีลธรรมเสื่อมเสียเช่นนี้ได้เช่นกัน”นางจีรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1134
หลังจากเกิดเรื่อง นางจีก็ไปพบหวังชิงหลูเป็นครั้งแรกนางนอนอยู่บนเตียงและใช้ผ้าห่มผืนบางๆ คลุมหน้า ราวกับว่าไม่อยากเจอใครเลยแม่สามีนำเก้าอี้ไม้จันทน์เข้ามา เพื่อให้นางจีนั่งข้างเตียง ขณะที่คนบนเตียงตัวสั่นเล็กน้อย“เรื่องก็มาถึงตรงนี้แล้ว เจ้าจะเอาอย่างไรต่อ” นางจีพูดตรงประเด็น “หนีไปก็ไม่มีประโยชน์ เรื่องนี้ต้องได้รับการแก้ไข ความหมายของแม่คือให้เจ้าไปขอร้องนางลู่ ให้นางชี้แจงแทน ไม่รู้ว่านางจะเห็นด้วยไหม ส่วนจ้านเป่ยว่าง วันนี้ข้าไปที่จวนแม่ทัพ เขาบอกว่าเขารู้เรื่องของเจ้ามานานแล้ว แต่เขาไม่เคยเปิดเผย เขาบอกว่าถ้าเจ้าตกลงที่จะไม่หย่า ก็จะปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป แล้วพวกเจ้าก็จะใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุข แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขายืนกรานนั่นก็คือการร่วมทัพ”ผ้าผืนบางถูกเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่บวมแดงอย่างน่าสงสารของหวังชิงหลู ดวงตาของนางบวมเป่งราวกับลูกท้อจากการร้องไห้ รูม่านตายังคงสั่นไหวจนยากที่จะปกปิด “เขาไม่รู้ เขาจะรู้ได้อย่างไร? เขามีเงื่อนไขอะไรบ้าง?”“ข้าบอกเจ้าไปแล้ว เขาจะเข้าร่วมกองทัพ”“ไปเป็นพลทหารตัวน้อยเนี่ยน่ะ?” หวังชิงหลูน้ำตาคลอหน่วยอีกรอบ “เช่นนั้นไม่สู้ให้ข้ากลับไป
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1135
นางจีคร้านจะพูดกับนาง “ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบ ในเมื่อเจ้ายืนกรานจะหย่า ข้าก็ไม่จำเป็นต้องไปขอร้องนางลู่”หลั่งน้ำตาหลั่งน้ำตา “พี่สะใภ้ ท่านควรไปหานาง และอธิบายให้ชัดเจนว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ตอนที่ข้าตกลงกับลู่ซื่อชิน เขายังไม่ได้แต่งงาน เรื่องนี้จะตำหนิข้าไม่ได้ อีกอย่าง ท่านกำลังช่วยหลานสาวหาครอบครัวดีๆ อยู่ไม่ใช่หรือ ถ้าหากจัดการเรื่องนี้ไม่ดี เช่นนั้นยังจะมีครอบครัวดีๆ สนใจอีกหรือ?”นางจีตาแดงก่ำเหมือนดื่มเลือด แต่ยังคงพูดอย่างสงบนิ่งว่า “ให้ตายเถอะ เจ้าบอกว่าตัวเองเกิดมาในครอบครัวที่ดี เกิดมาในจวนป๋อ แต่หลานสาวของเจ้ากลับมีชะตากรรมที่แสนอาภัพ ทั้งที่เกิดมาในจวนป๋อเหมือนกันกับเจ้า พวกนางทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องกล้ำกลืนความอยุติธรรม คิดเพื่อตัวเองน่ะไม่ผิดหรอก แต่อย่าไปทำร้ายคนอื่น”“พี่สะใภ้พูดแบบนี้หมายความว่าอะไร? หรือจะบีบให้ข้ากลับไปที่จวนจ้าน?”นางจีไม่อยากพูดกับนางอีกต่อไป จึงหันหลังเดินจากไป นางไม่สนใจเรื่องนี้แล้วในเมื่อหวังชิงหลูยืนกรานที่จะหย่า เช่นนั้นการไปขอร้องนางลู่จึงเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์ เรื่องสกปรกเช่นนี้ ก็คล้ายกับรอยสัก นอกจากขูดเนื้อออก ก็ไม่มีทา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1136
“ร่ำรวย ถึงตาเจ้ามองโลกในแง่ร้ายเมื่อไหร่กันที่?” ไม่รู้ว่าหวังเยว่จางโผล่มาจากไหน ทันใดนั้นเขาก็มายืนอยู่ข้างหลังพวกนาง ทั้งกายสวมอาภรณ์หรูหรา “คนที่ทนทุกข์ทรมานยิ่งกว่าเจ้ายังพยายามและกระตือรือร้นถึงเพียงนั้น เจ้ามีทั้งเงิน ความสามารถ และรูปโฉม เรียกได้ว่ามีทุกสิ่งที่สตรีในใต้หล้านี้ล้วนใฝ่ฝันถึง แต่เพราะความล้มเหลวครั้งเดียว กลับหดหู่ไร้ความสุข เจ้าทำถูกต่อผู้พิพากษาที่ให้เจ้ามาเกิดใหม่ในครรภ์ที่ดีเช่นนี้หรือไม่”เสิ่นว่านจือหันกลับไปมองเขา เงาร่างที่สูงใหญ่ของเขาเกือบจะห่อหุ้มนางไว้ ใบหน้าหล่อเหลายังคงดูอิสระ ผิวสีข้าวสาลีของเขาเปล่งประกายจาง ๆ ภายใต้โคมไฟที่หน้าระเบียง ดวงตาของเขากลมและดำขลับเหมือนลงสี ดูไม่ออกเลยว่าเขาพูดจริงจังหรือประชดประชัน?“ไป พาเจ้าไปบินสักรอบ” หวังเยว่จางเอื้อมมือไปจับข้อมือของนางไว้โดยตรง กระโดดขึ้นไปในอากาศ ทั้งสองร่างก็เหินไปเหมือนกับเหยียบสายสมแล้วโบยบินไป เสิ่นว่านจือทำอะไรไม่ถูกมาก วิชาตัวเบาของเจ้าห้าหวังดีถึงเพียงนี้เชียว?นางเข้าใจมาโดยตลอดว่าเจ้าห้าหวังนั้น ไม่ว่าจะทำอะไรก็ล้วนครึ่งๆ กลางๆซ่งซีซีเอียงศีรษะ ศิษย์พี่ห้าไม่เห็นหรือว่านางก็อยู่ต
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1480
ฉีฮูหยินใหญ่เข้าเฝ้าในวัง ครานี้นางมาโดยได้รับคำสั่งจากเจ้ากรมฉี เพื่อแสดงจุดยืนให้ชัดเจน เมื่อฮองเฮาทรงได้ยินว่าบิดาทรงตัดสินใจจะวางตัวเป็นกลาง ก็มิอาจระงับโทสะได้ ตรัสเย็นชา “แต่ก่อนให้ข้าช่วยสนับสนุนตระกูลฉี ข้าก็มิเคยปฏิเสธ บัดนี้เมื่อข้าต้องการให้พวกท่านช่วยบ้าง กลับถอยหนีไปหมดสิ้น ข้าช่างไม่เข้าใจเลยจริงๆ หากองค์ชายใหญ่ขึ้นครองบัลลังก์ ตระกูลฉีจะไม่ได้รับผลดีเลยหรือ? หรือบิดามั่นใจว่าต่อจากนี้ตระกูลฉีจะราบรื่นไร้ปัญหา?” ฉีฮูหยินใหญ่กล่าวอย่างใจเย็น “ความหมายของบิดา คือเพียงอยากเป็นขุนนางผู้ภักดี มิอาจข้องเกี่ยวเรื่องนี้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพระประสงค์ของฮ่องเต้” “ช่างน่าขันนัก!” ฮองเฮาทรงหัวร่อเยาะ “เปรอะเปื้อนมลทินไปทั้งตัว บัดนี้ยังมีหน้ามาอ้างตนว่าเป็นขุนนางผู้ซื่อสัตย์? เหตุใดจึงไม่พูดเช่นนี้ให้เร็วกว่านี้เล่า? เช่นนั้นข้าจะได้ไม่ต้องแต่งเข้าวังมา ปล่อยให้ข้าดิ้นรนต่อสู้เพียงลำพัง” ฉีฮูหยินใหญ่กล่าว “แม้บิดาจะมีความผิดพลาดในเรื่องส่วนตัว แต่ตลอดเวลาที่อยู่ในกรมขุนนาง ก็รับใช้แผ่นดินและฮ่องเต้โดยซื่อสัตย์ ไม่เคยขายตำแหน่งขุนนางหรือรับสินบน” ฮองเฮาทรงแค่นเสียง “ทำหรือไม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1479
ฮองเฮาเคยได้รับความอัปยศเช่นนี้เสียเมื่อไร? แม้แต่ฮ่องเต้ทรงกริ้วพระนางอย่างที่สุด ก็เพียงแค่ทรงตำหนิเล็กน้อย หรือไม่ก็ทรงมีรับสั่งกักบริเวณพระนางเท่านั้น “เซี่ยหลูโม่เป็นตัวอะไร? เขาถึงได้กล้าถึงเพียงนี้! บังอาจมาทำอวดดีต่อหน้าข้า! ข้าเห็นว่าเขาสร้างผลงานไว้ จึงเป็นห่วงเรื่องเชื้อสายของเขา เขาคิดว่าข้าไม่มีเรื่องใดให้ทำ นอกจากยุ่งเรื่องของเขารึ? เขาไม่ชอบก็แล้วไป ยังมีคนที่ชอบอีกมาก!” ฮองเฮาทรงกริ้วจนปวดพระเศียร ไม่เคยพบผู้ใดที่ไม่รู้คุณคนเช่นนี้มาก่อน ความน้อยพระทัยของพระนางทำให้หลานเจี่ยนกูกูงุนงงนัก เดิมทีเรื่องนี้ก็แค่หาข้ออ้างเพื่อบีบให้พระชายาอ๋องต้องยอมเข้าวังมิใช่หรือ? เหตุใดถึงกลายเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเชื้อสายของจวนอ๋องจริงๆ แล้วล่ะ? หลานเจี่ยนกูกูคิดว่าฮองเฮาทรงหาข้อแก้ตัวให้พระองค์เองเพราะทรงโกรธ แต่ข้อแก้ตัวเช่นนี้ดูจะไร้ความจำเป็นไปมาก เพียงทำให้พระองค์เองขุ่นเคืองยิ่งขึ้นเท่านั้น นางจึงเอ่ยปลอบ “พระนางอย่าได้กริ้วไปเพคะ เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่ได้เป็นการหาพระชายารองให้เขาจริงๆ นี่เพคะ” ฮองเฮาทรงตวัดพระเนตรมองนางด้วยความไม่พอพระทัย ก่อนตรัสด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1478
เซี่ยหลูโม่เห็นเขามีท่าทางอิดโรย ประกอบกับอู๋ต้าปั้นก็ได้นำฎีกากลับไปแล้ว จึงกล่าวว่า “น้องมีเรื่องหนึ่งขอให้ฝ่าบาททรงอนุญาตพ่ะย่ะค่ะ” จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสถาม “เรื่องอันใด?” เซี่ยหลูโม่ดวงตาสงบนิ่งเย็นชา “น้องอยากไปตำหนักฉางชุนสักคราพ่ะย่ะค่ะ” จักรพรรดิ์ซูชิงทรงเข้าใจทันทีว่าเป็นเรื่องอันใด เรื่องนี้ก่อให้เกิดผลกระทบใหญ่หลวง ถึงขั้นเกือบทำให้ผู้ตรวจการสวี่ต้องสิ้นชีพ จักรพรรดิ์ซูชิงไม่ต้องการเผชิญหน้า จึงรับสั่งให้เขาไปตามต้องการ เซี่ยหลูโม่ถวายบังคมลา มุ่งหน้าสู่ตำหนักฉางชุนทันที ฮองเฮาทรงทราบถึงเจตนาของเขา จึงให้คนไปเชิญเข้ามา นางเห็นว่าซ่งซีซีปฏิเสธการแต่งตั้งพระชายารองให้เซี่ยหลูโม่ เป็นเพราะซ่งซีซีขี้หึงและเห็นแก่ตัว ทว่าชายใดเล่าจะคิดเช่นนั้น แม้จะกล่าวคำโตเพียงใด ก็ไม่อาจกลบซ่อนสันดานดิบของบุรุษได้ แม้ฮ่องเต้จะทรงอุทิศพระองค์เพื่อราชกิจ ไม่เสด็จเยือนฝ่ายในบ่อยนัก แต่ก็ยังมีสนมมากมายถึงสามวังหกตำหนัก เมื่อเจอคนถูกพระทัย ก็ยังทรงพลิกป้ายให้เข้าพบเดือนละสามสี่ครั้ง ฉีฮองเฮาทรงเห็นว่าไม่มีแมวตัวใดไม่ชอบกินปลา รวมถึงเซี่ยหลูโม่เองก็เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น นางยัง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1477
เซี่ยหลูโม่เอ่ยขึ้น "แล้วเสด็จพี่มีแผนการอย่างไร?" จักรพรรดิ์ซูชิงตรัสตอบ "เดิมที หากข้ามีชีวิตอยู่ได้เพียงสามเดือน ข้าจะตั้งองค์ชายใหญ่เป็นรัชทายาท และให้เจ้าเป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน พร้อมตั้งขุนนางที่ไว้ใจได้อีกสองสามคนเป็นผู้ช่วยว่าราชการ ส่วนองค์ชายรอง จะถูกส่งไปประจำอยู่ที่หนานเจียง และปลดฮองเฮาออกจากตำแหน่ง เช่นนี้จะช่วยลดอำนาจของตระกูลฉีลงได้" เซี่ยหลูโม่เอ่ยเสียงเรียบ “เกรงว่าน้องจะไม่อาจรับตำแหน่งสำคัญนี้" เขาเข้าใจดีว่า หากเขาเป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน ย่อมต้องแลกเปลี่ยนบางสิ่งกับจักรพรรดิ์ซูชิง และสิ่งที่เขาคิดถึงเป็นอย่างแรกก็คือ คำสั่งห้ามให้เขามีทายาท เช่นนั้น แม้เขาจะขึ้นครองบัลลังก์ สุดท้ายก็ต้องคืนตำแหน่งจักรพรรดิ์ให้กับราชวงศ์ จักรพรรดิ์ซูชิงมองลึกเข้าไปในแววตาของเขาแล้วถอนพระปัสสาสะเบาๆ "เรื่องมากมายก็มิอาจปิดบังไปจากเจ้าได้ ข้าเคยคิดจะให้เจ้าสาบานว่า เจ้าจะไม่มีบุตร ไม่มีทายาท ข้าเห็นแก่ตัว แต่ข้าทำได้เพียงเท่านี้" เซี่ยหลูโม่เข้าใจความหมายของจักรพรรดิ์ซูชิง แต่เขาไม่อาจยอมรับได้ การมีหรือไม่มีบุตร ไม่ใช่เรื่องที่เขาตัดสินใจเพียงลำพัง ซีซีมีสิทธิ์ที่จะ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1476
จักรพรรดิ์ซูชิงทรงนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนสีพระพักตร์จะค่อยๆ เคร่งขรึมขึ้น "หมอมหัศจรรย์ดันบอกว่า ข้ายังมีชีวิตอยู่ได้อีกสามปี แต่ก่อนหน้านี้ หมอหลวงเคยบอกว่า ข้าน่าจะอยู่ได้หนึ่งปี ทว่าผ่านไปไม่นาน กลับเหลือเพียงแค่หกเดือน ข้าคิดว่า คำของหมอทั้งหลาย เมื่อมาถึงตัวข้า ก็ควรจะต้องลดลงครึ่งหนึ่งเสมอ เช่นนั้น หนึ่งปีครึ่งที่เหลือ อาจจะไม่ได้มีจริงด้วยซ้ำ" "เสด็จพี่ อย่าทรงคิดในแง่ร้าย..." จักรพรรดิ์ซูชิงยกพระหัตถ์ขึ้นปราม "เจ้าฟังข้าก่อน บัดนี้ ข้ามีสติแจ่มชัด มิได้เลอะเลือน เรื่องแต่งตั้งรัชทายาท ต้องรีบจัดการ แต่ปัญหาคือ ข้าไม่กล้าตั้งใคร ยังเหลือเวลาอีกหลายปีกว่าพระจักรพรรดิ์องค์ใหม่จะเติบโตขึ้นปกครองแผ่นดิน มหาเสนาบดีแก่ชราลงแล้ว ข้าไม่รู้ว่าจะฝากบ้านเมืองไว้ในมือใครได้ นอกจากเจ้า" เซี่ยหลูโม่มิได้เอ่ยสิ่งใด เพราะเขารู้ดีว่า ความไว้วางใจและความระแวงของเสด็จพี่ล้วนเกิดขึ้นโดยไร้หลักการ มันมักมาเป็นระยะๆ "ข้า มีพระโอรสสามองค์ เดิมทีมีองค์ชายใหญ่เป็นรัชทายาทโดยธรรมชาติ ตำแหน่งรัชทายาทจึงไม่น่ามีปัญหาอะไร แต่องค์ชายใหญ่ เขาธรรมดาเกินไป ธรรมดาก็ไม่เป็นไรนัก แต่เขา ขี้เกียจ หยิ่งยะโส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1475
ขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นกลับต้องพบว่า ดูหรือไม่ดู ก็ไม่ต่างกันเลย เพียงเห็นว่าหมอมหัศจรรย์ดันคีบเข็มไว้ในซอกนิ้วทั้งห้า แล้วในพริบตาเดียว เข็มสี่เล่ม ก็ปักลงจุดได้อย่างแม่นยำ พวกเขาแทบมองเห็นเพียงแค่ภาพลวงตาของมือหนึ่งข้างเท่านั้น แต่ผลลัพธ์กลับแม่นยำและมั่นคง ราวกับว่าทุกอย่างจบลงในพริบตาเดียว ทั้งสี่จุด แม้จะอยู่ไม่ไกลกันนัก แต่การจะหา จุดฝังเข็ม ให้ถูกต้อง และปักเข็มลงไปอย่างแม่นยำโดยไม่ลังเลนั้น ต่อให้เป็นผู้เชี่ยวชาญ ก็ต้องใช้เวลาไม่น้อย แต่หมอมหัศจรรย์ดันกลับทำได้ในพริบตาเดียว หลังจากฝังเข็มแล้ว เขาจึงให้จักรพรรดิ์ซูชิงเสวยซูซื่อตันเพื่อบรรเทาอาการปวด ผลของยาระงับปวดชัดเจนมาก สีพระพักตร์ของจักรพรรดิ์ซูชิงดีขึ้นทันตา ไม่ซีดเผือดเหมือนก่อนหน้านี้ หมอมหัศจรรย์ดันถอนเข็มออก ก่อนจะเขียนตำรับยา จากนั้นจึงหยิบยาดันเสวี่ยออกมาจากหีบยา แล้วกล่าวว่า "ทุกคนต่างคิดว่ายาดันเสวี่ย ใช้เพียงเพื่อบำรุงชีพจร แต่แท้จริงแล้ว มันช่วยฟื้นฟูร่างกายและบำรุงอวัยวะทั้งห้า ได้ด้วย ต่อไป ฮ่องเต้ต้องใช้ยาที่แรงขึ้น ยานี้จึงจำเป็นต้องช่วยคุ้มครอง ตับและไต โดยปกติ ควรเสวยทุกเจ็ดวันหนึ่งเม็ด แต่บัดน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1474
จักรพรรดิ์ซูชิง ทรงเงียบอยู่ชั่วขณะ ก่อนมีพระบัญชาให้จัดเตรียมห้องพักในตำหนักข้างเคียงของตำหนักเฉียนหยาง พร้อมทั้งส่งแพทย์จากสำนักหมอหลวงมาคอยดูแลหมอมหัศจรรย์ดัน พร้อมกันนั้น ทรงมีพระบัญชาให้จางฉีเหวินและฉีกุ้ยเป็นองครักษ์ส่วนตัวของหมอมหัศจรรย์ดัน คอยติดตามดูแลเขาตลอดเวลา พระองค์ทรงทราบดีว่าจางฉีเหวินเป็นศิษย์ของเสิ่นว่านจือ การให้เขาคุ้มครองหมอมหัศจรรย์ดัน ก็เพื่อให้หมอมหัศจรรย์ดันรู้สึกวางใจ แต่เพื่อให้พระองค์เองก็วางใจได้เช่นกัน จึงทรงส่งฉีกุ้ยไปด้วยอีกคน ยิ่งไปกว่านั้น พระองค์ยังมีพระบัญชาให้สำนักหมอหลวงปฏิบัติตามคำสั่งของหมอมหัศจรรย์ดันเป็นอันดับแรก อำนาจนี้ยิ่งใหญ่ไม่น้อย แต่แท้จริงแล้ว พระองค์หวังให้สำนักหมอหลวงเป็นฝ่ายจัดหายา หมอมหัศจรรย์ดันมิได้ใส่ใจเรื่องนี้ ขอเพียงมีคนทำตามคำสั่งก็เพียงพอแล้ว แต่จากการที่จักรพรรดิ์ซูชิงทรงส่งจางฉีเหวินและฉีกุ้ยไป อาจมองออกได้ว่า พระองค์มิได้ไว้วางพระทัยผู้คนจากฝ่ายใน บัดนี้ พระองค์และหมอมหัศจรรย์ดัน มีชะตาเดียวกัน หากหมอมหัศจรรย์ดันตาย พระองค์ก็ตาย หากหมอมหัศจรรย์ดันมีชีวิตอยู่ พระองค์ก็อาจอยู่ได้อีกอย่างน้อยสามปี สามปีไม่ยาว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1473
ณ ตำหนักเฉียนหยาง อู๋ย่วนเจิ้งและหมอหลวงหลินยืนอยู่ด้านข้างเซี่ยหลูโม่กับอู๋ต้าปั้นก็อยู่ข้างเตียง ต่างเฝ้ารอให้หมอมหัศจรรย์ดันตรวจชีพจร หลังจากตรวจชีพจรแล้วหมอมหัศจรรย์ดันถามถึงบันทึกชีพจรในอดีตและสูตรยาที่ใช้รักษาก่อนหน้านี้ หมอหลวงหลิน นำบันทึกมาให้เขา พลางกล่าวด้วยท่าทีเคารพ “หมอดัน โปรดตรวจดูเถิด” ในวังหลวงแห่งนี้ ไม่มีผู้ใดกล้าเรียกเขาว่าหมอมหัศจรรย์อีกแล้ว เพราะสำนักหมอหลวงก็เคยผ่านการกวาดล้างครั้งใหญ่เช่นกัน หมอมหัศจรรย์ดันรับบันทึกมา เปิดดูทีละหน้า ภายในตำหนักเงียบสนิท มีเพียงเสียงกระดาษที่เขาพลิกเท่านั้นที่ดังขึ้น ทุกคนกลั้นหายใจ นี่คือความหวังสุดท้าย หากหมอมหัศจรรย์ดันบอกว่าพระอาการมีเวลาเพียงสามเดือน เช่นนั้นก็เหลือเวลาเพียงสามเดือนจริงๆ จักรพรรดิ์ซูชิงดูเหมือนสงบนิ่ง แต่ดวงตาหดเล็กลง ฝ่าพระหัตถ์ชื้นไปด้วยเหงื่อ พระองค์กำลังรอคอยคำพิพากษาครั้งสุดท้าย หมอมหัศจรรย์ดัน ไม่พลาดแม้แต่คำเดียว อ่านจนครบทุกหน้า จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นเอ่ยถาม “บันทึกชีพจรระบุว่ามีอาการปวดต่อเนื่องกว่าหนึ่งเดือน กลางคืนมิอาจข่มพระเนตร และแทบไม่อาจเสวยได้เลย” นี่เป็นเพียงการกล่าวยืนย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1472
ซ่งซีซีกล่าว “หากหมอมหัศจรรย์ดันยอมเข้าวังมา ก็ย่อมจะทำเต็มกำลังแน่นอนเพคะ” ไทเฮาทรงนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นน้ำพระเนตรก็ร่วงเงียบๆ “แม้จะทำสุดความสามารถ แต่ก็ยากจะรักษาชีวิตไว้ได้ ขอเพียงสามารถยืดเวลาออกไปอีกหน่อย ให้จัดการเรื่องรากฐานแผ่นดินให้เรียบร้อย” เห็นพระนางหลั่งน้ำตาซ่งซีซีก็พลอยรู้สึกหดหู่ไปด้วย ก่อนหน้านี้เคยได้ยินเสด็จแม่กล่าวว่า ไทเฮาเป็นสตรีที่มีจิตใจเข้มแข็งนัก หยาดน้ำตาของพระองค์มีค่ามาก ต่อให้เป็นเรื่องใหญ่เพียงใด ก็ไม่เคยยอมหลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว นางไม่รู้ว่าควรปลอบพระทัยอย่างไร และก็นึกได้ว่า สิ่งที่ไทเฮาต้องการตอนนี้ คงไม่ใช่คำปลอบโยน นางจึงทำได้เพียงเฝ้าอยู่เคียงข้างอย่างเงียบๆ เซี่ยหลูโม่เดินทางไปยังร้านขายยาเย่าหวัง และได้พบกับหมอมหัศจรรย์ดัน วันนี้หลังจากมีพระบัญชาเรียกเข้าวัง อาจารย์หยูก็มาที่ร้านขายยาเย่าหวังเพื่อแจ้งข่าว ดังนั้นหมอมหัศจรรย์ดันจึงเตรียมตัวไว้ล่วงหน้าแล้ว ครั้งนี้ เขาไม่ได้พาศิษย์ไปด้วย แต่เดินทางกับเซี่ยหลูโม่เพียงลำพัง ชิงเชวี่ยและหงเชวี่ยอยากตามไปด้วย แต่ถูกเขาดุไล่ให้กลับไป บนรถม้าเซี่ยหลูโม่รับปากกับเขาว่าจะปกป้องท่านให้ปลอด
