แชร์
บทที่ 1134
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1135
นางจีคร้านจะพูดกับนาง “ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบ ในเมื่อเจ้ายืนกรานจะหย่า ข้าก็ไม่จำเป็นต้องไปขอร้องนางลู่”หลั่งน้ำตาหลั่งน้ำตา “พี่สะใภ้ ท่านควรไปหานาง และอธิบายให้ชัดเจนว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ตอนที่ข้าตกลงกับลู่ซื่อชิน เขายังไม่ได้แต่งงาน เรื่องนี้จะตำหนิข้าไม่ได้ อีกอย่าง ท่านกำลังช่วยหลานสาวหาครอบครัวดีๆ อยู่ไม่ใช่หรือ ถ้าหากจัดการเรื่องนี้ไม่ดี เช่นนั้นยังจะมีครอบครัวดีๆ สนใจอีกหรือ?”นางจีตาแดงก่ำเหมือนดื่มเลือด แต่ยังคงพูดอย่างสงบนิ่งว่า “ให้ตายเถอะ เจ้าบอกว่าตัวเองเกิดมาในครอบครัวที่ดี เกิดมาในจวนป๋อ แต่หลานสาวของเจ้ากลับมีชะตากรรมที่แสนอาภัพ ทั้งที่เกิดมาในจวนป๋อเหมือนกันกับเจ้า พวกนางทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องกล้ำกลืนความอยุติธรรม คิดเพื่อตัวเองน่ะไม่ผิดหรอก แต่อย่าไปทำร้ายคนอื่น”“พี่สะใภ้พูดแบบนี้หมายความว่าอะไร? หรือจะบีบให้ข้ากลับไปที่จวนจ้าน?”นางจีไม่อยากพูดกับนางอีกต่อไป จึงหันหลังเดินจากไป นางไม่สนใจเรื่องนี้แล้วในเมื่อหวังชิงหลูยืนกรานที่จะหย่า เช่นนั้นการไปขอร้องนางลู่จึงเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์ เรื่องสกปรกเช่นนี้ ก็คล้ายกับรอยสัก นอกจากขูดเนื้อออก ก็ไม่มีทา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1136
“ร่ำรวย ถึงตาเจ้ามองโลกในแง่ร้ายเมื่อไหร่กันที่?” ไม่รู้ว่าหวังเยว่จางโผล่มาจากไหน ทันใดนั้นเขาก็มายืนอยู่ข้างหลังพวกนาง ทั้งกายสวมอาภรณ์หรูหรา “คนที่ทนทุกข์ทรมานยิ่งกว่าเจ้ายังพยายามและกระตือรือร้นถึงเพียงนั้น เจ้ามีทั้งเงิน ความสามารถ และรูปโฉม เรียกได้ว่ามีทุกสิ่งที่สตรีในใต้หล้านี้ล้วนใฝ่ฝันถึง แต่เพราะความล้มเหลวครั้งเดียว กลับหดหู่ไร้ความสุข เจ้าทำถูกต่อผู้พิพากษาที่ให้เจ้ามาเกิดใหม่ในครรภ์ที่ดีเช่นนี้หรือไม่”เสิ่นว่านจือหันกลับไปมองเขา เงาร่างที่สูงใหญ่ของเขาเกือบจะห่อหุ้มนางไว้ ใบหน้าหล่อเหลายังคงดูอิสระ ผิวสีข้าวสาลีของเขาเปล่งประกายจาง ๆ ภายใต้โคมไฟที่หน้าระเบียง ดวงตาของเขากลมและดำขลับเหมือนลงสี ดูไม่ออกเลยว่าเขาพูดจริงจังหรือประชดประชัน?“ไป พาเจ้าไปบินสักรอบ” หวังเยว่จางเอื้อมมือไปจับข้อมือของนางไว้โดยตรง กระโดดขึ้นไปในอากาศ ทั้งสองร่างก็เหินไปเหมือนกับเหยียบสายสมแล้วโบยบินไป เสิ่นว่านจือทำอะไรไม่ถูกมาก วิชาตัวเบาของเจ้าห้าหวังดีถึงเพียงนี้เชียว?นางเข้าใจมาโดยตลอดว่าเจ้าห้าหวังนั้น ไม่ว่าจะทำอะไรก็ล้วนครึ่งๆ กลางๆซ่งซีซีเอียงศีรษะ ศิษย์พี่ห้าไม่เห็นหรือว่านางก็อยู่ต
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1137
หวังเยว่จางเงียบ หยิบกาสุราขึ้นมาแล้วกระดกอึกใหญ่ จากนั้นเก็บไข่มุกราตรีกลับไป ห่อมันอย่างดีแล้วใส่ลงไปในกล่อง แสงโดยรอบพลันก็หายไป เหลือเพียงพระจันทร์เสี้ยวและดวงดาวมากมายบนท้องฟ้าเสิ่นว่านจือไม่คิดมาก่อนเลยว่าหวังเยว่จางจะมีประสบการณ์ชีวิตเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยได้ยินซีซีพูดถึงเรื่องนี้มาก่อนในอดีตมักที่จะชอบไปหอเริงรมย์ ไม่ใช่ไปเพื่อฟังแม่นางเหล่านั้นขับร้อง แต่เป็นเป่าเพลงให้แม่นางทั้งหลายฟัง บุคลิกที่เสเพลนั้นของเขา จะเป็นคุณชายจากจวนป๋อได้อย่างไร?ในขณะที่เขานิ่งเงียบ เสิ่นว่านจือก็จินตนาการบทงิ้วชิงความโปรดปรานในเรือนหลังไปร้อยแปดพันเก้าแล้วเขาบอกว่าตอนที่เขาเกิด เป็นเขาที่ดวงเสริมบิดา เช่นนั้นย่อมต้องได้รับความโปรดปรานอย่างมาก บุตรชายที่เกิดจากอนุภรรยาคนหนึ่งได้รับความโปรดปราน นั่นก็หมายความว่ากำลังท้าทายท่านแม่ใหญ่และบุตรชายที่เกิดจากฮูหยินเอก ส่วนเรื่องที่ว่ามารดาเล็กเป็นคนแบบไหน ยังไม่รู้ชั่วคราว แต่ก็คิดว่าไม่ใช่คนที่ร้ายกาจอะไร ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ถึงขั้นปล่อยให้เจ้าห้าหวังออกมาระเห็ดระเหินอยู่ข้างนอก มีบ้านแต่กลับไปไม่ได้“เป็นฮูหยินผู้เฒ่าป๋อผิงซีไม่ให้เจ้ากลั
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1138
หวังเยว่จางกลับไม่พูดแล้ว เพียงร่ำสุราอย่างเงียบๆ ดื่มหมดไปหนึ่งกา ยังคิดที่จะแย่งของเสิ่นว่านจือ เสิ่นว่านจือรู้สึกว่าเขาดื่มมากเกินไปแล้ว จะอย่างไรก็ไม่ยอมให้ ทั้งสองคนจึงเริ่มไล่กันอยู่ที่ชั้นบนสุดของตึกว่างจิงแห่งนี้ บรรยากาศในตอนนี้จึงมิได้อึมครึมเหมือนเมื่อสักครู่อีกสุดท้ายเสิ่นว่านจือก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้แก่ซีซี แม้ว่านางจะไม่ได้สัญญาว่าจะเก็บเป็นความลับ แต่เนื่องจากหวังเยว่จางไม่อยากให้คนอื่นรู้ ยังลากนางมานั่งปรับทุกข์ บ่นให้ฟังอย่างกับเป็นสหายสตรีกัน ชาวยุทธ์ ไม่มีใครมาพูดไร้สาระแบบนี้หรอกนะอย่างไรก็ตาม ช่วงไม่กี่วันนี้หวังเยว่จางมักจะไปเตร็ดเตร่แถวจวนป๋อผิงซี ดึงดูดความสนใจของค่ายลาดตระเวนเมื่อลู่เจินนำเรื่องนี้มาบอกแก่ซ่งซีซี ซ่งซีซีก็รู้สึกแปลกๆ เหตุใดศิษย์พี่ห้าจึงมักจะไปเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้น? เพราะมีคนรู้จัก?ในคืนนั้นเมื่ออีกฝ่ายกลับมาทานอาหารเย็น นางก็ถามหวังเยว่จาง "ศิษย์พี่ห้า พักนี้ท่านกำลังยุ่งอะไรอยู่?"หวังเยว่จางเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า "ก็ไม่ได้ยุ่งอะไร แค่เดินเล่นไปเรื่อย"“ไปเดินเล่นแถวจวนป๋อผิงซีเป็นประจำน่ะหรือ?”ทันใดนั้นหวังเยว่จางก็ตวัดสายตาไปจ้องเส
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1139
หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จ เซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีก็ลากเสิ่นชิงเหอเข้าไปในห้องหนังสือ ทั้งสองคนขนาบชิดทั้งฝั่งซ้ายและขวา ไม่ให้เขาเหลือหนทางได้ซ่อนตัว ถูกผลักเข้าไปในห้องหนังสือทั้งแบบนี้“ไม่เป็นสุภาพชน ช่างไม่เป็นสุภาพชนเอามากๆ” ตอนนี้เสิ่นชิงเหอเป็นอาจารย์แล้ว คำพูดในบางครั้งที่พูดออกมาจึงไปทางอวดรู้ “อย่าผลักๆ ดันๆ กัน”แต่เสิ่นชิงเหอก็ยังคงถูกกดลงบนเก้าอี้ไม้ ถูกศิษย์น้องและศิษย์น้องหญิงมองมาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น เขาพูดด้วยความโกรธว่า “อยากถามอะไรก็ถามมาตรงๆ”เซี่ยหลูโม่ถามขึ้นก่อน "คำถามแรก ที่พักนี้ศิษย์พี่ห้ามักจะไปเตร็ดเตรแถวจวนป๋อผิงซี เป็นเพราะได้รับคำสั่งใดจากศิษย์อาหรือว่าท่านอาจารย์หรือไม่? หรือว่าสืบเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับหวังเบียวได้แล้ว?”ซ่งซีซีถามขึ้นอย่างจริงจังมากกว่า “คำถามที่สอง ข้ารู้สึกอยู่ตลอดเลยว่าสายตาที่ศิษย์พี่ห้าใช้มองจือจือในคืนนี้มันไม่ปกติเอามากๆ แถมท่านยังไม่ทะเลาะกับจือจือแล้วด้วย นี่ผิดปกติเล็กน้อยจริงๆ ศิษย์พี่ใหญ่ท่านรู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น?"ศิษย์พี่ใหญ่คนนี้มีจุดดีอยู่ข้อหนึ่ง รู้ว่าอะไรควรและไม่ควรพูด มีขอบเขตอยู่ในใจยกตัวอย่างเช่น
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1140
เสิ่นชิงเหอเล่าเรื่องที่เหลือออกมาหลังจากที่หวังเจียวเจียวถูกโยนออกไป นักพรตปีศาจก็คิดว่าเขาไม่รอดแล้ว แม้จะยังไม่ตาย แต่เมื่อถึงเวลาก็จะถูกหมาป่าลากไปกิน แทะจนไม่เหลือกระดูกอยู่ดีเขาไม่ได้รู้เลยว่าเหรินหยางอวิ๋นบังเอิญเดินผ่านไปแถวนั้น และได้ยินเสียงร้องแผ่วเบาของเด็กทารกในเวลากลางคืน ด้วยความสนใจที่จู่ๆ ก็ผุดขึ้นมา คิดว่าตัวเองได้พบกับผีแล้ว จึงมุ่งหน้าตรงไปยังที่มาของเสียงร้องไห้นั้นหลังจากเห็นว่าเป็นหวังเจียวเจียว เขาก็ผิดหวังมากก่อนอื่น นี่ไม่ใช่เด็กทารก แต่เป็นเด็กอายุห้าถึงหกขวบคนหนึ่งเรื่องที่สอง นี่ไม่ใช่ผี แต่เป็นเด็กที่มีขนาดตัวเพียงสามถึงสี่ขวบที่ป่วยหนักและกำลังจะตาย แถมไม่รู้ว่าถูกโยนทิ้งอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว เท้าข้างหนึ่งของเขาถูกหนูแทะจนเละ มีเลือดไหลออกมาไม่หยุดนอกจากนี้ยังมีงูพิษอยู่ใกล้ๆ โชคดีที่หวังเจียวเจียวกำลังจะตายด้วยอาการป่วยและไม่ขยับเขยื้อน งูจึงไม่โจมตีเขาเหตุใดถึงไม่บอกว่าเด็กคนนี้โชคดีมากเล่า? เขากำลังจะตายแล้ว แต่กลับถูกเหรินหยางอวิ๋นพากลับไป ป้อนน้ำข้าวให้เขาดื่มหลายวันติด ถึงให้เขาเปลี่ยนไปกินอาหารยาติดต่อกันสองมื้อ เขาจึงกลับมามีชีวิตอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1141
เสิ่นชิงเหอกลับไม่รู้เรื่องนี้ “หวังจั่นไม่ได้รับสืบทอดบรรดาศักดิ์งั้นหรือ หรือว่าคนที่อาจารย์ส่งไปตรวจสอบ ตรวจสอบผิดพลาด?”“ถามอาจารย์หยูก็จะรู้เอง” เซี่ยหลูโม่กล่าวทันทีอาจารย์หยูได้รับเชิญให้มาที่ห้องหนังสือ ถามไถ่ถึงเรื่องจวนป๋อผิงซีในปีนั้น ซึ่งเขาก็ทราบจริงๆ เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในแต่ละครอบครัวของบรรดาขุนนางชั้นสูง ตั้งแต่รุ่นที่สามขึ้นไป เขารู้บ้างเพียงเล็กน้อย ใช่ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น“หวังจั่นไม่เคยเป็นจริงๆ ในเวลานั้นท่านผู้เฒ่าป๋อยังป่วยอยู่ ไม่ได้สืบทอดตำแหน่งซื่อจื่อ หลังจากที่เขาคว้าชัยในการรบกลับมา ก็ขอพระราชทานบรรดาศักดิ์ให้เขาเป็นซื่อจื่อ หลังจากที่เขาเป็นซื่อจื่อแล้ว สุขภาพของท่านผู้เฒ่าป๋อก็ค่อยๆ ดีขึ้น ในที่สุดก็หายดี จึงเลื่อนเรื่องสืบทอดบรรดาศักดิ์ออกไป ต่อมาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นายท่านผู้เฒ่าป๋อก็ขอพระราชทานบรรดาศักดิ์ให้หลานชายคนโตหวังเบียวเป็นซื่อซุน ซึ่งเห็นชัดเจนว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นที่นี่ แต่คนนอกไม่รู้ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีผู้ที่รู้เรื่องอาจมีแค่ป๋อผิงซีผู้หลักผู้ใหญ่เท่านั้นที่รู้ และฮูหยินผู้เฒ่าป๋อผิงซีคนปัจจุบันก็คงรู้เช่นกัน”เรื่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1142
อาจารย์หยูและหัวหน้าลู่ใช้เส้นสายของตัวเองเพื่อถามไถ่เรื่องราวในอดีตนี้เริ่มต้นจากการสอบถามไปยังญาติผู้ใหญ่ในสายตระกูลป๋อผิงซี ถามแล้ว พวกเขาต่างก็บอกว่าเด็กคนนั้นถูกไฟคลอกตาย บอกว่าฮูหยินหวังจั่นเศร้าใจเพราะเรื่องนี้มาเป็นเวลานานเห็นได้ชัดว่า นี่คือเรื่องที่ไม่รู้ความจริงทั้งหมด เช่นเดียวกับสถานการณ์ที่เหรินหยางอวิ๋นสืบมาได้ในตอนแรก ซึ่งมันเป็นเพียงส่วนที่ปรากฏให้เห็นภายนอกเท่านั้นจากการสอบสวนทางนี้ จ้านเป่ยว่างและหวังชิงหลูได้แยกทางกันแล้ว ทั้งคู่ต่างสบายดี และการหย่าร้างเป็นไปด้วยดีทั้งสองฝ่ายต่างตกลงกัน ไม่มีข้อพิพาทใดๆ นำสินเดิมกลับคืน ตอนนั้นที่แต่งงานอยากจะเป็นศูนย์กลางของความสนใจในเมืองหลวงใจแทบขาด แต่ตอนนี้อยากจะทำตัวให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ดังนั้นนางจึงบอกนางจีว่า รู้เรื่องที่จวนแม่ทัพประสบปัญหายากลำบาก ดังนั้นจึงไม่ต้องการของชิ้นใหญ่ๆ ไม่เอากองผ้าห่ม กล่อง และหีบใส่ของพวกนั้นไป ต้องการเพียงสิ่งของที่อ่อนนุ่ม เครื่องประดับผ้าไหม เป็นต้น ส่วนทรัพย์สินที่เป็นสินเดิมนั้น นางให้คนนำออกมาก่อนแล้วนางจีไม่ได้ลงมือทำเอง แต่แค่ส่งให้ดูแลบ้านไปเท่านั้นแม่สามีกับหวังชิ
บทล่าสุด
