แชร์
บทที่ 1139
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1140
เสิ่นชิงเหอเล่าเรื่องที่เหลือออกมาหลังจากที่หวังเจียวเจียวถูกโยนออกไป นักพรตปีศาจก็คิดว่าเขาไม่รอดแล้ว แม้จะยังไม่ตาย แต่เมื่อถึงเวลาก็จะถูกหมาป่าลากไปกิน แทะจนไม่เหลือกระดูกอยู่ดีเขาไม่ได้รู้เลยว่าเหรินหยางอวิ๋นบังเอิญเดินผ่านไปแถวนั้น และได้ยินเสียงร้องแผ่วเบาของเด็กทารกในเวลากลางคืน ด้วยความสนใจที่จู่ๆ ก็ผุดขึ้นมา คิดว่าตัวเองได้พบกับผีแล้ว จึงมุ่งหน้าตรงไปยังที่มาของเสียงร้องไห้นั้นหลังจากเห็นว่าเป็นหวังเจียวเจียว เขาก็ผิดหวังมากก่อนอื่น นี่ไม่ใช่เด็กทารก แต่เป็นเด็กอายุห้าถึงหกขวบคนหนึ่งเรื่องที่สอง นี่ไม่ใช่ผี แต่เป็นเด็กที่มีขนาดตัวเพียงสามถึงสี่ขวบที่ป่วยหนักและกำลังจะตาย แถมไม่รู้ว่าถูกโยนทิ้งอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้ว เท้าข้างหนึ่งของเขาถูกหนูแทะจนเละ มีเลือดไหลออกมาไม่หยุดนอกจากนี้ยังมีงูพิษอยู่ใกล้ๆ โชคดีที่หวังเจียวเจียวกำลังจะตายด้วยอาการป่วยและไม่ขยับเขยื้อน งูจึงไม่โจมตีเขาเหตุใดถึงไม่บอกว่าเด็กคนนี้โชคดีมากเล่า? เขากำลังจะตายแล้ว แต่กลับถูกเหรินหยางอวิ๋นพากลับไป ป้อนน้ำข้าวให้เขาดื่มหลายวันติด ถึงให้เขาเปลี่ยนไปกินอาหารยาติดต่อกันสองมื้อ เขาจึงกลับมามีชีวิตอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1141
เสิ่นชิงเหอกลับไม่รู้เรื่องนี้ “หวังจั่นไม่ได้รับสืบทอดบรรดาศักดิ์งั้นหรือ หรือว่าคนที่อาจารย์ส่งไปตรวจสอบ ตรวจสอบผิดพลาด?”“ถามอาจารย์หยูก็จะรู้เอง” เซี่ยหลูโม่กล่าวทันทีอาจารย์หยูได้รับเชิญให้มาที่ห้องหนังสือ ถามไถ่ถึงเรื่องจวนป๋อผิงซีในปีนั้น ซึ่งเขาก็ทราบจริงๆ เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในแต่ละครอบครัวของบรรดาขุนนางชั้นสูง ตั้งแต่รุ่นที่สามขึ้นไป เขารู้บ้างเพียงเล็กน้อย ใช่ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น“หวังจั่นไม่เคยเป็นจริงๆ ในเวลานั้นท่านผู้เฒ่าป๋อยังป่วยอยู่ ไม่ได้สืบทอดตำแหน่งซื่อจื่อ หลังจากที่เขาคว้าชัยในการรบกลับมา ก็ขอพระราชทานบรรดาศักดิ์ให้เขาเป็นซื่อจื่อ หลังจากที่เขาเป็นซื่อจื่อแล้ว สุขภาพของท่านผู้เฒ่าป๋อก็ค่อยๆ ดีขึ้น ในที่สุดก็หายดี จึงเลื่อนเรื่องสืบทอดบรรดาศักดิ์ออกไป ต่อมาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นายท่านผู้เฒ่าป๋อก็ขอพระราชทานบรรดาศักดิ์ให้หลานชายคนโตหวังเบียวเป็นซื่อซุน ซึ่งเห็นชัดเจนว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นที่นี่ แต่คนนอกไม่รู้ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน บางทีผู้ที่รู้เรื่องอาจมีแค่ป๋อผิงซีผู้หลักผู้ใหญ่เท่านั้นที่รู้ และฮูหยินผู้เฒ่าป๋อผิงซีคนปัจจุบันก็คงรู้เช่นกัน”เรื่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1142
อาจารย์หยูและหัวหน้าลู่ใช้เส้นสายของตัวเองเพื่อถามไถ่เรื่องราวในอดีตนี้เริ่มต้นจากการสอบถามไปยังญาติผู้ใหญ่ในสายตระกูลป๋อผิงซี ถามแล้ว พวกเขาต่างก็บอกว่าเด็กคนนั้นถูกไฟคลอกตาย บอกว่าฮูหยินหวังจั่นเศร้าใจเพราะเรื่องนี้มาเป็นเวลานานเห็นได้ชัดว่า นี่คือเรื่องที่ไม่รู้ความจริงทั้งหมด เช่นเดียวกับสถานการณ์ที่เหรินหยางอวิ๋นสืบมาได้ในตอนแรก ซึ่งมันเป็นเพียงส่วนที่ปรากฏให้เห็นภายนอกเท่านั้นจากการสอบสวนทางนี้ จ้านเป่ยว่างและหวังชิงหลูได้แยกทางกันแล้ว ทั้งคู่ต่างสบายดี และการหย่าร้างเป็นไปด้วยดีทั้งสองฝ่ายต่างตกลงกัน ไม่มีข้อพิพาทใดๆ นำสินเดิมกลับคืน ตอนนั้นที่แต่งงานอยากจะเป็นศูนย์กลางของความสนใจในเมืองหลวงใจแทบขาด แต่ตอนนี้อยากจะทำตัวให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ดังนั้นนางจึงบอกนางจีว่า รู้เรื่องที่จวนแม่ทัพประสบปัญหายากลำบาก ดังนั้นจึงไม่ต้องการของชิ้นใหญ่ๆ ไม่เอากองผ้าห่ม กล่อง และหีบใส่ของพวกนั้นไป ต้องการเพียงสิ่งของที่อ่อนนุ่ม เครื่องประดับผ้าไหม เป็นต้น ส่วนทรัพย์สินที่เป็นสินเดิมนั้น นางให้คนนำออกมาก่อนแล้วนางจีไม่ได้ลงมือทำเอง แต่แค่ส่งให้ดูแลบ้านไปเท่านั้นแม่สามีกับหวังชิ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1143
ที่นางลู่จะมาโวยวายถึงที่ ความจริงแล้วก็มีสาเหตุสาเหตุหนึ่งเป็นเพราะข้างนอกมีข่าวลือมากเกินไป หลายคนรู้ว่าลู่ซื่อชินรับผิดชอบด้านวัตถุดิบตัวยาในร้านขายยาเย่าหวัง ทุกวันมีคนเยอะมากจนเป็นปัญหา ซึ่งปัญหาไม่ได้เกิดจากคนไข้ แต่ทั้งหมดล้วนเกิดจากลู่ซื่อชิน ที่สบประมาทผู้อื่นสิ่งนี้ส่งผลกระทบร้ายแรงต่อร้านขายยาเย่าหวัง คนไข้ถึงกับเบียดเสียดกันเข้าไปไม่ได้เลย ด้วยความจำใจ หมอมหัศจรรย์ดันที่เพิ่งกลับมาจากการเก็บยาได้ประกาศด้วยตัวเองว่า ลู่ซื่อชินจะถูกไล่ออกจาก นับจากนี้ไปเขาจะไม่ได้เป็นคนของร้านขายยาเย่าหวังอีกอีกเหตุผลหนึ่งก็คือ ในที่สุดตระกูลฝางก็ตกหลุมรักหญิงสาวคนหนึ่ง ลู่ซูเหรินแม่ของเจ้าสิบเอ็ดฝางพึงพอใจมาก และฝ่ายหญิงก็เห็นพ้องต้องกัน แค่รอเจ้าสิบเอ็ดฝางยอมรับก็สามารถทำการหมั้นหมายได้แล้วพวกเขาไม่รู้เลยว่าหลังจากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ครอบครัวของฝ่ายหญิงก็ส่งแม่สื่อมาถึงที่ ขอยกเลิกเรื่องนี้ ให้ถือว่าไม่เคยคุยกันเรื่องการแต่งงานของลูกๆ ในอดีตทั้งสองครอบครัวมารวมตัวกันเพื่อดื่มชาและพูดคุยลู่ซูเหรินโกรธมากจนนางต้องบึ่งกลับไปบ้านเดิม ให้ผู้อาวุโสของตระกูลลู่ทวงความเป็นธรรมให้ผู้อาว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1144
ตอนนี้อวิ๋นเซียงเยว่ไม่สนใจเรื่องอื้อฉาวของครอบครัว แต่นางก็ตกใจเพราะคำข่มขู่ของซ่งซีซี กลั้นน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจ และภายใต้การชี้บอกของซ่งซีซี จึงพาแม่ พี่สะใภ้ ป้าๆ น้าๆ เดินไปที่ห้องโถงของจวนป๋อผิงซีในจวนป๋อผิงซี หวังเชียงยังไม่เลิกงาน มีเพียงนางหลานที่เป็นคนนำเหล่าสาวใช้และหญิงรับใช้มาเผชิญหน้ากับพวกนางหลายคนนางไม่เคยเผชิญกับการต่อสู้เช่นนี้ ดังนั้นจึงส่งคนไปเชิญหวังชิงหลู แต่หวังชิงหลูได้ยินว่าซ่งซีซีมา นางยิ่งไม่เต็มใจที่จะออกมาในท้ายที่สุด นางจีก็รู้เรื่อง ออกมาควบคุมสถานการณ์แม้ว่าจะมีไข้สูงก็ตามเมื่อซ่งซีซีเห็นนาง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร ไม่ได้เจอนางแค่ไม่กี่วัน นางซูบผอมไปมาก สีหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแดงก่ำเพราะพิษไข้ แค่เดินยังต้องมีคนช่วยพยุง ท่าทางอิดโรยอ่อนแอมากในอดีตซ่งซีซีมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนางจี ตอนนี้เมื่อรู้ว่านางเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ของศิษย์พี่ห้า ก็ยิ่งรู้สึกใกล้ชิดกับนางมากขึ้น เมื่อเห็นว่านางไม่สบายขนาดนี้ ยังต้องออกมาจัดการเรื่องยุ่งเหยิงของหวังชิงหลู จึงพูดว่า “ถ้าคุณหนูสามไม่ออกมา งั้นก็เชิญฮูหยินผู้เฒ่าออกมาเถอะ จะให้คนป่วยออกมากำกับดูแลได้อย่างไ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1145
เมื่อนางจีเห็นนางร้องไห้อย่างสิ้นหวัง ก็เห็นใจในความทุกข์ของนางที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ในใจรู้สึกอึดอัดใจยิ่งนักนางรู้ว่าถ้าหากเซียงเยว่ไม่ถูกบีบจนสิ้นหวัง นางคงไม่มาโวยวายให้เป็นที่ขายหน้าถึงที่นี่สีหน้าของนางเข้มขึ้นพูดว่า “ไปพาคุณหนูสามออกมา ไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม”จิ่นซิ่วพาหญิงรับใช้อีกหลายคนไปที่นั่น ทันทีที่พวกนางออกไป นางจีมองไปที่อวิ๋นเซียงเยว่แล้วพูดว่า “เจ้ามาที่นี่ เพื่อให้คำอธิบายกับตัวเอง ดังนั้นไม่ว่านางจะพูดอะไร ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือเรื่องโกหก เจ้าจงใช้ความรู้สึกของตัวเองแยกแยะผิดถูกก็พอ เมื่อแยกแยะได้แล้ว เจ้าจะมีคำอธิบายสำหรับตัวเอง และรู้ว่าตัวเองต้องทำอย่างไรต่อ”อวิ๋นเซียงเยว่เช็ดน้ำตา เผยให้เห็นใบหน้าที่ซีดเซียว นางไม่ได้สวยมาก แต่ก็มีความหยิ่งในตัวเอง “ขอบคุณป๋อผิงซีฮูหยินมากเจ้าค่ะ”นางเหลียงยังอธิบายให้นางจีและซ่งซีซีฟังอีกว่า พวกนางรู้สึกเสียใจกับลูกสาว บวกกับที่มีญาติมามากมาย เพราะต้องการความยุติธรรมจริงๆพวกนางไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างลู่ซื่อชินกับหวังชิงหลู ต่อมาเซียงเยว่ก็รู้เรื่อง กลับมาบอกที่บ้าน ทางบ้านพูดโน้มน้าวว่ามันเป็นเพียงควา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1146
หวังชิงหลูหลบสายตา ทำเช่นไรก็ไม่ยอมนั่งลงสนทนา เพียงแค่กล่าวอย่างเย็นชา “ตอนนั้นเป็นเรื่องผิดพลาดเพราะความเมา ข้ามองผิดเห็นเขาเป็นเจ้าสิบเอ็ดฝาง แต่เขาสติแจ่มชัด เขารู้ว่าข้าเป็นใคร ดังนั้นแม้ข้าจะมีความผิด แต่เขาทำผิดมากกว่า”“สิ่งที่เขาบอกข้า ไม่เหมือนกัน เขาบอกว่าแม้เจ้าจะดื่มมาก แต่ไม่ได้เมา รู้ว่าเขาเป็นใคร ตอนที่พวกเจ้าอยู่ด้วยกัน เจ้ายังเรียกชื่อเขา” อวิ๋นเซียงเยว่กลั้นน้ำตาสุดชีวิต แต่น้ำเสียงยังคงสั่นเทา“เขาโกหก” หวังชิงหลูสีหน้าลำบากสับสน รีบมองซ่งซีซี จากนั้นก็ร้องตะโกน “เขาโกหก เขากล้ามาหาข้าเพื่อเผชิญหน้าหรือ? ตอนนั้นข้าร้องเรียกก็คือเจ้าสิบเอ็ดฝาง”ซ่งซีซีแม้ไม่มีประสบการณ์วินิจฉัยคดี แต่ผ่านเรื่องราวมากมาย นางยังจำได้ว่าตอนนั้นคนที่นางเรียกคือเจ้าสิบเอ็ดฝาง พิสูจน์ว่าตอนนั้นนางไม่ได้เมามายเพียงนั้น ไม่ถึงขั้นแยกเจ้าสิบเอ็ดฝางและลู่ซื่อชินไม่ออกอวิ๋นเซียงเยว่พลันกล่าวสิ่งใดไม่ออก แต่นางเหลียงแม่ของนางนั้นสมองยังแจ่มชัด หัวเราะเสียงเย็น “ไม่ใช่เมาจนเหลวเป็นโคลนหรือ? เหตุใดจึงยังจำได้ว่าคนที่ตัวเองเรียกชื่อผู้ใด? หากเมาเพียงสามส่วน เช่นนั้นเจ้าก็รู้แน่ชัด คนผู้นั้นไ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1147
คำพูดนี้หลุดออกมา ทุกคนล้วนตกตะลึงครอบครัวที่นางเหลียงพามาต่างก็ไม่รู้จักเด็กที่กล่าวถึง แม้แต่อวิ๋นเซียงเยว่ก็ไม่รู้ ดังนั้นคนที่ตกตะลึงมากที่สุดก็คือนาง นางไม่กล้าเชื่อจนเดินถอยหลังไปสองเจ้า แทบจะแตกสลายแล้วความจริงตอนแรกนางเหลียงไม่แน่ใจ แต่หลังร้านขายยาเย่าหวังเกิดเรื่อง ตอนที่นางส่งคนไปสืบหวังชิงหลู หาหมอท่านนั้นเจอ หมอท่านนั้นและสามีนางมีมิตรไมตรีต่อกันพอดีเมื่อถามว่าเหตุใดหวังชิงหลูอยู่ที่ตระกูลจ้านจึงรักษาเด็กเอาไว้ไม่ได้ ท่านหมอบอกสาเหตุกับนาง หนึ่งในการคาดเดา เป็นเพราะหวังชิงหลูเคยตกเลือดจนทำให้เกิดการบาดเจ็บท่านหมอไม่รู้ว่าภายในมีเรื่องราวมากมาย คิดว่าสตรีรักษาเด็กในครรภ์ไม่ได้เป็นเรื่องปกติทั่วไป อาการตกเลือดหารักษาไม่ดี ก็จะทำร้ายร่างกายแต่นางเหลียงไม่รู้ว่าหวังชิงหลูเคยมีลูกกับเจ้าสิบเอ็ดฝางหรือไม่ มือของนางยื่นเข้าไปไม่ถึงตระกูลฝาง จึงไม่อาจตรวจสอบได้ดังนั้นเรื่องทั้งหมดเป็นแค่การคาดเดาของนางนางเห็นท่าทางหวังชิงหลูกำเริบเสินสานเพียงนี้ ดังนั้นจึงพูดสิ่งที่นางคาดเดาทำเหมือนเป็นเรื่องจริงออกมา เพียงเพื่อเพิ่มน้ำหนักให้นาง เพื่อไม่ให้นางพูดพร่ำไปเรื่อยเปื่อย อ
บทล่าสุด
