เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1119
บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1120
มองดูพวกเขาหนึ่งคนสองคนตกตะลึงจนลูกตาแทบหลุดออกมา หวังเยว่จางกลับรู้สึกว่ามันก็เป็นเช่นนั้นถึงเช่นไรอยู่ที่ภูเขาเหม่ยชานก็ได้พบเห็นไม่น้อย แล้วก็ถูกทำลายไม่น้อย ทุกวันนี้สำหรับของสิ่งนี้เขาไม่ได้มีความประหลาดใจใดๆ อาจารย์บอกว่ามันมีประโยชน์กับศิษย์น้องสาวเล็กศิษย์น้องชายเล็ก ค้นคว้าของสิ่งนี้เสร็จแล้ว ก็สามารถรักษาชีวิตพวกเขาได้ เช่นนั้นเขาจึงเอามาส่งใเซี่ยหลูโม่ต้องการทดสอบด้วยตัวเอง หวังเยว่จางย่อมต้องเต็มใจสอนเขาครั้งนี้ ไม่เข้าเป้า แต่กลับถูกก้อนหินที่อยู่ห่างออกไปสามสิบจั้งอย่างน้อยยี่สิบจั้ง กล้องเล็งสำหรับเขาแล้วค่อนข้างไร้ประโยชน์ เพราะทักษะธนูของเขาดี สายตาไม่เลว ดังนั้นจึงไม่ได้ใช้กล้องเล็ง ลั่นไกอาวุธปืนออกไปโดยตรงท่ามกลางตาของมวลชนจ้องมอง ยิงพลาดไป ตกลงไปที่บนพื้นหญ้าด้านข้างที่อยู่ห่างจากก้อนหินประมาณหนึ่งจั้งแต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคให้เซี่ยหลูโม่ดีใจ เนื่องจาก นี่คือห้าสิบจั้ง ห้าสิบจั้งเชียว!นี่แสดงถึงสิ่งใด? แสดงว่าหากศัตรูทั่วไปอยู่ห่างไปห้าสิบจั้ง เขาสามารถเล็งที่หัวยิงทีเดียวหลังความดีใจ เขาพบว่ามีปัญหาหนึ่ง หลังจากยิงกระสุนดินปืนในกระบอกหมดแล้ว ไม่เหลือแล้ว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1121
แต่หลี่เต๋อฮวยคิดได้ถึงปัญหาหนึ่ง ไม่อาจส่งเสียงดังเอะอะโวยวาย เนื่องจากปืนหกตานี้ยังไม่เคยผ่านการทดสอบ แม้เป่ยหมิงอ๋องบอกว่าเคยทดสอบแล้ว แต่การทดสอบครั้งเดียวไม่แม่นยำ ต้องทดสอบหลายครั้ง ต้องยืนยันมีความอันตรายในการระเบิดน้อยจึงสามารถเอาเข้ากองทัพได้หลี่เต๋อฮวยทำเหมือนกำลังฝัน ระมัดระวัง ลูบแล้วลูบอีก “ไม่ต้องจุดชนวน นี่เป็นความสะดวกอย่างมาก สามารถตั้งค่ายธนูวิเศษ ค่ายซุ่มโจมตี มีอาวุธวิเศษนี้แล้ว พวกเรายังต้องกลัวสิ่งใด?”เขาทั้งลูบ ทั้งกอด ทั้งห้องได้ทั้งหัวเราะ “พูดประโยคไม่น่าฟัง คนในครอบครัวข้าผู้นั้นเมื่ออยู่ต่อหน้ามันก็นับว่าเป็นนางสนมแล้ว เหตุใดไม่รับนางสนมล่ะ? เห็นข้ากลัวคนผู้นั้นในครอบครัวหรือ? ไม่ ในใจข้ายังมีตำแหน่งหนึ่งว่างเปล่ามาตลอด ก็คือตำแหน่งสำหรับภรรยาเอกของข้า”เซี่ยหลูโม่หัวเราะออกมา “นี่คือภรรยาเอก เช่นนั้นปืนสิบตาเล่า? ปืนใหญ่เล่า?”“อะไรนะ?” หลี่เต๋อฮวยริมฝีปากสั่น “เจ้าพูดอะไรปืนใหญ่? เป็นปืนใหญ่เป่ยถังหรือ?”เซี่ยหลูโม่ทำเหมือนศิษย์พี่ห้าหยิบสมุดออกมาอย่างไม่รีบร้อน “ถ้าหาก ล้วนอยู่ที่นี่แล้ว ดูก่อนเถอะ”หลี่เต๋อฮวยแทบจะไปแย่งเอามา สายตาละโมบพลิกหน้าแล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1122
จักรพรรดิซูชิงตื่นเต้น ไม่ได้คำนึงถึงผลลัพธ์บรรพบุรุษของเหรินหยางอวิ๋นคือเหรินปิ่งยี่เคยเป็นอี๋ซิ่งอ๋อง แต่หลังการรับช่วงต่อ ส่วนตำแหน่งอ๋องที่ตั้งขึ้นอย่างลวกๆ แต่สามารถสร้างความดีประกาศต่อใต้หล้าได้ตอนนี้ปืนหกตายังไม่ได้ผลิตออกมาจำนวนมาก ค่ายทหารวิเศษยังไม่ได้จัดตั้ง ห้ามแต่งตั้งตำแหน่งอ๋องตอนนี้เด็ดขาด มิฉะนั้นสายตาคนไม่น้อยจ้องมองภูเขาเหม่ยชานแล้ว“ถูกต้อง พูดถูกต้อง ยังไม่ต้องแต่งตั้ง ไม่รีบร้อน ไม่รีบร้อน” จักรพรรดิซูชิงดวงตาเป็นประกาย นี่เป็นดวงตาที่สว่างไสวที่สุด ตั้งแต่เซี่ยหลูโม่เห็นมาหลังเขาครองราชจักรพรรดิซิงชูอยากเห็นพลานุภาพของปืนหกตาด้วยสายตาตัวเอง จึงเรียกองครักษ์ซวนเท่ปิดล้อมตำหนักเย็น ห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้ามาตำหนักเย็นใหญ่มาก ตอนนี้ไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่ที่นี่ ตอนที่จักรพรรดิองค์ก่อนเสียชีวิต ก็มีเมตตา ผู้หญิงในตำหนักเย็นทั้งหมดถูกย้ายไปยังสำนักแม่ชีเมื่อจักรพรรดิซิงชูได้เห็นปืนหกตาเกือบเจาะทะลุกำแพงตำหนักเย็น เขาตกตะลึงอย่างยิ่ง“สามารถใช้ลูกเหล็กได้หรือไม่?” จักรพรรดิซูซิงถามหลี่เต๋อฮวยกล่าว “สามารถใช้ได้ แต่คิดว่าพวกเรายังไม่ได้รู้จักกับพลานุภาพที่ใหญ่ที่สุ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1123
หลายวันนี้ ตามถนนและตรอกซอกซอยล้วนพูดถึงเรื่องครอบครัวอ๋องเยี่ยน ไม่มีใครพูดถึงแม่นางตระกูลเสิ่นเลยสักประโยคลูกศิษย์ของเสิ่นว่านจือไม่ได้กินเจ ไม่มีใครกล้าวิจารณ์เสิ่นว่านจือ ภายในเรื่องนี้ เพราะเสิ่นว่านจือและนางเสิ่นเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ถูกคนแอบพูดถึง พวกเขาก็จะไปด่าถึงที่เป็นพี่น้องแบบใด? พ่อแม่ห่างกัน เป็นลูกพี่ลูกน้อง อีกทั้งยังเป็นลูกพี่ลูกน้องที่แต่งงานออกไป เช่นนั้นก็เป็นคนของตระกูลสามีแล้ว เกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลเสิ่น? เกี่ยวข้องอันใดกับเสิ่นว่านจือ?เรื่องของปากภูเขาตะวันตก เจ้าสิบเอ็ดฝางก็ส่งคนไปตรวจสอบชัดเจนแล้ว ยืนยันว่าตอนนั้นมีคนเห็นคนหลายคนปล้นแม่นางคนเดียว แม่นางผู้นั้นสติไม่ชัดเจนมีชาวบ้านถือจอบออกมาช่วยเหลือ แต่พวกเขาเห็นหน้าตาสตรีผู้นั้นไม่ชัดเจน เพราะท้องฟ้ามืดแล้ว ผู้หญิงคนนั้นน่าจะต่อสู้ขัดขืน ผมเผ้ายุ่งเหยิง จึงทำให้ไม่เห็นใบหน้าไม่เห็นใบหน้า เจ้าสิบเอ็ดฝางก็วางใจแล้วแต่จวนอ๋องเยี่ยน นับว่าได้รับความโกรธเคืองจากชาวบ้าน จักรพรรดิทรงออกคำสั่งเป็นการส่วนตัว เห็นนิสัยชั่วร้าย ดุด่าผู้มีอำนาจ ระบายความโกรธภายในใจชาวบ้าน ขณะเดียวกันก็ชื่นชมความปรีชาของฝ่าบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1124
อู๋เซี่ยงเห็นว่าเขาไปจากเมืองหลวงไม่ได้ หลังจากครุ่นคิดอยู่สองสามวัน จึงพูดกับอ๋องเยี่ยนว่า "ตอนนี้ท่านอ๋องต้องพักฟื้น ไม่สามารถกลับไปที่เยี่ยนโจว แต่ก็จากเยี่ยนโจวมานานแล้ว อ๋องฮวยกุมอำนาจอยู่ที่เยี่ยนโจวตลอด เกรงว่าจะเป็นนกพิราบเข้าครองรังนกกางเขน ข้าจำเป็นต้องกลับไปที่เยี่ยนโจวก่อน”หลังจากที่อ๋องเยี่ยนตกตะลึง เขาก็โกรธเล็กน้อย "ตอนนี้เจ้าทิ้งข้ากลับไปที่เยี่ยนโจว? แล้วปัญหาเละเทะนี่ เจ้าจะให้ข้าเก็บกวาดมันอย่างไร?"อู๋เซี่ยงรู้ว่าเขาจะโกรธ ดังนั้นจึงอธิบายให้เขาฟังด้วยความอดทนว่า "ท่านอ๋อง ตอนนี้ไม่ว่าท่านจะทำอย่างไรก็ล้วนแต่ต้องเจอกับปัญหาเละเทะนี้ แต่ท่านอยู่พักฟื้น พวกชาวบ้านเอาไปพูดกันสองสามวันก็จะไม่พูดอีก มิสู้ก็อยู่ที่เมืองหลวงมันทั้งแบบนี้ กระหม่อมจะกลับไปหารือกับอ๋องฮวยว่าก้าวต่อไปเราจะเดินกันต่ออย่างไร เพราะตอนนี้นักรบสิ้นหวังของเรากว่าครึ่งล้วนตกอยู่ในมือของพวกเขาแล้ว จำเป็นต้องวางแผนกันใหม่ อีกอย่างมอบเยี่ยนโจวให้อ๋องฮวยดูแล พระองค์ทรงวางใจจริงๆ?”อ๋องเยี่ยนไม่วางใจ แต่เขาก็ไม่อยากเผชิญกับปัญหาเละเทะนี้เพียงลำพัง จึงดูโกรธเล็กน้อยอู๋เซี่ยงจึงได้แต่พูดว่า "ตอนนี้ พร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1125
จ้านเป่ยว่างนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน เดิมทีคิดว่าเขาจะร้องไห้ออกมาแล้ว แต่ดวงตากลับไม่มีน้ำตาสักหยด แค่นั่งซึมกระทืออยู่นานเซี่ยหรูหลิงไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จึงยื่นกาเหล้าให้เขากาหนึ่ง เขาดื่มมันทั้งหมดในครั้งเดียว แล้วก็เมาล้มพับไปเขาไม่ได้ส่งจ้านเป่ยว่างกลับไปเช่นกัน แต่ให้เขาค้างอยู่ที่เรือนพักคืนหนึ่งเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากตื่นขึ้นมา ก็ได้ยินจากพ่อบ้านว่าเขากลับไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่างแล้วหลังจากนั้นเขาก็ยังมาที่นี่อีกหลายครั้ง เอาจริงๆ ทั้งคู่ไม่ค่อยจะได้พูดอะไรกัน ก็แค่หาเพื่อนดื่มเซี่ยหรูหลิงรู้ว่าภรรยาของเขากลับไปที่บ้านของพ่อแม่นางแล้ว บอกว่าต้องการจะหย่ากับเขาหลังจากที่เขาดื่มจนเมาไม่ได้สติ เขายังเปิดเผยเรื่องบางเรื่องออกมา บอกว่าเขารู้ความลับเกี่ยวกับภรรยาของเขา ความลับนี้เป็นเหมือนเข็มที่ฝังอยู่ในหัวใจของเขา ยากที่จะถอนมันออกไป แต่กับคนเช่นเขา จะถอนออกไปหรือไม่นั้นล้วนไม่สำคัญ ยังใช้ชีวิตต่อไปได้เพียงแต่ว่านางไม่ต้องการที่จะหันหลังกลับแล้วเซี่ยหรูหลิงถามเขาว่าความลับนั้นคืออะไร เขาไม่พูด เพียงแค่ยิ้มขมขื่นและส่ายหัว "พูดมามีแต่จะทำร้ายนาง ถ้าน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1126
ซ่งซีซีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "ข้าจำได้ว่าเซียนเกอเอ๋อร์ของเจ้าเรียนเก่งไม่เลว ทำไมถึงอยากให้เขามาเรียนวรยุทธกับข้าเล่า? ฮูหยิน ข้าไม่รู้ว่าจะเป็นอาจารย์ที่ดีได้อย่างไร แถมอีกหน่อยเขายังต้องขึ้นรับสืบทอดตำแหน่งเจวี๋ย ให้เขาอ่านเขียนแล้วสอบเข้ารับราชการมิใช่ทางออกที่ดีที่สุดหรือ?”ซ่งซีซีไม่อยากรับศิษย์ นางมีตำแหน่งอยู่กับตัว จึงไม่สามารถสอนศิษย์อย่างเต็มที่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซียนเกอเอ๋อร์อายุยังน้อย เด็กอายุสิบกว่าปี นอกจากต้องสอนศิลปะการต่อสู้ ยังต้องสอนเขาว่าจะเป็นคนดีได้อย่างไร ชี้นำให้เขามีทัศนคติต่อชีวิตที่ถูกต้องต่างจากจือจือ ลูกศิษย์ของนางหลายคนมีอายุมากกว่านาง แถมแต่ละคนก็มีหน้าที่การงานเป็นของตัวเองแล้ว“สืบทอดตำแหน่งเจวี๋ย?” นางจียิ้มอย่างขมขื่น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “พระชายา ตำแหน่งเจวี๋ยนี้ยังไม่ทราบชัดว่าจะสามารถรักษาไว้ได้หรือไม่ กระทั่งเป็นเผือกร้อนก้อนหนึ่ง…ข้าไม่ใช่ว่าจะขอให้ท่านรับเขาเป็นศิษย์ให้ได้ แค่ท่านหาคนมาสอนเขาแค่นั้นก็พอแล้ว ข้าแค่หวังว่าเขาจะสามารถเรียนรู้วิธีปกป้องตัวเอง เผื่อว่าวันหนึ่ง เขาเกิดเรื่องขึ้น อย่างน้อยก็ยังมีร่างกายที่แข็งแก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1127
เมื่อนางพาเซียนเกอเอ๋อร์มาในวันรุ่งขึ้น นางก็แจ้งว่าเบี้ยหวัดรายปีของกุ้นเอ๋อร์อยู่ที่สามร้อยตำลึงกุ้นเอ๋อร์ชอบเงิน แต่เขารู้ว่าเขาไม่คุ้มกับเงินที่จ่าย เขาจึงรีบปฏิเสธไปว่า "ไม่ต้อง ปีละหกสิบตำลึงก็ถือว่าเยอะแล้ว สามร้อยตำลึง ข้ารับแล้วไม่สบายใจ"ไม่ว่านางจีจะพูดอย่างไร เขาก็ปฏิเสธที่จะรับเงินสามร้อยตำลึง และยืนกรานรับเพียงหกสิบตำลึงต่อปีก็เพียงพอแล้วนางจีมองไปที่ซ่งซีซีอย่างขอความช่วยเหลือ และหวังว่านางจะช่วยพูดซ่งซีซียิ้มและพูดว่า "หกสิบตำลึงก็หกสิบตำลึงเถอะ ฟังที่อาจารย์เมิ่งพูด ไม่ว่าจะเป็นหกสิบตำลึงหรือสามร้อยตำลึง คำสอนนั้นก็เหมือนกัน นี่จะช่วยให้เขาไม่ต้องรู้สึกมีภาระมากด้วย"พระชายาเอ่ยปากพูดมาเช่นนี้แล้ว นางจีจึงทำได้เพียงเอ่ยขอบคุณอย่างสุดซึ้งไปจะอ่านเขียนก็ดี ฝึกวรยุทธก็ช่าง ขอแค่ให้ได้เรียนรู้ทักษะ ไม่สำคัญว่านางจะใช้เงินไปเท่าไหร่ตราบเท่าที่มันยังอยู่ในขอบเขตที่นางสามารถรับไหว กุ้นเอ๋อร์คิดว่าเงินห้าตำลึงต่อเดือนก็ถือว่าเยอะแล้ว ชาวบ้านทั่วไป ในปีหนึ่งอาจจะใช้เงินไม่ถึงห้าตำลึงด้วยซ้ำยิ่งไปกว่านั้น เขาเพียงแค่ชี้แนะ ไม่ได้สอนอย่างสุดกำลัง เพราะท้ายที่สุดแล้ว
บทล่าสุด
