LOGINShare
บทที่ 1119
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1120
มองดูพวกเขาหนึ่งคนสองคนตกตะลึงจนลูกตาแทบหลุดออกมา หวังเยว่จางกลับรู้สึกว่ามันก็เป็นเช่นนั้นถึงเช่นไรอยู่ที่ภูเขาเหม่ยชานก็ได้พบเห็นไม่น้อย แล้วก็ถูกทำลายไม่น้อย ทุกวันนี้สำหรับของสิ่งนี้เขาไม่ได้มีความประหลาดใจใดๆ อาจารย์บอกว่ามันมีประโยชน์กับศิษย์น้องสาวเล็กศิษย์น้องชายเล็ก ค้นคว้าของสิ่งนี้เสร็จแล้ว ก็สามารถรักษาชีวิตพวกเขาได้ เช่นนั้นเขาจึงเอามาส่งใเซี่ยหลูโม่ต้องการทดสอบด้วยตัวเอง หวังเยว่จางย่อมต้องเต็มใจสอนเขาครั้งนี้ ไม่เข้าเป้า แต่กลับถูกก้อนหินที่อยู่ห่างออกไปสามสิบจั้งอย่างน้อยยี่สิบจั้ง กล้องเล็งสำหรับเขาแล้วค่อนข้างไร้ประโยชน์ เพราะทักษะธนูของเขาดี สายตาไม่เลว ดังนั้นจึงไม่ได้ใช้กล้องเล็ง ลั่นไกอาวุธปืนออกไปโดยตรงท่ามกลางตาของมวลชนจ้องมอง ยิงพลาดไป ตกลงไปที่บนพื้นหญ้าด้านข้างที่อยู่ห่างจากก้อนหินประมาณหนึ่งจั้งแต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคให้เซี่ยหลูโม่ดีใจ เนื่องจาก นี่คือห้าสิบจั้ง ห้าสิบจั้งเชียว!นี่แสดงถึงสิ่งใด? แสดงว่าหากศัตรูทั่วไปอยู่ห่างไปห้าสิบจั้ง เขาสามารถเล็งที่หัวยิงทีเดียวหลังความดีใจ เขาพบว่ามีปัญหาหนึ่ง หลังจากยิงกระสุนดินปืนในกระบอกหมดแล้ว ไม่เหลือแล้ว
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1121
แต่หลี่เต๋อฮวยคิดได้ถึงปัญหาหนึ่ง ไม่อาจส่งเสียงดังเอะอะโวยวาย เนื่องจากปืนหกตานี้ยังไม่เคยผ่านการทดสอบ แม้เป่ยหมิงอ๋องบอกว่าเคยทดสอบแล้ว แต่การทดสอบครั้งเดียวไม่แม่นยำ ต้องทดสอบหลายครั้ง ต้องยืนยันมีความอันตรายในการระเบิดน้อยจึงสามารถเอาเข้ากองทัพได้หลี่เต๋อฮวยทำเหมือนกำลังฝัน ระมัดระวัง ลูบแล้วลูบอีก “ไม่ต้องจุดชนวน นี่เป็นความสะดวกอย่างมาก สามารถตั้งค่ายธนูวิเศษ ค่ายซุ่มโจมตี มีอาวุธวิเศษนี้แล้ว พวกเรายังต้องกลัวสิ่งใด?”เขาทั้งลูบ ทั้งกอด ทั้งห้องได้ทั้งหัวเราะ “พูดประโยคไม่น่าฟัง คนในครอบครัวข้าผู้นั้นเมื่ออยู่ต่อหน้ามันก็นับว่าเป็นนางสนมแล้ว เหตุใดไม่รับนางสนมล่ะ? เห็นข้ากลัวคนผู้นั้นในครอบครัวหรือ? ไม่ ในใจข้ายังมีตำแหน่งหนึ่งว่างเปล่ามาตลอด ก็คือตำแหน่งสำหรับภรรยาเอกของข้า”เซี่ยหลูโม่หัวเราะออกมา “นี่คือภรรยาเอก เช่นนั้นปืนสิบตาเล่า? ปืนใหญ่เล่า?”“อะไรนะ?” หลี่เต๋อฮวยริมฝีปากสั่น “เจ้าพูดอะไรปืนใหญ่? เป็นปืนใหญ่เป่ยถังหรือ?”เซี่ยหลูโม่ทำเหมือนศิษย์พี่ห้าหยิบสมุดออกมาอย่างไม่รีบร้อน “ถ้าหาก ล้วนอยู่ที่นี่แล้ว ดูก่อนเถอะ”หลี่เต๋อฮวยแทบจะไปแย่งเอามา สายตาละโมบพลิกหน้าแล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1122
จักรพรรดิซูชิงตื่นเต้น ไม่ได้คำนึงถึงผลลัพธ์บรรพบุรุษของเหรินหยางอวิ๋นคือเหรินปิ่งยี่เคยเป็นอี๋ซิ่งอ๋อง แต่หลังการรับช่วงต่อ ส่วนตำแหน่งอ๋องที่ตั้งขึ้นอย่างลวกๆ แต่สามารถสร้างความดีประกาศต่อใต้หล้าได้ตอนนี้ปืนหกตายังไม่ได้ผลิตออกมาจำนวนมาก ค่ายทหารวิเศษยังไม่ได้จัดตั้ง ห้ามแต่งตั้งตำแหน่งอ๋องตอนนี้เด็ดขาด มิฉะนั้นสายตาคนไม่น้อยจ้องมองภูเขาเหม่ยชานแล้ว“ถูกต้อง พูดถูกต้อง ยังไม่ต้องแต่งตั้ง ไม่รีบร้อน ไม่รีบร้อน” จักรพรรดิซูชิงดวงตาเป็นประกาย นี่เป็นดวงตาที่สว่างไสวที่สุด ตั้งแต่เซี่ยหลูโม่เห็นมาหลังเขาครองราชจักรพรรดิซิงชูอยากเห็นพลานุภาพของปืนหกตาด้วยสายตาตัวเอง จึงเรียกองครักษ์ซวนเท่ปิดล้อมตำหนักเย็น ห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้ามาตำหนักเย็นใหญ่มาก ตอนนี้ไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่ที่นี่ ตอนที่จักรพรรดิองค์ก่อนเสียชีวิต ก็มีเมตตา ผู้หญิงในตำหนักเย็นทั้งหมดถูกย้ายไปยังสำนักแม่ชีเมื่อจักรพรรดิซิงชูได้เห็นปืนหกตาเกือบเจาะทะลุกำแพงตำหนักเย็น เขาตกตะลึงอย่างยิ่ง“สามารถใช้ลูกเหล็กได้หรือไม่?” จักรพรรดิซูซิงถามหลี่เต๋อฮวยกล่าว “สามารถใช้ได้ แต่คิดว่าพวกเรายังไม่ได้รู้จักกับพลานุภาพที่ใหญ่ที่สุ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1123
หลายวันนี้ ตามถนนและตรอกซอกซอยล้วนพูดถึงเรื่องครอบครัวอ๋องเยี่ยน ไม่มีใครพูดถึงแม่นางตระกูลเสิ่นเลยสักประโยคลูกศิษย์ของเสิ่นว่านจือไม่ได้กินเจ ไม่มีใครกล้าวิจารณ์เสิ่นว่านจือ ภายในเรื่องนี้ เพราะเสิ่นว่านจือและนางเสิ่นเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ถูกคนแอบพูดถึง พวกเขาก็จะไปด่าถึงที่เป็นพี่น้องแบบใด? พ่อแม่ห่างกัน เป็นลูกพี่ลูกน้อง อีกทั้งยังเป็นลูกพี่ลูกน้องที่แต่งงานออกไป เช่นนั้นก็เป็นคนของตระกูลสามีแล้ว เกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลเสิ่น? เกี่ยวข้องอันใดกับเสิ่นว่านจือ?เรื่องของปากภูเขาตะวันตก เจ้าสิบเอ็ดฝางก็ส่งคนไปตรวจสอบชัดเจนแล้ว ยืนยันว่าตอนนั้นมีคนเห็นคนหลายคนปล้นแม่นางคนเดียว แม่นางผู้นั้นสติไม่ชัดเจนมีชาวบ้านถือจอบออกมาช่วยเหลือ แต่พวกเขาเห็นหน้าตาสตรีผู้นั้นไม่ชัดเจน เพราะท้องฟ้ามืดแล้ว ผู้หญิงคนนั้นน่าจะต่อสู้ขัดขืน ผมเผ้ายุ่งเหยิง จึงทำให้ไม่เห็นใบหน้าไม่เห็นใบหน้า เจ้าสิบเอ็ดฝางก็วางใจแล้วแต่จวนอ๋องเยี่ยน นับว่าได้รับความโกรธเคืองจากชาวบ้าน จักรพรรดิทรงออกคำสั่งเป็นการส่วนตัว เห็นนิสัยชั่วร้าย ดุด่าผู้มีอำนาจ ระบายความโกรธภายในใจชาวบ้าน ขณะเดียวกันก็ชื่นชมความปรีชาของฝ่าบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1124
อู๋เซี่ยงเห็นว่าเขาไปจากเมืองหลวงไม่ได้ หลังจากครุ่นคิดอยู่สองสามวัน จึงพูดกับอ๋องเยี่ยนว่า "ตอนนี้ท่านอ๋องต้องพักฟื้น ไม่สามารถกลับไปที่เยี่ยนโจว แต่ก็จากเยี่ยนโจวมานานแล้ว อ๋องฮวยกุมอำนาจอยู่ที่เยี่ยนโจวตลอด เกรงว่าจะเป็นนกพิราบเข้าครองรังนกกางเขน ข้าจำเป็นต้องกลับไปที่เยี่ยนโจวก่อน”หลังจากที่อ๋องเยี่ยนตกตะลึง เขาก็โกรธเล็กน้อย "ตอนนี้เจ้าทิ้งข้ากลับไปที่เยี่ยนโจว? แล้วปัญหาเละเทะนี่ เจ้าจะให้ข้าเก็บกวาดมันอย่างไร?"อู๋เซี่ยงรู้ว่าเขาจะโกรธ ดังนั้นจึงอธิบายให้เขาฟังด้วยความอดทนว่า "ท่านอ๋อง ตอนนี้ไม่ว่าท่านจะทำอย่างไรก็ล้วนแต่ต้องเจอกับปัญหาเละเทะนี้ แต่ท่านอยู่พักฟื้น พวกชาวบ้านเอาไปพูดกันสองสามวันก็จะไม่พูดอีก มิสู้ก็อยู่ที่เมืองหลวงมันทั้งแบบนี้ กระหม่อมจะกลับไปหารือกับอ๋องฮวยว่าก้าวต่อไปเราจะเดินกันต่ออย่างไร เพราะตอนนี้นักรบสิ้นหวังของเรากว่าครึ่งล้วนตกอยู่ในมือของพวกเขาแล้ว จำเป็นต้องวางแผนกันใหม่ อีกอย่างมอบเยี่ยนโจวให้อ๋องฮวยดูแล พระองค์ทรงวางใจจริงๆ?”อ๋องเยี่ยนไม่วางใจ แต่เขาก็ไม่อยากเผชิญกับปัญหาเละเทะนี้เพียงลำพัง จึงดูโกรธเล็กน้อยอู๋เซี่ยงจึงได้แต่พูดว่า "ตอนนี้ พร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1125
จ้านเป่ยว่างนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน เดิมทีคิดว่าเขาจะร้องไห้ออกมาแล้ว แต่ดวงตากลับไม่มีน้ำตาสักหยด แค่นั่งซึมกระทืออยู่นานเซี่ยหรูหลิงไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จึงยื่นกาเหล้าให้เขากาหนึ่ง เขาดื่มมันทั้งหมดในครั้งเดียว แล้วก็เมาล้มพับไปเขาไม่ได้ส่งจ้านเป่ยว่างกลับไปเช่นกัน แต่ให้เขาค้างอยู่ที่เรือนพักคืนหนึ่งเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากตื่นขึ้นมา ก็ได้ยินจากพ่อบ้านว่าเขากลับไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่างแล้วหลังจากนั้นเขาก็ยังมาที่นี่อีกหลายครั้ง เอาจริงๆ ทั้งคู่ไม่ค่อยจะได้พูดอะไรกัน ก็แค่หาเพื่อนดื่มเซี่ยหรูหลิงรู้ว่าภรรยาของเขากลับไปที่บ้านของพ่อแม่นางแล้ว บอกว่าต้องการจะหย่ากับเขาหลังจากที่เขาดื่มจนเมาไม่ได้สติ เขายังเปิดเผยเรื่องบางเรื่องออกมา บอกว่าเขารู้ความลับเกี่ยวกับภรรยาของเขา ความลับนี้เป็นเหมือนเข็มที่ฝังอยู่ในหัวใจของเขา ยากที่จะถอนมันออกไป แต่กับคนเช่นเขา จะถอนออกไปหรือไม่นั้นล้วนไม่สำคัญ ยังใช้ชีวิตต่อไปได้เพียงแต่ว่านางไม่ต้องการที่จะหันหลังกลับแล้วเซี่ยหรูหลิงถามเขาว่าความลับนั้นคืออะไร เขาไม่พูด เพียงแค่ยิ้มขมขื่นและส่ายหัว "พูดมามีแต่จะทำร้ายนาง ถ้าน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1126
ซ่งซีซีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "ข้าจำได้ว่าเซียนเกอเอ๋อร์ของเจ้าเรียนเก่งไม่เลว ทำไมถึงอยากให้เขามาเรียนวรยุทธกับข้าเล่า? ฮูหยิน ข้าไม่รู้ว่าจะเป็นอาจารย์ที่ดีได้อย่างไร แถมอีกหน่อยเขายังต้องขึ้นรับสืบทอดตำแหน่งเจวี๋ย ให้เขาอ่านเขียนแล้วสอบเข้ารับราชการมิใช่ทางออกที่ดีที่สุดหรือ?”ซ่งซีซีไม่อยากรับศิษย์ นางมีตำแหน่งอยู่กับตัว จึงไม่สามารถสอนศิษย์อย่างเต็มที่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซียนเกอเอ๋อร์อายุยังน้อย เด็กอายุสิบกว่าปี นอกจากต้องสอนศิลปะการต่อสู้ ยังต้องสอนเขาว่าจะเป็นคนดีได้อย่างไร ชี้นำให้เขามีทัศนคติต่อชีวิตที่ถูกต้องต่างจากจือจือ ลูกศิษย์ของนางหลายคนมีอายุมากกว่านาง แถมแต่ละคนก็มีหน้าที่การงานเป็นของตัวเองแล้ว“สืบทอดตำแหน่งเจวี๋ย?” นางจียิ้มอย่างขมขื่น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “พระชายา ตำแหน่งเจวี๋ยนี้ยังไม่ทราบชัดว่าจะสามารถรักษาไว้ได้หรือไม่ กระทั่งเป็นเผือกร้อนก้อนหนึ่ง…ข้าไม่ใช่ว่าจะขอให้ท่านรับเขาเป็นศิษย์ให้ได้ แค่ท่านหาคนมาสอนเขาแค่นั้นก็พอแล้ว ข้าแค่หวังว่าเขาจะสามารถเรียนรู้วิธีปกป้องตัวเอง เผื่อว่าวันหนึ่ง เขาเกิดเรื่องขึ้น อย่างน้อยก็ยังมีร่างกายที่แข็งแก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1127
เมื่อนางพาเซียนเกอเอ๋อร์มาในวันรุ่งขึ้น นางก็แจ้งว่าเบี้ยหวัดรายปีของกุ้นเอ๋อร์อยู่ที่สามร้อยตำลึงกุ้นเอ๋อร์ชอบเงิน แต่เขารู้ว่าเขาไม่คุ้มกับเงินที่จ่าย เขาจึงรีบปฏิเสธไปว่า "ไม่ต้อง ปีละหกสิบตำลึงก็ถือว่าเยอะแล้ว สามร้อยตำลึง ข้ารับแล้วไม่สบายใจ"ไม่ว่านางจีจะพูดอย่างไร เขาก็ปฏิเสธที่จะรับเงินสามร้อยตำลึง และยืนกรานรับเพียงหกสิบตำลึงต่อปีก็เพียงพอแล้วนางจีมองไปที่ซ่งซีซีอย่างขอความช่วยเหลือ และหวังว่านางจะช่วยพูดซ่งซีซียิ้มและพูดว่า "หกสิบตำลึงก็หกสิบตำลึงเถอะ ฟังที่อาจารย์เมิ่งพูด ไม่ว่าจะเป็นหกสิบตำลึงหรือสามร้อยตำลึง คำสอนนั้นก็เหมือนกัน นี่จะช่วยให้เขาไม่ต้องรู้สึกมีภาระมากด้วย"พระชายาเอ่ยปากพูดมาเช่นนี้แล้ว นางจีจึงทำได้เพียงเอ่ยขอบคุณอย่างสุดซึ้งไปจะอ่านเขียนก็ดี ฝึกวรยุทธก็ช่าง ขอแค่ให้ได้เรียนรู้ทักษะ ไม่สำคัญว่านางจะใช้เงินไปเท่าไหร่ตราบเท่าที่มันยังอยู่ในขอบเขตที่นางสามารถรับไหว กุ้นเอ๋อร์คิดว่าเงินห้าตำลึงต่อเดือนก็ถือว่าเยอะแล้ว ชาวบ้านทั่วไป ในปีหนึ่งอาจจะใช้เงินไม่ถึงห้าตำลึงด้วยซ้ำยิ่งไปกว่านั้น เขาเพียงแค่ชี้แนะ ไม่ได้สอนอย่างสุดกำลัง เพราะท้ายที่สุดแล้ว
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1600
แต่จะว่าไปแล้ว สตรีเช่นข้า ก็เป็นที่โปรดปรานของบุรุษไม่น้อยที่ภูเขาเหม่ยชาน มีบุรุษมากมายชื่นชอบข้า เด็กหนุ่มวัยกำลังขึ้นหนวดอ่อนส่งจดหมายรักให้ข้าเขินๆ อายๆ ส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่าข้าก็ไม่เคยเปิดดู ต่อหน้าพวกเขาก็ฉีกมันทิ้งเสียเลยในเมื่อยามนั้น ข้ายังไม่ได้เข้าใจตรรกะของคำปฏิญาณที่ตนตั้งไว้ดีนัก ในใจก็ยังมีคำว่า "ไม่แต่ง" ขวางอยู่เต็มอกข้าฉีกจดหมายรักต่อหน้าพวกเขา ข้ารู้ว่าตนโหดร้าย แต่ขอโทษเถิด ในเมื่อข้าคือสตรีที่ตั้งใจว่าจะไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องรักใคร่ชั่วชีวิต ข้าย่อมต้องใจแข็ง ไม่ปล่อยให้พวกเขามีแม้แต่นิดเดียวของความหวังร้องไห้เสียในตอนนี้ ยังดีกว่าติดบ่วงในวันหน้า จนเจ็บปวดปานฉีกหัวใจแม้พวกเขาจะบอกหน้าตาเศร้าว่าให้ข้าช่วยส่งจดหมายรักให้ซ่งซีซีก็ตาม ข้าก็ไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อยหึๆ ยังไม่ทันได้เป็นบุรุษเต็มตัว ก็รู้จักใช้เล่ห์กลยั่วยวนหญิงเสียแล้วที่ภูเขาเหม่ยชาน เพื่อนเล่นที่ดีที่สุดของข้าก็คือพวกซีซี หมั่นโถว เฉินเฉิน และกุ้นเอ๋อร์อ้อ เคยมีอยู่ช่วงหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่ของเฉินเฉินก็มาเล่นกับพวกเราด้วย แต่น่าเสียดาย ต่อมาเขาก็ลงเขาไปผดุงคุณธรรมเสียแล้ว แต่เฉินเฉินบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1599
ข้า...เสิ่นว่านจือคนดีคนเดิม ยังคงอยากจะบ่นอยู่ บ่นถึงบุรุษของข้าหวังเยว่จาง เจ้านี่ช่างสมกับเป็นบุตรของท่านฮูหยินผู้เฒ่าหวังเสียจริงก่อนแต่งงานเราก็ตกลงกันไว้ชัดเจนแล้วว่า ต่อแต่นี้ไปไม่ว่าข้าจะทำสิ่งใด เขาห้ามแทรกแซง ห้ามห้ามปราม และห้ามเข้าร่วมโดยเด็ดขาดผลสุดท้าย เพิ่งแต่งได้ปีเดียว เขาก็ฉีกสัญญาทิ้งหมดสิ้น จะทำด้วยทุกเรื่องตามข้าสิ่งที่ข้าทำนั้น เขาเกี่ยวข้องได้หรือ? ย่อมไม่ได้ สำนักว่านซงมีกฎเข้มงวด อีกทั้งยังมีอาจารย์อาผู้เหี้ยมโหดนั่งประจำอยู่ หากรู้ว่าข้าพาหวังเยว่จางไปตัดหัวคน เกรงว่าจะบดกระดูกข้าเป็นผุยผงไปแล้วแต่เขาว่า เดิมเขาก็เป็นคนในยุทธภพ คนในยุทธภพล้วนถือความสะใจเป็นใหญ่ ทั้งบุญคุณและความแค้น ไม่ว่าเป็นของผู้ใด ก็ล้วนต้องตอบแทนอีกทั้งเราทำอย่างลับๆ สถาบันว่านซงเหมินย่อมไม่รู้เรื่องแต่พี่ห้า ท่านเข้าสังกัดกรมกลาโหมไปแล้วนะ ท่านก็เป็นขุนนางแล้ว จะยังพูดเรื่องยุทธภพสะใจล้างแค้นอะไรอีกเล่า?สิ่งที่ข้าทำ แม้แต่ซ่งซีซีก็ยังไม่รู้ทั้งหมด หรือหากนางรู้ นางก็คงเลือกที่จะปิดหูปิดตาเสีย เพราะว่ามันขัดแย้งกับสถานะ เข้าใจหรือไม่?ข้า...เสิ่นว่านจือ ไม่ย่างกรายเข้าสู่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1598
บางครั้งข้าก็สอนศิษย์ทั้งหลายให้กล้าเผชิญหน้ากับชีวิต กล้าเผชิญหน้ากับความผิดพลาด แต่ตัวข้าเองกลับมิอาจกระทำได้เช่นนั้นหลายปีมานี้ ข้าแทบไม่ได้พบหน้าเขาเลย หากรู้ว่าเขาจะไปที่ใด ข้าย่อมหลีกเลี่ยงไม่ไปเมื่อครั้งที่ข้ายังดื้อดึงอยู่ เคยถูกพี่สะใภ้ตำหนิว่าข้ายังติดหนี้เจ้าสิบเอ็ดฝางอยู่ แต่ในใจข้ากลับไม่ยอมรับนัก ยังรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างแต่ตอนนี้เมื่อคิดย้อนกลับไป ข้าน้อยใจไปเพื่ออะไรเล่า? ใครเป็นคนที่ติดหนี้ข้ากัน? ฟ้าดินเมตตาข้าไม่มากพอแล้วหรือ? ทุกสิ่งล้วนเป็นผลจากการกระทำของข้าเองทั้งสิ้นหลายครา ข้าเปิดกระดาษเขียนจดหมาย ตั้งใจจะเขียนถึงเขาเพื่อขอขมาจากใจจริงแต่ยามจับพู่กันลงหมึก พอหมึกหยดลงกระดาษกลับเขียนไม่ออกแม้แต่คำเดียวข้ากลัวว่าจดหมายขอขมานั้นจะดูแปลกประหลาดเกินไป ทำให้ภรรยาของเขาระแวง หรือแม้แต่ทำให้จ้านเป่ยว่างคิดมากแม้ว่าตอนนี้ ข้ากับจ้านเป่ยว่างจะมิได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ แล้วก็ตาม แต่ข้าก็ไม่ต้องการทำลายความสงบเช่นนี้ระหว่างนั้น จ้านเป่ยว่างเคยกลับมาสองสามครั้ง อาจเพราะเห็นกองกระดาษที่ถูกขยำทิ้งในห้องหนังสือของข้า เขาจึงสั่งให้เตรียมเหล้าหนึ่งเหยือก กับกับข้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1597
ข้ามาอยู่ชายแดนเฉิงหลิงได้หนึ่งเดือนแล้ว ก็กำลังครุ่นคิดว่าจะทำสิ่งใดดีในนามแล้ว ข้าคือภรรยาของจ้านเป่ยว่าง ทว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากลับมีน้อยนัก เขามักพำนักอยู่ในค่ายทหาร มีเพียงบางครั้งที่กลับมามองข้าสองสามตาด้วยเหตุนี้ ข้าจึงมีเวลาว่างมากมาย พอจะทำกิจการเล็กๆ ได้ชายแดนเฉิงหลิงนั้นต่างจากที่ข้าคาดไว้เล็กน้อย เดิมทีข้าคิดว่าดินแดนชายขอบย่อมแร้นแค้น ขาดแคลนสิ่งของ แต่เหนือความคาดหมาย ที่นี่แทบจะมีทุกอย่างขาย ยกเว้นเพียงเครื่องประดับล้ำค่าและผ้าไหมชั้นดีจากแคว้นสู่เท่านั้นสิ่งเหล่านี้ก็หาใช่ว่าไม่มีไม่ เพียงแต่ว่าหลังจากพ่อค้าเดินทางนำมาถึงแล้ว ก็มักเก็บไว้รอส่งไปขายแก่พวกขุนนางมั่งคั่งในซีจิงชาวบ้านที่ชายแดนเฉิงหลิงซื้อเครื่องประดับเพียงเพื่อความสวยงาม ไม่ได้ใส่ใจว่าล้ำค่าหรือไม่ข้ากำลังตรองว่าจะค้าขายสิ่งใดดี เพียงแต่ไม่ว่าคิดจะค้าขายอะไร สิ่งแรกที่ต้องทำก็คือต้องซื้อร้านก่อนมิใช่หรือ?ดังนั้น ข้าจึงพาบ่าวชายและสาวใช้เดินไปตามตรอกซอกซอย ค้นหาร้านค้าที่เหมาะสมการมาครั้งนี้ พี่สะใภ้ใหญ่ให้เงินติดตัวข้ามาด้วย พี่สะใภ้รองกับว่านจือก็ให้มาบ้าง รวมกับเงินที่ข้าเก็บไว้เอง ที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1596
นายท่านป๋ออันถูกหวังเยว่จางเหน็บแนมอยู่ไม่น้อย ท้ายที่สุดก็ยอมปล่อยเส้าหมิ่นออกมา ให้เส้าหมิ่นไปขอความเห็นใจ ถึงได้ช่วยชีวิตคุณชายเส้าเอาไว้เรื่องราวคลี่คลาย พวกเขาก็กล่าวขอบคุณหวังเยว่จางอย่างสุดซึ้ง แม้จะรู้ว่าถูกจงใจบีบไว้ แต่จะทำเช่นไรได้เล่า ใครใช้ให้บุตรชายของตนประพฤติผิด ไร้คุณธรรม ถูกจับได้คาหนังคาเขาเล่า?เส้าหมิ่นรู้ว่ามารดาของตนเคยกลั่นแกล้งเสี่ยวอวี่ เขาจึงอดทนไว้ก่อน รอจนแต่งงานแล้วจึงกล่าวขอแยกเรือนทันทีเขามิได้ทะเลาะกับทางบ้าน เพราะราชสำนักแคว้นซางสอบคุณธรรมข้าราชการเป็นสำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณธรรมแห่งความกตัญญู หากมีตราบาปว่าอกตัญญู วันหน้าอย่าหวังจะยืนหยัดในวงราชการเหตุผลที่เขาขอแยกเรือนก็สมเหตุสมผล กล่าวว่าสำคัญต่ออนาคต การสอบใกล้เข้ามาแล้ว คนในเรือนมากเกินไปย่อมรบกวนสมาธิ หากแยกเรือนไปจะได้เตรียมสอบอย่างสงบเพราะเขาเป็นบุตรที่กตัญญูมาโดยตลอด อีกทั้งฮูหยินเส้าเพิ่งก่อเรื่องใหญ่ขึ้นมา รู้ดีว่าเบื้องหลังของหวังจืออวี่มั่นคงนัก จึงมิได้ขัดขวางมากนัก อนุญาตให้พวกเขาแยกเรือนไปเรื่องนี้ถูกจัดการอย่างเงียบเชียบ มิได้ก่อผลกระทบอันใด ไม่มีผู้ใดเอ่ยคำซุบซิบนินทาเด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1595
ตอนนี้เองที่ข้าพึ่งเข้าใจเจตนาของซีซี เส้าฮูหยินนำคนไปก่อเรื่องถึงตระกูลหวังจนเสียหน้า เช่นนั้นก็ต้องไปขอขมาถึงที่นั่นด้วย และใช้เรื่องที่เส้าซื่อจื่อประพฤติตัวต่ำทรามมาจับจุดอ่อนตระกูลเส้า ต่อจากนี้ ต่อให้จืออวี่แต่งเข้ามา พวกเขาก็จะไม่กล้ารังแกอีกทั้งมีคนหนุนหลัง ทั้งมีเรื่องให้ถือไพ่เหนือกว่าแต่วันนี้ข้ามาเพื่อระบายความโกรธ เป้าหมายก็เส้าฮูหยิน ข้าย่อมไม่ยอมจากไปง่ายๆข้ารอจนปี้หมิงกับคนของเขาออกไปหมด จึงกล่าวกับเส้าฮูหยินว่า “เมื่อครู่ได้ยินท่านพูดว่าจวนป๋อเจวี๋ยของพวกท่านเป็นตระกูลขุนนางผู้ดีฟังแล้วช่างน่าขัน ตระกูลขุนนางผู้ดีที่ไหนจะทำเรื่องล่อลวงภรรยาน้อย บุกบ้านผู้อื่นอาละวาดไร้เหตุผล? วันนี้ข้าตั้งใจจะฉีกหน้าตระกูลเส้าให้ขาดเป็นชิ้นๆ อยู่แล้ว แต่เพราะเห็นว่าเส้าหมิ่นรักเสี่ยวอวี่ด้วยใจจริง ข้าจึงไม่อยากทำให้เรื่องเลวร้ายจนเด็กทั้งสองต้องอับอาย แต่เรื่องที่เสี่ยวอวี่ถูกกดขี่ ข้าไม่อาจปล่อยผ่านได้ เด็กคนนี้ข้าเสิ่นว่านจือเลี้ยงดูมาเองกับมือ จะยอมให้ใครรังแกไม่ได้ เจ้าอาศัยว่าตัวเองเป็นจวนป๋อเจวี๋ย ก็เลยกล้ารังแกตระกูลหวังที่ไร้บรรดาศักดิ์ ตอนเจ้ารังแกผู้อื่นก็อย่ามาโทษคนอื่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1594
ดูสีหน้าของคนตระกูลเส้าหลังจากข้าพูดจบแต่ละคำ…แต่ละคนเหมือนถูกสาปกลายเป็นท่อนไม้ ยืนนิ่งไม่ไหวติง ก็รู้แล้วว่าเหล่าขุนนางใหญ่โตในเมืองหลวงล้วนไม่ให้ตระกูลเส้าเข้าสมาคมด้วย แม้แต่เรื่องนี้ก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำข้าฉวยจังหวะที่เส้าฮูหยินยังตกตะลึง กล่าวเย็นชาต่อว่า “ใครไม่รู้ว่านายท่านสามบ้านข้ารักเสี่ยวอวี่ที่สุด? นางถูกทำให้เจ็บช้ำน้ำใจถึงเพียงนี้ นายท่านสามของข้าก็เสียใจแทบคลั่ง ข้าต้องพูดทั้งปลอบทั้งเตือน จึงห้ามเขาไว้ได้ ไม่เช่นนั้น วันนี้เขาคงไปฟ้องไทเฮาไปแล้ว ในเมื่อข้ามาแล้ว เช่นนั้นใครเป็นคนลงมือ ก็ออกมายอมรับโทษเสีย”หวังเยว่จางมีหลายสถานะในเมืองหลวง แต่ที่ผู้คนรู้จักมากที่สุด ก็คือสามีของข้าเสิ่นว่านจือ ศิษย์แห่งสถาบันว่านซงเหมิน เจ้าหน้าที่ฝ่ายคลังยุทโธปกรณ์แห่งกรมทหาร อีกทั้งยังเป็นเจ้าของกิจการหลายแห่งของว่านซงเหมินในเมืองหลวงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับตระกูลหวัง ถูกจงใจทำให้ดูเลือนราง แต่ในยามจำเป็น ก็ย่อมนำมาใช้งานได้ในบรรดาสถานะทั้งจริงทั้งเท็จเหล่านี้ ต่อให้มีผู้สงสัยว่ามีความเกี่ยวพันกับไทเฮา ก็ย่อมไม่มีใครกล้าปฏิเสธ เพราะไทเฮานั้นเคารพอาจารย์เหรินแห่งว่านซงเหมินอย่างย
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1593
ข้าชื่อเสิ่นว่านจือ เรื่องอื่นไว้ทีหลัง ข้าขอระบายเรื่องหนึ่งก่อนเถิดมันช่างเกินจะทนได้แล้ว!ตระกูลเส้าเป็นเพียงจวนป๋อเจวี๋ยเล็กๆ เท่านั้น ฮูหยินตระกูลเส้ากลับกล้าโอหังถึงเพียงนี้ ข้าเสิ่นว่านจือมีชีวิตอยู่มานาน ปากมากปากจัดก็เห็นมาหลายคน แต่พวกสตรีที่ปากมากในหมู่ผู้มีอำนาจ ข้ายังได้พบเพียงไม่กี่คนพอรู้ว่าเสี่ยวอวี่ถูกลากออกไปตบหน้า แล้วถูกกล่าวหาว่าไร้ยางอายไปยั่วยวนบุรุษ ข้าก็แทบอยากจะพังประตูตระกูลเส้าไปเตะใครสักคน ลากคนออกมาแล้วตบกลับให้สาสมใจซีซีเองก็โกรธ แต่เตือนข้าว่าเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว อย่าเพิ่งเอาแต่ระบายอารมณ์ ให้รีบไปดูเสี่ยวอวี่กับหวังชิงหรูก่อน เผื่อว่าทั้งสองจะทำเรื่องไม่คาดฝันต้องยอมรับว่าซีซีเป็นขุนนางมาหลายปี ย่อมมีวิจารณญาณในการแยกแยะเรื่องเร่งด่วนกับเรื่องสำคัญข้าจึงรีบเร่งไปยังตระกูลหวัง แล้วก็ได้รู้ว่าเสี่ยวอวี่กรีดข้อมือ ส่วนหวังชิงหรูก็ไล่สาวใช้ในเรือนออก ข้าจึงรู้สึกทันทีว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่จริงอย่างที่คาด หิมะยังไม่ทันตก หวังชิงหรูก็คิดจะแขวนคอตัวเองให้เป็นหมูตากแห้ง ข้าโกรธจนฟาดหน้านางไปหนึ่งฉาดที่จริงช่วงหลังมานี้ข้าเป็นคนอารมณ์ดีมาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1592
ข้ารู้ตัวอย่างแท้จริงว่าตนเองผิดมหันต์นั้น...เกิดขึ้นเมื่อใดกันนะ?มิใช่ตอนที่เจ้าสิบเอ็ดฝางกลับมา มิใช่ตอนที่หย่าขาดกับจ้านเป่ยว่าง และก็ไม่ใช่ตอนที่ตระกูลหวังประสบเคราะห์กรรมแต่เป็นตอนที่อวี่เจี่ยเอ่อร์กำลังจะออกเรือนตอนที่ตระกูลหวังตกอับ ข้าอยู่ในคุก เกือบเอาชีวิตไม่รอด เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวในอดีต ข้าก็รู้ว่าตัวเองมีเรื่องผิด ข้ายินดีจะขัดเกลาความแข็งกร้าว เปลี่ยนแปลงตนเองแต่ในตอนนั้น ข้ายังไม่อาจเรียกได้ว่าได้สำนึกอย่างแท้จริง เพราะข้ายังคิดว่าทั้งหมดคือเรื่องของตนเอง ต่อให้ต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใด ก็เป็นข้าเองที่รับกรรม ใครอื่นล้วนไม่มีสิทธิ์มาตัดสินข้ารู้ดีว่าพี่สะใภ้ใหญ่ต้องลำบากวุ่นวายเพราะความเอาแต่ใจของข้า ต้องวิ่งวุ่นไปทั่ว ข้าอาจเคยชินกับการที่นางดูแลข้าเช่นนี้ จึงมีทั้งความรู้สึกขอบคุณและเคารพนางแต่เรื่องราวในอดีตของข้า ข้ามิเคยอยากย้อนกลับไปคิด เพราะนั่นคือการทำร้ายตนเอง เป็นความทุกข์ทรมานกระทั่งวันที่อวี่เจี่ยเอ่อร์กำลังจะหมั้นหมาย ข้าจึงเริ่มพลิกดูตัวเองทุกแง่ทุกมุม ให้ความเสียใจแทรกซึมกัดกินหัวใจทุกลมหายใจอวี่เจี่ยเอ่อร์กับคุณชายเส้าหมิ่นแห่งจวนป
