All Chapters of ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Chapter 421 - Chapter 430

โดยอธบายไม่ถูก การจูบอันเร่าร้อนในความมืดมิดนี้ทำให้จั๋วซือหรานรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง แต่นางรู้สึกถึงความปลอดภัยทางจิตเช่นกันทันใดนั้น ดูเหมือนนางทราบว่าทำไมนางถึงนอนหลับอย่างสงบสุขในสภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาดเช่นนี้อาจเป็นเพราะ... เฟิงเหยียนอยู่ข้างกายนาง ดูเหมือนนางจะรู้โดยไม่รู้ตัวว่า ตราบใดที่เฟิงเหยียนอยู่ข้างกายนาง นางจะปลอดภัยอย่างน้อยตราบใดที่เขายังไม่ตาย นางก็จะไม่ตกอยู่ในอันตรายใด ๆ และมันไม่ง่ายเลยที่จะฆ่าชายคนนี้ เพราะศัตรูที่ใหญ่ที่สุดของชายคนนี้ก็คือตัวเขาเองเท่านั้นนางรู้สึกถึงอุณหภูมิอันร้อนแรงของริมฝีปากและลิ้นของ เฟิงเหยียนจั๋วซือหรานคิดไปคิดมา เอาล่า ช่างมันเถิด...นางเลยยกมือขึ้นและกอดคอของเฟิงเหยียนนางไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนก่อนที่จะสิ้นสุดลงกับการจูบนี้เฟิงเหยียนปล่อยริมฝีปากของนาง แต่เขาไม่ถอยตัวออก ลมหายใจของชายผู้นี้และหญิงผู้นี้ผสมผสานกัน พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ปลายจมูกแตะต้องกันจั๋วซือหรานรู้สึกถึงการหายใจที่ร้อนแรงของเขา นางได้รับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของเขาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้ยินเสียงแหบอันน่าหลงใหลใของเขา เขาถามนาง “เจ้ารู้

นี่คือความสามารถแบบไหนกันนะ นี่เป็นควมสามารถที่ถูกสร้างมาเพื่อเฟิงเหยียน นี่คือความสามารถที่ถูกออกแบบมาโดยเฉพาะเพื่อรองรับพลังทางจิตวิญญาณของตระกูลเฟิงเมื่อพวกเขามองจั๋วซือหราน ดวงตาของพวกเขาก็แสดงความกระตือรือร้อนเล็กน้อย“หากเป็นเช่นนั้นจริง แม่นางจิ่วสามารถ...ตระกูลเฟิงให้เราได้…” เมื่อผู้อาวุโสพูดถึงจุดนี้ ดวงตาของเขาก็สดใสยิ่งขึ้น แม้ว่าเขาไม่ได้พูดต่อ แต่ความหมายก็ชัดเจนในตัวเองแล้วจั๋วซือหรานตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดนี้ นางแอบบ่นตัวเองพูดผิดพลาดเพราะนางลืมไปว่าเนื่องจากตระกูลเฟิงทั้งหมดใช้วิธีการที่แปลกประหลาด จึงรักษาพลังวิเศษของตระกูลเฟิงได้ ดังนั้นแม้ว่าสมาชิกของตระกูลเฟิงทรงพลังอย่างมาก แต่พวกเขาต่างรู้สึกจนปัญญา เนื่องจากพวกเขาถูกพลังวิเศษอันรุนแรงทำร้ายและต้องรับบาดเจ็บจากพลังวิเศษด้วยนี่ไม่ใช่ปัญหาของเฟิงเหยียนเพียงพูดเดียว แต่เป็นปัญหาของสมาชิกทุกคนของตระกูลเฟิงเช่นกันเมื่อครู่นี้จั๋วซือหรานเพิ่งบอกพวกเขาว่า นางมีความสามารถเช่นนี้ ซึ่งทำให้เหล่าผู้อาวุโสรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก“ไม่เคยคิดเลยว่าจะสามารถปลุกความสามารถเช่นนี้ได้ ต้องพูดอย่างไรดี… ต้องยอมรับจริง ๆ สา

เดิมทีเฟิงเหยียนนั่งอยู่บนม้านั่งอี้หิน นั่นเป็นม้านั่งหินที่ทำจากหินสีเขียวชิ้นใหญ่ ซึ่งม้านั่งหินตัวนี้หนักมากจั๋วซือหรานเห็นเขานั่งอยู่บนม้านั่งหิน มือข้างหนึ่งวางอยู่บนขอบม้านั่งหินในขณะนี้ ขอบของม้านั่งหินแตกเป็นชิ้น ๆเดิมทีม้านั่งหินนี้ถูกแกะสลักจากหินสีเขียวที่แข็งมากนั้น บัดนี้ม้านั่งหินนี้เปราะบาง เหมือนชิ้นเต้าหู้ในมือของเขาขอบของม้านั่งถูกเขาบดขยี้ ชิ้นส่วนที่แหลกสลายกลายเป็นผงในมือของเขา และผงเหล่านี้ไม่ทันจะปลิวไปจากมือของเขาผงนั้นถูกเปลวเพลิงที่ร้อนแรงเผา มันคงจะร้อนมากจนเกิดประกายไฟสองสามดวงในอากาศ จากนั้นหายไปโดยไม่เหลืออะไรเลยยิ่งไปกว่านั้น จั๋วซือหรานไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรือไม่นางรู้สึกอุณหภูมิในตำหนักใต้ดินนี้...ดูเหมือนตำหนักใต้ดินทั้งหมดร้อนขึ้นเล็กน้อยแม้ว่าก่อนหน้านี้ เมื่อนางหลับไป นางรู้สึกอบอุ่นขณะที่นางนอนบนตักของเฟิงเหยียน แต่อุณหภูมิโดยรวมที่เพิ่มขึ้นนั้นแตกต่างจากอุณหภูมิตอนที่นางหลับเดิมทีจั๋วซือหรานยังคิดอยู่ว่านางรู้สึกผิดหรือเปล่าแต่ในไม่ช้า ผู้อาวุโสหลายคนเริ่มรู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย และสีหน้าของพวกเขาก็แสดงให้เห็นว่า พวกเขาทนไม่

เฟิงเหยียนหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะสงบสติอารมณ์ได้เช่นกัน เขาถามจั๋วซือหราน "เจ้าอยากนำแม่กู่นี้ไปใช้เองหรือ"“อีกฝ่ายทำให้ข้าต้องเหนื่อยขนาดนี้ ข้ารักษาทุกคน มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ นะ ข้ายึดแม่กู่ไม่กี่ตัวนั้นไว้ เอาเป็นว่าเป็นดอกเบี้ยละกัน มันไม่ได้มากเกินไปหรอก”จั๋วซือหรานยักไหล่เล็กน้อยขณะที่นางพูด "และจริง ๆ แล้วข้ายังไม่แน่ใจว่าข้าเอาแม่กู่ของอีกฝ่ายมาใช้ ข้าทำสำเร็จได้หรือไหม แต่ไม่เป็นไร ข้าลองดูก่อน เพราะอย่างไรก็ตาม ข้าไม่ได้จ่ายเงินสักหน่อย "ทันใดนั้นทุกคนหมดคำพูดกับจั๋วซือหรานผู้อาวุโสคนหนึ่งอดไม่ได้อีกต่อไปแล้วพูดว่า " แม่นางจิ่ว แต่แม่กูพวกนี้ทำให้ ฟิงช่านเฟิงจู๋ และคนือ่น ๆ กลายเป็นคนประหลาดเช่นนั้น พูดตามตรง พวกเขาถือว่าเป็นคนเก่งของตระกูลเฟิง และต่างผ่านการฝึกฝนของตระกูลเฟิงแล้ว จึงได้ถูกลัทธิเลือก... สุดท้ายพวกเขากลายเป็นเช่นนี้และรอดชีวิตไม่ได้ "ความหมายของคำพูดนี้ชัดเจนอย่างมากโดยไม่ต้องกล่าวเสริมอีก เพราะการฝึกฝนของตระกูลเฟิงไม่ใช่เรื่องเล่น นั่นเป็นสนามแข่งที่แม้แต่เฟิงเหยียนก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเพียงแต่สาเหตุจริงที่เฟิงเหยียนได้รับบาดเจ็บในการฝึกฝนของตระก

“แม่นาง... เอ่อ... แม่นางจิ่ว นี่... น่าขยะแขยงเกินไป...” ผู้อาวุโสหนึ่งคนอดไม่ได้ที่ต้องมีอาการคลื่นไส้สองทีและการกระทำต่อไปของจั๋วซือหรานยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากอาเจียนมากขึ้นจั๋วซือหรานยื่นมือออกและไปล้วงเนื้อที่ดูอ่อนนุ่มของเฟิงจู๋..."อ๊วก"(เสียงอาเจียน)"แหวะ"(เสียงอาเจียน)"อู๊บ โอ๊ก"(เสียงอาเจียน)ผู้อาวุโสทุกคนอาเจียนพร้อมกันจากนั้นพวกเขาเห็นว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าหรือการแสดงออก แม้ว่านางต้องเผชิญกับร่างกายที่เสียโฉมของเฟิงจู้ก็ตามในขณะนี้ นางขมวดคิ้วเพราะพวกเขาอาเจียนเหล่าผู้อาวุโส "..."นี่ทำให้พวกเขารู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยจั๋วซือหรานกล่าวว่า "ในกรณีนี้ ข้าคงต้องรีบรักษาพวกเจ้า และให้พวกเจ้าออกจากห้องใต้ดินแห่งนี้ กลิ่นเหม็นเกินไป... "คำพูดนี้ทำให้เหล่าผู้อาวุโสยิ่งรู้สึกละอายใจมากขึ้นพวกเขากระซิบ "ส่วนใหญ่เป็นเพราะแม่นางจิ่ว เจ้า... กล้าหาญมาก"จั๋วซือหรานยังคงทำในสิ่งที่นางกำลังทำต่อไป นางล้วงเข้าไปในเนื้อและเลือดของศพเฟิงจู๋ จากนั้นนางกระซิบว่า "มันดูเหมือนขี้ผึ้ง ยิ่งจับมัน ยิ่งรู้สึกใช่เลย"จากนั้นจั๋วซือหรานหดมือกลับพวกเขายังคิดอยู่