All Chapters of ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Chapter 231 - Chapter 240

“ จั๋วจิ่ว คนนี้เป็นคนเด็กขาดจริง ๆ”เหยียนฉีฟังอยู่ข้าง ๆ เขาคิดอย่างช่วยไม่ได้ในใจ นางเป็นคนเด็ดขาดจริง ๆ หากนางไม่ใช่คนประเภทเด็ดขาดจริง ๆ นางคงไม่ทำถึงขั้นที่ต้องทำให้ตระกูลเหยียนทั้งหมดขุ่นเคืองเพียงเพื่อ สู้กับเหยียนชางผู้เดียว“ไม่ว่านางมีปัญหากับตระกูลจั๋วหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา ในเมื่อนางได้แสดงความจริงใจของนางแล้ว เพื่อให้พวกเราไม่ต้องกังวล ท่านคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ขอรับ” เหยียนฉีถามเหล่าผู้อาวุโสมองหน้ากัน และพวกเขาตกลงเรื่องนี้ทันทีฝูซูไปที่จวนของท่านอ๋องเซี่ยนอีก เขานำคำพูดของจั๋วซือหรานให้ท่านอ๋องเซี่ยนอย่างราบรื่นซือคงเซี่ยนไม่ได้เจอจั๋วซือหรานมาสักพักแล้ว เมื่อเขาได้ยินคำพูดของฝูซู เขาก็ยิ้มแล้วพูดว่า "นางขอความช่วยเหลือ แต่นางไม่มาเองหรือ"ฝูซูยื่นขวดกระเบื้องในมือให้ “คุณหนูฝากข้าน้อยมอบสิ่งนี้ให้ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ เพื่อแสดงความจริงใจของคุณหนู โปรดท่านอ๋องมิรังเกียจพ่ะย่ะค่ะ”ซือคงเซี่ยนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทันทีที่เขารับขวดนั้น เขาก็รู้ทันทีว่ามีอะไรอยู่ข้างในฝูซูจำคำพูดของคุณหนูได้ เขาพูดต่อ "คุณหนูหวังว่าท่านอ๋องอย่าตำหนิคุณหนูในตอนนี้ ที่คุณหนูไม

อาจเป็นเพราะบรรยากาศดีหรืออาจเป็นเพราะอาหารอร่อย สรุปก็คือชิ่งหมิงรู้สึกผ่อนคลายมากจั๋วซือหรานรินชาให้เขาแล้วพูดว่า "ลองดูสิ ข้าชงเอง"ชิ่งหมิงยกถ้วยขึ้นและดื่มชา เขากระพริบตา เขารู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ “กลิ่นหอมมากนัก ฝีมือของเจ้ายอดเยี่ยมมาก”จั๋วซือหรานเลิกคิ้วแล้วมองเขา "ไม่ตื่นตระหนกแล้วนะ"ชิ่งหมิงกลอกตาและพยักหน้า "ไม่... ได้ตื่นตระหนกขนาดนั้น"“สรุปท่านตื่นตระหนกเมื่อหิว และผ่อนคลายเมื่อทานข้าวอิ่ม” จั๋วซือหรานถือถ้วยชาและพูด“ขอบคุณสำหรับการต้อนรับของเจ้า” ชิ่งหมิงกล่าว “เดิมทีข้ามาที่นี่เพื่อเรื่องการหลอมอาวุธ”ชิ่งหมิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ "แต่ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะแนะนำ... เพื่อนตัวน้อยให้ข้ารู้จัก"เขามองจั๋วซือหรานอย่างจริงจังและพูดว่า "ข้ามีอายุมากแล้ว ข้าแก่กว่าเจ้า"จั๋วซือหราน มองชิ่งหมิงอย่างจริงจังและพูดว่า "ไม่จริงแน่ ๆ "สีหน้าของนางดูจริงจังมากจนชิ่งหมิงอดไม่ได้ที่ต้องหัวเราะ ดวงตาของเขาบิดเบี้ยว "ข้าจี๋กวาน"(สมัยก่อน เด็กชายจีนเมื่อมีอายุ 20 ปี ก็จะมีพิธีสวมเครื่องประดับบนศีรษะ เรียก จี๋กวาน )จี๋กวาน นั่นหมายความว่า... อายุยี่สิบปีแล้วไม่ใช่หรือจ

ชิ่งหมิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย "เพราะ... ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะเก่งเรื่องการหลอมอาวุธ และ และหากเจ้าเรียนรู้วิธีหลอมอาวุธ เจ้าอาจสามารถเข้าลัทธิเดียวกับข้าได้ใน อนาคต. "ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น ความเขินอายบนใบหน้าของชิ่งหมิงก็แสดงให้เห็นชัดเจนมากขึ้น "หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็เป็นรุ่นพี่แล้ว"จั๋วซือหรานหัวเราะเมื่อนางได้ยินคำพูดที่ตรงไปตรงมาของเขา "อ้าว ขยันขนาดนี้ สรุปแค่เพื่อใช้ประโยชน์หรือ ไม่ต้องเรียกท่านเป็นพี่แล้ว ไหน ๆ ท่านสอนข้าหลอมอาวุธแล้ว.. ” จั๋วซือหรานจับคางของนางไว้ในมือข้างหนึ่ง นางยิ้มและมองเขา นางพูดว่า "... แล้วข้าจะเรียกท่านว่า อาจารย์น้อย เป็นอย่างไรเจ้าคะ"ใบหน้าเล็ก ๆ ที่สวยงามของนาง ด้วยท่าคางขี้เกียจและดวงตาที่ยิ้มแย้มของนาง นางเหมือนนางฟ้าที่มีเสน่ห์อย่างมากจากนั้นเห็นได้ชัดว่า ใบหน้าของชิ่งหมิง เปลี่ยนเป็นสีแดงจนแดงถึงคอของเขา “ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ได้ ข้าไม่มี ข้าไม่มีคุณสมบัติที่จะรับลูกศิษย์ได้”...อย่างไรก็ตาม อย่างไรก็ตาม ให้ข้าสอนเจ้าละกัน สนุกมาก”จั๋วซือหรานไม่คัดค้านเรื่องนี้ นางพยักหน้า "รับทราบเจ้าค่ะ บังเอิญว่าข้าก็ค่อนข้างสนใจหลอมอาวุธเช่นกัน"นางมีประส

ของที่บรรจุอยู่ในกล่องคือแมลงที่กำลังบิดตัวไป ๆมา ๆ และขยับตัวไปทางซ้ายและขวาในกล่อง มันกำลังพยายามหลีกเลี่ยงเลือดของนางนี่คือหนอนพิษกู่ที่จั๋วซือหรานไล่ออกจากร่างกายของไทเฮาในก่อนหน้านี้ นางเลี้ยงมันตลอดเวลา แต่นางแค่เลี้ยงมันโดยไม่ได้สนใจมันมากนักในทุกวันนี้ เนื่องจากนางยุ่งตลอด ดังนั้นนางจึงไม่มีเวลาดูแลมันแค่คืนนี้นางไม่รู้จะทำอะไรเลย นางเลยหยิบมันออกมา เล่นกับมัน เพราะนี่คือหนอนพิษกู่ที่มีเจ้าของแล้ว ดังนั้นมันต้านทานเลือดของคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าของของหนอนพิษกู่ แต่มันจำเป็นต้องพึ่งพาเลือดของจั๋วซือหราน เพื่อให้ตัวเองมีชีวิตต่อได้เพียงแต่ว่า ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา จั๋วซือหรานสังเกตหนอนพิษกู่นี้ปฏิเสธและต่อต้านเลือดของนางอย่างมาก และดูเหมือนว่ามันอยากจะอดอาหารมากกว่า จะได้ไม่สัมผัสเลือดของนางจั๋วซือหรานหันไปมองชายคนนั้น " ท่านอ๋อง ท่านรู้เกี่ยวกับลิทธิกู่ของดินแดนทางใต้หรือไม่"เฟิงเหยียนเดินไปเคียงข้างนางแล้ว และทันทีที่เขาลดสายตาลง เขาก็สบตากับดวงตาที่อันงดงามของนางเขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดเบาๆ “เจ้าลืมใครช่วยเจ้ากำจัดเสน่ห์หนอนพิษกู่หรือ”จั๋วซือหรานตกตะลึงเมื่อได้ย

ในตำหนักหนึ่งหลังของพระราชวัง บนเตียงอันหรูหราในตำหนัก เด็กหญิงคนหนึ่งที่กำลังหลับอยู่ก็ลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน นางก้มตัวลงและพิงที่ข้างเตียง "พัฟ——"เลือดเต็มปากพุ่งออกมาการเคลื่อนไหวของนางทำให้สาวใช้ในวังตื่นทันที เดิมทีสาวใช้คอนนี้ทกำลังเอนตัวอยู่ข้างเก้าอี้สำหรับวางเท้า เพื่อรอรับใช้ เมื่อได้ยินเสียงอ้วก สาวรับใช้จึงรีบเทียนทันทีและพูดว่า "องค์หญิง เกิดอะไรขึ้นเพคะ..."สาวใช้ในวังถือเชิงเทียนแล้วมองไปที่คนบนเตียง นางตกใจมาก แต่นางก็ไม่กล้าส่งเสียดัง"องค์หญิงเป็นอะไรไปเพคะ"เด็กผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างเตียงเช็ดเลือดที่มุมริมฝีปากของนางด้วยผ้าเช็ดหน้าอย่างไม่ตั้งใจ ดวงตาของนางค่อย ๆ เย็นลงและเย็นชาลง และนางยิ้มอย่างไร้ความอบอุ่น“ไปเอากล่องจากตู้ข้าง ๆ มา” หญิงสาวสั่ง “อันที่มีลายสีน้ำเงิน”สีหน้าของสาวใช้วังเปลี่ยนไปทันที เห็นได้ชัดว่านางกลัวกล่องที่องค์หญิงพูดถึงมาก แต่นางไม่กล้าขัดคำสั่ง "หม่อมฉันรับทราบเพคะ"นางค่อย ๆ นำกล่องเคลือบที่มีฝีมือดีและลวดลายประณีตออกมาจากตู้ด้านข้างอย่างระมัดระวัง พื้นผิวของกล่องถูกแกะสลักด้วยลวดลายสีน้ำเงินทอง และมีเสียงการเคลื่อนไหวดังจากด้านใน