เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 236
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 237
นี่คือใบหน้าที่ไม่มีอะไรผิดปกติ โครงร่างนั้นเฉียบคมและกล้าหาญ และใบหน้าก็ถือได้ว่าหล่อ แต่... มันทำให้ผู้คนรู้สึกจริงจังและตรงไปตรงมาตั้งแต่แรกเห็นความตรงไปตรงมานั้นดูเหมือนถูกจารึกไว้ในกระดูกเหมือนไม่มีรอยยิ้มใด ๆ บนใบหน้านี้แม้ว่าจั๋วหวายและฝูซูจะไม่รู้จักเจ้าของของใบหน้านี้ได้ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าทำผิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่พวกเขารู้ตัวตนที่แท้จริงของชิ่งหมิง แม้ว่าพวกเขาจะไม่ทราบตัวตนเฉพาะของบุคคลที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาก็ตาม พวกเขาสามารถเดาตัวตนโดยประมาณได้พวกเขารู้สึกได้ทันทีว่าเมื่อเทียบกับใบหน้าเสมือนก้อนน้ำแข็งตรงหน้า ชิ่งหมิงเป็นเด็กน่ารักที่เอาใจใส่ผู้อื่นจั๋วซือหรานตระหนักได้อย่างเป็นธรรมชาติว่าบุคคลนี้เป็นใครในขณะที่นางเห็นเขานางก้มตาแล้วยิ้ม "วันนี้จวนของข้าคึกคักจัง"ชายคนนั้นจ้องมองจั๋วซือหรานด้วยสายตาที่ไม่แยแส เขาพูดด้วยน้ำเสียงสงบมาก "ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่า เมื่อเจ้าสัญญากับ ชิ่งหมิง เจ้าต้องรักษาคำพูดของตัวเอง"จั๋วซือหรานพูดอย่างช่วยไม่ได้ "เพราะว่าช่วงนี้ข้ามีปัญหามากเกินไป"ใช่ ผู้มาเยือนไม่ใช่ใครนอกจากซือหลี่ตันติ่ง เวินป๋อยวนเสียงของเวินป๋อยวนยัง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 238
ของที่บรรจุอยู่ในกล่องคือแมลงที่กำลังบิดตัวไป ๆมา ๆ และขยับตัวไปทางซ้ายและขวาในกล่อง มันกำลังพยายามหลีกเลี่ยงเลือดของนางนี่คือหนอนพิษกู่ที่จั๋วซือหรานไล่ออกจากร่างกายของไทเฮาในก่อนหน้านี้ นางเลี้ยงมันตลอดเวลา แต่นางแค่เลี้ยงมันโดยไม่ได้สนใจมันมากนักในทุกวันนี้ เนื่องจากนางยุ่งตลอด ดังนั้นนางจึงไม่มีเวลาดูแลมันแค่คืนนี้นางไม่รู้จะทำอะไรเลย นางเลยหยิบมันออกมา เล่นกับมัน เพราะนี่คือหนอนพิษกู่ที่มีเจ้าของแล้ว ดังนั้นมันต้านทานเลือดของคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าของของหนอนพิษกู่ แต่มันจำเป็นต้องพึ่งพาเลือดของจั๋วซือหราน เพื่อให้ตัวเองมีชีวิตต่อได้เพียงแต่ว่า ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา จั๋วซือหรานสังเกตหนอนพิษกู่นี้ปฏิเสธและต่อต้านเลือดของนางอย่างมาก และดูเหมือนว่ามันอยากจะอดอาหารมากกว่า จะได้ไม่สัมผัสเลือดของนางจั๋วซือหรานหันไปมองชายคนนั้น " ท่านอ๋อง ท่านรู้เกี่ยวกับลิทธิกู่ของดินแดนทางใต้หรือไม่"เฟิงเหยียนเดินไปเคียงข้างนางแล้ว และทันทีที่เขาลดสายตาลง เขาก็สบตากับดวงตาที่อันงดงามของนางเขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดเบาๆ “เจ้าลืมใครช่วยเจ้ากำจัดเสน่ห์หนอนพิษกู่หรือ”จั๋วซือหรานตกตะลึงเมื่อได้ย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 239
" เฟิงเหยียน เจ้า..." จั๋วซือหรานไม่รู้เฟิงเหยียนกำลังทำอะไรอยู่จริง ๆ ตามความเข้าใจในทักษะทางการแพทย์ของนาง จั๋วซือหรานไม่เคยคิดเลยว่าเฟิงเหยียนกำลังรักษานางแต่หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง นางรู้สึกได้ชัดเจนว่ามีบางอย่าง... ถูกดึงออกจากร่างกายของนางจั๋วซือหรานกระพริบตาเล็กน้อย จากนั้นนางกระพริบอีกครั้ง และถามด้วยเสียงต่ำว่า "เจ้าทำอะไรไป"เนื่องจากพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก หากพวกเขาพูดดังขึ้น พวกเขาก็จะกังวลว่าจะสัมผัสหรือรบกวนซึ่งกันและกัน ดังนั้นแม้แต่เสียงพูดของพวกเขาก็ลดลงเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจมันค่อนข้างสนุกเมื่อได้เห็นหญิงสาวที่หยิ่งผยองพูดเบา ๆเสียงของเฟิงเหยียนก็เบาลงเช่นกัน "ไม่มีอะไร เพียงเพื่อไม่ให้เจ้าทำให้หนอนตาย"ลมหายใจที่เย็นชื่นใจและร้อนของชายคนนั้นสัมผัสทุก ๆ ส่วนของประสาทสัมผัสของนางจั๋วซือหรานอดไม่ได้ที่ต้องถาม "แล้ว... เสร็จหรือยัง"“เสร็จแล้ว” เฟิงเหยียนตอบ แต่เขาไม่ได้ขยับตัวห่างจากนางในเมื่อเขาจัดการเสร็จแล้วแต่หลังจากจั๋วซือหรานได้ยินคำตอบนี้ นางก็ตกตะลึงแล้วก้าวถอยหลัง“ลองดูสิ ตอนนี้มันคงไม่อดอาหารแล้ว” เฟิงเหยียนกล่าว และสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไป ราวกั
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 240
ในตำหนักหนึ่งหลังของพระราชวัง บนเตียงอันหรูหราในตำหนัก เด็กหญิงคนหนึ่งที่กำลังหลับอยู่ก็ลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน นางก้มตัวลงและพิงที่ข้างเตียง "พัฟ——"เลือดเต็มปากพุ่งออกมาการเคลื่อนไหวของนางทำให้สาวใช้ในวังตื่นทันที เดิมทีสาวใช้คอนนี้ทกำลังเอนตัวอยู่ข้างเก้าอี้สำหรับวางเท้า เพื่อรอรับใช้ เมื่อได้ยินเสียงอ้วก สาวรับใช้จึงรีบเทียนทันทีและพูดว่า "องค์หญิง เกิดอะไรขึ้นเพคะ..."สาวใช้ในวังถือเชิงเทียนแล้วมองไปที่คนบนเตียง นางตกใจมาก แต่นางก็ไม่กล้าส่งเสียดัง"องค์หญิงเป็นอะไรไปเพคะ"เด็กผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างเตียงเช็ดเลือดที่มุมริมฝีปากของนางด้วยผ้าเช็ดหน้าอย่างไม่ตั้งใจ ดวงตาของนางค่อย ๆ เย็นลงและเย็นชาลง และนางยิ้มอย่างไร้ความอบอุ่น“ไปเอากล่องจากตู้ข้าง ๆ มา” หญิงสาวสั่ง “อันที่มีลายสีน้ำเงิน”สีหน้าของสาวใช้วังเปลี่ยนไปทันที เห็นได้ชัดว่านางกลัวกล่องที่องค์หญิงพูดถึงมาก แต่นางไม่กล้าขัดคำสั่ง "หม่อมฉันรับทราบเพคะ"นางค่อย ๆ นำกล่องเคลือบที่มีฝีมือดีและลวดลายประณีตออกมาจากตู้ด้านข้างอย่างระมัดระวัง พื้นผิวของกล่องถูกแกะสลักด้วยลวดลายสีน้ำเงินทอง และมีเสียงการเคลื่อนไหวดังจากด้านใน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 241
แต่จั๋วซือหรานจะไม่ยึดติดกับหนอนพิากู่ที่ไม่สำคัญหรอกนางโยนกล่องลงบนโต๊ะแล้วหันไปมองเฟิงเหยียน “ไม่ต้องพูดถึงมันอีกแล้ว”จั๋วซือหรานโค้งดวงตาของนาง นางมองไปที่เฟิงเหยียน " ท่านอ๋องคงไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่เพื่อเล่นหนอนกับข้าหรอกนะ"เนื้อหาที่นางได้ยินจากเหยียนฉี นางให้หานกวงนำข้อความกลับไปให้เฟิงเหยียน เพียงเพราะนางอยากให้เฟิงเหยียนมาอธิบายให้นางฟังเองเฟิงเหยียนลดสายตาลงและจ้องมองไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ นางสวมชุดสีแดง และผมยาวของนางถูกมัดหลวม ๆ ไว้ข้างหลัง เมื่อมองแวบแรก รู้เลยว่าชุดที่นางใส่เป็นชุดที่สำหรับสวมไว้ในบ้านเพื่อความสบายมือข้างหนึ่งพยุงโต๊ะและจับคางของเขา แขนเสื้อที่กว้างมีพื้นผิวเรียบและเลื่อนไปที่ข้อศอกโดยตรง เผยให้เห็นปลายแขนที่เรียวยาวนางเงยหน้าขึ้นและมองเขา รอคำตอบจากเขามีเทียนอยู่ใกล้ ๆ เสียงเทียนดังขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งทำให้ไฟกระพริบสว่างขึ้น ๆ ลง ๆเฟิงเหยียนเหลือบมองไฟที่แตกกระจาย เหยียดนิ้วออกและเล่นไส้เทียนอย่างสบาย ๆ ราวกับว่าเขาไม่รู้สึกถึงอุณหภูมิของเปลวเทียนเลยหลังจากเขาเล่นกับมันสองสามครั้ง แสงเทียนก็สว่างมั่นคงจั๋วซือหรานรู้สึกการกระทำเช่น
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 242
คำพูดของของเฟิงเหยียนทำให้จั๋วซือหรานเกิดความสนใจ นางเลิกคิ้วแล้วถามเขา "โอ้ ท่านอ๋องเดาออกและตัดสินได้อย่างไร หากข้าทำตามการเตรียมการและแผนต่อไปของเหล่าผู้อาวุโส หากข้าหมั้นกับเจ้าและทำตามขั้นตอนต่อไป...เจ้าเดาว่าจะเกิดอะไรขึ้น”เมื่อเขาได้ยินนางถามเช่นนี้ สีหน้าของเฟิงเหยียนไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ น้ำเสียงของเขายังคงสงบและต่ำ และเขาก็พูดว่า "ข้าเดาว่าคงเกิดเรื่องไม่ดี ดังนั้นข้าขอแนะนำเจ้าเป็นการส่วนตัว... " เขามองดวงตาของจั๋วซือหราน และพูดว่า "รีบหนี"จั๋วซือหรานไม่คิดว่าเขาจะซื่อสัตย์ขนาดนี้ เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ของเขาและสภาพที่น่าเศร้าของตระกูลเฟิง หากไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้ เขาอาจจะตายตั้งแต่ยังเยาว์วัยภายใต้เลื่อนไขดังกล่าว เขายังแนะนำนางรีบหนี...ซึ่งทำให้จั๋วซือหรานอดไม่ได้ที่ต้องหัวเราะ " ท่านอ๋องจริงใจมาก" นางมองเขาด้วยสายตาที่คดเคี้ยว "เจ้าไม่กลัวความตายหรือ"เฟิงเหยียนมองดวงตาที่โค้งและโตของนาง จากลูกตาของนาง เขาไม่เห็นสัญญาณของการหดตัวเลย ในทางตรงกันข้าม นางเต็มไปด้วยความสนใจและกระตือรือร้น นางอยากลองดูมาก...เฟิงเหยียนเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วถามนาง "เจ้าไม่กลั
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 243
อาจเป็นเพราะความฝันนี้ไร้สาระมากจนเมื่อจั๋วซือหรานตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น นางก็ยังรู้สึกตลกอยู่บ้างในวันนั้นนางไม่ได้วางแผนที่จะไปไหน ดังนั้นนางจึงอยู่แต่ในบ้านและดูฉวนคูนทำงานที่พื้นที่โล่ง“คุณหนูขอรับ อากาศร้อน คุณหนูอย่าตากแดดเลยขอรับ เข้าไปในบ้านก่อนเถิด ข้าทำงานเสร็จแล้ว คุณหนูค่อยมาตรวจงานก็ได้” ฉวนคูนกล่าวจั๋วซือหรานไม่ได้สนใจตัวเองโดนแดด นางพูดว่า "ไม่เป็นไร เจ้าทำงานต่อเลย ข้าดูเฉย ๆ "ฉวนคูนเห็นคุณหนูไม่ยอมเข้าบ้าน เขาถอนหายใจยัง จากนั้นเข้าไปในบ้านและเอาเก้าอี้เตียงสั้นมาวางไว้ใต้ต้นไม้ใกล้ ๆ "เช่นนั้น คุณหนูนั่งตรงนี้เลยขอครับ ที่นี่เย็นกว่า"ไม่นานนัก แขกที่ไม่ได้รับเชิญก็เดินเข้ามาจากประตูทางเข้าอาการของจั๋วหรูซินนั้นดีกว่าตอนที่จั๋วซือหรานเจอที่ห้องโถงบรรพบุรุษนครั้งสุดท้าย แม้ว่านางไม่ได้ทำตัวหยิ่งเหมือนเมื่อก่อนอีก แต่อย่างน้อยสีหน้าของนางก็ไม่ได้ซีดเซียวเหมือนเมื่อเห็นในครั้งสุดท้ายเดิมทีจั๋วหรูซินคิดว่ามันคงไม่ง่ายนักที่จะเข้าจวนของจั๋วซือหรานได้ แต่นางไม่คาดคิดว่าจวนของจั๋วซือหราน ไม่มียามเฝ้าจวนสักคนเลย นางจึงเข้าไปข้างในได้อย่างราบรื่นมากจากนั้นน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 244
จั๋วซือหรานมองจั๋วหรูซิน นางดูเหมือนยิ้มบ้าง แต่ก็ไม่ได้ยิ้ม"เช่นนั้นเขาค่อนข้างยุ่ง แต่ไม่ต้องกังวล อีกไม่นานก็จะไม่มีอะไรให้ยุ่ง"เมื่อมองดูสีหน้าอันยิ้มบ้างและไม่ยิ้มบางของจั๋วซือหราน จั๋วหรูซินรู้สึกกังวัลเล็กน้อยความภาคภูมิใจในตอนแรกเริ่มหายไปบ้าง “เจ้าไม่ต้องทำตัวขู่คน กาอนหน้านี้เจ้าบอกว่า ข้าต้องถูกกฏกระกูลลงโทษไม่ใช่หรือ ดูสิ เจ้าก็ไม่ได้เก่งสักเท่าไร ไม่เห็นคำพูดของเจ้าแม่นยำสักเท่าไร ข้ายังไม่ถูกกฏตระกูลลงโทษไม่ใช่หรือ ข้ารู้เจ้าไม่สบายใจเรื่องนี้มาก”สีหน้าของจั๋วซือหรานไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักจั๋วหรูซินยื่นใบอะไรให้จั๋วซือหราน "พี่ชายให้ข้าเอามาให้ หากเจ้าไม่พอใจจริง ๆ เรามาแข่งขันกันในสนามฝึกฝนละกัน ถึงเวลานั้น ใครแพ้ คนผู้นั้นต้องยอมรับความพ่ายแพ้”เมื่อได้ยินคำพูดของจั๋วหรูซิน ในที่สุดจั๋วซือหรานก็อดหัวเราะไม่ได้จั๋วหรูซินโกรธเล็กน้อย "เจ้าหัวเราะทำไม"จั๋วซือหรานโบกมือและไม่ตอบ นางเพียงพยักหน้าใส่ฉวนคูน จากนั้นฉวนคูนก็เข้าไปรับใบเชิญจากจั๋วหรูซิน และมอบให้จั๋วซือหรานจั๋วซือหรานเหลือบมองใบเชิญนั้นอย่างไม่ให้ความสนใจมาก ใบเชิญนั้นถูกทำเครื่องหมายด้วยตราประจำตระก
บทล่าสุด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 720
เพราะบนเวทีประลอง ไม่ค่อยจะมีความยอดเยี่ยมที่พิเศษนัก หรือก็คือ การต่อสู้ที่งดงามยอดเยี่ยม คนที่เก่งกาจจริงๆ ใครก็ไม่อยากจะมาเสียเวลาบนเวทีประลองระดับต่ำๆ เช่นนี้ปกติจึงมีแต่การต่อสู้ที่ไม่ได้ยอดเยี่ยมอะไรนัก และเพราะเหตุนี้ ทุกคนจึงอยากจะลองเดิมพันกัน อยากจะเห็นการต่อสู้ที่เลือดสาดยิ่งขึ้น เพราะมันต้องมีอะไรสักอย่างที่ดึงดูดสายตาแต่ตอนนี้ การต่อสู้บนเวที ไม่จำเป็นต้องเลือดสาด แค่นี้ก็ยอดเยี่ยมเพียงพอแล้วยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็มองออก!สถานการณ์ตอนนี้เหมือนเคยเจอมาก่อนเพียงไม่นาน ก็มีคนมีปฏิกิริยาขึ้นมา“ไม่ใช่เหมือนกับตอนยกแรกหรือ? แค่พลิกกลับมาเท่านั้น”“จริงด้วย! ตอนยกแรก เป็นหญิงสาวถูกอีกฝ่ายใช้แส้ไล่ฟาดบีบจนเข้าไปในระยะโจมตีของสัตว์ประหลาด!”“แต่ว่าตอนนี้เหมือนนางมาไล่บี้ชายคนนี้ไปในระยะของสัตว์ประหลาด...?”“ไม่ ไม่ใช่ นางบีบชายคนนี้ ตรงไปยังจุดโจมตีถัดไปของนาง!”“พอพูดเช่นนี้ ตอนยกแรกคงไม่ใช่ว่านางยอมให้คนอื่นชนะหรอกใช่ไหม...?”จั๋วซือหรานได้ยินเสียงเหล่านี้ หางตายกโค้งนางคิดจะให้ทุกคนรู้สึกเช่นนี้ พอเป็นแบบนี้ก็คงไม่มีใครรู้สึกว่านางไม่มีฝีมือ เอาชนะมาได้เพราะอีกฝ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 719
พอได้ยินคำพูดของซางถิง จั๋วซือหรานก็รู้สึกไม่อยากเชื่อเพราะนางมีความรู้สึกอย่างชัดเจน ว่าชายคนนี้ยังมีไพ่ตายอยู่อีกเขายังมีฝีมืออื่นอีกแน่นอน แต่เขากลับยอมแพ้เสียแล้วไม่มีทางเป็นเพราะชื่นชมนางแน่ๆ เช่นนั้น...จั๋วซือหรานครุ่นคิด ขมวดคิ้ว เหมือนเข้าใจขึ้นหน่อยๆไม่ใช่เพราะชื่นชมนาง เช่นนั้น จะต้องเป็นเพราะคนของตระกูลซางตอนนี้ชมอยู่ในห้องหรูกระมัง ไพ่ตายของเขาน่าจะไม่อยากให้ตระกูลซางได้เห็นถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นเหมือนจั๋วซือหราน ไม่มีการปิดบังซ่อนเร้นฝีมือของตนเอง ไม่กลัวความยุ่งยากอันที่จริงนางเองก็ไม่ใช่ว่าไม่กลัวความยุ่งยากหรอก เพียงแต่เพราะ ต่อให้ตนเองจะพยายามปิดบังซ่อนเร้น แต่ก็เหมือนความยุ่งยากก็แวะเวียนเข้ามาหาอยู่เรื่อยเช่นนั้นทำไมจะต้องไปปิดบังซ่อนเร้นแล้วคอยอดทนกล้ำกลืน แต่ว่าทุกคนก็มีท่าทีและวิธีแก้ไขที่แตกต่างกันไปในสถานการณ์คล้ายๆ กันนี้จั๋วซือหรานเองก็เคารพการตัดสินใจ“โอ้...” นางลากเสียงยาวออกมา แสดงท่าทีว่าเข้าใจแล้ว นางมองไปทางซางถิง “เช่นนั้นก็ขอบคุณ”แต่ว่าชัดเจนมาก วิธีการแก้ไขที่สงบสุขแบบนี้มันไม่ได้ ไม่มีทางทำให้นักพนันบ้าคลั่งที่แพ้บนที่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 718
ซางเชวี่ยเอ่ยขึ้นเสียงขรึม “หวังว่าข้าคงจะแค่คิดมากไป หญิงสาวคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ มิน่านางจึงเหิมเกริมได้ขนาดนี้”การเหิมเกริมของคนล้วนต้องมีต้นทุนทั้งนั้นและตอนนี้ บนอัฒจันทร์ยิ่งครึกโครมเข้าไปอีก พวกเขาก่อนหน้านี้ล้วนคิดว่าซางถิงเป็นคนอัญเชิญราชาแมงมุมหน้าผีออกมายังเหยียดหยามจั๋วซือหราน หัวเหราะเยาะนาง รู้สึกว่านางต้องแพ้อยู่เลย ยังรู้สึกว่าคนเขาเก็บของใหญ่มาปล่อยเอาตอนท้ายเพื่อจัดการนางใครก็คิดไม่ถึง ว่าเจ้าของใหญ่นี่ที่แท้จั๋วซือหรานเป็นคนอัญเชิญออกมา!บนเวทีคึกคักขึ้นมาทันทีคนที่มาจากค่ายทหารเหล่านั้น เหล่าทหารของค่ายทหารที่มาเพื่อสนับสนุนจั๋วซือหรานโดยเฉพาะ ล้วนส่งเสียงโห่ร้องยินดีออกมาก่อนหน้านี้เนื่องจากชัยชนะของคุณหนูจิ่วยังไม่ค่อยชัดเจน พวกเขาจึงค่อนข้างตึงเครียดหน่อยๆ กลัวว่าแม่นางจิ่วจะแพ้ดังนั้นจึงไม่กล้าส่งเสียงกันตอนนี้ในที่สุดก็ระเบิดเสียงโห่ร้องออกมาได้แล้ว!ยังมีคนส่วนหนึ่งที่รู้สึกว่าจั๋วซือหรานคนนี้ชั่วร้ายเหลือเกิน ดังนั้นจึงไม่สนการวิเคราะห์ความสมเหตุสมผล รู้สึกแค่ว่าอยากจะลองแทงหุ้นที่ไม่มีใครสนใจ ถ้าเกิดมันพุ่งแรงขึ้นมาล่ะ?คนพวกนี้ ตอนนี้ก็โห่ร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 717
อดพูดไม่ได้เลย ว่าคำสบถคำนี้ของจั๋วซือหรานแม่นยำมาก ผู้คนที่บาดเจ็บเหล่านี้ ดูแล้วเหมือนถูกทัณฑ์เชือดเฉือนอย่างไรอย่างนั้นแต่ละคนกลายเป็นมนุษย์โชกเลือดไปหมด!และเพราะฉากที่ค่อนข้างน่าตกตะลึงนี้เลือดสดจึงกระตุ้นเอาความเร่าร้อนของคนทั้งหมด“ฆ่าๆๆ!”“ฆ่าเขาเสีย!”“ฆ่านางเสีย!”ตอนนี้เหมือนจะไม่เกี่ยวกับแพ้ชนะแล้ว แต่กลับเกี่ยวข้องกับความตื่นเต้นเร้าใจที่ได้มาจากเลือดเหล่านี้“จั๋วซือหรานคนนี้เก่งกาจเกินไปแล้ว สัตว์ประหลาดที่นางนำมาร้ายกาจขนาดนี้เชียว!”“นางคิดจะทำให้คนตกตะลึงไปถึงเมื่อ...”มีคนยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกความโกลาหลที่ปรากฎขึ้นกะทันหันตัดบทไปเสียแล้ว“ทำ ทำไมหรือ? เกิดอะไรขึ้น?”“ให้...ให้ตายเถอะ รีบดูสิ นั่นมัน...”“นั่น...มันอะไร สถานการณ์อะไรกัน...?”ทุกคนล้วนตกตะลึงไปแล้วเพราะว่าตอนนี้ ทุกคนล้วนเห็นแล้ว ว่าราชาแมงมุมหน้าพิษ....ที่พวกเขาเห็นว่าเป็นสัตว์ประหลาดที่ซางถิงอัญเชิญออกมากลับมาขวางไว้ด้านหน้าจั๋วซือหรานพูดให้ถูกคือ อันที่จริงก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่า พอการโจมตีของผีเสื้อปีกระยับไม่มีผลกับราชาแมงมุมหน้าผี ราชาแมงมุมหน้าผีจึงจะต้องไปโจมตีจั๋วซือหรานแล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 716
ไม่มีคนสังเกตเห็น ว่าที่ข้างเวที เจ้าสำนักหอจันทร์เงินที่หน้าตาอ่อนโยนหล่อเหลา เวลานี้มีสีหน้าปั้นยากมากตราประทับจันทร์เสี้ยวที่หน้าผากนั่น ขมวดเป็นก้อนจากการขมวดคิ้วแน่นของเขาแล้ว!คนอื่นอาจไม่รู้ แต่อินเจ๋ออันชัดเจนอย่างที่สุด!ผีเสื้อปีกระยับตัวเดียวของนางเผชิญหน้ากับราชาแมงมุมหน้าผีแล้วมันไม่มีประโยชน์อะไรกัน? ผีเสื้อปีกระยับตัวหนึ่งถ้าเผชิญหน้ากับแมงมุมหน้าผีมันไม่มีประโยชน์อยู่แล้ว!แต่ผีเสื้อปีกระยับนั่นไม่ใช่ของจั๋วซือหราน!อินเจ๋ออันเข้าใจเป็นอย่างดี ตั้งแต่ตอนแรกเขาก็รู้ถึงอันดับการออกสัตว์ประหลาดของซางถิงแล้ว ยกที่สามคือ...ผีเสื้อปีกระยับผีเสื้อปีกระยับที่ไม่มีประโยชน์! เป็นของซางถิง!ส่วนราชาแมงมุมหน้าผีที่พลังกับขนาดร่างกายสะกดไปทั้งเวทีนั่น เป็นของจั๋วซือหรานต่างหาก!อินเจ๋ออันดูถูกนางไปจริงๆ ตอนนี้คนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ก็เสียใจอย่างมาก เสียใจอย่างมากจริงๆ แค่คิดขึ้นมาใจก็รวดร้าวแล้วตอนนี้เอง ในห้องหรูบนหอในห้องหรูของตระกูลซาง เสียงแหลมหนึ่งดังขึ้น “นี่เลย นี่เลย คุณหนูสี่ ราชาแมงมุมหน้าผีตัวนี้ เดิมทีเป็นสิ่งที่ข้ากับคนเหล่านั้นจะมอบให้เป็นของขวัญวันเก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 715
พอสิ่งมหึมานี้ปรากฏขึ้น ทั่วทั้งลานก็เงียบกริบไปทันที!ทุกคนหวาดกลัวกันจนกระทั่งกลั้นหายใจ!หนึ่งคือเพราะมนุษย์นั้นจะเกิดความกลัวได้ง่ายต่อสิ่งของที่ใหญ่โตมหึมานี่น่าจะเป็นสัญชาตญาณที่ฝังอยู่ในยีนเพื่อเตรียมพร้อมรับมือกับอันตรายยิ่งไปกว่านั้น ตัวมนุษย์เองก็หวาดกลัวกับแมลงประเภทแมงมุมอยู่แล้วโดยเฉพาะแมงมุมที่ดูฉูดฉาดและร่างหายมหึมาขนาดนี้ตอนนี้เอง เจ้าตัวโตที่ปรากฏขึ้นมากะทันหันบนลานประลองก็คุมสถานการณ์ไปทั้งหมดแล้ว!ใหญ่แล้วหรือ? นี่มันยังย่อไว้หน่อยแล้วด้วยนะ ไม่อย่างนั้นบนเวทีนี้ มันเดินไม่กี่ก้าวก็คงจะสุดทางแล้วแมงมุมหรือ? ขาขนปุกปุยทั้งแปดกับแขนเคียวนั่น แล้วยังมีปากที่แหลมคมอีก มองอย่างไรก็เป็นแมงมุม ไม่ใช่ปูอย่างแน่นอนฉูดฉาดหรือ? ลายดอกไม้บนหลังกับท้องของมัน เหมือนกับใบหน้าผีที่กำลังร้องไห้กำลังหัวเราะอยู่อย่างไรอย่างนั้นนี่คือที่มาของชื่อมัน“แมงมุมหน้าผี!”“นี่มันแมงมุมหน้าผี! น่ากลัวเหลือเกิน!”“ข้ากลัวแมงมุม ขนข้าลุกไปหมดแล้ว!”“ข้าก็ด้วย!”“แมงมุมหน้าผีที่ใหญ่โตขนาดนี้ ต้องเป็นระดับราชาแล้วกระมัง? ครั้งนี้จั๋วซือหรานแพ้แน่แล้ว!”เสียงดังขึ้นไม่ขาดสาย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 714
ถึงอย่างไร ความจริงก็จะสอนให้เขาเป็นคนเอง ถึงอย่างไร คนเหล่านั้นที่ปากแข็งกับนางก่อนหน้า เจ้าพวกที่ควรตบฉาดก็ตบไปแล้วไม่มีเขาก็ไม่ได้น้อยลง หรือมีเขามาสักคนก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นเท่าไรตอนที่จั๋วซือหรานกลับมาถึงห้องพักผ่อน ก็เห็นเจี่ยงเทียนซิงรออยู่ที่นั่นแล้ว“ทำไมยังมาด้วยตัวเองอีกล่ะ?” จั๋วซือหรานรู้สึกประหลาดใจเจี่ยงเทียนซิงยิ้มๆ “ในเมื่อชนะแล้วนี่ ก็ต้องมาฉลองชัยชนะของเจ้าสักหน่อยไหม”จั๋วซือหรานหัวเราะเบาๆ “เพิ่งจะยกเดียวเอง ยกต่อไปต่างหากที่สำคัญ”เจี่ยงเทียนซิงคิดๆ ตอบมาว่า “ข้ารู้สึกว่าฉลองล่วงหน้าได้ เจ้าเป็นคนที่มีความคิดดีดีอยู่เสมอ ถ้ารู้สึกไม่มั่นใจพอต่อเรื่องนี้ เจ้าไม่มีทางบุ่มบามเห็นด้วยหรอก”จั๋วซือหรานยิ้มๆ ไม่พูดจา“แต่ก็คิดไม่ถึงว่ายกนี้เจ้าจะสู้ได้ยอดเยี่ยมจริงๆ” เจี่ยงเทียนซิงเดิมทีคิดว่าความหมายของจั๋วซือหรานคือรอยกต่อไปแล้วค่อยเริ่มต่อสู้ ยกนี้แค่สู้ให้ชนะอย่างหวุดหวิด แต่การแสดงออกเมื่อครู่ของจั๋วซือหราน แม้จะไม่สามารถพูดได้ว่าข่มกดดันไว้จนหมด แต่ก็ไม่ใช่ชนะอย่างหวุดหวิดแน่นอน ตอนท้ายยังดูค่อนข้างอหังการอีกด้วย จั๋วซือหรานคิดๆ เอ่ยขึ้นว่า “หลักๆ คือคิ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 713
“ให้ตายเถอะ...”ทุกคนเห็นแค่ จั๋วซือหรานที่เดิมทีเต้นรำอยู่ท่ามกลางพายุห่าฝนแส้ที่หนาแน่นเวลานี้นั่งลงมาแล้ว...อยู่บนตัวซางถิง?พูดให้ถูกต้องคือ นางกดเขาอยู่บนเวทีหินต้องห้ามไปแล้วหัวเข่าข้างหนึ่งของนางยันไว้ที่หน้าอกเขา แต่การเคลื่อนไหวนี้ ไม่ใช่จุดสำคัญที่ควบคุมเขาไว้ หรือเป็นการเคลื่อนไหวสำคัญที่ทำให้คนอื่นต้องทึ่งการเคลื่อนไหวสำคัญ คือสองดาบที่พาดไขว้อยู่บนคอซางถิง ดาบสองเล่มสลับไขว้อยู่บนคอเขา คมดาบหันเข้าด้านใน ขังคอของเขาเอาไว้ที่ร่องตัดสลับของคมดาบราวกับว่าขอแค่เขาขยับตัว นางแค่ออกแรงเบาๆ ก็เด็ดหัวเขาออกมาได้แล้ว!เพียงแค่มอง ก็อยู่ในระดับที่ทำให้คนที่เห็นอดกลั้นหายใจขึ้นไม่ได้ขณะที่บนเวทีมีเสียงตกตะลึงดังขึ้น ในห้องหรู เฟิงหร่านก็ส่งเสียงตกตะลึงออกมา“เขา...คนนั้นตายหรือยัง?” เฟิงหร่านถามขึ้น เสียงดูตะกุกตะกักเล็กน้อย เพราะจากมุมมองของนาง มองเห็นแค่แผ่นหลังของจั๋วซือหราน คุกเข่ากดหน้าอกอีกฝ่ายเอาไว้สองมือกุมดาบไขว้กดลงไปมองแล้วเป็นการเคลื่อนไหวที่จะเอาชีวิต เป็นการเคลื่อนไหวแบบประหัตประหารแต่เพราะถูกแผ่นหลังของจั๋วซือหรานบังไว้ ดังนั้นอันที่จริงจึงไม่รู้ว่า
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 712
ถามขึ้นว่า “ตาข้าแล้วหรือยัง?”สายตาของซางถิงจ้องนางเขม็ง เขากุมมือในแส้แน่น สะบัดข้อมือแส้ยาวในมือดีดตึง ปลายแหลมสะบัดไปทางจั๋วซือหราน“วูม...!” เสียงผ่าอากาศดังขึ้นจากนั้นแส้ก็ส่งเสียงเผียะขึ้นกลางอากาศ ราวกับตัดอากาศจนขาดเป็นท่อนอย่างไรอย่างนั้นและร่างของจั๋วซือหรานก็ไหววูบ ดูแล้วไม่มีอาการซมซานหรือโซซัดโซเซตอนที่หลบหลีกก่อนหน้านี้เลยความเร็วการเคลื่อนไหวของนางสูงมาก แต่ในสายตาของทุกคน กลับดูเชื่องช้าความรู้สึกแตกต่างระหว่างความเร็วและช้าที่สลับไปมานี้ ทำให้คนรู้สึกเริ่มปวดตาขึ้นมาทุกคนเห็นเห็นว่านางอยู่ต่อหน้าต่อตาชัดๆ นางเพียงแค่ก้าวอย่างสงบไม่กี่ก้าวราวกับเดินเล่นในสวนหลังบ้านเท่านั้นกระทั่งความตึงเครียดสักนิดก็ไม่มีแต่การโจมตีของแส้ที่น่าตกตะลึงนั่น ก็ถูกนางเบี่ยงหลบไปได้อย่างสมบูรณ์ ไม่ถูกกระทั่งชายเสื้อของนางด้วยซ้ำ!ส่วนการโจมตีจากแส้ของซางถิงก็ยังไม่หยุด กระหน่ำเข้ามาราวกับห่าฝน เหมือนไม่ต้องการให้มีเวลาหยุดพักทั้งที่ซัดแส้ออกไปแท้ๆ มันควรจะมีช่วงจังหวะที่ค้างกลางอากาศกับจังหวะดึงแส้กลับมารวมพลังตวัดออกไปอีกจึงจะถูกแต่นั่นแทบจะไม่มีเลยการโจมตีแส้ของซ
