LOGINShare
บทที่ 238
Related chapters
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 239
" เฟิงเหยียน เจ้า..." จั๋วซือหรานไม่รู้เฟิงเหยียนกำลังทำอะไรอยู่จริง ๆ ตามความเข้าใจในทักษะทางการแพทย์ของนาง จั๋วซือหรานไม่เคยคิดเลยว่าเฟิงเหยียนกำลังรักษานางแต่หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง นางรู้สึกได้ชัดเจนว่ามีบางอย่าง... ถูกดึงออกจากร่างกายของนางจั๋วซือหรานกระพริบตาเล็กน้อย จากนั้นนางกระพริบอีกครั้ง และถามด้วยเสียงต่ำว่า "เจ้าทำอะไรไป"เนื่องจากพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก หากพวกเขาพูดดังขึ้น พวกเขาก็จะกังวลว่าจะสัมผัสหรือรบกวนซึ่งกันและกัน ดังนั้นแม้แต่เสียงพูดของพวกเขาก็ลดลงเล็กน้อยโดยไม่ได้ตั้งใจมันค่อนข้างสนุกเมื่อได้เห็นหญิงสาวที่หยิ่งผยองพูดเบา ๆเสียงของเฟิงเหยียนก็เบาลงเช่นกัน "ไม่มีอะไร เพียงเพื่อไม่ให้เจ้าทำให้หนอนตาย"ลมหายใจที่เย็นชื่นใจและร้อนของชายคนนั้นสัมผัสทุก ๆ ส่วนของประสาทสัมผัสของนางจั๋วซือหรานอดไม่ได้ที่ต้องถาม "แล้ว... เสร็จหรือยัง"“เสร็จแล้ว” เฟิงเหยียนตอบ แต่เขาไม่ได้ขยับตัวห่างจากนางในเมื่อเขาจัดการเสร็จแล้วแต่หลังจากจั๋วซือหรานได้ยินคำตอบนี้ นางก็ตกตะลึงแล้วก้าวถอยหลัง“ลองดูสิ ตอนนี้มันคงไม่อดอาหารแล้ว” เฟิงเหยียนกล่าว และสีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนไป ราวกั
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 240
ในตำหนักหนึ่งหลังของพระราชวัง บนเตียงอันหรูหราในตำหนัก เด็กหญิงคนหนึ่งที่กำลังหลับอยู่ก็ลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน นางก้มตัวลงและพิงที่ข้างเตียง "พัฟ——"เลือดเต็มปากพุ่งออกมาการเคลื่อนไหวของนางทำให้สาวใช้ในวังตื่นทันที เดิมทีสาวใช้คอนนี้ทกำลังเอนตัวอยู่ข้างเก้าอี้สำหรับวางเท้า เพื่อรอรับใช้ เมื่อได้ยินเสียงอ้วก สาวรับใช้จึงรีบเทียนทันทีและพูดว่า "องค์หญิง เกิดอะไรขึ้นเพคะ..."สาวใช้ในวังถือเชิงเทียนแล้วมองไปที่คนบนเตียง นางตกใจมาก แต่นางก็ไม่กล้าส่งเสียดัง"องค์หญิงเป็นอะไรไปเพคะ"เด็กผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างเตียงเช็ดเลือดที่มุมริมฝีปากของนางด้วยผ้าเช็ดหน้าอย่างไม่ตั้งใจ ดวงตาของนางค่อย ๆ เย็นลงและเย็นชาลง และนางยิ้มอย่างไร้ความอบอุ่น“ไปเอากล่องจากตู้ข้าง ๆ มา” หญิงสาวสั่ง “อันที่มีลายสีน้ำเงิน”สีหน้าของสาวใช้วังเปลี่ยนไปทันที เห็นได้ชัดว่านางกลัวกล่องที่องค์หญิงพูดถึงมาก แต่นางไม่กล้าขัดคำสั่ง "หม่อมฉันรับทราบเพคะ"นางค่อย ๆ นำกล่องเคลือบที่มีฝีมือดีและลวดลายประณีตออกมาจากตู้ด้านข้างอย่างระมัดระวัง พื้นผิวของกล่องถูกแกะสลักด้วยลวดลายสีน้ำเงินทอง และมีเสียงการเคลื่อนไหวดังจากด้านใน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 241
แต่จั๋วซือหรานจะไม่ยึดติดกับหนอนพิากู่ที่ไม่สำคัญหรอกนางโยนกล่องลงบนโต๊ะแล้วหันไปมองเฟิงเหยียน “ไม่ต้องพูดถึงมันอีกแล้ว”จั๋วซือหรานโค้งดวงตาของนาง นางมองไปที่เฟิงเหยียน " ท่านอ๋องคงไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่เพื่อเล่นหนอนกับข้าหรอกนะ"เนื้อหาที่นางได้ยินจากเหยียนฉี นางให้หานกวงนำข้อความกลับไปให้เฟิงเหยียน เพียงเพราะนางอยากให้เฟิงเหยียนมาอธิบายให้นางฟังเองเฟิงเหยียนลดสายตาลงและจ้องมองไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ นางสวมชุดสีแดง และผมยาวของนางถูกมัดหลวม ๆ ไว้ข้างหลัง เมื่อมองแวบแรก รู้เลยว่าชุดที่นางใส่เป็นชุดที่สำหรับสวมไว้ในบ้านเพื่อความสบายมือข้างหนึ่งพยุงโต๊ะและจับคางของเขา แขนเสื้อที่กว้างมีพื้นผิวเรียบและเลื่อนไปที่ข้อศอกโดยตรง เผยให้เห็นปลายแขนที่เรียวยาวนางเงยหน้าขึ้นและมองเขา รอคำตอบจากเขามีเทียนอยู่ใกล้ ๆ เสียงเทียนดังขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งทำให้ไฟกระพริบสว่างขึ้น ๆ ลง ๆเฟิงเหยียนเหลือบมองไฟที่แตกกระจาย เหยียดนิ้วออกและเล่นไส้เทียนอย่างสบาย ๆ ราวกับว่าเขาไม่รู้สึกถึงอุณหภูมิของเปลวเทียนเลยหลังจากเขาเล่นกับมันสองสามครั้ง แสงเทียนก็สว่างมั่นคงจั๋วซือหรานรู้สึกการกระทำเช่น
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 242
คำพูดของของเฟิงเหยียนทำให้จั๋วซือหรานเกิดความสนใจ นางเลิกคิ้วแล้วถามเขา "โอ้ ท่านอ๋องเดาออกและตัดสินได้อย่างไร หากข้าทำตามการเตรียมการและแผนต่อไปของเหล่าผู้อาวุโส หากข้าหมั้นกับเจ้าและทำตามขั้นตอนต่อไป...เจ้าเดาว่าจะเกิดอะไรขึ้น”เมื่อเขาได้ยินนางถามเช่นนี้ สีหน้าของเฟิงเหยียนไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ น้ำเสียงของเขายังคงสงบและต่ำ และเขาก็พูดว่า "ข้าเดาว่าคงเกิดเรื่องไม่ดี ดังนั้นข้าขอแนะนำเจ้าเป็นการส่วนตัว... " เขามองดวงตาของจั๋วซือหราน และพูดว่า "รีบหนี"จั๋วซือหรานไม่คิดว่าเขาจะซื่อสัตย์ขนาดนี้ เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ของเขาและสภาพที่น่าเศร้าของตระกูลเฟิง หากไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้ เขาอาจจะตายตั้งแต่ยังเยาว์วัยภายใต้เลื่อนไขดังกล่าว เขายังแนะนำนางรีบหนี...ซึ่งทำให้จั๋วซือหรานอดไม่ได้ที่ต้องหัวเราะ " ท่านอ๋องจริงใจมาก" นางมองเขาด้วยสายตาที่คดเคี้ยว "เจ้าไม่กลัวความตายหรือ"เฟิงเหยียนมองดวงตาที่โค้งและโตของนาง จากลูกตาของนาง เขาไม่เห็นสัญญาณของการหดตัวเลย ในทางตรงกันข้าม นางเต็มไปด้วยความสนใจและกระตือรือร้น นางอยากลองดูมาก...เฟิงเหยียนเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วถามนาง "เจ้าไม่กลั
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 243
อาจเป็นเพราะความฝันนี้ไร้สาระมากจนเมื่อจั๋วซือหรานตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น นางก็ยังรู้สึกตลกอยู่บ้างในวันนั้นนางไม่ได้วางแผนที่จะไปไหน ดังนั้นนางจึงอยู่แต่ในบ้านและดูฉวนคูนทำงานที่พื้นที่โล่ง“คุณหนูขอรับ อากาศร้อน คุณหนูอย่าตากแดดเลยขอรับ เข้าไปในบ้านก่อนเถิด ข้าทำงานเสร็จแล้ว คุณหนูค่อยมาตรวจงานก็ได้” ฉวนคูนกล่าวจั๋วซือหรานไม่ได้สนใจตัวเองโดนแดด นางพูดว่า "ไม่เป็นไร เจ้าทำงานต่อเลย ข้าดูเฉย ๆ "ฉวนคูนเห็นคุณหนูไม่ยอมเข้าบ้าน เขาถอนหายใจยัง จากนั้นเข้าไปในบ้านและเอาเก้าอี้เตียงสั้นมาวางไว้ใต้ต้นไม้ใกล้ ๆ "เช่นนั้น คุณหนูนั่งตรงนี้เลยขอครับ ที่นี่เย็นกว่า"ไม่นานนัก แขกที่ไม่ได้รับเชิญก็เดินเข้ามาจากประตูทางเข้าอาการของจั๋วหรูซินนั้นดีกว่าตอนที่จั๋วซือหรานเจอที่ห้องโถงบรรพบุรุษนครั้งสุดท้าย แม้ว่านางไม่ได้ทำตัวหยิ่งเหมือนเมื่อก่อนอีก แต่อย่างน้อยสีหน้าของนางก็ไม่ได้ซีดเซียวเหมือนเมื่อเห็นในครั้งสุดท้ายเดิมทีจั๋วหรูซินคิดว่ามันคงไม่ง่ายนักที่จะเข้าจวนของจั๋วซือหรานได้ แต่นางไม่คาดคิดว่าจวนของจั๋วซือหราน ไม่มียามเฝ้าจวนสักคนเลย นางจึงเข้าไปข้างในได้อย่างราบรื่นมากจากนั้นน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 244
จั๋วซือหรานมองจั๋วหรูซิน นางดูเหมือนยิ้มบ้าง แต่ก็ไม่ได้ยิ้ม"เช่นนั้นเขาค่อนข้างยุ่ง แต่ไม่ต้องกังวล อีกไม่นานก็จะไม่มีอะไรให้ยุ่ง"เมื่อมองดูสีหน้าอันยิ้มบ้างและไม่ยิ้มบางของจั๋วซือหราน จั๋วหรูซินรู้สึกกังวัลเล็กน้อยความภาคภูมิใจในตอนแรกเริ่มหายไปบ้าง “เจ้าไม่ต้องทำตัวขู่คน กาอนหน้านี้เจ้าบอกว่า ข้าต้องถูกกฏกระกูลลงโทษไม่ใช่หรือ ดูสิ เจ้าก็ไม่ได้เก่งสักเท่าไร ไม่เห็นคำพูดของเจ้าแม่นยำสักเท่าไร ข้ายังไม่ถูกกฏตระกูลลงโทษไม่ใช่หรือ ข้ารู้เจ้าไม่สบายใจเรื่องนี้มาก”สีหน้าของจั๋วซือหรานไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักจั๋วหรูซินยื่นใบอะไรให้จั๋วซือหราน "พี่ชายให้ข้าเอามาให้ หากเจ้าไม่พอใจจริง ๆ เรามาแข่งขันกันในสนามฝึกฝนละกัน ถึงเวลานั้น ใครแพ้ คนผู้นั้นต้องยอมรับความพ่ายแพ้”เมื่อได้ยินคำพูดของจั๋วหรูซิน ในที่สุดจั๋วซือหรานก็อดหัวเราะไม่ได้จั๋วหรูซินโกรธเล็กน้อย "เจ้าหัวเราะทำไม"จั๋วซือหรานโบกมือและไม่ตอบ นางเพียงพยักหน้าใส่ฉวนคูน จากนั้นฉวนคูนก็เข้าไปรับใบเชิญจากจั๋วหรูซิน และมอบให้จั๋วซือหรานจั๋วซือหรานเหลือบมองใบเชิญนั้นอย่างไม่ให้ความสนใจมาก ใบเชิญนั้นถูกทำเครื่องหมายด้วยตราประจำตระก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 245
ก่อนหน้านี้ จู่ ๆ จั๋วซือหรานก็นึกถึงงานเลี้ยงน้ำชาของอ๋องชินยวี่แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าอ๋องชินยวี่ได้เตรียมกลอุบายอะไรไว้สำหรับงานเลี้ยงน้ำชานี้ แต่ในกรณีนี้ ปล่อยให้ศัตรูมารวมตัวกันจะดีกว่าเพียงแต่ด้วยความเกลียดชังที่จั๋วหรูซินมีต่อจั๋วซือหรานจั๋วซือหรานรู้สึกว่ายิ่งนางำม่ให้จั๋วหรูซินไปมากเท่าไร จั๋วหรูซิน ก็จะยิ่งไม่อยากไปมากเท่านั้นดังนั้น......“อย่าไปนะ ข้าไม่อยากเจอหน้าเจ้า” จั๋วซือหรานกล่าว“ข้าต้องไป” จั๋วหรูซินโกรธมากจั๋วซือหรานเม้มมุมของริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยโดยจั๋วหรูซินไม่ทันสังเกต - ยั่วยุได้ผลแล้วจนจั๋วหรูซินออกจากจวนของจั๋วซือหราน นางยังสาปแช่งจั๋วซือหรานอยู่เลย นางสาปแช่งประมาณว่านางไปงานเลี้ยงน้ำชานี้ให้ได้หลังจากจั๋วหรูซินจากไปฉวนคูนซึ่งอยู่ใกล้ ๆ ระมัดระวังอย่างมากแม้จะหายใจ เขาก็ระวัดระวังมาก เพื่อทำให้ตัวเองไม่เด่นมาก เขาแทบจะหวังว่าเขาเป็นเพียงพืชในพื้นดินในขณะนี้ เขาจึงพูดกับจั๋วซือหรานว่า " คุณหนูหกติดกับดักแล้วจริง ๆ หรือ"จั๋วซือหรานมองา "ฮะ ใช่สิ เจ้ามองออกแล้วด้วย"“ใช่ขอรับ มันค่อนข้างชัดเจนขอรับ” ฉวนคูนพยักหน้า“หากเป็น ฝูซู เด็กคนนั้นอ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 246
“นางไม่ได้ก่อปัญหาอะไรใช่ไหม ข้าให้เจ้าไปหานาง เพื่อบรรเทาความสัมพันธ์อันแย่ระหว่างเจ้ากับจั๋วจิ่ว ” จั๋วหยุนชิน กล่าวจั๋วหรูซินรีบพยักหน้า "ข้าทราบเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้สร้างปัญหาใด ๆ "เมื่อเห็นว่าใบหน้าของพี่ชายของนางดูเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยเมฆดำ จั๋วหรูซินไม่กล้าพูดถึงงานเลี้ยงน้ำชานางเพียงพูดอย่างระมัดระวังว่า "ท่านพี่เจ้าคะ ท่านพี่ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่ข้ามีคำแนะนำและยาเม็ดของท่านพี่ ข้าต้องสามารถเอาชนะจั๋วซือหรานได้ในการฝึกฝนอย่างแน่นอน ข้าจะไม่ทำให้ท่านพี่และท่านพ่อเสียหน้าแน่ ๆ "ปกติแล้ว เมื่อนางพูดเช่นนี้ สีหน้าของท่านพี่ต้องดูดีขึ้นหน่อยมิใช่หรือแต่จั๋วหรูซินเห็นใบหน้าของพี่ชายของนางยังคงถูกปกคลุมไปด้วยเมฆเช่นเดิม นางอดไม่ได้ที่ต้องถาม "ท่านพี่ เกิดอะไรขึ้น ท่านพี่ดูสีหน้าไม่ดีมาก"ทันใดนั้น จั๋วหรูซินจึงตระหนักด้วยว่า ไม่เพียงแต่ท่านพี่ของนางเท่านั้น แต่สีหน้าของท่านพ่อก็ไม่ได้ดูดีมากด้วย มันเป็นเพียงเพราะร่างกายของท่านพ่อของยังไม่ดีขึ้นหลังจากท่านพ่อถูกลงโทษตามกฎตระกูล สีหน้าของท่านพ่อเลยไม่ค่อยดีนัก ดังนั้น เมื่อครู่นี้ นางจึงไม่ได้สังเกตคุณท่านจั๋วลิ่วพูดด้วยน้ำเสี
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1271
กลางดึก จั๋วซือหรานกัดริมฝีปาก กอดหมอน เดินเท้าเปล่าจากห้องด้านนอกเข้าไปยังห้องด้านใน!คิ้วงามของนางขมวดแน่น สีหน้าที่มีสีเลือดฟื้นมาบ้างแล้ว ตอนนี้กลับขาวซีดขึ้นมาในใจนางเองก็พูดไม่ออก เดิมทีตอนที่หลับก็ยังดีอยู่ พอกลางดึกจู่ๆ ก็ไม่ไหวขึ้นมาเสียแล้วหน้าอกปั่นป่วนอย่างรุนแรง เป็นความรู้สึกทรมานแบบที่นางผ่านมาก่อนหน้าไม่ผิดเพี้ยนถ้าบอกว่าคนคนนี้ไม่เข้ามาก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ก็เข้ามาแล้วว่ากันว่าพอเคยสบายแล้ว จะยากที่จะกลับไปลำบากตอนนี้จะให้นางปล่อยชายหนุ่มที่เหมือนกับ 'ยาบำรุงครรภ์' นี้ไว้ข้างในเฉยๆ โดยไม่ใช้ แล้วต้องมานั่งทนกระอักเลือดต่อล่ะก็...ขอโทษด้วย สกุลจั๋วอย่างนางไม่ใช่คนประเภทนั้นนางเข้าใจแล้ว ก่อนที่จะหลับไปเมื่อคืนนี้ ตอนที่เฟิงเหยียนบอกว่าจะนอนด้านนอก ริมฝีปากที่เม้มแน่นนั้นกำลังอดกลั้นเรื่องอะไรน่าจะคิดไว้แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้สารเลว!จั๋วซือหรานครั่นเนื้อครั่นตัวตื่นมากลางดึก ต่อให้เป็นคนที่มีสติเยือกเย็นแค่ไหน ก็ยังมีอาการหงุดหงิดงัวเงียหลังตื่นนอนนางเดินเท้าเปล่าเข้าไปห้องด้านใน อากาศในหุบเขาตอนกลางคืนเย็นมากนางสวมแค่เสื้อบางๆ ชุดหนึ่ง ทั้งตัวเย
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1270
แต่กลับรู้ตัวตนฐานะผู้ชายทรยศของเฟิงเหยียนได้ ไม่ต้องคิดเลยว่าคงเป็นจั๋วหวายพล่ามออกมาแน่"จั๋วหวายมาบอกเจ้าหรือ?" ปันอวิ๋นถามขึ้นคำหนึ่งจวงอี๋ไห่ พยักหน้าอย่างระมัดระวัง "คุณชายเสี่ยวหวายไม่หลอกข้าหรอก คุณชายเสี่ยวหวายบอกว่าเป็นผู้ชายทรยศ เช่นนั้นกว่าครึ่งก็ต้องเป็นผู้ชายทรยศแล้ว"ปันอวิ๋นถอนหายใจแผ่วเบาในห้อง จั๋วซือหรานนั่งลงข้างโต๊ะเฟิงเหยียนไม่พูดอะไร รินน้ำชาให้นางถ้วยหนึ่งจั๋วซือหรานกำถ้วยไว้ ใช้นิ้วมือลูบไล้ขอบถ้วยเบาๆ"อีกเดี๋ยวพออาหารส่งเข้ามา ก็กินสักหน่อยแล้วค่อยนอนพัก" เฟิงเหยียนเอ่ยขึ้นแต่ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความหนักแน่นที่ห้ามปฏิเสธจั๋วซือหรานแหงนตามองเขา กำลังจะบอกว่ายังไม่หิวก็เห็นริมฝีปากบางของชายคนนี้เม้มเบาๆ เอ่ยเสียงต่ำว่า "ข้าไม่มีสิทธิ์จะมาหารือกับเจ้าจริงๆ นั่นล่ะ..." สายตาเขาทอดลงไปที่ท้องน้อยนาง แววตาลึกซึ้งจากนั้นจึงเอ่ยต่อว่า "แต่การจะเตือนให้เจ้ากินอะไรดีดีก็ยังพอมีสิทธิ์อยู่" สายตาเขายกขึ้นมาจากท้องน้อยจั๋วซือหรานเลื่อนมาที่ดวงตานาง จ้องมองดวงตานาง เอ่ยต่อว่า "ถึงอย่างไรเมื่อครู่ก็เพิ่งช่วยเจ้ากลับมา ยิ่งไปกว่นั้นเรื่องถูกพลังศักดิ์สิท
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1269
เขาไม่เพียงแต่ไม่ใช่สามีของนาง เขายังเป็นคู่หมั้นในนามของหญิงสาวคนอื่นอีกด้วยสีหน้าของเฟิงเหยียนแข็งทื่อไปแล้ว แต่ท้ายสุดก็ยังพูดอะไรไม่ออกเพราะในคำพูดจั๋วซือหราน ไม่มีส่วนที่ผิดเลยแม้แต่น้อยแม้จะบอกว่าเด็กคนนี้ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาก็ตามแต่ครั้งก่อนหน้านั้น เป็นเพราะจั๋วซือหรานถูกวางแผนร้ายใส่ ถึงทำให้นางสับสนหลงใหลจนมีสัมพันธ์กับเขาถ้าจะบอกว่า เขาเอาเปรียบหญิงสาวไป ก็ไมไ่ด้พูดเกินเลยนักเอาเปรียบหญิงสาว จนทำนางตั้งท้อง ไม่เคยจะมารับผิดชอบอะไรตอนนี้กลับจะมาชี้มือชี้ไม้เรื่องของนางพอสรุปมาแบบนี้ มันก็ช่าง...แย่มากจริงๆเฟิงเหยียนเองก็รู้ว่าตนเองนั้นแย่มาก พูดอะไรออกมาไม่ได้ไปชั่วขณะปันอวิ๋นรู้สึกกระอักกระอ่วนแทนสหายเก่า เขากระแอมออกมาเบาๆ ทีหนึ่ง ไกล่เกลี่ยขึ้นว่า "เอาล่ะเอาล่ะ..."เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ถึงอย่างไร ทั้งสองคนตอนนี้จะไม่ได้เป็นคู่รัก แต่ความสัมพันธ์แบบนี้...มันก็ดูคลุมเครือ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ นี่มันช่าง...ดังนั้นปันอวิ๋นเลยเปิดประเด็นขึ้น อึกอักในปากอยู่พักหนึ่ง กว่าจะพูดออกมาได้ "...พวกเจ้าหิวหรือยัง? ให้เหล่าจวนทำอะไรให้กินหน่อยดีไหม?"
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1268
นางยืนเงียบๆ อยู่ตรงนั้น แหงนตาขึ้นมองพวกเขาสายตาของเฟิงเหยียนอึ้งไปเล็กน้อย เห็นนางยืนอยู่ในประตูด้วยสีหน้านิ่งขรึมเขารู้สึกลำคอแห้งผากอย่างประหลาด ความรู้สึกนั้น บางทีควรจะเรียกว่า...ตึงเครียดไหม?"เจ้า...ตื่นขึ้นมาตอนไหนน่ะ?" เฟิงเหยียนถามจั๋วซือหรานมองเขา "ไม่นานเท่าไร"เหมือจะมองออกถึงความกระอักกระอ่วนของเขา หรืออาจจะไม่สรุปคือ มุมปากจั๋วซือหรานยกขึ้นบางๆ พูดมาคำหนึ่ง "ท่านอ๋องน้อย ไม่เจอกันเสียนาน"นางทำแบบนี้โดยไม่เอ่ยถึงคำพูดก่อนหน้านั้นแม้แต่น้อยเฟิงเหยียนอ้าปากพะงาบ ต่อให้คิดจะพูดอะไร แต่ชั่วขณะหนึ่งก็เหมือนจะพูดออกมาไม่ได้จึงแค่ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง "ดีขึ้นบ้างหรือยัง?"จั๋วซือหรานพยักหน้า "ดีขึ้นมากแล้ว"กระทั่งปันอวิ๋นก็ยังมองออกถึงเรื่องระหว่างพวกเขา ไม่รู้เพราะเจ้าสมองกลับนี่ไปแตะเนื้อต้องตัวทำอะไรนาง หรือเป็นเพราะคำพูดเมื่อครู่นางได้ยินคำพูดของเฟิงเหยียน...สรุปคือ ปันอวิ๋นมองพวกเขาทั้งสองคน แล้วก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแทนพวกเขาทั้งสองคนปันอวิ๋นคิดๆ ดู ตอนที่ตนเองอยู่กับจั๋วซือหรานก็ยังไม่ได้กลืนไม่เข้าคายไม่ออกขนาดนี้รู้สึกร้อนใจแทนเจ้าบ้านี่จร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1267
เพราะเป็นเพื่อนสนิท ปันอวิ๋นจึงเข้าใจความหมายที่เขาคิดจะแสดงออกมาหรือก็คือ ปันอวิ๋นเดาได้นานแล้วบางทีตอนนั้นเพื่อจะให้จั๋วซือหรานหลีกเลี่ยงโชคชะตาเช่นนี้ ตนเองจึงเลือกที่จะลืมเลือนแต่สุดท้ายพอวกไปวนมา ก็กลับมาเดินอยู่บนเส้นทางเดิมเจ้าสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตานี่ ลึกลับเอามากๆบางครั้งเหมือนจะมีเมตตา แต่บางครั้งก็เหมือนไม่เคยปราณีใครผู้ใด"แล้วเจ้าตอนนี้...คิดจะทำอย่างไร?" ปันอวิ๋นถามเขาจ้องเฟิงเหยียนตาไม่กระพริบเอาจริงๆ ปันอวิ๋นใช้มองจากมุมมองคนนอกอย่างมีเหตุมีผล ยังหวังว่าจั๋วซือหรานจะสามารถปล่อยวางได้แต่พอคิดถึงว่าถ้าหากจั๋วซือหรานปล่อยวางแล้วล่ะก็ ด้วยโชคชะตาภาชนะพลังศักดิ์สิทธิ์หงส์แดงของเฟิงเหยียน ผลสรุปสุดท้าย ก็คือตายก่อนวัยอันควรอยู่ดีและเพราะรู้เรื่องนี้ ดังนั้นปันอวิ๋นจึงหยุดไปครู่หนึ่ง เอ่ยเสริมมาคำนึง "ถังฉือเคยบอกข้าไว้ ในโถงวิญญาณอสูร พวกสัตว์เทพที่ถูกเก็บกลับมาเหล่านั้น..."ปันอวิ๋นขมวดคิ้ว คิดถึงคำพูดของถังฉือถังฉือมีบาปหนาจากการฆ่าฟันคนมากมาย กลายเป็นคนเย็นชาไร้หัวใจไปแล้ว ถ้าหากไม่เย็นชาไร้หัวใจ ป่านนี้คงเป็นบ้าไปแล้วดังนั้นตอนที่เขาพูดถึงเรื่องเห
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1266
ปันอวิ๋นส่งให้เขาชามหนึ่ง ตนเองก็ด้วยทั้งสองคนไม่พูดพล่ามทำเพลง กระดกรวดเดียวจนหมดราวกับว่า สุราที่มาช้าไปหลายปีนี้ ในที่สุดก็ได้ดื่มเสียทีราวกับว่าภาพเด็กน้อยที่แอบขโมยสุราพวกนั้นมาดื่ม ซ้อนทับเข้ามากับพวกเขาในเวลานี้"ช่วงนี้เจ้า ไม่ได้ติดต่อกับพวกเขาเลยหรือ?"หลังจากร่ำสุราลงท้องไปสองชาม จิตใจก็เหมือนจะผ่อนคลายลงมาไม่น้อย ปันอวิ๋นถามขึ้นอย่างสบายๆ เป็นกันเองเฟิงเหยียนฟังออก ว่าเขาถามถึงเหล่าพี่น้องพวกนั้นเขาตอบอืมไปคำหนึ่ง "ไม่ได้ติดต่อกันเลย""เช่นนั้นก็คงไม่รู้สถานการณ์ของพวกเขาเลยสินะ" ปันอวิ๋นเอ่ยขึ้นเฟิงเหยียนไม่ยอมรับหรือปฏิเสธกับสิ่งนี้ ถือว่ายอมรับไปกลายๆปันอวิ๋นยิ้มๆ เหมือนจะเย้ยหยันตนเอง "แต่ก็ไม่โทษพวกเขาที่ไม่ติดต่อเจ้า ด้วยสถานการณ์ของพวกเขาตอนนี้ ก็ไม่มีหน้ามาติดต่อเจ้าจริงๆ นั่นล่ะ"ได้ยินคำนี้ของปันอวิ๋น เฟิงเหยียนก็ไม่พูดอะไรอีกปันอวิ๋นเอ่ยต่อว่า "ซงซีตอนนี้ทุกวันเหมือนขลุกอยู่แต่ในห้องหลอมสกัด หลอมสกัดอยู่ทุกวันไม่ได้พักเลย"เฟิงเหยียนพอได้ยินคำนี้ คิ้วก็ขมวดขึ้นบางๆ"เยี่ยนเหวย...ก็สูบเลือดออกมาทุกวัน อยู่แบบไม่เหมือนผู้เหมือนคน ผู้อาวุโสหวงจ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1265
บางทีคงเป็นเพราะการคุยแบบเปิดอกก่อนหน้านี้ ทำให้ระยะทางขอเพื่อนสนิทสองคนที่เคยห่างไปตามกาลเวลา ย่อหดลงไปไม่น้อยเลยกระมังดังนั้นพอได้ยินปันอวิ๋นบอกว่าไม่ต้องขอบคุณ เฟิงเหยียนจึงเหลือบมองเขา น้ำเสียงเปลี่ยนไป "ก็ได้ เช่นนั้นก็ไม่ขอบคุณแล้วกัน"เฟิงเหยียนสั่งขึ้นมา "ไป ไปเอาสุรามาให้ข้าหน่อย"แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ในเสียงกลับไม่ได้ออกคำสั่งอะไร ฟังแล้วเหมือนการใช้งานระหว่างเพื่อนกันมากกว่าปันอวิ๋นชะงักไปเล้กน้อย เพราะตอนพวกเขายังเด็ก ก็เคยใช้งานกันและกันแบบนี้ไป ไปเอาสุรามาหน่อยได้ งั้นเจ้าก็เอาปลาไปย่างซะข้าเห็นว่าเจ้าหน้าตาเหมือนปลาถ้าเจ้ายังพูดอีกรอบ จะโดนข้ากดจนจมถังสุราตายไปเลยเพราะคำพูดนี้ของเฟิงเหยียน ทั้งสองคนก็เหมือนกลับไปสมัยยังเด็กในชั่วพริบตาปันอวิ๋นยกมุมปากขึ้นบางๆ ลุกขึ้นไปให้คนรับใช้ส่งสุราเข้ามาคือสุราห้าพิษที่เขาจะหมักอยู่ทุกปี และใช้แมลงพิษมาหลอมจริงๆ แต่ตัวสุรากลับไม่มีพิษใดๆ กระทั่งยังหอมอบอวลเข้มข้นเป็นพิเศษ เป็นสุราที่หาได้ยากยิ่งและเป็นความลับที่ไม่เผยแพร่สู่ภายนอกของหุบเขาหมื่นพิษ ปกติมีแค่เจ้าหุบเขาที่รู้แต่ปันอวิ๋น หลังจากออกสำนักมา ก็ไม่ได้ด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1264
จะเหมือนว่าตบหน้าใส่ตนเองอย่างแรง ทั้งที่เดิมทีก็อยู่บนโชคชะตาที่ขมขื่นอยู่แล้ว กระทั่งยังเป็นการตบหน้าตนเองในตอนนั้นอีกด้วยแบบนั้น...มันขมขื่นเกินไป พวกเขาเดิมทีก็ยากลำบากอยู่แล้วปันอวิ๋นนิ่งงันไปพักหนึ่ง อันที่จริงรู้สึกเหมือนไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนดีอยู่หน่อยๆความเงียบงันดำเนินต่อไประยะหนึ่งยังคงเป็นเฟิงเหยียนที่เอ่ยเสียงต่ำขึ้นมาก่อน "ขอบคุณมาก"ปันอวิ๋นได้ยินคำนี้ ก็รู้สึกแปลกประหลาด อารมณ์เองก็ไม่ค่อยมั่นคงทั้งที่มั่นคงมาตลอดแท้ๆหลังผ่านไปพักหนึ่ง ปันอวิ๋นจึงเอ่ยตอบว่า "เรื่องเล็กน้อย"ตอนที่ได้ยินคำนี้ สายตาของเฟิงเหยียนก็เหมือนขยับนิดๆยังจำได้ว่า ตอนยังเด็กถ้าปันอวิ๋นช่วยเขาทำอะไร ขอแค่เขาขอบคุณ ปันอวิ๋นก็จะพูดคำว่า 'เรื่องเล็กน้อย' ออกมาเสมอต่อให้บางครั้ง จะไม่ใช่เรื่องเล็กเลยก็ตาม แต่ก็ยังทำให้เขารู้สึกว่า ไม่ต้องเกรงใจ ยังมีพี่น้องคนนี้ช่วยแบกอยู่เฟิงเหยียนหยุดไปครู่หนึ่ง เอ่ยเสียงเรียบขึ้นว่า "ก่อนหน้านี้ ข้าเจอกับหลงเฉินมา"พอได้ยินชื่อนี้ที่คุ้นเคย ม่านตาปันอวิ๋นก็หดลงเล็กน้อยเฟิงเหยียนเอ่ยต่อว่า "เขามีชีวิตไม่ค่อยดีนัก เหมือนตอนนั้นหลังจากที่เขาท
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1263
ท่าทีของเฟิงเหยียน ไม่ถือว่ากระตือรือร้นมากนัก กระทั่งค่อนข้างเย็นชาด้วยซ้ำแต่ก็เป็นเรื่องปกติ หลังจากที่เขาออกจากสำนักในตอนนั้น ก็ไม่ได้มีความฮึกเหิมเหมือนสมัยครั้งยังเด็กอีกมักจะเย็นชา และมักจะเฉยเมยปันอวิ๋นเม้มริมฝีปาก เข้าใจถึงสาเหตุนั้นสภาพการณ์ตอนที่เฟิงเหยียนออกจากสำนักครั้งนั้น เขาเองก็รู้เป็นอย่างดีต่อให้จนถึงตอนนี้ ก็ยังจดจำได้อย่างชัดเจนเพราะเฟิงเหยียนถูกทรยศเป็นคนแรก ดังนั้น ตอนนั้นพวกเขาก็อยู่ในฐานะคนที่ยังไม่ถูกทรยศอันที่จริง จะมากน้อยก็ยังมีความสงสัยว่าถ้าไม่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็คงไม่เข้าใจอยู่พวกเขารู้สึกว่าเฟิงเหยียนทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ เป็นเฟิงเหยียนที่ไม่รู้จักบุญคุณพวกเขารู้สึกว่า เป็นเฟิงเหยียนที่ทำไม่ถูกเฟิงเหยียนเป็นคนอกตัญญูจนต่อมา ต่อมาของต่อมา ทุกคนทยอยกันเดินบนเส้นทางของเฟิงเหยียน ใครก็หนีไม่พ้นการทรยศหรือใช้ประโยชน์ทั้งนั้นตามหลักแล้วควรจะยอมรับชะตากรรมอย่างที่เคยเตือนเฟิงเหยียนเอาไว้ในตอนนั้น และมองว่าสิ่งนั้นเป็นการบ่มเพาะและการให้ความสำคัญจากสำนักแต่เพระาอะไร...ถึงได้ดีใจกันขึ้นมาไม่ได้เลยและหลังจากนั้นอีก แต่ละคนก็ทร
