All Chapters of คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Chapter 801 - Chapter 810

“ไม่ต้องห่วงนะ อีกเดี๋ยวถ้าได้ออกไปก็ไม่เป็นไรแล้ว” เสิ่นเหมิงเหมิงพยักหน้าเบาๆเป็นการบอกว่าเธอเข้าใจ เมื่อเห็นพวกเธอนอนหมอบลงไปแล้ว ผู้ช่วยเฉินก็รู้ว่าเสิ่นหยินอู้ได้ตัดสินใจแล้ว จึงพูดว่า "คุณหนูเสิ่น งั้นก็นั่งดีๆนะครับ" ทันทีที่เขาพูดจบ รถก็เริ่มเคลื่อนตัว สายตาของผู้ช่วยเฉินมองไปทึ่ด้านหน้า เขาพูดขณะขับรถว่า: "เราจะไปถึงประตูในอีกประมาณสองนาที ถึงที่ประตูหลักจะย้ายคนออกไปกว่าครึ่งหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังเหลือคนอยู่อีกเยอะ ผมคนเดียวจัดการพวกเขาไม่ไหว ถ้าโชคดีพวกเขาจะปล่อยผมออกไป แล้วผมจะไปส่งพวกคุณที่อีกที่หมายหนึ่งแล้วค่อยกลับมา ถ้าโชคร้ายแล้วพวกเขาอยากตรวจรถขึ้นมา ผมจะขับออกไปเลย และจะเร่งความเร็วรถ ถึงตอนนั้นพวกคุณคาดเข็มขัดแล้วดูแลตัวเองให้ดีๆนะครับ” เสิ่นหยินอู้ฟังสิ่งที่เขาพูดทีละคำ และในที่สุดเธอก็ตอบกลับไปเพียงสองคำเท่านั้น: "ขอบคุณ" ผู้ช่วยเฉินเปิดริมฝีปากของเขา แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก สองนาทีต่อมา รถก็มาถึงประตูหลัก มันแตกต่างไปจากตอนที่โม่ไป๋นั่งรถออกไป ผู้ช่วยเฉินถูกขวางเอาไว้ก่อนจะได้ออกไปข้างนอ หลังจากที่หยุดรถ ลมหายใจของเสิ่นหยินอู้เริ่มถี่ขึ้น เธอมองไปที่เด็

เนื่องจากไม่มีใครอยู่ในรถ ผู้ช่วยเฉินจึงลดความเร็วรถลง เขาช่วยเสิ่นหยินอู้ได้แค่นี้ สำหรับสิ่งที่กำลังรอเขาอยู่ต่อจากนี้ เขาไม่รู้เลย หากถามว่าเขาเสียใจหรือไม่ เรื่องบางเรื่อง ในเมื่อทำลงไปแล้ว ไม่ว่าเขาจะเสียใจหรือไม่ มันก็ไม่สำคัญเลยสักนิด …… หนึ่งชั่วโมงต่อมา ผู้ช่วยเฉินก็ถูกไล่ตามมาจนทัน เขาถูกพาตัวไปหาโม่ไป๋ สีหน้าของเขาดูสิ้นหวัง ราวกับว่าเขาได้มองเห็นจุดจบของตัวเองล่วงหน้าแล้ว และเขาก็ไม่มีเจตนาที่จะขอความเมตตา “เธออยู่ที่ไหน?” เสียงของโม่ไป๋ยังคงเบามาก แต่ผู้ช่วยเฉินรู้ดีว่านี่อาจเป็นความสงบก่อนจะเกิดหายนะ เขาเปิดริมฝีปากแล้วยิ้ม เงยหน้าขึ้นสบตากับโม่ไป๋ “ผมไม่รู้ว่าพวกเขาไปที่ไหน ผมแยกกับพวกเขาระหว่างทาง” เมื่อได้ยิน หางตาของโม่ไป๋ก็กระตุก "ทำไม?" ผู้ช่วยเฉินเม้มริมฝีปากบางของเขาแล้วพูดว่า "ไม่มีเหตุผล ผมก็แค่ทำในสิ่งที่ผมอยากทำ" “เพราะผมลงโทษคุณเหรอ?” โม่ไป๋ดันแว่นตาของเขาขึ้น “คุณก็เลยปล่อยพวกเขาหนีไปเพื่อแก้แค้นผมสินะ?” "ไม่ใช่" ผู้ช่วยเฉินส่ายหัว "พูดตรงๆนะครับมประธานโมใ่มีบุณคุณกับผม ต่อให้ประธานโม่จะลงโทษผม ผมก็ไม่สามารถแก้แค้นคุณได้หรอกครับ" เม

ทั้งสองคุยกันไปเรื่อย จากนั้นเจ้าของโรงแรมก็บอกว่าเธอมีอย่างอื่นที่ยังต้องไปทำ ก่อนออกไป เจ้าของโรงแรมบอกให้เธอล็อคประตูให้ดีๆในตอนที่จะเข้านอน หากมีคนมาเคาะประตูก็ไม่จำเป็นต้องไปสนใจ เสิ่นหยินอู้ตอบว่าโอเค เมื่อนึกอะไรขึ้นได้ เธอก็เรียกเจ้าของโรงแรม “ขอโทษนะคะ ตอนที่ฉันมา…ฉันถูกขโมยไป โทรศัพท์ของฉันก็ไม่มี ฉันขอยืมโทรศัพท์ของคุณก่อนได้ไหมคะ?” เจ้าของโรงแรมอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้า "แน่นอนค่ะ" “ที่ชั้นล่างมีโทรศัพท์สาธารณะ หลังทานข้าวเสร็จคุณลงไปใช้ก็ได้นะคะ” โทรศัพท์สาธารณะงั้นเหรอ?เสิ่นหยินอู้พยักหน้า: "ขอบคุณค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันลงไป" จากนั้นเธอก็ปิดประตูและนำอาหารแบ่งให้กับเด็กๆทั้งสองคน “ลูกรัก กินข้าวอะไรสักหน่อยก่อนนะ เดี๋ยวเรากลับไปแล้ว หม่ามี๊จะทำอาหารให้พวกหนูกินเยอะๆเลย” "ขอบคุณนะคะหม่ามี๊" เมื่อเห็นเด็กๆทั้งสองคนกินอาหาร เสิ่นหยินอู้ก็นึกถึงเรื่องโทรศัพท์ขึ้นมาได้ ดังนั้นเธอจึงออกไปเพื่อโทร การทิ้งเด็กๆทั้งสองไว้ที่นี่ มันดูจะไม่ค่อยปลอดภัย ถ้าหากว่ามีคนเข้ามาหลังจากที่เธอออกไปล่ะ? ถ้าหาก…… หลังจากคิดไปคิดมา ในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็ตัดสินใจรอจนกว่

ใครจะรู้ว่าเมิ่อโทรศัพท์ดังขึ้นได้เพียงวินาทีเดียว ฉินเย่ก็รับสายทันที "ฮัลโหล" เมื่อเธอได้ยินเสียงผู้ชายที่เย็นยะเยือก โจวชวงชวงก็ทำอะไรไม่ถูก เธอนิ่งอยู่กับที่ “คุณโจว?” ความเงียบของเธอทำให้ชายที่รับสายต้องเรียกเธอด้วยความสงสัยอีกครั้ง จากนั้นโจวชวงชวงจึงตอบสนองได้ เธอบอกเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้อีกครั้งและบอกที่อยู่ของโรงแรมให้เขาทราบ "ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าเป็นเธอ ถึงจะจะไม่ใช่ เราก็ปล่อยโอกาสนี้ไปไม่ได้ ถ้าเกิดเป็นเธอจริงๆล่ะ?" "ผมจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้" โจวชวงชวงได้ยินเขาบอกให้คนขับกลับรถและเปลี่ยนเส้นทาง หลังจากที่ออกคำสั่งกับคนขับแล้ว เขาก็พูดกับเธอว่า "ส่งเบอร์นั้นมาให้ผมที" "โอเค" หลังจากวางสายแล้ว โจวชวงชวงก็ส่งเบอร์ท้องถิ่นเมื่อครู่นี้ไปให้ฉินเย่ทางข้อความ ในเวลานี้ เผยจ้าวเหิงก็เข้ามา "เรียบร้อยแล้วเหรอ?" โจวชวงชวงกัดริมฝีปากล่างแล้วพยักหน้า เผยจ้าวเหิงมองเธอ แล้วจึงถามคนที่เฝ้าประตูว่า "มีรถที่สามารถขับรถออกไปได้ไหม?" ชายคนนั้นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้า "มีครับ" "เราขอยืมใช้ได้ไหมครับ?" “แน่นอนครับ คุณเป็นแขกของประธานฉิน หาก

"รู้แล้วๆ" ในที่สุดเด็กผู้หญิงก็วางสายด้วยความเหลืออดอย่างถึงที่สุด ขณะที่เธอกำลังจะเดินผ่านหน้าหยินอู้ ทันใดนั้นเสิ่นหยินอู้ก็ยื่นมือออกไปเพื่อรั้งเธอไว้ "สวัสดีจ๊ะ" เด็กสาวตัวเล็กตกใจเมื่อเห็นเสิ่นหยินอู้ ด้วยความที่เป็นคนแปลกหน้า ความโกรธของเธอก็ลดลง นอกจากนี้เสิ่นหยินอู้ก็มีใบหน้าแบบคนเอเชีย ดังนั้นเธอจึงมองหยินอู้ด้วยความสงสัย: "มีอะไรหรอคะ?" เสิ่นหยินอู้ยิ้มเล็กน้อย “สวัสดีจ๊ะหนู ป้าขอยืมโทรศัพท์โทรหาใครสักคนได้ไหม?” เมื่อได้ยินดังนั้น เด็กสาวตัวเล็กก็ย่นจมูก “ไม่ได้ค่ะ ผู้ใหญ่แบบคุณต่างก็มีโทรศัพท์เป็นของตัวเองกันหมดไม่ใช่หรอ? คุณกำลังคิดจะหลอกฉันสินะ?” แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะขอยืมโทรศัพท์ของใครสักคนเพื่อโทรออก เสิ่นหยินอู้กัดริมฝีปากล่าง ขณะที่กำลังจะอธิบาย เหมิงเหมิงที่อยู่ด้านหลังก็ก้าวมาข้างหน้าแล้วจับมือของเด็กสาวคนนั้นเบาๆ “พี่สาวคะ โทรศัพท์ของหม่ามี๊หนูโดนขโมยไป ตอนนี้เราไม่มีเงินก็เลยอยากโทรหาพ่อ ให้เขามารับเราน่ะค่ะ” ขณะที่เหมิงเหมิงพูดกับเธอ เธอก็พูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆ นอกจากนี้เธอยังมีหน้าตาที่ดูดี มีผิวขาวและดวงตาที่โตราวกับตุ๊กตาที่งดงาม