All Chapters of คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Chapter 821 - Chapter 830

“ยังไงก็เป็นการรักษาส่วนตัวอยู่แล้ว ไม่ต้องเกร็งมากหรอก ทำตัวสบายๆเถอะครับ” หลังจากพูดจบ คุณหมอก็คุกเข่าลงตรงหน้าเสิ่นเหมิงเหมิง และจับข้อเท้าขวาของเธอเบาๆ “เท้าข้างนี้เจ็บใช่ไหม?” ชั่วพริบตาที่ข้อเท้าของเธอถูกกด เสิ่นเหมิงเหมิงก็กำชายเสื้อของเธอแน่นขึ้นด้วยความเกร็งและพยักหน้า คุณหมอตรวจดูข้อเท้าขาวๆของเธอ จากนั้นจึงกดเบาๆที่จุดหนึ่ง สาวน้อยเจ็บจนตัวสั่นและตะโกนร้องเรียกหม่ามี๊ดังลั่น ในวินาทีนี้ เสิ่นหยินอู้รู้สึกปวดใจอย่างยิ่งและยื่นมือออกไปให้เธอกอด “ดูเหมือนตรงนี้จะเจ็บ เป็นไงบ้าง ตรงนี้ก็เจ็บงั้นเหรอ?” หลังจากตรวจดูได้สักพัก คุณหมอก็บอกว่า “สาวน้อยไม่ได้เป็นอะไรหนักหนา แค่ข้อเท้าแพลง ผมจะสั่งยาให้เธอ พักสักสองสามวัน แต่ช่วงนี้ต้องงดการเดินบนพื้นไปก่อนนะครับ” เสิ่นหยินอู้ขอบคุณเขา และเขาก็สั่งยาให้แล้วจึงจากไป ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าๆในการตรวจเหมิงเหมิง หลังจากที่คุณหมอออกไปเสิ่นหยินอู้ก็อุ้มเหมิงเหมิงกลับไปที่เดิมและกำชับว่า: "ครั้งหน้าถ้าลูกได้รับบาดเจ็บ ต้องบอกหม่ามี๊ทันทีนะ อย่าฝืนตัวเองอีก เข้าใจไหม?” ครั้งนี้เสิ่นเหมิงเหมิงได้บทเรียนแล้ว เธอพยักหน้าอย

เมื่อโจวชวงชวงกับเสิ่นหยินอู้ผละออกจากกัน พวกเธอก็พบว่าหลี่มู่ถิงจากไปแล้ว สายตาของเสิ่นหยินอู้มืดมนลง เธอไม่สามารถบังคับให้เขาตอบคำถามเธอไปได้ตลอด เขาก็มีเรื่องของเขาที่ต้องไปจัดการ ถ้าอย่างนั้นก็ให้เขาไปทำเถอะ โจวชวงชวงตระหนักได้ถึงอารมณ์ของเพื่อนสนิทเธอ จึงถามอย่างระแวดระวังทันที: "เป็นอะไรไปหรอ?" เสิ่นหยินอู้ได้สติกลับมาอีกครั้งและยิ้มอย่างเรียบเฉย "ไม่มีอะไรหรอก เธอมาแล้วสินะ รถซ่อมเสร็จแล้วเหรอ?" “ยังไม่เสร็จหรอก โจวเปาผีกลัวว่าฉันจะเป็นห่วงเธอมากเกินไป เขาเลยให้คนมาส่งฉันกลับมาก่อนน่ะ” หลังจากพูดจบ โจวชวงชวงก็เปลี่ยนคำพูดทันทีและพูดว่า: "ไม่สิ เรียกเขาว่าโจวเปาผีไม่ได้แล้ว ฉันสัญญากับเขาว่าจะไม่ตั้งชื่อเล่นให้เขาอีก จากนี้ฉันจะเรียกเขาว่าประธานเผยแล้วกัน" “ชื่อเล่นเหรอ?” “ใช่ ครั้งนี้เขามากับฉันเพื่อมาช่วยตามหาเธอ ฉันใช้เวลาอยู่กับเยอะอยู่ บางครั้งฉันก็หลุดเรียกเขาว่าโจวเปาผีโดยไม่รู้ตัว…” เสิ่นหยินอู้: "..." เธออยากจะพูดว่าสมกับเป็นเธอจริงๆ “เขาไม่โกรธเหรอ?” “โกรธที่ไหนล่ะ? ชื่อเล่นที่ฉันตั้งให้ไม่ได้ตั้งซี้ซั้วนะ มันเป็นเรื่องจริงต่างหาก ชอบให้ฉันทำงานล่วงเ

“นี่ไม่เกี่ยวกับเธอหรอก” โจวชวงชวงยังคงเสียใจอยู่มาก “ฉันรู้สึกว่าวันนี้ถ้าเขาไม่ส่งข้อความอะไรกลับมาเลย เธออาจจะนอนไม่หลับ คืนนี้ฉันก็จะไม่นอนเหมือนกัน ฉันจะรออยู่ที่นี่กับเธอเพื่อรอข้อความจากฉินเย่ ถ้าเขากลับมาเมื่อไรแล้วเธอรู้สึกสบายใจแล้ว ฉันค่อยไป” “ไม่จำเป็น ชวงชวง” เสิ่นหยินอู้ส่ายหัว “ฉันอยู่คนเดียวได้ วันนี้เธอก็เดินทางมาทั้งวัน รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ” “เงียบไปเลย แล้วก็อย่าไล่ฉันไปอีก ฉันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอนะ ไม่ได้เจอกันนานขนาดนี้ ฉันจะอยู่นอนกับเธอไม่ได้หรือไง หรือเธอไม่ชอบฉันแล้ว?” “ไม่แน่นอนอยู่แล้ว งั้นเธออยู่ต่อก็ได้” ในท้ายที่สุด โจวชวงชวงก็อยู่เป็นเพื่อนเธอเพื่อรอ เพราะทั้งคู่นอนไม่หลับ โจวชวงชวงจึงตั้งใจให้คนนำอาหารมามากมายเป็นพิเศษ แล้วก็ยังมีไวน์ เธอดื่มไวน์กับเสิ่นหยินอู้ในห้องใกล้ๆระเบียง“ฉันไม่ได้ดื่มกับเธอมานานแล้ว ถึงเธอจะเลิกดื่มหลังจากแต่งงานแล้ว แต่วันนี้เป็นวันพิเศษ เพื่อเป็นการฉลองการที่เธอกลับมาได้อย่างปลอดภัย เรามาดื่มกันสักแก้วไหม?” แม้ว่าเสิ่นหยินอู้จะไม่ต้องการไปยุ่งกับแอลกอฮอล์ แต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะไปขัดความสุขของโจวชวงชวงในขณะ

ส่วนที่มองเห็นได้ล้วนได้รับบาดเจ็บรุนแรงถึงเพียงนี้ แล้วภายใต้ร่มผ้าล่ะ? เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็เริ่มกังวลขึ้นมา “คุณบาดเจ็บตรงไหนบ้างกันแน่? ถอดเสื้อออกให้ฉันดูหน่อย” ฉินเย่จ้องเธออย่างเงียบๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาแสดงอาการที่หมดหนทางออกมา “ผมไม่ได้เพิ่งพูดไปเหรอ? นั่นคือเลือดของโม่ไป๋” มือของเสิ่นหยินอู้ที่จับอยู่บริเวณคอของเขากำแน่นขึ้น เธอจับคอเสื้อของเขาไว้แน่นและกัดริมฝีปากล่างของเธอ การกระทำทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาของฉินเย่ สายตาของเขาก็มืดลงจนไร้แสง ถึงขั้นแสดงความเจ็บปวดขมขื่นออกมาด้วยซ้ำ “คุณเป็นห่วงเขามากเลยหรอ?” “ฉินเย่!” ทันทีที่เขาพูดจบ เขาได้ยินเสิ่นหยินอู้ตะโกนใส่เขาอย่างเกรี้ยวกราดว่า "ถึงขนาดนี้แล้ว คุณพูดแบบนั้นแล้วมันได้อะไรล่ะ? ถึงเขาจะได้รับบาดเจ็บ แต่ตอนนี้ฉันก็บินไปหาเขาไม่ได้ ฉันอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าคุณ ฉันอยากดูแผลของคุณ” ฉินเย่ชะงักไปเล็กน้อย “หรือจะบอกว่า ที่คุณพูดมามันเป็นสิ่งที่คุณโกหกฉันทั้งเพ อันที่จริงแล้วเป็นคุณเองต่างหากที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนไม่กล้าบอกฉัน คุณก็เลยจงใจพูดอะไรแบบนั้นเพื่อให้ฉันสับสนใช่ไหม?” หลังจากที่เธอพูดปร

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ตอบกลับมาคือคร่ำครวญจากความเจ็บปวด คุณหมอขมวดคิ้วและทำแผลให้เขา "ประธานฉิน หลังจากทำแผลเสร็จแล้ว อย่าเพิ่งโดนน้ำในอีกหลายๆวันต่อจากนี้นะครับ ไม่งั้นถ้าแผลติดเชื้อจะมีแต่แย่ลง" ฉินเย่นั่งอยู่ที่นั่นโดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ นอกจากความเจ็บปวดที่ไม่คาดคิดในตอนแรกที่ทำให้เขาครวญครางออกมา หลังจากนั้นเขาก็อดทนมาโดยตลอด หลี่มู่ถิงยืนอยู่ข้างๆ หากเขาไม่เห็นเหงื่อเย็นๆบนหน้าผากของฉินเย่ไหลลงไปตามเส้นเลือดที่ปูดขึ้นมา เขาอาจคิดว่าบาดแผลนั้นไม่เจ็บเลยสักนิด แต่มันเป็นไปได้ยังไงล่ะ? บาดแผลลึกมากขนาดนั้น เพียงแค่มองก็รู้สึกน่าสยดสยอง “ประธานฉิน คุณหนูเสิ่นรู้ไหมว่าแผลของคุณหนักขนาดนี้? ผมได้ยินมาว่าเมื่อกี้นี้คุณไปหาคุณหนูเสิ่นหลังจากที่กลับมาโดยที่ยังไม่ได้ทำแผลเลย” ฉินเย่ชะงักไป จากนั้นเม้มริมฝีปากบางของเขาแล้วพูดว่า "เธอรู้ว่าผมได้รับบาดเจ็บ แต่เธอยังไม่เห็นแผลของผม" เมื่อได้ยิน หลี่มู่ถิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก: "ดีแล้ว แผลของคุณดูน่ากลัวมากจริงๆ ทางที่ดีก็อย่าให้คุณหนูเสิ่นเห็นจะดีกว่านะครับ" ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงคำถามก็ดังมาจากประตู “งั้นเหรอ? แผลแบบไหนกันล