เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 809
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-28 17:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 810
"รู้แล้วๆ" ในที่สุดเด็กผู้หญิงก็วางสายด้วยความเหลืออดอย่างถึงที่สุด ขณะที่เธอกำลังจะเดินผ่านหน้าหยินอู้ ทันใดนั้นเสิ่นหยินอู้ก็ยื่นมือออกไปเพื่อรั้งเธอไว้ "สวัสดีจ๊ะ" เด็กสาวตัวเล็กตกใจเมื่อเห็นเสิ่นหยินอู้ ด้วยความที่เป็นคนแปลกหน้า ความโกรธของเธอก็ลดลง นอกจากนี้เสิ่นหยินอู้ก็มีใบหน้าแบบคนเอเชีย ดังนั้นเธอจึงมองหยินอู้ด้วยความสงสัย: "มีอะไรหรอคะ?" เสิ่นหยินอู้ยิ้มเล็กน้อย “สวัสดีจ๊ะหนู ป้าขอยืมโทรศัพท์โทรหาใครสักคนได้ไหม?” เมื่อได้ยินดังนั้น เด็กสาวตัวเล็กก็ย่นจมูก “ไม่ได้ค่ะ ผู้ใหญ่แบบคุณต่างก็มีโทรศัพท์เป็นของตัวเองกันหมดไม่ใช่หรอ? คุณกำลังคิดจะหลอกฉันสินะ?” แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะขอยืมโทรศัพท์ของใครสักคนเพื่อโทรออก เสิ่นหยินอู้กัดริมฝีปากล่าง ขณะที่กำลังจะอธิบาย เหมิงเหมิงที่อยู่ด้านหลังก็ก้าวมาข้างหน้าแล้วจับมือของเด็กสาวคนนั้นเบาๆ “พี่สาวคะ โทรศัพท์ของหม่ามี๊หนูโดนขโมยไป ตอนนี้เราไม่มีเงินก็เลยอยากโทรหาพ่อ ให้เขามารับเราน่ะค่ะ” ขณะที่เหมิงเหมิงพูดกับเธอ เธอก็พูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆ นอกจากนี้เธอยังมีหน้าตาที่ดูดี มีผิวขาวและดวงตาที่โตราวกับตุ๊กตาที่งดงาม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 811
หลังจากวางสาย อารมณ์ของเสิ่นหยินอู้ก็แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง หนึ่งชั่วโมง หลังจากนี้หนึ่งชั่วโมงเธอก็จะไม่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวโดยไร้ที่พึ่งอีกต่อไป เมื่อถึงตอนนั้น ชวงชวงก็จะอยู่เคียงข้างเธอ แล้วก็ยังมีโจวเปาผีของชวงชวง เพียงแต่ว่า…… คนๆนั้นในใจเธอที่เธอรอคอยกลับยังไม่มีวี่แววอะไรเลย ชวงชวงติดต่อเขาไม่ได้ หรือหลังจากที่รู้เรื่องเขาคิดว่ามันลำบากเกินไปจึงไม่อยากมาตามหาเธอกันนะ? หลังจากคิดไปคิดมา เสิ่นหยินอู้ก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจแต่เธอก็ได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอส่งโทรศัพท์คืนให้เด็กสาวที่อยู่ข้างหน้าเธอ และกล่าวขอบคุณเธอ "ขอบคุณที่ให้ยืมโทรศัพท์นะ" ที่จริงแล้วในขณะที่เด็กสาวให้ยืมโทรศัพท์ไป เธอยังคงกังวลว่าเธอจะถูกหลอกหรือไม่ เธอคิดไม่ถึงว่าเธอจะได้โทรศัพท์กลับคืนมาจริงๆ เธอเม้มริมฝีปากแล้วรับโทรศัพท์กลับมา จากนั้นก็มองไปที่เหมิงเหมิงกับเสิ่นซือเหนียนที่อยู่ข้างๆแล้วถามเบาๆว่า: "งั้นพวกคุณอยากเล่นอยู่ที่นี่ไหม?" เมื่อเห็นว่าเธออยู่คนเดียว ในตอนแรกเสิ่นหยินอู้ต้องการจะพยักหน้า แต่เมื่อคิดว่าพวกเธอจะอยู่ที่นี่เป็นเวลานานไม่ได้ เธอจึงทำได้เพียงพูดว่า: "พ่อของเด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 812
เมื่อเสิ่นหยินอู้เห็นเช่นนั้น เธอก็คุกเข่าลงไปทันที "เป็นอะไรหรือเปล่า?" เสิ่นเหมิงเหมิงส่ายหัว: "หม่ามี๊ เหมิงเหมิงไม่เป็นไรค่ะ" แต่เสิ่นหยินอู้สังเกตเห็นว่าอาการของเธอไม่ปกติ จึงถามอย่างจริงจังว่า "ลูกเท้าพลิกหรอ? ให้หม่ามี๊ดูหน่อยนะ" “หม่ามี๊ หนูไม่เป็นไรจริงๆ...” ในเวลานี้มีเสียงความโกลาหลดังมาจากที่ประตู เสิ่นหยินอู้บังเอิญนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นพอดี เมื่อได้ยินเสียบ เธอก็เงยหน้าขึ้นไปมอง เมื่อมองไปเธอก็เห็นคนหลายๆคนที่เห็นที่โรงแรมในตอนก่อนหน้านี้กำลังเดินมาที่ดินแดนแห่งเกม สีหน้าของพวกเขาดูดุร้ายป่าเถื่อนราวกับว่าพวกเขาเข้ามาเพื่อเปิดศึกทำสงครามกับใคร เด็กๆหลายคนต่างก็หวาดกลัวกับท่าทางของพวกเขา ทุกคนต่างกรีดร้องและวิ่งหนี เมื่อเห็นพวกเขา สีหน้าของเสิ่นหยินอู้ก็เปลี่ยนไป เวลาผ่านไปกว่าสี่สิบนาทีแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะมาที่นี่ เธอคงไม่สามารถรอโจวชวงชวงมารับเธอที่นี่ได้อย่างปลอดภัยได้อีกต่อไป เสิ่นหยินอู้มองไปรอบๆ และพบว่าที่นี่มีทางออกเพียงทางเดียว เธอกัดริมฝีปากล่าง เธอยืนขึ้นและอุ้มเหมิงเหมิงขึ้นมา จากนั้นก็ให้เหนียนเหนียนเดินตามเธอไปซ่อนตัวอยู่ในฝูงชนที
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 813
ในขณะนี้ เสิ่นหยินอู้โทษตัวเองอย่างมากอยู่ภายในใจ เธอโทษตัวเองไม่เพียงแค่ที่เธอไม่ดูแลเหมิงเหมิงให้ดี แต่ที่สำคัญที่สุด เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหมิงเหมิงได้รับบาดเจ็บตั้งแต่เมื่อไรและได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร เมื่อเห็นว่ามีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเสิ่นหยินอู้ เสิ่นเหมิงเหมิงก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย "หม่ามี๊ อย่าร้องไห้เลยนะคะ เหมิงเหมิงไม่เจ็บ" ในฐานะพี่ชาย ในเวลานี้เสิ่นซือเหนียนก็เข้ามา เขาเขย่งเท้าขึ้นมาเพื่อเช็ดน้ำตาให้เสิ่นหยินอู้ เมื่อเห็นเด็กน้อยสองคนเป็นห่วงเป็นใยเธอมากเช่นนี้ เสิ่นหยินอู้จึงทำได้เพียงหยุดร้องไห้แล้วพูดกับพวกเขาว่า "เดี๋ยวกลับไป หม่ามี๊จะชดใช้ให้พวกหนูนะ" “หม่ามี๊ ไม่เป็นไรครับ มันไม่ใช่ความผิดของหม่ามี๊” “เอาล่ะ ต่อจากนี้เราจะต้องหยุดคุยกันก่อน เท้าของเหมิงเหมิง... หม่ามี๊จะช่วยนวดให้” เสิ่นหยินอู้ถูบริเวณที่เจ็บให้เธอเบาๆ เหมิงเหมิงเจ็บปวดมากจนน้ำตารื้นขึ้นมาที่หางตาของเธอในทันที แต่เธอก็กลั้นมันกลับไปเพื่อไม่ให้หม่ามี๊กังวล เมื่อเห็นเช่นนั้น เสิ่นซือเหนียนก็ยื่นมือของเขาไปให้เหมิงเหมิงอย่างระมัดระวังเพื่อให้เธอจับไว้ พวกเขาทั้งสามอยู่ในห้องน้ำ เนื่อง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 814
เสิ่นหยินอู้กัดริมฝีปากล่าง ไม่อยากยอมแพ้เลย เธอไม่อยากยอมแพ้จริงๆ เธอติดต่อกับโจวชวงชวงได้แล้วแท้ๆ แล้วทำไมถึงหนีไม่พ้นล่ะ? เธอไม่ควรอยู่ที่นี่ มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดของเธอ เธอควรจะอยู่ที่นี่สักพักแล้วก็ย้ายที่ บางที... ถ้าเป็นเช่นนั้น เธออาจยังมีโอกาสอยู่ ในที่สุด เสิ่นหยินอู้ก็เห็นรองเท้าคู่หนึ่งกำลังเดินเข้ามาที่ห้องน้ำห้องสุดท้าย เสิ่นหยินอู้กังวลว่าจะถูกประตูกระแทก จึงให้เด็กๆไปหลบที่มุมด้านหลังก่อนแล้ว เธอมองไปที่รองเท้าคู่นั้นที่เดินเข้ามาใกล้ประตูมากขึ้น เธอกลั้นหายใจ เดิมทีเธอคิดว่าอีกฝ่ายจะกระแทกประตู แต่จู่ๆคนๆนั้นกลับหยุดอยู่ที่ประตูแล้วพูดเสียงดังว่า: "คุณหนูเสิ่น ผมรู้ว่าคุณกับลูกๆอยู่ข้างใน จุดประสงค์เดิมของคุณผู้ชายโม่คือการหาคุณให้พบ ดังนั้นเราจึงไม่อยากทำร้ายคุณ ถ้าคุณไม่อยากให้ตัวเองกับลูกๆของคุณไก้รับบาดเจ็บ กรุณาให้ความร่วมมือและออกมาด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้น หลังจากนี้ถ้าผมถีบประตูนี้ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะทำให้คุณบาดเจ็บหรือเปล่า” เสิ่นหยินอู้ฟังคำพูดเหล่านี้อย่างเงียบๆ ไม่กี่วินาทีต่อมา ริมฝีปากของเธอก็ขยับ และเมื่อเธอกำลังจะพูด ก็มีเสียงดังป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-29คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 815
เด็กทั้งสองจับชายเสื้อของเธอแน่นและหลบตัวอยู่ข้างหลังเธอ เสิ่นหยินอู้เตรียมใจไว้แล้ว หลังจากบิดที่ล็อค เธอก็เปิดประตูออกไปในทันทีและพูดในสิ่งที่เธอเตรียมเอาไว้ล่วงหน้า “ฉันจะไปกับพวกคุณ อย่าทำร้ายฉันกับลูกๆก็…” อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอก็รู้สึกว่าภาพตรงหน้าของเธอมืดลง จากนั้นร่างกายของเธอก็ถูกกอดเอาไว้ "ปล่อยนะ……" หลังจากที่เสิ่นหยินอู้ตอบสนองได้ เธอก็คิดที่จะดันเขาออกไปโดยสัญชาตญาณ แต่กลิ่นอายที่คุ้นเคยก็แทรกเข้ามาในลมหายใจของเธอ เสิ่นหยินอู้ตกตะลึง นี่มัน…… ชายคนนั้นกอดเธอแน่นขึ้น มันแรงจนแทบจะบดเข้าไปถึงในกระดูกและเลือดของเธอ แต่เสิ่นหยินอู้กลับไม่รู้สึกเจ็บปวด หยาดน้ำตาปรากฏขึ้น สักพักภาพตรงหน้าก็พร่ามัว ในเวลาเดียวกัน เด็กทั้งสองคนก็อุทานออกมาด้วยความตกใจจากด้านหลัง “ลุงเย่มู่!” เขานั่นเอง เป็นเขาจริงๆ เสิ่นหยินอู้คาดไม่ถึงว่าคนที่มาที่นี่จะเป็นฉินเย่ ในตอนที่เธอโทรหาโจวชวงชวงก่อนหน้านี้ เธอไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ อาจเป็นเพราะอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉิน เสิ่นหยินอู้ไม่ได้ยินเธอพูดถึงมัน ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเธอได้บอกฉินเย่แล้วหรือไม่ หยินอู้จึงคิดว่าฉินเย่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 816
"ไปกันเถอะ" เสิ่นหยินอู้จูงมือเสิ่นซือเหนียนแล้วเดินไปข้างหน้า และพวกเขาก็ออกไปพร้อมกัน คาดไม่ถึงว่าเมื่อพวกเขาไปถึงที่ประตู มีคนกลุ่มหนึ่งล้อมพวกเขาไว้และขวางทางพวกเขาไว้โดยไม่มีทางให้ออกไปได้ เมื่อเห็นคนกลุ่มนี้ หัวใจของเสิ่นหยินอู้ก็เย็นวูบ "เป็นคนของเขาสินะ" ฉินเย่เอื้อมมือออกไปดึงเธอให้เข้ามาข้างๆเขาโดยไม่รู้ตัว "มีผมอยู่" หลังจากได้ยินเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็ขยับเข้าไปใกล้ๆเขาโดยอัตโนมัติ เธอเม้มริมฝีปากแล้วถามว่า “คุณไม่ได้แจ้งตำรวจใช่ไหม?” ฉินเย่ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นลดสายตาลงมามองเธอ “ทำไมล่ะ กลัวผมจะแจ้งตำรวจจับเขาเหรอ? เป็นห่วงเขาหรอ?” เมื่อเผชิญกับดวงตาสีดำเข้มของเขา เสิ่นหยินอู้ก็ลดสายตาลง "เมื่อก่อนเขาช่วยฉันมามาก ฉันไม่อยากทำร้ายเขา" “ตอนนี้เขากำลังทำร้ายคุณ” “เขาแค่จะพาฉันออกไปและไม่ได้ทำร้ายฉัน” เสิ่นหยินอู้ย้ำ "เขาไม่ได้ทำร้ายฉันหรือลูกๆ" ฉินเย่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ได้โทรแจ้งตำรวจ แต่เมื่อเขาเห็นเสิ่นหยินอู้ปกป้องโม่ไป๋ต่อหน้าเขาและยังพูดแก้ต่างให้ด้วยวิธีต่างๆ มันก็ยากที่เขาจะเลี่ยงไม่ให้รู้สึกเจ็บปวดในใจ ในเวลานี้ โม่ไป๋เดินออกมาจากฝูง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 817
ในตอนที่เธอกลับจีน เธอไม่ได้อยากกลับไปคืนดีกับฉินเย่ สิ่งที่เกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ล้วนเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายทั้งงสิ้น อีกทั้งเธอไม่เคยคิดเลยว่าโม่ไป๋จะกักขังเธอและถึงขั้นทำร้ายผู้ช่วยเฉินด้วยซ้ำ เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็นึกถึงผู้เฉินที่ช่วยให้เธอหนีออกมาขึ้นมาทันที และถามว่า "ผู้ช่วยเฉินอยู่ที่ไหน?" เมื่อได้ยินเช่นนั้น มุมปากของโม่ไป๋ก็ยกขึ้นเล็กน้อย “ผู้ช่วยเฉินเหรอ? หยินอู้ ถ้าอยากรู้เกี่ยวกับเขา ก็กลับไปกับผม” เสิ่นหยินอู้เม้มริมฝีปาก ก่อนที่เธอจะได้ตอบ มือของฉินเย่ที่วางอยู่ที่เอวของเธอก็ออกแรงขึ้นมาเล็กน้อยและพูดอย่างเย็นชาว่า: "คิดจะพาเธอไปเหรอ? อย่าฝันเลย" โม่ไป๋มองไปที่เสิ่นหยินอู้แล้วยิ้มเล็กน้อย “หยินอู้ ผมไม่ฟังคนอื่น ผมฟังแค่เธอเท่านั้น บอกผมสิ เธอจะกลับไปกับผมไหม ผมสัญญาว่าถ้าเธอกลับไปกับผม ผู้ช่วยเฉินจะปลอดภัย” เสิ่นหยินอู้: "นายกำลังขู่ฉันอยู่เหรอ? เขาคือผู้ช่วยของนาย ไม่ใช่ของฉัน" "อืม" โม่ไป๋พยักหน้า: "แน่นอน ผมรู้ว่าเขาเป็นผู้ช่วยของผม แต่ในฐานะผู้ช่วยของผม เขากลับปล่อยคนของผมให้หนีไป หยินอู้ เธอว่า ถ้าเธอไม่ลงโทษคนแบบนั้น ในอนาคตพวกลูกน้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-30
บทล่าสุด
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 856
“ซือเหนียนคิดว่าลุงเย่มู่มีคุณสมบัติมากพอที่จะมาเป็นพ่อของซือเหนียนกับเหมิงเหมิงไหม?” เขาถามว่ามีคุณสมบัติมากพอหรือไม่ ไม่ใช่ยินยอมหรือไม่ แม้ว่าเสิ่นซือเหนียนจะยังเด็ก แต่ความรู้ที่เขาได้เรียนมาก็มากมายพอสมควร ดังนั้นเขาจึงเข้าใจความหมายของคำพูดที่ฉินเย่พูดได้อย่างรวดเร็ว เขาตกตะลึงอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะพูดว่า "เอ่อ...ต้องดูว่าหม่ามี๊จะยอมหรือไม่ยอมครับ" “ลุงเย่มู่หมายความว่า ถ้าไม่เกี่ยวกับหม่ามี๊ เอาแค่ความเห็นของเหนียนเหนียนเองที่เป็นความคิดที่จากใจจริงที่สุด เหนียนเหนียนคิดว่าลุงเย่มู่มีคุณสมบัติมากพอที่จะมาเป็นพ่อของเหนียนเหนียนกับเหมิงเหมิงไหม?” เสิ่นซือเหนียน: "..." "ไม่ต้องกลัว" มือใหญ่ของฉินเย่วางลงบนไหล่ของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: "แค่พูดความจริงก็พอ" สิ่งที่ซือเหนียนต้องการจะพูดอาจทำให้ฉินเย่ไม่พอใจจริงๆ แม้ว่าลุงเย่มู่จะทำอะไรให้พวกเขามากมายในช่วงที่ผ่านมานี้ บวกกับที่ก่อนหน้านี้เขาเข้ามาดูพวกเขาในห้องไลฟ์สดเสมอ ความยิ่งใหญ่ของชื่อ 'ลุงเย่มู่เฉิน' ยังคงทรงพลังมากสำหรับเด็กน้อยสองคน ตัวอย่างเช่น คนแปลกหน้าคนหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นพ่อแท้ๆของพวกเขา แต่หากไม่มีฉา
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 855
จากคำอธิบายของเสิ่นหยินอู้ เด็กน้อยทั้งสองเชื่อว่าตอนนี้โม่ไป๋กำลังป่วยอยู่ และจะดีขึ้นในอนาคต จนกว่าจะถึงตอนนั้น เขาจะยังคงเป็นลุงโม่ไป๋ของพวกเขา หลังจากได้รู้เรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยทั้งสองมีความสุขมาก ในเวลานี้ฉินเย่เข้ามาพอดี ทั้งสองจึงเข้าไปเกาะแกะเขา แน่นอนว่าเด็กน้อยทั้งสองยังคงเรียกเขาว่าลุงเย่มู่ เสิ่นซือเหนียนน่ะไม่เท่าไร แต่เสิ่นเหมิงเหมิงกลับไม่คิดอะไรเลย เธอถึงกับเอื้อมมือไปทางฉินเย่เพื่อที่จะให้เขาอุ้ม ฉินเย่ไม่ได้คิดอะไร เมื่อเห็นว่าเธอต้องการให้เขาอุ้ม เขาก็คุกเข่าลงไปหาเธอ เสิ่นหยินอู้เห็นเช่นนั้นจึงรีบเดินเข้าไป “เหมิงเหมิง ลุงเย่มู่ยังบาดเจ็บอยู่” เพียงประโยคเดียวมันก็ทำให้เหมิงเหมิงหยุดการกระทำของเธอลง และมองไปที่ฉินเย่อย่างว่างเปล่า จากนั้นจึงรีบดึงมือของเธอกลับมา จู่ๆเด็กสาวตัวน้อยก็หยุดพูด และถึงกับถอยหลังไปสองก้าวเพื่อเลี่ยงไม่ให้ฉินเย่แตะต้องเธอได้ การกระทำของเธอทำให้ฉินเย่ตกตะลึงเล็กน้อย หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า "มันเป็นแค่แผลเล็กๆน้อยๆเอง อีกอย่าง เธอยังตัวเล็กขนาดนี้ คงไม่ทำให้แผลของผมแย่ลงหรอกมั้ง?" เ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 854
หลังจากได้ยินเช่นนั้น หลี่มู่ถิงก็พูดเสริมในทันที: "ใช่ครับ คุณหนูเสิ่น ประธานฉินพูดถูก การไม่มีข่าวอะไรเลยเป็นเรื่องที่ดีที่สุด สบายใจเถอะครับ เราจะตรวจสอบต่อไป ถ้ามีโอกาสช่วยเขาออกมา เราก็จะทำอย่างเต็มที่แน่นอน” แม้ว่าพวกเขาจะพยายามปลอบใจเธออย่างเต็มที่ แต่อารมณ์ของเสิ่นหยินอู้ก็ไม่ดีขึ้นเลย เธอเอนตัวพิงไปกับหน้าต่างและมองไปในที่ไกลๆด้วยความสงบ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเรื่องถึงกลายมาเป็นเช่นนี้ได้ ในตอนแรกทุกคนต่างก็ยังใช้ชีวิตตามปกติของตัวเองอยู่เลยแท้ๆ แต่จู่ๆเรื่องก็กลับร้ายแรงขึ้นมาเช่นนี้“หม่ามี๊ เป็นอะไรไปหรอคะ?” เสียงของเด็กน้อยทั้งสองดังมาจากด้านหลัง ดึงเสิ่นหยินอู้ให้กลับมามีสติอีกครั้ง เมื่อเธอได้สติ เธอก็เห็นเด็กน้อยสองคนมองเธอด้วยความเป็นห่วง “เหมิงเหมิง เหนียนเหนียน”พวกเขาทั้งสองเดินเข้าไปหาเธอพร้อมๆกันและกอดเธอไว้ “หม่ามี๊คะ ช่วงนี้หม่ามี๊ดูไม่แฮปปี้เลยนะคะ” ใช่สิ เธอออกมาแล้ว แต่ทำไมเธอถึงยังไม่มีความสุขล่ะ อาจเป็นเพราะเรื่องราวยังไม่ได้คลี่คลายลงอย่างสมบูรณ์ แต่ต่อหน้าลูกๆทั้งสอง เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถแสดงออกมาให้ชัดเจนเกินไปได้ ดังนั้นเ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 853
ฉินเย่สัญญาว่าจะไปตรวจสอบเรื่องนี้ให้เธอ รวมถึงอาการบาดเจ็บของผู้ช่วยเฉินด้วย คนของเขาสามารถจัดการเรื่องอะไรต่างๆได้อย่างรวดเร็วมาก ในวันถัดมา เสิ่นหยินอู้ก็ได้รับข่าวคราวล่าสุดของพวกโม่ไป๋ เขาก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน แต่ยังไม่มีร่องรอยของผู้ช่วยเฉินเลย “ไร้ร่องรอยงั้นเหรอ?” หลังจากที่เสิ่นหยินอู้ได้ยินเช่นนั้น เธอก็มีลางสังหรณ์แย่ๆขึ้นมาทันที เมื่อตอนที่เธอยังอยู่ที่บ้านของโม่ไป๋ ผู้ช่วยเฉินก็ไม่ได้ปรากฏตัวออกมาหลายวัน จากนั้นเมื่อเธอถามถึงเขา เขาจึงปรากฏตัวขึ้น แต่เมื่อเขาปรากฏตัว เขากลับได้รับบาดเจ็บสาหัส สิ่งสำคัญคืออาการบาดเจ็บของเขาหนักแค่ไหน เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถรับรู้ได้เลย เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะถอดเสื้อของเขาออกมาเพื่อดูว่าเขาได้รับบาดเจ็บแค่ไหน ต่อมาเขาปล่อยเธอและพาเธอออกมา หลังจากที่เขากลับไป โม่ไป๋ก็คงจะยิ่งไม่เกรงใจเขามากขึ้น ตอนนี้... ไม่รู้เลยว่าเขาจะเป็นเช่นไร นอกจากนี้ โม่ไป๋ยังได้รับบาดเจ็บ เขาคงจะโกรธมากและระบายความโกรธทั้งหมดที่มีใส่ผู้ช่วยเฉินหรือไม่? และที่นี่คือที่ต่างประเทศ ถ้าหากว่า... เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ เสิ่นหยินอู้ก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 852
คาดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายจะมีด้านนี้เหมือนกัน เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็หันไปมองเขา “ฉันไม่ได้อึดอัด แต่ตอนนี้คุณบาดเจ็บอยู่ คุณไม่ได้ต้องพักผ่อนเหรอ?” "อืม" ฉินเย่พยักหน้า: "ผมอยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนผม" เสิ่นหยินอู้ถอนหายใจ: "เมื่อคืนนี้ฉันอยู่กับคุณทั้งคืนไปแล้วไม่ใช่เหรอ?" เขาคงจะไม่ได้คิดที่จะให้เธออยู่กับเขาไปตลอดใช่ไหม? เธอยังต้องไปดูแลลูกๆ “นั่วนั่ว” เขาดึงเธอเข้ามาใกล้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: "ผมเป็นคนป่วย ต้องการคนอยู่ด้วยในระยะยาว" เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ขัดขืน ฉินเย่ก็ดึงเธอขึ้นไปนั่งบนตักเขาแล้วเอามือพยุงไว้ที่เอวของเธอ ก่อนที่เธอจะทันได้โต้ตอบ เธอก็ตกเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้ว ฉินเย่ก้มศีรษะลงและโน้มตัวเอาหน้าลงไปซุกไว้ที่ซอกคอของเธอ เขาสูดดมกลิ่นของเธอด้วยความละโมบ ลมหายใจอันร้อนรุ่มที่ออกมาทั้งหมดถูกปล่อยออกมาที่ซอกคอของเสิ่นหยินอู้ เธอรู้สึกถึงมันได้อย่างรวดเร็วและกระตุกหลายครั้ง หลังจากนั้นไม่นาน ดูเหมือนว่าฉินเย่จะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาประทับริมฝีปากบางที่นุ่มนิ่มของเขาลงไปบนซอกคอของเธอ เมื่อเธอรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้น ในที่สุดเสิ่นหยินอ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 851
เขาคว้าโทรศัพท์ไปทั้งเครื่อง เสิ่นหยินอู้ไม่ได้จับโทรศัพท์เลย เธอไม่กล้าแย่งมันคืนมาเพราะกลัวว่าระหว่างการแย่งชิงโทรศัพท์กันจะทำให้บาดแผลของเขาฉีกกว้างขึ้น “บทลงโทษอะไรกัน? ต่อให้คุณจะพูดไม่เหมาะสม แต่ก็มันไม่เกี่ยวอะไรกับบาดแผลของคุณเลย” น่าเสียดายที่ไม่ว่าเธอจะพูดอย่างไร ฉินเย่ก็เหมือนจะไม่ได้ยินเธอ ราวกับว่าเขายินยอมที่จะรับบทลงโทษของตัวเอง เมื่อเห็นท่าทางที่นิ่งเฉยของเขา เสิ่นหยินอู้ก็พูดได้เพียงว่า: "ต่อให้คุณจะลงโทษตัวเอง แต่ก็ใช้วิธีอื่นก็ได้" วิธีอื่นเหรอ? ในที่สุดฉินเย่ก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองเธอ “แล้วคุณว่า ต้องลงโทษแบบไหนล่ะ?”เสิ่นหยินอู้คิดอย่างจริงจังอยู่สักพัก "วิธีลงโทษคุณน่ะมี แต่ไม่ใช่ตอนนี้ รอหลังจากที่แผลคุณหายดีแล้วก่อนเถอะ" “งั้นหลังจากลงโทษแล้ว คุณจะยกโทษให้ผมได้ไหม?” “เรื่องนี้ เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีนะ” คำพูดที่เขาพูดในวันนี้มันทำให้เธอโกรธมากจริงๆ เมื่อเห็นเช่นนั้น สายตาของฉินเย่มืดลงเล็กน้อย แต่เขากลับไม่ได้พูดอะไรอีก “เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน ฉันจะโทรตามคุณหมอมาทำแผลให้คุณใหม่” หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ในที่สุดฉินเย่ก็ยื่นโทรศัพท์ให้เธอหลังจ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 850
รวมถึงโม่ไป๋ด้วย การที่เขาลักพาตัวเธอไปอย่างกะทันหันก็เป็นสิ่งที่เธอคาดไม่ถึงเช่นกัน แต่สิ่งที่ฉินเย่พูดในตอนนี้ทำให้เสิ่นหยินอู้ตื่นตระหนกขึ้นมา แต่ในไม่ช้าเธอก็สงบลง “เรื่องนี้ยังไม่ได้เกิดขึ้นเลยนะ มันไม่เหมาะสมที่คุณที่จะยกตัวอย่างแบบนี้ขึ้นมา” คำตอบของเธอทำให้สายตาของฉินเย่มืดลงเล็กน้อย “เป็นเพราะผมยกตัวอย่างที่ไม่เหมาะสมหรือเพราะคุณไม่สามารถตอบคำถามของผมได้เลย หรือจะบอกว่าคำตอบของคุณก็เหมือนกับที่ผมคิดไว้” เมื่อได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็เม้มริมฝีปาก เธอพยายามจินตนาการถึงภาพนี้ในหัว หากฉินเย่ลักพาตัวเธอ และให้เธอกับลูกๆอยู่ด้วยกันกับเขาไปตลอดชีวิตเท่านั้น ไม่ได้ ต่อให้จะเป็นเขา แต่เธอก็รับไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นใคร ไม่ว่าพวกเขาจะสนิทสนมเพียงใด เธอก็ไม่สามารถยอมรับเรื่องที่พวกเขาทำผิดกฎหมายได้ เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็ไม่สนใจว่าคำพูดถัดไปจะทำร้ายจิตใจของฉินเย่หรือไม่ เธอพูดออกมาตรงๆ “ใช่ คุณพูดถูก ถ้าคุณลักพาตัวฉัน ฉันก็จะไม่อยู่กับคุณ” ดวงตาของฉินเย่มืดลง “แต่ในอีกความหมายหนึ่ง การที่ฉันไม่อยู่กับคุณมันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไปอยู่กับเขา ถ้าฉันจะอยู่กับคุณมัน
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 849
ฉินเย่เม้มริมฝีปาก สีหน้าไม่พอใจปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าที่หล่อเหลา ราวกับว่าเขาไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเธอ เสิ่นหยินอู้ทำได้เพียงใช้แรงดึงมือของเธอออกมาเท่านั้น ทันใดนั้นสายตาของฉินเย่ก็แสดงความเจ็บปวดออกมาเล็กน้อย เสิ่นหยินอู้: "..." ขณะที่เธอพยายามจะเอามือออกมา เผยจ้าวเหิงก็พูดขึ้นว่า: "ประธานฉิน คุณหนูเสิ่น เราต้องรีบไปสนามบิน ขอตัวก่อนนะครับ" ทันทีที่เขาพูดจบ เผยจ้าวเหิงก็ถือโอกาสนี้จับมือของโจวชวงชวงและพาเธอออกไป "เฮ้เฮ้..." โจวชวงชวงคิดไม่ถึงว่าเขาจะจูงเธอออกไปเช่นนี้ หลังจากตอบสนองได้แล้ว เธอก็ตะโกนบอกเสิ่นหยินอู้: "หยินอู้ งั้นไว้เจอกันที่จีนนะ ฉันจะไปหาเธอหลังจากที่ฉันจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จแล้ว"เสิ่นหยินอู้โบกมือให้เธอ “โอเค ไว้เจอกันที่จีนนะ” โจวชวงชวงถูกเผยจ้าวเหิงพาออกไป เหลือเพียงฉินเย่กับเสิ่นหยินอู้เท่านั้นที่อยู่ ณ ตรงนั้น หลังจากเงียบไปหลายวินาที เสิ่นหยินอู้ก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับเขาว่า: "พวกเขาไปกันแล้ว ทำไมคุณยังไม่ปล่อยมือล่ะ?" หลังจากได้ยิน ฉินเย่ก็ก้มศีรษะลงไปมองมือที่ทั้งสองจับกันอยู่ จากนั้นก็ยกมุมปากขึ้นอย่างน่ามอง “แล้วทำไมต้องปล่อยมือด้ว
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 848
ในเวลานี้หญิงสาวทั้งสองดูเศร้ามาก ดังนั้นฉินเย่จึงยืนเงียบๆอยู่ที่ประตูและไม่ได้เข้าไปรบกวนพวกเธอ หนึ่งนาที... สองนาที... จนกระทั่งห้านาทีผ่านไป ฉินเย่เลิกคิ้วอย่างเหลืออดเล็กน้อย ต้องกอดกันนานขนาดนั้นเลยเหรอ? เธอคงไม่ได้คิดจะแย่งหยินอู้ไปจากเขาจริงๆใช่ไหม? "อะแฮ่ม" เสียงกระแอมที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหันดึงให้ทั้งสองกลับมาจากความคิด เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เสิ่นหยินอู้จึงเงยหน้าขึ้นไปมองที่ต้นเสียงและพบว่าคนที่ทำเสียงนั้นออกมาคือฉินเย่ เขายืนอยู่ตรงนั้น สายตามองตรงมาที่พวกเธอ ท่าทางราวกับว่าเขาอยู่ที่นี่มาสักพักหนึ่งแล้ว ในเวลานี้ โจวชวงชวงรีบคลายอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว "ประธานฉิน" "อืม" ฉินเย่ก้าวไปข้างหน้าแล้วเดินเข้าไป "พวกคุณกำลังคุยอะไรกันอยู่?" แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิง แต่โจวชวงชวงก็รู้สึกได้ถึงความหึงหวงที่แผ่ออกมาจากร่างกายของฉินเย่อย่างอธิบายไม่ได้ เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อย แต่เธอยังคงตอบเขาด้วยความจริงใจ: "ไม่ได้พูดอะไร ฉันแค่จะไปแล้ว ก็เลยมาบอกลาเธอ" ในตอนนี้ ฉินเย่ประหลาดใจเล็กน้อย “คุณจะไปแล้วเหรอ?” อาจเป็นเพราะเธอเพิ่งได้เจอหยินอู้เมื่อคืนนี้ แต่วันนี
