บทที่ 816

"ไปกันเถอะ"

เสิ่นหยินอู้จูงมือเสิ่นซือเหนียนแล้วเดินไปข้างหน้า และพวกเขาก็ออกไปพร้อมกัน

คาดไม่ถึงว่าเมื่อพวกเขาไปถึงที่ประตู มีคนกลุ่มหนึ่งล้อมพวกเขาไว้และขวางทางพวกเขาไว้โดยไม่มีทางให้ออกไปได้

เมื่อเห็นคนกลุ่มนี้ หัวใจของเสิ่นหยินอู้ก็เย็นวูบ "เป็นคนของเขาสินะ"

ฉินเย่เอื้อมมือออกไปดึงเธอให้เข้ามาข้างๆเขาโดยไม่รู้ตัว

"มีผมอยู่"

หลังจากได้ยินเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็ขยับเข้าไปใกล้ๆเขาโดยอัตโนมัติ

เธอเม้มริมฝีปากแล้วถามว่า “คุณไม่ได้แจ้งตำรวจใช่ไหม?”

ฉินเย่ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นลดสายตาลงมามองเธอ

“ทำไมล่ะ กลัวผมจะแจ้งตำรวจจับเขาเหรอ? เป็นห่วงเขาหรอ?”

เมื่อเผชิญกับดวงตาสีดำเข้มของเขา เสิ่นหยินอู้ก็ลดสายตาลง "เมื่อก่อนเขาช่วยฉันมามาก ฉันไม่อยากทำร้ายเขา"

“ตอนนี้เขากำลังทำร้ายคุณ”

“เขาแค่จะพาฉันออกไปและไม่ได้ทำร้ายฉัน” เสิ่นหยินอู้ย้ำ "เขาไม่ได้ทำร้ายฉันหรือลูกๆ"

ฉินเย่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ได้โทรแจ้งตำรวจ แต่เมื่อเขาเห็นเสิ่นหยินอู้ปกป้องโม่ไป๋ต่อหน้าเขาและยังพูดแก้ต่างให้ด้วยวิธีต่างๆ มันก็ยากที่เขาจะเลี่ยงไม่ให้รู้สึกเจ็บปวดในใจ

ในเวลานี้ โม่ไป๋เดินออกมาจากฝูง