All Chapters of คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Chapter 641 - Chapter 650

เธอไม่ได้ตั้งใจจะไปเกี่ยวข้องกับคนอื่น เธอแค่ต้องการมารับลูกของเธอ เธอไม่ต้องการที่จะสนใจคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับลูกๆของเธอ เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็ไม่หันกลับมามอง และกำลังจะเข้าไปข้างในเพื่อรับเด็กๆ แต่จู่ๆกู้เหยียนซีก็ชี้มาที่เธอและตะโกนว่า “ฉินเย่ ทำไมผู้หญิงคนนี้ เสิ่นหยินอู้ถึงอยู่ที่นี่? มึงไม่ได้หย่ากับเธอมาตั้งนานแล้วเหรอ? เด็กๆข้างในเกี่ยวข้องอะไรกับมึง?” เขาคำรามออกมาด้วยความโกรธเหมือนสิงโตที่บ้าคลั่ง กุมหน้าอกของเขาไว้และพูดด้วยความโศกเศร้า "มึงทำแบบนี้ มันสมควรกับฉูฉู่หรอ?" เมื่อพูดถึงชื่อของเจียงฉูฉู่ ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที และเขาก็กัดริมฝีปากล่างของตัวเองแน่น อย่าไปคิด ฉินเย่มองไปที่กู้เหยียนซีอย่างเย็นชาราวกับกำลังมองคนวิกลจริต สายตาเช่นนี้ของเขาทำให้กู้เหยียนซีหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น เมื่อเขามองไปที่เจียงฉูฉู่ ดวงตาของเธอแดงก่ำ ท่าทางเช่นนั้นทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บใจ เมื่อคิดว่าเขารักเธอมาหลายปีขนาดนี้ และถึงขั้นอยากจะครอบครองเธอไว้ในฝ่ามือของตัวเองแต่กลับถูกฉินเย่ดูถูกเช่นนี้ กู้เหยียนซีก็โกรธมากจนพร้อมที่เสี่ยงชีวิตเพื่อคน

แต่เมื่อเขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อสลัดมือของเขา กู้เหยียนซีก็ยังคงไม่ยอมปล่อยมือ เขาไม่อยากปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ จี้ชิงเป่ยทำได้เพียงกดดันเจียงฉูฉู่ เมื่อได้รับสายตาจากจี้ชิงเป่ย ในตอนแรก เจียงฉูฉู่ต้องการที่จะหลบสายตา แต่ต่อมาเธอก็ผลักแขนของกู้เหยียนซี “เหยียนซี ปล่อยมือของนายก่อน ถ้ามีอะไรจะพูดก็คุยกันดีๆ” ด้วยคำแนะนำของเทพธิดา กู้เหยียนซีจึงไม่หุนหันพลันแล่นมากเหมือนก่อนหน้าและค่อยๆปล่อยมือ แต่สายตาของฉินเย่เย็นชา ดูเหมือนเขาจะไม่ได้คิดที่จะปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ มือของเขายังคงจับกำปั้นของกู้เหยียนซีไว้แน่น ริมฝีปากบางที่เหมือนมีดของเขาก็เม้มแน่น มุมปากของเขาตรงเป็นแนวนอน "เย่..." เมื่อเห็นว่าเขาไม่ปล่อย เจียงฉูฉู่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเกลี้ยกล่อมเขา: "นายปล่อยมือก่อน เรามานั่งคุยกันดีกว่า โอเคไหม?" แต่เหมือนว่าฉินเย่จะไม่ได้ยินคำพูดของเธอ สายตาที่เย็นชาและเฉียบคมของเขายังคงจับจ้องไปที่กู้เหยียนซี “ฉินเย่” จี้ชิงเป่ยเรียกเขา “วันนี้เราไม่ได้มาหามึงที่นี่เพื่อจะมาสร้างปัญหาให้มึง เราแค่เป็นห่วงมึงจริงๆ” เมื่อได้ยิน ริมฝีปากของฉินเย่ก็โค้งงอเป็นเชิงเย้ยหยัน “

ฉินเย่เม้มริมฝีปากบางของเขาและยังคงไม่ตอบเธอ “เย่ พูดอะไรหน่อยสิ ได้ไหม? ถึงจะเป็นนักโทษประหาร แต่ก่อนตายก็ต้องรู้นี่ว่าได้ก่ออาชญากรรมอะไรไว้?” “หรือว่า นายจะมองที่ตัวตนของฉันที่เคยช่วยนายไว้ไม่ได้เลย บอกฉันทีว่าทำไมกันแน่?” การเอ่ยถึงบุญคุณขึ้นมาก็ยิ่งทำให้ชายเย็นชาที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานรู้สึกถูกกระตุ้นอีกครั้ง เขาหันกลับมามองเธอด้วยสายตาที่ลึกล้ำ “ในตอนแรกก็เพราะบุญคุณ ก็เลยอยากเอาตำแหน่งที่ดีที่สุดไว้ให้กับเธอ แต่พออายุมากขึ้น ผมก็รู้ว่าถ้าผมเอาตำ แหน่งนี้ให้กับเธอจริงๆ มันจะไม่ยุติธรรมสำหรับทั้งเธอและผม” “ไม่ยุติธรรมหรอ?” เจียงฉูฉู่มองเขาอย่างสับสน: “ทำไมถึงไม่ยุติธรรมสำหรับฉัน?” ฉินเย่มองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาแทบไม่ต้องพูดอะไรเลย สีหน้าของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน แต่เจียงฉูฉู่ไม่อยากจะเชื่อเลย... อาจเพราะเห็นว่าเธอไม่ยอมแพ้ ฉินเย่จึงพูดอย่างใจเย็น: "เธอคิดว่าคู่สามีภรรยาที่ไม่มีความรู้สึกต่อกันจะมีความสุขไหม? ฉูฉู่ เธอคู่ควรกับผู้ชายที่ดีกว่านี้" ไม่มีความรู้สึกต่อกัน? เจียงฉูฉู่ชอบเขา แต่เขาบอกว่าเขาไม่มีความรู้สึก เขาหมายถึงตัวเขาเอง

แต่ใครจะรู้ว่าขณะที่เธอเดินผ่านกู้เหยียนซี ไม่รู้ว่าเขาเป็นบ้าอะไรขึ้นมา จู่ๆเขาก็คว้าแขนของเสิ่นหยินอู้ แล้วพูดด้วยความโกรธ: "ไม่เกี่ยวอะไรงั้นหรอ? แล้วฟังดูเผินๆแล้วมันดูดีจังนะ ถ้าไม่เกี่ยวอะไรจริงๆ เธอจะพาลูกๆทั้งสองของเธอมาที่นี่ได้ยังไง?” ตลอดชีวิตของเธอ สิ่งที่เสิ่นหยินอู้เกลียดที่สุดคือการถูกใส่ร้าย ในเวลานี้ กู้เหยียนซีกำลังพูดใส่ร้ายเธอ ทันใดนั้นแววตาของเธอก็เย็นชาขึ้นมาและเธอก็เย้ยหยันว่า: "กู้เหยียนซี ในสายตาของนาย ฉินเย่กับเจียงฉูฉู่เป็นคู่รักกันใช่ไหม?" ฉินเย่ซึ่งเดิมคิดจะเดินไปหาเธอหยุดฝีเท้าลงหลังจากได้ยินคำพูดนี้ เขาหรี่ตาลงและมองไปที่ด้านหลังของเสิ่นหยินอู้ เธอหมายความว่าอย่างไร? "แน่นอน!" กู้เหยียนซีกัดฟันแล้วพูดว่า "ในสายตาของฉัน ฉูฉู่ดีกว่าพันเท่าหมื่นเท่า แน่นอนว่าเธอเป็นคนเดียวที่คู่ควรกับฉินเย่" “จะบอกว่า ในสายตาของนายพวกเขาเป็นคู่รักกัน แต่นายก็ยังคิดถึงแต่เจียงฉูฉู่ ใช่ไหม?” กู้เหยียนซีชะงักไป คาดไม่ถึงว่าคำพูดของเธอจะเปลี่ยนไปกะทันหัน เสิ่นหยินอู้มองไปที่กู้เหยียนซี และกระตุกมุมปากอย่างเย้ยหยัน “วันนี้ฉันไม่ได้เป็นคนพาลูกมาที่นี่ แต่ถึงฉัน

เจียงฉูฉู่กัดริมฝีปากล่างของเธอและพูดอย่างลังเล: "แต่เรื่องมันวุ่นวายแบบนี้ ฉันคิดว่าฉันก็ต้องรับผิดชอบด้วย ฉันควรไปกับนายเพื่อไปดูอาการของหยินอู้" “ใช่ เราทุกคนต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนี้ฉินเย่คงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ ฉันแนะนำให้เธออย่าตามมาเลยจะดีกว่า” หลังจากพูดจบ จี้ชิงเป่ยก็มองไปที่เจียงฉูฉู่ สายตานี้ทำให้เจียงฉูฉู่รู้สึกหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับว่าเขาสามารถมองทะลุความคิดภายในหัวของเธอได้อย่างปราดเปรื่อง ชั่วขณะหนึ่ง เธอไม่กล้าพูดอะไรอีก “งั้น...ก็ได้ แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น นายต้องโทรหาฉันนะ ถึงเราจะไม่ได้เจอกันมาห้าปีแล้ว แต่ฉันก็ยังเป็นห่วงหยินอู้” จี้ชิงเป่ยฝืนพูด อืม ออกมาอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์แล้วจากไป หลังจากที่เขาจากไป ก็เหลือแค่สองคนในที่ตรงนั้น หลังจากแน่ใจแล้วว่าจี้ชิงเป่ยเดินจากไปไกลแล้วและจะไม่กลับมาอีก เจียงฉูฉู่ซึ่งยืนอยู่ที่เดิมก็รีบหันหลังกลับแล้วเดินไปที่ตรงหน้ากู้เหยียนซี เธอก้มลงไปพยุงเขาลุกขึ้นมา "เอาล่ะ รีบลุกขึ้นได้แล้ว" กู้เหยียนซียังคงรู้สึกเศร้าโศกเสียใจในสิ่งที่เธอพูด ตอนนี้เมื่อเขาเห็นเธอเข้ามาช่วยพยุงเข