เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 648
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-19 17:00:01บทที่เกี่ยวข้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 649
เมื่อครู่นี้…… เหมือนว่าเขาจะเห็นเลือดไหลออกมาจากหน้าผากของเสิ่นหยินอู้งั้นเหรอ? เขายังคิดที่จะเตะเด็กน้อยอีกด้วยงั้นหรอ? เขา...เป็นบ้าอะไรไป? ขณะที่เขาคิดไปเรื่อย จี้ชิงเป่ยก็เข้ามาตรงหน้าเขาและมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา “กู้เหยียนซี เมื่อกี้มึงเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? รู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?” "กู……" กู้เหยียนซีต้องการบอกว่าเขาไม่ได้ทำ แต่การที่ได้เห็นเลือดสีแดงสดๆไหลออกมาจากหน้าผากของเสิ่นหยินอู้ทำให้เขาพูดไม่ออก เพราะในที่สุดเขาก็รู้ว่าการกระทำของเขาไม่ถูกต้อง แต่ว่า... กู้เหยียนซีทำได้แค่มองไปที่เจียงฉูฉู่โดยหวังว่าเธอจะเข้าข้างเขา เพราะท้ายที่สุดถ้าไม่ใช่เพราะฉูฉู่ เขาคงไม่ทำอะไรเช่นนี้ ในเวลานี้ หัวใจของเจียงฉูฉู่เต้นรัว เธอแอบหวังว่าเสิ่นหยินอู้จะเป็นอะไรไป แต่หลังจากได้ยินคำพูดของจี้ชิงเป่ยเธอก็เก็บความคิดที่ชั่วร้ายเหล่านั้นไว้ในใจ และมองไปที่กู้เหยียนซีด้วยสีหน้าผิดหวัง “ใช่แล้ว เหยียนซี จะพูดก็พูดเถอะ นายไม่ควรทำแบบนั้นเลยจริงๆ” เมื่อพูดเช่นนั้น เจียงฉูฉู่ก็หยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อว่า: "ยิ่งกว่านั้น เธอยังเป็นแค่เด็กตัวน้อยๆคนหนึ่ง นายไม่มีความเห็นใจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-19คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 650
เจียงฉูฉู่กัดริมฝีปากล่างของเธอและพูดอย่างลังเล: "แต่เรื่องมันวุ่นวายแบบนี้ ฉันคิดว่าฉันก็ต้องรับผิดชอบด้วย ฉันควรไปกับนายเพื่อไปดูอาการของหยินอู้" “ใช่ เราทุกคนต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนี้ฉินเย่คงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ ฉันแนะนำให้เธออย่าตามมาเลยจะดีกว่า” หลังจากพูดจบ จี้ชิงเป่ยก็มองไปที่เจียงฉูฉู่ สายตานี้ทำให้เจียงฉูฉู่รู้สึกหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับว่าเขาสามารถมองทะลุความคิดภายในหัวของเธอได้อย่างปราดเปรื่อง ชั่วขณะหนึ่ง เธอไม่กล้าพูดอะไรอีก “งั้น...ก็ได้ แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น นายต้องโทรหาฉันนะ ถึงเราจะไม่ได้เจอกันมาห้าปีแล้ว แต่ฉันก็ยังเป็นห่วงหยินอู้” จี้ชิงเป่ยฝืนพูด อืม ออกมาอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์แล้วจากไป หลังจากที่เขาจากไป ก็เหลือแค่สองคนในที่ตรงนั้น หลังจากแน่ใจแล้วว่าจี้ชิงเป่ยเดินจากไปไกลแล้วและจะไม่กลับมาอีก เจียงฉูฉู่ซึ่งยืนอยู่ที่เดิมก็รีบหันหลังกลับแล้วเดินไปที่ตรงหน้ากู้เหยียนซี เธอก้มลงไปพยุงเขาลุกขึ้นมา "เอาล่ะ รีบลุกขึ้นได้แล้ว" กู้เหยียนซียังคงรู้สึกเศร้าโศกเสียใจในสิ่งที่เธอพูด ตอนนี้เมื่อเขาเห็นเธอเข้ามาช่วยพยุงเข
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-19คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 651
สถานการณ์เลวร้ายมากจนเสิ่นซือเหนียนไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ และทำได้เพียงพยักหน้า "ได้ครับ" “โอเค งั้นหนูกับเหมิงเหมิงช่วยดูแลหม่ามี๊ด้วยนะ ลุงเย่มู่จะพาพวกหนูไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” "อืม" เมื่อฉินเย่เห็นว่าเขาตกลง เขาก็มองไปที่ใบหน้าของเสิ่นหยินอู้ที่หมดสติไป เลือดบนหน้าผากของเธอดูเป็นสีแดงสดมากเมื่อตัดกับสีผิวขาวๆของเธอ ซึ่งมันดูน่าสยดสยองเป็นอย่างยิ่ง ฉินเย่วางเธอลงอย่างระมัดระวัง ปรับตำแหน่งและท่าทางของเธอ จากนั้นก็ให้เด็กสองคนปกป้องเธอโดยแต่ละคนนั่งอยู่ทางซ้ายและทางขวาเนื่องจากเขากลัวว่าเธอจะตกจากเก้าอี้ขณะขับรถ หลังจากวางเธอเสร็จ ฉินเย่ก็ลุกขึ้นและลงจากรถ ปัง หลังจากที่ประตูรถปิดลง เสิ่นซือเหนียนก็เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่หางตาของเขา จากนั้นใช้มือเล็กๆปกป้องศีรษะของเสิ่นหยินอู้ไว้และเบาพูดๆว่า: "หม่ามี๊สบายใจได้ครับ หม่ามี๊จะต้องไม่เป็นอะไร" เสิ่นเหมิงเหมิงก็ร้องไห้อย่างหนักเช่นกัน ดวงตาที่สดใสและน่ารักของเธอก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยหยดน้ำตาใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอทีละหยดและตกลงไปบนหลังเท้าของเสิ่นหยินอู้ “เหมิงเหมิง อย่าร้องไห้เลย” เสียงของเสิ่นซือเหนียนดังมาจากด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-20คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 652
นอกจากนี้ยังมีเด็กสองคนที่ร้องไห้จนตาแดงก่ำ พวกเขาตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ในทันทีและพูดอย่างจริงจังขึ้นมาทันที: "งั้นก็ตามเรามา" หลังจากนั้น ตำรวจได้ทำการเคลียร์ถนนให้ฉินเย่ล่วงหน้าและติดต่อกับโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ด้วยความช่วยเหลือจากตำรวจ ในที่สุดรถก็มาถึงที่โรงพยาบาลก่อนเวลาอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เขาลงจากรถ ฉินเย่ก็อุ้มหยินอู้ออกจากรถและรีบเดินเข้าไปในโรงพยาบาล เด็กน้อยสองคนวิ่งตามหลังเขาไป หลังจากปัญหามากมาย ในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็ถูกส่งตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน - คนในครอบครัวไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องฉุกเฉิน ดังนั้นฉินเย่จึงทำได้เพียงรออยู่ข้างนอกกับลูกๆสองคนเท่านั้น ขณะนี้ไม่มีใครอยู่รอบๆห้องฉุกเฉิน ที่ทางเดินก็ว่างเปล่า ฉินเย่ดึงเสิ่นซือเหนียนกับเสิ่นเหมิงเหมิงให้นั่งลงข้างๆ เขา “อีกไม่นานหรอก เรารอตรงนี้นะ” เสิ่นซือเหนียนเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นและเงียบมาก เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรฉินเย่ เขาไม่ได้นั่งลงข้างๆฉินเย่แต่กลับนั่งในที่ๆห่างจากฉินเย่ ฉินเย่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อเห็นว่าเขาอยู่ในที่ไม่ไกลและปลอดภัยอยู่ในสายตาของเขา ฉินเย่จึงไม่บังคับอะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-20คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 653
พูดตามตรง มันมากเพียงพอแล้ว เพราะเหมิงเหมิงยกมือขึ้นหลังจากที่เขาพูดแบบนั้นและพบว่ามันง่ายกว่าการต่อยที่ขามาก ก่อนหน้านี้ที่ฉินเย่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอต้องเปลืองแรงอย่างมากในการยืนเขย่งเท้าถึงจะเอื้อมไปต่อยขาของเขาได้ แต่ตอนนี้ ฉินเย่ก้มหัวลงมาให้ ดังนั้นเหมิงเหมิงจึงสามารถต่อยเขาได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ เพียงแต่…… ฉินเย่ที่อยู่ใกล้ๆเธอมีสายตาที่ดูมืดมนและสีหน้าที่เฉียบคม ซึ่งดูน่ากลัวเล็กน้อย เมื่อต้องเผชิญกับใบหน้าเช่นนี้ จู่ๆเหมิงเหมิงก็ไม่ค่อยกล้าที่จะลงมือ เธอมองไปที่ฉินเย่อย่างขี้ขลาด จากนั้นก็ถอยกลับไปหนึ่งก้าว ฉินเย่สามารถเห็นการกระทำเล็กๆน้อยๆได้อย่างชัดเจน "เป็นอะไรไปล่ะ?" เหมิงเหมิงเม้มริมฝีปากของเธอ: "ถ้าลุงต่อยคืน หนูจะทำยังไงล่ะ?" ลุงเย่มู่ตัวสูงมากขนาดนั้น มือก็ใหญ่โตมาก ถ้าเขาตบเธอแค่ครั้งเดียว เธอคงถึงตายได้อย่างแน่นอน ยิ่งเธอคิด เสิ่นเหมิงเหมิงยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น เธอจึงหันหลังกลับและวิ่งไปหาพี่ชายของเธอ ฉินเย่ที่แต่เดิมเตรียมใจพร้อมแล้วที่จะให้ลูกสาวของเขาต่อยหน้า เขาคาดไม่ถึงว่าเธอจะหันหลังกลับและวิ่งไป ขณะที่รู้สึกโล่งใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-20คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 654
เขาจะไม่ปล่อยกู้เหยียนซีไปง่ายๆ จี้ชิงเป่ยรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจที่ถูกระงับไว้จากคำพูดของเขา และรู้สึกหมดหนทาง “ที่จริงกูไม่ได้คิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันจะกลายมาเป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่มีทางอื่น มันกลายเป็นแบบนี้แล้ว หยินอู้ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?” ฉินเย่เม้มริมฝีปากบางและเมินเขา ราวกับว่าฉินเย่ไม่ได้คิดที่จะสนใจเขาเลย เมื่อจี้ชิงเป่ยเห็นเช่นนั้น เขาไม่พูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบๆบนเก้าอี้ แต่หลังจากนั้นไม่นาน จู่ๆฉินเย่ก็พูดกับเขาว่า: "มึงไม่ต้องรอที่นี่หรอก" จี้ชิงเป่ย: "กูอยู่ที่นี่แบบไม่พูดอะไรก็ไม่ได้เหรอ?" "ไม่ได้" จี้ชิงเป่ย: "...มึงทำแบบนี้ มันใจร้ายไปหน่อยนะ" “กูใจร้าย แล้วไงต่อล่ะ?” ไม่ยังไงหรอก เขาจะทำยังไงได้อีกล่ะ? อย่างไรก็ตาม จี้ชิงเป่ยยังคงไม่ไปไหน เขาเพียงนั่งอยู่ที่นั่น เป็นเวลาเนิ่นนาน ดูเหมือนว่าฉินเย่จะถูกกระตุ้นจากบางสิ่ง เขาหันหน้าไปจ้องมองเขาด้วยสายตาอันมืดมนที่ไม่พอใจ “จี้ชิงเป่ย อย่าบังคับให้กูต้องลงไม้ลงมือ” หากไม่มีเด็กสองคนอยู่ที่นั่น ฉินเย่คงจะกระชากคอเสื้อของเขาแล้วลากเขาไปที่อื่นไปนานแล้ว ใครจะไปให้เขาอยู่ที่นี่กันล่ะ? “งั้นเหรอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-20คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 655
เมื่อฉินเย่ไม่ตอบอะไร จี้ชิงเป่ยก็พูดอีกครั้ง: "เสิ่นหยินอู้ยังไม่ได้สติหรอ?" หลังจากได้ยิน ในที่สุดฉินเย่ก็ตอบสนองได้และพูดอย่างเย็นชา: "ไม่เป็นอะไรหรอก พวกเขาทั้งสองฉลาดมาก" แม้ว่าจะไม่มีเขาอยู่ด้านใน แต่เด็กน้อยทั้งสองก็ตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะเสิ่นซือเหนียน เขาต้องมีวิธีดูแลแม่ของเขาได้เป็นอย่างดีแน่นอน เพียงแต่…… “แต่สุดท้ายพวกเขาก็เป็นแค่เด็กสองคน” จี้ชิงเป่ยกล่าว: “ถ้ามีอะไรไม่คาดฝันเกิด...” ฉินเย่พูดแทรกเขา: "เดี๋ยวกูเฝ้าอยู่ที่นี่" "ก็ได้" “มึงไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ ไปได้แล้ว” เมื่อจี้ชิงเป่ยเห็นท่าทางที่ดื้อรั้นของฉินเย่ เขาคิดว่าหากเขาอยู่ที่นี่ต่อไปก็คงจะไม่มีอะไรที่เขาสามารถช่วยได้ แต่... เขาคิดอยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับฉินเย่อีก เขาจึงไปนั่งที่เก้าอี้ยาวตรงทางเดินและรออย่างเงียบ ๆ ฉินเย่ยืนอยู่ด้านนอกห้องผู้ป่วย เขาพิงกำแพงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาหลี่มู่ถิง เมื่อเขาวางสาย ฉินเย่ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็หันกลับมาแล้วผลักประตูห้องผู้ป่วยเข้าไปอย่างรวดเร็ว อย่างที่ค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-21คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 656
หลังจากเป้าหมายสำเร็จแล้ว ฉินเย่ก็ถือโทรศัพท์ออกมาจากห้องผู้ป่วย หลังจากออกจากห้องผู้ป่วย เขาก็กดรหัสผ่านเพื่อปลดล็อคประตู หลังจากปลดล็อคหน้าจอ รอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาก็หายไป อย่างที่คิด หน้าที่อยู่บนจอจากก่อนหน้านี้คือหน้าการโทร หน้าการโทรอยู่ที่หน้าที่มีชื่อของโม่ไป๋แล้วด้วย หากเขาเข้ามาหลังจากนั้นแค่วินาทีเดียว เบอร์นี้ก็คงจะถูกกดโทรออกไปแล้ว โชคดีที่เขามาทันเวลาพอดี ฉินเย่คลิกที่ชื่อของโม่ไป๋ แทบจะอยากจะลบชื่อของเขาออกจากสมุดที่การโทรของเสิ่นหยินอู้อย่างวู่วาม สุดท้ายเขาก็อดทนไว้ ท้ายที่สุดแล้ว มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ลบไปแล้วก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร หากมีอะไรระหว่างเธอกับโม่ไป๋จริงๆ มันก็ไม่มีประโยชน์เลยที่เขาจะลบเบอร์โทรศัพท์ของโม่ไป๋ ฉินเย่ล็อคหน้าจอโทรศัพท์ และเลือกที่จะไม่มองมัน ภายในห้องหลังจากที่ฉินเย่ออกไป เด็กน้อยทั้งสองคนก็เดินเข้ามากระซิบพูดคุยกัน “พี่ชาย เอามือถือของหม่ามี๊ให้เขาไปแบบนี้ จะไม่เป็นไรหรอคะ?” เหมิงเหมิงกังวลเล็กน้อย อย่างไรเสีย หม่ามี๊ก็ยังมีเงินอยู่ในโทรศัพท์อีกตั้งมากมาย ถ้าลุงเย่มู่ขโมยเงินทั้งหมดไปจะทำอย่างไรล่ะ? แต่แล้วเธอก็ค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-21
บทล่าสุด
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 862
ขณะที่ทั้งสามคนกำลังคุยกัน พวกเขาก็เดินไปที่ประตู ดังนั้นเสียงของพวกเขาจึงดังลอดผ่านประตูเข้าไปถึงหูของเสิ่นหยินอู้ได้อย่างชัดเจน เสิ่นหยินอู้ชะงักไปชั่วคราว เธอเงยหน้าขึ้นมองฉินเย่ กดเสียงลงแล้วพูดว่า "ฉันต้องออกไปแล้ว ไม่งั้น..." คำพูดของเธอถูกขัดจากการที่ฉินเย่โน้มตัวเข้าไปหาเธออย่างกะทันหันลมหายใจที่ร้อนรุ่มของฉินเย่กระทบเข้ากับใบหน้าของเธอ ออร่าของเขาปกคลุมเธอเธอไว้ และริมฝีปากบางแนบกดลงไปบนมุมปากของเธอ เสียงของเขาแหบห้าว: "ขอจูบอีกที" ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็จูบเธออีกครั้งในทันทีโดยไม่รอให้ได้ทันเธอโต้ตอบอะไรทั้งนั้น "อื้อ" เสิ่นหยินอู้ยังไม่ทันได้ผลักเขาออกไปก็ถูกเขาจูบอีกครั้ง เธอส่งเสียงออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่เธอก็ตระหนักได้ว่าเสียงที่เธอเปล่งออกมาอาจทำให้คนที่อยู่นอกประตูได้ยินเข้า ดังนั้นเธอจึงรีบกลั้นเสียงนั้นไว้ในลำคอ เธอยื่นมือออกไปขวางไว้ระหว่างหน้าอกของฉินเย่ด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนกเล็กน้อย เขาที่ช่างกล้าจริงๆ เขายังทำอะไรเช่นนี้ได้ในขณะที่เด็กๆกับหลี่มู่ถิงมาตามหาเธอ... เนื่องจากเด็กๆอยู่ข้างนอก เสิ่นหยินอู้จึงไม่กล้าแม้แต่จะดิ้นขัดขืนเพราะกลัวว่าพวกเขาจะไ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 861
“ก่อนออกเดินทาง เหมิงเหมิงกับเหนียนเหนียนถามฉันว่าพวกเขาจะได้เจอคุณเมื่อไร”เสิ่นหยินอู้พิงอยู่ในอ้อมแขนของเขาและพูดเบาๆ "อืม" ฉินเย่ตอบแล้วพูดว่า: "พวกเขาน่ะ ผมว่าจะไม่ไปเจอ" เมื่อได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็เงยหน้าขึ้นจากอ้อมแขนของเขาด้วยท่าทางสับสน: "ทำไมล่ะ? คุณมาหาฉันแล้ว แล้วทำไมไม่ไปเจอพวกเขาด้วยเลยล่ะ?" ฉินเย่ก้มหน้าลง มองเธอด้วยสายตาที่จริงจัง แล้วสัมผัสริมฝีปากสีแดงของเธอเบาๆ "ไว้รอผมกลับไปค่อยเจอ แต่ผมหวังว่าเมื่อถึงเวลานั้น... ในตอนที่เจอกันอีกครั้ง พวกเขาจะเปลี่ยนคำเรียกผม โอเคไหม?” เสิ่นหยินอู้กัดริมฝีปากล่างและไม่ตอบอะไร “ยังไม่ยอมอีกเหรอ?” เขาสัมผัสหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าวและต่ำ “คุณให้ผมจูบมานานขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังไม่ยอมอีกล่ะ?” เดิมทีเขารู้สึกหึงหวงเล็กน้อยที่รู้สึกว่าเขายังต้องแข่งกับโม่ไป๋อยู่ แต่หลังจากการจูบครั้งนี้ ความหึงหวงภายในใจของฉินเย่ก็หายไปในทันที เพราะเขาสัมผัสได้ถึงการตอบสนองและความไว้วางใจของเธอ ตอนนี้เพียงแค่ต้องรอให้เขาจัดการเรื่องทางนี้ให้เสร็จ และหลังจากที่กลับไป พวกเขาสี่คนก็สามารถอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 860
แต่ดูเหมือนว่าคนๆนั้นจะสัมผัสได้ถึงเจตนาของเธอ และก่อนที่เธอจะกรีดร้องออกมา เขาก็เอื้อมมือออกไปปิดปากของเธอไว้ "อื้อ" ดังนั้นเสียงร้องของเสิ่นหยินอู้จึงกลายเป็นเสียงที่อุดอู้ขึ้นมาทันที ภายในห้องไม่ได้เปิดไฟ มีแต่ความมืดมิด บวกกับหลังจากที่เธอเข้ามา ประตูก็ถูกปิดลง เธอมองเห็นเพียงร่างสูงร่างหนึ่งตรงหน้าเธอผ่านแสงสลัวๆที่ส่องมาจากด้านนอกหน้าต่าง เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถบอกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่มือและเท้าของเธอถูกพันธนาการเอาไว้ และเธอไม่สามารถขยับได้ จนกระทั่งบุคคลนั้นปล่อยมือของเขาที่ปิดปากของเธอไว้เสิ่นหยินอู้คิดจะใช้โอกาสนี้ในการร้องออกมา แต่คนตรงหน้าเธอก็รวดเร็วกว่า เขาโน้มตัวลงมาและจูบเธอ ลมหายใจอุ่นๆที่หนักหน่วงกระทบเข้ากับใบหน้าของเสิ่นหยินอู้ และในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็รับรู้ได้ถึงออร่าของอีกฝ่ายอย่างชัดเจนในขณะนี้ นี่มัน…… ความประหลาดใจแวบขึ้นมาในหัวใจของเธอ และก่อนที่เธอจะทันได้ตอบสนองอะไรอื่น เธอก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายดันฟันของเธอให้แยกจากกัน ทำให้จูบนั้นลึกซึ้งยิ่งขึ้น ขณะที่พวกเขานัวเนียกัน ลมหายใจของพวกเขาล้วนมีแต่กลิ่นของทั้งคู่ เสิ่นหยินอู้ยังได้กลิ่นบุหรี่ที
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 859
ดังนั้นการทานอาหารมื้อนี้ก็เป็นไปตามที่เสิ่นหยินอู้คาดไว้ เมื่อพวกเขากินเกือบเสร็จแล้ว แล้วก็จนอาหารเย็นชืดหมดแล้ว ฉินเย่ก็ยังไม่มาปรากฏให้เห็น ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนที่พวกเขาจะต้องเดินทางไปสนามบิน เสิ่นหยินอู้พาเด็กน้อยทั้งสองคนขึ้นไปชั้นบน หลังจากเข้าไปในห้องแล้ว เหมิงเหมิงก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: "หม่ามี๊คะ ลุงเย่มู่อยู่ไหนล่ะคะ? เขาจะกลับมาเมื่อไร?" เสิ่นหยินอู้ตอบคำถามของเธอแบบเดียวกันกับที่หลี่มู่ถิงตอบเธอ “หม่ามี๊ก็เหมือนลุงหลี่มู่ถิงจ๊ะ ยังไม่รู้เลย เขาไม่ได้บอกหม่ามี๊ว่าเขาจะไปทำอะไร แน่นอนว่าหม่ามี๊ไม่รู้หรอกว่าเขาจะกลับมาเมื่อไร” หลังจากได้ยิน เหมิงเหมิงก็ร้อง อ่า ออกมาเบาๆ เธอขมวดคิ้วราวกับรู้สึกเป็นไม่สบายใจเพราะเรื่องนี้ “ถ้างั้นหม่ามี๊คะ ลุงเย่มู่คงจะไม่ได้จะไม่กลับมาแม้แต่ตอนเราไปสนามบินใช่ไหมคะ? แปลว่าวันนี้เราก็จะไม่ได้เจอลุงเย่มู่แล้วหรอคะ?” เนื่องจากเธอไม่ต้องการให้เด็กๆทั้งสองคนมีความหวังมากเกินไป เสิ่นหยินอู้จึงพูดว่า: "อืม ก็อาจจะเป็นแบบนี้ ลุงเย่มู่มีเรื่องหลายอย่างที่ต้องทำ เดี๋ยวเขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเขาจะกลับไปหาเราที่จีน” หากพู
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 858
แม้ว่าในที่สุดเขาก็พบเธอ แต่ใครจะกล้ารับประกันกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นได้? "พอได้แล้ว" เมื่อเห็นเธอกัดริมฝีปากล่างและคิดจะพูดอะไรอื่นอีก ฉินเย่ก็เอามือใหญ่โอบไปที่เอวบางของเธอ "ไม่ต้องคิดแล้ว ในเมื่อผมเลือกที่จะอยู่ นั่นก็หมายความว่าผมมั่นใจ" “แต่... เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรทำตั้งแต่แรกนะ” “นั่วนั่ว” ฉินเย่เรียกชื่อเธอด้วยเสียงแผ่วเบา “การจะทำอะไรสักอย่างน่ะ ไม่มีคำว่าควรหรือไม่ควร มีแต่เต็มหรือไม่เต็มใจเท่านั้นแหละ” “ถ้าคุณรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่ผมจะอยู่ที่นี่จริงๆ งั้นหลังจากที่ผมกลับไปที่จีนแล้วก็ลองคิดเรื่องที่จะเปลี่ยนสถานะให้ผมดูดีกว่าไหม?” เสิ่นหยินอู้เข้าใจในทันทีว่าเขาหมายถึงเรื่องการเรียกชื่อ เขาต้องการให้เด็กทั้งสองหยุดเรียกเขาว่าลุงเย่มู่และเรียกเขาว่าพ่อแทน หรือจะบอกว่า ที่เขาทำมามากขนาดนั้นก็เพียงเพื่อความปรารถนาเล็กๆน้อยๆเช่นนี้งั้นหรอ? เมื่อเธอคิดได้เช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็นิ่งไป แล้วพูดว่า "คุณจะไม่บอกพวกเขางั้นหรอ?" ริมฝีปากของฉินเย่โค้งขึ้นเล็กน้อย เขาไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเธอ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดเบาๆว่า: "ครั้งนี้ ผมจะไม่ไปเจอพวกเข
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 857
คำพูดทางจิตวิทยาเช่นนี้... ถ้าเขาบอกว่าเขาชอบลุงโม่ไป๋มากกว่า ถึงตอนนั้น... เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นซือเหนียนก็พูดว่า: "ลุงโม่ไป๋อยู่กับพวกเรามานานกว่า" เมื่อได้ยิน ฉินเย่ก็กลั้นหายใจ "ถ้างั้น……" “แต่ลุงเย่มู่มาดูไลฟ์สดของเราบ่อยๆแล้วก็ให้รางวัลเราตลอดเลยด้วย” คำพูดประโยคหลังทำให้หัวใจที่กำลังจมดิ่งลงไปของฉินเย่ลอยกลับขึ้นมาอีกครั้ง เดิมทีเขาคิดว่าตามความคิดของซือเหนียน เขาคงจะหมดโอกาสแล้ว แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าคำพูดของซือเหนียนจะเปลี่ยนไป ซึ่งมันไม่ต่างกับเป็นการทำให้หัวใจของฉินเย่ลุกเป็นไฟ "แล้วไงต่อ?" ฉินเย่ยังคงรู้สึกประหม่ามากในขณะที่เขาถามคำถามนี้ออกมา เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะสนใจความคิดของเด็กคนหนึ่งมากขนาดนี้ เพราะกลัวว่าเด็กคนนี้จะไม่เลือกเขาแต่ไปเลือกคนอื่นแทน "ก็……"เสิ่นซือเหนียนจงใจพูดเสียงยาว เมื่อเห็นว่าการหายใจของฉินเย่ดูเหมือนจะติดๆขัดๆขึ้นมา เขาก็คิดว่ามันค่อนข้างน่าขันเล็กน้อย เขาจงใจเอียงศีรษะแล้วพูดว่า: "ลุงเย่มู่กับลุงโม่ไป๋เสมอกันครับ" เสมอกัน? ฉินเย่ตกตะลึง “เสมอกันงั้นเหรอ?” “ลุงเย่มู่ หรือว่าลุงคิดว่าลุงจะแพ้ลุงโม่ไป๋เหรอครั
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 856
“ซือเหนียนคิดว่าลุงเย่มู่มีคุณสมบัติมากพอที่จะมาเป็นพ่อของซือเหนียนกับเหมิงเหมิงไหม?” เขาถามว่ามีคุณสมบัติมากพอหรือไม่ ไม่ใช่ยินยอมหรือไม่ แม้ว่าเสิ่นซือเหนียนจะยังเด็ก แต่ความรู้ที่เขาได้เรียนมาก็มากมายพอสมควร ดังนั้นเขาจึงเข้าใจความหมายของคำพูดที่ฉินเย่พูดได้อย่างรวดเร็ว เขาตกตะลึงอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะพูดว่า "เอ่อ...ต้องดูว่าหม่ามี๊จะยอมหรือไม่ยอมครับ" “ลุงเย่มู่หมายความว่า ถ้าไม่เกี่ยวกับหม่ามี๊ เอาแค่ความเห็นของเหนียนเหนียนเองที่เป็นความคิดที่จากใจจริงที่สุด เหนียนเหนียนคิดว่าลุงเย่มู่มีคุณสมบัติมากพอที่จะมาเป็นพ่อของเหนียนเหนียนกับเหมิงเหมิงไหม?” เสิ่นซือเหนียน: "..." "ไม่ต้องกลัว" มือใหญ่ของฉินเย่วางลงบนไหล่ของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: "แค่พูดความจริงก็พอ" สิ่งที่ซือเหนียนต้องการจะพูดอาจทำให้ฉินเย่ไม่พอใจจริงๆ แม้ว่าลุงเย่มู่จะทำอะไรให้พวกเขามากมายในช่วงที่ผ่านมานี้ บวกกับที่ก่อนหน้านี้เขาเข้ามาดูพวกเขาในห้องไลฟ์สดเสมอ ความยิ่งใหญ่ของชื่อ 'ลุงเย่มู่เฉิน' ยังคงทรงพลังมากสำหรับเด็กน้อยสองคน ตัวอย่างเช่น คนแปลกหน้าคนหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นพ่อแท้ๆของพวกเขา แต่หากไม่มีฉา
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 855
จากคำอธิบายของเสิ่นหยินอู้ เด็กน้อยทั้งสองเชื่อว่าตอนนี้โม่ไป๋กำลังป่วยอยู่ และจะดีขึ้นในอนาคต จนกว่าจะถึงตอนนั้น เขาจะยังคงเป็นลุงโม่ไป๋ของพวกเขา หลังจากได้รู้เรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยทั้งสองมีความสุขมาก ในเวลานี้ฉินเย่เข้ามาพอดี ทั้งสองจึงเข้าไปเกาะแกะเขา แน่นอนว่าเด็กน้อยทั้งสองยังคงเรียกเขาว่าลุงเย่มู่ เสิ่นซือเหนียนน่ะไม่เท่าไร แต่เสิ่นเหมิงเหมิงกลับไม่คิดอะไรเลย เธอถึงกับเอื้อมมือไปทางฉินเย่เพื่อที่จะให้เขาอุ้ม ฉินเย่ไม่ได้คิดอะไร เมื่อเห็นว่าเธอต้องการให้เขาอุ้ม เขาก็คุกเข่าลงไปหาเธอ เสิ่นหยินอู้เห็นเช่นนั้นจึงรีบเดินเข้าไป “เหมิงเหมิง ลุงเย่มู่ยังบาดเจ็บอยู่” เพียงประโยคเดียวมันก็ทำให้เหมิงเหมิงหยุดการกระทำของเธอลง และมองไปที่ฉินเย่อย่างว่างเปล่า จากนั้นจึงรีบดึงมือของเธอกลับมา จู่ๆเด็กสาวตัวน้อยก็หยุดพูด และถึงกับถอยหลังไปสองก้าวเพื่อเลี่ยงไม่ให้ฉินเย่แตะต้องเธอได้ การกระทำของเธอทำให้ฉินเย่ตกตะลึงเล็กน้อย หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า "มันเป็นแค่แผลเล็กๆน้อยๆเอง อีกอย่าง เธอยังตัวเล็กขนาดนี้ คงไม่ทำให้แผลของผมแย่ลงหรอกมั้ง?" เ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 854
หลังจากได้ยินเช่นนั้น หลี่มู่ถิงก็พูดเสริมในทันที: "ใช่ครับ คุณหนูเสิ่น ประธานฉินพูดถูก การไม่มีข่าวอะไรเลยเป็นเรื่องที่ดีที่สุด สบายใจเถอะครับ เราจะตรวจสอบต่อไป ถ้ามีโอกาสช่วยเขาออกมา เราก็จะทำอย่างเต็มที่แน่นอน” แม้ว่าพวกเขาจะพยายามปลอบใจเธออย่างเต็มที่ แต่อารมณ์ของเสิ่นหยินอู้ก็ไม่ดีขึ้นเลย เธอเอนตัวพิงไปกับหน้าต่างและมองไปในที่ไกลๆด้วยความสงบ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเรื่องถึงกลายมาเป็นเช่นนี้ได้ ในตอนแรกทุกคนต่างก็ยังใช้ชีวิตตามปกติของตัวเองอยู่เลยแท้ๆ แต่จู่ๆเรื่องก็กลับร้ายแรงขึ้นมาเช่นนี้“หม่ามี๊ เป็นอะไรไปหรอคะ?” เสียงของเด็กน้อยทั้งสองดังมาจากด้านหลัง ดึงเสิ่นหยินอู้ให้กลับมามีสติอีกครั้ง เมื่อเธอได้สติ เธอก็เห็นเด็กน้อยสองคนมองเธอด้วยความเป็นห่วง “เหมิงเหมิง เหนียนเหนียน”พวกเขาทั้งสองเดินเข้าไปหาเธอพร้อมๆกันและกอดเธอไว้ “หม่ามี๊คะ ช่วงนี้หม่ามี๊ดูไม่แฮปปี้เลยนะคะ” ใช่สิ เธอออกมาแล้ว แต่ทำไมเธอถึงยังไม่มีความสุขล่ะ อาจเป็นเพราะเรื่องราวยังไม่ได้คลี่คลายลงอย่างสมบูรณ์ แต่ต่อหน้าลูกๆทั้งสอง เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถแสดงออกมาให้ชัดเจนเกินไปได้ ดังนั้นเ
