แชร์

บทที่ 644

ผู้เขียน: ลั่วหูโยว
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-10-18 17:00:01
แต่เมื่อเขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อสลัดมือของเขา กู้เหยียนซีก็ยังคงไม่ยอมปล่อยมือ เขาไม่อยากปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆ

จี้ชิงเป่ยทำได้เพียงกดดันเจียงฉูฉู่

เมื่อได้รับสายตาจากจี้ชิงเป่ย ในตอนแรก เจียงฉูฉู่ต้องการที่จะหลบสายตา แต่ต่อมาเธอก็ผลักแขนของกู้เหยียนซี

“เหยียนซี ปล่อยมือของนายก่อน ถ้ามีอะไรจะพูดก็คุยกันดีๆ”

ด้วยคำแนะนำของเทพธิดา กู้เหยียนซีจึงไม่หุนหันพลันแล่นมากเหมือนก่อนหน้าและค่อยๆปล่อยมือ

แต่สายตาของฉินเย่เย็นชา ดูเหมือนเขาจะไม่ได้คิดที่จะปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ มือของเขายังคงจับกำปั้นของกู้เหยียนซีไว้แน่น ริมฝีปากบางที่เหมือนมีดของเขาก็เม้มแน่น มุมปากของเขาตรงเป็นแนวนอน

"เย่..." เมื่อเห็นว่าเขาไม่ปล่อย เจียงฉูฉู่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเกลี้ยกล่อมเขา: "นายปล่อยมือก่อน เรามานั่งคุยกันดีกว่า โอเคไหม?"

แต่เหมือนว่าฉินเย่จะไม่ได้ยินคำพูดของเธอ สายตาที่เย็นชาและเฉียบคมของเขายังคงจับจ้องไปที่กู้เหยียนซี

“ฉินเย่” จี้ชิงเป่ยเรียกเขา “วันนี้เราไม่ได้มาหามึงที่นี่เพื่อจะมาสร้างปัญหาให้มึง เราแค่เป็นห่วงมึงจริงๆ”

เมื่อได้ยิน ริมฝีปากของฉินเย่ก็โค้งงอเป็นเชิงเย้ยหยัน

บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 645

    เป็นไปได้อย่างไรกัน? เสิ่นหยินอู้ให้มีลูกถึงสองคนในครั้งเดียวเหรอ? ทั้งลูกชายและลูกสาวเลยหรอ? แต่ถึงแม้ว่าเธอจะมีลูกสองคน แต่ห้าปีผ่านไปแล้ว เธอคงไม่สามารถเลี้ยงลูกสองคนได้ด้วยตัวเองไปตลอดหรอกใช่ไหม? ท้ายที่สุดแล้ว การเลี้ยงลูกถึงสองคนด้วยตัวคนเดียวนั้นก็เป็นไปไม่ได้เลย แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว บางทีเธออาจจะแต่งงานใหม่ไปตั้งนานแล้ว หลังจากที่เธอคาดเดาเช่นนี้ เจียงฉูฉู่ก็สงบลงเล็กน้อย ไม่ได้ตื่นตูมไปเองอีก ทันทีที่เหมิงเหมิงออกมาถามเขา ฉินเย่ก็รีบชักมือของเขาออกแล้วถอยกลับไปสองก้าว จี้ชิงเป่ยสังเกตเห็นการกระทำของเขา ดูเผินๆแล้วการถอยไปสองก้าวก็ดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องการที่จะมีปัญหากับกู้เหยียนซีอีก แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขากำลังปกต้องเสิ่นหยินอู้กับเด็กๆอยู่โดยไม่รู้ตัว เมื่อเสิ่นซือเหนียนออกมา เขาก็มองไปที่ทุกคน จากนั้นก็เดินตามเหมิงเหมิงไปยืนอยู่ด้านหลังเสิ่นหยินอู้ เสิ่นหยินอู้กำลังคิดที่จะพาพวกเขาออกไปจากสถานที่ที่มีแต่ความวุ่นวายนี้ กู้เหยียนซีที่ยังไม่ได้สงบสติอารมณ์ได้โดยสมบูรณ์ก็เริ่มกำเริบเสิบสานขึ้นอีกครั้ง “ฉินเย่ นี่มันหมายความว่าไง? เด็กๆสองคนนี้เป็นลูกมึงหรอ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-18
  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 646

    ฉินเย่เม้มริมฝีปากบางของเขาและยังคงไม่ตอบเธอ “เย่ พูดอะไรหน่อยสิ ได้ไหม? ถึงจะเป็นนักโทษประหาร แต่ก่อนตายก็ต้องรู้นี่ว่าได้ก่ออาชญากรรมอะไรไว้?” “หรือว่า นายจะมองที่ตัวตนของฉันที่เคยช่วยนายไว้ไม่ได้เลย บอกฉันทีว่าทำไมกันแน่?” การเอ่ยถึงบุญคุณขึ้นมาก็ยิ่งทำให้ชายเย็นชาที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานรู้สึกถูกกระตุ้นอีกครั้ง เขาหันกลับมามองเธอด้วยสายตาที่ลึกล้ำ “ในตอนแรกก็เพราะบุญคุณ ก็เลยอยากเอาตำแหน่งที่ดีที่สุดไว้ให้กับเธอ แต่พออายุมากขึ้น ผมก็รู้ว่าถ้าผมเอาตำ แหน่งนี้ให้กับเธอจริงๆ มันจะไม่ยุติธรรมสำหรับทั้งเธอและผม” “ไม่ยุติธรรมหรอ?” เจียงฉูฉู่มองเขาอย่างสับสน: “ทำไมถึงไม่ยุติธรรมสำหรับฉัน?” ฉินเย่มองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาแทบไม่ต้องพูดอะไรเลย สีหน้าของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน แต่เจียงฉูฉู่ไม่อยากจะเชื่อเลย... อาจเพราะเห็นว่าเธอไม่ยอมแพ้ ฉินเย่จึงพูดอย่างใจเย็น: "เธอคิดว่าคู่สามีภรรยาที่ไม่มีความรู้สึกต่อกันจะมีความสุขไหม? ฉูฉู่ เธอคู่ควรกับผู้ชายที่ดีกว่านี้" ไม่มีความรู้สึกต่อกัน? เจียงฉูฉู่ชอบเขา แต่เขาบอกว่าเขาไม่มีความรู้สึก เขาหมายถึงตัวเขาเอง

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-18
  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 647

    แม่พูดถูก หลังจากที่เธอพูดคำพูดเหล่านี้ ฉินเย่ก็ลดความระมัดระวังที่มีต่อเธอลง เพราะเธอเคยช่วยชีวิตเขาไว้ ดังนั้นไม่ว่ายังไง เขาก็ยังมีที่ให้เธอไว้เสมอ เสิ่นหยินอู้ก็จากไปไกลแล้วในเวลานั้น เธอมีเวลาห้าปีเต็มๆ ตราบใดที่เธอคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ เธอก็ยังสามารถกลับไปอยู่เคียงข้างฉินเย่ได้ เพียงแต่ว่า…… เพียงแต่ว่าคาดไม่ถึงว่าฉินเย่จะไม่เปลี่ยนใจเลยสักนิดในห้าปีที่ผ่านมา และเขาก็ปฏิบัติต่อเธอในฐานะเพื่อนมาโดยตลอด หากเธอคิดที่จะล้ำเส้นของคำว่าเพื่อน เขาก็จะหยุดไว้เธออย่างจริงจัง ดังนั้นเจียงฉูฉู่จึงทำได้เพียงถอยไปก่อนเท่านั้น "ฉูฉู่?" เสียงของกู้เหยียนซีทำให้เจียงฉูฉู่กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง ทันทีที่เจียงฉูฉู่กลับมารู้สึกตัว เธอเห็นกู้เหยียนซียืนอยู่ตรงหน้าเธอที่กำลังจับไหล่ของเธอด้วยสีหน้าร้อนรน: "เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เธอพูดอะไรกับฉินเย่?" เมื่อได้ยิน เจียงฉูฉู่ก็เม้มริมฝีปากของเธอและดันมือของกู้เหยียนซีออกไป จากนั้นก็ไม่พูดอะไรเลย เธอจะพูดอะไรได้อีกล่ะ? หรือจะให้เธอยอมรับต่อหน้าทุกคนว่าเธอเคยพูดกับฉินเย่ว่าเธอเป็นเพื่อนกับเขาหรอ? เธอจะไม่ทำอย่างนั้น ไม่อย่างเด็ดขาด

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-19
  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 648

    แต่ใครจะรู้ว่าขณะที่เธอเดินผ่านกู้เหยียนซี ไม่รู้ว่าเขาเป็นบ้าอะไรขึ้นมา จู่ๆเขาก็คว้าแขนของเสิ่นหยินอู้ แล้วพูดด้วยความโกรธ: "ไม่เกี่ยวอะไรงั้นหรอ? แล้วฟังดูเผินๆแล้วมันดูดีจังนะ ถ้าไม่เกี่ยวอะไรจริงๆ เธอจะพาลูกๆทั้งสองของเธอมาที่นี่ได้ยังไง?” ตลอดชีวิตของเธอ สิ่งที่เสิ่นหยินอู้เกลียดที่สุดคือการถูกใส่ร้าย ในเวลานี้ กู้เหยียนซีกำลังพูดใส่ร้ายเธอ ทันใดนั้นแววตาของเธอก็เย็นชาขึ้นมาและเธอก็เย้ยหยันว่า: "กู้เหยียนซี ในสายตาของนาย ฉินเย่กับเจียงฉูฉู่เป็นคู่รักกันใช่ไหม?" ฉินเย่ซึ่งเดิมคิดจะเดินไปหาเธอหยุดฝีเท้าลงหลังจากได้ยินคำพูดนี้ เขาหรี่ตาลงและมองไปที่ด้านหลังของเสิ่นหยินอู้ เธอหมายความว่าอย่างไร? "แน่นอน!" กู้เหยียนซีกัดฟันแล้วพูดว่า "ในสายตาของฉัน ฉูฉู่ดีกว่าพันเท่าหมื่นเท่า แน่นอนว่าเธอเป็นคนเดียวที่คู่ควรกับฉินเย่" “จะบอกว่า ในสายตาของนายพวกเขาเป็นคู่รักกัน แต่นายก็ยังคิดถึงแต่เจียงฉูฉู่ ใช่ไหม?” กู้เหยียนซีชะงักไป คาดไม่ถึงว่าคำพูดของเธอจะเปลี่ยนไปกะทันหัน เสิ่นหยินอู้มองไปที่กู้เหยียนซี และกระตุกมุมปากอย่างเย้ยหยัน “วันนี้ฉันไม่ได้เป็นคนพาลูกมาที่นี่ แต่ถึงฉัน

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-19
  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 649

    เมื่อครู่นี้…… เหมือนว่าเขาจะเห็นเลือดไหลออกมาจากหน้าผากของเสิ่นหยินอู้งั้นเหรอ? เขายังคิดที่จะเตะเด็กน้อยอีกด้วยงั้นหรอ? เขา...เป็นบ้าอะไรไป? ขณะที่เขาคิดไปเรื่อย จี้ชิงเป่ยก็เข้ามาตรงหน้าเขาและมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา “กู้เหยียนซี เมื่อกี้มึงเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? รู้ไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?” "กู……" กู้เหยียนซีต้องการบอกว่าเขาไม่ได้ทำ แต่การที่ได้เห็นเลือดสีแดงสดๆไหลออกมาจากหน้าผากของเสิ่นหยินอู้ทำให้เขาพูดไม่ออก เพราะในที่สุดเขาก็รู้ว่าการกระทำของเขาไม่ถูกต้อง แต่ว่า... กู้เหยียนซีทำได้แค่มองไปที่เจียงฉูฉู่โดยหวังว่าเธอจะเข้าข้างเขา เพราะท้ายที่สุดถ้าไม่ใช่เพราะฉูฉู่ เขาคงไม่ทำอะไรเช่นนี้ ในเวลานี้ หัวใจของเจียงฉูฉู่เต้นรัว เธอแอบหวังว่าเสิ่นหยินอู้จะเป็นอะไรไป แต่หลังจากได้ยินคำพูดของจี้ชิงเป่ยเธอก็เก็บความคิดที่ชั่วร้ายเหล่านั้นไว้ในใจ และมองไปที่กู้เหยียนซีด้วยสีหน้าผิดหวัง “ใช่แล้ว เหยียนซี จะพูดก็พูดเถอะ นายไม่ควรทำแบบนั้นเลยจริงๆ” เมื่อพูดเช่นนั้น เจียงฉูฉู่ก็หยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อว่า: "ยิ่งกว่านั้น เธอยังเป็นแค่เด็กตัวน้อยๆคนหนึ่ง นายไม่มีความเห็นใจ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-19
  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 650

    เจียงฉูฉู่กัดริมฝีปากล่างของเธอและพูดอย่างลังเล: "แต่เรื่องมันวุ่นวายแบบนี้ ฉันคิดว่าฉันก็ต้องรับผิดชอบด้วย ฉันควรไปกับนายเพื่อไปดูอาการของหยินอู้" “ใช่ เราทุกคนต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ตอนนี้ฉินเย่คงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอยู่ ฉันแนะนำให้เธออย่าตามมาเลยจะดีกว่า” หลังจากพูดจบ จี้ชิงเป่ยก็มองไปที่เจียงฉูฉู่ สายตานี้ทำให้เจียงฉูฉู่รู้สึกหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับว่าเขาสามารถมองทะลุความคิดภายในหัวของเธอได้อย่างปราดเปรื่อง ชั่วขณะหนึ่ง เธอไม่กล้าพูดอะไรอีก “งั้น...ก็ได้ แต่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น นายต้องโทรหาฉันนะ ถึงเราจะไม่ได้เจอกันมาห้าปีแล้ว แต่ฉันก็ยังเป็นห่วงหยินอู้” จี้ชิงเป่ยฝืนพูด อืม ออกมาอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์แล้วจากไป หลังจากที่เขาจากไป ก็เหลือแค่สองคนในที่ตรงนั้น หลังจากแน่ใจแล้วว่าจี้ชิงเป่ยเดินจากไปไกลแล้วและจะไม่กลับมาอีก เจียงฉูฉู่ซึ่งยืนอยู่ที่เดิมก็รีบหันหลังกลับแล้วเดินไปที่ตรงหน้ากู้เหยียนซี เธอก้มลงไปพยุงเขาลุกขึ้นมา "เอาล่ะ รีบลุกขึ้นได้แล้ว" กู้เหยียนซียังคงรู้สึกเศร้าโศกเสียใจในสิ่งที่เธอพูด ตอนนี้เมื่อเขาเห็นเธอเข้ามาช่วยพยุงเข

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-19
  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 651

    สถานการณ์เลวร้ายมากจนเสิ่นซือเหนียนไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ และทำได้เพียงพยักหน้า "ได้ครับ" “โอเค งั้นหนูกับเหมิงเหมิงช่วยดูแลหม่ามี๊ด้วยนะ ลุงเย่มู่จะพาพวกหนูไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” "อืม" เมื่อฉินเย่เห็นว่าเขาตกลง เขาก็มองไปที่ใบหน้าของเสิ่นหยินอู้ที่หมดสติไป เลือดบนหน้าผากของเธอดูเป็นสีแดงสดมากเมื่อตัดกับสีผิวขาวๆของเธอ ซึ่งมันดูน่าสยดสยองเป็นอย่างยิ่ง ฉินเย่วางเธอลงอย่างระมัดระวัง ปรับตำแหน่งและท่าทางของเธอ จากนั้นก็ให้เด็กสองคนปกป้องเธอโดยแต่ละคนนั่งอยู่ทางซ้ายและทางขวาเนื่องจากเขากลัวว่าเธอจะตกจากเก้าอี้ขณะขับรถ หลังจากวางเธอเสร็จ ฉินเย่ก็ลุกขึ้นและลงจากรถ ปัง หลังจากที่ประตูรถปิดลง เสิ่นซือเหนียนก็เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่หางตาของเขา จากนั้นใช้มือเล็กๆปกป้องศีรษะของเสิ่นหยินอู้ไว้และเบาพูดๆว่า: "หม่ามี๊สบายใจได้ครับ หม่ามี๊จะต้องไม่เป็นอะไร" เสิ่นเหมิงเหมิงก็ร้องไห้อย่างหนักเช่นกัน ดวงตาที่สดใสและน่ารักของเธอก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยหยดน้ำตาใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอทีละหยดและตกลงไปบนหลังเท้าของเสิ่นหยินอู้ “เหมิงเหมิง อย่าร้องไห้เลย” เสียงของเสิ่นซือเหนียนดังมาจากด

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-20
  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 652

    นอกจากนี้ยังมีเด็กสองคนที่ร้องไห้จนตาแดงก่ำ พวกเขาตระหนักได้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ในทันทีและพูดอย่างจริงจังขึ้นมาทันที: "งั้นก็ตามเรามา" หลังจากนั้น ตำรวจได้ทำการเคลียร์ถนนให้ฉินเย่ล่วงหน้าและติดต่อกับโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ด้วยความช่วยเหลือจากตำรวจ ในที่สุดรถก็มาถึงที่โรงพยาบาลก่อนเวลาอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เขาลงจากรถ ฉินเย่ก็อุ้มหยินอู้ออกจากรถและรีบเดินเข้าไปในโรงพยาบาล เด็กน้อยสองคนวิ่งตามหลังเขาไป หลังจากปัญหามากมาย ในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็ถูกส่งตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน - คนในครอบครัวไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องฉุกเฉิน ดังนั้นฉินเย่จึงทำได้เพียงรออยู่ข้างนอกกับลูกๆสองคนเท่านั้น ขณะนี้ไม่มีใครอยู่รอบๆห้องฉุกเฉิน ที่ทางเดินก็ว่างเปล่า ฉินเย่ดึงเสิ่นซือเหนียนกับเสิ่นเหมิงเหมิงให้นั่งลงข้างๆ เขา “อีกไม่นานหรอก เรารอตรงนี้นะ” เสิ่นซือเหนียนเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นและเงียบมาก เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรฉินเย่ เขาไม่ได้นั่งลงข้างๆฉินเย่แต่กลับนั่งในที่ๆห่างจากฉินเย่ ฉินเย่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อเห็นว่าเขาอยู่ในที่ไม่ไกลและปลอดภัยอยู่ในสายตาของเขา ฉินเย่จึงไม่บังคับอะ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-20

บทล่าสุด

  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 862

    ขณะที่ทั้งสามคนกำลังคุยกัน พวกเขาก็เดินไปที่ประตู ดังนั้นเสียงของพวกเขาจึงดังลอดผ่านประตูเข้าไปถึงหูของเสิ่นหยินอู้ได้อย่างชัดเจน เสิ่นหยินอู้ชะงักไปชั่วคราว เธอเงยหน้าขึ้นมองฉินเย่ กดเสียงลงแล้วพูดว่า "ฉันต้องออกไปแล้ว ไม่งั้น..." คำพูดของเธอถูกขัดจากการที่ฉินเย่โน้มตัวเข้าไปหาเธออย่างกะทันหันลมหายใจที่ร้อนรุ่มของฉินเย่กระทบเข้ากับใบหน้าของเธอ ออร่าของเขาปกคลุมเธอเธอไว้ และริมฝีปากบางแนบกดลงไปบนมุมปากของเธอ เสียงของเขาแหบห้าว: "ขอจูบอีกที" ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็จูบเธออีกครั้งในทันทีโดยไม่รอให้ได้ทันเธอโต้ตอบอะไรทั้งนั้น "อื้อ" เสิ่นหยินอู้ยังไม่ทันได้ผลักเขาออกไปก็ถูกเขาจูบอีกครั้ง เธอส่งเสียงออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่เธอก็ตระหนักได้ว่าเสียงที่เธอเปล่งออกมาอาจทำให้คนที่อยู่นอกประตูได้ยินเข้า ดังนั้นเธอจึงรีบกลั้นเสียงนั้นไว้ในลำคอ เธอยื่นมือออกไปขวางไว้ระหว่างหน้าอกของฉินเย่ด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนกเล็กน้อย เขาที่ช่างกล้าจริงๆ เขายังทำอะไรเช่นนี้ได้ในขณะที่เด็กๆกับหลี่มู่ถิงมาตามหาเธอ... เนื่องจากเด็กๆอยู่ข้างนอก เสิ่นหยินอู้จึงไม่กล้าแม้แต่จะดิ้นขัดขืนเพราะกลัวว่าพวกเขาจะไ

  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 861

    “ก่อนออกเดินทาง เหมิงเหมิงกับเหนียนเหนียนถามฉันว่าพวกเขาจะได้เจอคุณเมื่อไร”เสิ่นหยินอู้พิงอยู่ในอ้อมแขนของเขาและพูดเบาๆ "อืม" ฉินเย่ตอบแล้วพูดว่า: "พวกเขาน่ะ ผมว่าจะไม่ไปเจอ" เมื่อได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็เงยหน้าขึ้นจากอ้อมแขนของเขาด้วยท่าทางสับสน: "ทำไมล่ะ? คุณมาหาฉันแล้ว แล้วทำไมไม่ไปเจอพวกเขาด้วยเลยล่ะ?" ฉินเย่ก้มหน้าลง มองเธอด้วยสายตาที่จริงจัง แล้วสัมผัสริมฝีปากสีแดงของเธอเบาๆ "ไว้รอผมกลับไปค่อยเจอ แต่ผมหวังว่าเมื่อถึงเวลานั้น... ในตอนที่เจอกันอีกครั้ง พวกเขาจะเปลี่ยนคำเรียกผม โอเคไหม?” เสิ่นหยินอู้กัดริมฝีปากล่างและไม่ตอบอะไร “ยังไม่ยอมอีกเหรอ?” เขาสัมผัสหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าวและต่ำ “คุณให้ผมจูบมานานขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังไม่ยอมอีกล่ะ?” เดิมทีเขารู้สึกหึงหวงเล็กน้อยที่รู้สึกว่าเขายังต้องแข่งกับโม่ไป๋อยู่ แต่หลังจากการจูบครั้งนี้ ความหึงหวงภายในใจของฉินเย่ก็หายไปในทันที เพราะเขาสัมผัสได้ถึงการตอบสนองและความไว้วางใจของเธอ ตอนนี้เพียงแค่ต้องรอให้เขาจัดการเรื่องทางนี้ให้เสร็จ และหลังจากที่กลับไป พวกเขาสี่คนก็สามารถอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อ

  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 860

    แต่ดูเหมือนว่าคนๆนั้นจะสัมผัสได้ถึงเจตนาของเธอ และก่อนที่เธอจะกรีดร้องออกมา เขาก็เอื้อมมือออกไปปิดปากของเธอไว้ "อื้อ" ดังนั้นเสียงร้องของเสิ่นหยินอู้จึงกลายเป็นเสียงที่อุดอู้ขึ้นมาทันที ภายในห้องไม่ได้เปิดไฟ มีแต่ความมืดมิด บวกกับหลังจากที่เธอเข้ามา ประตูก็ถูกปิดลง เธอมองเห็นเพียงร่างสูงร่างหนึ่งตรงหน้าเธอผ่านแสงสลัวๆที่ส่องมาจากด้านนอกหน้าต่าง เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถบอกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่มือและเท้าของเธอถูกพันธนาการเอาไว้ และเธอไม่สามารถขยับได้ จนกระทั่งบุคคลนั้นปล่อยมือของเขาที่ปิดปากของเธอไว้เสิ่นหยินอู้คิดจะใช้โอกาสนี้ในการร้องออกมา แต่คนตรงหน้าเธอก็รวดเร็วกว่า เขาโน้มตัวลงมาและจูบเธอ ลมหายใจอุ่นๆที่หนักหน่วงกระทบเข้ากับใบหน้าของเสิ่นหยินอู้ และในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็รับรู้ได้ถึงออร่าของอีกฝ่ายอย่างชัดเจนในขณะนี้ นี่มัน…… ความประหลาดใจแวบขึ้นมาในหัวใจของเธอ และก่อนที่เธอจะทันได้ตอบสนองอะไรอื่น เธอก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายดันฟันของเธอให้แยกจากกัน ทำให้จูบนั้นลึกซึ้งยิ่งขึ้น ขณะที่พวกเขานัวเนียกัน ลมหายใจของพวกเขาล้วนมีแต่กลิ่นของทั้งคู่ เสิ่นหยินอู้ยังได้กลิ่นบุหรี่ที

  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 859

    ดังนั้นการทานอาหารมื้อนี้ก็เป็นไปตามที่เสิ่นหยินอู้คาดไว้ เมื่อพวกเขากินเกือบเสร็จแล้ว แล้วก็จนอาหารเย็นชืดหมดแล้ว ฉินเย่ก็ยังไม่มาปรากฏให้เห็น ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนที่พวกเขาจะต้องเดินทางไปสนามบิน เสิ่นหยินอู้พาเด็กน้อยทั้งสองคนขึ้นไปชั้นบน หลังจากเข้าไปในห้องแล้ว เหมิงเหมิงก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: "หม่ามี๊คะ ลุงเย่มู่อยู่ไหนล่ะคะ? เขาจะกลับมาเมื่อไร?" เสิ่นหยินอู้ตอบคำถามของเธอแบบเดียวกันกับที่หลี่มู่ถิงตอบเธอ “หม่ามี๊ก็เหมือนลุงหลี่มู่ถิงจ๊ะ ยังไม่รู้เลย เขาไม่ได้บอกหม่ามี๊ว่าเขาจะไปทำอะไร แน่นอนว่าหม่ามี๊ไม่รู้หรอกว่าเขาจะกลับมาเมื่อไร” หลังจากได้ยิน เหมิงเหมิงก็ร้อง อ่า ออกมาเบาๆ เธอขมวดคิ้วราวกับรู้สึกเป็นไม่สบายใจเพราะเรื่องนี้ “ถ้างั้นหม่ามี๊คะ ลุงเย่มู่คงจะไม่ได้จะไม่กลับมาแม้แต่ตอนเราไปสนามบินใช่ไหมคะ? แปลว่าวันนี้เราก็จะไม่ได้เจอลุงเย่มู่แล้วหรอคะ?” เนื่องจากเธอไม่ต้องการให้เด็กๆทั้งสองคนมีความหวังมากเกินไป เสิ่นหยินอู้จึงพูดว่า: "อืม ก็อาจจะเป็นแบบนี้ ลุงเย่มู่มีเรื่องหลายอย่างที่ต้องทำ เดี๋ยวเขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเขาจะกลับไปหาเราที่จีน” หากพู

  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 858

    แม้ว่าในที่สุดเขาก็พบเธอ แต่ใครจะกล้ารับประกันกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นได้? "พอได้แล้ว" เมื่อเห็นเธอกัดริมฝีปากล่างและคิดจะพูดอะไรอื่นอีก ฉินเย่ก็เอามือใหญ่โอบไปที่เอวบางของเธอ "ไม่ต้องคิดแล้ว ในเมื่อผมเลือกที่จะอยู่ นั่นก็หมายความว่าผมมั่นใจ" “แต่... เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรทำตั้งแต่แรกนะ” “นั่วนั่ว” ฉินเย่เรียกชื่อเธอด้วยเสียงแผ่วเบา “การจะทำอะไรสักอย่างน่ะ ไม่มีคำว่าควรหรือไม่ควร มีแต่เต็มหรือไม่เต็มใจเท่านั้นแหละ” “ถ้าคุณรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่ผมจะอยู่ที่นี่จริงๆ งั้นหลังจากที่ผมกลับไปที่จีนแล้วก็ลองคิดเรื่องที่จะเปลี่ยนสถานะให้ผมดูดีกว่าไหม?” เสิ่นหยินอู้เข้าใจในทันทีว่าเขาหมายถึงเรื่องการเรียกชื่อ เขาต้องการให้เด็กทั้งสองหยุดเรียกเขาว่าลุงเย่มู่และเรียกเขาว่าพ่อแทน หรือจะบอกว่า ที่เขาทำมามากขนาดนั้นก็เพียงเพื่อความปรารถนาเล็กๆน้อยๆเช่นนี้งั้นหรอ? เมื่อเธอคิดได้เช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็นิ่งไป แล้วพูดว่า "คุณจะไม่บอกพวกเขางั้นหรอ?" ริมฝีปากของฉินเย่โค้งขึ้นเล็กน้อย เขาไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเธอ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดเบาๆว่า: "ครั้งนี้ ผมจะไม่ไปเจอพวกเข

  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 857

    คำพูดทางจิตวิทยาเช่นนี้... ถ้าเขาบอกว่าเขาชอบลุงโม่ไป๋มากกว่า ถึงตอนนั้น... เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นซือเหนียนก็พูดว่า: "ลุงโม่ไป๋อยู่กับพวกเรามานานกว่า" เมื่อได้ยิน ฉินเย่ก็กลั้นหายใจ "ถ้างั้น……" “แต่ลุงเย่มู่มาดูไลฟ์สดของเราบ่อยๆแล้วก็ให้รางวัลเราตลอดเลยด้วย” คำพูดประโยคหลังทำให้หัวใจที่กำลังจมดิ่งลงไปของฉินเย่ลอยกลับขึ้นมาอีกครั้ง เดิมทีเขาคิดว่าตามความคิดของซือเหนียน เขาคงจะหมดโอกาสแล้ว แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าคำพูดของซือเหนียนจะเปลี่ยนไป ซึ่งมันไม่ต่างกับเป็นการทำให้หัวใจของฉินเย่ลุกเป็นไฟ "แล้วไงต่อ?" ฉินเย่ยังคงรู้สึกประหม่ามากในขณะที่เขาถามคำถามนี้ออกมา เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะสนใจความคิดของเด็กคนหนึ่งมากขนาดนี้ เพราะกลัวว่าเด็กคนนี้จะไม่เลือกเขาแต่ไปเลือกคนอื่นแทน "ก็……"เสิ่นซือเหนียนจงใจพูดเสียงยาว เมื่อเห็นว่าการหายใจของฉินเย่ดูเหมือนจะติดๆขัดๆขึ้นมา เขาก็คิดว่ามันค่อนข้างน่าขันเล็กน้อย เขาจงใจเอียงศีรษะแล้วพูดว่า: "ลุงเย่มู่กับลุงโม่ไป๋เสมอกันครับ" เสมอกัน? ฉินเย่ตกตะลึง “เสมอกันงั้นเหรอ?” “ลุงเย่มู่ หรือว่าลุงคิดว่าลุงจะแพ้ลุงโม่ไป๋เหรอครั

  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 856

    “ซือเหนียนคิดว่าลุงเย่มู่มีคุณสมบัติมากพอที่จะมาเป็นพ่อของซือเหนียนกับเหมิงเหมิงไหม?” เขาถามว่ามีคุณสมบัติมากพอหรือไม่ ไม่ใช่ยินยอมหรือไม่ แม้ว่าเสิ่นซือเหนียนจะยังเด็ก แต่ความรู้ที่เขาได้เรียนมาก็มากมายพอสมควร ดังนั้นเขาจึงเข้าใจความหมายของคำพูดที่ฉินเย่พูดได้อย่างรวดเร็ว เขาตกตะลึงอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะพูดว่า "เอ่อ...ต้องดูว่าหม่ามี๊จะยอมหรือไม่ยอมครับ" “ลุงเย่มู่หมายความว่า ถ้าไม่เกี่ยวกับหม่ามี๊ เอาแค่ความเห็นของเหนียนเหนียนเองที่เป็นความคิดที่จากใจจริงที่สุด เหนียนเหนียนคิดว่าลุงเย่มู่มีคุณสมบัติมากพอที่จะมาเป็นพ่อของเหนียนเหนียนกับเหมิงเหมิงไหม?” เสิ่นซือเหนียน: "..." "ไม่ต้องกลัว" มือใหญ่ของฉินเย่วางลงบนไหล่ของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: "แค่พูดความจริงก็พอ" สิ่งที่ซือเหนียนต้องการจะพูดอาจทำให้ฉินเย่ไม่พอใจจริงๆ แม้ว่าลุงเย่มู่จะทำอะไรให้พวกเขามากมายในช่วงที่ผ่านมานี้ บวกกับที่ก่อนหน้านี้เขาเข้ามาดูพวกเขาในห้องไลฟ์สดเสมอ ความยิ่งใหญ่ของชื่อ 'ลุงเย่มู่เฉิน' ยังคงทรงพลังมากสำหรับเด็กน้อยสองคน ตัวอย่างเช่น คนแปลกหน้าคนหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นพ่อแท้ๆของพวกเขา แต่หากไม่มีฉา

  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 855

    จากคำอธิบายของเสิ่นหยินอู้ เด็กน้อยทั้งสองเชื่อว่าตอนนี้โม่ไป๋กำลังป่วยอยู่ และจะดีขึ้นในอนาคต จนกว่าจะถึงตอนนั้น เขาจะยังคงเป็นลุงโม่ไป๋ของพวกเขา หลังจากได้รู้เรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยทั้งสองมีความสุขมาก ในเวลานี้ฉินเย่เข้ามาพอดี ทั้งสองจึงเข้าไปเกาะแกะเขา แน่นอนว่าเด็กน้อยทั้งสองยังคงเรียกเขาว่าลุงเย่มู่ เสิ่นซือเหนียนน่ะไม่เท่าไร แต่เสิ่นเหมิงเหมิงกลับไม่คิดอะไรเลย เธอถึงกับเอื้อมมือไปทางฉินเย่เพื่อที่จะให้เขาอุ้ม ฉินเย่ไม่ได้คิดอะไร เมื่อเห็นว่าเธอต้องการให้เขาอุ้ม เขาก็คุกเข่าลงไปหาเธอ เสิ่นหยินอู้เห็นเช่นนั้นจึงรีบเดินเข้าไป “เหมิงเหมิง ลุงเย่มู่ยังบาดเจ็บอยู่” เพียงประโยคเดียวมันก็ทำให้เหมิงเหมิงหยุดการกระทำของเธอลง และมองไปที่ฉินเย่อย่างว่างเปล่า จากนั้นจึงรีบดึงมือของเธอกลับมา จู่ๆเด็กสาวตัวน้อยก็หยุดพูด และถึงกับถอยหลังไปสองก้าวเพื่อเลี่ยงไม่ให้ฉินเย่แตะต้องเธอได้ การกระทำของเธอทำให้ฉินเย่ตกตะลึงเล็กน้อย หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า "มันเป็นแค่แผลเล็กๆน้อยๆเอง อีกอย่าง เธอยังตัวเล็กขนาดนี้ คงไม่ทำให้แผลของผมแย่ลงหรอกมั้ง?" เ

  • คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง   บทที่ 854

    หลังจากได้ยินเช่นนั้น หลี่มู่ถิงก็พูดเสริมในทันที: "ใช่ครับ คุณหนูเสิ่น ประธานฉินพูดถูก การไม่มีข่าวอะไรเลยเป็นเรื่องที่ดีที่สุด สบายใจเถอะครับ เราจะตรวจสอบต่อไป ถ้ามีโอกาสช่วยเขาออกมา เราก็จะทำอย่างเต็มที่แน่นอน” แม้ว่าพวกเขาจะพยายามปลอบใจเธออย่างเต็มที่ แต่อารมณ์ของเสิ่นหยินอู้ก็ไม่ดีขึ้นเลย เธอเอนตัวพิงไปกับหน้าต่างและมองไปในที่ไกลๆด้วยความสงบ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเรื่องถึงกลายมาเป็นเช่นนี้ได้ ในตอนแรกทุกคนต่างก็ยังใช้ชีวิตตามปกติของตัวเองอยู่เลยแท้ๆ แต่จู่ๆเรื่องก็กลับร้ายแรงขึ้นมาเช่นนี้“หม่ามี๊ เป็นอะไรไปหรอคะ?” เสียงของเด็กน้อยทั้งสองดังมาจากด้านหลัง ดึงเสิ่นหยินอู้ให้กลับมามีสติอีกครั้ง เมื่อเธอได้สติ เธอก็เห็นเด็กน้อยสองคนมองเธอด้วยความเป็นห่วง “เหมิงเหมิง เหนียนเหนียน”พวกเขาทั้งสองเดินเข้าไปหาเธอพร้อมๆกันและกอดเธอไว้ “หม่ามี๊คะ ช่วงนี้หม่ามี๊ดูไม่แฮปปี้เลยนะคะ” ใช่สิ เธอออกมาแล้ว แต่ทำไมเธอถึงยังไม่มีความสุขล่ะ อาจเป็นเพราะเรื่องราวยังไม่ได้คลี่คลายลงอย่างสมบูรณ์ แต่ต่อหน้าลูกๆทั้งสอง เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถแสดงออกมาให้ชัดเจนเกินไปได้ ดังนั้นเ

DMCA.com Protection Status