เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 652
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-20 17:00:01บทที่เกี่ยวข้อง
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 653
พูดตามตรง มันมากเพียงพอแล้ว เพราะเหมิงเหมิงยกมือขึ้นหลังจากที่เขาพูดแบบนั้นและพบว่ามันง่ายกว่าการต่อยที่ขามาก ก่อนหน้านี้ที่ฉินเย่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอต้องเปลืองแรงอย่างมากในการยืนเขย่งเท้าถึงจะเอื้อมไปต่อยขาของเขาได้ แต่ตอนนี้ ฉินเย่ก้มหัวลงมาให้ ดังนั้นเหมิงเหมิงจึงสามารถต่อยเขาได้โดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ เพียงแต่…… ฉินเย่ที่อยู่ใกล้ๆเธอมีสายตาที่ดูมืดมนและสีหน้าที่เฉียบคม ซึ่งดูน่ากลัวเล็กน้อย เมื่อต้องเผชิญกับใบหน้าเช่นนี้ จู่ๆเหมิงเหมิงก็ไม่ค่อยกล้าที่จะลงมือ เธอมองไปที่ฉินเย่อย่างขี้ขลาด จากนั้นก็ถอยกลับไปหนึ่งก้าว ฉินเย่สามารถเห็นการกระทำเล็กๆน้อยๆได้อย่างชัดเจน "เป็นอะไรไปล่ะ?" เหมิงเหมิงเม้มริมฝีปากของเธอ: "ถ้าลุงต่อยคืน หนูจะทำยังไงล่ะ?" ลุงเย่มู่ตัวสูงมากขนาดนั้น มือก็ใหญ่โตมาก ถ้าเขาตบเธอแค่ครั้งเดียว เธอคงถึงตายได้อย่างแน่นอน ยิ่งเธอคิด เสิ่นเหมิงเหมิงยิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น เธอจึงหันหลังกลับและวิ่งไปหาพี่ชายของเธอ ฉินเย่ที่แต่เดิมเตรียมใจพร้อมแล้วที่จะให้ลูกสาวของเขาต่อยหน้า เขาคาดไม่ถึงว่าเธอจะหันหลังกลับและวิ่งไป ขณะที่รู้สึกโล่งใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-20คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 654
เขาจะไม่ปล่อยกู้เหยียนซีไปง่ายๆ จี้ชิงเป่ยรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจที่ถูกระงับไว้จากคำพูดของเขา และรู้สึกหมดหนทาง “ที่จริงกูไม่ได้คิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้มันจะกลายมาเป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่มีทางอื่น มันกลายเป็นแบบนี้แล้ว หยินอู้ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?” ฉินเย่เม้มริมฝีปากบางและเมินเขา ราวกับว่าฉินเย่ไม่ได้คิดที่จะสนใจเขาเลย เมื่อจี้ชิงเป่ยเห็นเช่นนั้น เขาไม่พูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบๆบนเก้าอี้ แต่หลังจากนั้นไม่นาน จู่ๆฉินเย่ก็พูดกับเขาว่า: "มึงไม่ต้องรอที่นี่หรอก" จี้ชิงเป่ย: "กูอยู่ที่นี่แบบไม่พูดอะไรก็ไม่ได้เหรอ?" "ไม่ได้" จี้ชิงเป่ย: "...มึงทำแบบนี้ มันใจร้ายไปหน่อยนะ" “กูใจร้าย แล้วไงต่อล่ะ?” ไม่ยังไงหรอก เขาจะทำยังไงได้อีกล่ะ? อย่างไรก็ตาม จี้ชิงเป่ยยังคงไม่ไปไหน เขาเพียงนั่งอยู่ที่นั่น เป็นเวลาเนิ่นนาน ดูเหมือนว่าฉินเย่จะถูกกระตุ้นจากบางสิ่ง เขาหันหน้าไปจ้องมองเขาด้วยสายตาอันมืดมนที่ไม่พอใจ “จี้ชิงเป่ย อย่าบังคับให้กูต้องลงไม้ลงมือ” หากไม่มีเด็กสองคนอยู่ที่นั่น ฉินเย่คงจะกระชากคอเสื้อของเขาแล้วลากเขาไปที่อื่นไปนานแล้ว ใครจะไปให้เขาอยู่ที่นี่กันล่ะ? “งั้นเหรอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-20คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 655
เมื่อฉินเย่ไม่ตอบอะไร จี้ชิงเป่ยก็พูดอีกครั้ง: "เสิ่นหยินอู้ยังไม่ได้สติหรอ?" หลังจากได้ยิน ในที่สุดฉินเย่ก็ตอบสนองได้และพูดอย่างเย็นชา: "ไม่เป็นอะไรหรอก พวกเขาทั้งสองฉลาดมาก" แม้ว่าจะไม่มีเขาอยู่ด้านใน แต่เด็กน้อยทั้งสองก็ตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะเสิ่นซือเหนียน เขาต้องมีวิธีดูแลแม่ของเขาได้เป็นอย่างดีแน่นอน เพียงแต่…… “แต่สุดท้ายพวกเขาก็เป็นแค่เด็กสองคน” จี้ชิงเป่ยกล่าว: “ถ้ามีอะไรไม่คาดฝันเกิด...” ฉินเย่พูดแทรกเขา: "เดี๋ยวกูเฝ้าอยู่ที่นี่" "ก็ได้" “มึงไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ ไปได้แล้ว” เมื่อจี้ชิงเป่ยเห็นท่าทางที่ดื้อรั้นของฉินเย่ เขาคิดว่าหากเขาอยู่ที่นี่ต่อไปก็คงจะไม่มีอะไรที่เขาสามารถช่วยได้ แต่... เขาคิดอยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับฉินเย่อีก เขาจึงไปนั่งที่เก้าอี้ยาวตรงทางเดินและรออย่างเงียบ ๆ ฉินเย่ยืนอยู่ด้านนอกห้องผู้ป่วย เขาพิงกำแพงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาหลี่มู่ถิง เมื่อเขาวางสาย ฉินเย่ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็หันกลับมาแล้วผลักประตูห้องผู้ป่วยเข้าไปอย่างรวดเร็ว อย่างที่ค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-21คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 656
หลังจากเป้าหมายสำเร็จแล้ว ฉินเย่ก็ถือโทรศัพท์ออกมาจากห้องผู้ป่วย หลังจากออกจากห้องผู้ป่วย เขาก็กดรหัสผ่านเพื่อปลดล็อคประตู หลังจากปลดล็อคหน้าจอ รอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาก็หายไป อย่างที่คิด หน้าที่อยู่บนจอจากก่อนหน้านี้คือหน้าการโทร หน้าการโทรอยู่ที่หน้าที่มีชื่อของโม่ไป๋แล้วด้วย หากเขาเข้ามาหลังจากนั้นแค่วินาทีเดียว เบอร์นี้ก็คงจะถูกกดโทรออกไปแล้ว โชคดีที่เขามาทันเวลาพอดี ฉินเย่คลิกที่ชื่อของโม่ไป๋ แทบจะอยากจะลบชื่อของเขาออกจากสมุดที่การโทรของเสิ่นหยินอู้อย่างวู่วาม สุดท้ายเขาก็อดทนไว้ ท้ายที่สุดแล้ว มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ลบไปแล้วก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร หากมีอะไรระหว่างเธอกับโม่ไป๋จริงๆ มันก็ไม่มีประโยชน์เลยที่เขาจะลบเบอร์โทรศัพท์ของโม่ไป๋ ฉินเย่ล็อคหน้าจอโทรศัพท์ และเลือกที่จะไม่มองมัน ภายในห้องหลังจากที่ฉินเย่ออกไป เด็กน้อยทั้งสองคนก็เดินเข้ามากระซิบพูดคุยกัน “พี่ชาย เอามือถือของหม่ามี๊ให้เขาไปแบบนี้ จะไม่เป็นไรหรอคะ?” เหมิงเหมิงกังวลเล็กน้อย อย่างไรเสีย หม่ามี๊ก็ยังมีเงินอยู่ในโทรศัพท์อีกตั้งมากมาย ถ้าลุงเย่มู่ขโมยเงินทั้งหมดไปจะทำอย่างไรล่ะ? แต่แล้วเธอก็ค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-21คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 657
หลี่มู่ถิงที่บังเอิญไปจี้ใจดำของใครบางคนได้ตรงจุดพอดีแอบรู้สึกสะใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะกล้าพูดเรื่องแบบนี้กับฉินเย่ได้อย่างไรกัน? แค่พริบตาเดียวก็ถูกสายตาของเขาแช่แข็งจนตายได้แล้ว และประธานฉินก็ไม่ส่งเสริมพฤติกรรมเช่นนี้ของเขาอีกด้วย แต่สถานการณ์ตอนนี้แตกต่างออกไป หลังจากที่คุณหนูเสิ่นและเด็กสองคนนั้นปรากฏตัวขึ้น อารมณ์ของประธานฉินก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แม้เป็นตอนที่เขาหยอกเล่น ประธานฉินก็แค่บอกให้เขาไสหัวไป ดูเผินๆก็เหมือนว่าเขาจะโกรธ แต่จริงๆแล้วเขาไม่ได้โกรธ เหมือนกับเมื่อครู่นี้ หลังจากฟังสิ่งที่เขาพูด ฉินเย่ก็พูดเพียง "ไสหัวไป" แต่หลังจากพูดจบไปไม่กี่วินาที สีหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติ ถึงขั้นพูดเร่งเขา: "รีบไปจัดการ จัดการเสร็จก็ไปซื้อของที่เด็กๆชอบกินมาด้วย” หลี่มู่ถิงจึงลงไปชั้นล่าง ตอนที่เดินออกมา เขาเดินผ่านจี้ชิงเป่ยและสบตากับเขา เมื่อคิดดูในตอนนี้ หลี่มู่ถิงก็อดไม่ได้ที่จะเกาหัว ทำไมจี้ชิงเป่ยถึงมาอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ? วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เมื่อเขาซื้อของเสร็จและกลับไปแล้ว เขาต้องถามให้ละเอียดชัดเจน หลี่มู่ถิงขับรถออกไป ตั้งใจไปที่สนามเด็กเล่นในบริ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-21คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 658
“ผมจำได้ว่าในงานประมูลครั้งครั้งก่อน ฉินเย่ดูเหมือนจะพาเจียงฉูฉู่ไปเข้าร่วมด้วย” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลี่มู่ถิงก็อธิบายอย่างรวดเร็วว่า: "ก็ใช่ แต่ครั้งนั้นเป็นเพราะคำสั่งของคุณแม่ของประธานฉิน แล้วตอนนั้นคุณเจียงมีของที่ต้องการประมูลด้วย พวกเขาก็เลยไปด้วยกัน" “แล้ว?” จี้ชิงเป่ยหรี่ตาลงเล็กน้อย: “เขาเจอหยินอู้เมื่อไร? หยินอู้กลับมาเมื่อไร? เด็กสองคนนั้น...เป็นลูกของเขาเหรอ?” หลี่มู่ถิง "ถ้าไม่งั้นล่ะครับ? แค่เห็นหน้าตาของเด็กสองคนนั้นก็รู้แล้วว่าพวกเขาเป็นลูกของประธานฉินใช่ไหมล่ะ?" เมื่อได้ยิน จี้ชิงเป่ยก็หัวเราะเบาๆ : "ก็ใช่ พวกเขาเหมือนกันมาก" โครงหน้าของพวกเขาเหมือนกับของฉินเย่ทุกประการ ช่วงตาและระหว่างคิ้วก็เหมือนกับเสิ่นหยินอู้ ไม่จำเป็นต้องไปตรวจดีเอ็นเอด้วยซ้ำ แค่เห็นก็แทบสามารถแยกได้ด้วยตาเปล่า หลี่มู่ถิงมองเขา อาจเป็นเพราะช่วงนี้ฉินเย่ให้ท้ายเขา มันจึงทำให้เขามีความกล้ามากยิ่งขึ้น “แล้ววันนี้ทำไมคุณจี้ถึงมาที่นี่ได้ล่ะครับ?” เดิมทีหลี่มู่ถิงคิดที่จะถามให้ชัดว่าเรื่องราวมันเป็นมาอย่างไรกันแน่ แต่เพราะหลังจากฉินเย่เข้าไปในห้องผู้ป่วย เขาเดาว่าฉินเย่น่าจะไม่ออกมาสักพ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-21คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 659
ณ ห้องผู้ป่วยเหมิงเหมิงได้ยินเสียงใครบางคนเคาะประตูและมองไปที่เสิ่นซือเหนียนในทันที หลังจากที่เสิ่นซือเหนียนพยักหน้าให้เธอ เขาก็เห็นด้วยกับฉินเย่ที่จะเข้ามา จากนั้นประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก เด็กทั้งสองเห็นฉินเย่เดินเข้ามาพร้อมกับถุงใบใหญ่สองใบในมือ เสิ่นเหมิงเหมิงมองไปที่ถุงทั้งสองใบโดยไม่รู้ตัวและโพล่งออกมา “ลุงเย่มู่ ซื้ออะไรมาหรอคะ?” หลังจากถาม เสิ่นเหมิงเหมิงก็ตระหนักได้ว่าเธอพูดอะไรไป และรีบยื่นมือออกไปปิดปากของเธอ ดวงตากลมโตที่แวววาวฉ่ำน้ำของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ แย่แล้ว! เธอตัดสินใจที่จะไม่สนใจลุงเย่มู่แล้วแท้ๆ แล้วทำไมเธอถึงถามออกไปในทันทีที่เห็นของที่อยู่ในมือของเขาโดยไม่รู้ตัวล่ะ? “อืม” ดวงตาที่เฉี่ยวคมของฉินเย่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และวางถุงในมือลงบนโต๊ะ “ลุงให้ผู้ช่วยหลี่ไปซื้อของกินมาให้พวกหนู” ในขณะที่พูด ฉินเย่ก็หยิบอาหารออกมาจากถุงแล้ววางลงบนโต๊ะ เมื่อเด็กน้อยทั้งสองเห็นเช่นนั้น ทั้งคู่ก็ยืนอยู่ที่เดิมและกำมือไว้แน่นโดยไม่พูดอะไร ภายในห้องผู้ป่วยเงียบกริบ ฉินเย่ใช้หางตาของเขามองดูเด็กน้อยสองคนที่ยังคงไม่ขยับไปไหน เขาค่อยๆวางอาหารแต่ละอย่างลงบนโต๊ะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 660
และที่สำคัญที่สุดคือ ลุงเย่มู่ซื้ออาหารพวกนี้มาเยอะมากแล้ว ถ้าให้ลุงโม่ไป๋มา... “พี่ชาย……” อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะได้ทันคิด เสิ่นเหมิงเหมิงก็หิวมากจนเธอทนไม่ไหวอีกต่อไปและเริ่มกระตุกชายเสื้อของเขา เสิ่นซือเหนียนรู้สึกหมดหนทาง ในตอนที่กำลังจะขอโทรศัพท์คืนจากฉินเย่ จู่ๆฉินเย่ก็ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารและมานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าทั้งสองคน “ซุบซิบอะไรกันอยู่หรอครับ?” ทันทีที่เธอเห็นเขา เสิ่นเหมิงเหมิงก็หันหนีจากเขาทันที ฉินเย่เอื้อมมือออกไปแตะหัวของเธอเบา ๆ “โกรธลุงเย่มู่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” "ฮึ" เสิ่นเหมิงเหมิงไม่อยากคุยกับเขาเลยสักนิด ฉินเย่ทำได้เพียงใช้นิ้วชี้จิ้มลงไปที่หลังคอของเธอ "ลุงเย่มู่ผิดไปแล้ว ขอโทษเหมิงเหมิงกับพี่ชายด้วยนะ พวกหนูสองคนให้อภัยลุงเย่มู่ได้ไหมครับ?" "ไม่ได้!" เหมิงเหมิงซึ่งแต่เดิมต้องการเมินเขาพูดด้วยความโกรธทันที “ไม่ให้อภัยก็ไม่เป็นไร แต่พวกหนูจะไม่กินจริงหรอ? จะให้ตัวเองอดตาย เดี๋ยวก็หิวจนเป็นลมพอดี ถ้าหม่ามี๊ตื่นขึ้นมาไม่เห็นพวกหนูทำยังไงล่ะ?” ช่วยไม่ได้ ฉินเย่ทำได้เพียงใช้วิธีอ้อมๆเท่านั้น เด็กก็เป็นแค่เด็กอยู่วันยังค่ำ เมื่อได้ยินฉินเย่พูด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-10-22
บทล่าสุด
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 860
แต่ดูเหมือนว่าคนๆนั้นจะสัมผัสได้ถึงเจตนาของเธอ และก่อนที่เธอจะกรีดร้องออกมา เขาก็เอื้อมมือออกไปปิดปากของเธอไว้ "อื้อ" ดังนั้นเสียงร้องของเสิ่นหยินอู้จึงกลายเป็นเสียงที่อุดอู้ขึ้นมาทันที ภายในห้องไม่ได้เปิดไฟ มีแต่ความมืดมิด บวกกับหลังจากที่เธอเข้ามา ประตูก็ถูกปิดลง เธอมองเห็นเพียงร่างสูงร่างหนึ่งตรงหน้าเธอผ่านแสงสลัวๆที่ส่องมาจากด้านนอกหน้าต่าง เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถบอกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่มือและเท้าของเธอถูกพันธนาการเอาไว้ และเธอไม่สามารถขยับได้ จนกระทั่งบุคคลนั้นปล่อยมือของเขาที่ปิดปากของเธอไว้เสิ่นหยินอู้คิดจะใช้โอกาสนี้ในการร้องออกมา แต่คนตรงหน้าเธอก็รวดเร็วกว่า เขาโน้มตัวลงมาและจูบเธอ ลมหายใจอุ่นๆที่หนักหน่วงกระทบเข้ากับใบหน้าของเสิ่นหยินอู้ และในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็รับรู้ได้ถึงออร่าของอีกฝ่ายอย่างชัดเจนในขณะนี้ นี่มัน…… ความประหลาดใจแวบขึ้นมาในหัวใจของเธอ และก่อนที่เธอจะทันได้ตอบสนองอะไรอื่น เธอก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายดันฟันของเธอให้แยกจากกัน ทำให้จูบนั้นลึกซึ้งยิ่งขึ้น ขณะที่พวกเขานัวเนียกัน ลมหายใจของพวกเขาล้วนมีแต่กลิ่นของทั้งคู่ เสิ่นหยินอู้ยังได้กลิ่นบุหรี่ที
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 859
ดังนั้นการทานอาหารมื้อนี้ก็เป็นไปตามที่เสิ่นหยินอู้คาดไว้ เมื่อพวกเขากินเกือบเสร็จแล้ว แล้วก็จนอาหารเย็นชืดหมดแล้ว ฉินเย่ก็ยังไม่มาปรากฏให้เห็น ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนที่พวกเขาจะต้องเดินทางไปสนามบิน เสิ่นหยินอู้พาเด็กน้อยทั้งสองคนขึ้นไปชั้นบน หลังจากเข้าไปในห้องแล้ว เหมิงเหมิงก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: "หม่ามี๊คะ ลุงเย่มู่อยู่ไหนล่ะคะ? เขาจะกลับมาเมื่อไร?" เสิ่นหยินอู้ตอบคำถามของเธอแบบเดียวกันกับที่หลี่มู่ถิงตอบเธอ “หม่ามี๊ก็เหมือนลุงหลี่มู่ถิงจ๊ะ ยังไม่รู้เลย เขาไม่ได้บอกหม่ามี๊ว่าเขาจะไปทำอะไร แน่นอนว่าหม่ามี๊ไม่รู้หรอกว่าเขาจะกลับมาเมื่อไร” หลังจากได้ยิน เหมิงเหมิงก็ร้อง อ่า ออกมาเบาๆ เธอขมวดคิ้วราวกับรู้สึกเป็นไม่สบายใจเพราะเรื่องนี้ “ถ้างั้นหม่ามี๊คะ ลุงเย่มู่คงจะไม่ได้จะไม่กลับมาแม้แต่ตอนเราไปสนามบินใช่ไหมคะ? แปลว่าวันนี้เราก็จะไม่ได้เจอลุงเย่มู่แล้วหรอคะ?” เนื่องจากเธอไม่ต้องการให้เด็กๆทั้งสองคนมีความหวังมากเกินไป เสิ่นหยินอู้จึงพูดว่า: "อืม ก็อาจจะเป็นแบบนี้ ลุงเย่มู่มีเรื่องหลายอย่างที่ต้องทำ เดี๋ยวเขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเขาจะกลับไปหาเราที่จีน” หากพู
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 858
แม้ว่าในที่สุดเขาก็พบเธอ แต่ใครจะกล้ารับประกันกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นได้? "พอได้แล้ว" เมื่อเห็นเธอกัดริมฝีปากล่างและคิดจะพูดอะไรอื่นอีก ฉินเย่ก็เอามือใหญ่โอบไปที่เอวบางของเธอ "ไม่ต้องคิดแล้ว ในเมื่อผมเลือกที่จะอยู่ นั่นก็หมายความว่าผมมั่นใจ" “แต่... เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรทำตั้งแต่แรกนะ” “นั่วนั่ว” ฉินเย่เรียกชื่อเธอด้วยเสียงแผ่วเบา “การจะทำอะไรสักอย่างน่ะ ไม่มีคำว่าควรหรือไม่ควร มีแต่เต็มหรือไม่เต็มใจเท่านั้นแหละ” “ถ้าคุณรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่ผมจะอยู่ที่นี่จริงๆ งั้นหลังจากที่ผมกลับไปที่จีนแล้วก็ลองคิดเรื่องที่จะเปลี่ยนสถานะให้ผมดูดีกว่าไหม?” เสิ่นหยินอู้เข้าใจในทันทีว่าเขาหมายถึงเรื่องการเรียกชื่อ เขาต้องการให้เด็กทั้งสองหยุดเรียกเขาว่าลุงเย่มู่และเรียกเขาว่าพ่อแทน หรือจะบอกว่า ที่เขาทำมามากขนาดนั้นก็เพียงเพื่อความปรารถนาเล็กๆน้อยๆเช่นนี้งั้นหรอ? เมื่อเธอคิดได้เช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็นิ่งไป แล้วพูดว่า "คุณจะไม่บอกพวกเขางั้นหรอ?" ริมฝีปากของฉินเย่โค้งขึ้นเล็กน้อย เขาไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเธอ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดเบาๆว่า: "ครั้งนี้ ผมจะไม่ไปเจอพวกเข
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 857
คำพูดทางจิตวิทยาเช่นนี้... ถ้าเขาบอกว่าเขาชอบลุงโม่ไป๋มากกว่า ถึงตอนนั้น... เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นซือเหนียนก็พูดว่า: "ลุงโม่ไป๋อยู่กับพวกเรามานานกว่า" เมื่อได้ยิน ฉินเย่ก็กลั้นหายใจ "ถ้างั้น……" “แต่ลุงเย่มู่มาดูไลฟ์สดของเราบ่อยๆแล้วก็ให้รางวัลเราตลอดเลยด้วย” คำพูดประโยคหลังทำให้หัวใจที่กำลังจมดิ่งลงไปของฉินเย่ลอยกลับขึ้นมาอีกครั้ง เดิมทีเขาคิดว่าตามความคิดของซือเหนียน เขาคงจะหมดโอกาสแล้ว แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าคำพูดของซือเหนียนจะเปลี่ยนไป ซึ่งมันไม่ต่างกับเป็นการทำให้หัวใจของฉินเย่ลุกเป็นไฟ "แล้วไงต่อ?" ฉินเย่ยังคงรู้สึกประหม่ามากในขณะที่เขาถามคำถามนี้ออกมา เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะสนใจความคิดของเด็กคนหนึ่งมากขนาดนี้ เพราะกลัวว่าเด็กคนนี้จะไม่เลือกเขาแต่ไปเลือกคนอื่นแทน "ก็……"เสิ่นซือเหนียนจงใจพูดเสียงยาว เมื่อเห็นว่าการหายใจของฉินเย่ดูเหมือนจะติดๆขัดๆขึ้นมา เขาก็คิดว่ามันค่อนข้างน่าขันเล็กน้อย เขาจงใจเอียงศีรษะแล้วพูดว่า: "ลุงเย่มู่กับลุงโม่ไป๋เสมอกันครับ" เสมอกัน? ฉินเย่ตกตะลึง “เสมอกันงั้นเหรอ?” “ลุงเย่มู่ หรือว่าลุงคิดว่าลุงจะแพ้ลุงโม่ไป๋เหรอครั
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 856
“ซือเหนียนคิดว่าลุงเย่มู่มีคุณสมบัติมากพอที่จะมาเป็นพ่อของซือเหนียนกับเหมิงเหมิงไหม?” เขาถามว่ามีคุณสมบัติมากพอหรือไม่ ไม่ใช่ยินยอมหรือไม่ แม้ว่าเสิ่นซือเหนียนจะยังเด็ก แต่ความรู้ที่เขาได้เรียนมาก็มากมายพอสมควร ดังนั้นเขาจึงเข้าใจความหมายของคำพูดที่ฉินเย่พูดได้อย่างรวดเร็ว เขาตกตะลึงอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะพูดว่า "เอ่อ...ต้องดูว่าหม่ามี๊จะยอมหรือไม่ยอมครับ" “ลุงเย่มู่หมายความว่า ถ้าไม่เกี่ยวกับหม่ามี๊ เอาแค่ความเห็นของเหนียนเหนียนเองที่เป็นความคิดที่จากใจจริงที่สุด เหนียนเหนียนคิดว่าลุงเย่มู่มีคุณสมบัติมากพอที่จะมาเป็นพ่อของเหนียนเหนียนกับเหมิงเหมิงไหม?” เสิ่นซือเหนียน: "..." "ไม่ต้องกลัว" มือใหญ่ของฉินเย่วางลงบนไหล่ของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: "แค่พูดความจริงก็พอ" สิ่งที่ซือเหนียนต้องการจะพูดอาจทำให้ฉินเย่ไม่พอใจจริงๆ แม้ว่าลุงเย่มู่จะทำอะไรให้พวกเขามากมายในช่วงที่ผ่านมานี้ บวกกับที่ก่อนหน้านี้เขาเข้ามาดูพวกเขาในห้องไลฟ์สดเสมอ ความยิ่งใหญ่ของชื่อ 'ลุงเย่มู่เฉิน' ยังคงทรงพลังมากสำหรับเด็กน้อยสองคน ตัวอย่างเช่น คนแปลกหน้าคนหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นพ่อแท้ๆของพวกเขา แต่หากไม่มีฉา
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 855
จากคำอธิบายของเสิ่นหยินอู้ เด็กน้อยทั้งสองเชื่อว่าตอนนี้โม่ไป๋กำลังป่วยอยู่ และจะดีขึ้นในอนาคต จนกว่าจะถึงตอนนั้น เขาจะยังคงเป็นลุงโม่ไป๋ของพวกเขา หลังจากได้รู้เรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยทั้งสองมีความสุขมาก ในเวลานี้ฉินเย่เข้ามาพอดี ทั้งสองจึงเข้าไปเกาะแกะเขา แน่นอนว่าเด็กน้อยทั้งสองยังคงเรียกเขาว่าลุงเย่มู่ เสิ่นซือเหนียนน่ะไม่เท่าไร แต่เสิ่นเหมิงเหมิงกลับไม่คิดอะไรเลย เธอถึงกับเอื้อมมือไปทางฉินเย่เพื่อที่จะให้เขาอุ้ม ฉินเย่ไม่ได้คิดอะไร เมื่อเห็นว่าเธอต้องการให้เขาอุ้ม เขาก็คุกเข่าลงไปหาเธอ เสิ่นหยินอู้เห็นเช่นนั้นจึงรีบเดินเข้าไป “เหมิงเหมิง ลุงเย่มู่ยังบาดเจ็บอยู่” เพียงประโยคเดียวมันก็ทำให้เหมิงเหมิงหยุดการกระทำของเธอลง และมองไปที่ฉินเย่อย่างว่างเปล่า จากนั้นจึงรีบดึงมือของเธอกลับมา จู่ๆเด็กสาวตัวน้อยก็หยุดพูด และถึงกับถอยหลังไปสองก้าวเพื่อเลี่ยงไม่ให้ฉินเย่แตะต้องเธอได้ การกระทำของเธอทำให้ฉินเย่ตกตะลึงเล็กน้อย หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า "มันเป็นแค่แผลเล็กๆน้อยๆเอง อีกอย่าง เธอยังตัวเล็กขนาดนี้ คงไม่ทำให้แผลของผมแย่ลงหรอกมั้ง?" เ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 854
หลังจากได้ยินเช่นนั้น หลี่มู่ถิงก็พูดเสริมในทันที: "ใช่ครับ คุณหนูเสิ่น ประธานฉินพูดถูก การไม่มีข่าวอะไรเลยเป็นเรื่องที่ดีที่สุด สบายใจเถอะครับ เราจะตรวจสอบต่อไป ถ้ามีโอกาสช่วยเขาออกมา เราก็จะทำอย่างเต็มที่แน่นอน” แม้ว่าพวกเขาจะพยายามปลอบใจเธออย่างเต็มที่ แต่อารมณ์ของเสิ่นหยินอู้ก็ไม่ดีขึ้นเลย เธอเอนตัวพิงไปกับหน้าต่างและมองไปในที่ไกลๆด้วยความสงบ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเรื่องถึงกลายมาเป็นเช่นนี้ได้ ในตอนแรกทุกคนต่างก็ยังใช้ชีวิตตามปกติของตัวเองอยู่เลยแท้ๆ แต่จู่ๆเรื่องก็กลับร้ายแรงขึ้นมาเช่นนี้“หม่ามี๊ เป็นอะไรไปหรอคะ?” เสียงของเด็กน้อยทั้งสองดังมาจากด้านหลัง ดึงเสิ่นหยินอู้ให้กลับมามีสติอีกครั้ง เมื่อเธอได้สติ เธอก็เห็นเด็กน้อยสองคนมองเธอด้วยความเป็นห่วง “เหมิงเหมิง เหนียนเหนียน”พวกเขาทั้งสองเดินเข้าไปหาเธอพร้อมๆกันและกอดเธอไว้ “หม่ามี๊คะ ช่วงนี้หม่ามี๊ดูไม่แฮปปี้เลยนะคะ” ใช่สิ เธอออกมาแล้ว แต่ทำไมเธอถึงยังไม่มีความสุขล่ะ อาจเป็นเพราะเรื่องราวยังไม่ได้คลี่คลายลงอย่างสมบูรณ์ แต่ต่อหน้าลูกๆทั้งสอง เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถแสดงออกมาให้ชัดเจนเกินไปได้ ดังนั้นเ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 853
ฉินเย่สัญญาว่าจะไปตรวจสอบเรื่องนี้ให้เธอ รวมถึงอาการบาดเจ็บของผู้ช่วยเฉินด้วย คนของเขาสามารถจัดการเรื่องอะไรต่างๆได้อย่างรวดเร็วมาก ในวันถัดมา เสิ่นหยินอู้ก็ได้รับข่าวคราวล่าสุดของพวกโม่ไป๋ เขาก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน แต่ยังไม่มีร่องรอยของผู้ช่วยเฉินเลย “ไร้ร่องรอยงั้นเหรอ?” หลังจากที่เสิ่นหยินอู้ได้ยินเช่นนั้น เธอก็มีลางสังหรณ์แย่ๆขึ้นมาทันที เมื่อตอนที่เธอยังอยู่ที่บ้านของโม่ไป๋ ผู้ช่วยเฉินก็ไม่ได้ปรากฏตัวออกมาหลายวัน จากนั้นเมื่อเธอถามถึงเขา เขาจึงปรากฏตัวขึ้น แต่เมื่อเขาปรากฏตัว เขากลับได้รับบาดเจ็บสาหัส สิ่งสำคัญคืออาการบาดเจ็บของเขาหนักแค่ไหน เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถรับรู้ได้เลย เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะถอดเสื้อของเขาออกมาเพื่อดูว่าเขาได้รับบาดเจ็บแค่ไหน ต่อมาเขาปล่อยเธอและพาเธอออกมา หลังจากที่เขากลับไป โม่ไป๋ก็คงจะยิ่งไม่เกรงใจเขามากขึ้น ตอนนี้... ไม่รู้เลยว่าเขาจะเป็นเช่นไร นอกจากนี้ โม่ไป๋ยังได้รับบาดเจ็บ เขาคงจะโกรธมากและระบายความโกรธทั้งหมดที่มีใส่ผู้ช่วยเฉินหรือไม่? และที่นี่คือที่ต่างประเทศ ถ้าหากว่า... เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ เสิ่นหยินอู้ก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ
คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง บทที่ 852
คาดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายจะมีด้านนี้เหมือนกัน เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็หันไปมองเขา “ฉันไม่ได้อึดอัด แต่ตอนนี้คุณบาดเจ็บอยู่ คุณไม่ได้ต้องพักผ่อนเหรอ?” "อืม" ฉินเย่พยักหน้า: "ผมอยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนผม" เสิ่นหยินอู้ถอนหายใจ: "เมื่อคืนนี้ฉันอยู่กับคุณทั้งคืนไปแล้วไม่ใช่เหรอ?" เขาคงจะไม่ได้คิดที่จะให้เธออยู่กับเขาไปตลอดใช่ไหม? เธอยังต้องไปดูแลลูกๆ “นั่วนั่ว” เขาดึงเธอเข้ามาใกล้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: "ผมเป็นคนป่วย ต้องการคนอยู่ด้วยในระยะยาว" เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ขัดขืน ฉินเย่ก็ดึงเธอขึ้นไปนั่งบนตักเขาแล้วเอามือพยุงไว้ที่เอวของเธอ ก่อนที่เธอจะทันได้โต้ตอบ เธอก็ตกเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้ว ฉินเย่ก้มศีรษะลงและโน้มตัวเอาหน้าลงไปซุกไว้ที่ซอกคอของเธอ เขาสูดดมกลิ่นของเธอด้วยความละโมบ ลมหายใจอันร้อนรุ่มที่ออกมาทั้งหมดถูกปล่อยออกมาที่ซอกคอของเสิ่นหยินอู้ เธอรู้สึกถึงมันได้อย่างรวดเร็วและกระตุกหลายครั้ง หลังจากนั้นไม่นาน ดูเหมือนว่าฉินเย่จะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาประทับริมฝีปากบางที่นุ่มนิ่มของเขาลงไปบนซอกคอของเธอ เมื่อเธอรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้น ในที่สุดเสิ่นหยินอ
