“ผมจำได้ว่าในงานประมูลครั้งครั้งก่อน ฉินเย่ดูเหมือนจะพาเจียงฉูฉู่ไปเข้าร่วมด้วย” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หลี่มู่ถิงก็อธิบายอย่างรวดเร็วว่า: "ก็ใช่ แต่ครั้งนั้นเป็นเพราะคำสั่งของคุณแม่ของประธานฉิน แล้วตอนนั้นคุณเจียงมีของที่ต้องการประมูลด้วย พวกเขาก็เลยไปด้วยกัน" “แล้ว?” จี้ชิงเป่ยหรี่ตาลงเล็กน้อย: “เขาเจอหยินอู้เมื่อไร? หยินอู้กลับมาเมื่อไร? เด็กสองคนนั้น...เป็นลูกของเขาเหรอ?” หลี่มู่ถิง "ถ้าไม่งั้นล่ะครับ? แค่เห็นหน้าตาของเด็กสองคนนั้นก็รู้แล้วว่าพวกเขาเป็นลูกของประธานฉินใช่ไหมล่ะ?" เมื่อได้ยิน จี้ชิงเป่ยก็หัวเราะเบาๆ : "ก็ใช่ พวกเขาเหมือนกันมาก" โครงหน้าของพวกเขาเหมือนกับของฉินเย่ทุกประการ ช่วงตาและระหว่างคิ้วก็เหมือนกับเสิ่นหยินอู้ ไม่จำเป็นต้องไปตรวจดีเอ็นเอด้วยซ้ำ แค่เห็นก็แทบสามารถแยกได้ด้วยตาเปล่า หลี่มู่ถิงมองเขา อาจเป็นเพราะช่วงนี้ฉินเย่ให้ท้ายเขา มันจึงทำให้เขามีความกล้ามากยิ่งขึ้น “แล้ววันนี้ทำไมคุณจี้ถึงมาที่นี่ได้ล่ะครับ?” เดิมทีหลี่มู่ถิงคิดที่จะถามให้ชัดว่าเรื่องราวมันเป็นมาอย่างไรกันแน่ แต่เพราะหลังจากฉินเย่เข้าไปในห้องผู้ป่วย เขาเดาว่าฉินเย่น่าจะไม่ออกมาสักพ
ณ ห้องผู้ป่วยเหมิงเหมิงได้ยินเสียงใครบางคนเคาะประตูและมองไปที่เสิ่นซือเหนียนในทันที หลังจากที่เสิ่นซือเหนียนพยักหน้าให้เธอ เขาก็เห็นด้วยกับฉินเย่ที่จะเข้ามา จากนั้นประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออก เด็กทั้งสองเห็นฉินเย่เดินเข้ามาพร้อมกับถุงใบใหญ่สองใบในมือ เสิ่นเหมิงเหมิงมองไปที่ถุงทั้งสองใบโดยไม่รู้ตัวและโพล่งออกมา “ลุงเย่มู่ ซื้ออะไรมาหรอคะ?” หลังจากถาม เสิ่นเหมิงเหมิงก็ตระหนักได้ว่าเธอพูดอะไรไป และรีบยื่นมือออกไปปิดปากของเธอ ดวงตากลมโตที่แวววาวฉ่ำน้ำของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ แย่แล้ว! เธอตัดสินใจที่จะไม่สนใจลุงเย่มู่แล้วแท้ๆ แล้วทำไมเธอถึงถามออกไปในทันทีที่เห็นของที่อยู่ในมือของเขาโดยไม่รู้ตัวล่ะ? “อืม” ดวงตาที่เฉี่ยวคมของฉินเย่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และวางถุงในมือลงบนโต๊ะ “ลุงให้ผู้ช่วยหลี่ไปซื้อของกินมาให้พวกหนู” ในขณะที่พูด ฉินเย่ก็หยิบอาหารออกมาจากถุงแล้ววางลงบนโต๊ะ เมื่อเด็กน้อยทั้งสองเห็นเช่นนั้น ทั้งคู่ก็ยืนอยู่ที่เดิมและกำมือไว้แน่นโดยไม่พูดอะไร ภายในห้องผู้ป่วยเงียบกริบ ฉินเย่ใช้หางตาของเขามองดูเด็กน้อยสองคนที่ยังคงไม่ขยับไปไหน เขาค่อยๆวางอาหารแต่ละอย่างลงบนโต๊ะ
และที่สำคัญที่สุดคือ ลุงเย่มู่ซื้ออาหารพวกนี้มาเยอะมากแล้ว ถ้าให้ลุงโม่ไป๋มา... “พี่ชาย……” อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะได้ทันคิด เสิ่นเหมิงเหมิงก็หิวมากจนเธอทนไม่ไหวอีกต่อไปและเริ่มกระตุกชายเสื้อของเขา เสิ่นซือเหนียนรู้สึกหมดหนทาง ในตอนที่กำลังจะขอโทรศัพท์คืนจากฉินเย่ จู่ๆฉินเย่ก็ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารและมานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าทั้งสองคน “ซุบซิบอะไรกันอยู่หรอครับ?” ทันทีที่เธอเห็นเขา เสิ่นเหมิงเหมิงก็หันหนีจากเขาทันที ฉินเย่เอื้อมมือออกไปแตะหัวของเธอเบา ๆ “โกรธลุงเย่มู่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” "ฮึ" เสิ่นเหมิงเหมิงไม่อยากคุยกับเขาเลยสักนิด ฉินเย่ทำได้เพียงใช้นิ้วชี้จิ้มลงไปที่หลังคอของเธอ "ลุงเย่มู่ผิดไปแล้ว ขอโทษเหมิงเหมิงกับพี่ชายด้วยนะ พวกหนูสองคนให้อภัยลุงเย่มู่ได้ไหมครับ?" "ไม่ได้!" เหมิงเหมิงซึ่งแต่เดิมต้องการเมินเขาพูดด้วยความโกรธทันที “ไม่ให้อภัยก็ไม่เป็นไร แต่พวกหนูจะไม่กินจริงหรอ? จะให้ตัวเองอดตาย เดี๋ยวก็หิวจนเป็นลมพอดี ถ้าหม่ามี๊ตื่นขึ้นมาไม่เห็นพวกหนูทำยังไงล่ะ?” ช่วยไม่ได้ ฉินเย่ทำได้เพียงใช้วิธีอ้อมๆเท่านั้น เด็กก็เป็นแค่เด็กอยู่วันยังค่ำ เมื่อได้ยินฉินเย่พูด
ดังนั้นในท้ายที่สุด เสิ่นซือเหนียนจึงวางมือเล็กๆของเขาลงไปบนมือใหญ่ๆที่ดูอบอุ่น และเขาก็ถูกจูงไป หลี่มู่ถิงซื้อของมากมายหลายอย่างเพราะเขาไม่รู้ว่าเด็กๆชอบกินอะไร เขาจึงซื้อของกินมาเกือบทุกอย่าง ดังนั้นเมื่อจัดวางพวกมันไว้บนโต๊ะ ของกินที่ดูน่าเอร็ดอร่อยก็ดูมีให้เลือกเต็มไปหมด เสิ่นเหมิงเหมิงถูกอุ้มมาวางลงบนเก้าอี้ ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารนานาชนิด “ลุงเย่มู่ ทั้งหมดนี่สำหรับเหมิงเหมิงกับพี่ชายหรอคะ?” "ใช่ครับ"ในขณะที่พูด ฉินเย่หยิบผ้าเช็ดปากสีขาวสองผืนออกมาแล้วปูบนโต๊ะด้านหน้าของเสิ่นเหมิงเหมิงและเสิ่นซือเหนียน ช่วงนี้เขาดูแลพวกเขามานานมากแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่รู้แน่ชัดว่าเด็กสองคนนี้ชอบอะไร แต่หลี่มู่ถิงก็รู้ว่าเด็กๆต้องใช้อะไรบ้างในการรับประทานอาหาร ดังนั้นตอนที่ไปซื้อของเมื่อครู่นี้ เขาก็ซื้อมันมาด้วย เสิ่นเหมิงเหมิงกับเสิ่นซือเหนียนนั่งอยู่ที่นั่น เขามองดูฉินเย่ยุ่งหัวหมุนอยู่กับสองพี่น้อง เสิ่นเหมิงเหมิงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจากที่เมินและปากแข็งกับเขาในตอนแรก กลายเป็นค่อยๆลดความระมัดระวังลง และเริ่มพูดสั่งฉินเย่ “ลุงเย่มู่ หนูอยากกินอันนี้!
ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน มีเพียงแสงสลัวๆจากไฟดวงเล็กๆที่เปิดอยู่ในห้องผู้ป่วย แสงไฟนุ่มนวลไม่แทงตา ดังนั้นเมื่อเสิ่นหยินอู้ลืมตาขึ้นมา เธอจึงไม่ได้รู้สึกไม่สบายตา เมื่อมองไปรอบๆ ในไม่ช้าเสิ่นหยินอู้ก็เห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญคนหนึ่งอยู่ที่ข้างเตียงของเธอ ฉินเย่... เสิ่นหยินอู้ซึ่งแต่เดิมสมองยังคงว่างเปล่า หลังจากเห็นฉินเย่ เธอก็นึกขึ้นได้อย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ สติของเธอหายไปหลังจากที่หน้าผากของเธอไปกระแทกโดนอะไรบางอย่าง และเธอก็จำสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นไม่ได้เลย ตอนนี้ดูเหมือนว่าในตอนนั้นเธอคงจะได้รับบาดเจ็บ แล้วฉินเย่ก็มาส่งเธอที่โรงพยาบาลงั้นเหรอ? โรงพยาบาล…… แล้วเหมิงเหมิงกับเหนียนเหนียนล่ะ? เมื่อเขาคิดถึงพวกเขา เสิ่นหยินอู้ที่ยังคงนอนอย่างสงบอยู่ก็รู้สึกกระวนกระวายจนอยากจะลุกขึ้นมานั่งในทันที แต่ทันทีที่เธอส่งเสียง เธอก็ปลุกฉินเย่ที่กำลังพิงขอบเตียงเพื่อหลับตาพักผ่อนอยู่ ฉินเย่ลืมตาสีดำเข้มของเขาขึ้น เธอสบตากับเขาเข้าโดยไม่คาดคิด วินาทีต่อมา ฉินเย่ยืนขึ้นเพื่อมาพยุงเธอ “ตื่นแล้หรอ รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” เสียงของเขาฟังดูต่ำและแหบแห้ง ราวก
สีหน้าของฉินเย่แข็งทื่อ เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาก็ปูดขึ้นเพราะคำพูดของเธอ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กลับมาเป็นปกติ ราวกับว่าเขาได้กำจัดอารมณ์ลบๆเมื่อครู่นี้ทั้งหมดแล้ว “คุณหิวน้ำไหม เดี๋ยวผมเทน้ำอุ่นให้นะ” เสิ่นหยินอู้จ้องมองเขาอย่างเรียบเฉย ฉินเย่สบตาเธอหลายวินาที จากนั้นลุกขึ้นไปรินน้ำอุ่นให้เธอ "ผมวัดอุณหภูมิแล้ว น่าจะกำลังพอดี" เสิ่นหยินอู้มองแก้วน้ำตรงหน้าเธอแล้วปฏิเสธ: "ไม่กิน" “คุณไม่ได้กินอะไรเลยทั้งคืน แล้วก็นอนมานานตั้งแล้ว ดื่มน้ำอุ่นๆให้ชุ่มคอก่อนเถอะ” ในขณะที่พูด ฉินเย่ก็เอาแก้วน้ำเข้าไปใกล้ๆปากของเสิ่นหยินอู้ เสิ่นหยินอู้ขมวดคิ้วและหันหน้าหนี: "ฉันบอกว่าไม่กิน" ฉินเย่อยู่ท่าเดิมครู่หนึ่ง และในที่สุดก็วางแก้วน้ำลง “งั้นกินอะไรหน่อยไหม? คุณอยากกินอะไร?” ในขณะนี้ เสิ่นหยินอู้ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดเช่นไร เธอหัวเราะเยาะเบาๆแล้วพูดว่า: "ฉันไม่อยากกินน้ำ ไม่อยากกินอะไร แล้วก็ไม่อยากเห็นหน้าคุณด้วย ถ้าคุณรู้สึกผิดเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็เลยอยากทำอะไรเพื่อฉัน งั้นก็โทรตามโม่ไป๋มาที่นี่ให้ฉัน” หลังจากที่เธอพูดชื่อโม่ไป๋ ฉินเย่ซึ่งสงบมาโดยตลอดก็หน้าบูดบึ้
“ไม่ต้องเฝ้าหรอก” ฉินเย่เม้มริมฝีปากบางของเขาแล้วมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ลุกขึ้นและออกไป เสิ่นหยินอู้: "..." ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าสายตาของฉินเย่ที่มองมาที่เธอเมื่อครู่นี้เหมือนกับว่าเขาน้อยใจ หลังจากตอบสนองได้ จู่ๆเสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย เขาน้อยใจอะไร? คนเจ็บคือเธอ ไม่ใช่เขา มีอะไรให้เขาน้อยใจกัน? ปัง ประตูห้องผู้ป่วยถูกปิดลง และฉินเย่ก็ออกไป เสิ่นหยินอู้พลิกตัวเบาๆ บาดแผลยังคงเจ็บอยู่เล็กน้อย แต่เธอพลิกไปจนสามารถที่จะมองเห็นเด็กๆ เธอนอนตะแคงและมองดูพวกเขา เด็กน้อยสองคนนอนหลับสนิทปราศจากความกังวล เป็นเพราะพวกเขารู้ว่าเธออยู่ที่นี่ หรือเพราะพวกเขารู้ว่าคนในห้องผู้ป่วยคือฉินเย่? เนื่องจากแผลบนหน้าผากของเธอยังเจ็บอยู่ เสิ่นหยินอู้จึงไม่มีกะจิตกะใจจะไปคิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องอื่น ในไม่ช้าสติของเธอก็เลือนลางลง ดังนั้นเสิ่นหยินอู้จึงหลับไปอีกครั้งโดยหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง เพียงแต่เธอไม่ได้หลับสนิท สติของเธอฟื้นคืนมาและหายไปเป็นครั้งคราว บางครั้ง เธอก็นึกถึงบุคคลที่อยู่ด้านนอกห้องผู้ป่วย แต่เหตุผลของเธอทำให้เธอไม่สามารถคิดอะไรไร้
เธอไม่ได้ตกลง แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน หัวใจของฉินเย่ซึ่งแขวนอยู่บนด้ายตั้งแต่แรก ในที่สุดก็สงบลง เขามองแผนหลังของเธอที่นอนตะแคงอยู่และยกริมฝีปากบางขึ้นเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าเขาอยากให้เธอสงสาร... แต่เพราะตอนนี้อุณหภูมิภายนอกเป็นเลขหลักเดียว เขารู้สึกหนาวจริงๆเมื่อต้องอยู่ข้างนอกด้วยเสื้อกล้ามเพียงตัวเดียว อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้พักหนึ่งเขามีเลือดออกในท้องแต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายดี ร่างกายจึงมีความบกพร่องบ้างเล็กน้อย แน่นอนว่าเขาสามารถบอกให้หลี่มู่ถิงไปหาเสื้อคลุมอีกตัวมาให้เขาได้ แต่ก็แค่ต้องใช้เวลาเล็กน้อย หลี่มู่ถิงก็เสนอเรื่องนี้ไปแล้วจริงๆ แต่ในขณะนั้น ฉินเย่อยากลองเข้ามาและมันก็จะดีถ้าได้อยู่ด้านใน แน่นอนว่าเขาทำสำเร็จ แม้ว่าในห้องจะหนาวเหมือนกัน แต่หัวใจของฉินเย่ก็ค่อยๆอบอุ่นขึ้นเมื่อเขาเห็นสภาพของเธอและลูกๆที่นอนอย่างสงบอยู่บนเตียง หลังจากนั่งได้สักพักเขาก็ลุกขึ้นไปเทน้ำร้อนให้ตัวเอง เสียงน้ำดื่มของเขาดูดังขึ้นมาเล็กน้อยท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงบ ตั้งแต่เย็นจนถึงตอนนี้ เสิ่นหยินอู้กังวลมากจนยังไม่ได้กินอะไรหรือดื่มน้ำเลยสักอึก และตอนนี้เธอก็รู้สึกกระหายน้ำเล
แต่ดูเหมือนว่าคนๆนั้นจะสัมผัสได้ถึงเจตนาของเธอ และก่อนที่เธอจะกรีดร้องออกมา เขาก็เอื้อมมือออกไปปิดปากของเธอไว้ "อื้อ" ดังนั้นเสียงร้องของเสิ่นหยินอู้จึงกลายเป็นเสียงที่อุดอู้ขึ้นมาทันที ภายในห้องไม่ได้เปิดไฟ มีแต่ความมืดมิด บวกกับหลังจากที่เธอเข้ามา ประตูก็ถูกปิดลง เธอมองเห็นเพียงร่างสูงร่างหนึ่งตรงหน้าเธอผ่านแสงสลัวๆที่ส่องมาจากด้านนอกหน้าต่าง เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถบอกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่มือและเท้าของเธอถูกพันธนาการเอาไว้ และเธอไม่สามารถขยับได้ จนกระทั่งบุคคลนั้นปล่อยมือของเขาที่ปิดปากของเธอไว้เสิ่นหยินอู้คิดจะใช้โอกาสนี้ในการร้องออกมา แต่คนตรงหน้าเธอก็รวดเร็วกว่า เขาโน้มตัวลงมาและจูบเธอ ลมหายใจอุ่นๆที่หนักหน่วงกระทบเข้ากับใบหน้าของเสิ่นหยินอู้ และในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็รับรู้ได้ถึงออร่าของอีกฝ่ายอย่างชัดเจนในขณะนี้ นี่มัน…… ความประหลาดใจแวบขึ้นมาในหัวใจของเธอ และก่อนที่เธอจะทันได้ตอบสนองอะไรอื่น เธอก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายดันฟันของเธอให้แยกจากกัน ทำให้จูบนั้นลึกซึ้งยิ่งขึ้น ขณะที่พวกเขานัวเนียกัน ลมหายใจของพวกเขาล้วนมีแต่กลิ่นของทั้งคู่ เสิ่นหยินอู้ยังได้กลิ่นบุหรี่ที
ดังนั้นการทานอาหารมื้อนี้ก็เป็นไปตามที่เสิ่นหยินอู้คาดไว้ เมื่อพวกเขากินเกือบเสร็จแล้ว แล้วก็จนอาหารเย็นชืดหมดแล้ว ฉินเย่ก็ยังไม่มาปรากฏให้เห็น ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนที่พวกเขาจะต้องเดินทางไปสนามบิน เสิ่นหยินอู้พาเด็กน้อยทั้งสองคนขึ้นไปชั้นบน หลังจากเข้าไปในห้องแล้ว เหมิงเหมิงก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: "หม่ามี๊คะ ลุงเย่มู่อยู่ไหนล่ะคะ? เขาจะกลับมาเมื่อไร?" เสิ่นหยินอู้ตอบคำถามของเธอแบบเดียวกันกับที่หลี่มู่ถิงตอบเธอ “หม่ามี๊ก็เหมือนลุงหลี่มู่ถิงจ๊ะ ยังไม่รู้เลย เขาไม่ได้บอกหม่ามี๊ว่าเขาจะไปทำอะไร แน่นอนว่าหม่ามี๊ไม่รู้หรอกว่าเขาจะกลับมาเมื่อไร” หลังจากได้ยิน เหมิงเหมิงก็ร้อง อ่า ออกมาเบาๆ เธอขมวดคิ้วราวกับรู้สึกเป็นไม่สบายใจเพราะเรื่องนี้ “ถ้างั้นหม่ามี๊คะ ลุงเย่มู่คงจะไม่ได้จะไม่กลับมาแม้แต่ตอนเราไปสนามบินใช่ไหมคะ? แปลว่าวันนี้เราก็จะไม่ได้เจอลุงเย่มู่แล้วหรอคะ?” เนื่องจากเธอไม่ต้องการให้เด็กๆทั้งสองคนมีความหวังมากเกินไป เสิ่นหยินอู้จึงพูดว่า: "อืม ก็อาจจะเป็นแบบนี้ ลุงเย่มู่มีเรื่องหลายอย่างที่ต้องทำ เดี๋ยวเขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเขาจะกลับไปหาเราที่จีน” หากพู
แม้ว่าในที่สุดเขาก็พบเธอ แต่ใครจะกล้ารับประกันกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นได้? "พอได้แล้ว" เมื่อเห็นเธอกัดริมฝีปากล่างและคิดจะพูดอะไรอื่นอีก ฉินเย่ก็เอามือใหญ่โอบไปที่เอวบางของเธอ "ไม่ต้องคิดแล้ว ในเมื่อผมเลือกที่จะอยู่ นั่นก็หมายความว่าผมมั่นใจ" “แต่... เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรทำตั้งแต่แรกนะ” “นั่วนั่ว” ฉินเย่เรียกชื่อเธอด้วยเสียงแผ่วเบา “การจะทำอะไรสักอย่างน่ะ ไม่มีคำว่าควรหรือไม่ควร มีแต่เต็มหรือไม่เต็มใจเท่านั้นแหละ” “ถ้าคุณรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่ผมจะอยู่ที่นี่จริงๆ งั้นหลังจากที่ผมกลับไปที่จีนแล้วก็ลองคิดเรื่องที่จะเปลี่ยนสถานะให้ผมดูดีกว่าไหม?” เสิ่นหยินอู้เข้าใจในทันทีว่าเขาหมายถึงเรื่องการเรียกชื่อ เขาต้องการให้เด็กทั้งสองหยุดเรียกเขาว่าลุงเย่มู่และเรียกเขาว่าพ่อแทน หรือจะบอกว่า ที่เขาทำมามากขนาดนั้นก็เพียงเพื่อความปรารถนาเล็กๆน้อยๆเช่นนี้งั้นหรอ? เมื่อเธอคิดได้เช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็นิ่งไป แล้วพูดว่า "คุณจะไม่บอกพวกเขางั้นหรอ?" ริมฝีปากของฉินเย่โค้งขึ้นเล็กน้อย เขาไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเธอ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดเบาๆว่า: "ครั้งนี้ ผมจะไม่ไปเจอพวกเข
คำพูดทางจิตวิทยาเช่นนี้... ถ้าเขาบอกว่าเขาชอบลุงโม่ไป๋มากกว่า ถึงตอนนั้น... เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นซือเหนียนก็พูดว่า: "ลุงโม่ไป๋อยู่กับพวกเรามานานกว่า" เมื่อได้ยิน ฉินเย่ก็กลั้นหายใจ "ถ้างั้น……" “แต่ลุงเย่มู่มาดูไลฟ์สดของเราบ่อยๆแล้วก็ให้รางวัลเราตลอดเลยด้วย” คำพูดประโยคหลังทำให้หัวใจที่กำลังจมดิ่งลงไปของฉินเย่ลอยกลับขึ้นมาอีกครั้ง เดิมทีเขาคิดว่าตามความคิดของซือเหนียน เขาคงจะหมดโอกาสแล้ว แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าคำพูดของซือเหนียนจะเปลี่ยนไป ซึ่งมันไม่ต่างกับเป็นการทำให้หัวใจของฉินเย่ลุกเป็นไฟ "แล้วไงต่อ?" ฉินเย่ยังคงรู้สึกประหม่ามากในขณะที่เขาถามคำถามนี้ออกมา เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะสนใจความคิดของเด็กคนหนึ่งมากขนาดนี้ เพราะกลัวว่าเด็กคนนี้จะไม่เลือกเขาแต่ไปเลือกคนอื่นแทน "ก็……"เสิ่นซือเหนียนจงใจพูดเสียงยาว เมื่อเห็นว่าการหายใจของฉินเย่ดูเหมือนจะติดๆขัดๆขึ้นมา เขาก็คิดว่ามันค่อนข้างน่าขันเล็กน้อย เขาจงใจเอียงศีรษะแล้วพูดว่า: "ลุงเย่มู่กับลุงโม่ไป๋เสมอกันครับ" เสมอกัน? ฉินเย่ตกตะลึง “เสมอกันงั้นเหรอ?” “ลุงเย่มู่ หรือว่าลุงคิดว่าลุงจะแพ้ลุงโม่ไป๋เหรอครั
“ซือเหนียนคิดว่าลุงเย่มู่มีคุณสมบัติมากพอที่จะมาเป็นพ่อของซือเหนียนกับเหมิงเหมิงไหม?” เขาถามว่ามีคุณสมบัติมากพอหรือไม่ ไม่ใช่ยินยอมหรือไม่ แม้ว่าเสิ่นซือเหนียนจะยังเด็ก แต่ความรู้ที่เขาได้เรียนมาก็มากมายพอสมควร ดังนั้นเขาจึงเข้าใจความหมายของคำพูดที่ฉินเย่พูดได้อย่างรวดเร็ว เขาตกตะลึงอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะพูดว่า "เอ่อ...ต้องดูว่าหม่ามี๊จะยอมหรือไม่ยอมครับ" “ลุงเย่มู่หมายความว่า ถ้าไม่เกี่ยวกับหม่ามี๊ เอาแค่ความเห็นของเหนียนเหนียนเองที่เป็นความคิดที่จากใจจริงที่สุด เหนียนเหนียนคิดว่าลุงเย่มู่มีคุณสมบัติมากพอที่จะมาเป็นพ่อของเหนียนเหนียนกับเหมิงเหมิงไหม?” เสิ่นซือเหนียน: "..." "ไม่ต้องกลัว" มือใหญ่ของฉินเย่วางลงบนไหล่ของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: "แค่พูดความจริงก็พอ" สิ่งที่ซือเหนียนต้องการจะพูดอาจทำให้ฉินเย่ไม่พอใจจริงๆ แม้ว่าลุงเย่มู่จะทำอะไรให้พวกเขามากมายในช่วงที่ผ่านมานี้ บวกกับที่ก่อนหน้านี้เขาเข้ามาดูพวกเขาในห้องไลฟ์สดเสมอ ความยิ่งใหญ่ของชื่อ 'ลุงเย่มู่เฉิน' ยังคงทรงพลังมากสำหรับเด็กน้อยสองคน ตัวอย่างเช่น คนแปลกหน้าคนหนึ่ง แม้ว่าจะเป็นพ่อแท้ๆของพวกเขา แต่หากไม่มีฉา
จากคำอธิบายของเสิ่นหยินอู้ เด็กน้อยทั้งสองเชื่อว่าตอนนี้โม่ไป๋กำลังป่วยอยู่ และจะดีขึ้นในอนาคต จนกว่าจะถึงตอนนั้น เขาจะยังคงเป็นลุงโม่ไป๋ของพวกเขา หลังจากได้รู้เรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยทั้งสองมีความสุขมาก ในเวลานี้ฉินเย่เข้ามาพอดี ทั้งสองจึงเข้าไปเกาะแกะเขา แน่นอนว่าเด็กน้อยทั้งสองยังคงเรียกเขาว่าลุงเย่มู่ เสิ่นซือเหนียนน่ะไม่เท่าไร แต่เสิ่นเหมิงเหมิงกลับไม่คิดอะไรเลย เธอถึงกับเอื้อมมือไปทางฉินเย่เพื่อที่จะให้เขาอุ้ม ฉินเย่ไม่ได้คิดอะไร เมื่อเห็นว่าเธอต้องการให้เขาอุ้ม เขาก็คุกเข่าลงไปหาเธอ เสิ่นหยินอู้เห็นเช่นนั้นจึงรีบเดินเข้าไป “เหมิงเหมิง ลุงเย่มู่ยังบาดเจ็บอยู่” เพียงประโยคเดียวมันก็ทำให้เหมิงเหมิงหยุดการกระทำของเธอลง และมองไปที่ฉินเย่อย่างว่างเปล่า จากนั้นจึงรีบดึงมือของเธอกลับมา จู่ๆเด็กสาวตัวน้อยก็หยุดพูด และถึงกับถอยหลังไปสองก้าวเพื่อเลี่ยงไม่ให้ฉินเย่แตะต้องเธอได้ การกระทำของเธอทำให้ฉินเย่ตกตะลึงเล็กน้อย หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า "มันเป็นแค่แผลเล็กๆน้อยๆเอง อีกอย่าง เธอยังตัวเล็กขนาดนี้ คงไม่ทำให้แผลของผมแย่ลงหรอกมั้ง?" เ
หลังจากได้ยินเช่นนั้น หลี่มู่ถิงก็พูดเสริมในทันที: "ใช่ครับ คุณหนูเสิ่น ประธานฉินพูดถูก การไม่มีข่าวอะไรเลยเป็นเรื่องที่ดีที่สุด สบายใจเถอะครับ เราจะตรวจสอบต่อไป ถ้ามีโอกาสช่วยเขาออกมา เราก็จะทำอย่างเต็มที่แน่นอน” แม้ว่าพวกเขาจะพยายามปลอบใจเธออย่างเต็มที่ แต่อารมณ์ของเสิ่นหยินอู้ก็ไม่ดีขึ้นเลย เธอเอนตัวพิงไปกับหน้าต่างและมองไปในที่ไกลๆด้วยความสงบ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเรื่องถึงกลายมาเป็นเช่นนี้ได้ ในตอนแรกทุกคนต่างก็ยังใช้ชีวิตตามปกติของตัวเองอยู่เลยแท้ๆ แต่จู่ๆเรื่องก็กลับร้ายแรงขึ้นมาเช่นนี้“หม่ามี๊ เป็นอะไรไปหรอคะ?” เสียงของเด็กน้อยทั้งสองดังมาจากด้านหลัง ดึงเสิ่นหยินอู้ให้กลับมามีสติอีกครั้ง เมื่อเธอได้สติ เธอก็เห็นเด็กน้อยสองคนมองเธอด้วยความเป็นห่วง “เหมิงเหมิง เหนียนเหนียน”พวกเขาทั้งสองเดินเข้าไปหาเธอพร้อมๆกันและกอดเธอไว้ “หม่ามี๊คะ ช่วงนี้หม่ามี๊ดูไม่แฮปปี้เลยนะคะ” ใช่สิ เธอออกมาแล้ว แต่ทำไมเธอถึงยังไม่มีความสุขล่ะ อาจเป็นเพราะเรื่องราวยังไม่ได้คลี่คลายลงอย่างสมบูรณ์ แต่ต่อหน้าลูกๆทั้งสอง เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถแสดงออกมาให้ชัดเจนเกินไปได้ ดังนั้นเ
ฉินเย่สัญญาว่าจะไปตรวจสอบเรื่องนี้ให้เธอ รวมถึงอาการบาดเจ็บของผู้ช่วยเฉินด้วย คนของเขาสามารถจัดการเรื่องอะไรต่างๆได้อย่างรวดเร็วมาก ในวันถัดมา เสิ่นหยินอู้ก็ได้รับข่าวคราวล่าสุดของพวกโม่ไป๋ เขาก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน แต่ยังไม่มีร่องรอยของผู้ช่วยเฉินเลย “ไร้ร่องรอยงั้นเหรอ?” หลังจากที่เสิ่นหยินอู้ได้ยินเช่นนั้น เธอก็มีลางสังหรณ์แย่ๆขึ้นมาทันที เมื่อตอนที่เธอยังอยู่ที่บ้านของโม่ไป๋ ผู้ช่วยเฉินก็ไม่ได้ปรากฏตัวออกมาหลายวัน จากนั้นเมื่อเธอถามถึงเขา เขาจึงปรากฏตัวขึ้น แต่เมื่อเขาปรากฏตัว เขากลับได้รับบาดเจ็บสาหัส สิ่งสำคัญคืออาการบาดเจ็บของเขาหนักแค่ไหน เสิ่นหยินอู้ไม่สามารถรับรู้ได้เลย เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะถอดเสื้อของเขาออกมาเพื่อดูว่าเขาได้รับบาดเจ็บแค่ไหน ต่อมาเขาปล่อยเธอและพาเธอออกมา หลังจากที่เขากลับไป โม่ไป๋ก็คงจะยิ่งไม่เกรงใจเขามากขึ้น ตอนนี้... ไม่รู้เลยว่าเขาจะเป็นเช่นไร นอกจากนี้ โม่ไป๋ยังได้รับบาดเจ็บ เขาคงจะโกรธมากและระบายความโกรธทั้งหมดที่มีใส่ผู้ช่วยเฉินหรือไม่? และที่นี่คือที่ต่างประเทศ ถ้าหากว่า... เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ เสิ่นหยินอู้ก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ
คาดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายจะมีด้านนี้เหมือนกัน เมื่อคิดเช่นนั้น เสิ่นหยินอู้ก็หันไปมองเขา “ฉันไม่ได้อึดอัด แต่ตอนนี้คุณบาดเจ็บอยู่ คุณไม่ได้ต้องพักผ่อนเหรอ?” "อืม" ฉินเย่พยักหน้า: "ผมอยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนผม" เสิ่นหยินอู้ถอนหายใจ: "เมื่อคืนนี้ฉันอยู่กับคุณทั้งคืนไปแล้วไม่ใช่เหรอ?" เขาคงจะไม่ได้คิดที่จะให้เธออยู่กับเขาไปตลอดใช่ไหม? เธอยังต้องไปดูแลลูกๆ “นั่วนั่ว” เขาดึงเธอเข้ามาใกล้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา: "ผมเป็นคนป่วย ต้องการคนอยู่ด้วยในระยะยาว" เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ขัดขืน ฉินเย่ก็ดึงเธอขึ้นไปนั่งบนตักเขาแล้วเอามือพยุงไว้ที่เอวของเธอ ก่อนที่เธอจะทันได้โต้ตอบ เธอก็ตกเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้ว ฉินเย่ก้มศีรษะลงและโน้มตัวเอาหน้าลงไปซุกไว้ที่ซอกคอของเธอ เขาสูดดมกลิ่นของเธอด้วยความละโมบ ลมหายใจอันร้อนรุ่มที่ออกมาทั้งหมดถูกปล่อยออกมาที่ซอกคอของเสิ่นหยินอู้ เธอรู้สึกถึงมันได้อย่างรวดเร็วและกระตุกหลายครั้ง หลังจากนั้นไม่นาน ดูเหมือนว่าฉินเย่จะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาประทับริมฝีปากบางที่นุ่มนิ่มของเขาลงไปบนซอกคอของเธอ เมื่อเธอรู้สึกได้ถึงความเปียกชื้น ในที่สุดเสิ่นหยินอ