บทที่ 664

“ไม่ต้องเฝ้าหรอก”

ฉินเย่เม้มริมฝีปากบางของเขาแล้วมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ลุกขึ้นและออกไป

เสิ่นหยินอู้: "..."

ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าสายตาของฉินเย่ที่มองมาที่เธอเมื่อครู่นี้เหมือนกับว่าเขาน้อยใจ

หลังจากตอบสนองได้ จู่ๆเสิ่นหยินอู้ก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย

เขาน้อยใจอะไร?

คนเจ็บคือเธอ ไม่ใช่เขา มีอะไรให้เขาน้อยใจกัน?

ปัง

ประตูห้องผู้ป่วยถูกปิดลง และฉินเย่ก็ออกไป

เสิ่นหยินอู้พลิกตัวเบาๆ บาดแผลยังคงเจ็บอยู่เล็กน้อย แต่เธอพลิกไปจนสามารถที่จะมองเห็นเด็กๆ เธอนอนตะแคงและมองดูพวกเขา

เด็กน้อยสองคนนอนหลับสนิทปราศจากความกังวล เป็นเพราะพวกเขารู้ว่าเธออยู่ที่นี่ หรือเพราะพวกเขารู้ว่าคนในห้องผู้ป่วยคือฉินเย่?

เนื่องจากแผลบนหน้าผากของเธอยังเจ็บอยู่ เสิ่นหยินอู้จึงไม่มีกะจิตกะใจจะไปคิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องอื่น ในไม่ช้าสติของเธอก็เลือนลางลง

ดังนั้นเสิ่นหยินอู้จึงหลับไปอีกครั้งโดยหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง

เพียงแต่เธอไม่ได้หลับสนิท สติของเธอฟื้นคืนมาและหายไปเป็นครั้งคราว

บางครั้ง เธอก็นึกถึงบุคคลที่อยู่ด้านนอกห้องผู้ป่วย แต่เหตุผลของเธอทำให้เธอไม่สามารถคิดอะไรไร้