All Chapters of คนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง: Chapter 191 - Chapter 200

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมรับกับแผลเป็นแบบนี้ได้ หลังจากที่คุณหมอจากไปแล้ว เจียงฉูฉู่ก็ร้องไห้งอแงกับฉินเย่อีกครั้ง “เย่ แค่ฉันคิดถึงเรื่องรอยแผลเป็น ฉันก็รู้สึกเศร้ามาก นายคิดว่าหลังจากที่ฉันมีรอยแผลเป็น ฉันจะขี้เหร่มากไหม? นายจะรังเกียจฉันและจะทิ้งฉันไปไหม?” ริมฝีปากบางของฉินเย่ขยับ คำพูดที่เขากำลังจะตอบเธอ ในขณะนี้เขากลับไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่คำเดียว ในท้ายที่สุด เขาทำพูดได้เพียงว่า "พักผ่อนให้แผลหายดีก่อนแล้วกัน" เจีจยงฉูฉู่รู้สึกผิดหวังมากที่เธอไม่ได้ยินคำสัญญาที่เธอต้องการ ก่อนที่จะนอนลง เธอถึงขั้นคิดว่าในช่วงสองปีที่ผ่านมาฉินเย่คงจะไม่ได้ตกหลุมรักเสิ่นหยินอู้ไปแล้วใช่ไหม? ไม่ได้ เขาคือผู้ชายที่เธอชอบ และเธอจะไม่ปล่อยเขาไปให้คนอื่นเด็ดขาด สำหรับการเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของเขา เธอต้องใช้เรื่องนี้ให้เป็นประโยชน์เพื่อทำให้ฉินเย่เปลี่ยนความคิดทั้งหมดของเขากลับมาสนใจเธอ - เมื่อเสิ่นหยินอู้ตื่นขึ้นมา เธอรู้สึกเวียนหัว หลังจากนอนอยู่สักพักเธอก็รู้สึกคลื่นไส้อย่างรุนแรง เธอลุกขึ้นมาและรีบไปที่ห้องน้ำ เธอฟุบหน้าอยู่ที่อ่างล้างหน้า จากนั้นก็อาเจียนออกมา ใ

สิ่งต่างๆได้พัฒนามาจนเป็นสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ โจวชวงชวงได้แต่หวังว่าเสิ่นหยินอู้จะสามารถออกไปจากที่นี่ และหนีไปจากฉินเย่ได้ก่อนที่ใจของเธอจะแตกสลาย ในระหว่างมื้ออาหาร โจวชวงชวงอดไม่ได้ที่จะถาม "ฉันรู้ว่ามันไม่ค่อยดีเท่าไรที่จะถามเธอตอนนี้ แต่ฉันก็ยังอยากถามเธอ คุณย่าฉินจะทำการผ่าตัดอีกครั้งได้เมื่อไรหรอ? ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาล แต่อยู่ที่บ้านแทนแล้วใช่ไหม?” "อืม" เสิ่นหยินอู้ไม่ได้ถือสาที่โจวชวงชวงจะถามเรื่องนี้ ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็เป็นเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดเพียงคนเดียวของหยินอู้ หยินอู้จึงไม่ได้ปิดบังอะไรจากเธอเลย “กำลังพักฟื้นอยู่ที่บ้าน แต่ยังไม่กำหนดการที่แน่นอนในการผ่าตัด เพราะคุณย่าเป็นลมเมื่อครั้งที่แล้ว คุณหมอเลยคิดว่าต้องปรับสภาพจิตให้ดีขึ้นก่อน และหวังว่าจะสามารถให้เวลาเธอเพิ่มอีกหน่อยเพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดความเครียดรอบที่สอง" เมื่อได้ยินเช่นนี้ โจวชวงชวงก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “งั้นเรื่องนี้ก็ต้องเลื่อนออกไปอีกสินะ?” “อืม อาการป่วยของคุณย่าเป็นสิ่งสำคัญ ก็เลยต้องให้มันเป็นแบบนี้ไปก่อน” โจวชวงชวงไม่ใช่เสิ่นหยินอู้ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้คิดในมุมมองของหยินอ

“เป็นแบบนี้นี่เอง คุณผู้หญิง ทำไมถึงไม่รับสายล่ะครับ? คุณผู้ชายโทรหาคุณแต่คุณก็ไม่รับสาย ตอนนี้เขาแทบจะบ้าไปแล้วนะครับ” แทบจะเป็นบ้าไปแล้ว? มุมปากของเสิ่นหยินอู้ยกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ความเย้ยหยันปรากฎขึ้นมาในดวงตาของเธอ การที่เขาพูดแบบนี้... ถ้าเธอไม่รู้ว่าปกติพ่อบ้านมักจะพูดสิ่งดีๆให้ฉินเย่อยู่เสมอ เสิ่นหยินอู้คงคิดไปแล้วจริงๆว่าฉินเย่แทบจะเป็นบ้าเพราะเป็นห่วงเธอ ที่โทรมาหาเธอ ก็คงแค่กลัวว่าเธอจะไปอยู่ในห้องผู้ป่วยของเจียงฉูฉู่สินะ? “เมื่อคืนก่อนที่จะนอนฉันเปิดโหมดห้ามรบกวนไว้ พอตื่นมาก็ลืมปิดน่ะค่ะ” เสิ่นหยินอู้อธิบายเบาๆ ได้ยินเช่นนั้น พ่อบ้านก็แสดงออกมาว่าเขาเข้าใจในทันที เมื่อเห็นว่าพ่อบ้านกำลังจะรับถุงช้อปปิ้งไปจากมือเธอ เสิ่นหยินอู้จึงพูดว่า "ไม่ต้องถือแทนฉันก็ได้ค่ะ ฉันต้องขึ้นไปชั้นบนพอดี ฉันถือไปเองได้ค่ะ" “คุณผู้หญิง งั้นให้ผมช่วยถือขึ้นไปชั้นบนนะครับ” "ไม่เป็นไร ฉันถือเองได้ค่ะ" เสิ่นหยินอู้ปฏิเสธพ่อบ้านและถือถุงขึ้นไปชั้นบนด้วยตัวเอง พ่อบ้านยืนอยู่ที่เดิมและเกาหัวด้วยความประหม่า ในขณะที่เขากำลังจะโทรหาฉินเย่ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น “คุณผู้ชาย

พวกเขาทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ฉินเย่มองต่ำลง เขาสามารถมองเห็นขนเส้นเล็กๆบนผิวที่ขาวเนียนละเอียดและริมฝีปากสีเชอร์รี่อ่อนๆของเธอ นอกจากนี้ยังมีกลิ่นหอมจางๆจากตัวเธอที่เขาคุ้นเคยมากในอดีต เขารู้ว่าเธอไม่เคยใช้น้ำหอม นั่นจึงเป็นกลิ่นครีมอาบน้ำที่ผสมกับกลิ่นหอมอันสดชื่นจากเส้นผมของเธอ ในขณะที่ได้กลิ่น ฉินเย่มีความคิดที่จะกอดเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขา เพราะเมื่อก่อนเขาทำแบบนี้ แต่ในขณะที่เขากำลังคิดที่จะยกมือขึ้น เขาก็เห็นเสิ่นหยินอู้ชักมือกลับไป จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองเขา "เสร็จแล้ว" ความเยือกเย็นและความเฉยเมยในดวงตาของเธอทิ่มแทงหัวใจของฉินเย่ในทันที ความคิดที่แสนหวานทั้งหมดหายไปอย่างไร้ร่องรอยในเสี้ยววินาทีนั้น เขาแสยะริมฝีปากและยิ้มเยาะ "ขอบคุณที่แสดงได้สมจริงมาก" เมื่อได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็ตกตะลึง จากนั้นก็ยิ้มอย่างไม่แยแส "ไม่ต้องขอบคุณ มันเป็นสิ่งที่ควรจะทำอยู่แล้ว" ปฏิกิริยาของเธอเหมือนกับการต่อยลงไปบนสำลี ไม่เจ็บไม่คัน ฉินเย่ละสายตาไปจากเธอด้วยความเย้ยหยันและเดินออกไปโดยมีสีหน้าไร้อารมณ์ “เดี๋ยวก่อน” เสิ่นหยินอู้เรียกเขาให้หยุด ฉินเย่หยุดฝีเท้า และไม่ได้หันกลับ

"มานี่" ฉินเย่หยุดเธอไว้แล้วพูดอย่างเย็นชา "ถึงตอนนั้นเราจะไปบอกคุณย่าด้วยกัน ขึ้นรถ" ขึ้นรถ? เสิ่นหยินอู้มองไปที่ที่นั่งคนขับ พูดตามตรง เธอไม่ได้อยากนั่งตรงที่นั่งนั้นเลยจริงๆ เธอขับรถเองคงจะดีกว่าไหม? เมื่อเห็นเธอยืนนิ่งอยู่กับที่ ฉินเย่ก็ขมวดคิ้ว "ทำไมล่ะ? คุณไม่ได้อยากอยู่ร่วมกันกับผมอย่างสงบสุขเหรอ แค่รถของผมก็ยังไม่ขึ้นเลยเหรอ?" หลังจากได้ยิน เสิ่นหยินอู้ก็กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้งและยิ้มเล็กน้อย “เปล่า เมื่อกี้ฉันแค่คิดว่าเราจะไปบอกคุณย่าเมื่อไร?” ขณะที่เธอพูด เธอก็เปิดประตูและเข้าไปในรถ ทันทีที่เธอนั่งลงและยังไม่ทันที่จะรัดเข็มขัดนิรภัย รถของฉินเย่ก็ขับออกไป เสิ่นหยินถูกเขาอู้ทำให้เขาตกใจ เธอหันไปมองและเห็นเขากำลังขับรถด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ช่างมันเถอะเสิ่นหยินอุ้ ยังไงซะขอแค่คุณย่าผ่าตัดเสร็จ เธอก็จะออกไปจากที่นี่ได้แล้ว เขาอารมณ์เสียใส่เธอตอนนี้แล้วยังไงล่ะ ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ เธอต้องสงบนิ่งไว้และอย่าก่อปัญหา หลังจากให้ตัดสินใจด้วยตัวเองอยู่ในใจ ในที่สุดเสิ่นหยินอู้ก็ระงับความโกรธนั้นไว้ และคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับตัวเอง ทันทีที่เสิ่นหยินอู้คาดเข็มขัดนิรภัย