All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 971 - Chapter 980

และเป้าหมายแรกที่หลินเฟยจะลงมือก็คือลู่หลีเป็นธรรมดาเพราะทุกครั้งที่พบกับจางซินเยว่เธอจะเป็นคนที่แสดงความไม่พอใจออกมาก่อนเป็นคนแรกและเมื่ออยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ลู่หลีก็คงต่อต้านอย่างสุดความสามารถไปโดยปริยายแต่อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะดิ้นรนสักแค่ไหน เธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินเฟยเลยแม้แต่น้อยหลังจากถูกลงโทษอย่างหนักหน่วงไปสิบกว่านาที เธอก็ร้องไห้และคร่ำครวญขอความเมตตาต่อจากนั้นในทันที หลินเฟยก็เริ่มสอนบทเรียนให้กับจางซินเยว่อย่างไม่หยุดหย่อนและก็ผ่านไปอีกสิบกว่านาทีเช่นกันจางซินเยว่ถึงได้ยอมรับความพ่ายแพ้ไปอย่างราบคาบเพราะท้ายที่สุดแล้ว หลินเฟยต้องการให้ทั้งสองคนเลิกนิสัยชอบโต้เถียงเมื่อเจอหน้ากันเสียทีโดยที่ในครั้งนี้ เขาก็ไม่ได้ออมแรงเลยแม้แต่น้อย"สิ่งที่ผมเพิ่งพูดไป คุณจำได้แล้วหรือยัง?""ครั้งหน้าเวลาที่พบกับพี่ซินเยว่ คุณยังจะกล้าโต้เถียงกันอีกหรือเปล่า?"หลินเฟยดูอารมณ์ดีและภาคภูมิใจในตัวเองแบบสุดๆ จากนั้นก็ลดสายตามองลงไปที่ลู่หลี พร้อมกับซักถามขึ้นมา"ไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าแล้วหลินเฟย ฉันผิดไปแล้ว...""ต่อไปซินเยว่ก็คือเพื่อนรักของฉัน นายอย่าสั่งสอนฉันอีกเลยนะ

"ผู้ใหญ่หลี่คะ คุณอย่า..."ในเวลานี้ มันสายเกินไปเสียแล้วที่ซูเสี่ยวโหรวจะหยุดเธอเอาไว้ได้และทำได้เพียงแค่เดินตามหลี่เยี่ยนเหมยเข้าไปเท่านั้น"ไอ้หนุ่มหลินเฟยนี่ช่างร่ำรวยจริงๆ ไม่เพียงเช่าซื้อที่ดินทั้งหมดในหมู่บ้านของเราเพื่อปลูกผลไม้เท่านั้น""แม้กระทั่งวิลล่าหลังใหญ่ก็สร้างออกมาได้มีสไตล์ขนาดนี้อีก""การตกแต่งภายในก็หรูหรา แม้กระทั่งบ้านของฉัน...แคกๆ แม้แต่บ้านในเมืองก็เทียบไม่ได้เลย"หลี่เยี่ยนเหมยเดินเข้าไปสำรวจทั่วทั้งวิลล่าพร้อมพูดชื่นชมเป็นอย่างยิ่ง"ผู้ใหญ่หลี่คะ พอประมาณแล้วใช่ไหมคะ?""ฉันง่วงขึ้นมานิดหน่อยแล้ว เรารีบกลับไปนอนกันดีกว่านะ"ซูเสี่ยวโหรวกัดฟันและเดินสำรวจชั้นหนึ่งเป็นเพื่อนหลี่เยี่ยนเหมยจนจบจากนั้นเธอก็ดึงชายเสื้อของหลี่เยี่ยนเหมย พร้อมกับพูดออกมาโชคดีที่ว่าบริเวณชั้นหนึ่งที่พวกเธออยู่ไม่ได้ยินเสียงอะไรที่แปลกๆ แต่อย่างใดไม่อย่างนั้นแล้ว ซูเสี่ยวโหรวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายกับหลี่เยี่ยนเหมยอย่างไรได้เช่นกัน"เสี่ยวโหรว กว่าฉันจะเข้ามาได้ เธออยู่เดินสำรวจเป็นเพื่อนฉันอีกสักพักเถอะนะ ชั้นสองชั้นสามเรายังไม่ได้ขึ้นไปดูเลย""ดูเสร็จพวกเราก็จ

"จริงเหรอคะคุณพ่อ? คุณพ่อคงไม่ได้ล้อหนูเล่นหรอกใช่ไหม?"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว เจียงเฉินหยู่ก็เปลี่ยนจากความกังวลมาเป็นความยินดี พร้อมถามด้วยความไม่เชื่อออกมาขณะนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเจียงเฉินหยู่นั้นคิดถึงหลินเฟยมากเสียจริงๆนับตั้งแต่แยกตัวออกจากหลินเฟย เธอก็รู้สึกราวกับว่ามีบางสิ่งที่สำคัญในชีวิตได้ขาดหายไปอย่างไงอย่างงั้นและน่าเสียดายที่ว่า เจียงเจี้ยนเย่ได้ให้คนยึดโทรศัพท์มือถือของเจียงเฉินหยู่ไปเสียแล้วโดยบอกว่าให้เธอตั้งใจรักษาตัวให้ดีๆไม่อย่างนั้นแล้ว เจียงเฉินหยู่ก็คงระงับความคิดถึงในใจเอาไว้ไม่อยู่ และโทรหาหลินเฟยตั้งนานแล้ว"มันก็ต้องจริงอยู่แล้วล่ะ หนูเป็นลูกสาวของพ่อนะ พ่อเคยโกหกหนูตั้งแต่เมื่อไหร่?"เจียงเจี้ยนเย่ยิ้มอย่างจริงใจ"เยี่ยมไปเลยค่ะคุณพ่อ!""งั้นพรุ่งนี้พ่อต้องรีบมาตั้งแต่เช้านะคะ ไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับหนู!""จริงด้วยสิ พ่ออย่ามือเอาโทรศัพท์มือถือมาให้หนูด้วยนะ!"เจียงเฉินหยู่พูดอย่างร่าเริงออกมา"ฮ่าฮ่า ได้สิ งั้นหนูพักคืนสุดท้ายที่นี่ก็แล้วกันนะ""พ่อจะกลับไปที่บริษัทเพื่อจัดการเรื่องต่างๆ ก่อน พรุ่งนี้เช้าพ่อจะมาหา""จริงด้

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ร่าเริงแบบนั้นแล้วหลินเฟยก็สามารถเดาเจ้าของเสียงนั้นขึ้นมาได้หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาสักระยะหนึ่ง จริงๆ แล้วหลินเฟยก็อยากจะเจอเจียงเฉินหยู่ด้วยเช่นกันแต่ทว่าคำพูดของเจียงเฉินหยู่ มันกลับทำให้หลินเฟยรู้สึกอ่อนแรงอยู่เล็กน้อย"คุณเจียงครับ ช่วงนี้ผมค่อนข้างจะยุ่งน่ะครับ""ผมได้เช่าซื้อที่ดินสองพันเอเคอร์ในหมู่บ้าน เตรียมที่จะปลูกไม้ผลและตัวยาสมุนไพรนิดหน่อยน่ะครับ""ถ้าอย่างนั้นรอให้ผมเสร็จงานในส่วนนี้เสียก่อน แล้วผมจะพาอาเล็กเข้าไปหาคุณในเมืองจะดีหรือเปล่าครับ?""ปลูกไม้ผลและตัวยาสมุนไพรอย่างนั้นเหรอ?""หลินเฟย ตอนที่แยกกัน พ่อของฉันให้เช็คแสนล้านกับคุณไม่ใช่เหรอ?""คุณไม่เห็นจำเป็นต้องมาทำอะไรพวกนี้เลยนะ""อีกอย่าง ด้วยความสามารถของคุณแล้ว แค่ทำอะไรนิดหน่อยมันก็ดีกว่าการปลูกไม้ผลและตัวยาสมุนไพรไม่ใช่เหรอ?""เราแยกกันนานขนาดนี้แล้ว แม้แต่โทรศัพท์คุณก็ไม่เคยโทรหาฉันเลยสักสาย""คงไม่ใช่เพราะไม่อยากจะเจอฉัน คุณเลยหาข้ออ้างอะไรแบบนั้นหรอกนะ?"เจียงเฉินหยู่พูดอย่างไม่ค่อยจะพอใจมากนัก"คุณเจียง ผมจะไม่อยากเจอคุณได้ยังไงกันล่ะ?""ผมฝันถึงคุณแทบจะทุกคืนเล

"งั้นผมจะลองชิมดูก็ได้ มันอร่อยมากจริงๆ"หลังจากได้ยินหลิ่วจือจินพูดแบบนี้แล้ว หลินเฟยก็ต้องพยักหน้าตอบรับเป็นธรรมดาไม่อย่างนั้นแล้ว มันจะเป็นการไม่ไว้หน้าหลิ่วจือจินมากจนเกินไป"คุณชอบกินก็ดีแล้ว รอให้คุณกลับมาจากตัวเมือง พี่หลิ่วจะห่อข้าวมาให้คุณกินทุกวันเลย"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว หลิ่วจือจินจะหยิบกล่องข้าวสีชมพูกล่องเมื่อวานนั้นออกมาอย่างมีความสุขเล็กน้อย"อาจจะร้อนไปนิดนะ ฉันจะช่วยคุณเป่าก่อน รอให้ไม่ร้อนแล้วคุณค่อยกินก็แล้วกัน"เดิมทีหลิ่วจือจินต้องการที่จะส่งให้หลินเฟยโดยตรงแต่หลังจากเปิดออกมาแล้ว เมื่อเห็นอาหารยังมีไอร้อนออกมาอยู่ เธอก็ถือกล่องอาหารและเป่าลมหายใจเย็นๆ ออกมาสองสามที"ลมหายใจของพี่หลิ่วหอมจังเลยนะครับ…"หลินเฟยที่อยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะสูดเข้าไปสองสามที"อย่าพูดเพ้อเจ้อ กลิ่นหอมของอาหารต่างหากล่ะ"หลิ่วจือจินพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ จากนั้นก็ยื่นส่งกล่องอาหารให้กับหลินเฟย"เนาะ ตอนนี้ไม่ร้อนแล้ว คุณรีบกินเถอะนะ""ขอบคุณพี่หลิ่วมากนะครับ ผมกินแล้วพี่ไม่กินเหรอ?"หลินเฟยรับกล่องอาหาร และหยิบตะเกียบสีชมพูขึ้นมาเริ่มกิน"วันนี้พี่หลิ่วตั้งใจทำมาสองกล่อง