LOGINShare
บทที่ 975
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 976
จากนั้นเธอก็ถูกหลินเฟยอุ้มกลับไปที่คลินิกในเวลานี้ ซูเสี่ยวโหรวก็ได้กลับมาจากที่พักของหลี่เยี่ยนเหมย และเตรียมอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว"หลินเฟย ซินเยว่ พวกคุณมาได้เวลาพอดีเลย รีบล้างมือและนั่งลงกินข้าวกันเถอะ"ซูเสี่ยวโหรวยกอาหารเช้าและเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมพูดกับทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม"วันนี้ซินเยว่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ให้เธอพักผ่อนสักครู่ พวกเรากินกันไปก่อนก็แล้วกัน""จริงด้วยสิพี่เสี่ยวโหรว อาเล็ก พี่อิ๋งและคนอื่นๆ ล่ะ?"หลินเฟยมองเข้าไปในคลินิกพร้อมกับถามขึ้นมา"ไปดูต้นกล้าที่อ่างเก็บน้ำกันน่ะ เดี๋ยวก็น่าจะกลับมาแล้วล่ะ ให้ฉันไปเรียกป้าถังกลับมาไหม?"ซูเสี่ยวโหรวพูดตามความเป็นจริง"อ้อ ไม่ต้องหรอกครับ งั้นรออาเล็กและคนอื่นๆ กลับมาก่อนก็ได้"หลินเฟยพยักหน้าพร้อมกับพูดออกมาทันทีที่พูดจบก็มีเสียงเครื่องยนต์ดังแว่วมาจากด้านนอกของคลินิกที่แท้ก็เป็นผู้ถือหุ้นบางส่วนของบริษัทเภสัชกรรมหนานผิงที่ได้ขับรถนำเงินสดห้าสิบล้านบาทมาตามคำสั่งของจางซินเยว่พร้อมกับขนต้นกล้าตัวยาสมุนไพรที่หลินเฟยต้องการทั้งหมดมาอีกด้วยหลินเฟยได้ให้คนขนต้นกล้าตัวยาสมุนไพรลงมาไว้ที่หน้าประตูของคล
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 977
เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ร่าเริงแบบนั้นแล้วหลินเฟยก็สามารถเดาเจ้าของเสียงนั้นขึ้นมาได้หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาสักระยะหนึ่ง จริงๆ แล้วหลินเฟยก็อยากจะเจอเจียงเฉินหยู่ด้วยเช่นกันแต่ทว่าคำพูดของเจียงเฉินหยู่ มันกลับทำให้หลินเฟยรู้สึกอ่อนแรงอยู่เล็กน้อย"คุณเจียงครับ ช่วงนี้ผมค่อนข้างจะยุ่งน่ะครับ""ผมได้เช่าซื้อที่ดินสองพันเอเคอร์ในหมู่บ้าน เตรียมที่จะปลูกไม้ผลและตัวยาสมุนไพรนิดหน่อยน่ะครับ""ถ้าอย่างนั้นรอให้ผมเสร็จงานในส่วนนี้เสียก่อน แล้วผมจะพาอาเล็กเข้าไปหาคุณในเมืองจะดีหรือเปล่าครับ?""ปลูกไม้ผลและตัวยาสมุนไพรอย่างนั้นเหรอ?""หลินเฟย ตอนที่แยกกัน พ่อของฉันให้เช็คแสนล้านกับคุณไม่ใช่เหรอ?""คุณไม่เห็นจำเป็นต้องมาทำอะไรพวกนี้เลยนะ""อีกอย่าง ด้วยความสามารถของคุณแล้ว แค่ทำอะไรนิดหน่อยมันก็ดีกว่าการปลูกไม้ผลและตัวยาสมุนไพรไม่ใช่เหรอ?""เราแยกกันนานขนาดนี้แล้ว แม้แต่โทรศัพท์คุณก็ไม่เคยโทรหาฉันเลยสักสาย""คงไม่ใช่เพราะไม่อยากจะเจอฉัน คุณเลยหาข้ออ้างอะไรแบบนั้นหรอกนะ?"เจียงเฉินหยู่พูดอย่างไม่ค่อยจะพอใจมากนัก"คุณเจียง ผมจะไม่อยากเจอคุณได้ยังไงกันล่ะ?""ผมฝันถึงคุณแทบจะทุกคืนเล
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 978
แน่นอนว่าในใจของเธอไม่อยากจะให้หลินเฟยไปอยู่แล้วแต่ในเมื่อหลินเฟยไปทำอะไรกับใครเขาเอาไว้แล้วเธอก็ไม่สามารถจะปล่อยให้หลินเฟยทิ้งเจียงเฉินหยู่ไปด้วยเช่นกัน"พรุ่งนี้ก็แล้วกันครับ ผมจะอยู่กับพวกคุณอีกหนึ่งวัน จะได้จัดเตรียมต้นกล้าไม้ผลและตัวยาสมุนไพรให้เรียบร้อยด้วย""แต่อาเล็กไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะครับ""ต่อให้พวกเราจะไปแล้ว ก็ใช้เวลาอยู่ที่นั่นไม่นานหรอก พอสามารถกลับมาได้ เราก็จะกลับกันเลยนะ"หลินเฟยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดออกมา"เสี่ยวเฟยนะเสี่ยวเฟย นายจะให้อาเล็กพูดกับนายว่ายังไงดี?""นายจะต้องยุ่งกับผู้หญิงอีกสักกี่คน นายถึงจะหยุดเสียที"ถังรั่วเสวี่ยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ พร้อมกับพูดออกมา"อาเล็กครับ ผม ผมรับปากกับอาว่า""ต่อไปผมจะไม่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นๆ อีกแล้ว""อาอย่าโกรธเลยนะ ต่อให้ผมจะมีผู้หญิงอยู่ข้างกายมากมายเท่าไหร่""แต่คนที่ผมแคร์ที่สุดก็ยังเป็นอาอยู่ดีนะครับ"หลินเฟยตบมือหยกของถังรั่วเสวี่ยเบาๆ และพูดยืนยันออกมา"อืม นายจะไปหาพี่หลิ่วไม่ใช่เหรอ?""รีบไปเถอะ พอเสร็จแล้วอาเล็กจะไปซื้อกับข้าวเป็นเพื่อน"ถังรั่วเสวี่ยลูบศีรษะของหลินเฟย พร้อมกับพูดออกม
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 979
"งั้นผมจะลองชิมดูก็ได้ มันอร่อยมากจริงๆ"หลังจากได้ยินหลิ่วจือจินพูดแบบนี้แล้ว หลินเฟยก็ต้องพยักหน้าตอบรับเป็นธรรมดาไม่อย่างนั้นแล้ว มันจะเป็นการไม่ไว้หน้าหลิ่วจือจินมากจนเกินไป"คุณชอบกินก็ดีแล้ว รอให้คุณกลับมาจากตัวเมือง พี่หลิ่วจะห่อข้าวมาให้คุณกินทุกวันเลย"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว หลิ่วจือจินจะหยิบกล่องข้าวสีชมพูกล่องเมื่อวานนั้นออกมาอย่างมีความสุขเล็กน้อย"อาจจะร้อนไปนิดนะ ฉันจะช่วยคุณเป่าก่อน รอให้ไม่ร้อนแล้วคุณค่อยกินก็แล้วกัน"เดิมทีหลิ่วจือจินต้องการที่จะส่งให้หลินเฟยโดยตรงแต่หลังจากเปิดออกมาแล้ว เมื่อเห็นอาหารยังมีไอร้อนออกมาอยู่ เธอก็ถือกล่องอาหารและเป่าลมหายใจเย็นๆ ออกมาสองสามที"ลมหายใจของพี่หลิ่วหอมจังเลยนะครับ…"หลินเฟยที่อยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะสูดเข้าไปสองสามที"อย่าพูดเพ้อเจ้อ กลิ่นหอมของอาหารต่างหากล่ะ"หลิ่วจือจินพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ จากนั้นก็ยื่นส่งกล่องอาหารให้กับหลินเฟย"เนาะ ตอนนี้ไม่ร้อนแล้ว คุณรีบกินเถอะนะ""ขอบคุณพี่หลิ่วมากนะครับ ผมกินแล้วพี่ไม่กินเหรอ?"หลินเฟยรับกล่องอาหาร และหยิบตะเกียบสีชมพูขึ้นมาเริ่มกิน"วันนี้พี่หลิ่วตั้งใจทำมาสองกล่อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 980
หลินเฟยเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้มและถามขึ้นมาว่า"ได้สิ เสี่ยวเหลียนและเสี่ยวโหรวก็จะไปด้วยนะ""พวกเราพาอิ๋งอิ๋งไปด้วย รวมแล้วก็ห้าคน"ถังรั่วเสวี่ยเดินเข้ามาใกล้ๆ และพูดออกมา"หือ? อาเล็กครับ แค่ซื้อกับข้าวนิดหน่อยเอง ต้องพาคนไปเยอะแยะขนาดนี้เลยเหรอ?""อีกอย่าง พวกเราไปกันหมดแล้ว พี่ซินเยว่ที่นอนพักผ่อนอยู่คนเดียวในคลินิก และยังจะเงินสดมากมายขนาดนั้นอีก ไม่มีคนคอยดูมันจะไม่ปลอดภัยเอาได้นะ"หลินเฟยเปิดปากและพูดออกมาทันทีเขายังอยากจะอาศัยโอกาสนี้อยู่ตามลำพังกับถังรั่วเสวี่ยและหวานแหววกับเธออีกด้วย"มันก็ใช่นะ งั้นนายก็พาเสี่ยวโหรวไปซื้อกับข้าวคนเดียวก็แล้วกันนะ""ฉันกับพี่สะใภ้เสี่ยวเหลียนจะคอยอยู่ดูแลต้นกล้าตัวยาสมุนไพรและซินเยว่ที่บ้านให้"ถังรั่วเสวี่ยเปลี่ยนคำพูดในทันทีเมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว ซูเสี่ยวโหรวก็แอบชำเลืองมองหลินเฟยด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวังแม้ว่าจะไม่ได้พูดออกมา แต่หลินเฟยก็สามารถเข้าใจความหมายของเธอได้ โดยที่หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเขาจะตอบรับกลับมาทันที"งั้นพี่เสี่ยวโหรวก็ไปกับผมเถอะนะ"หลินเฟยรู้สึกว่าดูเหมือนถังรั่วเสวี่ยจะต่อต้านเขาอยู่เล็กน้อยเขา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 981
"อยากจะกินนิดหน่อย ถ้าในตัวอำเภอมีขาย เดี๋ยวเราก็ซื้อสักนิดหน่อย แต่ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร"หลินเฟยตอบกลับมา"อืม ต่อไปยังมีโอกาสอีกมาก ฉันจะลงมือทำครัวด้วยตัวเอง ให้คุณกินหอยเป๋าฮื้อที่ฉันทำนะ""รับรองว่า ถ้าคุณได้กินแล้ว จะติดใจไม่มีวันลืมเลยล่ะ"ซูเสี่ยวโหรวพูดด้วยรอยยิ้มประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสองก็ได้มาถึงตลาดในตัวเมืองแต่สิ่งที่น่าเสียดายก็คือว่าแม้ว่าในตัวอำเภอจะมีหอยเป๋าฮื้อขายจริงๆ แต่หลินเฟยก็ไปสายจนเกินไปหอยเป๋าฮื้อได้ขายหมดไปตั้งนานแล้วหลินเฟยจึงทำได้เพียงเดินไปเป็นเพื่อนซูเสี่ยวโหรวเพื่อซื้ออาหารอย่างอื่นจากนั้นก็ซื้อเบียร์สองสามลังกลับไปเมื่อกลับถึงคลินิกได้ไม่นานเจ้าของร้านขายต้นกล้าก็ได้พารถขายปุ๋ยขับเข้ามาจนถึงหน้าหมู่บ้านโดยผู้ติดตามมาก็คือจ้าวเชี่ยนเชี่ยนน้องสาวของเธอนั่นเองและก็เป็นรถบรรทุกขนาดใหญ่หลายสิบคันเมื่อวานได้ลากปุ๋ยเข้ามาอีกครั้งบนรถเต็มไปด้วยสิ่งของที่วางทับซ้อนกันอยู่โดยที่หน้าประตูคลินิกของหลินเฟยก็ไม่มีที่สำหรับวางปุ๋ยได้เสียแล้วดังนั้นจึงทำได้เพียงให้คนขับรถช่วยขับไปที่ท้ายหมู่บ้าน ตรงพื้นที่ที่เขาได้เช่าซื้อเอาไว้ตรงนั้
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 982
หลินเฟยยื่นเงินสิบห้าล้านที่เหลือให้กับหลิ่วจือจินแล้วพูดว่า"หลินเฟย พี่หลิ่วบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ?""เงินค่าแรงบวกค่าวัสดุแค่แปดล้านห้าแสนเท่านั้น""คุณให้เงินมากมายขนาดนี้ พี่หลิ่วก็รับเอาไว้ไม่ได้หรอกนะ"หลิ่วจือจินพูดต่อต้านเป็นอย่างมาก"พี่หลิ่ว แม้ว่าเงินจำนวนนี้จะมากไปนิด แต่ก็ถือว่าเป็นน้ำใจส่วนตัวของผมส่วนหนึ่งด้วยนะ""พวกคุณสร้างวิลล่าให้ผมก็ลำบากมากเหมือนกัน""ต่อไปการดูแลสวนก็ไม่ใช่เรื่องง่าย พี่หลิ่วรับเงินไปจ่ายค่าแรงให้คนงานเถอะนะ""อย่างแย่ที่สุดก็ถือว่าจ่ายค่าแรงล่วงหน้าก็แล้วกัน""อีกอย่างเงินเดือนของพี่หลิ่ว ผมจะคำนวณให้ต่างหากนะ"หลินเฟยพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง"อย่าบอกว่าไม่เห็นด้วยนะครับ ไม่อย่างนั้นแล้ว พี่หลิ่วก็พาคนของพี่ไปทำงานที่อื่นเถอะ""หลินเฟย คุณ... ก็ได้ พี่หลิ่วรับไว้ก็โอเคแล้วไม่ใช่เหรอ?""ฉันล่ะกลัวคุณจริงๆ"เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว หลิ่วจือจินก็รับเงินและจ่ายค่าแรงให้คนงานทีละคนๆซึ่งคนงานก็พูดคำขอบคุณไม่ค่อยจะเป็นสักเท่าไหร่แต่พวกเขาได้ตัดสินใจอย่างลับๆ ในใจแล้วว่าต่อไปจะต้องดูแลสวนผลไม้ของหลินเฟยให้ดีที่สุดหลังจากหยุดพักสักระยะหน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 983
หลังจากกลับมาถึงวิลล่าแล้วนั้นซูเสี่ยวโหรวและสาวๆ ก็กำลังยุ่งอยู่ในครัวขนาดใหญ่ที่ชั้นหนึ่งหลินเฟยขนปุ๋ยตลอดช่วงบ่ายที่ผ่านมา เนื้อตัวจึงมอมแมมเป็นอย่างมากหลังจากพูดทักทายกับทุกคนเล็กน้อยเขาก็อาศัยเวลานี้ในการไปหาเสื้อผ้าสะอาดและกระโจนเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำทันทีโดยที่หลิ่วจือจินก็ได้ช่วยหลินเฟยขนปุ๋ยจำนวนมากในช่วงบ่ายด้วยเช่นกันเมื่อเห็นว่าหลินเฟยไปอาบน้ำแบบนี้แล้วแน่นอนว่าเธอก็ต้องอยากจะอาบด้วยเช่นกันแต่ทว่าเธอไม่ได้มีเสื้อผ้าที่เปลี่ยนจึงเคอะเขินเกินกว่าที่จะพูดออกไป"พี่หลิ่ว ถ้าพี่ไม่รังเกียจแล้วละก็ พี่ใส่เสื้อผ้าของฉันไปก่อนก็ได้นะ ฉันซักสะอาดหมดแล้วล่ะ""ดูเหมือนว่ารูปร่างของเราจะพอๆ กัน พี่น่าจะใส่ได้นะ""คือว่า...สำหรับชุดชั้นใน ก่อนหน้านี้เสี่ยวเฟยซื้อเอาไว้เยอะมาก""เดี๋ยวฉันจะหาให้พี่นะ"ถังรั่วเสวี่ยสามารถมองความคิดของหลิ่วจือจินออกเธอจึงเดินเข้าไปพูดด้วยรอยยิ้ม"งั้นมันเยี่ยมไปเลยนะ ขอบใจนะรั่วเสวี่ย!""เมื่อมีเวลา""ฉันจะซื้อชุดใหม่สักสองสามชุดมาคืนเธอนะ!"หลิ่วจือจินตอบรับและพูดด้วยสีหน้าที่ซาบซึ้งใจในทันทีผู้หญิงที่รักความสะอาดอย่าง
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
