All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 981 - Chapter 990

"อยากจะกินนิดหน่อย ถ้าในตัวอำเภอมีขาย เดี๋ยวเราก็ซื้อสักนิดหน่อย แต่ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร"หลินเฟยตอบกลับมา"อืม ต่อไปยังมีโอกาสอีกมาก ฉันจะลงมือทำครัวด้วยตัวเอง ให้คุณกินหอยเป๋าฮื้อที่ฉันทำนะ""รับรองว่า ถ้าคุณได้กินแล้ว จะติดใจไม่มีวันลืมเลยล่ะ"ซูเสี่ยวโหรวพูดด้วยรอยยิ้มประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสองก็ได้มาถึงตลาดในตัวเมืองแต่สิ่งที่น่าเสียดายก็คือว่าแม้ว่าในตัวอำเภอจะมีหอยเป๋าฮื้อขายจริงๆ แต่หลินเฟยก็ไปสายจนเกินไปหอยเป๋าฮื้อได้ขายหมดไปตั้งนานแล้วหลินเฟยจึงทำได้เพียงเดินไปเป็นเพื่อนซูเสี่ยวโหรวเพื่อซื้ออาหารอย่างอื่นจากนั้นก็ซื้อเบียร์สองสามลังกลับไปเมื่อกลับถึงคลินิกได้ไม่นานเจ้าของร้านขายต้นกล้าก็ได้พารถขายปุ๋ยขับเข้ามาจนถึงหน้าหมู่บ้านโดยผู้ติดตามมาก็คือจ้าวเชี่ยนเชี่ยนน้องสาวของเธอนั่นเองและก็เป็นรถบรรทุกขนาดใหญ่หลายสิบคันเมื่อวานได้ลากปุ๋ยเข้ามาอีกครั้งบนรถเต็มไปด้วยสิ่งของที่วางทับซ้อนกันอยู่โดยที่หน้าประตูคลินิกของหลินเฟยก็ไม่มีที่สำหรับวางปุ๋ยได้เสียแล้วดังนั้นจึงทำได้เพียงให้คนขับรถช่วยขับไปที่ท้ายหมู่บ้าน ตรงพื้นที่ที่เขาได้เช่าซื้อเอาไว้ตรงนั้

หลังจากกลับมาถึงวิลล่าแล้วนั้นซูเสี่ยวโหรวและสาวๆ ก็กำลังยุ่งอยู่ในครัวขนาดใหญ่ที่ชั้นหนึ่งหลินเฟยขนปุ๋ยตลอดช่วงบ่ายที่ผ่านมา เนื้อตัวจึงมอมแมมเป็นอย่างมากหลังจากพูดทักทายกับทุกคนเล็กน้อยเขาก็อาศัยเวลานี้ในการไปหาเสื้อผ้าสะอาดและกระโจนเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำทันทีโดยที่หลิ่วจือจินก็ได้ช่วยหลินเฟยขนปุ๋ยจำนวนมากในช่วงบ่ายด้วยเช่นกันเมื่อเห็นว่าหลินเฟยไปอาบน้ำแบบนี้แล้วแน่นอนว่าเธอก็ต้องอยากจะอาบด้วยเช่นกันแต่ทว่าเธอไม่ได้มีเสื้อผ้าที่เปลี่ยนจึงเคอะเขินเกินกว่าที่จะพูดออกไป"พี่หลิ่ว ถ้าพี่ไม่รังเกียจแล้วละก็ พี่ใส่เสื้อผ้าของฉันไปก่อนก็ได้นะ ฉันซักสะอาดหมดแล้วล่ะ""ดูเหมือนว่ารูปร่างของเราจะพอๆ กัน พี่น่าจะใส่ได้นะ""คือว่า...สำหรับชุดชั้นใน ก่อนหน้านี้เสี่ยวเฟยซื้อเอาไว้เยอะมาก""เดี๋ยวฉันจะหาให้พี่นะ"ถังรั่วเสวี่ยสามารถมองความคิดของหลิ่วจือจินออกเธอจึงเดินเข้าไปพูดด้วยรอยยิ้ม"งั้นมันเยี่ยมไปเลยนะ ขอบใจนะรั่วเสวี่ย!""เมื่อมีเวลา""ฉันจะซื้อชุดใหม่สักสองสามชุดมาคืนเธอนะ!"หลิ่วจือจินตอบรับและพูดด้วยสีหน้าที่ซาบซึ้งใจในทันทีผู้หญิงที่รักความสะอาดอย่าง

เป็นเวลานานที่เสียงของหลินเฟยได้ถูกโพล่งออกมา แต่กลับไม่มีใครตอบกลับเลยแม้แต่คนเดียว"แต่ละคน ดูแล้วคงจะดื่มมากไปแล้วจริงๆ"หลินเฟยพึมพำเบาๆ ออกมาจากนั้นก็อุ้มจางซินเยว่ที่เมามากที่สุดขึ้นไปส่งที่ชั้นสามเสียก่อนซึ่งเป็นห้องที่ทำศึกกันเมื่อคืนวานนี้จากนั้นเขาก็พาลู่หลีมาวางไว้ที่เตียงอีกครั้งผู้หญิงสองคนก็ไม่มีสติ นอนกอดกันและหลับลงไปทันทีโชคดีที่ถังรั่วเสวี่ยและคนอื่นๆ ได้จัดผ้าห่มอะไรเอาไว้แล้วตั้งแต่ตอนบ่ายๆโดยมีการจัดวางเครื่องนอนเอาไว้แล้วทุกห้องหลินเฟยห่มผ้าให้กับเธอทั้งสองและตอนที่เขาได้ลงมาอีกครั้งนั้นเขาก็ได้เห็นหลิ่วจือจินเดินโซซัดโซเซไปที่ห้องน้ำ"พี่หลิ่ว พี่อยากจะอาเจียนหรือเปล่า?"หลินเฟยรีบวิ่งเข้าไปประคองหลิ่วจือจินเอาไว้ พร้อมกับซักถามขึ้นมา"ไม่นี่...พี่หลิ่วไม่อยากอาเจียนหรอก แค่อยากจะทำธุระนิดหน่อยเท่านั้น…""คุณตามเข้าไปไม่ได้นะ..."ดวงตาของหลิ่วจือจินปกคลุมไปด้วยหมอก ริมฝีปากแดงเผยอขึ้นมาเล็กน้อย ดูเย้ายวนใจเป็นอย่างมาก"พี่หลิ่ว ผมก็ไม่อยากจะเข้าไปเหมือนกัน แต่ตอนนี้พี่เมามากแล้วนะ""ผม ผมจะพยุงพี่เข้าไป แล้วผมก็จะออกมา""ได้หรือเปล่า

ตลอดค่ำคืนที่แสนหอมหวาน ในคืนนั้นหลินเฟยได้เปิดศึกกับหลิ่วจือจินไปสามยกด้วยกันหากไม่ใช่เพราะเห็นว่าหลิ่วจือจินไม่เคยผ่านเรื่องแบบนั้นมาก่อนประกอบกับหลังจากที่เขาเข้าไปในตัวเมืองแล้ว ภาระส่วนใหญ่ในสวนผลไม้จะต้องให้หลิ่วจือจินเป็นคนดูแลแล้วละก็หลินเฟยก็อาจจะบ้าคลั่งได้มากกว่านี้ก่อนออกเดินทางเข้าไปในตัวเมืองหลินเฟยก็ได้มอบบัตรเอทีเอ็มของซูเฉี่ยนเสวี่ยไว้ให้กับหลิ่วจือจินในนั้นยังมีวงเงินมากกว่าสองร้อยล้านบาท ซึ่งเพียงพอแล้วที่เธอจะใช้เป็นค่าดูแลทุกอย่างในสวนผลไม้สำหรับส่วนที่เหลือก็จะถือว่าหลินเฟยมอบเป็นเงินเดือนให้กับเธอเดิมทีหลินเฟยอยากจะพาคนไปปลูกต้นกล้าในเขาวงกตตัวยาสมุนไพรด้วยตัวเองแต่เนื่องจากเขาต้องเดินทางเข้าไปในตัวเมือง ดังนั้นหลินเฟยจึงทำได้เพียงมอบหน้าที่นี้ให้กับสวีอิ๋งอิ๋งและหลิ่วจือจินเท่านั้นโชคดีที่สวีอิ๋งอิ๋งมีภาพวาดที่หลินเฟยได้วาดเอาไว้อย่างละเอียดอยู่ในมือเธอและหลิ่วจือจินจึงน่าจะจัดการให้สำเร็จได้……หลังจากถังรั่วเสวี่ยได้ตื่นขึ้นมาแล้วนั้น หลินเฟยก็ได้พาเธอเข้าไปในตัวเมืองโดยตรงเนื่องจากเขาเคยไปมาแล้วครั้งหนึ่งในครั้งนี้จึงสามารถพูดได้เล

"เสี่ยวเฟย ต่อไปถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก พวกเราอย่าได้ไปสนใจเลย ทำเป็นไม่ได้ยินก็พอแล้ว""อาเล็กกลัวเหลือเกินว่านายจะเกิดหุนหันพลันแล่น และทำอะไรที่ไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมาแบบนั้น"เมื่อลงมาจากทางด่วนแล้วไม่เกินสองนาที รถยนต์ก็ได้แล่นเข้าสู่ตัวเมืองแล้วภาพแรกที่เข้ามาสู่สายตาก็คือตึกรามบ้านช่องที่สูงตระหง่านมากมาย การจราจรที่พลุกพล่าน และสภาพแวดล้อมที่สวยงามแต่ทว่าถังรั่วเสวี่ยกลับไม่ได้มีกะจิตกะใจที่จะดู ตรงกันข้ามกลับเตือนหลินเฟยด้วยความเป็นห่วงแบบนั้นแทน"อาเล็กครับ ผมเข้าใจความหวังดีของอานะ ผมไม่คิดที่จะลงมือทำร้ายคนสักหน่อย"หลินเฟยส่ายหน้าและพูดออกมา"แต่เราไม่ได้เป็นฝ่ายเข้าไปหาเรื่องเสียหน่อย เรื่องมันจะเกิด ถึงจะหลบก็หลบไม่พ้นหรอกนะครับ""ยิ่งเรายอมถอย คนอื่นก็ยิ่งคิดว่าเราถูกรังแกเอาได้ง่ายๆ และต่อไปก็ยิ่งจะรังแกเรามากยิ่งขึ้นด้วยนะครับ""อาเล็กอาลองคิดดูนะ ครอบครัวของหลินชุ่ยไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ?""ต่อยไปแค่หมัดเดียว สามารถหลีกเลี่ยงร้อยหมัดที่จะตามมาได้นะครับ""ผมก็เพิ่งจะรู้ตอนนี้เองว่า เมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว ก็ต้องริเริ่มที่จะจู่โจมเสียก่อน""จะได้หลีกเลี่ย