แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา의 모든 챕터: 챕터 891 - 챕터 900

"ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่ใหญ่ขึ้นมาก็พอ อย่าว่าแต่คันเลย ต่อให้เจ็บฉันก็ทนได้!"สีหน้าของหวางเจิงเต็มไปด้วยความแน่วแน่ และพูดออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจเมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว หลินเฟยก็ไม่ได้ลังเลอีกต่อไปจากนั้นเข็มเงินก็ได้ปักลงไปตรงจุดฝังเข็มบริเวณใกล้หัวใจทีละจุดๆหลังจากที่เข็มเงินเล่มแรกถูกปักลงไปหวางเจิงยังรู้สึกว่าตัวเองยังปกติดีมันค่อนข้างจะร้อนๆ คันๆ แต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่เธอสามารถอดทนได้หลังจากเข็มเงินเล่มที่สองถูกปักลงไปหวางเจิงก็กัดริมฝีปากเอาไว้แน่น พร้อมกับครวญครางออกมา"เอ่อ พี่หลินเฟยทำไมมันถึงคันขนาดนี้..."เธอรู้สึกอุ่นๆ และชาที่หน้าอกทั้งสองข้าง ราวกับมีกระแสไฟวิ่งจากหน้าอกลงไปยังแขนขาอยู่ตลอดเวลาโดยที่บริเวณใกล้ๆ กับหัวใจยิ่งรุนแรงกว่าที่อื่นๆเธอรู้สึกคันมากจนไม่สามารถนั่งนิ่งๆ ได้!"แคกๆ ผมเคยบอกคุณก่อนหน้านี้แล้วนะ มันจะคันนิดหน่อย""นี่แค่จะเริ่มต้นเอง ตอนที่คันที่สุดยังมาไม่ถึงเลย คุณอดทนเอาไว้หน่อยเถอะ"หลินเฟยก็ไม่รู้ว่าจะบรรเทามันได้อย่างไรด้วยเช่นกันจึงทำได้เพียงพูดปลอบโยนให้หวางเจิงอดทนไว้หน่อยก็เท่านั้นเขาจำได้ว่า ในตอนที่เขาได้ฝังเข็มให้พา

"ผู้อำนวยการโม่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?""ตอนเที่ยงคุณยังบอกผมว่าทุกอย่างเรียบร้อยอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?"เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว หลินเฟยก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น และถามออกมา"เฮ้อ...น้องหลิน ตอนเที่ยงมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ"โม่หลินพูดพร้อมกับถอนหายใจหนักๆ"แต่ว่า หลังจากที่ฉันส่งตัวอลิซให้กับผู้บัญชาการแล้วนั้น ตอนที่ผู้บัญชาการนำตัวเธอกลับไปนั้น จู่ๆ ก็ถูกจู่โจมอย่างกะทันหัน!""ฉันเดาว่า คงเหมือนกับที่น้องหลินพูดเอาไว้ พวกองค์กรแบล็คโกลฟส์ก็คงคิดจะฉวยโอกาสมาชิงตัวอลิซไปในตอนเช้าด้วยเช่นกัน!""เพียงแต่ว่า ฉันทำตามที่น้องหลินแนะนำ พากำลังคนมามาก พวกองค์กรแบล็คโกลฟส์นั้นก็เลยลงมือไม่ได้!""แต่เมื่อผู้บังคับบัญชาได้พาอลิซออกไป พวกเขาพากำลังคนมาเจ็ดแปดนายเท่านั้น!""มันจึงเป็นการเปิดโอกาสให้พวกเขาได้จู่โจมได้อย่างไรล่ะ!""ตอนนี้รวมถึงผู้บังคับบัญชา มีคนเจ็บหนักทั้งหมดเจ็ดคน หนึ่งคนสละชีวิต ตอนนี้คนที่บาดเจ็บ รวมถึงผู้บังคับบัญชากำลังถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างฉุกเฉินอยู่น่ะ!"เดิมทีโม่หลินกำลังยุ่งอยู่กับงานในสำนักงานสายตรวจทันทีที่เขาได้รับข่าว เขาก็รีบโทรหาหลินเฟยในทันที"คือว่า

"ได้สิ เมื่อวานตอนเช้าได้ยินพี่หลิ่วบอกว่า วัตถุที่ใช้ตกแต่งวิลล่าได้หมาถึงแล้วนะ""คาดว่าจะแล้วเสร็จอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้วล่ะ"ซูเสี่ยวโหรวพูดด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย"พอดีเลย เราไปเยี่ยมชมห้องใหม่ด้วยกันสักหน่อย แล้วก็เลือกห้องไปในตัวด้วย!""งั้นก็ไปดูด้วยกันเถอะ คลินิกก็มีอยู่ห้องเดียว ต้องลำบากให้เสี่ยวโหรวออกมานอนนอกห้องตลอด เดี๋ยวเราให้เสี่ยวโหรวเลือกห้องก่อนก็แล้วกัน ถือซะว่าเป็นการตอบแทนเสี่ยวโหรวนะ"ถังรั่วเสวี่ยพูดด้วยรอยยิ้ม"ใช่ ให้เสี่ยวโหรวเลือกห้องที่ใหญ่ๆ เลยนะ!""พวกเราไม่ต้องรีบหรอก ยังไงวิลล่าก็มีหลายชั้น เลือกชั้นไหนก็นอนได้ทั้งนั้นแหละ!"พานเสี่ยวเหลียนตอบกลับด้วยรอยยิ้มพอพูดจบ สาวๆ ก็เดินมุ่งหน้าไปพร้อมกันในหมู่บ้านชนบทเล็กๆ แบบนี้ นี่ถือว่าเป็นภาพที่สวยงามที่สุดแล้วหลินเฟยตามมาข้างหลังและในใจกลับกำลังครุ่นคิดว่า เขาจะต้องปกป้องสาวๆ พวกนี้ให้ปลอดภัยให้ได้……เมื่อหลินเฟยและคนกลุ่มนี้ได้มาถึงวิลล่าแล้วนั้นพวกเขาก็พบว่าหลิ่วจือจินกำลังควบคุมดูแลความคืบหน้าของการตกแต่งภายในวิลล่าด้วยตัวเองอยู่คนงานสามสิบกว่าคนกำลังเร่งทำงานและความเร็วในกา

เมื่อหลินเฟยเดินเข้ามาในวิลล่าซูเสี่ยวโหรว ถังรั่วเสวี่ยและพานเสี่ยวเหลียนก็ได้เลือกห้องของตัวเองเรียบร้อยแล้วซึ่งพวกเธอก็กำลังเดินลงบันไดมาพอดี"เสี่ยวเฟย นายกับพี่หลิ่วพูดอะไรกันน่ะ?"พานเสี่ยวเหลียนเดินเข้ามาถามอย่างสงสัย"ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ปรึกษาว่าจะตกแต่งวิลล่าให้ดียิ่งกว่านี้อย่างไงเท่านั้นน่ะครับ"แน่นอนว่า หลินเฟยไม่ได้พูดความจริงออกมา"เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ"ซูเสี่ยวโหรวพูดอย่างไม่ค่อยจะเชื่อ"พวกเราเลือกห้องของตัวเองได้แล้ว""หลินเฟย นายอยากจะเลือกห้องของตัวเองหรือเปล่า?""ผมยังต้องเลือกอีกเหรอ?""วิลล่าทั้งหมดเป็นของผม ผมคิดจะนอนห้องไหนก็นอนห้องนั้น มันก็โอเคแล้วไม่ใช่เหรอ?"หลินเฟยเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับกวาดตามองหญิงสาวทั้งสามคนอย่างสบายๆ"หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว เดี๋ยวก็มืดแล้วนะ"ถังรั่วเสวี่ยเข้าใจดีว่าสิ่งที่หลินเฟยพูดมันหมายถึงอะไรเธอจึงกลอกตามองบนและพูดอย่างเคืองๆ ออกมา"พวกเรากลับไปทำอาหารกันเถอะ""พรุ่งนี้นายยังต้องไปเซ็นสัญญาที่ดินเพื่อทำสวนผลไม้กับสาวหมู่บ้านถัดไปอีกไม่ใช่หรือไง?""หลังจากกินข้าวเรียบร้อยแล้ว นายก็ไปหาผู้ใหญ่หลี่ที่บ้านก

"ผู้ใหญ่หลี่ ผมไม่ได้ล้อเล่นกับคุณนะ วิลล่าหลังท้ายสุดของหมู่บ้าน ผมเป็นคนสร้างขึ้นมา""เมอร์เซเดส-เบนซ์ มายบัคที่จอดอยู่หน้าคลินิกก็เป็นของผมเช่นกัน""ผมมีเงินเยอะอยู่"โดยไม่เปิดโอกาสให้หลี่เยี่ยนเหมยได้คิดทบทวนอะไรต่อหลินเฟยก็พูดอย่างจริงจังขึ้นมาทันทีว่า"ขอแค่คุณช่วยผมทำสัญญาซื้อขายที่ดินในหมู่บ้านเถาฮวาทั้งหมดได้ ผมจะแบ่งค่าคอมมิชชันให้คุณหนึ่งในสิบได้""ถ้าคุณยังไม่พอใจหนึ่งในสิบ งั้นก็สองในสิบสองก็ได้นะ""หลินเฟย ฉันเพิ่งทำสถิติที่ดินในหมู่บ้านเถาฮวาเสร็จเมื่อวันก่อน มีพื้นที่เกือบสองพันเอเคอร์ในขนาดต่างๆ ตามราคาสี่พันบาทต่อหนึ่งเอเคอร์ ราคาที่ดินสองพันเอเคอร์นี้ อย่าน้อยๆ ก็อยู่ที่แปดล้านกว่าๆ คุณแน่ใจหรือว่าต้องการทำสัญญาทั้งหมด""ต่อให้คุณจะมีเงิน แต่ก็จะฟุ่มเฟือยแบบนี้ไม่ได้นี่นา?""อีกอย่าง คุณจะต้องการที่ดินมากมายขนาดนั้นไปทำไม?"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว หลี่เยี่ยนเหมยก็ยิ่งมองไปที่หลินเฟยด้วยความไม่เชื่อมากกว่าเดิมกระทั่งหลี่เยี่ยนเหมยยังสงสัยว่าหลินเฟยยังหลับไม่ตื่นหรือเปล่าไม่อย่างนั้นดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ เขาคงจะไม่วิ่งมาหาเธอเพื่อพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้แน