เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 896
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 897
"คุณอย่าได้บอกเรื่องนี้ออกไปนะ!""ไม่เช่นนั้นฉันคงไม่มีหน้าไปพบใครอย่างแน่นอน!""ได้ไหม?!!"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว หลินเฟยก็ถลึงตาโตด้วยความตกใจ"พี่หลิ่ว ผมไม่ได้จะพูดเรื่องนี้หรอกนะ พี่...เมื่อคืนพี่เห็นทุกอย่างแล้วอย่างนั้นเหรอ?"เมื่อนึกถึงซุปเห็นหูหนูขาวที่ก้นขึ้นมาสายตาที่หลินเฟยมองไปยังหลิ่วจือจินก็ดูแปลกๆ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้!หรือว่า...เมื่อคืนตอนที่พี่หลิ่วเห็นเขากับลู่หลีทำสงครามกันอยู่นั้น เธอได้ช่วยตัวเอง?อืม พี่หลิ่วอายุสามสิบกว่าๆ แล้ว แต่ยังไม่มีคู่ครองสักคน การที่ช่วยตัวเองแบบนี้ มันก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ!"อะไรนะ? หลินเฟย เมื่อกี้คุณบอกว่าไม่ได้จะมาถามฉันเรื่องนี้?""แล้ว...แล้วคุณต้องการถามอะไรฉันล่ะ?"หลิ่วจือจินทั้งอับอายและขุ่นเคืองใจแทบจะหารอยแตกเพื่อแทรกแผ่นเดินหนีไปเสียให้ได้!ถ้าเธอรู้มาก่อนหน้านี้ว่า หลินเฟยไม่ได้จะถามคำถามนี้ เธอก็จะไม่พูดออกไปอย่างแน่นอน!และท่าทางของเธอมันไม่ได้แตกต่างอะไรกับกินปูนร้อนท้องเลยแม้แต่น้อย!ประเด็นคือ ต่อไปหลินเฟยจะมองเธออย่างไร!เขาจะพูดลับหลังว่าเธอไร้ศีลธรรมหรือเปล่า?เห็นได้ชัดว่าหลิ่วจือจินคิดมากไปแล้ว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 898
เมื่อหลินเฟยเดินเข้ามาในวิลล่าซูเสี่ยวโหรว ถังรั่วเสวี่ยและพานเสี่ยวเหลียนก็ได้เลือกห้องของตัวเองเรียบร้อยแล้วซึ่งพวกเธอก็กำลังเดินลงบันไดมาพอดี"เสี่ยวเฟย นายกับพี่หลิ่วพูดอะไรกันน่ะ?"พานเสี่ยวเหลียนเดินเข้ามาถามอย่างสงสัย"ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ปรึกษาว่าจะตกแต่งวิลล่าให้ดียิ่งกว่านี้อย่างไงเท่านั้นน่ะครับ"แน่นอนว่า หลินเฟยไม่ได้พูดความจริงออกมา"เรื่องแค่นี้เนี่ยนะ"ซูเสี่ยวโหรวพูดอย่างไม่ค่อยจะเชื่อ"พวกเราเลือกห้องของตัวเองได้แล้ว""หลินเฟย นายอยากจะเลือกห้องของตัวเองหรือเปล่า?""ผมยังต้องเลือกอีกเหรอ?""วิลล่าทั้งหมดเป็นของผม ผมคิดจะนอนห้องไหนก็นอนห้องนั้น มันก็โอเคแล้วไม่ใช่เหรอ?"หลินเฟยเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับกวาดตามองหญิงสาวทั้งสามคนอย่างสบายๆ"หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว เดี๋ยวก็มืดแล้วนะ"ถังรั่วเสวี่ยเข้าใจดีว่าสิ่งที่หลินเฟยพูดมันหมายถึงอะไรเธอจึงกลอกตามองบนและพูดอย่างเคืองๆ ออกมา"พวกเรากลับไปทำอาหารกันเถอะ""พรุ่งนี้นายยังต้องไปเซ็นสัญญาที่ดินเพื่อทำสวนผลไม้กับสาวหมู่บ้านถัดไปอีกไม่ใช่หรือไง?""หลังจากกินข้าวเรียบร้อยแล้ว นายก็ไปหาผู้ใหญ่หลี่ที่บ้านก
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 899
"ฮึ่มๆ ไม่อุ้มก็ไม่อุ้ม อย่างแย่ที่สุด พรุ่งนี้ผมก็จะลากคุณออกไปซื้อกับข้าวด้วยกันก็ได้!"หลินเฟยพึมพำสองสามประโยค และเดินตามซูเสี่ยวโหรวไปก่อนที่จะเดินไปถึงที่พักของหลี่เยี่ยนเหมยไกลออกไปหลินเฟยก็ได้เห็นหลี่เยี่ยนเหมยกำลังฝึกสุนัขอยู่ในสนามหญ้าสุนัขหมาป่าตัวใหญ่สองตัวสูงครึ่งหนึ่งของผู้ชาย มีพลังมหาศาลโดยที่เธอกำลังถือเสื้อที่หลินเฟยสวมให้เธอเมื่อวานนี้เอาไว้พร้อมพูดกับสุนัขหมาป่าตัวใหญ่ทั้งสองตัวด้วยใบหน้าที่ขึงขังว่า"ไอ้ดำใหญ่ ไอ้ดำเล็ก พวกแกดมให้ดีๆ จำกลิ่นนี้เอาไว้ให้ดีนะ!""เจ้าของเสื้อตัวนี้ มันเป็นไอ้โรคจิตคนหนึ่ง!""หากคืนนี้เจ้าของกลิ่นนี้เข้ามาใกล้สนามหญ้านี้ละก็ พวกแกก็งับมันให้ขาดไปเลยนะ!""กัดมันให้กลายเป็นขันทีไปเลยก็ยิ่งดี!"หลังจากได้ยินคำพูดของหลี่เยี่ยนเหมยแบบนี้แล้วฝีเท้าของหลินเฟยก็ชะงัก และรู้สึกเย็นยะเยือกที่เป้ากางเกงอย่างไม่รู้ตัว!แต่เมื่อคิดทบทวนดูอีกครั้งร่างกายของเขาแข็งแกร่งมาก แม้แต่กระสุนก็ทำอะไรไม่ได้เสียด้วยซ้ำต่อให้เขาจะถูกหมากัด คาดว่าก็คงจะไม่เป็นอะไรหรอก"พี่เสี่ยวโหรว พี่รู้หรือเปล่าว่าทำไมผู้ใหญ่หลี่จะต้องพูดว่าผมเป็นโร
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 900
"ผู้ใหญ่หลี่ ผมไม่ได้ล้อเล่นกับคุณนะ วิลล่าหลังท้ายสุดของหมู่บ้าน ผมเป็นคนสร้างขึ้นมา""เมอร์เซเดส-เบนซ์ มายบัคที่จอดอยู่หน้าคลินิกก็เป็นของผมเช่นกัน""ผมมีเงินเยอะอยู่"โดยไม่เปิดโอกาสให้หลี่เยี่ยนเหมยได้คิดทบทวนอะไรต่อหลินเฟยก็พูดอย่างจริงจังขึ้นมาทันทีว่า"ขอแค่คุณช่วยผมทำสัญญาซื้อขายที่ดินในหมู่บ้านเถาฮวาทั้งหมดได้ ผมจะแบ่งค่าคอมมิชชันให้คุณหนึ่งในสิบได้""ถ้าคุณยังไม่พอใจหนึ่งในสิบ งั้นก็สองในสิบสองก็ได้นะ""หลินเฟย ฉันเพิ่งทำสถิติที่ดินในหมู่บ้านเถาฮวาเสร็จเมื่อวันก่อน มีพื้นที่เกือบสองพันเอเคอร์ในขนาดต่างๆ ตามราคาสี่พันบาทต่อหนึ่งเอเคอร์ ราคาที่ดินสองพันเอเคอร์นี้ อย่าน้อยๆ ก็อยู่ที่แปดล้านกว่าๆ คุณแน่ใจหรือว่าต้องการทำสัญญาทั้งหมด""ต่อให้คุณจะมีเงิน แต่ก็จะฟุ่มเฟือยแบบนี้ไม่ได้นี่นา?""อีกอย่าง คุณจะต้องการที่ดินมากมายขนาดนั้นไปทำไม?"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว หลี่เยี่ยนเหมยก็ยิ่งมองไปที่หลินเฟยด้วยความไม่เชื่อมากกว่าเดิมกระทั่งหลี่เยี่ยนเหมยยังสงสัยว่าหลินเฟยยังหลับไม่ตื่นหรือเปล่าไม่อย่างนั้นดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ เขาคงจะไม่วิ่งมาหาเธอเพื่อพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้แน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 901
"โฮ่ง โฮ่ง…" สุนัขหมาป่าตัวใหญ่สองตัวพยักหน้าอย่างบ้าคลั่งพวกมันเห่าจนเสียงแหบแห้งไปหมดแล้ว"นี่มัน...หรือว่าเป็นหลินเฟยจริงๆ ที่ขโมยเสื้อของฉัน และยังผูกโบที่หน้าอกของฉันอีกต่างหาก?"สีหน้าของหลี่เยี่ยนเหมยเปลี่ยนไปทันที และลมหายใจของเธอก็ถี่ขึ้นอีกด้วย"ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ล่ะ?""ไม่ได้ ฉันจะต้องหาโอกาสถามเขาให้ชัดเจน จะให้ตัวเองมาถูกเอาเปรียบแบบนี้ไม่ได้!"……หลังจากที่ซูเสี่ยวโหรวและหลินเฟยออกไปจากที่พักของหลี่เยี่ยนเหมยแล้วนั้นพวกเขาก็ไม่ได้กลับไปที่คลินิกทันทีแต่ถูกหลินเฟยบังคับพาไปป่าทึบที่มืดๆ เสียต่างหาก"หลินเฟย ทำไมเราไม่กลับคลินิกกันล่ะ?""คุณพาฉันมาทำอะไรที่นี่?"ซูเสี่ยวโหรวสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่คลุมเครือได้เธอหายใจถี่ๆ และพูดขึ้นมา"อย่าเพิ่งกลับไปเลยพี่เสี่ยวโหรว ผมคิดถึงพี่จะตายอยู่แล้ว ให้ผมกอดสักหน่อยจะได้หรือเปล่า?"หลินเฟยหัวเราะคิกคักจากนั้นเขาก็คว้าตัวของซูเสี่ยวโหรวมาไว้ในอ้อมแขน"หลินเฟย คุณจะลามกเกินไปแล้วนะ?""นอนกับผู้หญิงทุกวัน คุณไม่เบื่อบ้างหรือไง?"ตัวของซูเสี่ยวโหรวแนบชิดกับหลินเฟย เหมือนจะรับรู้อะไรบางอย่างได้ดวงตากลมโตเต็มไปด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 902
เมื่อทั้งสองกลับมาถึงคลินิก รถตำรวจก็กำลังจอดอยู่ที่หน้าประตูคลินิกเมื่อเห็นลู่หลีนั่งอยู่ในรถและเหม่อลอยตามลำพังแบบนั้นหลินเฟยก็ก้าวเข้าไปถามอย่างสงสัยว่า"ลู่หลี ทำไมคุณไม่เข้าบ้านล่ะ มานั่งอยู่ในรถทำไมกัน?""ฉันกำลังรอนายอยู่น่ะสิ""หลินเฟย ฉันได้ยินจากป้าถังว่าพรุ่งนี้นายจะทำสัญญาที่ดินเพื่อปลูกต้นผลไม้ ทำไมจู่ๆ นายถึงอยากจะปลูกผลไม้ขึ้นมาได้ล่ะ?""นายมีเงินไม่พอแล้วอย่างนั้นเหรอ?"ลู่หลีเดินลงมาจากรถ และถามด้วยใบหน้าที่สงสัยและซูเสี่ยวโหรวที่เพิ่งจะต่อสู้กับหลินเฟยมานั้น เมื่อเห็นลู่หลีเธอก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันทีหลังจากทักทาย เธอก็กลับเข้าไปในคลินิกเป็นคนแรก"ผมรู้สึกเบื่อๆ น่ะ ก็เลยอยากจะหาอะไรทำสักหน่อย""ต่อไปเวลาที่ผมอยู่ในหมู่บ้านเถาฮวาคงจะมากโขอยู่""ทำให้สภาพแวดล้อมของหมู่บ้านเถาฮวาดีขึ้นสักหน่อย อยู่แล้วก็จะสบายใจ"หลินเฟยท่าทางดูสงบ เขายิ้มๆ และพูดออกมา"ได้สิ แล้วแต่นายจะทำเลย แต่ว่าฉันขอพูดก่อนนะว่า ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาไปปลูกต้นไม้กับนายหรอกนะ"ลู่หลีถอนหายใจและพูดออกมา"นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ตอนนี้ผู้อำนวยการลู่เป็นคนใหญ่คนโตขนาดนี้ ยุ่งจะตายไป ไหนเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 903
"เด็กโง่ อาเล็กรอบเดือนมาแล้วน่ะสิ กำลังไม่สบายตัวอยู่เลย สองสามวันนี้ให้อาเล็กพักผ่อนเถอะนะ"ถังรั่วเสวี่ยกลอกตามองบน พร้อมกับพูดออกมา"เฮ้อ น่าเสียดายจริงๆ ไม่ง่ายเลยที่คืนนี้ลู่หลีจะหลับไป""งั้นอาเล็กไปพักผ่อนเถอะ ผมจะไปหาพี่สะใภ้เสี่ยวเหลียนแล้วล่ะ!"หลินเฟยหันเหความสนใจไปที่พานเสี่ยวเหลียนทันที"ไอ้สารเลว ผีห่ากลับชาติมาเกิดจริงๆ!"ถังรั่วเสวี่ยกัดริมฝีปากเอาไว้แน่นและพูดออกมาด้วยความคับข้องใจในขณะนี้พานเสี่ยวเหลียนและซูเสี่ยวโหรวกำลังหยอกล้อลูกเสือสองสามตัวอยู่ในห้องเมื่อเห็นหลินเฟยเดินเข้าไปด้วยสายตาที่ลุกโชนแบบนั้นทันทีที่พานเสี่ยวเหลียนต้องการจะเอ่ยถามอะไรหลินเฟยขึ้นมาแต่ผลที่ได้กลับเป็นว่า เธอถูกหลินเฟยกอดขาเอาไว้เสียแล้วจากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมา และเดินเข้าไปในห้องทันที"ไอ้โย่ว เสี่ยวเฟย นายทำอะไรน่ะ?"พานเสี่ยวเหลียนทำอะไรไม่ถูก เธอกอดหลินเฟยเอาไว้แน่น แล้วพูดขึ้นมา"พี่สะใภ้เสี่ยวเหลียน ผมวิ่งไปวิ่งมาตลอดทั้งวันแล้ว เนื้อตัวสกปรกนิดหน่อย คุณช่วยอาบน้ำให้ผมหน่อยสิ!"หลินเฟยพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้อนใจพร้อมกับเตะเปิดประตูไม้ในห้องน้ำไปเต็มแรง!"เด็กบ้า นา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 904
"ฮ่าฮ่าฮ่า...อีตาบ้าหลินเฟย ฉันว่าคุณอยากจะได้แค่ยาเสริมความงามเท่านั้นน่ะสิ""ช่างมันเถอะ ให้คุณก็แล้วกัน จะเอาเท่าไหร่ก็ได้ทั้งนั้น""เดี๋ยวฉันจะสั่งการคนสักหน่อย ให้พวกเขาคอยดูแลการขายยาเสริมความงาม ฉันจะกลับไปที่หมู่บ้านเถาฮวาพร้อมกันกับคุณ""ว่าก็ว่านะ ฉันก็ไม่ได้กลับไปเยี่ยมป้าถังที่หมู่บ้านเถาฮวามาพักใหญ่แล้วเหมือนกัน ฉันคิดถึงเธอแล้วล่ะ"จางซินเยว่รู้สึกขบขันพร้อมกับปิดปากและหัวเราะออกมาหลังจากกำชับผู้ถือหุ้นของบริษัทแล้วนั้น ท่ามกลางสายตาที่ช้ำชอกของทุกคนเธอก็ได้ขึ้นรถและออกไปกับหลินเฟยทันที……ขณะอยู่บนถนนหลินเฟยก็ได้บอกเล่าเรื่องที่จะทำสัญญาซื้อขายที่ดินเพื่อปลูกสมุนไพรและสวนผลไม้กับจางซินเยว่ไปอย่างคร่าวๆพร้อมกับบอกเมล็ดพันธุ์สมุนไพรที่เขาต้องการให้กับจางซินเยว่ไปทีละอย่างๆแม้ว่าจางซินเยว่จะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมหลินเฟยถึงได้ทำแบบนี้แต่เธอก็ยังรับปากในทันทีหลังจากนั้นในทันที เธอก็ได้บอกหลินเฟยเกี่ยวกับสิ่งที่น่าสนใจที่ตัวเองได้พบในช่วงเวลานี้ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมาทั้งสองคนก็ได้กลับมาถึงทางเข้าหมู่บ้านเถาฮวาจากระยะไกลพวกเขาก็สามารถมองเห็นชาวบ้านท
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
