เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 904
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 905
หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมกับถามออกมาด้วยรอยยิ้ม"ไม่มีปัญหา" หลินเฟยให้เงินอย่างรวดเร็ว"เสี่ยวเฟย บ้านเรามีเจ็ดเอเคอร์ ขอเพิ่มสักหน่อยจะได้หรือเปล่า?""เสี่ยวเฟย บ้านเรามีเก้าเอเคอร์ เราก็ขอเพิ่มเหมือนกันนะ!""เสี่ยวเฟย เสี่ยวเฟย...""เสี่ยวเฟย..."ชาวบ้านมารวมตัวกันอยู่รอบๆ พร้อมกับซักถามขึ้นมาหลินเฟยจึงทำได้เพียงรักษาสถานการณ์ตรงนั้นเอาไว้เสียก่อน จากนั้นก็มอบเงินไปทีละคนๆและสิ่งที่ทำให้หลินเฟยประหลาดใจก็คือเมื่อรู้ว่าสวีอิ๋งอิ๋งได้เข้ามาเมื่อไหร่ และเธอก็กำลังช่วยหลินเฟยจัดระเบียบสถานที่อยู่นอกเหนือจากนี้คนที่ตะโกนให้เพิ่มเงินนั้น ก็ดูเหมือนจะหายวับไปอย่างไงอย่างงั้น"คำพูดของหลินเฟยไอ้เด็กคนนี้ได้ผลดีกว่าฉันที่เป็นผู้ใหญ่บ้านเสียอีก?""ฉันไม่เข้าใจจริงๆ งั้นต่อไปก็ให้เขาเป็นผู้ใหญ่ก็แล้วกัน!"เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้ หลี่เยี่ยนเหมยก็อดไม่ได้ที่จะบ่นอุบขึ้นมาจากนั้นเธอก็เดินเข้าไปช่วยหลินเฟยรักษาความสงบในสถานที่ด้วยเช่นกันหนึ่งชั่วโมงต่อมาสิทธิ์การใช้ที่ดินทั้งหมดในหมู่บ้านเถาฮวาก็อยู่ในมือของหลินเฟยเรียบร้อยหลังจากที่ได้รับเงินแล้ว ชาวบ้านก็ทย
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 906
"เฮ้ เราสองคนเป็นคู่หูที่ร่วมธุรกิจกัน ไม่มีคำว่าเถ้าแก่อะไรแบบนี้สักหน่อย ผมดูแลเรื่องสมุนไพรยา ส่วนทางไม้ผลก็ยังต้องรบกวนให้พี่อิ๋งช่วยจัดการให้ถึงจะโอเค"หลินเฟยยิ้มๆ พร้อมกับพูดออกมา"ไม่มีปัญหาหลินเฟย ฉันจะดูแลไม้ผลพวกนี้ให้ดีๆ อย่างแน่นอน!"สวีอิ๋งอิ๋งพูดด้วยดวงตาที่เปล่งประกายหลังจากนั้นในทันที เธอก็มองไปที่จางซินเยว่ที่ยืนอยู่ข้างๆ หลินเฟย พร้อมกับถามขึ้นมาว่า"หลินเฟย น้องสาวสวยคนนี้เป็นใครกัน..."ในตอนแรกสวีอิ๋งอิ๋งก็ยังรู้สึกว่าตัวเธอค่อนข้างจะหน้าตาดีแถมรูปร่างก็ยังโอเค โดยที่ครั้งหนึ่งเธอยังได้รับเลือกให้เป็นดาวเด่นประจำภาควิชาในวิทยาลัยอีกต่างหากแต่เมื่อเห็นจางซินเยว่แล้วนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกต่ำต้อยขึ้นมาไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือหน้าตา อีกฝ่ายก็สามารถกดเธอเอาไว้ได้อย่างแน่นหนา"เธอชื่อจางซินเยว่ เป็นแฟนของผมเอง"หลินเฟยแนะนำอย่างเปิดเผย"อุ๊ย ที่แท้ก็เป็นน้องสะใภ้นี่เอง หลินเฟยช่างโชคดีเสียจริงๆ!"สวีอิ๋งอิ๋งพูดแหย่ขึ้นมาจากนั้นเธอก็ยื่นมือออกไปและแนะนำตัว"สวัสดีนะน้องสะใภ้ ฉันชื่อสวีอิ๋งอิ๋ง อยู่หมู่บ้านสวีเจียถัดไปนี้เอง""ถ้าดูจากอายุแล้ว คุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 907
"แกเรียนหนังสือ พ่อไม่ได้ให้เงินแก ก็เพราะว่าแกเป็นเด็กผู้หญิง เรียนไปก็ไม่มีประโยชน์ ต่อไปก็ต้องแต่งงานออกเรือนอยู่ดี!""แกเก็บเงินเอาไว้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร น้องชายของแกเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลสวีของเรา ให้เขาแต่งงานสืบสกุล สืบทอดตระกูลสวีของเราต่อไปต่างหากถึงจะเป็นเรื่องที่ถูกต้อง""รีบกลับมาและเอาเงินมาให้เราเร็วเข้า!""ไม่อย่างนั้นฉันจะคิดว่าไม่มีลูกสาวอย่างแกอยู่!"สวีต้าไห่พูดอย่างเผด็จการจากนั้น เขาก็ได้ตัดสายไปโดยตรง"ฮือฮือฮือ…" สวีอิ๋งอิ๋งจับโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่นเมื่ออารมณ์คุกรุ่น เธอก็อดไม่ได้ที่จะนั่งยองๆ อยู่บนพื้น และร้องไห้เบาๆ ออกมา"พี่อิ๋ง ถ้าอย่างนั้นพี่วางเรื่องไม้ผลเอาไว้ก่อนนะ เราจะกลับไปเป็นเพื่อนกับพี่จะดีไหม?"คำพูดของสวีต้าไห่ที่อยู่ในสายเมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว หลินเฟยก็โกรธขึ้นมาทันทีหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ได้คลายอารมณ์และพูดกับสวีอิ๋งอิ๋ง"ช่างมันเถอะหลินเฟย ฉันรู้ว่าพวกเธอมีเจตนาที่ดี คิดจะทวงความยุติธรรมมาให้กับฉัน แต่พ่อของฉันไม่มีเหตุผลหรอก เขาเห็นผู้ชายดีกว่าผู้หญิงมาโดยตลอด""พวกคุณไปก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้หรอก""หลาย
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 908
"พ่อครับ พ่อดีกับผมเหลือเกิน พ่อวางใจได้เลยนะครับ ต่อไปหากผมได้ดิบได้ดี ผมจะเลี้ยงดูพ่อยามแก่อย่างแน่นอน!"เมื่อได้ยินว่าสวีต้าไห่ตอบกลับอย่างรวดเร็วนั้นสวีซ่วยซ่วยก็หยิบบุหรี่หนึ่งม้วน แล้วส่งให้สวีต้าไห่พร้อมกับพูดขึ้นมาแน่นอน เขาเป็นคนที่ไม่มีวิชาติดตัว อยู่ไปวันๆ เพื่อรอความตายเท่านั้นและคำพูดเหล่านี้ ก็เป็นเพียงการให้ความหวังลมๆ แล้งๆ เท่านั้นแต่ทว่าสวีต้าไห่กลับเชื่ออย่างสนิทใจหลังจากรับบุหรี่มาจุดและสูบไปหนึ่งฟอด เขาก็พ่นควันออกมาและพูดว่า"ไอ้หยา มีลูกผู้ชายนี่มันช่างดีจริงๆ มีลูกชายเอาไว้เลี้ยงในยามแก่เฒ่า!""ต่อไปพ่อจะมีชีวิตความเป็นอยู่ดีหรือไม่ ก็ต้องอาศัยแกแล้วนะ!"ก่อนที่สวีซ่วยซ่วยจะได้พูดอะไรออกไปโทรศัพท์ของเขาก็ได้ดังขึ้นในทันทีและก็เป็นโจวเสี่ยวหลิง แฟนสาวของเขาที่ได้โทรมาด้วยน้ำเสียงที่ฉุนเฉียวเป็นอย่างมาก"สวีซ่วยซ่วย นี่นายอยากจะหมั้นกับฉันหรือเปล่า?""จะสิบเอ็ดโมงแล้ว ทำไมนายยังไม่มาอีก?""เสี่ยวหลิง คุณอย่าเพิ่งโกรธเลยนะ ฟังผมอธิบายก่อน เรื่องนี้จะโทษผมไม่ได้ ต้องโทษพี่สาวของผมทั้งหมด วันนี้พี่สาวของผมออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้า""ถึงตอนนี้ก็ยัง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 909
"พ่อครับ พ่อเห็นเงินสดที่อยู่ในรถนั้นหรือเปล่า?"สวีซ่วยซ่วยชี้ไปยังเงินสดที่อยู่ในรถ และพูดด้วยความตื่นเต้น"ผมเดาว่าอย่างน้อยๆ ก็ห้าล้านกว่าเลยนะครับ และอย่างน้อยๆ จะต้องใช้เงินหกเท่าของห้าล้านถึงจะซื้อรถคนนี้ได้นะครับ!""ไอ้เด็กนี่มีเงินจริงๆ อาจจะเป็นทายาทเศรษฐีในเมืองก็ได้นะครับ!""ทำไมพี่ถึงนั่งรถของเขากลับมาได้?""คุณคือสวีต้าไห่ พ่อของพี่อิ๋งใช่หรือเปล่า?"ขณะที่สวีซ่วยซ่วยกำลังสับสนอยู่นั้น หลินเฟยก็ได้ก้าวเข้ามาเป็นคนแรกจากนั้นเขาก็พูดกับสวีต้าไห่ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา"ใช่ ฉันเอง ขอโทษทีน้องชาย คุณคือ…"เมื่อได้ยินสวีซ่วยซ่วยพูดว่าหลินเฟยนั้นรวยมาก!สวีต้าไห่ก็รีบยิ้มเจื่อนๆ และพูดตอบรับในทันที"เหอะๆ ฉันเป็นใครน่ะเหรอ คนอย่างคุณไม่คู่ควรที่จะรู้ตัวตนของฉันเสียด้วยซ้ำ!"หลินเฟยหัวเราะเยาะเพี้ยะ เสียงตบที่คมชัดได้กระทบไปที่ใบหน้าแก่ๆ ของสวีต้าไห่อย่างเต็มแรงจนฟันหลุดออกมาหลายต่อหลายซี่!"ถ้าไม่มีเงินให้ลูกชายไปแต่งงาน ก็ไม่ต้องแต่ง!""การที่คุณใช้เงินของพี่อิ๋งไปเป็นสินสอดของลูกชายคุณก็มากเกินไปแล้ว แต่นี่ยังคิดที่จะให้พี่อิ๋งไปยืมเงินเปลือยมาอีก?""คุณคู่ค
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 910
"อ๊ากกก!!!""แม่งเอ๊ย อย่าตีฉันสิ ไปตีพ่อฉันโน้น…""อ๊ากกก!!"สวีซ่วยซ่วยไม่มีเรี่ยวแรงที่จะปัดป้องแต่อย่างใดเดี๋ยวก็ขวาที เดี๋ยวก็ซ้ายทีสลับหมัดทั้งสองข้างอย่างต่อเนื่องการถูกหลินเฟยทุบตีก็เหมือนกับหมาที่ตายแล้วอย่างไงอย่างงั้นและฟันสามสี่ซี่ สามสี่ซี่ก็หลุดออกมาอย่างไม่ขาดสาย"ลูกรัก แกอดทนอีกหน่อยสิ!""ฟันซี่หนึ่งสองแสนเลยนะ ถ้าหมดปากก็คงจะได้มากว่าห้าล้าน!""เงินสินสอดมีแล้ว เงินที่จะซื้อรถก็มีแล้ว ถึงเวลานั้นแกจะใส่ฟันทองทั้งปากไปเลยก็ได้!""รอให้ฟันแกหลุดออกหมด พ่อจะให้เขาตีอีกครั้ง!"หลังจากสวีต้าไห่คิดคำนวณตัวเลขอย่างละเอียดแล้วนั้นเขาก็เดินเข้าไปพูดโน้มน้าวอย่างฮึกเหิมเพื่อไม่ให้สวีซ่วยซ่วยนั้นหลุดออกไปได้เขาถึงขั้นเข้าไปร่วมด้วยตัวเอง เขาจับไหล่ของสวีซ่วยซ่วยเอาไว้แน่น เพื่อไม่ให้เขาขยับ!"ได้...พ่อ ผมจะเชื่อพ่อ..."สวีซ่วยซ่วยตอบกลับอย่างขาดๆ หายๆไม่นายหลังจากนั้นใบหน้าของสวีซ่วยซ่วยก็บวมเป่งเพราะถูกหลินเฟยชกมันบวมเหมือนหัวหมูอย่างไงอย่างงั้น!กระทั่งแทบจะไม่ได้สติเสียด้วยซ้ำ!และฟันที่อยู่ในปากก็ร่วงลงมาหมด ไม่เหลือเลยสักซี่!"เฮ้อ…"สวีอิ๋
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 911
สวีต้าไห่กอบฟันเอาไว้เต็มมือ พร้อมกับตะโกนอย่างตื่นเต้นออกมา!"แม่งเอ๊ย...แม่งเอ๊ย!""เจ็ดล้านห้า พ่อ เราจะรวยกันแล้ว!""พ่อ...พ่อรีบให้เขามากระทืบพ่อเร็วเข้า!""ถ้าฟันของพ่อหลุดหมดทั้งปาก น่า...น่าจะได้กว่าสิบล้านเลยนะ!"สวีซ่วยซ่วยก้มลงไปมองฟันที่อยู่เต็มมือเหล่านั้น ราวกับเห็นทองคำแล้วก็พูดขึ้นมา"ใช่ ใช่ ลูกรัก แกเก็บฟันเอาไว้ให้ดี!""พ่อจะให้เขากระทืบเดี๋ยวนี้เลย!"หลังจากที่สวีต้าไห่ได้ยัดฟันให้กับสวีซ่วยซ่วยแล้วนั้นหลังจากที่หายใจเข้าลึกๆเขาก็ยื่นหน้ามาให้หลินเฟย พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า"น้องชาย นายลงมือได้แล้วล่ะ!""ฉันจะไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย!"ท่าทางแบบนี้ของเขา มันดูน่าขยะแขยงจนเกินที่จะบรรยายได้!"แม่งเอ๊ย ช่างเป็นพ่อลูกที่หน้าด้านหน้าทนเสียจริงๆ!""กระทืบคนอย่างแก ฉันรังเกียจที่จะให้มือของฉันไปแปดเปื้อนเสียด้วยซ้ำ!"ความโกรธของหลินเฟยยิ่งลุกโชนมากกว่าเดิมหลายเท่าจากนั้นก็เตะคนเป็นพ่อลอยออกไปโดยตรง พร้อมพูดด้วยความโกรธเกรี้ยวขึ้นมาว่า"บอกพวกแกตามตรงก็ได้ วันนี้ที่ฉันมาก็เพราะอยากจะช่วยระบายความโกรธให้กับพี่อิ๋งเท่านั้น""เงินนี้น่าจะราวๆ เจ็ดล้านห้า ถือเสี
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 912
แม้ว่าเงินเจ็ดล้านห้าแสนกว่าบาทจะเป็นเงินจำนวนมหาศาล สำหรับคนชนบทอย่างสวีต้าไห่และสวีซ่วยซ่วยแล้วแต่พวกเขาก็ยังไม่พอใจ และยังต้องการจะได้เงินเพิ่มมากกว่านี้!เพราะอย่างน้อยๆ สวีอิ๋งอิ๋งก็สามารถทำเงินได้มากกว่าสิบล้านในหนึ่งปี และหากสิบปีผ่านไปก็จะเป็นเงินหนึ่งร้อยล้านเลยทีเดียว!ถึงเวลานั้น พวกเขาสองพ่อลูกก็จะถือว่าเป็นเศรษฐีร้อยล้านตัวจริงก็ว่าได้!เมื่อเห็นท่าทางที่ไร้ยางอายของสองพ่อลูกแบบนี้ก่อนที่หลินเฟยและจางซินเยว่จะได้พูดอะไรออกมาสวีอิ๋งอิ๋งที่นั่งอยู่แถวหลังก็ได้ตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิดผสมกับความโกรธว่า"พ่อ ซ่วยซ่วย พ่อกับซ่วยซ่วยคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่?""รีบหลีกทางเดี๋ยวนี้ หลินเฟยจะขับรถกลับไปแล้ว!""ไม่หลีก!"สวีซ่วยซ่วยทำคอแข็งหงึกหงัก เพราะฟันถูกต่อยออกไปหมดแล้ว เขาจึงจ้องไปที่สวีอิ๋งอิ๋งและพูดอย่างไม่ค่อยชัดออกมา"เธอนี่มันจริงๆ เลยนะ...สวีอิ๋งอิ๋ง ฉันก็ว่าอยู่ ทำไมวันนี้เธอถึงได้วิ่งออกไป...วิ่งออกไปตั้งแต่เช้าแบบนั้น?""ที่แท้ก็ไปปีนป่าย...เสี่ย แล้วคิดจะสลัดฉันและพ่อทิ้งนี่เอง!""เธอ...เธอมันช่างไร้ยางอายจริงๆ!""ฉันจะบอกเธอเอาไว้นะ อย่า... อย่าคิด
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
