All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 701 - Chapter 710

อันที่จริง หลินเฟยไม่คุ้นเคยกับเมืองนี้สักเท่าไหร่สุดท้าย ก็ยังเป็นเหลิ่งชิงซงที่คอยนำทางให้พวกเขาเดินทางมายังร้านอาหารท้องถิ่นชื่อดังแห่งหนึ่ง ภายในตกแต่งอย่างหรูหรา ให้กลิ่นอายของร้านอาหารที่ไม่เลวจากนั้นก็เลือกห้องอาหารส่วนตัวสุดหรูห้องหนึ่ง หลังจากที่อาหารถูกเสิร์ฟขึ้นโต๊ะหมดแล้วบนโต๊ะอาหาร โม่หลินก็ได้เริ่มเปิดหัวข้อสนทนาขึ้นมาก่อนเขาได้ถามคุณท่านหวางเกี่ยวกับประสบการณ์ของเขาในช่วงสงครามจ้าวลู่ลู่และเหลิ่งหนิงซวง รวมถึงหลินเฟยสีหน้าของพวกเขาเองก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น“ฮึๆ ในเมื่อนายอยากฟัง งั้นฉันก็จะเล่าอะไรให้ฟังสักหน่อยก็แล้วกัน”“ในปีนั้น สมัยที่ประเทศตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน ฉันก็เป็นแค่เด็กเลี้ยงวัวคนหนึ่ง...... ”สีหน้าของคุณท่านหวางดูเศร้าสร้อยตามสิ่งที่คุณท่านหวางเล่าภาพในหัวของทุกคนต่างก็ล่องลอยไปสู่ช่วงเวลาที่ชุลมุนวุ่นวายซึ่งเต็มไปด้วยกองเลือดและน้ำตาจากเด็กเลี้ยงวัวที่ไร้ชื่อไร้นาม สู่การเป็นวีรบุรุษผู้ก่อตั้งที่คนหลายพันคนนับถืออาจกล่าวได้ว่า คุณท่านหวางเป็นตำนานที่ยังมีลมหายใจก็ว่าได้ความเคารพของทุกคนที่มีต่อคุณท่านหวาง ตอนนี้ก็ได้ฟ

“หลินเฟย ฉันว่าเราช่างมันเถอะนะ พรุ่งนี้ฉันเปิดเรียนแล้ว ขืนนายทรมานฉันอีกคืน ฉันคงเดินไม่ได้แน่เลย”“เมื่อคืนก่อนที่ถูกนายทำ ฉันยังไม่หายดีเลย”จ้าวลู่ลู่ยังไม่เข้าใจว่าหลินเฟยกำลังคิดอะไรอยู่จู่ๆ เขาก็ยอมถอยหลังให้หนึ่งก้าว“งั้นก็ไม่ต้องทั้งคืนก็ได้ แค่ครึ่งคืนก็พอ”“ไม่อย่างนั้น หลังจากที่พี่เริ่มเรียนแล้ว เวลาที่พวกเราจะได้เจอกันก็น้อยลง แล้วผมก็ต้องรออีกนานกว่าจะได้นอนกับพี่”หลินเฟยโอบจ้าวลู่ลู่แล้วเดินขึ้นรถ“ก็ได้ งั้นก็เอาตามที่นายว่า” พอจ้าวลู่ลู่ลองคิดดูก็รู้สึกว่ามีเหตุผลหลังจากนั้น เธอก็นึกอะไรบางอย่างได้ ใบหน้าก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย“หลินเฟย อันที่จริง......ถ้านายทนไม่ไหวจริงๆ นายก็รอให้ฉันเลิกเรียน แล้วแอบมาหาฉันก็ได้นะ”“ขอแค่ฉันกลับไปถึงหอพักก่อนเวลาเที่ยงคืนก็ไม่เป็นไรแล้ว ฉันจะปล่อยให้นายได้สนุกกับมัน”“ได้ครับ พี่ลู่ลู่” หลินเฟยตอบรับอย่างมีความสุข“งั้นพวกเราก็กลับบ้านไปนอนกันเถอะ! ”จากนั้นเขาก็ได้เหยียบคันเร่งรถก็แล่นออกไป และมุ่งหน้าตรงไปยังที่พักทันที......เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหลินเฟยก็กลับไปยังบ้านที่เพิ่งซื้อมาใหม่“แม่คะ พวกแม่ยังไม่กล

พอถึงเวลาหลังเที่ยงคืน หลังจากการร่วมรักอันดุเดือดจบลงหลินเฟยก็อุ้มร่างที่ทั้งอ่อนแรงและดวงตาที่พร่ามัวของจ้าวลู่ลู่เข้าไปในห้องน้ำจากนั้นก็อาบน้ำใหม่อีกรอบทำความสะอาดร่องรอยที่หลงเหลือหลังจากที่ผ่านศึกมาแล้วอุ้มเธอกลับไปยังห้องนอนจ้าวลู่ลู่ง่วงนอนมากจนลืมตาแทบไม่ขึ้นหลินเฟยไม่ได้ทรมานเธอต่อเขากอดร่างอันนุ่มนวลของเธอไว้แน่น และเตรียมพร้อมที่จะพักผ่อนด้วยกันและในขณะเดียวกันนี้เองก็มีเสียงของฝีเท้าเล็กๆ ดังขึ้นด้านนอกของประตู“รีบไปเปิดประตูซะ เบาเสียงหน่อยล่ะ อย่าทำให้เสี่ยวเฟยกับลู่ลู่ได้ยินเข้าล่ะ”ที่แท้ก็เป็นจางอวี้หลานที่กำลังกังวลว่าเรื่องของตัวเองกับจ้าวฟู่กุ้ยจะถูกจับได้พอคิดไปคิดมาจ้าวฟู่กุ้ยราวกับคนที่เพิ่งจะถูกกระชากวิญญาณออกไปแอบกลับมาจากโรงพยาบาล“ที่รัก ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากจริงๆ นะ”จ้าวฟู่กุ้ยจับเอวของตัวเองไว้ หลังจากที่ดิ้นรนมาตลอดทางเขาพูดออกมาด้วยสีหน้าที่อ่อนล้าและเต็มไปด้วยเหงื่อ“คุณก็ให้เสี่ยวเฟยช่วยผมดูหน่อยเถอะ ขอร้องล่ะ ได้ไหม...... ”“ไม่ได้ เรื่องแบบนี้ จะให้หลินเฟยรู้ได้ยังไง? ”จางอวี้หลานปฏิเสธทันทีโดยไม่ลังเล“อดทนอีกสักหน

ประมาณสิบนาทีต่อมา หลินเฟยก็ฝังเข็มให้กับจ้าวฟู่กุ้ยจนเสร็จ“เสี่ยวเฟย ยังดีที่นายพอจะมีวิธีรักษาอยู่! ”“หมอในโรงพยาบาลอะไรพวกนั้นน่ะ สู้นายไม่ได้เลยแม้แต่น้อย! ”ทันใดนั้นจ้าวฟู่กุ้ยก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดมันไม่รุนแรงอีกต่อไปเขายืนขึ้นเพื่อขยับตัวไปมาสองสามครั้งกระทั่งเทียบกับตอนที่พลังเต็มเปี่ยม ก็แทบจะไม่มีอะไรแตกต่างกันเลยด้วยซ้ำ“ฮึๆ ทำไมถึงได้เห็นผลได้รวดเร็วขนาดนี้กันนะ”“ทางที่ดีก็ควรใช้ยาต้มควบคู่กับพักผ่อนอีกสักสัปดาห์ จากนั้นลุงก็ใช้ยาชูกำลังดื่มควบคู่กันไปได้เลยครับ ตัวยาจะไม่ขัดแย้งกัน”“เวลาออกกำลังกายก็ควรระมัดระวังด้วย แล้วต้องเป็นช่วงเช้า ตั้งแต่ตีห้าถึงหกโมงครึ่งเท่านั้น เข้านอนแต่หัวค่ำ เพื่อผลลัพธ์ที่ดี! ”จากนั้นหลินเฟยก็ได้ยื่นใบสั่งยาเพื่อฟื้นฟูสุขภาพให้แก่เขาไปรวมถึงใบสั่งยาชูกำลังที่จ้าวฟู่กุ้ยต้องการด้วยเช่นกันเขาเขียนลงบนกระดาษ และมอบให้กับจ้าวฟู่กุ้ย“วะฮ่าๆ ได้ๆ! ”“ไม่ต้องกังวลนะ เสี่ยวเฟย ลุงจะทำตามคำแนะนำของนายอย่างแน่นอน! ”“เรื่องเมื่อคืนนี้ลำบากนายแล้วนะ ไม่งั้นลุงฟู่กุ้ยขอลงไปใต้ตึกดูหน่อยละกัน ดูว่ามีร้านไหนเปิดอยู่บ้าง ลุงจะไปซื้อ

ผู้พูดเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่มีอายุราวๆ ยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดสิบปี มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา ทั้งยังมีรูปร่างกำยำเขาไม่ได้ปรากฏตัวออกมาในทันทีแต่เขากลับคอยติดตามซูเฉี่ยนเสวี่ยอยู่ข้างหลังแทน และจับตาดูหลินเฟยกับซูเฉี่ยนเสวี่ยกอดกัน เขามีดวงตาที่เฉียบคมแทบรอไม่ไหวที่จะหักข้อมือของหลินเฟยทิ้งซะและตัวตนของเขาเองก็ค่อนข้างน่าทึ่งชื่อของเขาคือฉู่เทียนเฉียวเขาเป็นลูกบุญธรรมที่ลุงของซูเฉี่ยนเสวี่ยรับเลี้ยงเอาไว้เข้าร่วมกองทัพตั้งแต่อายุสิบแปด และเข้ารับตำแหน่งเป็นเวลา 10 ปี ปัจจุบันเขาเป็นถึงนายพลที่มีลายสี่แถบ(การอ้างอิงข้อมูลไม่ได้เกี่ยวข้องกับความเป็นจริง ผู้อ่านที่รักทุกท่าน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน!)ด้วยวัยแค่นี้ แต่กลับมีแต้มต่อมากขนาดนี้ แค่นั้นก็เพียงพอที่จะโดดเด่นกว่าผู้อื่นแล้วตัวเขาช่างเหมาะสมกับชื่อนี้จริงๆในตอนที่ซูเฉี่ยนเสวี่ยยังเด็ก เดิมเธอก็มีรูปลักษณ์ที่น่าทึ่งอยู่แล้วฉู่เทียนเฉียวเห็นแค่ครั้งเดียว ก็ตราตรึงไม่รู้ลืมคราวนี้ หลังจากที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นนายพลที่มีสี่แถบ ก็ถือได้ว่าเป็นการกลับบ้านอย่างสมเกียรติของเขาวันนี้เขาเองก็เพิ่งมาถึงในเมือ