All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 691 - Chapter 700

"เจิ้งโหย่วเหลียง อย่าให้มันมากเกินไปนะ!"เมื่อเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันของเจิ้งโหย่วเหลียงไหนเลยที่โม่หลินจะไม่รู้ว่าเขาแค่ต้องการทำให้ตัวเองอับอายเท่านั้นเขาจึงจ้องเขม็งพร้อมกับตะคอกออกมาว่า"ถ้าไม่มีผู้สนับสนุนก็อย่ามาเป็นข้าราชการ นี่เป็นคำพูดที่ชาญฉลาดมาทุกยุคทุกสมัย!""คนอย่างนายโม่หลิน ไม่มีภูมิหลังอะไรเลย หัวเดียวกระเทียมลีบ รู้จักเหลิ่งชิงซงแค่เท่านั้น คาดว่าตอนนี้น่าจะถูกเลขาหลิวจัดการไปแล้วล่ะ แค่ตัวเองก็จะเอาไม่รอดอยู่แล้ว""ต่อให้ฉันจะรังแกนายเกินไป แล้วนายจะทำอะไรได้ล่ะ?"เจิ้งโหย่วเหลียงหัวเราะอย่างเต็มที่และภูมิใจอย่างยิ่ง"วันนี้ฉันจะบอกเอาไว้เลยนะ!""ถ้าหากนายไม่ยอมมุดหว่างขาของฉันแล้วละก็ งั้นฉันก็จะให้พวกที่ไม่ดูตาม้าตาเรือพวกนั้นเก็บข้าวของและไสหัวออกไปให้หมด!"ก่อนที่โม่หลินจะได้พูดอะไรออกมาจูเต๋อเหริน โจวกั๋วเฟิง และเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกหลายสิบนายก็มารวมตัวกันรอบๆ และตะคอกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธออกมา"ผู้อำนวยการโม่ คุณไม่จำเป็นต้องขอร้องเขาหรอก ต่อให้พวกเราจะเก็บข้าวของและออกไป พวกเราก็ไม่เสียใจหรอกนะ!""แต่ว่า พวกเราอดทนต่อความอั

ฉินฮ่าวและคนอื่นๆ ต่างก็คิดว่า ในตอนนี้พวกเขามีเลขาหลิวคอยหนุนหลังอยู่!ดังนั้นการแสดงออกจึงดูหยิ่งยโสเอาเสียมากๆ!เมื่อเดินเข้าไปหาหลินเฟย ฉินฮ่าวก็ยังทำท่าทางที่หยิ่งยโสอย่างยิ่งในการตบหน้าของหลินเฟย!แต่เขากลับมองไม่เห็นว่าทันทีที่คำพวกนี้ได้ถูกโพล่งออกมาเลขาหลิว ฉินหลิน ติงหรูหลง และเฉินหย่วยเฉียวที่ตามหลังมากลับตื่นตระหนกจนหน้าซีดเผือด!"ใครเป็นคนปล่อยพวกแกออกมา?"เมื่อเห็นฉินฮ่าวและคนอื่นๆ ออกจากคุกใบหน้าของหลินเฟยเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันทีจากนั้นเขาก็เงื้อมือไปตบมือของฉินฮ่าวออกทันที!"อา…"จู่ๆ ฉินฮ่าวก็รู้สึกว่ามือของตัวเองเจ็บปวดราวกับถูกค้อนเหล็กทุบ!มันเจ็บจนเขาต้องส่งเสียงร้องออกมา!และมันก็ทำให้เขาเดือดดาลยิ่งขึ้น!ตอนนี้หลินเฟยได้กลายเป็นนักโทษชั้นต่ำไปแล้ว แต่ทำไมเขายังกล้าทำแบบนี้ได้?"แม่งเอ๊ย ฉันว่านายไม่อยากจะอยู่แล้วใช่ไหม!""ถ้าวันนี้ฉันไม่ได้จัดการกับนาย นายก็คงไม่รู้ว่า…"ขณะที่ฉินฮ่าวกำลังโกรธ และเตรียมที่จะสอนบทเรียนให้กับหลินเฟยนั้น!เลขาหลิวก็กลับกระโจนเข้ามา และเตะไปที่ฉินฮ่าวอย่างเต็มแรง!"กล้ามาก! ใครให้ความกล้ากับนาย นี่กล้าที่จะทำแบบน

"ขอโทษ? ฮึ่ม ถ้าคำขอโทษมันมีประโยชน์ แล้วจะมีสายตรวจอย่างพวกคุณเอาไว้ทำไม?""ถ้าคำขอโทษมีประโยชน์ แล้วประเทศจะร่างกฎหมายมากมายขนาดนี้เอาไว้ทำไม!""คุณคิดว่าตัวเองเป็นผู้อำนวยการสายตรวจประจำจังหวัดแล้วจะทำอะไรก็ได้ หรือจะใช้อำนาจมากดขี่คนอื่นได้ตามอำเภอใจอย่างนั้นเหรอ?"หลินเฟยตะคอกออกมาด้วยความโกรธ พร้อมกับเตะไปที่เจิ้งโหย่วเหลียงจนกลิ้งไปมาบนพื้นอวัยวะภายในของเจิ้งโหย่วเหลียงเจ็บปวดราวกับถูกรถไฟชนแต่เขาไม่กล้าแสดงความไม่พอใจและความขุ่นเคืองใดๆ ออกมาเลยแม้แต่น้อยเขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และชี้ไปที่ฉินหลินและคนอื่นๆ ด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย"ไม่กล้า ไม่กล้า น้องหลิน ฟังคำอธิบายของฉันก่อนนะ…""ความจริงแล้ว เรื่องที่จะจัดการกับผู้อำนวยการโม่นั้นไม่ใช่ความคิดของฉันเลย แต่ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะฉินเอ้อและพวกเขาต่างหากที่สั่งให้ฉันต้องทำแบบนี้!""โดยส่วนตัวแล้ว ฉันรู้สึกชื่นชมผู้อำนวยการโม่มาก!""ฉัน...ฉันยังอยากที่จะเป็นเพื่อนกับผู้อำนวยการโม่อยู่เลยนะ!"ในตอนท้ายสุดของคำพูด เจิ้งโหย่วเหลียงยังยิ้มเจื่อนๆ ออกมา แต่ทว่าด้วยเหตุที่ไม่จริงใจ รอยยิ้มของเขาจึงดูน่าเกลียดกว่าการร้องไห้เ

และในเวลานี้ ประตูใหญ่ของสำนักงานสายตรวจก็ได้สงบลงได้เสียทีผู้คนที่มาจากตัวจังหวัด เหลือเพียงเจิ้งโหย่วเหลียงเท่านั้นที่ยังนอนหมดสติอยู่บนพื้นรวมไปถึงเลขาหลิวที่ได้ติดตามหลินเฟยมาอย่างเงียบๆโจวจื่อหลงให้ทีมคุ้มกันยกตัวของเจิ้งโหย่วเหลียงขึ้นและโยนไปที่กองขยะที่อยู่ใกล้ๆ อย่างกระตือรือร้นไม่นานหลังจากนั้น เจิ้งโหย่วเหลียงก็จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุกไปตลอดถ้าอย่างนั้นการที่เขาได้ถอดถอนตำแหน่งผู้อำนวยการของโม่หลินออกนั้นก็คงจะเป็นโมฆะไปโดยปริยายแน่นอนว่า โม่หลินยังอยากที่จะเป็นผู้อำนวยการสายตรวจรับใช้ประชาชนต่อไป"คุณยังจะตามฉันอยู่อีกทำไม? กลับไปตัวจังหวัดของคุณเถอะ"เมื่อหลินเฟยเห็นว่าเลขาหลิวปฏิเสธที่จะออกไปเขาก็ขมวดคิ้วและพูดออกมาไม่นานมานี้ เขาได้เห็นว่าเลขาหลิวลงไม้ลงมือกับเหลิ่งชิงซงด้วยตาของตัวเองดังนั้น ท่าทางของหลินเฟยจึงเย็นชามาก"คือว่า...น้องหลิน คือแบบนี้นะ รัฐมนตรีอู๋กำลังจะมาที่นี่และเขาก็กำชับเอาไว้แล้ว"เลขาหลิวฝืนยิ้มออกมา และไม่กล้าจะชักช้าแต่อย่างใด"ก่อนที่เขาจะมาถึง เขาให้ผมตามติดคุณเป็นเงา ไม่ให้ห่างแม้แต่ก้าวเดียวเลยครับ!""ผมสามารถตอบสนอง

"เฮ้อ ลุงเต๋อหมิงของแกคงไม่โกหกฉันหรอกนะ"หลิวเหวินเซวียนส่ายหน้าและถอนหายใจอย่างหนักๆ ออกมา"แค่นี้ก็ช่างมันเถอะ เพราะทุกอย่างมันก็คืออำนาจในเมือง""เมื่อเร็วๆ นี้ เรื่องที่ตระกูลซูได้ร่วมมือกับตระกูลเจียงในเมืองนั้น แกได้ยินมาบ้างหรือเปล่า?""ผมรู้ครับ แน่นอนผมต้องรู้อยู่แล้ว!""ตระกูลเจียงเป็นยักษ์ใหญ่ที่มีทรัพย์สินมูลค่าหลายแสนล้าน การที่ตระกูลซูสามารถร่วมมือกับพวกเขาได้ ถือว่าเป็นบุญที่สั่งสมมาหลายชาติเลยล่ะ!""หากจะพูดตามความเป็นจริงแล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ตระกูลเจียงจะเห็นแก่ทรัพย์สินอันน้อยนิดของตระกูลซูแบบนั้น"จู่ๆ หลิวชาวก็ตอบสนองกลับมาได้และเขาก็ยิ่งถามอย่างประหลาดใจขึ้นมาว่า"คุณปู่ครับ ความหมายของคุณปู่ก็คือ หรือว่าการที่ตระกูลเจียงและร่วมมือกับตระกูลซูก็เป็นเพราะหลินเฟยด้วย?!""ใช่ ลุงหมิงเต๋อของแกบอกฉันแล้ว""ในการประชุมคัดเลือกหินที่ตระกูลเจียงจัดขึ้นในเมืองเมื่อไม่นานมานี้ หลินเฟยได้เป็นตัวแทนของตระกูลซูมาประลองกับปรมาจารย์หลี่เฉวียนเฟิงที่จางซื่อเฉวียนได้เชิญมาต่อหน้าทุกคน!""ผลก็คือ หลินเฟยชนะทั้งสามรอบ!""สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือหินสามก้อนที่หลินเฟ