บททั้งหมดของ แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: บทที่ 711 - บทที่ 720

ขณะที่กำลังพูดอยู่ เขาก็หยิบสมุดประจำตัวสีน้ำเงินออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วเปิดมันขึ้นมายื่นใส่หน้าของหลินเฟย“พล.ต.เขตทหารตะวันตกเฉียงใต้ ว้าว... ”หลินเฟยอ่านออกเสียงเนื้อหาข้างต้น“เหอะ รู้จักกลัวแล้วสินะ? ถ้ากลัวแล้วก็รีบไสหัวไปไกลๆ ซะ! ”ในที่สุดฉู่เทียนเฉียวก็รู้สึกว่าตัวเองได้หน้ากลับคืนมาบ้างแล้ว เขาจึงได้พูดออกไปอย่างภาคภูมิใจ“ทำผมต้องกลัวคุณด้วย? ”“ผมไม่ได้ทำผิดกฎหมายซะหน่อย แต่ผมกลับคิดว่า พล.ต.อย่างคุณค่อนข้างไร้ความสามารถไปหน่อยนะ แถมสมองก็ไม่ค่อยดีอีก”“นี่คุณคงจะไม่ได้ใช้เส้นเพื่อเลื่อนขั้นหรอกใช่ไหมเนี่ย? ”หลินเฟยจ้องมองไปทางเขา และถามด้วยความสงสัย“แกรนหาที่ตายนักนะ... ”“แค่ความผิดที่แกทำให้พล.ต.อย่างฉันต้องอับอาย ก็เพียงพอที่จะส่งคนมาจับกุมแก และให้บทเรียนกับแกแล้ว! ”ฉู่เทียนเฉียวคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะกล้าทำให้เขาอับอายโดยไม่กลัวตายขนาดนี้ขณะที่กำลังจะเรียกคนมาอยู่นั่นเองซูเฉี่ยนเสวี่ยก็เดินออกมาข้างหน้า เลิกคิ้วขึ้น แล้วดุด่าทันที“พอได้แล้ว หลินเฟยเองก็ไม่ได้ไปทำให้พี่ขุ่นเคืองซะหน่อย แล้วพี่มีสิทธิ์อะไรจะให้คนมาจับเขา? ”“เสี่ยวเสวี่ย มันทำ

“โธ่...ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ พี่ซู พี่อย่าดูถูกตัวเองแบบนั้นเด็ดขาดนะครับ”ทันใดนั้น ในใจหลินเฟยก็รู้สึกเป็นทุกข์ขึ้นมา“จริงๆ แล้วผมชอบพี่ซูมากนะ ก็แค่...อันที่จริงนี่ก็นานมากแล้วที่ผมไม่ได้กลับไปหาคุณอาเล็ก”“ไม่งั้นเอางี้ไหมครับ ผมจะไปที่บ้านของพี่ก่อน จากนั้น ผมก็ค่อยกลับบ้าน? ”“จริงๆ น่ะเหรอ? แน่นอนว่าได้สิ จะให้พี่ซูกลับไปนอนค้างที่หมู่บ้านสักคืนเป็นเพื่อนเธอก็ได้นะ”เพราะประโยคนั้นถึงได้ทำให้แววตาของซูเฉี่ยนเสวี่ยเป็นประกายขึ้นมาอีกครั้ง“จะได้เจอกับคุณอาเล็กของเธอด้วยพอดีไง”“จะว่าไป เรารู้จักกันมาก็นานมากแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่เคยเจอคุณอาเล็กของนายเลยสักครั้ง”“ผมว่าเรื่องนี้ช่างมันก่อนเถอะครับ รอให้วิลล่าสร้างเสร็จก่อน แล้วผมจะพาพี่ซูไปนะครับ”“ตอนนี้ไม่มีที่ให้พักหรอกครับ” หลินเฟยพยายามอธิบายสิ่งที่สำคัญคือ เขาเองก็กลัวว่าถังรั่วเสวี่ยจะโกรธที่เห็นเขาพาผู้หญิงกลับบ้านอีกแล้ว“ก็ได้ งั้นก็ตกลงตามนี้”ซูเฉี่ยนเสวี่ยเองก็ไม่ได้บังคับเขา“คืนนี้นายก็ไปที่บ้านของพี่ซูก่อน แล้วค่อยกลับไปที่ชนบท”“ครับ พี่ซู ฉันจะเร่งเครื่องแล้วนะครับ พี่ก็นั่งดีๆ ล่ะ”แล้วหลินเฟยก็รู้สึ

เช่นเดียวกัน ซูเฉี่ยนเสวี่ยเองก็มีท่าทางอยากรู้อยากเห็นเหมือนกัน“เรื่องนี้...เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เลยไม่ทันได้บอกทุกคนน่ะครับ”หลินเฟยเพิ่งจะนึกคำอธิบายสั้นๆ ออกมาได้ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือของมู่ชิงชิงก็ดังขึ้นไม่รู้ว่าเธอเห็นอะไรเข้าจู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นยืนทันที จนทำให้ขัดจังหวะการพูดของหลินเฟย“หลินเฟย ฉันมีเรื่องอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณค่ะ”“คุณมู่ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ? ” หลินเฟยถามด้วยความสงสัย“รบกวนออกมากับฉันหน่อยค่ะ ฉันอยากคุยกับคุณตามลำพังค่ะ”“วางใจเถอะค่ะ ไม่เสียเวลาคุณแน่นอน อีกเดี๋ยวพวกเราก็กลับมา”มู่ชิงชิงกล่าวด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลหลังจากนั้นเธอก็เดินนำเขาออกจากห้องอาหารส่วนตัวไป“คุณเหลิ่ง ลูกพี่ลูกน้องของคุณ เธอมีเรื่องอะไรกันแน่เหรอครับ ถึงต้องให้ผมช่วย? ”“ดูจากท่าทางแล้วเหมือนเธอจะกังวลมากเลยนะครับ”หลินเฟยถามเหลิ่งหนิงซวงด้วยความสงสัย“ฉันเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ ในเมื่อลูกพี่ลูกน้องของฉันอยากคุยกับคุณตามลำพัง งั้นคุณก็ตามเธอไปเถอะค่ะ”“พวกเราจะรอคุณกลับมานะคะ” เหลิ่งหนิงซวงพูดออกไปตามความจริง“เอางั้นก็ได้ พวกคุณรอผมเดี๋ยวนะ แล้วผมจะ

ก็เพื่อที่จะอธิบายให้คนที่เป็นกังวลแต่ก็ยังตอบตกลงอย่างจางซินเยว่ได้ฟังก็เท่านั้นเป็นอย่างที่คิด สีหน้าของจางซินเยว่ดีขึ้นมากเลยทีเดียวด้านข้าง คนที่ไม่พูดอะไรอย่างซูเฉี่ยนเสวี่ย แต่ในใจก็ยังแอบหายในด้วยความโล่งอก!“แม่หนู เดี๋ยวนี้เธอชักจะกล้าหาญขึ้นไม่เบาเลยนะ! ”“ถึงขั้นกล้าแกล้งฉันเลยเหรอ คอยดูเถอะว่าฉันจะเอาคืนเธอยังไง! ”แต่มู่ชิงชิงก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกละอายใจและโกรธ เธอจึงลุกขึ้นพุ่งตัวไปยังเรือนร่างของเหลิ่งหนิงซวง แล้วขยับมือขึ้นลงโดยไม่สนเลยว่าจะมีจางซินเยว่และซูเฉี่ยนเสวี่ยนั่งอยู่ด้วย!“โอ๊ย...พี่สาว ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าแล้วล่ะ! ”หลังจากที่ขอสงวนถูกจับเอาไว้ได้ทันใดนั้น ใบหน้าของเหลิ่งหนิงซวงก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ถึงขั้นทำให้เธอต้องร้องอ้อนวอน!“เหอะ อ้อนวอนไปก็ไม่มีประโยชน์ วันนี้ถ้าฉันไม่จัดการเธอให้ดี ต่อไปเธอไม่ปีนขึ้นมานั่งบนหัวของฉันเลยรึไง? ”การจู่โจมของมู่ชิงชิงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ!ยื้อยุดฉุดดึงอยู่อย่างนั้น!ระหว่างที่เล่นกันอยู่นั้น ก็มีเสียงแควกดังขึ้น!คอเสื้อที่เหลิ่งหนิงซวงสวมใส่อยู่ ก็ถูกมู่ชิงชิงที่ไม่ทันระวังทำให้ขาดจนเปิดออก!ทันใดนั

พอเห็นว่าไม่มีใครเดินผ่านไปมาเขาก็ใช้ความสามารถของตาที่มีญาณทิพย์โดยที่แอบรู้สึกผิดอยู่นิดหน่อย และชื่นชมมันอย่างเงียบๆ...“จุ๊ๆ ... ”“อุ๊ย! ”“แม่เจ้าโว้ย ได้ไม่ติดเลยนะนั่นน่ะ!! ”ผู้หญิงสี่คนในห้องอาหารส่วนตัว ที่กำลังยุ่งอยู่กับการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เหลิ่งหนิงซวง ไม่มีใครรู้เลยด้วยซ้ำว่าพวกเธอกำลังถูกหลินเฟยแอบมองอยู่ทีละคน!สำหรับเขาแล้ว การที่ทำพฤติกรรมเหล่านี้ หลินเฟยเองก็รู้สึกว่าตัวเองไร้ยางอายจริงๆ นั่นแหละเพราะงั้น หลินเฟยก็เลยมองไปด้วย แล้วก็ประณามตัวเองลึกๆ ในใจไปด้วยอย่างเงียบๆเป็นการประณามที่รุนแรงมากเสียจริง!จนถึงตอนนี้เขาก็ยังคงชื่นชมมันต่อไปด้วยความสบายใจ จนรู้สึกว่าไม่เห็นจะมีอะไรไม่เหมาะสมเลยสักนิด!ประมาณสิบนาทีต่อมาเหลิ่งหนิงซวงก็เปลี่ยนชุดใหม่จนเสร็จด้วยความช่วยเหลือจากผู้หญิงหลายคน การจัดระเบียบเสื้อผ้าจึงค่อนข้างเรียบร้อยพอนึกถึงหลินเฟยที่ยังยืนรออยู่ข้างนอกเหลิ่งหนิงซวงก็กระซิบกับจางซินเยว่ด้วยใบหน้าที่แดงเล็กน้อย“ซินเยว่ เธอเรียกให้หลินเฟยเข้ามานั่งเถอะ ให้เขาเอาแต่ยืนอยู่แบบนั้นไม่ดีเท่าไหร่มั้ง”“มีอะไรไม่มีกัน? ”“พอนึกถึงสิ่ง