All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 731 - Chapter 740

"ฮือฮือ...เล็กๆ แล้วจะทำไม?"หวางเจิงกุมศีรษะที่ถูกเคาะ แล้วมองดูหน้าอกที่แบนราบของตัวเองจากนั้นก็รู้สึกกระทบกระเทือนทางจิตใจเป็นอย่างมาก"เล็กๆ มันก็น่ารักดี ไม่ใช่หรือไง?""เล็กๆ มันก็จะใหญ่บึ้มบั้มในวันข้างหน้าได้ โอเค?!""พี่หลิน พี่จะดูถูกกันเกินไปแล้วนะ ฉันเกลียดพี่!"ขณะที่หวางเจิงพูด เธอก็แทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความโกรธ จากนั้นก็หันหลังกลับและเดินออกไปทันที!"หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ที่ฉันบอกไปเมื่อกี้ เธอได้ยินหรือเปล่า อย่าพูดเรื่องของฉันและคุณซูหลุดปากไปเป็นอันขาด!"หลินเฟยคว้าตัวของเธอ และพูดคุกคามด้วยสายตาที่เบิกกว้าง"ฉันจะไม่ทำ พี่กล้าที่จะหัวเราะเยาะฉัน ฉันจะพูด ฉันยังจะป่าวประกาศไปทั่วด้วย ฉันจะให้ทุกคนรู้ว่าหลินเฟย พี่เป็นคนที่เจ้าชู้มากแค่ไหน!""นี่เหยียบเรือถึงสามลำเลยหรือนี่!""ฉันจะทำให้ชีวิตอีกครึ่งที่เหลืออยู่ของพี่ไม่มีความสุขเลยคอยดู!"หวางเจิงพองหน้าอกด้วยความโกรธ และระบายความอัดอั้นตันใจของตัวเองออกมาเสียงของหวางเจิงได้ยินไปไกลมาก และมันก็ทำให้หลินเฟยตกใจกลัวจนรีบปิดปากของหวางเจิงเอาไว้ พร้อมกับพูดอ้อนวอนออกมาว่า"ชู่ว รีบปิดปากเดี๋ยวนี้!""ถ้าต

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...ในที่สุดฉันก็สามารถเดินเชิดหน้าได้อย่างมั่นใจแล้ว!"กระทั่งหวางเจิงได้จินตนาการภาพที่ตัวเองเดินโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามทางแบบนั้นแล้วเธอแทบจะหุบยิ้มเอาไว้ไม่อยู่"เอ่อ...หลินเฟย น้องหวางเธอแค่กินยาเสริมความงามเองไม่ใช่เหรอ?""ทำไมจะต้องดีใจขนาดนั้น?"จางซินเยว่รู้สึกสับสนไปหมด และยากที่จะเข้าใจการแสดงออกของหวางเจิงได้"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเด็กที่ไม่ทันต่อโลก กินยาเสริมความงามแล้วก็เป็นแบบนี้"หลินเฟยส่ายหน้าไปมาอย่างขบขัน"ฮึ่ม พวกพี่ไม่เข้าใจหรอก พวกพี่ไม่เข้าใจหรอก!""รีบไปกินเข้าดีกว่า!"หวางเจิงกลับมามีสติอีกครั้ง แต่ปากก็ยังไม่สามารถที่จะหยุดยิ้มได้เธอเอามือไพล่หลัง กระโดดโลดเต้น พร้อมกับเดินไปที่ห้องโถงด้วยความตื่นเต้น"เราก็ไปกันเถอะ อย่าไปสนใจเธอเลย"หลินเฟยส่ายหน้า จับมือจางซินเยว่และเดินตามออกไปด้วย……"หลินเฟย พวกคุณมาพอดีเลย ฉันกำลังจะไปเรียกพวกคุณอยู่พอดี"หลังจากที่หลินเฟยและคนอื่นๆ กลับมาที่ล็อบบี้แขกเหรื่อทุกคนก็ได้นั่งลงในตำแหน่งของตัวเองแล้วอาหารถูกนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะทีละจานๆ โดยพนักงานเสิร์ฟที่เข็นรถเข็นเมื่อเหลิ่งหนิงซวงได

"เฮ้อ หากรู้ว่าหลินเฟยแข็งแกร่งขนาดนี้""ตอนนั้นผมไม่ควรทำให้เขาขุ่นเคืองใจเลย!""ไม่อย่างนั้นแล้ว ผมก็คงจะไม่ตกต่ำจนโอกาสที่จะเอาใจใครเขาก็ไม่มีแบบนี้ได้!"หลังจากได้ยินคำพูดของหลิวเหวินเซวียนแบบนี้แล้ว หลิวชาวก็สามารถเข้าใจช่องว่างระหว่างเขาและหลินเฟยได้อย่างถ่องแท้แล้ว!เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจอย่างมากและทุบหน้าอกตัวเองราวกับว่าพลาดภูเขาทองลูกใหญ่ไปยังไงยังงั้นเมื่อเห็นว่ารถยนต์ของหลินเฟยได้วิ่งลับตาไปไกลแล้วนั้นเขาก็ทำได้เพียงออกจากร้านอาหารพร้อมกับหลิวเหวินเซวียนไปด้วยความสิ้นหวังอย่างยิ่ง……ระหว่างทางกลับ เมื่อนึกถึงฉากบนโต๊ะอาหารนั้นขึ้นมาจางซินเยว่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาพร้อมกับถามหลินเฟยที่กำลังขับรถขึ้นมาว่า"หลินเฟย คุณได้ทำอะไรลงไปกันแน่ ทำไมคุณท่านหวางวีรบุรุษแบบนั้นยังมาสาบานร่วมเป็นพี่น้องกับคุณได้?""เหอะๆ ก็เพราะคุณท่านหวางเจ็บป่วย ผมก็เลยรักษาท่านน่ะสิ""ทันทีที่เขาดีใจ เขาก็ร่วมสาบานมาเป็นพี่น้องกับฉันน่ะ"หลินเฟยเพียงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นคร่าวๆ เท่านั้น"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง การที่สามารถทำให้คุณท่านหวางอยู่ได้นายถึงเจ็

"ผีทะเล นายจะหยาบคายเกินไปแล้วนะ แม้แต่ประตูนายก็ถีบจนพังไปแล้ว..."เมื่อเห็นว่าหลินเฟยร้อนใจขนาดนี้ ซูเฉี่ยนเสวี่ยก็อดไม่ได้ที่จะประหม่าขึ้นมา"เมื่อกี้ฉันก็แค่ล้อเล่นกับนายเอง อีกเดี๋ยว นายก็เบาๆ หน่อยนะ…""ไม่อย่างนั้น…ฉันก็คงจะทนไม่ไหวเป็นแน่"ในตอนท้ายของประโยค น้ำเสียงของเธอยังมีความอ้อนวอนปะปนออกมาได้"ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วงั้นเหรอ? แหะๆ มันสายเกินไปแล้วล่ะ!""วันนี้หากผมไม่สั่งสอนบทเรียนให้กับพี่จนน้ำไหลโจกๆ""ครั้งหน้าพี่จะไม่ขึ้นมาขี่บนหัวผมแบบนั้นเลยเหรอ!"หลินเฟยหัวเราะอย่างชั่วร้ายหลังจากผ่านลานภายใน ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงประตูด้านในของห้องโถง"พี่ซู รีบเอากุญแจมาให้ผม เราจะไปลงอ่างด้วยกัน!""แกร็ก..."หลินเฟยหยิบกุญแจที่ซูเฉี่ยนเสวี่ยเอาออกมาและเปิดประตูอย่างง่ายดายจากนั้นเขาก็พลิกมือแล้วกดล็อกในทันทีเขาอุ้มซูเฉี่ยนเสวี่ยเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำบนชั้นสองในทันทีแคว่กโดยไม่เปิดโอกาสให้ซูเฉี่ยนเสวี่ยได้ตอบโต้ หลินเฟยก็ฉีกกระโปรงของซูเฉี่ยนเสวี่ยออกมาชิ้นๆ ในทันทีจู่ๆ ภาพที่ยอดเยี่ยมก็ได้ปรากฏขึ้นมา...ราวกับเรือนร่างอันละเอียดอ่อนที่แกะสลั

ไม่นานหลังจากที่หลินเฟยขับรถออกไปจากวิลล่าของซูเฉี่ยนเสวี่ยยังไม่ถึงเส้นทางออกจากเมืองฝนก็ค่อยๆ ตกหนักมากยิ่งขึ้นเม็ดฝนเม็ดใหญ่กระทบกระจกหน้ารถและตัวถังรถทีละหยดๆ ทำให้เกิดเสียงแปะๆ ดังขึ้นมาแทบจะบดบังทัศนียภาพไปจนหมดสิ้นอย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้ไม่ได้มีผลกระทบต่อหลินเฟยเลยแม้แต่น้อยเขามีญาณทิพย์ในการมองเห็น และการมองดูสภาพถนนนั้นก็เป็นเรื่องที่เล็กน้อยมากโดยที่เขายังมีเวลาโทรกลับไปหาจางซินเยว่เสียด้วยซ้ำซึ่งเขาได้บอกจางซินเยว่ว่าตัวเองถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วจากนั้น หลินเฟยก็โทรหาถังรั่วเสวี่ยอีกครั้ง"เสี่ยวเฟย ฝนตกหนักขนาดนี้ นายอย่าโทรเลยนะ""ขับรถดีๆ ระวังความปลอดภัยด้วย!""รีบวางสายเถอะ!"ในเวลานี้ ถังรั่วเสวี่ยกำลังนั่งอยู่ที่ประตูคลินิกเพื่อรอหลินเฟยกลับมาอย่างใจจดใจจ่อเมื่อเห็นว่าสายที่โทรมาเป็นหลินเฟย เธอก็พูดอย่างตำหนิอยู่เล็กน้อย"ไม่เป็นไรหรอกอาเล็ก ผมขับรถเก่งจะตายไป ผมคิดถึงอาเล็กนี่นา ดังนั้นก็เลย..."หลินเฟยหัวเราะเบาๆในความเป็นจริง หลินเฟยไม่ได้รู้สึกเต็มที่กับซูเฉี่ยนเสวี่ยเลยแม้แต่น้อยจึงเริ่มพูดล้อเล่นกับถังรั่วเสวี่ยโดยตรงไม่แน่ว่า