เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 732
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 733
ในเวลานี้ จางซินเยว่ยังคงหลับสนิทอยู่หลังจากได้ยินเสียงของหลินเฟยที่ดังข้างหูแล้วนั้น จางซินเยว่ถึงได้ลืมตาอย่างสะลึมสะลือขึ้นมาได้"อุ๊ย...หลินเฟย แล้วพวกคุณเหลิ่งล่ะ?""พวกเธอออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมนายถึงไม่บอกฉันล่ะ!"จางซินเยว่มองไปรอบๆ จากนั้นก็รีบจับหลินเฟยและลุกขึ้นจากโซฟาอย่างรวดเร็ว"คือว่า...เมื่อกี้ผมเห็นว่าคุณกำลังนอนหลับสบายน่ะ อยากให้คุณนอนต่ออีกหน่อย ก็เลยไม่ได้ปลุกคุณขึ้นมา"หลินเฟยพูดอย่างประหม่าออกมา"ฮิฮิ ฉันรู้ว่านายดีกับฉันที่สุด!""เราไปกันเถอะ ไปหาพวกคุณเหลิ่งกัน!"จางซินเยว่รู้สึกมีความสุข และจูบหลินเฟยไปหนึ่งฟอดจากนั้นทั้งสองก็จับมือกัน พร้อมกับเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงส่วนตัวไป"เอ๊ะ…" หวางเจิงรู้สึกรังเกียจกับความหน้าด้านหน้าทนของหลินเฟยมากคุย น่าเกลียดสุดๆ สาวสวยที่ทั้งสวยทั้งใหญ่แบบนี้ก็ยังถูกนายหลอกเอาได้!ผู้ชายกาก!ฉาบฉวย!!หยาบคาย!!!"อุ๊ย น้องสาวตัวน้อยคนนี้เป็นใครกันคะหลินเฟย?"เมื่อได้ยินเสียงแบบนั้นแล้ว จางซินเยว่ถึงได้สังเกตเห็นหวางเจิงที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูขึ้นมา"ฮึ่ม ฉันไม่ได้เป็นน้องสาวตัวน้อยอะไรที่ไหนสักหน่อย ฉันชื่อหว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 734
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...ในที่สุดฉันก็สามารถเดินเชิดหน้าได้อย่างมั่นใจแล้ว!"กระทั่งหวางเจิงได้จินตนาการภาพที่ตัวเองเดินโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามทางแบบนั้นแล้วเธอแทบจะหุบยิ้มเอาไว้ไม่อยู่"เอ่อ...หลินเฟย น้องหวางเธอแค่กินยาเสริมความงามเองไม่ใช่เหรอ?""ทำไมจะต้องดีใจขนาดนั้น?"จางซินเยว่รู้สึกสับสนไปหมด และยากที่จะเข้าใจการแสดงออกของหวางเจิงได้"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเด็กที่ไม่ทันต่อโลก กินยาเสริมความงามแล้วก็เป็นแบบนี้"หลินเฟยส่ายหน้าไปมาอย่างขบขัน"ฮึ่ม พวกพี่ไม่เข้าใจหรอก พวกพี่ไม่เข้าใจหรอก!""รีบไปกินเข้าดีกว่า!"หวางเจิงกลับมามีสติอีกครั้ง แต่ปากก็ยังไม่สามารถที่จะหยุดยิ้มได้เธอเอามือไพล่หลัง กระโดดโลดเต้น พร้อมกับเดินไปที่ห้องโถงด้วยความตื่นเต้น"เราก็ไปกันเถอะ อย่าไปสนใจเธอเลย"หลินเฟยส่ายหน้า จับมือจางซินเยว่และเดินตามออกไปด้วย……"หลินเฟย พวกคุณมาพอดีเลย ฉันกำลังจะไปเรียกพวกคุณอยู่พอดี"หลังจากที่หลินเฟยและคนอื่นๆ กลับมาที่ล็อบบี้แขกเหรื่อทุกคนก็ได้นั่งลงในตำแหน่งของตัวเองแล้วอาหารถูกนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะทีละจานๆ โดยพนักงานเสิร์ฟที่เข็นรถเข็นเมื่อเหลิ่งหนิงซวงได
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 735
และเหลิ่งหนิงซวงที่นั่งอยู่ตรงเบาะคนขับก็ได้เปิดหน้าต่างเธอยิ้มให้กับหลินเฟยและพูดออกมา"กำลังพูดอะไรอยู่น่ะหนิงซวง หลินเฟย คืนนี้ฉันยังต้องกลับไปในเมืองน่ะ เรื่องที่ตกลงกับคุณเอาไว้ ฉันไม่ลืมหรอกนะ""เมื่อถึงเวลา คุณก็ไปหาฉันที่ในเมืองก็แล้วกันนะ"มู่ชิงชิงหน้าแดงระเรื่อ พร้อมกับพูดดุเหลิ่งหนิงซวงไปจากนั้นเธอก็พูดกับหลินเฟยด้วยใบหน้าที่จริงจังออกมา"วางใจเถอะคุณมู่ เรื่องเงิน คุณไม่ต้องร้อนใจไปนะ เดี๋ยวผมจะจัดการให้ทันที"หลินเฟยพยักหน้าและยิ้มๆหลังจากนั้น เหลิ่งหนิงซวงก็ขับรถพาเหลิ่งชิงซงและโม่หลินที่เมามายออกไปทันที"ซินเยว่ พี่ซู ผมจะไปส่งพวกคุณนะ""ผมก็ควรจะกลับไปแล้วเหมือนกัน"ทันทีที่หลินเฟยเตรียมจะพาผู้หญิงทั้งสองออกไป และแอบจางซินเยว่ไปที่บ้านของซูเฉี่ยนเสวี่ยแบบนั้นแต่ทว่าในเวลานี้ อู๋เจิ้นกั๋วและเลขาหลิวก็กลับเดินเข้ามาหาเขาไม่ไกลจากพวกเขา ก็ยังมีคู่ปู่หลานหลิวเหวินเซวียนที่กำลังถือภาพอักษรประดิษฐ์คิดจะมามอบให้หลินเฟยอีกต่างหากแต่ทว่า เมื่อพวกเขาเห็นอู๋เจิ้นกั๋วและหลินเฟยพูดคุยกันเขาก็ไม่กล้าข้ามสถานะ และแย่งพูดกับหลินเฟยไปก่อนแบบนี้"น้องหลิน ก่อนหน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 736
"เฮ้อ หากรู้ว่าหลินเฟยแข็งแกร่งขนาดนี้""ตอนนั้นผมไม่ควรทำให้เขาขุ่นเคืองใจเลย!""ไม่อย่างนั้นแล้ว ผมก็คงจะไม่ตกต่ำจนโอกาสที่จะเอาใจใครเขาก็ไม่มีแบบนี้ได้!"หลังจากได้ยินคำพูดของหลิวเหวินเซวียนแบบนี้แล้ว หลิวชาวก็สามารถเข้าใจช่องว่างระหว่างเขาและหลินเฟยได้อย่างถ่องแท้แล้ว!เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจอย่างมากและทุบหน้าอกตัวเองราวกับว่าพลาดภูเขาทองลูกใหญ่ไปยังไงยังงั้นเมื่อเห็นว่ารถยนต์ของหลินเฟยได้วิ่งลับตาไปไกลแล้วนั้นเขาก็ทำได้เพียงออกจากร้านอาหารพร้อมกับหลิวเหวินเซวียนไปด้วยความสิ้นหวังอย่างยิ่ง……ระหว่างทางกลับ เมื่อนึกถึงฉากบนโต๊ะอาหารนั้นขึ้นมาจางซินเยว่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจขึ้นมาพร้อมกับถามหลินเฟยที่กำลังขับรถขึ้นมาว่า"หลินเฟย คุณได้ทำอะไรลงไปกันแน่ ทำไมคุณท่านหวางวีรบุรุษแบบนั้นยังมาสาบานร่วมเป็นพี่น้องกับคุณได้?""เหอะๆ ก็เพราะคุณท่านหวางเจ็บป่วย ผมก็เลยรักษาท่านน่ะสิ""ทันทีที่เขาดีใจ เขาก็ร่วมสาบานมาเป็นพี่น้องกับฉันน่ะ"หลินเฟยเพียงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นคร่าวๆ เท่านั้น"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง การที่สามารถทำให้คุณท่านหวางอยู่ได้นายถึงเจ็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 737
เมื่อสังเกตเห็นท่าทางของหลินเฟยที่เปลี่ยนไป ซูเฉี่ยนเสวี่ยก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แปลกๆ ขึ้นมาเห็นได้ชัดว่ามันมีความหมายในเชิงหึงหวงอย่างไงก็ไม่รู้"ใช่คุณซู ผมนี่เสียใจจริงๆ หากรู้อย่างนี้ก็น่าจะให้พี่ซินเยว่อยู่ที่นี่ด้วย เราจะได้ขึ้นสวรรค์ไปพร้อมๆ กันไง""ต่อไปหากพวกคุณได้พบหน้ากัน ผมก็ไม่ต้องปกปิดอะไรเอาไว้อีกแล้ว"หลินเฟยส่ายหน้าและถอนหายใจออกมา"ถุย ฝันไปเถอะ ยังจะขึ้นสวรรค์พร้อมกันอีก? ทำไมคุณไม่ขึ้นสวรรค์สามคน? สี่คนไปเลยล่ะ?""หรือว่าคืนนี้ พี่ซูคนเดียวยังตอบสนองความต้องการของคุณไม่ได้อีก?"ซูเฉี่ยนเสวี่ยรู้จักหลินเฟยมาตั้งนานแล้ว จึงไม่ได้โกรธแต่อย่างใดเธอยืดเอวตรงและโน้มตัวไปข้างหน้ามือขาวที่เรียบเนียนราวกับหยกได้ยื่นออกมา จากนั้นก็คล้องลำคอของหลินเฟยเอาไว้ริมฝีปากสีชมพูดุจกลีบดอกไม้โน้มเข้ามากัดใบหูของหลินเฟยอย่างเต็มปากเขาพูดพร้อมสูดกลิ่นหอมราวกับดอกไม้ออกมาว่า"ฮือ...คัน คันจังเลย พี่ซูอย่าล้อเล่นแบบนี้สิ""ผมกำลังขับรถอยู่ ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมามันจะแย่เอา!"ลมอุ่นๆ ได้ไหลเข้าสู่ใบหู ส่วนลิ้นที่ละเอียดอ่อนและหอมหวานก็ได้เคลื่อนไหวไปมาราวกับปลาที่แหวกว่ายอยู
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 738
"ผีทะเล นายจะหยาบคายเกินไปแล้วนะ แม้แต่ประตูนายก็ถีบจนพังไปแล้ว..."เมื่อเห็นว่าหลินเฟยร้อนใจขนาดนี้ ซูเฉี่ยนเสวี่ยก็อดไม่ได้ที่จะประหม่าขึ้นมา"เมื่อกี้ฉันก็แค่ล้อเล่นกับนายเอง อีกเดี๋ยว นายก็เบาๆ หน่อยนะ…""ไม่อย่างนั้น…ฉันก็คงจะทนไม่ไหวเป็นแน่"ในตอนท้ายของประโยค น้ำเสียงของเธอยังมีความอ้อนวอนปะปนออกมาได้"ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วงั้นเหรอ? แหะๆ มันสายเกินไปแล้วล่ะ!""วันนี้หากผมไม่สั่งสอนบทเรียนให้กับพี่จนน้ำไหลโจกๆ""ครั้งหน้าพี่จะไม่ขึ้นมาขี่บนหัวผมแบบนั้นเลยเหรอ!"หลินเฟยหัวเราะอย่างชั่วร้ายหลังจากผ่านลานภายใน ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงประตูด้านในของห้องโถง"พี่ซู รีบเอากุญแจมาให้ผม เราจะไปลงอ่างด้วยกัน!""แกร็ก..."หลินเฟยหยิบกุญแจที่ซูเฉี่ยนเสวี่ยเอาออกมาและเปิดประตูอย่างง่ายดายจากนั้นเขาก็พลิกมือแล้วกดล็อกในทันทีเขาอุ้มซูเฉี่ยนเสวี่ยเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำบนชั้นสองในทันทีแคว่กโดยไม่เปิดโอกาสให้ซูเฉี่ยนเสวี่ยได้ตอบโต้ หลินเฟยก็ฉีกกระโปรงของซูเฉี่ยนเสวี่ยออกมาชิ้นๆ ในทันทีจู่ๆ ภาพที่ยอดเยี่ยมก็ได้ปรากฏขึ้นมา...ราวกับเรือนร่างอันละเอียดอ่อนที่แกะสลั
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 739
เธอคิดผิดมาก ผิดไปมาก!ที่แท้ ตอนที่เธอสอนให้หลินเฟยขับรถนั้นหลินเฟยไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดของเขาจริงๆ!และในตอนนี้ พลังทั้งหมดของเขาได้พุ่งมาที่เธอ จนทำให้เธอจะเป็นจะตายเลยทีเดียว!แต่ทว่า หลินเฟยไม่ได้มีความคิดที่จะหยุดพักเลยแม้แต่น้อย และยังคงบ้าคลั่งต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อนคลื่นที่ไม่มีจุดสิ้นสุดกำลังจะถาโถมเข้ามา!ซูเฉี่ยนเสวี่ยรู้สึกว่าชาตินี้ตัวเองคุ้มค่าแล้ว!แต่ทว่าในเวลานี้ ซูเฉี่ยนเสวี่ยก็ยังคงอยู่ในสภาวะที่ทรมานอย่างแสนสาหัส!การตอบรับเพียงลำพังนั้นมันยากเสียเหลือเกิน!กระทั่งเธอยังได้ผุดความคิดที่จะเรียกจางซินเยว่มาร่วมด้วยกับหลินเฟยในครั้งต่อไปอีกต่างหาก!ไม่อย่างนั้นแล้ว เธอก็คงทนไม่ไหวเป็นแน่!กริ๊ง กริ๊ง!ในขณะที่ซูเฉี่ยนเสวี่ยกำลังจะหมดสติไปนั้นจู่ๆ โทรศัพท์มือถือของหลินเฟยก็ได้ดังขึ้นมาเมื่อได้เห็นสายเรียกเข้า หลินเฟยก็รีบปิดปากของซูเฉี่ยนเสวี่ยเอาไว้แล้วรับสายโทรศัพท์"เสี่ยวเฟย นี่ก็สองทุ่มกว่าแล้วนะ""นายยังไม่กลับมาอีกเหรอ?"คนที่โทรมาไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นถังรั่วเสวี่ยที่โทรมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจอยู่เล็กน้อยในความเป็นจริง ตั้งแต่หกโมงกว่าๆ เธ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 740
ไม่นานหลังจากที่หลินเฟยขับรถออกไปจากวิลล่าของซูเฉี่ยนเสวี่ยยังไม่ถึงเส้นทางออกจากเมืองฝนก็ค่อยๆ ตกหนักมากยิ่งขึ้นเม็ดฝนเม็ดใหญ่กระทบกระจกหน้ารถและตัวถังรถทีละหยดๆ ทำให้เกิดเสียงแปะๆ ดังขึ้นมาแทบจะบดบังทัศนียภาพไปจนหมดสิ้นอย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านี้ไม่ได้มีผลกระทบต่อหลินเฟยเลยแม้แต่น้อยเขามีญาณทิพย์ในการมองเห็น และการมองดูสภาพถนนนั้นก็เป็นเรื่องที่เล็กน้อยมากโดยที่เขายังมีเวลาโทรกลับไปหาจางซินเยว่เสียด้วยซ้ำซึ่งเขาได้บอกจางซินเยว่ว่าตัวเองถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วจากนั้น หลินเฟยก็โทรหาถังรั่วเสวี่ยอีกครั้ง"เสี่ยวเฟย ฝนตกหนักขนาดนี้ นายอย่าโทรเลยนะ""ขับรถดีๆ ระวังความปลอดภัยด้วย!""รีบวางสายเถอะ!"ในเวลานี้ ถังรั่วเสวี่ยกำลังนั่งอยู่ที่ประตูคลินิกเพื่อรอหลินเฟยกลับมาอย่างใจจดใจจ่อเมื่อเห็นว่าสายที่โทรมาเป็นหลินเฟย เธอก็พูดอย่างตำหนิอยู่เล็กน้อย"ไม่เป็นไรหรอกอาเล็ก ผมขับรถเก่งจะตายไป ผมคิดถึงอาเล็กนี่นา ดังนั้นก็เลย..."หลินเฟยหัวเราะเบาๆในความเป็นจริง หลินเฟยไม่ได้รู้สึกเต็มที่กับซูเฉี่ยนเสวี่ยเลยแม้แต่น้อยจึงเริ่มพูดล้อเล่นกับถังรั่วเสวี่ยโดยตรงไม่แน่ว่า
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
