All Chapters of แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา: Chapter 641 - Chapter 650

"ท่านอาจารย์ ช่างโชคดีเหลือเกิน คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอท่านผู้เฒ่าตั้งแต่เช้าแบบนี้ นี่ท่านกำลังจะไปไหนหรือครับ?"ที่แท้ก็เป็นจ้าวอู่จี๋ ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ที่ขอร้องอ้อนวอนหลินเฟยให้รับตัวไว้เป็นศิษย์ และไม่ได้เจอเขามาสักพักใหญ่แล้วตอนอายุสี่ห้าสิบปี เขาก็เริ่มหัวล้านแล้วแต่เขากลับเรียกหลินเฟยว่าท่านผู้เฒ่า ประกอบกับท่าทางที่ประจบประแจงแบบนั้น ดูแล้วน่าตลกเอาเสียมากๆและนั่นก็ทำให้จ้าวลู่ลู่โพล่งหัวเราะออกมาทันที"ฮ่าฮ่า ใครกันน่ะหลินเฟย ดูเขาคุ้นๆ หน้านะ?""จ้าวอู่จี๋ ศิษย์ที่ผมรับเอาไว้ก่อนหน้านี้น่ะ"ในทำนองเดียวกัน ท่าทางแบบนี้ของจ้าวอู่จี๋ก็ทำให้สายตามากมายจ้องมองมาที่หลินเฟยแบบแปลกๆหลินเฟยแทบจะทำตัวไม่ถูก และพูดแบบนั้นออกมา"ใช่ ใช่ คุณสวยและสาวขนาดนี้ จะต้องเป็นท่านอาจารย์หญิงของข้าน้อยอย่างแน่นอน?"แต่จ้าวอู่จี๋กลับดีใจมากเมื่อพบกับหลินเฟยแบบนี้ในเวลาเดียวกัน เขาก็ไม่ลืมที่จะพูดประจบประแจงจ้าวลู่ลู่ไปด้วย"สวยและสาว ท่านอาจารย์หญิง? หลินเฟย เขาช่างตลกจริงๆ!"จ้าวลู่ลู่ยิ้มๆ และกอดแขนของหลินเฟยเอาไว้แน่น แทบจะยืนไม่ไหว"ทักษะการฝังเข็มที่ฉันได้สอนให้ครั้งก่

"ตอนแรกฉันยังคิดอยู่เลยว่า รอให้ผ่านวันเกิดของคุณปู่ไปก่อนค่อยคิดบัญชีกับพวกมันสองคน แต่ว่านะ ในเมื่อพวกมันกล้ามาเหยียบถึงตระกูลหลิวของเรา!""ฉันจะไม่ปล่อยมันไปอย่างแน่นอน!"ที่แท้ชื่อเต็มๆ ของคุณชายหลิวก็คือหลิวชาว หลานชายแท้ๆ ของหลิวเหวินเซวียนเนื่องจากเพิ่งจะไปปลูกฟันมา เขาจึงกุมใบหน้าเพราะยังรู้สึกเจ็บอยู่เล็กน้อยหลิวชาวมองแผ่นหลังของหลินเฟยและจ้าวลู่ลู่ด้วยความเกลียดชัง"ใช่ เดี๋ยวก็มีโอกาสกระทืบสั่งสอนมันหนักๆ สักยกแล้ว แม่งเอ๊ย ฉันจะไม่ยอมให้มันหนีไปแน่ๆ!"ชายหนุ่มหนึ่งในจำนวนนั้นที่ถูกเตะจนซี่โครงหักตะโกนสาปแช่งเสียงดังออกมา"คุณชายหลิว คุณชายดูชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขาสิ ดูเหมือนจะเป็นจ้าวอู่จี๋เจ้าสำนักศิลปะการต่อสู้หงเหมินนะครับ?"จู่ๆ สายตาของชายหนุ่มคนหนึ่งก็ได้จับจ้องไปที่จ้าวอู่จี๋ที่อยู่ข้างๆ หลินเฟยสีหน้าดูหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย"ใช่ครับคุณชายหลิว สองคนนั้นน่าจะเป็นลูกศิษย์ที่จ้าวอู่จี๋รับเอาไว้ครับ"เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนได้ยินว่าหลิวชาวมีความแค้นกับหลินเฟย พวกเขาจึงรีบบอกสถานะของหลินเฟยในทันที"แม่งเอ๊ย ที่แท้มันก็เป็นลูกศิษย์

ทุกคนที่อยู่ในสถานที่นี้ต่างก็ตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่งชายชราในวัยเจ็ดสิบมองผ่านหญิงสาวและชายวัยกลางคน หลังจากมองเห็นชายชราอายุเกือบหนึ่งร้อยปีที่นั่งตัวตรงอยู่ด้านหลังของพวกเขาเขาก็ตื่นเต้นจนหนวดแทบจะกระดิก!"ฉันเคยเห็นรูปถ่ายของคุณท่านหวางนะ!""ไม่เพียงทายาทของคุณท่านหวางเท่านั้น แต่แม้กระทั่งคุณท่านหวางยังออกหน้ามาแล้ว ท่านนั้นที่ผมขาวและนั่งอยู่บนเก้าอี้ปรมาจารย์ที่พวกคุณเห็นนั้นก็คือคุณท่านหวางตัวจริงๆ เลยนะ!""ดูเหมือนว่าวันนี้เราจะไม่ได้ภาพตัวอักษรแล้วล่ะ!"ทุกคนมองตามสายตาของเขาไป และยังจำสถานะของคุณท่านหวางได้ทั้งหมดทุกคนต่างก็พยักหน้า และพูดสมทบขึ้นมาว่า"ถูกต้อง เขาคือคุณท่านหวางตัวจริง คิดไม่ถึงเลยว่า วันแซยิดของปรมาจารย์หลิวนั้นวันนี้จะได้พบกับคุณท่านหวางตัวจริงด้วย!""ช่างโชคดีอะไรแบบนี้!""เราคงไม่แย่งภาพตัวอักษรนี้แล้ว เรายกให้คุณท่านหวางเถอะนะ!"เมื่อหญิงสาวและชายวัยกลางคนเห็นว่าทุกคนเจียมเนื้อเจียมตัว จึงไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีกเช่นกันพวกเขาถอยกลับไปอยู่ข้างๆ คุณท่านหวางเพื่อคอยรับใช้สำหรับสายตาที่ทุกคนมองมานั้น พวกเขากลับไม่สนใจแต่อย่างใด"หลินเฟย ยังดี

ในเวลานี้ชายชราผมสีขาวครึ่งตัวก็รีบเดินออกจากห้องโถงด้านหลัง ซึ่งนั่นก็คือหลิวเหวินเซวียน ปรมาจารย์ด้านการประดิษฐ์ตัวอักษรและการวาดภาพนั่นเองเขากำลังพักผ่อนอยู่โถงด้านหลัง เมื่อได้ยินว่าคุณท่านหวางมาถึงแบบนี้ เขาก็รีบเข้ามาต้อนรับในทันทีหลังจากที่ได้พบกับคุณท่านหวางแล้วนั้น เขาก็พูดด้วยใบหน้าที่จริงใจและยำเกรงออกมา"ปรมาจารย์หลิวพูดเกินไปแล้ว""ผมอายุขนาดนี้แล้ว ไม่มีอะไรที่จะต้องมาต้อนรับหรอกนะ"คุณท่านหวางตอบอย่างเรียบๆ และพูดอย่างสุภาพออกมา"คุณไปจัดการธุระของตัวเองเถอะ ถือว่าฉันไม่อยู่ก็แล้วกันนะ"แม้ว่าคุณท่านหวางจะพูดแบบนี้ แต่ไหนเลยที่หลิวเหวินเซวียนจะกล้าเมินเฉยต่อคุณท่านหวางได้?เขารีบสั่งชาที่ดีที่สุดและขอให้คนรับใช้ที่ดีที่สุดมารับใช้เขายังวางแผนที่จะฝ่าฝืนกฎและเขียนอักษรตัวอื่นให้กับคุณท่านหวางอีกด้วยและในเวลานี้ ไม่มีใครสนใจเรื่องของหลินเฟยอีกต่อไป……"พวกนายหยุดอยู่ตรงนั้นนะ!""ทำไม? มาตระกูลหลิวของพวกเรา ยังไม่ทันที่พวกเราจะคิดบัญชี นายก็คิดที่จะหนีไปแล้วงั้นเหรอ?""มันช่างตลกจริงๆ!"ทันทีที่หลินเฟย จ้าวลู่ลู่ และจ้าวอู่จี๋เดินมาถึงลานด้านนอกจู่ๆ ห

และเขาก็รีบกระซิบกับหลินเฟยอย่างรวดเร็วว่า"ท่านอาจารย์ครับ เรื่องนี้ผมได้ก่อขึ้นมาเอง ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาแบบไหน ผมจะรับผิดชอบด้วยตัวเองครับ""ท่านผู้เฒ่ารีบพาท่านอาจารย์หญิงออกไปเถอะครับ!"เมื่อเห็นท่าทางที่ตื่นตระหนกของจ้าวอู่จี๋หลินเฟยก็ส่ายหน้า และพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า"จะพูดอย่างไรนายก็เป็นลูกศิษย์ของฉัน เรื่องนี้ฉันเป็นตัวต้นเหตุ แล้วฉันจะทิ้งนายไว้ที่นี่คนเดียวได้อย่างไร?""ถ้าฉันทำแบบนั้นจริงๆ แล้วฉันจะยังเป็นอาจารย์ของนายได้ยังไงกันล่ะ?""คือว่า...ขอบคุณมากนะครับท่านอาจารย์!"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว จ้าวอู่จี๋ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้านและในเวลานี้ ร่างที่ไม่ถือว่ากำยำเท่าไหร่ของหลินเฟย ก็ดูยิ่งใหญ่ขึ้นมาทันทีในสายตาของจ้าวอู่จี๋"หลินเฟย แม้กระทั่งทายาทของคุณท่านหวางก็เข้ามาช่วยหลิวชาวรับหน้าแล้ว พวกเรายังจะสามารถไปจากที่นี่ได้โดยไม่เป็นอะไรอย่างนั้นเหรอ?"แต่ทว่าจ้าวลู่ลู่กลับกังวลใจเล็กน้อย และบีบมือของหลินเฟยเอาไว้แน่นโดยไม่ได้ตั้งใจดวงตากลมโตยังคงกะพริบอยู่แบบนั้น"ฮึ่ม ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วงั้นเหรอ?""เมื่อกี้พวกเธอยังโอ้อวด และเก่งกาจอยู่เลยไม่ใช่เห