บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 681 - บทที่ 690

เหอจื่อหลินคุ้นชินนานแล้ว เขาขยี้ผมของเสี่ยวจวี๋ “ไปเล่นเถอะ!”เสี่ยวจวี๋วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนได้รับนิรโทษกรรมเรือนหน้าจัดเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่เรือนหลังกลับยุ่งเหยิงไม่เป็นท่าเหอจื่อหลินโน้มตัวลงไปขยับของที่พื้นออกเพื่อให้เฉินฝานมีทางเดิน“ตั้งแต่ถูกปลดตำแหน่งลงมาเป็นเจ้าหน้าที่ธุรการ เผยหรานก็เลือกพักที่เรือนหลัง ไม่เคยให้ภรรยากับบุตรสาวเข้ามา”เฉินฝานเดินตามเหอจื่อหลินมาถึงห้องเล็กเพียงห้องเดียวของเรือนหลังยืนอยู่หน้าห้อง เฉินฝานอดไม่ได้ที่จะปิดจมูกกลิ่นอับของห้องฉุนมาก“ปัง!”ขวดเหล้าขวดหนึ่งลอยออกจากข้างใน“ข้าพูดแล้วไม่ใช่เรอะ…”“น้องไป่ ข้าเอง เหอจื่อหลิน!”ไป่เผยหรานที่อยู่ข้างในจู่ ๆ เงียบลงกระนั้น เขาก็ไม่ออกมาเฉินฝานและเหอจื่อหลินยืนตรงนั้นครู่ใหญ่ ไป่เผยหรานที่อยู่ข้างในก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะออกมา“ข้าเข้าไปเรียกเขาเอง!”“ไม่เป็นไร!”เฉินฝานห้ามเหอจื่อหลิน จากนั้นเปิดฝาโถสุราดอกท้อออกไม่ถึงสามวินาที ไป่เผยหรานก็พุ่งออกมาจากห้องเล็ก จมูกสูดดมไม่หยุด เดินตามกลิ่นหอมสุราจนมาถึงตรงหน้าเฉินฝานไป่เผยหรานดวงตาลุกวาว จ้องสุราดอกท้อในมือของเฉินฝ

“ตะ ใต้เท้า ฮูหยินของท่านคือคนใด?” เถ้าแก่โรงน้ำชาตกใจกลัว พูดจาติดอ่าง“คนที่อยู่กับท่านหญิงของจวนตวนอ๋อง”“อ๋อ ๆ ท่านนั้นหรือ นางไปกับพวกท่านหญิงแล้วขอรับ!”“ไปแล้ว? พวกนางไปที่ใด?”มือของเฉินฝานที่จับคอเสื้อ ออกแรงมากกว่าเดิม ตึงจนเถ้าแก่โรงน้ำชาหน้าแดงราวกับสีของเลือดหมู เขากล่าวอย่างลำบาก “อะ อันนี้ข้าน้อยไม่รู้จริง ๆ เวลาท่านหญิงจะไปที่ใด ข้าน้อยจะกล้าถามได้อย่างไร?”“ใต้เท้า พวกนางเหมือนไปกับอาจารย์เล่าเรื่อง พูดว่าจะไปสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมที่งดงามกว่า วันนี้เล่าตำนานงูขาว อาจารย์เล่าเรื่องเล่าไว้เพียงครึ่งเรื่อง” คนงานในโรงน้ำชากล่าว“พูดว่าไปกับอาจารย์เล่าเรื่อง?”“ใต้เท้า! อาจารย์เล่าเรื่องคนนั้นเพิ่งมาเมื่อสองสามวันก่อน เขาพักอยู่ที่…” ครั้งนี้ เถ้าแก่โรงน้ำชาไหวพริบดีมาก รีบบอกกล่าวที่อยู่ของอาจารย์เล่าเรื่องให้กับเฉินฝานทันทีเฉินฝานกับฉินเย่ว์เจียวรีบเร่งไปยังเรือนของอาจารย์เล่าเรื่องโดยไม่หยุดพัก แต่แล้ว…ในเรือนของอาจารย์เล่าเรื่องคนนั้นกลับว่างเปล่า ไม่มีสิ่งของใดเลย?“คนคนหนึ่งถ้าจะอาศัยระยะยาว เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีอะไรเลย นอกเสียจากว่า…” ฉินเย่ว์เหมยพลัน

“ท่านอ๋องเบื่อหน่ายกับพื้นที่ล่าสัตว์ของตนเองแล้ว เลยเริ่มสนใจพื้นที่ล่าสัตว์ของตระกูลเสิ่นของข้าน้อยงั้นหรือ? อืม ช่วงก่อนหน้านี้คนใช้ปล่อยเหยื่อสนุก ๆ ไปไม่น้อย เพียงแต่ว่า…”เสิ่นหยวนฮวาเอียงศีรษะไปทางซ้าย เผยลำคอข้างขวาออกมาที่ลำคอมีรอยแดงสีสดสองสามเส้นเสิ่นหยวนฮวาจับรอยแดงเบา ๆ “ท่านอ๋อง ท่านต้องระวังตัวนะ แมวป่าในพื้นที่ล่าสัตว์ของข้าน้อยเล็บน้อย ๆ ของมันคมแหลมใช้ได้”“ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเกิดอาการติดสัดหรือเปล่า เอาแต่ข่วนและกัดไปทั่ว เฮ้อ…” เสิ่นหยวนฮวาส่ายหัว “เพิ่งจะโตเป็นรูปเป็นร่างไม่นาน แมวตัวเมียตัวน้อยที่มีอาการติดสัด ก็มีนิสัยเช่นนี้แหล่ะ”“เพียงแต่ว่า…” พูดอยู่ เสิ่นหยวนฮวายังใช้ลิ้นเลียริมฝีปาก “ข้านั้นชอบแมวตัวเมียตัวน้อยที่ดุดันที่สุด เวลาทำให้มันเชื่อง ช่างรู้สึกหนำใจยิ่งนัก”“เสิ่นหยวนฮวา!” เปลือกตาของตวนชินอ๋องแทบแตกร้าว เขาตะโกนลั่น “มอบตัวลูกสาวของข้าคืนมาเดี๋ยวนี้?”“ท่านหญิง?” เสิ่นหยวนฮวาทำหน้าฉงน สีหน้าฉงนเอิกเกริกเกินไป กลับทำให้ดูปลอมมาก “ท่านหญิงของท่านอ๋องที่ยังไม่ออกเรือน สองสาวบุปผาสีทองนั่นใช่หรือไม่ ข้าน้อยมักได้ยินว่าเหล่าท่านหญิงมีนิสั

“ขอรับ!” สื่อซงตอบรับเสียงสูงทันที “ข้าน้อยกังวลเล็กน้อย อย่างไรเสียพวกนางก็เป็นท่านหญิง”เสิ่นหยวนฮวายักคิ้ว น้ำเสียงเหิมเกริมมาก “ท่านหญิงแล้วอย่างไร? ใช่ว่าข้าไม่เคยจัดการมาก่อน”“แต่พ่อของพวกนางเป็นถึงตวนชินอ๋อง!” สื่อซงไม่อยากล่วงเกินตวนชินอ๋องจริง ๆ แม้ว่าตวนชินอ๋องไม่มีอำนาจจริง แต่เวลาคนคลุ้มคลั่งขึ้นมา พูดว่าฆ่าคนก็ฆ่าคนได้จริง ๆ เขาคือท่านอ๋อง หากฆ่าคนขึ้นมาจริง ๆ เสิ่นหมิงหยวนก็ทำอะไรเขาไม่ได้“พ่อของพวกนางคือตวนชินอ๋องน่ะสิยิ่งดี ที่เขาพูดว่าจะร่ำรวยย่อมมีความเสี่ยง ถ้าตวนชินอ๋องจะกล่าวโทษ ก็คงต้องโทษที่เขายอมให้ลูกสาวของตนไปสนิทชิดใกล้กับ หญิงโสเภณีของเฉินฝานมากเกินไปและทำร้ายลูกสาวของเขา” เสิ่นหยวนฮวาเริ่มวางแผนภายในใจ เมื่อเขาจัดการฉินเยียนฉินอวี่เสร็จแล้ว จะเรียกร้องสิ่งของกับตวนชินอ๋องเท่าไหร่ที่ดินศักดินาของตวนชินอ๋องมีมากกว่าอ๋องหรงมาก“พอได้แล้ว!” เสิ่นหยวนฮวากล่าวอย่างใจร้อน “หยุดทำหน้าตายเสียที เรื่องนี้ท่านพ่อกับน้องรองอนุญาตแล้ว หลังจากทำสำเร็จ ข้าจะช่วยพูดเรื่องดี ๆ ของเจ้าต่อหน้าพวกเขาให้ ตำแหน่งขุนนางของลูกชายเจ้า ไม่มีปัญหาแน่นอน”สื่อซงตาลุกวาวและกล่

ไป่เผยหรานยังรู้สึกไม่วางใจ อยากพูดอีก แต่เหอจื่อหลินส่ายหัวให้กับเขา “พี่ไป่ ใต้เท้าทำได้”เหอจื่อหลินไม่เคยเห็นฝีมือของเฉินฝานกับตา แต่หลี่ซานเคยบรรยายไว้กับเขาตอนที่เฉินฝานแบกคันธนูของฉินเย่ว์เหมยมาถึงหน้าประตูจวนตระกูลเสิ่น เพื่อขวางทางเสิ่นหยวนฮวา เสิ่นหยวนฮวาขำจนตัวเอนเอียงเพราะสองมือที่ดึงคันธนูของเฉินฝาน สั่นระริก ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อยเสิ่นหยวนฮวาที่อยู่บนหลังม้าโน้มตัวทอดมองเฉินฝานอย่างเป็นกังวลครู่หนึ่ง จากนั้นส่ายหน้า “เฉินฝาน คันธนูของเจ้าหนักเกินไป ไม่เหมาะกับเจ้า”ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ท่าทางดึงคันธนูของเฉินฝานยิ่งสั่นมากขึ้นเสิ่นหยวนฮวากล่าวต่อ “หรือไม่ ข้าเปลี่ยนตัวที่เบากว่านี้ให้เจ้า?”ก่อนที่เขาจะพูดจบ คันธนูในมือของเฉินฝานเริ่มหย่อน เสิ่นหยวนฮวาจึงยื่นเท้าออกไป เขาใช้เท้าช่วยเฉินฝานพยุงไว้แม้ว่าเป็นเช่นนี้ คันธนูในมือของเฉินฝานก็ยังสั่นระริก ท่าทางน่าขำมาก“ฮ่า ๆ”“ฮ่า ๆ ๆ”“ข้าเกือบหัวเราะตายเพราะเขาจริง ๆ”เหล่าทหารม้าศึกหัวเราะเสียงดังกว่า หลายคนยังเอามือจับที่ท้อง เพราะหัวเราะจนเจ็บท้องเสิ่นหยวนฮวาใช้กระบี่คู่กายตีทหารอารักขาข้าง ๆ ที่ห