บททั้งหมดของ เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: บทที่ 661 - บทที่ 670

“ใต้เท้า ใต้เท้า!”เฉินฝานเพิ่งเดินมาทางดอกไม้ของสวนหม่อน ด้านหลังก็เสียงสดใสดังกังวานขึ้นเสียงเพิ่งจะดังขึ้น ใบหน้ารูปไข่มีชีวิตชีวาวัยแรกแย้มของลู่ซืออี๋นั้นพลันปรากฏมาอยู่ด้านหน้าเขาแสงไฟยามราตรีสลัวสาวงามปราดเปรียวลู่ซืออี๋นำทางอยู่ด้านหน้า เฉินฝานเดินตามอยู่ด้านหลังอย่างไม่รีบร้อน“โอ้ หิมะตกแล้ว!”เสียงตื่นเต้นใสแจ๋วของลู่ซืออี๋ดังขึ้นอีกครั้งเฉินฝานเงยศีรษะขึ้นเกล็ดหิมะสีขาวค่อยๆร่วงหล่นมาจากฟากฟ้าตกกระทบลงบนดอกคาเมลเลียสีทอง ทำให้ดอกคาเมลเลียสะท้อนแสงเปล่งประกายดอกคาเมลเลียสีทองบานสะพรั่งอย่างกะทันหัน ราวกับพวกมันเข้าใจว่านี่เป็นโอกาสผลิบานครั้งสุดท้ายในชีวิตของพวกมันแล้ว หลังจากที่หิมะหยุดตกแล้ว อากาศหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ พวกมันก็ผลิบานไม่ได้อีกต่อไปมองดอกคาเมลเลียสีทองที่กำลังเบ่งบาน ในหัวสมองของเฉินฝานพลันปรากฏใบหน้าที่สวยสดงดงามของลู่ชุนเยี่ยนนางเป็นดั่งดอกคาเมลเลียที่อยู่ด้านหน้า“เป็นหิมะแรกเลยนะ ใต้เท้า!” ลู่ซืออี๋วิ่งมาหาเฉินฝาน จูงมือของเขา “รีบอธิษฐานเร็ว อธิษฐานกับหิมะแรก ศักดิ์สิทธิ์มากเลยนะ”“เร็วสิ!”เมื่อเห็นว่าเฉินฝานนิ่งเฉย ลู่ซืออี๋เร่ง

“ใต้เท้า บ้าที่สุด!” ลู่ซืออี๋หน้าแดงทำทางฮึดฮัด “ข้ามาเตือนใต้เท้าให้รักษาคำพูด พรุ่งนี้อย่าลืมมาหา”เมื่อพูดจบ ก็หันกายวิ่งกลับที่สวนหม่อนด้วยความรวดเร็วรถม้าของเฉินฝานเพิ่งจะออกไปเงาร่างที่พราวเสน่ห์นั้นวิ่งออกมาจากด้านหลังต้นดอกคาเมลเลียสายตาของสาวน้อย ติดตามรถรถม้าที่แล่นออกไปอย่างไม่ละสายตามือของนางวางทาบอกซ้ายตึก ๆ ๆ ๆ หัวใจใต้ทรวงอกรู้สึกเหมือนจวนจะระเบิดออกมาในดวงตากลมโตดั่งดวงดารา เติมเต็มไปด้วยความรักที่มากมาย ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงแฝงไปด้วยความเขินอายนี่......คือการที่หัวใจถูกครอบครองที่แม่บอกหรือกระไรความรู้สึกเช่นนี้มันช่างงดงามเสียเหลือเกินทว่า......ใบหน้าแดงก่ำ ขมวดคิ้วทันทีเวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า นางเริ่มถวิลหาใต้เท้าอย่างบ้าคลั่งแล้วถวิลหารอยจุมพิตของใต้เท้า ถวิลหา......ของใต้เท้าเฮ้ยๆ !ลู่ซืออี๋ส่ายหน้าไปมาไม่หยุด ดุด่าที่ตนเองคิดเรื่องไร้สาระนางประสานมือสองข้าง กล่าวอธิษฐานกับฟากฟ้านางอธิษฐานให้คืนวันพรุ่งนี้ให้มาถึงเร็วขึ้นบางที่นี่อาจเป็นการเชื่อมจิตของแม่ลูกก็ได้ ตอนที่ลู่ซืออี๋กำลังอธิษฐาน ลู่ชุนเยี่ยนที่อยู่ใ

วันรุ่งขึ้นหลังจากเข้าท้องพระโรงเสร็จ เสิ่นหยวนเลี่ยงกลับมาถอดชุดขุนนางเปลี่ยนเป็นชุดธรรมดาออกจากบ้านไปเขาต้องการไปตรวจสอบลาดเลาร้านสิ่งทอ ป้องกันไม่ให้ร้านสิ่งทอแบบขายผ้าให้เฉินฝาน“ฮ่าๆๆๆ!”เสิ่นหยวนเลี่ยงเพิ่งออกมาจากชายคา ก็พบกับเสิ่นหยวนฮวาที่หัวเราะเสียงดังมาจากด้านนอก“ท่านพี่ ไปหาสาวงามมาอีกแล้วหรือ?” ข้าว่าพี่สำรวมหน่อยดีกว่า ถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูท่านพ่อ พี่ก็จะงานเข้าอีกเสิ่นหยวนเลี่ยงกล่าวเตือนเสิ่นหยวนฮวาเสิ่นหยวนฮวามักมากในกามคุณ ชอบสะสมสาวงามไว้หลายแบบ คุณชายตระกูลมหาเศรษฐีในเมืองหลวงล้วนเป็นเช่นนี้กันหมด เสิ่นหยวนฮวาเองก็ไม่ยกเว้น ทว่าวิธีการที่เขาสะสมสาวงามโหดเหี้ยมอย่างมากคนอื่นมองแล้ว ยังให้เงิน เสิ่นหยวนฮวาฉุดมาเสียอย่างนั้น ทำให้เกิดความวุ่นวายไม่น้อย หากเลขาธิการกรมยุติธรรมไม่ช่วยเขาอำพรางไว้ ก็คงจะวุ่นวายไปทั่วเมืองแล้วเสิ่นหยวนฮวาโบกมือ “สาวงามอะไรกัน สาวงามจะน่าขันสู้เรื่องนี้ได้อย่างไร พูดไปก็เป็นเรื่องของเจ้านั้นหละน้องรอง!”“เรื่องของข้า?” เสิ่นหยวนเลี่ยงชี้ตนเองด้วยความสงสัย เขาจะมีเรื่องอันใดที่ทำให้เสิ่นหยวนฮวาดีใจจนเป็นเช่นนี้“ใช่! น้องรอง

ในที่สุดเปลวไฟบนร่างของหลิวเกาจัวก็ถูกดับลง ทว่าโดนเผาอย่างสาหัส หากไม่พักสามถึงห้าเดือนก็ไม่มีทางเข้าท้องพระโรงได้“เลี่ยงเอ๋อร์ เจ้าคิดวิธีอันใดออก”เสิ่นหมิงหยวนไม่ได้ใส่ใจหลิวเกาจัวที่เผาจนบาดเจ็บแม้แต่น้อย เขากล่าวถามอย่างอดใจรอไม่ไหวเสิ่นหยวนเลี่ยงชี้ไปที่ตะเกียงไฟเสิ่นหมิงหยวนมึนงงทันที “ตะเกียงไฟ?”“โอ้!” เสิ่นหยวนฮวาวิ่งออกมาจากมุม กล่าวราวกับได้ความดีความชอบ “น้องรอง เจ้าคิดจะเผาร้านสิ่งทอตระกูลฉินให้วอดวาย เช่นนั้นเจ้าวางใจ...”เสิ่นหยวนฮวาตบหน้าอกตนเองเบาๆ กล่าวด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม “ส่งต่อให้พี่เถอะ รับรองว่าจะเผาไม่ให้เหลือเสื้อผ้าแม้ตัวเดียว”เพื่อที่จะปล้นสาวงาม เขาทำเรื่องเช่นนี้เป็นนิจเสิ่นหยวนเลี่ยงส่ายหน้า “ท่านพี่ วิธีที่พี่พูดนี้ จะมีผลเสียต่อพวกเรา และเฉินฝานต้องใช้เหตุผลนี้ ให้ฝ่าบาทออกคำสั่งตรวจสอบก่อน จึงประลอง หากฉุกละหุกตรวจสอบอันใดเจอขึ้นมา ก็ทำให้พวกเราเจอผลเสียมากมาย”“เจ้าคนสมองกลวง ยังไม่ถอยกลับไปอีก!” เสิ่นหยวนฮวากำลังจะพูด ทว่าถูกเสิ่นหมิงหยวนใช้นำเสียงดุดันห้ามปรามไว้ไม่ได้สนใจความรู้สึกเสิ่นหยวนฮวาแม้แต่น้อย เสิ่นหมิงหยวนถามเสิ่นห

หลี่ซานกับอาของเสิ่นหยวนเลี่ยง สู้รบราคารับซื้อน้ำมันมาครึ่งเดือน ในท้ายที่สุดหลี่ซานก็จากลาด้วยความพ่ายแพ้ถึงแม้ว่าจะสู้รบมาครึ่งเดือนนานเพียงนั้น ทว่าหลี่ซานซื้อน้ำมันกลับมาไม่ได้แม้แต่น้อย เพราะไม่ว่าเขาเสนอราคาเท่าใด ฝ่ายตรงข้ามก็จะให้สูงกว่าเขาหนึ่งเท่าเสมอ“ไม่เลว!” เฉินฝานนับธนบัตรบนร่างหลี่ซาน พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ“ดีอะไรกันเล่า!” หลี่ซานก้มหน้าสีหน้าเปี่ยมด้วยความหดหู่“จะไม่ดีได้อย่างไร พี่ดูสิ!” เฉินฝานสะบัดธนบัตรปึกใหญ่นี้ไปมา “เงินธนบัตรเยอะกว่าตอนออกไปตั้งหนึ่งหมื่นตำลึง”พ่อค้าน้ำมันแคว้นฉู่คนหนึ่งรับปากหลี่ซานว่าจะให้น้ำมันสนหมื่นเหลียงกับเขา หลังจากที่ฝั่งเสิ่นหยวนเลี่ยงขึ้นราคา พ่อค้าคนนั้นก็เอาเงินธนบัตรคืนให้เขา และคืนให้สองเท่า“น้องฝาน มาถึงตอนนี้แล้ว เจ้าอย่าทำเป็นเล่น รีบคิดหาวิธีอื่นเถอะ” หลี่ซานร้อนใจจะตายแล้ว ก่อนที่จะมาพบเฉินฝาน เขาไปทำความเข้าใจกับลู่ชุนเยี่ยนมาแล้ว น้ำมันสนที่ซื้อมาก่อนหน้านี้เหลือใช้เพียงแค่หนึ่งวันแล้ว“ข้าจะทำอย่างไรได้ ตอนนี้มีเพียงร้านค้าตระกูลมารดาเสิ่นหยวนฮวาที่ขายให้พวกเราแล้ว” เฉินฝานนำเงินธนบัตรในมือส่งให้หลี่ซาน “พี่