All Chapters of เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ: Chapter 621 - Chapter 630

“หนึ่งหมื่นจิน? น้อยเกินไป!” เฉินฝานยังพูดไม่จบ ชุยต๋าหลุนก็พูดขัดจังหวะ“ปีนี้ฝ้ายในตลาดมีน้อยมาก ซื้อมาได้หนึ่งหมื่นจินก็นับว่าไม่น้อยแล้ว เมื่อรวมกับที่เจ้าเมืองสิบเมืองส่งมาให้ก็ไม่น้อยแล้วเหมือนกัน” เสิ่นหมิงหยวนกล่าวฝ้ายในตลาดทุกวันนี้ ถูกเจ้าเมืองแต่ละเมืองรับซื้อไปเกือบหมด เฉินฝานซื้อได้ถึงหนึ่งหมื่นจิน เสิ่นหมิงหยวนรู้สึกว่าเฉินฝานมีความสามารถจริง ๆแต่ว่า มีความสามารถแล้วอย่างไรต่อให้รวมกับฝ้ายห้าหมื่นจินที่เจ้าเมืองสิบเมืองส่งมา บวกกันแล้วก็มีเพียงประมาณหกหมื่นจิน ห่างจากสองแสนจินอีกเกือบครึ่งหนึ่ง“ก็ยังน้อยไป นำทั้งหมดมารวมกัน ก็มีประมาณหกหมื่นจินเท่านั้น ตอนนี้ทางตอนเหนือหนาวมาก เสื้อทำจากฝ้ายไม่มีประโยชน์ด้วยซ้ำ!” ชุยต๋าหลุนใจร้อนราวกับมดที่อยู่บนหม้อร้อน“นายกองทหารชุย อย่าใจร้อนไป!” เฉินฝานกล่าวน้ำเสียงเรียบนิ่ง “หมื่นจินไม่ใช่ฝ้าย แต่เป็นขนเป็ดขาว”“ขนเป็ดขาว? ข้าไม่ได้ฟังผิดใช่หรือไม่”ภายในท้องพระโรง นอกจากเฉินฝานกับเหอจื่อหลิน คนอื่น ๆ ไม่มีใครไม่ตื่นตกใจ“พวกท่านไม่ได้ฟังผิด ขนเป็ดขาวนั่นแหละ นี่คือเป็ดขาวที่ชาวบ้านทั้งอำเภอหลีฆ่าตายสามล้านตัวอย่างไม่หล

เสิ่นหมิงหยวนกับเสิ่นหยวนเลี่ยง แสดงอารมณ์หน้าตาเฉย ไม่เห็นถึงสีหน้าที่รุ่มร้อนใด ๆ บนหน้าผากก็ไม่มีเหงื่อ“ทัณฑ์เลาะกระดูก ทัณฑ์ตัดเอว ทัณฑ์รถม้าแหกร่าง ทัณฑ์ตัดหัว ทัณฑ์ลอกหนัง ทัณฑ์ฝังเป็น ทัณฑ์ชักไส้ เฉินฝาน เจ้าเลือกวิธีตายที่ตนเองรู้สึกสบายสิ”เสิ่นหยวนฮวายังกล่าวไม่จบ ก็มีเสียงพะอืดพะอมมากมายดังขึ้นที่ราชสำนักสิ่งที่เสิ่นหยวนฮวากล่าวถึงเหล่านี้มีวิธีตายใดสะดวกสบายบ้าง มีวิธีใดบ้างที่ไม่ใช่การทรมานอันน่าสยดสยอง “เลือกยากล่ะสิ” เมื่อเห็นเฉินฝานไม่พูด เสิ่นหยวนฮวายิ่งรู้สึกหลงระเริง กระทั่งชี้สั่งช่วยเฉินฝานเลือก “วิธีตายเหล่านี้ที่มีความสะดวกสบายที่สุด ก็คงจะเป็นทัณฑ์ตัดหัว เพราะตายเร็ว ไม่ ๆ…”เสิ่นหยวนฮวาพูดอยู่พลางส่ายหัว “เมื่อปีที่แล้วมีเพชฌฆาตชุดหนึ่งเกษียณอายุ เพชฌฆาตชุดใหม่ ฝีมือยังไม่ถึง พอฟันลงไปอาจตัดหัวไม่ขาดจนต้องฟันอีกหลายครั้ง ฉะนั้นแล้ว วิธีตายนี้ไม่เด็ดขาดมากพอ เช่นนั้นเลือกอะไรดี?”“ทัณฑ์เลาะกระดูก? เด็ดขาดและตายช้า วิธีตายนี้ไม่สบายเท่าไหร่ ทัณฑ์ตัดเอว? ไม่ได้เหมือนกัน ปัญหาเดียวกับทัณฑ์ตัดหัว ฝีมือของเพชฌฆาตยังดีไม่พอ ต้องฟันหลายครั้งถึงจะตัดหัวคนขาดเป

“ใต้เท้าเสิ่นน้อย เดิมทีเรื่องนี้เกิดขึ้นจากการที่ใต้เท้าอัครเสนาบดีไม่เชื่อว่าเสื้อขนเป็ดขาวให้ความอุ่นกว่าเสื้อทำจากฝ้ายและจะฆ่าเสนาบดีเฉิน เหตุใดตอนนี้ถึงไม่เกี่ยวกับเขาแล้วล่ะ?”ชุยต๋าหลุนตอกกลับเสิ่นหยวนเลี่ยง ตอกกลับอย่างหนำใจ นี่คือฝีปากที่ดีที่สุดตั้งแต่เขามีชีวิตมาแล้วยี่สิบกว่าปีเบื้องหลังของทั้งหมดนี้เพราะเฉินฝานทั้งนั้นถ้าไม่ใช่เพราะเฉินฝานทำเสื้อขนเป็ดอันน่าอัศจรรย์เพียงนั้นออกมา เขาจะมีโอกาสหนำใจเช่นนี้ได้อย่างไรเมื่อก่อนทุกครั้งที่กลับมาขอเสบียงอาหารและหญ้าที่ใช้เลี้ยงกับเสื้อผ้า เสิ่นหมิงหยวนและคนอื่น ๆ จงใจทำให้ลำบากด้วยวิธีต่าง ๆ และเขาไม่สามารถตอบโต้กลับไปได้ ทุกครั้งที่กลับมาภายในใจก็รู้สึกอัดอั้นน้อยใจหนึ่งครั้งถ้าไม่ใช่เพราะเพ่ยจี้แจ้งเตือนเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เขายกดาบฟันคนตั้งแต่นานแล้วเสิ่นหมิงหยวนไม่สามารถทำหน้าตานิ่งเฉยได้อีก สีหน้าแสดงความจนมุมและลำบากใจน้อย ๆ แต่ชุยต๋าหลุนไม่มีทางปล่อยเขาไปเพียงเท่านี้ “ใต้เท้าอัครเสนาบดีเบื้องขวา หยุดเป็นเต่าหดหัวในกระดองได้แล้ว”“ท่านพี่ พี่จะให้ท่านพ่อร้องและเรียกเองจริงหรือ?” เสิ่นหยวนเลี่ยงดึงเสิ่นหยวนฮวามา

“เดิมทีก็…”“พรวด!”เสียงหลุดหัวเราะดังขึ้นจากข้าง ๆ ในเวลาที่ไม่เหมาะสมเฉินฝานและฉินเย่ว์เหมยหันมองต้นทางของเสียงพร้อมกันหงอินกล่าวอย่างเขินอาย “หม่อมฉันไม่ได้หัวเราะ ไม่ได้หัวเราะ มีบางอย่างเข้าไปในจมูก หม่อมฉันเลยจามออกมา จามออกมา พวกท่านพูดต่อได้เลย ต่อได้เลย…”“ไม่พูดต่อแล้ว ไม่พูดต่อแล้ว” เฉินฝานยิ้มและส่ายหัว “ดึกมาก แล้ว ฝ่าบาท รีบเข้าบรรทมเถอะ เมื่อคืนไม่ได้กลับมาทั้งคืน พวกเย่ว์เจียวคงเป็นห่วงกระหม่อมแย่ กระหม่อมขอกลับจวนก่อน”“เฮ้อ ไล่จนเขากลับไปแล้ว ตอนนี้ทำใจไม่ลงแล้วสินะ?”หงอิงกล่าวขณะมองฉินเย่ว์เหมยที่มองแผ่นหลังของเฉินฝานอย่างไม่ละสายตา“ถ้าพูดมากอีก ข้าจะส่งเจ้าไปแต่งงานกับเขา!”“…” ตีให้ตาย หงอิงก็คิดไม่ถึงว่าฉินเย่ว์เหมยจะตอบโต้นางกลับเช่นนี้ “ไม่ ๆ ๆ หม่อมฉันอยู่ข้างฝ่าบาทยังดีกว่า”ค่ำคืนนี้ หงอิงที่น้อยครั้งจะนอนฝันก็ฝันถึงเรื่องหนึ่งที่สำคัญความฝันนั้น…หลังจากตื่นขึ้นมา หงอิงเขินอายอยู่ครึ่งค่อนวัน เนื้อตัวร้อนรุ่ม ออกไปฝึกกระบี่ที่ลานข้างนอกอยู่นานก็ไม่ได้ทำให้สงบลงในสมองอัดแน่นไปด้วยภาพในความฝันในความฝันนางถูกฉินเย่ว์เหมยพระราชทานงานแต่งก

“ฝ่าบาท!” เมื่อเข้ามาถึงพระราชวังและพบกับฉินเย่ว์เหมย เฉินฝานฟ้องเรื่องหงอิงกับนางทันที “ผู้นำหงอิง โลภในตัวกระหม่อม ลวนลามกระหม่อมบนรถม้า”“ใคร ใครลวนลามเจ้า หยุดพูดเอาดีเข้าใส่ตัวซะที” หนึ่งประโยคของเฉินฝาน ทำให้หิงอิงตกอยู่ในภาวะสงคราม“ยังโต้เถียงอีก เมื่อครู่นี้ถ้าไม่ใช่เพราะข้าเรียกเจ้า มือของเจ้าคงจับไปแล้ว”“ข้าจะจับเจ้าที่ไหนกัน ข้า ตอนนั้น…” หงอิงหน้าแดงจนแทบซึมออกมาเป็นเลือด “ตอนนั้นเพียงแค่รู้สึกว่าในรถม้าอากาศไม่ถ่ายเท เลยอยากเปิดผ้าม่านออกเท่านั้น”“อย่ามาไม้นี้! เจ้าอยากจับตัวข้า!” เฉินฝานไม่อยากปล่อยหงอิงไปง่าย ๆ เช่นนี้ตั้งแต่เช้า เสื้อผ้าไม่ทันเปลี่ยน หน้าก็ไม่ทันได้ชำระล้าง เขาก็ถูกนางแบกขึ้นรถม้าทันที แล้วเขาไม่อยากได้หน้าบ้างหรือ?“ตั้งแต่ขึ้นบรถม้า ตาของเจ้าก็จับจ้องที่หน้าอกของข้าไม่ขยับไปไหน! ถ้าเจ้าอยากแต่งงานกับข้าก็พูดตรง ๆ สิ! ข้าบอกให้ฝ่าบาทพระราชทานงานแต่งให้กับพวกเราได้ เจ้าเองก็ไม่ต้องใช้วิธีแบบนั้นด้วย”“หงอิง นี่เป็นความผิดของเจ้านะ เมื่อวานข้าพูดว่าจะพระราชทานงานเจ้าให้กับเฉินฝาน เจ้าตอบว่าไม่ยินยอม”“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่…”“เอาล่ะ!” ฉินเย่ว์เ